Światy braci Strugackich - Czas uczniów
Borys Strugacki

Siergiej Łukjanienko

Ant Skałandis

Leonid Kudriawcew

Nikołaj Romanieckij

Wiaczesław Rybakow

Andriej Łazarczuk

Michaił Uspienski

Wadim Kazakow

Andriej Czertkow








Antologia opowiadań rosyjskich

Wybór: Andriej Czertkow

Borys Strugacki — „O problemie materializacji światów”

Siergiej Łukjanienko — „Krzątanina w czasie”

Ant Skałandis — „Druga próba”

Leonid Kudriawcew — „I myśliwy…”

Nikołaj Romanieckij — „Obarczeni szczęściem”

Wiaczesław Rybakow — „Trudno stać się bogiem”

Andriej Łazarczuk — „Wszystko w porządku”

Michaił Uspienski — „Smocze mleko”

Wadim Kazakow — „Lot nad żabim gniazdem”

Andriej Czertkow — „Nie umówione spotkania”







Światy braci Strugackich

Czas uczniów


Antologia opowiadań rosyjskich

Wybór: Andriej Czertkow




Borys Strugacki

O PROBLEMIE MATERIALIZACJI ŚWIATÓW


Muszę na wstępie się przyznać: pomysł takiej książki wcale mi się początkowo nie spodobał. Przeczył mojemu wyobrażeniu o skończoności utworu literackiego. Jeśli powieść została skończona, to jest skończona całkowicie i na zawsze. Nic dodać, nic ująć. Nie da się jej ani poprawić, ani — tym bardziej — kontynuować. Jest jak kurze jajo. Nie da się jej „powiększyć” czy „rozwinąć” kurzego jaja, w najlepszym razie można je tylko powtórzyć. Ale jaki sens ma powtarzanie nawet największego literackiego utworu? Zgoda, powiecie, ale jajo można na przykład usmażyć albo ugotować. Zgoda, odpowiem wam, ale jajecznica czy jajko w szklance nie są już właściwie jajkami. To są, że tak powiem, inne gatunki. Na przykład ekranizacja. Czy adaptacja sceniczna. Czy przedstawienie baletowe na motywach. Mocno wątpiłem w sensowność realizacji pomysłu Andrieja Czertkowa.

Z drugiej strony — istniały precedensy. To też prawda.

Pamiętam, oczywiście, Lodowego sfinksa — przeprowadzoną przez pewnego słynnego pisarza próbę, kontynuacji powieści innego (jeszcze bardziej?) słynnego pisarza. Edgar Allan Poe przerwał narrację swojego bohatera, Artura Gordona Peama z Nuntacket, dosłownie w pół słowa. Juliusz Verne, skuszony możliwością odtworzenia utraconej na zawsze reszty, napisał wspaniałą powieść, być może najlepszą w swoim dorobku, zupełnie niepodobną do innych swoich powieści, do powieści „źródłowej” zresztą również.

Lazar Łagin napisał powieść Major Weil Andew, pogrążywszy swojego wzorcowo obrzydliwego bohatera w świecie stworzonym pół wieku wcześniej przez Herberta George’a Wellsa. I gdyby nie mdląco namolne polityczne zaangażowanie (mdląca oznaka owych mdlących czasów), Major… mógłby być uważany za utwór wybitny zarówno w warstwie fabularnej, jak i w doskonałości wykonania oraz dokładności stylizacji.

A oto przykład z literatury najwyższego lotu: Pieśni zachodnich Słowian. Albowiem natchniony owym dziwnym i pięknym światem, tak znakomicie wymodelowanym przez Prospera Merimee, Aleksander Puszkin nie tylko przetłumaczył jego La Guzla, ale wiele z tych pieśni gruntownie przerobił, a niektóre stworzył od nowa, wywoławszy je z niebytu i wzbogaciwszy o nie ten świat, którego sam nie wymyślił, a który go tak zachwycił.

Zgoda, istnieją precedensy. Nie ma co się spierać. Przy tym precedensy, proszę zauważyć, bardzo, bardzo kuszące. Moja pierwotna niechęć do pomysłu takiego zbioru zachwiała się.

Następnie zabrali się do mnie entuzjaści pomysłu. Już nawet nie pamiętam wszystkich, ale najbardziej uparty był, co zrozumiałe, sam Andriej Czertkow, „ojciec założyciel”. Nie dość, że był przekonywający, to napuścił jeszcze na mnie Antona Mołczanowa i chyba Ałana Kubatijewa oraz jeszcze kogoś, kogo miał pod ręką.

Poddałem się.

Teraz, kiedy ten zbiór leży przede mną, skończony już i nawet przeze mnie przeczytany, wcale nie żałuję swojej niekonsekwencji. Eksperyment się powiódł. Światy wymyślone przez Strugackich maj ą ciąg dalszy, kolejny raz udowodniwszy dzięki temu, że mają — niezależne od swoich autorów — prawo do istnienia. Zawsze podejrzewałem, że dokładnie obmyślony i dobrze wymyślony świat literacki, który wyrwie się na wolność, zaczyna jakby żyć własnym życiem w świadomości swoich czytelników. Zaczyna żyć według jakichś swoich prawideł, obrastaj ąc licznymi nowymi szczegółami i detalami, w które usłużnie wyposaża go czytelnicza fantazja. Niewątpliwie szkoda, że nie istnieje jakiś supermentoskop, za pomocą którego można by ten wielokrotnie wzbogacony i bardziej złożony świat uczy-mc ogólnie dostępnym. Cóż, niech ten zbiór, nawet jeśli ma Wady, będzie takim urządzeniem: niech podsuwa nam zwyczajne już światy widziane cudzymi oczami i wzbogacone przez cudzą fantazj ę.

Nie będę twierdził, że przeczytałem wszystkie proponowane utwory z jednakową przyjemnością, ale niewątpliwie przeczytałem je z jednakowym zainteresowaniem. Bardzo mnie zaciekawiły Szukałem nowych zwrotów fabuły i z przyjemnością je znajdowałem. Starałem się odgadnąć, „co też tam będzie dalej”, i z przyjemnością stwierdzałem, że nie zgadłem. Analizowałem inaczej rozwijaj ące się znane mi światy z zazdrosnym zadowoleniem rodzica, na oczach którego ukochane dziecię, znalazłszy się w gęstwinie życia, prezentuje zupełnie niespodziewaną zręczność i nieoczekiwane cechy, dotąd przez rodzica nie dostrzegane. Cieszyła mnie zręczność i mistrzostwo pomysłowych autorów, cieszyłem się za braci Strugackich, którym udało się nie tylko zapewnić sobie tak znakomicie wyrobionych i wdzięcznych czytelników, ale na dodatek natchnąć ich i zachęcić do tworzenia.

Nasz wszechświat jest taki, że nawet najlepiej i najdokładniej obmyślony świat nie może się w nim zmaterializować. Być może mógłby go stworzyć demiurg, lecz człowiek na pewno nie. Ale jakieś elementy materializacji światów mimo wszystko, ja1 sądzę, mogą zaistnieć. Na przykład ten zbiór. Czyż nie jest to w określonym sensie, materializacja całkowicie idealnego świata, nigdy nie istniejącego, a utworzonego przez ludzką fantazj ę? I kto wie, czy nie znajdą się jeszcze bardziej przekonywaj ące dowody?

W ostatniej powieści braci Strugackich — w dużym stopni wymyślonej, ale w żadnym stopniu nie napisanej; w powieści która nawet nie ma imienia (nawet takiego, które określał się jako „tytuł roboczy”); w powieści, która nigdy już nie zostanie napisana, dlatego że braci Strugackich już nie ma, a sam S. Witicki nie chce jej pisać — w tej więc powieści braci autorów kusiły przede wszystkim dwa pomysły.

Po pierwsze, podobał im się (wydawał się oryginalny i niebanalny) świat Imperium Wyspiarskiego, zbudowany z bezlitosnym racjonalizmem demiurga, który stracił już nadzieję n wykorzenienie zła. Świat ów miał postać trzech pierścieni. Ze wewnętrzny pierścień był kloaką, ściekiem, piekłem tego świata spływało tam całe bydło społeczeństwa, wszyscy pijacy, menele, sadyści, urodzeni zabójcy, gwałciciele, agresywne chamy zboczeńcy, zwierzęta, moralni wykolejeń cy — gnój, szlaka, fekalia. Tu było ich królestwo, tu nie było kar, tu się żyło według praw siły, podłości i nienawiści. Za tym pierścieniem Imperium chroniło się przed całą ekumeną, broniło się przed nią i atakowało.

Środkowy pierścień zasiedlali ludzie zwyczajni, przeciętni, jak ja i wy: nieco gorsi, nieco lepsi, jeszcze nie anioły, ale już nie diabły.

A w centrum królowała sprawiedliwość. Południe, XXII wiek.. Ciepły, serdeczny, bezpieczny świat ducha, twórczości i wolności, zamieszkany wyłącznie przez ludzi utalentowanych, sławnych, serdecznych, święcie przestrzegaj ących kanonów najwyższej moralności.

Każdy urodzony w Imperium nieuchronnie musiał się znaleźć w „swoim” kręgu, społeczeństwo delikatnie (a w razie potrzeby — brutalnie) wypychało go tam, gdzie było jego miejsce — zgodnie z jego talentami, temperamentem i moralnym potencjałem. To ukierunkowywanie odbywało się zarówno automatycznie, jak i za pomocą odpowiedniego społecznego mechanizmu (coś w rodzaju policji obyczajów). Był to świat, gdzie panowała zasada „każdemu — wedle jego zasług” w najszerszej interpretacji. Piekło, czyściec i raj. Klasyka.

Po drugie, autorom podobało się wymyślone przez nich zakończenie. Maksym Kammerer, przeszedłszy wszystkie kręgi i trafiwszy do centrum, zaskoczony obserwuje to rajskie życie w niczym nie ustępuj ące ziemskiemu. Rozmawiaj ąc z wpływowym aborygenem o wysokim czole, poznając przy jego pomocy wszystkie niuanse funkcjonowania Imperium, usiłując połączyć rzeczy nie dające się połączyć, pojąć niepojęte, słyszy nagle uprzejme: „Czyżby tam u was świat był urządzony inaczej?”

Więc zaczyna tłumaczyć wyjaśniać, opowiadać: o wysokiej Teorii Wychowania, o Nauczycielach, o drobiazgowej, subtelnej pracy z każdą dziecinną duszyczką. Aborygen słucha, uśmiecha się, kiwa głową, a Potem zauważa niedbale: „Piękne. Bardzo ładna teoria. Ale niestety, całkowicie nie do zrealizowania w praktyce”. I kiedy Maksym patrzy na niego, straciwszy dar mowy, aborygen wygłasza kwestię, dla której bracia Strugaccy do końca bardzo chcieli tę powieść napisać.

— Świat nie może być urządzony tak, jak pan mi przed chwilą opowiedział — mówi aborygen. — Taki świat może być co najwyżej wymyślony. Obawiam się, przyjacielu mój, że żyje pan w świecie, który ktoś wymyślił, przed panem i bez pana, a pan nawet się tego nie domyślał…

Według pomysłu autorów ta kwestia miała być kropką kończącą życiorys Maksyma Kammerera. Miała zamknąć cały cykl o Świecie Południa. Miała być podsumowaniem całego światopoglądu. Jego epitafium. A może wyrokiem?

Opowiedziałem tę historię dlatego, że bardzo tu pasuje: jeszcze jeden przykład materializacji wymyślonego świata. Przy tym nie przykład, ale — jeśli wolicie — pewien materiał do zabawy w wyobraźnię i rozmyślań o tym świecie, w którym przyszło nam istnieć.

Borys Strugacki




Siergiej Łukjanienko

KRZĄTANINA W CZASIE



I jeszcze nakazała mi cudowna władza iść ręka w rękę z moimi dziwacznymi postaciami… M.Gogol

Szczerze mówiąc, wszyscy zaczynaliśmy od takich właśnie rzeczy. Kontynuowaliśmy, dopisywaliśmy (w głowie albo na papierze) dalsze ciągi do ulubionych książek, wskrzeszaliśmy ulubione postacie i raz na zawsze likwidowaliśmy zło. Czasem spieraliśmy się z autorami — cicho i nieśmiało.

Inaczej się nie da — literatura to nie piłka nożna, ciężko się gra na cudzym boisku.

Gdzieś w głębi biurek, w komputerowych archiwach, w kąciku świadomości każdego chyba pisarza drzemią rzeczy, które nie zostaną wydane. Bo były pisane dla siebie jedynie, jako wyraz uznania dla ukochanych od dzieciństwa autorów. Nie dzieje się przez to czytelnikowi krzywda — naśladownictwo nie może być lepsze od oryginału. Nikt z nas też nie chce być „naśladowcą Strugackich” czy „rosyjskim Harrisonem i Heinleinem”, lecz tylko samym sobą.

Ale jakże wspaniała okazała się szansa na spacer po NICZNIEM-ie[1 - Uważni czytelnicy dostrzegą zapewne w tłumaczeniu Czasu uczniów nieco rozbieżności — szczególnie w nazewnictwie — w stosunku do wcześniejszych polskich przekładów książek braci Strugackich. Tłumacz świadomie się na to zdecydował i zaproponował własne — jak sądzi — lepsze i bardziej przystające do ducha twórczości braci Strugackich rozwiązania.], na obejrzenie Złotej Kuli, na odwiedziny w Arkanarze! Andriej Czertkow, który zrealizował swój pomysł, i Borys Strugacki, który go zaakceptował, podarowali nam wspaniałe prawo przemawiania ustami cudzych postaci. Chociaż, czyż są to postaci cudze — Byków, Rumata, Priwałow?… Od dawna są z nami, bez nich bylibyśmy zupełnie inni. A ja zawsze chciałem spotkać się z nimi jeszcze raz.

Wybrałem kontynuację Poniedziałku nie dlatego, że jest moją ulubioną powieścią, inne książki braci Strugackich kocham równie mocno. Po prostu był to dla mnie najtrudniejszy temat. Podjąłem się pisania dalszego ciągu książki przesiąkniętej duchem lat sześćdziesiątych, blaskiem i śmiechem dawno minionych nadziei. Zaryzykowałem. Ale to już zupełnie inna historia.

Siergiej Łukjanienko




Rozdział pierwszy


… biorąc wszystko pod uwagę, moje życie — bycie z godziny na godzinę staje się coraz bardziej nie do wytrzymania…

    

G. J. Grimmelshausen






Był wczesny ranek końca listopada. Telefon odezwał się akurat wtedy, gdy Ałdan zawiesił się kolejny raz. W ostatnim czasie, po uduchowieniu, praca z maszyną stała się bardzo trudna.

Westchnąwszy, trąciłem „zaczarowany wyłącznik” — wyłącznik zasilania — i podszedłem do telefonu.

Ałdan zahuczał niezadowolony za moimi plecami i wypluł z czytnika plik perfokart.

— Bez chamstwa, bo wyłączę na całą noc! — zagroziłem. I zanim podniosłem słuchawkę, z niepokojem zerknąłem na ebonitowe pudełko telefonu, na którym pod tarczą widniał długi szereg białych plastikowych przycisków. Chwała Bogu, drugi od prawej był wciśnięty, a to znaczyło, że mój nowiutki telefon odbiera rozmowy tylko od szefostwa — od A-Janusa i U-Janusa do Sawaofa Baalewicza.

Zresztą po co te domysły?

Priwałow, słucham — powiedziałem, podniósłszy słuchawkę. Użyłem właściwego tembru głosu — tak mówi człowiek poważny, pewny siebie, ale zmęczony. Pracownika o takim głosie nie można wysłać do patronackiej fermy warzywnej albo zażądać od niego kwartalnego sprawozdania na temat oszczędności energii elektrycznej, perfokart i papieru do maszyny.

— Co tam mamroczesz, Saszka?! — wrzasnął ktoś tak mocno, że na chwilę straciłem słuch. — …niejew mówi. Słyszysz?

— A… tak… — wykrztusiłem, odsunąwszy słuchawkę na odległość wyciągniętej ręki. — Gdzie jesteś? U J-jeana?

— W maszynowni! — jeszcze głośniej ryknął grubianin Korniejew. — Myj uszy! przez sekundę widziałem wynurzające się ze słuchawki wargi Witki.

— Zasuwaj do mnie! — zakończył rozmowę Korniejew.

W słuchawce rozległ się przerywany sygnał. Posłałem Ałdanowi smutne spojrzenie — maszyna przeładowała się i teraz testowała systemy. Strasznie chciałem popracować. Co ten Korniejew robi w maszynowni? I jak się dodzwonił? Zerknąłem na telefon, potem, w natchnieniu, na przewód.

Telefon był wyłączony z gniazdka. Przecież sam go wyłączyłem rano, żeby nie przeszkadzali pisać programu.

— No, Korniejew, ty zarazo… — oburzyłem się. — Zasuwaj do maszynowni…

Z mściwym zadowoleniem dmuchnąłem w mikrofon.

— Priwałow, proszę cię jak człowieka! — odpowiedziała słuchawka.

— Idę, idę — powiedziałem i podszedłem do Ałdana. Do wybryków Witki przywykłem już dawno, ale dlaczego tak uparcie uważa swoją pracę za ważną, a moją ma za nic?

Na monitorze Ałdana przelatywały seledynowe wiersze:

„Triggery… norma.

Przekaźnik… norma.

Lampy elektroniczne… norma.

Mikroschemat… norma.

Nieśmiertelna dusza… OK!

Test drukarki…”

Za drukarkę Ałdanowi służyła elektryczna maszyna do pisania, na oko zwyczajna, ale wyposażona w wirtualny zestaw czcionek. Dzięki tej małej modernizacji mogła drukować w siedemdziesięciu dziewięciu językach i w szesnastu kolorach, jak również malować wykresy i pezetki na taśmie. Teraz drukarka turkotała, drukując na papierze litery — od A do niewymawialnych samogłosek języka myong. W końcu wydrukowała: „Saszka, bądź człowie…”, po czym zamarła z uniesioną czcionką K.

Ałdan znowu się zawiesił.

Wyłączywszy maszynę z prądu, wyszedłem z laboratorium. Ech, Korniejew! Nawet do Ałdana wlazł! „Bądź człowie…”

Stanąłem jak wryty. Jeśli grubianin Korniejew prosi o pomoc — znaczy spawa jest poważna! Wdusiłem telepatycznie przycisk windy i ruszyłem korytarzem.

Młodziutkiego chochlika ponuro czyszczącego parkiet szczoteczką do zębów nie zauważyłem, dopóki się o niego nie potknąłem. Wyszorowany parkiet runął mi na spotkanie, w rozpaczy spróbowałem lewitacji, ale w pośpiechu pomyliłem kierunki. Kiedy wreszcie odzyskałem przytomność, miałem na czole archetyp guza, a zaklęcie lewitacji uparcie przyciskało mnie do parkietu, próbując przenieść moje ciało do centrum Ziemi. Gdybym się pomylił na ulicy, tak by się pewnie i stało, ale w instytucie, na całe szczęście, i podłogi, i ściany, i sufity były zauroczone przez doświadczonych magów i nie ulegały moim dyletanckim próbom. Przeżegnałem się, bo to odczyniało działanie zaklęcia, przykucnąłem i potarłem czoło.

Chochlik, z początku wbity w kąt, nabrał odwagi i podszedł do mnie. Miał na sobie przydługie bawełniane spodnie ponurej burozielonej barwy. Szeroki rzemień z dermy zjechał w dół. Mosiężne guziki nie wyczyszczone, jeden zwisał na nitce.

— Żyjesz? — zapytał chochlik, pociągając nosem i wycierając go rękawem.

— Żyję — odpowiedziałem odruchowo, nie zwracając uwagi na poufały ton chochlika. A ten dobrodusznie uśmiechnął się i dodał:

— Dublet.

— Jaki dublet? — zapytałem, opamiętawszy się. Sytuacja stawała się coraz ciekawsza. Chochliki słynęły z tego, że były istotami nieśmiałymi, zahukanymi, i rozmawiały niechętnie. Tylko najstarsze i najodważniejsze z nich, jak na przykład służący Christobala Josewicza, były zdolne czasami do przemyślanego, choć niespójnego dialogu.

Chochlik przyjrzał mi się uważnie i powiedział:

— Udany. Bardzo udany dublet. W końcu się nasz Priwałow nauczył…

Osłupiałem. Chochlik wziął mnie za mojego dubleta! Hańba! Czyżbym zaczynał przypominać dubletopodobnych pracowników?

— Nie ganiaj tak po korytarzach — pouczał mnie tymczasem chochlik. — Priwałow… tego, nie ma doświadczenia. Przez ściany widzi kiepsko, przy nim musisz biegać, żeby się cieszył, że się starasz, i jak wracasz, dodawaj gazu… Cicho!

Obok nas przemaszerował bakałarz czarnej magii, Magnus Fiodorowicz Redkin. Miał na sobie wytarte na kolanach dżinsy niewidki, w chwili obecnej włączone na pół mocy. Magnus Fiodorowicz wyglądał przez to mgliście i półprzezroczyście, jak niewidzialny człowiek, który wpadł pod deszcz. Nie zaszczycił mnie i chochlika nawet jednym spojrzeniem. Czyżby też uważał mnie za dubleta? Dlaczego? Dopiero gdy Redkin zniknął w drzwiach windy — nawiasem mówiąc przeze mnie wywołanej — zrozumiałem. Ani jeden pracownik instytutu nie potknie się o gapowatego chochlika. Do tego jest zdolny tylko dublet. W głowie mi się rozjaśniło. Żeby mieć całkowitą gwarancję, pogmerałem w uchu, ale nie trafiłem na ślady sierści. Trzeba było podnieść się i pędzić do Korniejewa.

— Nie pękaj — nieoczekiwanie powiedział chochlik. — Nie zauważył, że rozmawialiśmy. Dobra, pędź, bo się Priwałow zaniepokoi. Jakby co, wpadnij do piątych koszar, zapytaj o Kieszę. Wiesz, gdzie są koszary? Za gabinetem Kamnojedo-wa. Na razie…

Chochlik zafundował mi ciepłą włochatą grabę i zniknął w szczelinie między klepkami. Ja natomiast, wpatrując się pod nogi, powlokłem się do windy.

Tym razem musiałem dusić przycisk chyba z pięć minut, zanim winda raczyła przybyć na wezwanie. Smyrgnąłem przez drzwi i z ulgą skierowałem windę w dół.

Drugie piętro winda przeskoczyła bez przystanku, a między pierwszym i parterem stanęła. Po co nią pojechałem, przecież są normalne kuchenne schody… Westchnąłem i rozejrzałem się — jeśli ktoś tu był, to dobrze zamaskowany — i łamiąc drugi punkt przepisów korzystania z windy, wyszedłem przez ścianę.

Parter był przyjemny. Mocno pachniały zielone jabłka i iglaste lasy, wywołując z pamięci, nie wiadomo dlaczego, popularne bułgarskie szampony. Obok mnie przemknęła ładniutka dziewczyna, posłała mi przelotny uśmiech. Uśmiechała się do wszystkich, nawet do kadawrów. To była jej specjalność; jak i pozostałe ładniutkie dziewczyny pracowała w dziale Liniowego Szczęścia.

Witając się po drodze z fajnymi chłopakami z poddziału kondensacji wesołego dobrodusznego śmiechu, zbliżałem się do maszynowni. Droga nie była łatwa. Zacznijmy od tego, że dział Liniowego Szczęścia zajmował cały parter. Nie było na nim po prostu miejsca na maszynownię. Ale jeśli najpierw zeszło się do piwnicy, a dopiero potem wspięło na parter, to można było trafić do maszynowni zapewniającej energię całemu instytutowi. Jak to się działo, było dla mnie taką samą tajemnicą, jak i ogromne wewnętrzne rozmiary budynku NICZNIEM-u, malutkiego i niepozornego z zewnątrz.

Dzisiaj nie miałem szczęścia. Trzy razy potknąłem się, ale nauczony gorzkim doświadczeniem nie upadłem. Wytrzymałem długą rozmowę z Edikiem Amperianem, który na gwałt musiał się z kimś podzielić swoim powodzeniem — za pomocą Gadacza doszedł do wstrząsających wyników w sprawie sublimacji uniwersalnego uśmierzyciela smutku. Jaką rolę w tym procesie odegrał Karaluch Gadacz, nie zrozumiałem — zbyt specyficznej terminologii używał Edik. Ale ucieszył mnie jego sukces, poczułem się, jakbym sam się nałykał uśmierzyciela. Obiecałem Amperianowi, że poza kolejką przeprowadzę dla niego obliczenie sprawności środka i przekazałem go przechodzącemu obok dubletowi Ojry-Ojry z surowym poleceniem: odprowadzić Edka do domu i ułożyć do łóżka — po czym już bez przeszkód dotarłem do maszynowni.

Przy drzwiach stał Korniejew. Twarz miał kamienną.

— Witka, co się stało? — zapytałem z ulgą. — Po co taki pośpiech?

— Priwałow, wejdź, proszę, do środka — bezbarwnie wyrzekł Witka.

Zrozumiałem, że to nie Korniejew, lecz jego dublet zaprogramowany tylko na jedno — wpuścić mnie do środka i stanąć na drodze wszystkim innym. Zacząłem się bać. Odepchnąłem dubleta, który niezręcznie machnął rękami, pchnąłem ciężkie drzwi i wpadłem do maszynowni.

Witka siedział na Kole Fortuny, którego obroty dawały prąd instytutowi. Na mój widok spojrzał na zegarek i oświadczył:

— Kiedy postanowię umrzeć, ciebie poślę po śmierć. Dziewięć minut szedłeś, mag-gister.

Przywykłem już do jego szyderstw. Zignorowałem „mag-gistra” — Korniejew świetnie wiedział, że do tej pory jestem tylko „uczniem czarodzieja” — i rozejrzałem się.

Maszynownia sprawiała dziwne wrażenie. Najpierw z powodu ciemności zauważyłem tylko Witkę świecącego dziwnym bladozielonym światłem — doświadczonym czarodziejom to się zdarza w chwili dużego magicznego wyczerpania — i dopiero teraz ogarnąłem spojrzeniem wszystko.

Między ogromnymi transformatorami zamarły dziwne ciemnoszare posągi przedstawiające biesy. Po chwili zrozumiałem, że są to biesy z personelu. Ktoś, a byłem pewien na sto dwadzieścia procent, że to Witka, rzucił na nie zaklęcie skamienienia. Natomiast wzdłuż Koła Fortuny, podobnego do błyszczącej taśmy wysuwającej się z jednej ściany i wsuwającej w drugą, zamarły dublety Witki — nieruchome i niemal niewidoczne. Miały jedną dziwaczną cechę — każdy następny był nieco mniejszy od poprzedniego. Te ostatnie, które można było jeszcze zobaczyć, wyglądały po prostu jak plamy na cementowej podłodze, ale opanowało mnie straszliwe podejrzenie, że nie były ostatnimi w tym dzikim szeregu.

— Farciło ci, gdy dzwoniłem do ciebie? — niespodziewanie zainteresował się Korniejew.

— Co? No… Ałdan się zawiesił.

— A potem?

— Co potem?

— Po telefonie miałeś fart, czy nie, głąbie? — cicho zapytał Korniejew.

— Nie. Upadłem, potem winda…

Umilkłem. Wszystko zrozumiałem. Dopiero teraz, patrząc na Witkę, uświadomiłem sobie, że siedzi na Kole nieruchomo. Koło Fortuny zatrzymało się!

— To ja — z nie skrywaną dumą powiedział Witka.

— Tak? — zainteresowałem się i usłyszałem we własnym głosie niespodziewane drżenie.

— Zatrzymałem je — nie wiadomo po co sprecyzował Korniejew. — Jak?

— Widzisz dublety? Zrobiłem dubleta i kazałem mu mocno trzymać Koło Fortuny i tworzyć następnego dubleta, malejącego, lecz z tą samą funkcją bazową.

Złapawszy się za głowę, jęknąłem:

— Po diabła cię nauczyłem, Korniejew. Bazowa funkcja… Może jeszcze zapisałeś ją na papierze?

— Aha — potwierdził Witka. I zadowolony jak kanibal dodał: — Sprawdzałem wczoraj na Ałdanie. Potężna maszyna.

— I co ci wyszło?

— Że dubletów będzie nieskończona liczba, a siła hamowania przez nie Koła nieskończenie wielka. Więc… Tak właśnie się stało. Zatrzymały Koło Fortuny.

Wkrótce obraz sytuacji był jasny. Witce do wdrożenia swojego olśniewającego pomysłu przekształcenia całej ziemskiej wody w wodę życia brakowało niewiele — proces musiał być trwały. Wymyślona przez niego reakcja łańcuchowa przejścia wody zwykłej w wodę życia ustawała z powodu hałasu przejeżdżającego samochodu, kichnięcia Kościeja lub gradobicia w sąsiedniej guberni. I w tym momencie Witkę olśniło — jeśli zatrzyma Koło Fortuny w chwili, gdy proces transformacji wody idzie pomyślnie, to powinna się ona zakończyć sukcesem! Cała woda świata stanie się wodą życia. Aby wyleczyć rany, wystarczy oblać się wodą z wiadra lub wejść pod prysznic; żeby wyleczyć anginę — wystarczy wypłukać usta. Lekarze staną się niepotrzebni, wojny stracą sens… Więc Witka wymyślił genialny sposób z nieskończoną liczbą dubletów, co to z nieskończoną siłą będą hamować Koło.

Plan powiódł się tylko częściowo. W chwili kiedy Koło Fortuny się zatrzymywało, laborantka w dziale Uniwersalnych Przekształceń wypuściła z rąk umklajder, numer inwentarzowy 1123. Wynik tego równał się katastrofie — woda zaczęła przekształcać się nie w żywą i nawet nie w martwą, lecz w destylowaną. Niby nic strasznego się nie stało, póki proces nie sięgnął mórz i oceanów. Najgorsze, że nadal się posuwał, ponieważ Koło Fortuny stało.

W tym momencie życie ludzi radykalnie się zmieniło. Dla mnie, jak i dla Korniejewa i jeszcze mniej więcej połowy ludzkości, zaczęło się nie kończące się pasmo pecha. Edik Amperian i inni farciarze dostali się natomiast w pasmo nie kończącego się powodzenia. Nie kończącego się!

Aż przymknąłem oczy, uświadomiwszy to sobie. Wyobraziłem sobie, jak Amperian serwuje mi swój uśmierzyciel smutku… i to działa, jestem szczęśliwy, choć fartu nadal nie mam. Ałdan się psuje, a ja jestem zadowolony. Witkowi nie wychodzi najprostsza transformacja — a on też jest happy. Dlatego że Edik wynalazł… A co się uczepiłem Edika! Ludzkość od tej chwili dzieli się na dwie kategorie — szczęściarzy i pechowców.

Wyobraziwszy sobie, jak „szczęściarze” poklepują mnie współczująco po plecach, nie wytrzymałem i wrzasnąłem:

— Korniejew, uruchamiaj Koło! Natychmiast!!!

— Nie mogę — ponuro odparł Korniejew. — Bierzesz mnie za durnia czy co? Sam wiem, że trzeba uruchamiać, póki magistrzy się nie dowiedzieli. Hańba na całe życie…

Ostatnie słowa wyrzucił z siebie marzycielskim tonem, jakby sycąc się perspektywą hańby.

— Dlaczego nie możesz? — Poprawiłem okulary i oszołomiony przyjrzałem się nie kończącemu się szeregowi dubletów. — Każ im popychać Koło z tą samą nieskończoną siłą… żeby ją diabli!

Jeden ze stojących w pobliżu posągów z lekka się poruszył. Witka smagnął go groźnym spojrzeniem i czart ponownie skamieniał.

— Oczu nie masz, co? Całowite ślepy? — zapytał Korniejew, okraszając właściwym sobie chamstwem udawaną gruzińską mowę. — Obręcz pękła, nie widzisz?

Podszedłem do Koła i przekonałem się, że dwumetrowej szerokości taśma rzeczywiście podzielona jest cienką szczeliną. Krawędzie pęknięcia drżały niczym końce stalowej sprężyny.

— A złączyć się nie da? — zapytałem szeptem. — Przecież… tego… umiesz. Pamiętasz, jak mi dychę skleiłeś?

Witka smutno skinął głową i dokończył swoją smutną opowieść.

Okazało się, że kiedy Koło Fortuny zatrzymało się, natychmiast pękło. Końce obręczy zaczęły drżeć, miotać się po sali, roztrącając dublety i przekręcając się na wszystkie strony. Kiedy w końcu rozdygotane dublety oraz wystraszony i dlatego jeszcze bardziej chamski Korniejew chwycili końce, to nie dało się określić, gdzie jest prawa, a gdzie lewa strona, gdzie góra, a gdzie dół. Korniejew jako tako złączył końce porwanej obręczy, ale nie miał pewności, czy zrobił to właściwie.

— A jak zrobiłem z niego wstęgę Mobiusa? — zapytał ponuro. — Co z tego wyniknie?

Wzruszyłem ramionami. Korniejew, podskakując na obręczy i jeszcze mocniej świecąc, zaczął

rozważać:

— Może każdy nasz fart przekształci się w pecha. I odwrotnie. Albo szczęście i pech złączą się w jedno…

Podniecony odchylił się do tyłu i fiknąwszy kozła przez obręcz Koła, spadł na ziemię.

— Wiesz co, Witka? — powiedziałem, siadając na wszelki wypadek na podłodze. — Lepsze szczęście scalone z pechem niż całkowity pech.

— Pech — ponuro powtórzył Korniejew, pocierając czubek głowy. — Trzeba coś z tym zrobić…

— A ja po co ci jestem potrzebny? Mam obliczyć szanse prawidłowego połączenia obręczy? Mogę ci podać wynik bez angażowania Ałdana. Pół na pół.

— Rozumiem — nieoczekiwanie spokojnie przyznał Korniejew. — Ale nie mogę teraz sam decydować, czy właściwie połączyłem Koło! Przecież teraz jestem pechowcem, na pewno się sypnę!

— A ja co, jestem szczęściarzem? Moja rada ci nie pomoże!

— Zaczynasz kapować.

Pomilczeliśmy chwilę, wpatrując się w nieruchome Koło Fortuny. Boziu, co się porobiło! Co się teraz z ludźmi dzieje! Są, oczywiście, i farciarze…

— Witka! — Zacząłem rozumieć. — Trzeba zapytać człowieka, który ma szczęście! Taki się nie pomyli!

— A kto ma szczęście? — tępo zapytał Korniejew. Czasami był sobą.

— Amperian. Wiem, że wysublimował uniwersalny uśmie-rzacz smutku.

— Zaraz go zapytamy — powiedział ożywiony nagle Korniejew i chwycił z powietrza słuchawkę. Rozległy się długie sygnały.

— Amperian jest w domu, wysłałem go spać — pośpiesznie podpowiedziałem. Witka machnął na mnie ręką: nieważne.

Ktoś podniósł słuchawkę.

— Edik! — grzmiącym głosem ryknął Korniejew. — Wybacz, że cię obudziłem, to Saszka, głąb jeden, mnie namówił. Powiedz mi tylko jedno i odkładaj słuchawkę. Dobrze połączyłem?

— Nie — burknął Amperian cudzym, rozespanym głosem i rozłączył się.

Witka niedbałym ruchem rozpuścił w powietrzu słuchawkę i radośnie się uśmiechnął.

— Widzisz, Priwałow, udało się! Ty też miewasz olśnienia! Niedbale chwycił jeden brzeg pękniętej obręczy i bez widocznego wysiłku odwrócił go o sto osiemdziesiąt stopni.

Ciekawe, czy w odpowiednią stronę?

— Korniejew… — zacząłem niepewnie, ale Witka nie zareagował. Facet był zwolennikiem podziału pracy na umysłową i fizyczną, tak więc kiedy pracował, myślał mało, a na bodźce zewnętrzne nie odpowiadał.

Wykonał dwa pasy, bez żadnych tam dyletanckich zaklęć, nawet nie zerknąwszy do Kieszonkowego astrologicznego rocznika AN i odtworzył całe Koło Fortuny. Potem obrzucił spojrzeniem nieskończoną, a dokładniej — dwustronnie nieskończoną czeredę dubletów i głośno polecił:

— I raa! Zem!

Dziwne jak nie wiem co, ale dublety ten dziwny rozkaz zrozumiały. I nawet pchnęły w jedną i tę samą stronę. Koło zaskrzypiało i zaczęło się kręcić. Co prawda chyba szybciej niż wcześniej. Wyjąłem fajki z kieszeni, zapaliłem… Papieros mi wypadł, ale tuż nad podłogą go złapałem. Wsadziłem do ust, ale zapalonym końcem. Na szczęście zorientowałem się i odwróciłem filtrem do warg. Papieros zdążył już zgasnąć.

— Korniejew — wyszeptałem błagalnie. — Przyhamuj je! Coś za szybko się kręci, fart za pechem…

Papieros zapalił się sam. Rzuciłem go na podłogę i zadeptałem — jeszcze wybuchnie…

Witka z dubletami rzucił się na Koło i zaczął je przyhamowywać.

— Zerknij na pulpit, Priwałow! — polecił Korniejew. — Tam jest tachometr. Strzałka powinna być na zielonym polu.

Podszedłem do pulpitu, z niejakim trudem znalazłem tachometr, bez wątpienia przerobiony z prędkościomierza ziła. Zauważyłem, że strzałka dochodzi do zielonego pola, i machnąłem do Korniejewa: „Stop”.

Koło wirowało, bucząc cicho Korniejew otarł pot z czoła, potem skinął głową na dublety, a te posłusznie się zdematerializowały.

— Wszystko w porządku, Saszka? — zapytał Korniejew. Rozejrzałem się podejrzliwie. Zamknąłem oczy i podskoczyłem na jednej nodze. Nie upadłem.

— W porządku — oświadczyłem z ulgą. — To co, pójdę popracować?

— Spadaj, spadaj! — radośnie wrzasnął Witka. — Jeszcze muszę odklinać biesy, zamawiać im pamięć. Dobrze jakbyś się pod nogami nie kręcił…

Westchnąłem i wyszedłem z maszynowni, ale wcześniej zemściłem się, rzucając do Korniejewa:

— Byłoby dziwne, gdyby żaden z magistrów nie dowiedział się o twoich sztuczkach.

Zostawiwszy Witkę, żeby porozmyślał nad tym optymistycznym komunikatem, poszedłem do siebie, do ośrodka obliczeniowego. Fortuna wyraźnie mi sprzyjała, nie potykałem się, nie wpadałem na idących z naprzeciwka, uprzejmie przywitałem się z Kiwrinem, pożyczyłem liczącemu coś na korytarzu Amperianowi swój suwak logarytmiczny, przywołałem windę…

I pobiegłem z powrotem. Amperian, posługując się suwakiem niczym wirtuoz, liczył coś i zapisywał wyniki w notesie.

— Kiedy wróciłeś, Edik? — zapytałem podstępnie.

— Rano — odpowiedział Edik, nie odrywaj ąc oczu od wzorów, w których rozpoznałem równanie Stascheffa-Kampa.

— Przecież ciebie Ojra-Ojra… Tfu, jego dublet odprowadził cię do domu!

— No… — Edik zwrócił na mnie zamyślone spojrzenie i wyjaśnił: — Odprowadził. Ale potem myślę sobie, co ja się tu będę w łóżku kisił, zadowolony i ucieszony, kiedy właśnie zaczyna się najciekawsze? Łyknąłem uśmierzyciela i zacząłem obliczać celowość ekonomiczną tej produkcji.

— I co, celowa? — zapytałem, nie wiedząc, jak przejść do sedna sprawy.

— Nie wiem — niewesoło przyznał Edik. Najwyraźniej fart go opuścił.

— Dzwonił do ciebie Korniejew? — zapytałem wprost.

Edik zmierzył spojrzeniem pomalowany na zielono korytarz, zakurzone plafony pod sufitem i zapytał czujnie:

— Dokąd dzwonił?

— Dziesięć minut temu! Byłem świadkiem! — oznajmiłem zrozpaczony. — Pytał, czy prawidłowo połączył, a ty odpowiedziałeś, że nie.

— Jak zapytał? Wytężyłem pamięć.

— No… Mniej więcej tak: „Edik, powiedz, dobrze połączyłem?”

— A ten, co odebrał telefon, odpowiedział, że nie — dokończył Edik. — Że połączył się niedobrze…

Wyjął znowu swoje obliczenia, a ja, całkowicie zdezorientowany, powlokłem się dalej.

Czyli to nie Amperian odpowiedział.

Ale rada okazała się dobra, więc odpowiadający pewnie był „farciarzem”? Czy może rada była zła, ale jeszcze nie zauważyliśmy konsekwencji swojego błędu? Z drugiej strony jak je zauważyć, skoro nie wiadomo, jakie mogą być!

Pod drzwiami ośrodka obliczeniowego grzecznie siedział dublet Wołodii Poczkina. Na razie nikogo więcej nie było.

— Powiedz Wołodii, żeby sam przyszedł — burknąłem do du-bleta. Korniejew zawsze tak na mnie wpływa. — Już tydzień jest mi winien piątkę.

Dublet podniósł na mnie przerażony wzrok i wyszeptał:

— Nie jestem dubletem. Jestem Wołocha. Mogę pokazać przepustkę, ze zdjęciem i pieczątką. A piątkę przyniosę po obiedzie…

Gołym okiem było widać, że bawół Poczkin znajduje się w stanie niemal szoku. Złapałem się za głowę. Potem złapałem za ramiona Wołodię, wciągnąłem do sali, zacząłem poić herbatą i karmić kanapkami — prawdziwymi, z bufetu, a nie przyrządzonymi za pomocą magii. Przy okazji obiecałem, że zrobię dzisiaj wszystkie obliczenia, które leżały u mnie od tygodnia, i że wieczorem zabiorę się do pisania programu do innych prac.

Wołodia wolno dochodził do siebie. Widać jeszcze nikt i nigdy nie wziął go za dubleta, stąd te nerwy.

— A napiszesz artykuł do gazetki ściennej? — zapytał nieoczekiwanie, niewątpliwie przywrócony do życia.

— Napiszę, napiszę! — obiecałem mu z radością. — O Brutusie?

— A narozrabiał?

— Nie wiem. Tak się jakoś przyjęło…

— Nie. O nowych plakatach ze stołówki.

— O jakich plakatach?

W oczach Poczkina rozbłysły gwiazdy.

— Nie widziałeś jeszcze? Idź popatrzeć — zaproponował podstępnie. — Pójdziesz na obiad, to się przyjrzyj.

Obiecałem, że pójdę do stołówki i popatrzę. Potem poskarżyłem mu się, jaki to był straszny dzień: najpierw wzięto mnie za dubleta, potem dubleta Witki wziąłem za Witkę, a w końcu Wołodię za dubleta… Korciło mnie, żeby opowiedzieć też o Korniejewie i Kole Fortuny, ale zdławiłem pokusę.

Poczkin z wdzięczności podniósł mnie na duchu opowieścią o tym, jak nasi chłopcy z instytutu po kolei pryskali z zorganizowanej przez komitet miejski akademii z okazji trzechsetnej rocznicy wynalezienia magicznej pałeczki, zostawiając zamiast siebie dublety. Pod koniec w ogromnej sali, gdzie odbywała się akademia, nie było ani jednego człowieka: tylko setka niedbale zaprogramowanych dubletów. Kiedy wreszcie magistrzy i uczniowie zrozumieli, co się stało, minęły już trzy godziny od chwili, kiedy dublety zostały bez nadzoru. Poszedł do nich Fiodor Simeonowicz.

Wyszedł po pół godzinie, wcześniej zdematerializowawszy wszystkie dublety. Na jego twarzy igrał dziwny uśmieszek, ale z nikim się nie podzielił swoimi obserwacjami, a sprawie Liniowego Szczęścia zaczął poświęcać jeszcze więcej czasu niż wcześniej.

Dykteryjka wydała mi się nieprawdziwa: po pierwsze, niby jak mogły narozrabiać dublety, nawet niedbale wykonane? A po drugie, Fiodor Simeonowicz już po prostu nie mógł pracować więcej niż zwykle.

Pożegnałem się z Poczkinem i w końcu wróciłem do Ałdana. Ostrożnie włączyłem prąd i patrzyłem na autotesty maszyny.

Maszyna do pisania zaczęła żwawo zadrukowywać papier wirtualnymi czcionkami, a Ałdan łagodnie zamrugał zielonymi światełkami.

Usiadłem przed perforatorem, wziąłem stosik czystych kart i przygotowany przez dziewczyny program, po czym westchnąłem z ulgą.

Skończyły się kłopoty z Kołem Fortuny i dubletami. Życie wracało do normy.

Myliłem się w tym momencie jak nigdy. Ale o tym, że się mylę, nie wiedział nikt. Nawet A-Janus.

Tak jakoś wyszło.




Rozdział drugi


Towarzyszu! Myśl również o innej osobie.

Gdy tylko zjesz obiad, posprzątaj po sobie.

    

Autor nieznany






Gdzieś koło drugiej z żalem oderwałem się od spacyfikowa-nego Ałdana, wstałem, przeciągnąłem się i skierowałem do stołówki. Po drodze zajrzałem do Witki, potem do Romana, ale ani jednego, ani drugiego nie było. Wziąwszy szklankę kefiru i talerz ze smażoną wątróbką z makaronem, skierowałem się do swojego ulubionego stolika. Słynął z tego, że wisiał nad nim ogromny plakat z radosnym napisem: „Śmiało, towarzysze! Głośniej trzaskajcie zębami! G. Flaubert”. Od czas do czasu plakat odnawiano, a przy tym zawsze nieco zmieniał się tekst — miłośnik Flauberta za każdym razem korzystał z innego przekładu.

Usiadłszy pod słowem „trzaskajcie”, zanim posłuchałem rady i zacząłem trzaskać, łyknąłem kefiru — okazał się wczorajszy albo jeszcze gorzej. Potem przypomniałem sobie słowa Poczkina i rozejrzałem się po ścianach.

Pierwszy plakat znajdował się na ścianie na wprost mnie. Głosił:

Palec w solniczce?! Stop!

Nie bądź taka paskuda!

Skąd mamy wiedzieć, gdzie mogłeś wcześniej nim dłubać?

Zakrztusiłem się kefirem i przetarłem okulary. Plakat się nie zmienił. Zwyczajny, starannie namalowany plakat. Pod nim siedziały zwyczajne, staranne dziewczyny z działu Uniwersalnych Przekształceń. Jadły barszcz, obficie dodając doń sól, i zupełnie nie przejmowały się koniecznością zanurzania palców w solniczce.

Ogarnął mnie zapał tropiciela. Pochyliwszy się nad talerzem, z roztargnieniem nanizując na aluminiowy widelec kawałki cebuli, wątróbki i pojedyncze makarony, rozglądałem się na boki.

Nad kasą odkryłem cudowny, genialnie zrymowany plakat dotykający odwiecznego tematu: ludzie i chleb.

Mój znajomy, pewien Gleb Wszędzie rozrzuca chleb. Nie wie chyba ów Gleb, Jak niełatwo jest upiec chleb.

Sprawdziłem w głowie wszystkich znajomych i uspokoiłem się. Zapewne nie chodziło o jakiegoś konkretnego Gleba z NICZNIEM-u, lecz o jakiegoś abstrakcyjnego nicponia. Koniuszkiem widelca nabrałem szarawej soli, posypałem nią makaron i szybciutko dokończyłem posiłek. Popiłem kefirem i poszedłem do wyjścia. Na drzwiach czyhał na mnie trzeci plakat.

Czyś się najadł? Odpowiedz, nie zwlekaj! Po co pytam, wszak to widać z daleka!

Administracja.

Ta „Administracja” mnie dobiła. Zatrzymałem się, czekając na kogoś znajomego. Musiałem rozładować emocje. Rozumiałem teraz Wołodię, którego grafomańskie doświadczenia kończyły się na słynnym dwuwierszu o jadącym po drodze samochodzie marki samochodzie marki ZIM. Jasne, nasza stołówka nie zatrudnia magistrów i bakałarzy, a bezgraniczna miłość kierownika do Flauberta nie jest panaceum na brak smaku. Najdziwniejsze było to, że nikogo nie oburzał ten koszmarny, wierszowany bełkot! Przypomniałem sobie poranną przygodę z Kołem Fortuny i przeraziłem się. Być może jakimś sposobem zniekształciliśmy ludzkie poczucie estetyki i teraz to jest normalne? I Christobal Hozewicz z aprobatą kiwa głową, patrząc na wiersze o Glebie i chlebie…

Przez drzwi prześliznął się Jurik Bułkin, nasz nowy pracownik z działu Uniwersalnych Przekształceń. Z zawodu był entomologiem, ale zapałał miłością do bazyliszków, stworów rzadkich i niebezpiecznych. Teraz prowadził temat: „O bazyliszkowych właściwościach zamiany wszystkiego żywego w kamień i o możliwościach zamiany przez nich wody w kamień”. Jak słyszałem, temat miał dobre notowania, ponieważ dzięki jego tresowanym bazyliszkom o wiele prostsza byłaby budowa zapór i przed terminem udałoby się zawrócić syberyjskie rzeki do Azji Środkowej.

Chwyciłem go za rękę i zapytałem:

— Słuchaj, Bułkin, widzisz hasła na ścianach?

— Widzę — odpowiedział Jurik energicznie wyrywając się z mojego uchwytu. — Sam je pisałem.

Osłupiałem. Jurik słynął jako bard, śpiewał z gitarą wesołe piosenki i jego odpowiedź

wzmocniła moje najgorsze obawy. Ujrzawszy moją reakcję, zrezygnował z marszu do kolejki spragnionych strawy pracowników i wyjaśnił:

— Poprosili mnie koledzy socjolodzy. Przeprowadzają badanie PS, Poczucie Smaku. Chodzi o to, jaki procent pracowników oburzy się z powodu tych plakatów w ciągu trzech dni. Norma to dwadzieścia pięć procent.

— A u nas? — zainteresowałem się, już spokojniejszy. — Wyciągniemy normę?

— Trzydzieści procent w ciągu pół dnia — pocieszył mnie Bułkin. — I jeden, co je pochwalił.

— Wybiegałło — domyśliłem się.

— Wybiegałło — potwierdził Bułkin. — Podszedł do mnie i powiada: „A ty, znaczy się, dobrze to napisał. Znaczy się, inicjatywę wykazał. Na radzie naukowej postawię problem, jak by to podtrzymać”.

W oczach Bułkina błysnęła lekka złośliwość.

— Postawi — powiedziałem, rozważając myśl. — Jeszcze go Modest poprze, a pozostali postanowią nie pakować się w spory. Tak więc przygotuj się, Jurik, pisz plakaty na zapas…

Zostawiłem go w osłupieniu i opuściłem stołówkę. Humor mi się poprawił, kefir wesoło bulgotał w żołądku, tworząc iluzję nasycenia. Wprost na mnie szedł korytarzem U-Janus.

— Janusie Połuektowiczu — powiedziałem, przywitawszy się — pan wczoraj prosił, żeby zrobić pewne obliczenia. Są gotowe, zaraz poślę z nimi którąś z dziewczyn.

Janus otworzył usta, żeby zapytać, jakie to obliczenia dla niego zrobiłem, ale rozmyślił się, widocznie zamierzając z wyniku uzyskać odpowiedź. Natomiast czule na mnie popatrzył i powiedział:

— Aleksandrze Iwanowiczu, proszę dzisiaj nie siedzieć długo w pracy. Poniedziałek poniedziałkiem, sobota sobotą, ale dziś mamy wtorek… prawda? Tydzień będzie dla pana ciężki, proszę odpocząć.

— Bardzo ciężki? — bąknąłem.

Janus Połuektowicz uśmiechnął się smutno i skierował do stołówki. A ja z popsutym humorem ruszyłem do kompute-rowni. Dyrektor nie nadużywał możliwości przepowiadania przyszłości i bardzo rzadko ją demonstrował.

Wyszedłem z pracy jeszcze przed siódmą. Czy wpływ na to miała enigmatyczna przepowiednia U-Janusa, czy chciałem obejrzeć w telewizji nowy odcinek Znawców — sam nie wiem.

Żeby mieć czyste sumienie, stworzyłem dwa dublety. Jeden kończył obliczenia dla Poczkina, drugi miał pilnować, by pierwszy się nie lenił. Mam taką niedobrą cechę — moje humory w chwili tworzenia dubleta łatwo nań przechodzą. Z instytutu wyszedłem po cichutku, starając się nie wpaść nikomu w oczy. Ale na ulicy humor szybko mi się poprawił.

Był lekki mróz. Dziewczyny idące z naprzeciwka wesoło śmiały się, komentując zmienną sołowiecką pogodę i najnowsze plotki. Minęła mnie grupka młodzieży z fabryki konserw imienia Sadko; coś wesoło śpiewali i grali na gitarze i wyraźnie kierowali się do najbliższego baru. Przez moment i ja nabrałem ochoty na małe szaleństwo, żeby wypić lekkiego bułgarskiego winka Klasztorna Izba, co to niedawno pojawiło się w Sołowcu, albo nawet gruchnąć seteczkę gruzińskiego koniaku pod kanapkę z szynką. Ale przypomniałem sobie, że w kieszeni mam rubla, a wypłata w czwartek, Wołodia w żaden sposób nie odda mi jutro piątki. Obiecawszy tej części mojej świadomości, która domagała się hulaszczego trybu życia, rewanż w niedzielę, skierowałem się do stołówki numer 11, gdzie można było złapać coś na kolację.

Nachmurzona staruszka sprzątaczka pętała się już pomiędzy stolikami ze szmatą na kiju, czyniąc aluzję do zbliżającego się zamknięcia stołówki, ale zdążyłem stanąć na końcu króciutkiej kolejki i zgarnąć z tacy ciepłe pierożki. Obok kasy spotkała mnie druga przychylność losu — z ostępów stołówki wyniesiono resztki nabiału, więc wzbogaciłem się o serek z rodzynkami i butelkę kefiru.

Biedniejszy o pięćdziesiąt procent, ale obciążony siatką z ładunkiem żywności, szybko skierowałem się do internatu. Mróz stawał się mocniejszy i pierożki, straciwszy resztki ciepła, zaczęły głucho postukiwać o siebie, gdy potrząsając przed twarzą portierki przepustką, wbiegłem do holu.

Po drodze do pokoju wpadłem do kuchni, oczywiście była jeszcze pusta. Może byłem sam na całym piętrze, pozostali siedzieli jeszcze w instytucie. Stawiając na kuchence czajnik, bezskutecznie walczyłem z zawstydzeniem. No nie, co to mnie dzisiaj napadło?

Otworzyłem swój pokój, włączyłem światło i już miałem wyładować jedzenie na stół, kiedy za moimi plecami coś głucho trzasnęło. Odwróciłem się i zobaczyłem Korniejewa.

Korniejew był podejrzanie cichy i smutny. Szybował w powietrzu obok ściany, z wściekłością starając się wyrwać tkwiący w tynku obcas.

Mściwie pomyślałem, że magistrom też nie zawsze pomyślnie wychodzi teleportacja, ale podszedłem do Witki, chwyciłem go za ramiona i pociągnąłem. Witka sapał i walił wolną nogą w ścianę, w końcu tynk nie wytrzymał i runęliśmy na podłogę.

— Ale z ciebie niezgrabiasz, Saszka — westchnął Korniejew, wstając i patrząc na ścianę. W tynku pozostał okrągły otwór.

Zatkało mnie z oburzenia, ale w końcu powiedziałem:

— Jutro zamurujesz.

— Co takiego? Mogę i teraz… — Witka podniósł ręce, ale widząc moje pełne wyrzutu spojrzenie, stracił rezon i nie wypowiedział zaklęcia.

— Zamurujesz normalnie — wyjaśniłem. — Weźmiesz w instytucie cement, piaseczek i…

— Dobra — poddał się Witka. — Wsteczny jesteś, Priwałow. O, pierożki! Dobrze trafiłeś!

Usiadł przy stole i wysypał zawartość siatki. Zastanowił się, podniósł rękę, wyciągnął z powietrza bulgoczący czajnik, ale się zawahał:

— He, a może chciałeś go przynieść tak… normalnie? Machnąłem ręką. I usiadłem obok.

— Co dzisiaj tak wcześnie? — zapytałem. — Aty?

— Janus mnie przestraszył. Powiedział, że…

— Ciężki tydzień będzie — skinął głową Korniejew. — Tak, tak.

— U ciebie też?

Witka ponuro odgryzł połowę pierożka. Zapytał:

— Co on kręci, Priwałow? Może już wie o Kole?

— Niewykluczone.

— Granda — radośnie rzucił Korniejew. — Nie, chyba nie. Saszka, a może nas wysyłają na tę patronacką fermę warzywną?

Chyba z minutę wałkowaliśmy tę wersję, ale w końcu zdecydowaliśmy, że dyrektor nie straszyłby nas z takiego drobnego powodu.

— Dobra, nie ma co wróżyć — pierwszy poddał się Korniejew. — A wiesz, co ja wymyśliłem? Z Kołem…

— Tak? — zapytałem z drżeniem.

— Gdyby tak je zatrzymać, kiedy ludzie na Ziemi są szczęśliwi? Kiedy wszyscy mają fart?

— Fajnie — przyznałem. — Tylko kiedy? Czy są takie chwile?

— A gdyby tak zapowiedzieć całemu światu, że… e… w południe czasu Greenwich, na przykład, wszyscy mają być szczęśliwi i fartowni.

Nie dało się uniknąć puknięcia się palcem w czoło. Korniejew prychnął.

— Co się śmiejesz? Przecież można chwilę wytrzymać? Usiąść z dobrą książką przy oknie, popatrzeć na ładne dziewczyny. Albo zbierać się dużymi grupami, prawić sobie komplementy, dawać podarunki!

— A jeśli w takiej chwili ugryzie cię komar albo sąsiadowi pęknie rura i woda zaleje sufit?

— Myślisz, że to niemożliwe?

— Aha. Nierealne. Na pewno komuś się nie poszczęści.

— No to pocierpią dla większości! — Korniejew już się wycofywał. — Taki fajny pomysł!

— Głupi pomysł, Witka.

— Dobrze. Może przedwczesny! — Korniejew wyrwał spod mojej ręki ostatni pierożek i pomachał mi nim przed twarzą. Z trudem wytrzymałem, żeby się nie oblizać. — Może nie dziś? Za dziesięć, dwadzieścia lat? Kiedy już na pewno zapanuje wszechogarniające szczęście?

— No to po co wtedy zatrzymywać Koło? Robić masło maślane? Wiesz… jeśli ludzie staną się szczęśliwi, to mały pech ich nie załamie.

Co to był za cios! Korniejew zamilkł w pół słowa, zaczerpnął powietrza i oklapł. Położył pierożek na stole, wstał i — rzuciwszy mi urażone spojrzenie — przeleciał na parter.

— Witka, przestań się wydurniać — zawołałem.

Ale Korniejew się nie pojawił. Obraził się. Westchnąwszy, nalałem sobie dobrej gruzińskiej herbaty. Zjadłem ostatni pierożek i poszedłem do holu. Telewizor był wyłączony… czyli rzeczywiście jestem sam na piętrze. Włączyłem nowiutkiego ogonioka”, rozwaliłem się na wysiedzianym fotelu i przygotowałem się do delektowania widowiskiem.

Znawcy mnie jednak rozczarowali. Ze dwadzieścia minut patrzyłem, jak Znamienski z Tominem zajmowali się kradzieżą z fabryki dwóch bel kretonu. Niby wszystko było jasne, że głównym złodziejem jest zastępczyni dyrektora do spraw zaopatrzenia, kobieta mądra, ale z dużą ilością przeżytków w świadomości, jednakże znawcy uparcie tego nie zauważali. Pojąwszy, że dojdą do tego dopiero pod koniec następnego odcinka, bezszelestnie wstałem z fotela, opłukałem butelkę po kefirze i położyłem się spać.

Ze dwadzieścia minut uczciwie usiłowałem zasnąć. Liczyłem w kodzie dwójkowym od zera do tysiąca, przypominałem sobie różne zabawne, przyjemne historie, które wydarzyły się w instytucie za mojej pamięci — jak Ojra-Ojra pomagał Magnusowi Fiodorowieżowi testować dżinsy niewidki i jaka z tego wyszła plama, albo jak Christobal Hozewicz rozwiązał na Ałdanie w zasadzie nierozwiązywalne zadanie, ale wynik okazał się w zasadzie nie do pojęcia…

Pomyślawszy o Ałdanie i dwóch nieumiejętnie wykonanych dubletach pętających się teraz obok pulpitu, posmutniałem. Tak naliczą Wołodii… tak mu naliczą, że zmęczę się przeprosinami. A przecież można do dziesiątej skończyć, a potem pomajstrować sobie do woli…

Kiedy kończyłem tę myśl, przyłapałem się na tym, że już nie leżę w łóżku, lecz tańczę pośrodku ciemnego pokoju, ubierając się. No i dobrze. Nie ma co się lenić. Janus mnie nie zastraszy…

Gdy biegłem przez hol, portierka uchyliła okienko i z lekką nadzieją w głosie zapytała: — Sasza, idziesz do kina?

— Nie, do pracy… Muszę wpaść na chwilkę — odpowiedziałem, czując się winny. Nasza portierka, Lidia Pietrowna, chyba postawiła sobie za cel egzekwowanie przepisów o zatrudnieniu pracowników naszego instytutu.

Ulice były puste i zimne, więc żeby nie zmarznąć, puściłem się biegiem i wpadłem do budynku tak dynamicznie, że jakiś chochlik wycierający kurz z przykutego do drzwi szkieletu rzucił się w bok, a szkielet spróbował zamknąć oczy. Zrobiło mi się trochę głupio i zwolniłem.

Praca wrzała. Na piętrze dziesiątka laborantów wlokła prawdziwy kloc drewna, na podobieństwo mrówek taszczących zapałkę. Sekundę wahałem się, jak im pomóc, zastanawiałem się, jak wykręcą tym klocem w wąskie drzwi i na cholerę im to drewno, ale laboranci byli tak hałaśliwi i energiczni, że nie zaryzykowałem wtrącania się i poszedłem do siebie na trzecie piętro.

Chwilę nasłuchiwałem pod drzwiami ośrodka obliczeniowego, potem energicznie wszedłem.

Dziwne czy nie — wszystko było w porządku. Pierwszy dublet siedział przy biurku i pisał coś na papierze, drugi, wisząc nad nim, burczał:

— Przecinek, w złym miejscu postawiłeś przecinek… Podszedłem i zerknąłem. Dublet, pełen wiary we własne siły, sprawdzał mój program. Przecinek rzeczywiście znajdował się nie tam, gdzie trzeba. Pierwszy dublet zerknął na mnie i szybko poprawił błąd.

— Pracować, pracować — rozkazałem surowo, kierując się do Ałdana.

Komputer pracował na całego. Buczały ferrytowe nośniki, trzaskały przełączniki, mrugały do siebie lampki. Pogroziłem dubletom palcem i wyszedłem.

Bałaganiarz Witka na pewno zapomni o cemencie do naprawy ściany. Należało pomyśleć o tym samemu, a jutro zmusić Korniejewa do pracoterapii. Uśmiechnąwszy się złośliwie do siebie, skierowałem się na czwarte piętro i podszedłem do gabinetu Kamnojedowa.

Gabinet był rzecz jasna zamknięty, ochraniały go srogie ifryty. Modest Matwiejewicz zawsze przestrzegał dyscypliny pracy…

Szybciuteńko przemknąłem obok strażników i skręciłem w mały ciemny korytarzyk. Prowadził on do koszar chochlików, gdzie zawsze można było zdobyć trochę wapna, gwoździ czy baskwile. Chochliki to istoty absurdalnie oszczędne i wszyscy pracownicy szukający jakichś drobiazgów udawali się właśnie do nich. Drzwi prowadzące do koszar były zamaskowane obrazem przedstawiającym drewniany domek na skraju pszenicznego łanu. Chochliki najprawdopodobniej były skłonne do nostalgii — obraz, jeśli wierzyć plotkom, namalował któryś z nich. Zastukałem palcem w namalowany domek, próbując trafić w tycie drzwi. Obraz płynnie się odwrócił, wpuszczając mnie do koszar.

Było tu ciemno i cicho. Nawiasem mówiąc, cisza wydawała się nienaturalna, jak gdyby przed chwilą panował tu rozgardiasz i wesołość, a pozostały po nich tylko szmery po kątach. Otworzyłem usta, zamierzając ryknąć na dyżurnego, kiedy z ciemności ktoś do mnie podskoczył.

— O, kogo tu mamy…

Oniemiałem od takiego protekcjonalnego tonu, obejrzałem się i zobaczyłem chochlika. Znajomego z porannego upadku…

— Dalej, nie szczyp się, wchodź! — Chochlik mocno złapał mnie za rękaw i krzyknął: — Chłopy, to swój!

Natychmiast gdzieś w głębinach koszar błysnęło światło i chochlik pociągnął mnie tam, po cichu radząc:

— Nic to, nie pękaj. Bądź spokojny, nie odzywaj się nie pytany, ale jakby ktoś z ciebie podśmiechujki robił, to trzymaj fason.

— E… Kiesza… — odpowiedziałem, z trudem przypomniawszy sobie imię chochlika. — Potrzebuję trochę cementu.

— Spoko-Maroko! — Chochlik zamachał włochatą łapką. — Nie roztopi się twój Priwałow, przecież nie jest z cukru. Posiedź z nami trochę.

Minęliśmy dwupiętrowe żelazne prycze i przedostaliśmy się do środka koszar, gdzie wznosił się najprawdziwszy rosyjski piec. Dokoła niego siedziało ze dwadzieścia chochlików, które gapiły się na mnie podejrzliwie. Na widok takiego lekceważenia przepisów przeciwpożarowych zdobyłem się tylko na pokręcenie głową, ale uznałem, że chochliki na piecach się znają.

— To swój, Giena, to swój! — oświadczył Kiesza. — Priwałowski dublet, poznaliśmy się rano!

— Brat łata z ciebie, Innokienty — poważnie odpowiedział jeden z chochlików, który leżał przy samym ogniu i bosą stopą przewracał węgle. — Wszystkich do nas ciągniesz. Odprowadziłbyś dubleta, gdzie należy.

Kiesza trochę skisł. Widocznie Giena był ważniejszy od niego.

— Dobra — odpuścił chochlik spod pieca. — Niech posiedzi…

Zaintrygowany do granic możliwości, usiadłem razem z Kiesza. Mało kto mógł się pochwalić, że zna szczegóły z życia chochlików. Chyba nawet każdy magister chciałby być na moim miejscu.

Nikt nie zwracał na mnie specjalnej uwagi. Chochliki, rozsiadłszy się i ułożywszy wygodnie, zaczęły się gapić na Gienę.

— Czyli tak — Giena kontynuował opowieść, widocznie przerwaną moim wtargnięciem — stoi Wąsik przy honorowym sztandarze zwycięzców socjalistycznego współzawodnictwa, a zmiany nie ma i nie ma. Zachciało mu się… na momencik… ale jak tu sztandar zostawić, hę? Wziął go pod pachę i do kibla…

Chochliki cicho się roześmiały.

— A tu jak na złość Modest Matwiejewicz — bez specjalnej atencji powiedział Giena — postanowił dokonać kontroli. Zagląda do gabinetu, patrzy, a tu nie ma sztandaru numer inwentarzowy trzysta sześćdziesiąt pięć przez dwanaście! No, panika, sami rozumiecie, zaczął wrzeszczeć, przybiegł po mnie i Tichona. Zawezwał swoich ifrytów… tfu, zamorskie plugastwo! A Wąsik to wszystko słyszał; kombinuje, co tu robić. Rzucił się z powrotem na posterunek, rozprostował sztandar i stoi, w nosie dłubie…

Chochliki zaczęły chichotać.

— My z Modestem przybiegamy — Giena wyciągnął nogę z ognia, wsadził drugą — a Wąsik na posterunku! I sztandar nienaruszony! Kamnojedow jak nie wrzaśnie, że niby „służby nie znasz, gdzie chodziłeś, zbóju!” A Wasia nie durny i odpowiada: „Stałem na posterunku, pilnowałem sztandaru. Podszedł pan, popatrzył przeze mnie, za głowę się złapał, wrzasnął i pobiegł…”

Chichot przekształcił się w prawdziwy rechot. Dwa chochliki zwinęły się ze śmiechu w puchate kłębuszki i zaczęły turlać się po podłodze. Nawet ja nie wytrzymałem i zachichotałem, wyobraziwszy sobie konsternację Kamnojedowa przechytrzonego przez sprytnego chochlika.

Tylko peszyło mnie trochę, że ta historia wydawała mi się jakby znajoma.

— Kamnojedow trzy dni przeleżał na zwolnieniu — ciągnął zadowolony Giena. — Do okulisty poszedł, walerianki popił, potem się odczmychał. Ale sam nie urządza więcej kontroli!

— Przepraszam — nie wytrzymałem — według mnie, coś tu jest nie tak. Słyszałem tę historię, ale nie o Kamnojedowie…

Giena obrzucił mnie gniewnym spojrzeniem i zamknąłem się.

— Kiesza, kogoś ty tu sprowadził, co? Patrz go, jaki gadatliwy dublet. Od urodzin pół dnia, a już mąci!

Kiesza dźgnął mnie w bok.

— Odprowadź go do kolesiów, niech go nauczą kultury — zarządził Giena i stracił zainteresowanie moją osobą. — A innym razem, chłopy, było tak. Urządził nasz Janus, ten A-Janus, gigantyczną…

Zaraz za Kieszą odszedłem od pieca; nie kryjąc poczucia winy, spojrzałem na chochlika.

— Dobra, nic tam… — burknął Kiesza. — Młody, głupi jeszcze jesteś… Czego tam Priwałow chce, cementu?

— Aha.

— Chodźmy…

Kiesza, stękając, wyjął z jakiejś szafy worek z cementem, faskę z piaskiem, do mocnych papierowych toreb odsypał mi jednego i drugiego.

— Hulaj dusza… Zajrzysz do swoich?

— Do kogo?

— Oj, cielę z ciebie. — Kiesza stanął na palcach i protekcjonalnie poklepał mnie po ramieniu. — Do dubletów, wyzwoleńców.

Kłapałem powiekami, nic nie rozumiejąc.

— Chodź — zdecydował Kiesza. — Zaprowadzę cię pierwszy raz.

Rozsunął ścianę i poszedł jakimś wąskim, wilgotnym korytarzem. Ruszyłem za nim, rozglądając się trwożnie dokoła.

— Ty tego… Jak poczujesz, że Priwałow zamierza cię rozpylić, od razu stleniaj stamtąd — pouczył mnie Kiesza. — Nie ma na co czekać. I zasuwaj do mnie albo od razu do swoich.

Rzecz jasna nie uważam siebie za znawcę instytutu. Gdzie mi tam do Korniejewa albo Ojry-Ojry! A jednak szliśmy takimi dziwnymi szlakami, że chwilami gały mi na wierzch wychodziły. To wąski korytarz, po bokach którego płynęły bulgoczące ogniste strumyki, to sala wypełniona zielonymi bąblami pokrytymi gęsią skórką; te bąble były jędrne jak gumowe piłki. Trzeba się było między nimi przeciskać, przy czym, według Kieszy, należało to robić ostrożnie, „żeby nie wybuchły”. Jakiś czas pocieszałem się dumną myślą, że jako pierwszy odwiedzam te katakumby, ale potem znalazłem na leżącym pod nogami zielonym krysztale metkę z numerem inwentarzowym i napisem „Klucz, zielony” i posmutniałem.

Korytarz się skończył i weszliśmy do dużej, dudniącej pieczary, widocznie gdzieś głęboko pod fundamentami NICZNIEM-u. Tu, choć było to dziwne, pachniało mieszkaniem i nawet jakąś przytulno ścią. Wzdłuż ścian ciągnęły się poletka jakiegoś mchu, oddzielone od siebie malutkimi chatkami niedbale zbitymi z desek i kawałków tektury. Nad drzwiami jednej z nich ze zdziwieniem odkryłem napis „Elektroniczna masztna matematyczna Ałdan” i na moment zamarłem. Przyjrzawszy się, zrozumiałem z ulgą, że chatki są zbudowane z pustych tekturowych pudełek.

Sytuacja z każdą chwilą stawała się coraz ciekawsza.

— Tu masz windę, nią sobie wrócisz — powiedział Kiesza, dźgnąwszy brudnym palcem w zardzewiałe drzwi. — Przez koszary nie idź, bo zabłądzisz… O! Tam siedzą twoi, chodź!

W najbardziej oddalonym od nas kącie jaskini naprawdę płonęło małe ognisko, obok którego siedziała grupka ludzi. Ruszyłem za Kieszą w ich kierunku… i zatrzymałem się jak rażony gromem. Siedzieli tu wszyscy nasi! Witka Korniejew, Roman, Wołodia… oj… A-Janus i U-Janus! I Christobal Hoze-wicz, i Fiodor Simeonowicz!

Najdziwniejsze było jednak nie to osobliwe zebranie, lecz to, jak bezceremonialnie zachowywali się Witka i Roman. Bez cienia szacunku sprzeczali się z Christobalem Juntą.

— Sam pomyśl! To zaklęcie nie zadziała! — gorączkował się Roman. Christobal Hozewicz wzruszał ramionami, ale nie polemizował.

— Hej, dublaki! Przywlokłem wam Priwałowskiego! — wrzasnął Kiesza.

I dopiero teraz zrozumiałem: przede mną siedzieli wcale nie pracownicy instytutu, lecz ich dublety! Ojej!

Christobal Hozewicz… nie, nie on, rzecz jasna, ale jego dublet, wstał.

— Siadajcie, młody kolego — powiedział uprzejmie. — Proszę się nie krępować, wszyscy byliśmy z początku trochę skrępowani, ale to szybko mija.

— P-prosimy up-przejmie. — Fiodor Simeonowicz posunął się ociężale, wiercąc się na długiej desce ułożonej na parze pniaków. — Rozważamy tu p-problem… stary jak świat, wie pan, o up-padku m-magicznych zdolności u d-dubletów. Stałem jak wryty.

— Siadajże, dublaku mrożony! — ryknął dublet Korniejewa.

I dopiero to znane mi chamstwo przywołało mnie do przytomności. Opadłem na ławkę obok dubleta Kiwrina i usłyszałem ciche pokasływanie chochlika Kieszy.

— No, to idę…

Pomachałem mu niemrawo ręką i zacząłem przyglądać się zebranym. Byli bardzo podobni do siebie samych, Christobal Hozewicz nie stracił ani odrobiny swojej elegancji, Korniejew — chamstwa, Kiwrin jąkał się nie mniej niż zazwyczaj. Na mnie taktownie nie zwracali uwagi i zacząłem powoli dochodzić do siebie. Najdziwniejsze, że moja świadomość uparcie nie chciała uważać siedzących wokół za dublety…

— P-powinniśmy, uważam, sp-próbować jeszcze raz — powiedział Fiodor Simeonowicz i zaczął wykonywać pasy.

Wszyscy uważnie patrzyli mu na ręce.

— Nie tak, Fiodorze Simeonowiczu, nie tak — szybko rzucił Ojra-Ojra, widząc, że Kiwrin starannie rysuje w powietrzu odwróconą literę E. — Wychodzi wam cyfra 3.

— Och, Boż-że — rzekł Kiwrin, wpatrując się w słabo lśniący w powietrzu ślad. — Od mojej s-strony wszystko w p-porządku!

— Drogi Fiodorze, pańskie zaklęcie musi być zorientowane na zewnątrz, a nie na pana samego — zakomunikował Junta.

Kiwrin pokiwał głową i zaczął cierpliwie jeszcze raz.

— A prawdziwi do czegokolwiek się wezmą, od razu im wychodzi! — odezwał się Wołodia Poczkin, patrząc na mnie. — O nawet Priwałow dubleta stworzył jak ta lala! Oczu oderwać nie mogę!

— Akurat „jak ta lala” — przerwał mu Korniejew. — Od razu widać, że dublak! Lewe ucho pojechało w dół, oczy nieładne, gęba ciągle otwarta…

Pośpiesznie kłapnąłem uchyloną jadaczką. Fiodor Simeonowicz wciąż rysował w powietrzu znaki. Jak zrozumiałem, zamierzał wykonać najprostszą materializację.

A-Janus i U-Janus poważnie i w milczeniu śledzili jego wysiłki.

Christobal Hozewicz położył mi na ramieniu rękę i cicho powiedział:

— Jestem tu już trzy lata, młody człowieku. Szczerze mówiąc, to nie najgorsze miejsce dla zbiegłego dubleta. Ale gdyby pan wiedział, jak moje serce tęskni do tych prostych, zwyczajnych rzeczy… Nie ma pan kawałeczka sera?

— Przecież… nie jecie… — wymamrotałem. Junta zmierzył mnie ironicznym spojrzeniem.

— Oczywiście, tak samo jak i pan, młodzieńcze. Ale po prostu wciągnąć aromat sera… posiedzieć ze szklaneczką amontillado…

Kiwrin przerwał próbę, podrapał się po czubku głowy i niepewnie oświadczył:

— Trochę lepiej, p-prawda? Ch-christo, nie męcz nowicjusza swoim serem.

Junta z godnością się odwrócił. Kilka minut dublety siedziały w milczeniu. Potem Ojra-Ojra cicho zaśpiewał:

Czarować nam nielekko, jest nielekko! Hi-hi-hey-ho!

Saturn jest w Wadze, a księżyc wysoko!

Hi-hi-hey-ho!

Hi-hi-hey-ho!

Roman wybijał rytm pieśni, nie zwracając specjalnej uwagi na słowa, a pozostali pomagali chórem:

Hi-hi-hey-ho! Hi-hi-hey-ho!

Zrobiło mi się głupio. Wstałem, omal nie gubiąc woreczków, i zapytałem nieśmiało:

— Mogę już iść?

— Dokąd? — zdziwił się Korniejew. — Na górę… do P-priwałowa — skłamałem, jąkając się.

— Zobaczysz, rozwieje cię — zagroził ponuro Korniejew. — Ale decyduj sam.

Rzuciłem się do drzwi windy. Otworzyłem je — rzeczywiście malutka kabinka z jednym jedynym guzikiem. Przycisnąwszy go, oparłem się o ścianę i głośno westchnąłem.

Winda wędrowała do góry.

Czy warto opowiadać o tym incydencie chłopakom? Uwierzą mi? A jeśli uwierzą, to czym się to skończy?

Zacząłem dygotać. Taki fart — poszedłem po cement. Musiał Witka wrąbać się obcasem w ścianę! Popatrzyłem na zegarek. Nie zdziwiłbym się, gdyby już był ranek, ale nie było jeszcze nawet jedenastej.

Nic nie wymyśliwszy, otworzyłem drzwi stojącej już windy i znalazłem się w holu. Wyjście, jak się okazało, było znakomicie zamaskowane między kolumnami, za stertą starych idoli. Potknąłem się o gipsową fajkę niesamowitych rozmiarów, wydostałem się na schody i pognałem na górę.

W ośrodku obliczeniowym było już cicho. Ałdan zakończył obliczenia i sennie pomrugiwał lampkami, moje dublety siedziały przy biurku i niezdarnie grały w karty. Widząc mnie, poderwały się na równe nogi. Zamknąłem oczy, rzuciłem torebki na podłogę i jak pocisk wypadłem na korytarz.

Do Witki, natychmiast. Przez niego cała ta zadyma, niech łamie głowę.

Po minucie byłem na piątym piętrze i niczym huragan runąłem przez drzwi do jego laboratorium.




Rozdział trzeci


P-proste, to u nas są dublety!

    

A. i B. Strugaccy






Korniejew siedział na kanapie, założywszy nogę na nogę. Jedną stopę miał bosą, przez co przypomniał mi natychmiast chochlika Gienę. Rzuciwszy mi spojrzenie spode łba, Witka nadal zajmował się czymś dziwnym — polewał piętę przezroczystym płynem z probówki.

— A ty co? — zapytałem.

— Boli. — Korniejew chlapnął na piętę resztę płynu. — No, sam zobacz! Dobra żywa woda. Bardzo świeża. Gdybym na przykład miał piętę całkiem oderwaną, to przyrosłaby w okamgnieniu! A stłuczenie się nie goi!

— Odetnij piętę, potem zajmij się leczeniem — poradziłem złośliwie.

Korniejew pokręcił głową.

— Nie, Sasza. To najprostsze wyjście, prymitywne…

— Korniejew, pokaż przepustkę — poprosiłem. Witka wytrzeszczył oczy.

— O co ci chodzi?

— Pokaż przepustkę!

Widocznie mój ton był na tyle poważny, że Korniejew zgłupiał i podporządkował się. Kiedy przekonałem się, że nie zamierza podrzeć na strzępy papierka z nienawistną pieczęcią na zdjęciu, przycupnąłem obok niego.

— Witka, musimy poważnie porozmawiać. Bardzo poważnie. — No?

— Czy dublety… żyją?

— Życie — wyrecytował Korniejew — jest formą istnienia ciał białkowych! Biał-ko-wych! A nasze dublety są krzemoorga-niczne albo czasem germanowe.

Wściekłem się.

— Witka, nie wstawiaj mi kitu! Znalazł się… Amperian.

— Spokojnie, Saszka, nikt przecież tego do końca nie wie! Od jakichś dwustu lat wszyscy się sprzeczają! Jaka to, kurna, różnica?

— Jak to jaka? Jeśli są żywe, to jakie my mamy prawo je wykorzystywać?

Witka omal nie spadł na podłogę.

— Priwałow, ocknij się! Wstydzisz się, gdy wykorzystujes czajnik? Albo swojego ukochanego Ałdana?

— To są różne rzeczy!

Westchnąłem i opowiedziałem Witce całą historię.

Wyraźnie stracił rezon. Przez minutę patrzył na mnie, jakby miał nadzieję, że roześmieję się i przyznam, że kpię z niego. Potem natężył się, strzelił palcami i przed nami pojawił się dublet.

Podobieństwo do Witki i grubianina z piwnicy było tak olbrzymie, że aż przeszły mnie ciarki.

— Co słychać? — zapytał Witka dubleta.

— Pięta boli. — Dublet bezceremonialnie wyrwał mu z ręki probówkę, usiadł obok i zajął się autoterapią.

— Bomba. Iluzja rozumnego zachowania się — zakomunikował Witka. — Ponieważ tak został zaprogramowany. Ale i tak jest głupi jak but.

Niepewnie skinąłem głową.

— Stuknij głową o ścianę! — rozkazał Korniejew dubletowi. Dublet roztropnie zapytał:

— A na cholerę?

— Chcemy sprawdzić jakość tynku.

Dublet wstał i zaczął walić łbem o ścianę. Monotonnie, ale na pół gwizdka. Wyraźnie się obijał.

— Oto — Witka machnął ręką — żywy przykład! To znaczy nie żywy, ale materialny! Żywy by się tak nie zachowywał!

Dublet zauważył, że Witka już na niego nie patrzy, i zmniejszył amplitudę uderzeń do minimum.

— Zrozum, Sasza, jesteś w instytucie człowiekiem nowym, a i mag z ciebie niedoświadczony — ciągnął Korniejew. — Do tego, że Ałdan może w ciągu dnia wykonać obliczenia, których setka matematyków nie zrobiłaby w miesiąc, już przywykłeś. Lecz do tego, że maszyna może przypominać człowieka, sprzeczać się, prowadzić dialog — jeszcze nie.

— Witka, nie masz pojęcia, jak oni się niezależnie zachowywali.

— No to co? Dublet to wynik twórczych możliwości magów. A magowie, jak wiesz, zawsze są skłonni do samodzielności. Popatrz… Na przykład, zamiast iść na randkę, chcę na nią posłać dubleta.

— No?

— Sprawiam, żeby był samoprogramujący i samokształcący. Aby żadna dziewczyna nie nabrała podejrzeń co do tego, kto ją z kina odprowadza do domu. Gdyby niespodziewanie zaprosiła go na herbatkę, żeby zapoznać z rodzicami, dublet musi przejawić inicjatywę, zachowywać się tak, żeby następnym razem uważali mnie za miłego gościa.

— A więc?

— Jeśli stworzyłem dubleta z poleceniem samolikwidacji po wykonaniu zadania, to wszystko w porządku. Jeśli nie… jeśli nie pomyślałem o tym… to wyjdzie on za próg i dalej będzie mnie udawał. Taki ma program. I będzie się pętał, póki energia się nie wyczerpie. Dzień, miesiąc… Zależy, na jaki czas go załadowałem.

— A trzy lata?

— U Christobala Hozewicza może to możliwe — odpowiedział Witka po namyśle. — Pamiętam, miał on dubleta, który jeździł na roczne delegacje. Jakby nie było, to mistrz…

Dublet Witki ziewnął, przytknął czoło do ściany, zamrugał i zniknął.

— Widziałeś? Tak powinno być — dziarsko rzucił Witka. — Ale trafiają się i pudła. To co, idziemy do piwnicy pokombinować z dublakami?

Pokręciłem głową.

— Nie, Korniejew, nie trzeba. Wiesz co, niech tam sobie siedzą i próbują czarować. Szkoda ich.

— Szkoda… — burknął Korniejew. — Przecież wszystko ci wyjaśniłem!

Mimo to wyraźnie był skrępowany i nie próbował się upierać.

— Może poradzę się magistrów? — zapytałem.

— Jak chcesz. — Witka zabrał się do wkładania buta na stłuczoną nogę. — Trochę przeszło… Dlaczego nie zostałeś w domu?

— Jakoś mi było nieswojo — przyznałem. — Postanowiłem trochę popracować. Idziemy?

— Za jakieś pół godzinki. — Witka zerknął na zastawiony kolbami stół. — Przeteleportuję nas obydwu od razu do pokoju, dobra?

— Dobra. — Wstałem i wyszedłem na korytarz. Witka mimo wszystko trochę mnie uspokoił, ale wystarczyło, że przypomniałem sobie smętną pieśń dubletów, by ciarki przeszły mi po plecach. Nie, to nie jest takie proste.

Minęła już północ i ludziska zaczynały chyba spływać do domów. Poszedłem do ośrodka obliczeniowego — moich dubletów już nie zastałem, a w powietrzu czuć było ozon. Rozpadły się… Mojej energii magicznej wystarczało zawsze najwyżej na kilka godzin. Podszedłem do Ałdana, postukałem palcem po monitorze, potem sięgnąłem do wyłącznika sieci. Maszynka do pisania nagle ożyła, zerknąłem na nią i przeczytałem:

„Tylko spróbuj!”

Westchnąłem i cofnąłem rękę. Niech pracuje. Czym by tu się zająć przez pół godzinki… właściwie godzinkę, znam Kor-niejewa.

Ktoś cicho zastukał do drzwi, a ja ucieszony krzyknąłem:

— Proszę!

W drzwiach pojawił się łysy staruszek z wygolonymi aż do błękitu uszami. Znałem go. Nie za często przecinały się nasze ścieżki, ale miałem kiedyś przyjemność uczestniczyć w jego eksperymencie.

— Proszę wejść, Louisie Iwanowiczu! — powiedziałem, wstając.

Louis Siedłowoj odkaszlnął i wszedł. Darzyłem wielką sympatią wynalazcę wehikułu do odbywania podróży w opisywanym czasie. Wiele osób, na przykład Witka, ironizowało na jego temat, uważając Louisa Iwanowicza za kogoś w typie Wybiegałby. Rzeczywiście, prace Siedłowoja grzeszyły podobną estetyką i efekciarską bombastycznością, ale były o wiele ciekawsze i pożyteczniejsze. Wehikułem czasu na przykład bardzo zainteresowali się historycy i literaturoznawcy, a Związek Pisarzy wystąpił już z propozycją wdrożenia go do produkcji — żeby autor mógł przebywać w stworzonym przez siebie świecie i patrzeć na wszelakie świństwa, jakie tam się dzieją.

podobało mi się w Siedłowoju również to, że bohatersko walcząc z sierścią w uszach, nie próbował ukryć jej istnienia. Codziennie pojawiał się z zaklejonymi plastrem zadrapania-jni i widząc ironiczne spojrzenia, tłumaczył się: „Wyłazi, świństwo, szczególnie jesienią, na mrozy…”

— Aleksandrze, mój drogi, witaj. — Siedłowoj wydawał się mocno speszony. Zacząłem podejrzewać, że przyszedł do mnie nieprzypadkowo.

— Proszę siadać, Louisie Iwanowiczu — powiedziałem. — Może zaparzę kawy?

— Nie, ja tylko na chwilkę… — Siedłowoj odwrócił wzrok. — Aleksandrze, proszę wybaczyć mi takie pytanie… Nie wie pan, gdzie się podział mój wehikuł czasu?

— Ee… został gdzieś tam, przy Panteonie-Hibernatorze, obok Żelaznego Muru — powiedziałem skonsternowany. — Pamięta pan, wróciłem bez niego.

— Ależ nie, nie. Nie ten. Nowy, drugi model, który zmontowałem dla pisarzy.

Przez krótką chwilę usiłowałem to zrozumieć. Potem zrozumiałem i pożałowałem tego.

— Louisie Iwanowiczu… — wymamrotałem. — Przepraszam, ale nic nie wiem, nie brałem go.

Poczułem się wstrętnie i było mi wstyd. Siedłowoj w geście protestu zamachał rękami.

— Aleksandrze, co też pan, co też pan?! Nawet by mi przez myśl nie przeszło! Jestem, wie pan, bardzo panu wdzięczny już od czasu, kiedy mi pan pomógł w demonstracji! Mam o panu bardzo dobre zdanie! Chodzi mi o coś zupełnie innego…

Krygując się i co jakiś czas dotykając małżowin, Siedłowoj zaczął pośpiesznie składać wyjaśnienia.

Okazało się, że już od tygodnia zauważał dziwne rzeczy. Zaczęło się od tego, że kiedy przyszedł rano do pracy, spostrzegł, że wehikuł czasu jest przesunięty do innego kąta. Nie przywiązał do tego wagi, podejrzewając działanie tumanowatych chochlików. Ale na tym się nie skończyło. Dziwnie regularnie wehikuł czasu zmieniał położenie, utwierdzając Siedłowoja w przekonaniu, że w nocy ktoś z niego po kryjomu korzysta. Z reguły Louis Iwanowicz, człowiek już niemłody, a na dodatek od niedawna mąż obywatelki Onuczkiny, wychodził do domu wcześnie. Dzisiaj jednak zasadził się na tajemniczego intruza. Ale wystarczyło, by wyszedł na pół godziny z laboratorium, chyba do starego przyjaciela Peruna Markowicza, a z wehikułu czasu znowu skorzystano. Mało tego — wehikuł był pochlapany błotem, do tego obok leżał dziwny przedmiot…

Louis Iwanowicz wyjął coś z kieszeni i podał mi.

Chyba z minutę oglądałem dziwaczny przedmiot. Była to mała plastikowa płytka na plastikowym pasku. Płytkę pokrywała cienka warstwa szkła, pod którym na szarym tle wyraźnie widoczne były czarne cyfry. Teraz właśnie były to: 00.21. Z boku płytki znajdowały się dwa malutkie przyciski; nacisnąwszy jeden, zauważyłem, że pod szkłem rozjarzyło się słabe światełko, nacisnąwszy na drugi, uzyskałem zmianę cyfr: 30.11.

— Jakiś miernik — powiedziałem, zachwycony urządzeniem. — Dziwnie ustawiony display… Ciekawe, co też on może mierzyć…

Siedłowoj odchrząknął i jakby się usprawiedliwiając, powiedział:

— Sądzę, że czas.

Złapałem się za głowę. Popatrzyłem na swój poliot — wpół do pierwszej w nocy. Mogłem tylko wykrztusić:

— Spóźnia się.

— Nie, Sasza, sprawdzałem, chodzi bardzo dokładnie. Czystej wody chronometr. To pański zegarek się śpieszy.

— Druga grupa cyfr to najwyraźniej data — myślałem głośno. — Wspaniale. Louisie Iwanowiczu, to trzeba jak najdokładniej zbadać!

— Oczywiście. Aleksandrze, nie podpowie mi pan, gdzie są stosowane takie urządzenia?

— Nie jestem, niestety, specjalistą — przyznałem. — Ale z podobnym zegarkiem nie miałem do czynienia.

— A czy łatwo jest takie coś zrobić? To w końcu elektronika, pana dziedzina.

Spróbowałem sobie wyobrazić elektroniczne urządzenie do mierzenia czasu. Najprostsze, jakie tylko da się zrobić. Na germanowych tranzystorach albo na mikroukładzie podobnym do tego, jaki niedawno wpakowali w Ałdana.

Zegarek na rękę nijak mi nie wychodził. Budzik — tak, bardzo sympatyczny, ze świecącymi cyferkami z elektronicznych lampek-wskaźników, z zasilaniem z kontaktu. A na rękę — nijak.

— Louisie Iwanowiczu — odezwałem się — nie mam pojęcia, jak takie coś można zrobić. Może to jakiś problem magiczny?

Siedłowoj pokręcił głową.

— Ja też tak na początku pomyślałem, Sasza. Sprawdziłem, jak tylko umiałem, magii nie ma.

— Louisie Iwanowiczu, a może byśmy kogoś zapytali? — zaproponowałem. — Witkę Korniejewa, to specjalista od enigmatycznych rzeczy. Ileż on razy wyciągał kanapę z graciarni.

— Myśli pan, że to on? — zainteresował się Siedłowoj.

— Nie, nie — zaprotestowałem. — Tego… ma jakieś doświadczenie…

— Chodźmy. Jeśli nie jest pan zajęty.

Zamachałem rękami, zaintrygowany. Bardzo zaintrygowany. Jeśli ktoś robi gdzieś takie mechanizmy, to… Cała moja wiedza o elektronice szła w diabły.

Ruszyliśmy do Witki. Zaaferowany Siedłowoj biegł obok mnie, czujnie zerkając na zegarek w moim ręku.

— Proszę tylko nie upuścić — poprosił.

Skąd! Trzymałem zegarek mocno, walcząc z pokusą nałożenia go na rękę. Weszliśmy do Witki w chwili, gdy napełniał wodą z kranu duże wiadro. Korniejew rzucił na nas spojrzenie i przywitał się z Siedłowojem.

— Na żywą wodę? — zapytałem.

— Ale skąd. Chcę przetrzeć podłogę, naśmieciłem tu przez cały dzień, a nie wypada tak zostawiać. Zaraz…

— Witka, popatrz…

Podałem mu zegarek, a Louis Iwanowicz zaczął opowiadać historię jego tajemniczego pojawienia się. Korniejew był zaciekawiony.

— Fajnie zrobiony — pochwalił, ważąc go w ręku. — Kunsztownie.

— Magia? — zapytałem.

— Nie, ani śladu… Saszka, otwierałeś go? — Nie.

Witka pogrzebał w szufladzie biurka i znalazł cienki śrubokręt. Uważnie obejrzał zegarek i podważył dolną ściankę. Szczęknęła i odpadła.

— Ostrożnie, ostrożnie! — zaniepokoił się Louis Iwanowicz. Pochyliliśmy się nad zegarkiem.

Wypełniały go miniaturowe detale, połączone jeszcze cieńszymi drucikami. Wypatrzyłem coś, co przypominało rezystor, ale innych znajomych elementów nie było. Malusieńka metalowa tabletka zajmująca niemal jedną trzecią wnętrza nie wiadomo dlaczego wywołała najwyższy stan zainteresowania Kor-niejewa. Dotknął ją palcem i oświadczył:

— Bateria. Słabiutka. Jedna dziesiąta ampera. Badaliśmy zegarek dalej i znaleźliśmy na pokrywie napis, z którego można było wnosić, że wykonano go w Hongkongu.

— Nic nie rozumiem — przyznałem. — Od kiedy w Hongkongu robią takie rzeczy?

— Ta… To nie majstrowanie dubletów — przyznał Witka. — Słuchaj, a gdyby z takich elementów zmontować elektroniczną maszynę cyfrową, to zmieściłaby się w walizce.

— Przestań. Potrzebna jeszcze co najmniej szafa na pamięć!

— Może. — Korniejew usiadł na biurku. — Louisie Iwanowiczu… mówił pan komuś o tej zabawce?

Siedłowoj pokręcił głową.

— Tylko Saszy. W końcu jest specjalistą. Bo ja to raczej po staremu… przekazy polichordalne, temporalne frikcjony… Elektroniki nie tykam.

— A czy nie mogło tak być — zaczął snuć przypuszczenia Witka — że X, korzystając z pańskiego wehikułu, zdobył to urządzenie ze świata wymyślonej przyszłości?

Louis Iwanowicz podrapał się po czubku głowy.

— Wątpię, panie kolego. Bardzo wątpię. Towarzysz Priwałow obserwował tę przyszłość własnymi oczami… jest bardzo rozmyta i mało realna. Nie da się wziąć przedmiotu, bo się natychmiast dematerializuje.

— Na pewno? Pokręciłem głową:

— Pamiętasz, jak się wyśmiewałeś z tej mojej papugi? Że niby żaden pisarz nie wymyśli takiej papugi, która wyżyłaby w realnym świecie!

— Ale to papuga, żywa! A przedmioty materialne są prostsze…

— Pewnie, jakąś łopatę czy cegłę można przywieźć — przyznał Siedłowoj. — Jeśli autor dobrze je przedstawił i bardzo realistycznie opisał. Ale żeby osiągnąć realizm przy takim urządzeniu, musiałby szczegółowo przedstawić jego działanie. Na tyle realistycznie, jakby sam mógł je zmontować!

— Może zbadajmy miejsce przestępstwa — zaproponował Witka.

— Chodźmy — ucieszył się Siedłowoj. — Szczerze mówiąc, już się zastanawiałem, czy nie powiadomić odpowiednich władz. Ale przecież nie ma śladów przestępstwa, prawda?

Ruszyliśmy do jego laboratorium.

W dziale Wiedzy Absolutnej było już pusto. Absoluciarze rzadko siedzieli po godzinach; światło lamp sprawiało, że korytarz wydawał się nieskończenie długi i nieprzytulny. W oddali paliło się jaśniejsze światło — zdziwiło mnie, że w dziale profesora Wybiegałły ktoś jeszcze pracuje.

— Zaraz, zaraz — powiedział Louis Iwanowicz, klepiąc się po kieszeniach w poszukiwaniu kluczy. — Gdzie ja je zapodziałem… Och, zostawiłem na biurku!

Pchnął otwarte drzwi i weszliśmy.

Laboratorium Siedłowoja przypominało warsztat ślusarski. Może i miał sierść na uszach, ale wszystkie swoje dziwne wynalazki składał własnoręcznie. Było tu jasno, pachniało smarem i świeżymi wiórami. W warsztacie stała niewyobrażalna konstrukcja z aluminiowych rur i szklanych kul, wszystko z lekka udrapowane brezentem. Nie mam pojęcia, co to mogło być, ale Siedłowoj się zawstydził.

Jednakże dziwne było co innego. W odległym kącie, na drewnianym pomoście obok wehikułu czasu, krzątała się czworonożna kudłata postać. Najpierw myślałem, że to stary wyleniały niedźwiedź, i zacząłem się cofać.

Ale już w następnej chwili wyjaśniło się, że trafiliśmy na o wiele większego zwierza. Był to nie kto inny jak Amwrosij Ambruazowicz Wybiegałło.

— A… dobry wieczór, Amwrosiju Ambruazowiczu… — powiedział zakłopotany Louis Iwanowicz. — Czym mogę służyć?

Wybiegałło sztywno podniósł się z kolan i zmierzył nas wcale nie speszonym spojrzeniem.

— Ja, znaczy się, zgubiłem pewien przedmiocik — oświadczył. — Obcy często tutaj bywają, nes pa?

Zakłopotany Siedłowoj spojrzał na Korniejewa. Witka uroczyście podniósł trzymany za pasek zegarek.

— Nie ten przedmiocik?

— Ma mątr![2 - Mój zegarek! (fr.)] — zakrzyknął Wybiegałło, szybko kierując si w naszą stronę. — Mój zegarek, tak! Nieładnie, wiecie, młody człowieku! Należy prowadzić się moralnie!

Zręcznie wyszarpnął zegarek z palców Witki i sapiąc, zaczął zapinać go na prawym przegubie — na lewym miał inny zegarek. Szło mu kiepsko, ponieważ pasek był wyraźnie za krótki, może nawet na kobiecą czy dziecinną dłoń.

— Jaki wstyd — powiedział Wybiegałło, nie przerywając prób — że w murach naszego instytutu… Tak. Nazywacie się Korniejew?

Witka pozieleniał, a ja pojąłem, że zaraz zacznie się coś strasznego.

— Amwrosiju Ambruazowiczu — wtrąciłem się szybko — skąd pan ma taki dziwny przedmiot? Czy to pański wynalazek?

Wybiegałło schował zegarek do kieszeni i podparł się pod boki.

— Wasze pytanie, mą szer, jest przedwczesne i prowokacyjne. My je gniewnie odrzucamy. Jutro o jedenastej jest rada naukowa, proszę przyjść, zaspokoi pan ciekawość.

Odwrócił się do Siedłowoja i ciągnął bardziej dobrodusznym tonem:

— Wracam do siebie, patrzę: Nie ma zegarka. Że perdiu![3 - Zgubiłem (fr.).], proszę nie brać do siebie, ma mątr! Gdzie, myślę? Tutaj, u pana, bez wątpienia! Myślałem sobie, że wrócę, a on będzie tu leżał, czekał na właścicela! A tu nic!

— Towarzyszu Wybiegałło — odezwał się lodowatym tonem Korniejew — a co robiliście w laboratorium Louisa Iwanowicza?

Amwrosij Ambruazowicz zerknął na Witkę.

— Wasze pytanie, młodzieńcze, jest mało adekwatne! Wolno by je było zadać towarzyszowi Siedłowojowi, ale nie wam. Na dodatek po tej wątpliwej historii z zegarkiem!

Korniejew uzupełnił swą zieleń plamami i zniknął. Mgnienie oka później z korytarza doszły nas takie dźwięki, jakby ktoś wściekle wyrywał włosy z czyjejś kłaczastej brody. Chwilę później Witka teleportował się z powrotem, nieco spokojniejszy, ale do normalnego koloru nie wrócił. Najśmieszniejsze było to, że dźwięki z korytarza nie ucichły — widocznie nie usatysfakcjonowany krótkotrwałością kaźni dubleta Wybiegałły, Korniejew stworzył własnego dubleta, który kontynuował egzekucję.

— Amwrosiju Ambruazowiczu… ja też jestem ciekaw… czemu zawdzięczam pańską wizytę… — słabym głosikiem powiedział Siedłowoj.

— Dobrze! Nie uchylamy się od rzetelnych pytań, a na wszelkie knowania mamy pełne godności odpowiedzi! — Wybiegałło położył dłoń na ramieniu Siedłowoja, aż ten nieco przysiadł. — Szer moj ami, Iwanyczu! Jak pan pamięta, jeszcze w ubiegły roku rozmawialiśmy o wspólnych doświadczeniach i wspólnym wykorzystaniu sprzętu! W celu zaoszczędzenia środków i podniesienia wydajności.

— Wtedy, gdy potrzebowałem autoklawu? — zapytał Siedłowoj, mrugając. — Ale… sądziłem, że będzie mnie pan powiadamiał… mimo wszystko to kosztowne urządzenia…

— Wu zawe tor![4 - Nie ma pan racji! (fr.)] — oświadczył Wybiegałło. — Każdemu… dan-fan[5 - Dziecko (fr.)]— błysnął w moją stronę oczami — powierza pan sprzęt! A we mnie pan wątpi?

— Nie, ale…

— Wspomnę o pańskim udziale w moim genialnym eksperymencie. Mniej więcej — zakomunikował Amwrosij Ambruazowicz. — Może pan być pewien. Natomiast całe to papierkowe zawracanie głowy, tak nam utrudniające pracę, odrzucimy jako biurokratyzm i asekurantyzm!

Louis Iwanowicz zamrugał. Wyglądało na to, że był człowiekiem miękkim i mocno zakompleksionym z powodu osobistej usznej roślinności.

— Tak, ale… — wykrztusił.

Tymczasem hałas w korytarzu ucichł, a w drzwiach pojawił się dublet Korniejewa.

— Z uszu też wyrywać? — zapytał.

— Oczywiście — mściwie odpowiedział Witka.

Dublet zniknął, a hałas pojawił się ponownie, rzekłbym nawet, że silniejszy.

— To są haniebne intrygi — powiedział Wybiegałło, zezując na drzwi. Choć dureń i podlec, życiowego instynktu nie zatracił.

— O czym pan…? — bezgranicznie uprzejmie zapytał Witka. Wybiegałło wzdrygnął się i wymamrotał, zwracając się wyłącznie do Siedłowoja, a nas kompletnie ignorując:

— De rjen[6 - Proszę nie dziękować (fr.).], Louisie Iwanowiczu. Proszę przyjść jutro na radę naukową. A demę[7 - Do jutra (fr.).].

Hałas na korytarzu ponownie ucichł i ponownie pojawił się dublet Witki. Miał niepewne spojrzenie, jak każdy dobrze wykonany dublet, który wypełnił zadanie, ale nie jest do końca usatysfakcjonowany. Otworzył usta, zamierzając o coś zapytać, ale nagle dojrzał Wybiegałłę, rozpromienił się i skierował w jego stronę. Wybiegałło zaczął się cofać. Korniejew tęsknie przyglądał się chwilę jednoznacznemu przemieszczaniu się dubleta, jego podwiniętym rękawom, a potem westchnął i strzelił palcami. Dublet rozpłynął się w powietrzu.

— Za haniebne dyfamacje… — wymamrotał z ulgą Wybiegałło i szurając walonkami, wyszedł.

— Mimo wszystko, jak sądzę, szanowny Amwrosij Ambru-azowicz niezupełnie ma rację — nieśmiało powiedział Siedłowoj. — Czyż nie tak, młodzieży?

Korniejew spojrzał na niego i westchnął:

— Takich jak Wybiegałło należy złapać za kołnierz i drzeć sierść z uszu. To pewne, Louisie Iwanowiczu. Na pańskim miejscu…

Siedłowoj spurpurowiał.

— Sierść, młody człowieku, to nieszczęście ogólne i nie warto tak tego akcentować.

Witka zmieszał się.

— Gdyby to był po prostu dureń, cham albo podlec — powiedziałem. — Lecz to przecież wszystko razem, w jednym flakoniku.

— Louisie Iwanowiczu, nie ma wątpliwości, że Wybiegałło za pomocą pańskiej maszyny przyniósł zegarek z wyobrażonej przyszłości — rzekł Korniejew. — 1 jak sądzę, nie tylko zegarek.

— Nie ma w tym żadnego przestępstwa. Dziwne tylko, że znalazł świat, gdzie podobne wynalazki są realne.

Witka ruszył do wehikułu czasu. Obejrzał go, niemal obwą-chał, dotknął jakichś zębatek i pokiwał głową.

— Muszę ulepszyć wygląd zewnętrzny — szybko powiedział Siedłowoj. — Design, tak, jeżeli się nie mylę, dzisiaj się mówi. W takiej postaci niezręcznie byłoby pokazać go dziennikarzom. Ale sam wehikuł jest całkowicie sprawny!

Przeżytki przeszłości mimo wszystko wypełniały jego świadomość.

— Louisie Iwanowiczu — zaczął Witka — czy można określić, gdzie myszkował Wybiegałło?

— Nie, mój przyjacielu — westchnął Siedłowoj. — Pracuję nad autopilotem, ale na razie… Trzeba zapytać Amwrosija Am-bruazowicza.

— Akurat odpowie. — Witka wyprostował się. — Tak. Wychodzi ciekawy rozkład. Saszka, trafiłeś przynajmniej na jeden realny świat?

— Skąd? Zresztą byłem tam krótko.

— Chodźmy do domu — postanowił Witka. — Jutro na radzie naukowej musimy być wypoczęci i raźni. Chyba o tym właśnie mówił nam U-Janus.

Skinąłem głową. Miałem paskudne przeczucie, że Witka ma rację, i że zrobi się z tego jeszcze większy bigos. Ale zauważyłem:

— Mnie to chyba nie zaproszą na radę naukową.

— Zaproszą. Kto u nas jest specem od elektroniki? A Wybiegałło teraz nie ma odwrotu, musi pokazać zegareczek. Louisie Iwanowiczu, podrzucić pana do domu?

Siedłowoj zamachał rękami:

— Nie, nie. Ja tak… piechotką. Powietrza łyknę, pomyślę. Dziękuję, młodzieńcze. Wyszliśmy na korytarz, żeby podczas teleportacji nie uszkodzić przypadkiem czegoś z aparatury. Korniejew mściwie kopnął leżący na podłodze stosik klaczkowatej, brudnej sierści i przenieśliśmy się do internatu.




Rozdział czwarty


— O, dostojny bohaterze i wielki panie, ten, kto posiądzie tę księgę, stanie się władcą wszystkich ziem Etiopów i Sudańczyków, a oni staną się sługami jego i niewolnikami, władcy tych krain będą mu przynosili daninę, i rządzić on będzie wszystkimi władcami swego czasu.

    

Żywot Sajfa, syna króla Tsu Jasana






Tego ranka obudziliśmy się z Witką jednocześnie i w milczeniu ruszyliśmy do porannych ablucji. Czuliśmy się jak żołnierze przed bitwą. Korniejew parskał, ochlapując się zimną wodą, i mamrotał:

— Za haniebne dyfamacje… Będziecie mieli dyfamację, obywatelu Wybiegałło.

— Witka, a co my tak naprawdę możemy zrobić? — zapytałem. — Nawet jeśli Wybiegałło naszabrował z wymyślonej przyszłości pełno jakichś fantastycznych wynalazków, to o co można go oskarżyć? Przecież on nie będzie wciskał, że to jego wynalazki?

— Teraz na pewno nie!

— No tak. Teraz. Przypisze sobie zasługę dostarczenia ich do nas.

— Wykorzystanie magii w celach prywatnych. — Korniejewa przepełniała radość życia i pewność zwycięstwa. — Znasz taki paragraf?

— Ha, trzeba udowodnić, że to prywata.

— Udowodnimy!

Ruszyliśmy do stołówki, gdzie wdaliśmy się w zwycięski bój z duszoną kapustą. W środku śniadania przysiadł się do nas blady Jurik Bułkin.

— Chłopcy, jest taka sprawa… Wybiegałło żąda ode mnie nowych plakatów. O oszczędzaniu żywności, prawidłowym przeżuwaniu pożywienia i innych…

— Dowcipy wychodzą ci bokiem? — Zarechotał Korniejew, poklepując go po plecach. — Daj sobie spokój. Zapornnij.

— Jak to napomnij’? Jean kazał mi adekwatnie odpowiedzieć!

— Aha. — Witka zmrużył oczy. — Adekwatnie? Masz jeszcze bazyliszki?

— Zostało trochę.

— To weź jednego i urządź mu randkę z Wybiegałłą, a potem będziesz mógł upiększyć westybul posągiem.

Jurik popatrzył pytająco na mnie, potem na Witkę. Pracował w instytucie od niedawna i nie zawsze wiedział, co powiedziano żartem, a co serio.

— Wiktorze, jesteś pewien, że Jacomo właśnie oto chodziło? — zapytał Jurik z rosnącą nadzieją w głosie.

— Nie jestem — niechętnie przyznał Korniejew. — Po prostu daj spokój i zapomnij o tym. O to chodzi. A Amwrosij będzie miał dzisiaj wystarczająco dużo problemów… Zapomni o tobie.

Bułkin pokiwał głową jak wdzięczny gipsowy Budda. Zapytał szeptem:

— Słyszałem, że Wybiegałło ma dzisiaj referat na radzie naukowej?

— Ma — przyznałem.

— Mogę wziąć w niej udział? Podobno będzie niezły cyrk.

— Nie sądzę. Ale zapytaj Jeana, przecież to twój szef, może cię wprowadzi.

Jurik pokręcił głową. Bał się Jeana bardziej niż żywego bazyliszka.

— Czort z nim… Opowiesz mi potem wszystko, Witka?

Korniejew skinął głową i Jurik powędrował do kasy, zabrawszy ze stołu pustą tacę. Całkowicie go rozumiałem. Jean Jacomo był osobą nadzwyczaj poważaną, magiem o wstrząsającej mocy, ale przy tym jakby nieobecnym, trzymającym się od wszystkich z dala. Nawet Christobal Hozewicz, z którym łączyło go pewne podobieństwo (na początku nawet ich czasem ze sobą myliłem), wydawał się przy Jeanie morowym chłopem.

— Umawiamy się tak, Saszka — deliberował Korniejew. — Nie pchaj się pierwszy. Czekaj na mój znak, jakby co. Zaraz pogadam z Ojra-Ojrą, z Poczkinem, z Amperianem. Starzy niech walczą z Wybiegałłą jak inteligenci, a my będziemy go walić jego metodami.

— To znaczy jak?

— Zobaczysz. — Korniejew zatarł dłonie. — Fascynacja Zach dem… Zegareczek wszak z Hongkongu…

— To Wschód.

— Co za różnica! Nie uzgodnione wcześniej użycie cud-aparatury, brak konkretnego efektu…

— Witka! Nie wolno walczyć z durniami i rezonerami i bronią — oświadczyłem, chłepcząc kakao.

— Dlaczego?

— Oni tą bronią władają lepiej niż ty, uwierz mi. Albo przegrasz… albo zacznie ci uszami sierść wyłazić.

Korniejew posmutniał.

— Ale z ciebie pesymista, Saszka! Trzeba coś zrobić!

— Trzeba — przyznałem. — Ale nie tak.

Sprzeczaliśmy się jeszcze chwilę i niemal skłóceni rozeszliśmy się do swoich laboratoriów. Robota nie szła. Gdy wpaJ Wołodka, oddałem mu obliczenia, trochę pogawędziliśmy o Wybiegalle i postanowiliśmy, że trzeba będzie postępować odpowiednio do rozwoju wypadków. Potem przyszły do mnie dziewczyny w sprawie nie poddającego się optymizacji programu, więc prawie na godzinę zapomniałem o Amwrosiju Ambruazowiczu. Fajna była to godzina. Ale zakończył ją telefon.

— Aleksander Iwanowicz? — zapytał uprzejmie U-Janus. — Tak, Janusie Połuektowiczu — odpowiedziałem, odruchowo wstając.

— Proszę siedzieć, proszę siedzieć… Nie mógłby pan za jakieś dwadzieścia minut wpaść do nas na radę? Być może będziemy potrzebowali pańskiej konsultacji.

— Oczywiście, Janusie Połuektowiczu.

— Bardzo dziękuję, Sasza. Ciężki dzień dzisiaj będzie. Odłożyłem słuchawkę i spojrzałem na wesoło klekoczącego Ałdana.

Zaczęło się…

Mała rada naukowa odbywała się w gabinecie Janusa Połu-ektowicza. Któryś z magów poszerzył go na ten czas i oprócz ogromnego owalnego stołu pojawiło się tam miejsce na znajomy mi aż do bólu wehikuł czasu Louisa Siedłowoj a. Sam Louis Iwanowicz siedział z boku, okropnie zawstydzony i wygolony na błysk. Obecni byli wszyscy wielcy magowie. Kiwrin kiwnął do mnie uprzejmie głową, a ja, uciekając wzrokiem, uścisnąłem mu dłoń — ciągle nie mogłem zapomnieć, jak dublet Fiodora Simeonowicza próbował czarów. W kącie dziarsko przestępowali z nogi na nogę G. Pronicatielnyj i B. Pitomnik. Znalazłem sobie miejsce między Witką i Edikiem i zacząłem czekać.

Wybiegałło przechadzał się przed trybuną, witając wchodzących. Gdy pojawił się Christobal Hozewicz, dumnie zadarł brodę i odwrócił się. Junta nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.

— Wszyscy są? — Janus Połuektowicz wstał. — A, Priwałow, już pan jest…

Wszyscy spojrzeli na mnie. Skonfundowany takim honorem, opuściłem wzrok. Wybiegałło, jak zwykle błyskawicznie orientujący się w sytuacji, wykrzyknął:

— Mój drogi, rad jestem, że pana widzę!

Zemdliło mnie. Tymczasem Janus Połuektowicz mówił dalej:

— Zebraliśmy się na prośbę Amwrosija Ambruazowicza, żeby wysłuchać referatu o wykonanej przez niego wspólnie z towarzyszem Siedłowojem pracy. Proszę.

Zauważyłem, że przy słowie „wspólnie” Wybiegałło drgnął jak kot, któremu ktoś nastąpił na ogon, ale nic nie powiedział. Potarmosił brodę i zaczął pogodnie:

— Towarzysze! Czego wszyscy chcemy?

Witka podwinął rękawy jak dziewoja zwijająca przędzę, ale się nie odezwał.

— Wszyscy chcemy wnieść swój wkład w spichrze Ojczyzny! — rzekł Wybiegałło. — Prawda, Janusie Połuektowiczu?

Niewstrujew zmarszczył się i uprzejmie odpowiedział: — Niewątpliwie. Rzeczywisty wkład, a nie demagogiczny bełkot.

Ktoś zachichotał, ale Wybiegałło zrobił minę, jakby niczego nie usłyszał.

— Co obserwujemy w danej chwili? — ciągnął Amwrosij Ambruazowicz. — Kraj maszeruje siedmiomilowymi krokami, lecz bez siedmiomilowych butów. Statki kosmiczne prują przestrzenie Galaktyki, ale co zmuszeni są jeść nasi bohaterscy gwiezdni żeglarze, zdobywcy Marsa i Wenus, nasi wspaniali Bykowowie i Jurkowscy? Wszelakie wodorosty i inne konse wy! Niektórzy osobnicy zajmują się produkcją żywej wody, al wcale nie skierowali jej obfitości na ugory, które nas wszysx kich karmią!

Ku mojemu zdziwieniu Witka zareagował bardzo spokój nie. Powiedział cicho:

— Referent zjadł dzisiaj kiepskie śniadanie — i dalej słuch Wybiegałły.

— A więc nasz wkład w ogólnopaństwową gospodarkę w żaden sposób nie odpowiada rosnącym zapotrzebowaniom ludności.

— Czy nie można by konkretnie? — zainteresował się Janus Połuektowicz. — Samowykopująca się marchew kiepsko wyszła.

— Doszło u nas do pewnych potknięć — przyznał Wybiegałło, zerkając na dziennikarzy. — Kto dużo pracuje, ten może się pomylić… czasem. Ale na czym polega mistrzostwo prawdziwego uczonego? Na tym, żeby, tego, zwracać uwagę na sprawy swoich kolegów i dopracowawszy je twórczo, obrócić w pożytek materialnych zapotrzebowań narodu! Oto siedzi tu mój skromny kolega, Louis Iwanowicz Siedłowoj, który stworzył niezbyt pożyteczną zabawkę, wehikuł do podróży po wymyślonej przyszłości.

— A to gadzina — powiedział Edik. — Saszka, powinieneś wczoraj…

— Nic by to nie pomogło — odrzuciłem nie dokończony pomysł. Skonfundowany Siedłowoj nastroszył się w fotelu.

— Po co radziecki człowiek ma wędrować po wymyślonych światach? — zapytał Wybiegałło. — Czy nie będzie to odchylenie i — nie boję się użyć tego strasznego terminu — dysyden-tyzm? Jeśli ktoś chce poczytać książkę, proszę bardzo. Wiele rzeczy zaakceptowano, wydrukowano i postawiono na naszej półce z książkami. Czytaj sobie, co chcesz: czasopisma, gazety czy inną

literaturę. Lecz zaglądanie tam w celu zaspokojenia pustej ciekawości jest śmieszne i niepotrzebne. Niech się tym zajmuje młodzież, która wykręca się od pracy, żebyśmy mieli czemu dawać odpór.

Janus Połuektowicz zerknął na zegarek i powtórzył:

— A ja ciągle proszę o konkrety. Najlepsze umysły instytutu zebrały się tu, by pana wysłuchać… Rozumie pan? Wybiegałło kiwnął kilka razy głową:

— Zatem pomyślałem sobie, czy nie ma w pomyśle z wehikułem czasu jakiegoś pożytecznego ziarenka? I przypomniałem sobie radę kochanego przez wszystkich towarzysza Rajkina: wszystko może służyć społeczeństwu, nawet przemierzanie pokoju przez pisarza, kiedy mu słów brakuje i gdzieś tam ich szuka.

Pitomnik i Pronicatielnyj głośno się roześmiali. Najprawdopodobniej nie musieli zajmować się poszukiwaniami brakujących słów, całkowicie im wystarczał zasób otrzymany w początkowych klasach.

— Należy wziąć pod lupę wszystko to, co nasi pismacy wy-koncypowali — ciągnął Wybiegałło.

— Wiadomo, że literatura nasza wymyśliła wiele pożytecznych rzeczy. I siewniki z napędem atomowym, i podwodne łodzie do zbierania morskiej kapusty, i różne inne.

Christobal Hozewicz wstał i spokojnie powiedział:

— Sądzę, że wszyscy już przekonaliśmy się, że mamy do czynienia z kolejnym hucpiarskim pomysłem. Ze światów wymyślonej przyszłości, podobnie jak teraźniejszości czy przeszłości, nie można niczego przenieść do naszego świata. Z powodów zrozumiałych dla wszystkich… zdrowo myślących ludzi.

— Wydaje mi się, że pomimo p-pewnej gwałtowności wyp-powiedzi, Christobal Hozewicz ma rację — ostrożnie zauważył Kiwrin. — Amwrosiju Ambruazowiczu, widzi pan…

Dziwne, ale Wybiegałłę nawet słowa Junty ucieszyły.

— Nie ma racji! Nie ma racji wasz kochany Christobal, rozumiecie, Hozewicz! — Nawet ukłonił się lekko w stronę Junty, a ja po raz pierwszy zobaczyłem w oczach byłego Wielkiego Inkwizytora lekkie zdziwienie. Zadowolony z efektu Amwrosij Ambruazowicz mówił dalej: — Moje ponadwymiarowe prace z wehikułem czasu dały wynik po prostu fenomenalny, a mówiąc ludzkim językiem: nietuzinkowy! Zaraz to wyjaśnię i zademonstruję, ku zachwytowi ludności i napiętnowaniu sceptyków! Praca, tego… duchowa, doprowadziła do powstania owoców materialnych! Ku pełnej zgodności, rozumiecie, z prawami jedności i walki jednego z drugim!

Wybiegałło machnął ręką i dwaj jego laboranci, skromnie dotychczas stojący w kącie, przytaszczyli do stołu duże, nakryte workowym płótnem nosze. Korniejew chrząknął i szepnął:

— A to ci nabrał… Wynosiłło nasz nietuzinkowy!

Ale nawet i on był zaintrygowany.

Amwrosij tymczasem zdarł z noszy płótno, odepchnął laborantów i zaczął wykładać na stół różne przedmioty, mamrocząc:

— Wszystko zanotowane i zaprzychodowane, nic nie zginie… Zgromadzeni zaczęli oglądać przedmioty.

Dużo tego było. Również zegarek, choć z zerwanym paskiem — widocznie Wybiegałło bardzo się starał włożyć go na rękę. Nieduży, bardzo zgrabny importowany telewizor, nie wiadomo dlaczego połączony kablem z zupełnie niepojętą płaską skrzyneczką, damskie rajstopy, coś jakby kamera filmowa, ale obficie udekorowana przyciskami… Jakkolwiek dziwne by to było, znajdowała się tu też para książek — właściwie ogromnych kolorowych albumów z napisem w języku angielskim: OTTO.

— Patrzcie, patrzcie i podziwajcie — protekcjonalnie rzekł Wybiegałło.

Wszyscy patrzyli. Tylko Janus Połuektowicz z uśmiechem przewertował album, przekazał go dalej i oparłszy głowę na dłoniach, obserwował Amwrosija.

— Jak roz-zumiem — odezwał się Kiwrin — wszystko to po p- prostu zachodnie towary szerokiego użytku. Gdzieś tam wyk- konane…

— Nie — zamajtał głową Wybiegałło. — Zawiódł pana węch, towarzyszu Kiwrin! Nie „gdzieś tam”, lecz u nas! W świecie stworzonym przez utalentowanego pisarza!

— No to dlaczego wszystko jest importowane? — zjadliwie zapytał Korniejew.

— W przyszłości to już nie będzie miało znaczenia! — oświadczył Wybiegałło.

Trąciłem Witkę łokciem i szepnąłem: — Nie masz szans go złapać. Za słaby jesteś. Czy Wybiegałło usłyszał moje słowa, czy po prostu zauważył ruch — ale chwyciwszy walizeczkę, przekazał j ą mnie:

— A to do zbadania przez naszego szanownego specjalistę! proszę otworzyć! Otworzyłem.

Walizeczka okazała się jakimś urządzeniem. Na wewnętrznej stronie wieka znajdował się

matowoszary ekran. Była też klawiatura przypominająca maszynę do pisania, ale z literami i rosyjskimi, i angielskimi.

— Co to? — zapytałem absolutnie oczarowany. Wybiegałło wyciągnął z głębin sukmany brudny strzępek papieru i zawisł nad moim ramieniem. Niezgrabnie wdusił jakiś przycisk.

Ekran rozjarzył się na niebiesko i pojawiła się na nim jakaś żółta tablica z angielskimi napisami.

— To, mój kochany, geniusz myśli ludzkiej, elektroniczna maszyna cyfrowa!

Korniejew podsunął straszliwym szeptem:

— „Szafa na pamięć”, tak?

— A… jak to pracuje?

— Zaraz, zaraz… — Wybiegałło postukał brudnym palcem w klawisze, mamrocząc: — Strzałeczka w dół, strzałeczka w dół, en-te, jeszcze raz strzałeczka w dół, en-te, pięć razy strzałeczka w dół… en-te!

Z głębin walizeczki wypłynęła cicha, przejmująca dreszczem muzyka. Pojawił się kolorowy — kolorowy! — obrazek: człowiek obwieszony okropną bronią i atakujące go straszliwe monstrum.

— Zaraz… — mruczał Wybiegałło, konsultując się z papierkiem. — Zaraz…

Obrazek rozpłynął się. Zamiast niego pojawiło się coś na kształt kreskówki — mroczne korytarze, przemierzające je monstra i stercząca u dołu ekranu ręka z pistoletem.

— A! — radośnie wrzasnął Wybiegałło. Wszyscy już stali dokoła, wstrzymując oddech, tylko Janus Połuektowicz cicho rozmawiał z Juntą.

— Tak, znaczy się, on MYŚLI! — ryknął Wybiegałło, bezlitośnie waląc w kruche klawisze. Wizerunek zmienił się. Zrozumiałem, że Wybiegałło kieruje tym, co się dzieje na ekranie! Pistolet drgał, strzelał, monstra wyły, padały i rzucały w ekran żółtymi ognistymi kłębami. Wszystko to było tak realne, że ledwo powstrzymywałem się, żeby nie odskoczyć. A Wybiegałło, odpychając mnie, walił w klawisze i wył: — Tak właśnie MYŚLIMY my! Tak zwyciężamy wszystkich wrogów! Tak!

Ekran poczerwieniał, wizerunek zjechał na podłogę, jakby niewidzialny strzelec upadł. Podrygiwały czyjeś pokraczne nogi. Wybiegałło odkaszlnął i zatrzasnął pokrywkę walizeczki. Odwróciłem się.

Wszyscy stojący obok jak zaczarowani śledzili wydarzenia na ekranie. Fiodor Simeonowicz mówił do siebie cicho, radosny uśmiech błąkał się na jego twarzy:

— W jakim t-to roku… pamięć nie ta… sześćset… nie ta pamięć… Byłem młody, g-głupi…

— Saszka, czy na Ałdanie możliwe jest coś takiego? — zapytał Ojra-Ojra, niby rzeczowym tonem, ale wyraźnie zainteresowany.

— Nie — przyznałem.

Witka opamiętał się pierwszy.

— Ha! To zabawka! — wrzasnął. — Dzieciom takiej nie można dać, bo się wystraszą na śmierć! A dorosłym po co?

Westchnąłem, zamknąłem oczy i powiedziałem: — Korniejew, nie masz racji. To tylko program… do zabawy.

Wyobraź sobie, jaką moc musi mieć maszyna, żeby tak szybko obrabiać informację graficzną!

— I ty, Brutusie… — wyszeptał Witka.

— Samej pamięci musi mieć… co najmniej megabajt! — Trochę umyślnie przesadziłem. — Korniejew, jakbym na takiej maszynie rozgryzł sterowanie i podłączył perforator, w godzinę skończyłbym wszystkie obliczenia.

— I co nam mówi młodzież? — zapytał Wybiegałło, opierając się łokciem na moim ramieniu. — Młodzież, odrzuciwszy błędne sądy, jest zachwycona postępem myśli ludzkiej! Ale przecież to nie wszystko, nie wszystko!

Chwyciwszy walizeczkę, Amwrosij rzucił się do telewizora. Ponaglająco spojrzał na U-Janusa.

— Tego… potrzebny mi kontakt.

Roman przejechał dłonią po stole i natychmiast pojawił się w nim kontakt. Wybiegałło, zerkając do drugiego papierka, zaczął manipulować przy telewizorze i skrzyneczce.

— O co się nas oskarża? — pytał. — O niedocenianie kultury, duchowości! A tu nie! Nie i nie! Wzrost kultury materialnej! Triumfująca konsumpcja zawsze rodzi taką kulturę, co się wcześniej nawet przyśnić nie mogła!

Ekran telewizora rozjarzył się. Już się nie dziwiłem, że i tu obraz był kolorowy. Na ekranie, w bardzo dobrze umeblowanym pokoju, siedziała duża rodzina, sympatyczni, ale jacyś za bardzo ulizani ludzie. Rozległa się znajoma muzyka… Na dole ekranu popłynęły wiersze tekstu. Wyraźnie nie odrywając oczu od napisów, Wybiegałło zaśpiewał:
		Sze-ero-oki jest mój kra-aj ojczy-ysty!



		Wie-ele w nim jest la-asów, pól i rzek!








Oniemieliśmy. Wybiegałło śpiewał okropnie, ale uważając na napisy, trafiał w metrum. Trwało to ze trzy minuty. Ludzie na ekranie śpiewali bezgłośnie, chwilami Wybiegałło naciskał jakiś guzik, a wtedy ludzie mu wtórowali.

Ten obraz był… taki… taki… Nawet nie wiem, jak to nazwać.

Kiedy Amwrosij Ambruazowicz zakończył, wyłączył telewizor i triumfalnie rozejrzał się po sali. Milczeliśmy. Tylko dziewczyny w kącie, nie widząc świata bożego, wertowały albumik, przerysowywały zeń jakieś fasony sukienek i chwilami wzdy chały, widocznie trafiając na coś rewelacyjnego.

— Dobrze — powiedział w końcu Janus Połuektowicz. — Przekonaliśmy się, że dostarczone tu urządzenia pracują, problem ich przydatności można przedyskutować przy innej okazji. Teraz porozmawiajmy konkretnie. Amwrosij u Ambruazowiczu, skąd pan, za pomocą wehikułu Louisa Iwanowicza, dostarczył te rzeczy?

Wybiegałło plasnął w dłonie:

— Z przyszłości, znaczy się! Z wymyślonej, naszej, pozytywnej!

— W jakiej konkretnie książce były opisane?

— Ze słi tre szagrine! — Wybiegałło odegrał oskarżoną niewinność. — Nie mam pojęcia! My pracujemy, nie mamy czasu na czytanie książek.

Christobal Hozewicz wymienił z Niewstrujewem spojrzenia.

— Przedmioty te, jak sądzę, mają niemałą wartość w dowolnym świecie.

Wybiegałło dumnie pokiwał głową.

— Jak w takim razie zdobył je pan w świecie wymyślonej przyszłości?

O nie, nie sposób było dzisiaj przyłapać Amwrosija na czymkolwiek.

— W celu eksperymentu i technicznego postępu kupiłem je za prywatne oszczędności! — oświadczył. — Rachunek zostanie przedstawiony i, mam nadzieję, pokryty.

— Niezatapialny — skwitował to smętnym szeptem Witka. Najbardziej nieprzyjemne było to, że sam się zaplątałem.

Czy warto z Wybiegałłą walczyć? Oczywiście, jego „eksperymenty” z cudzą aparaturą śmierdziały na kilometr, ale magowie nie pozwolą, by wykolegował Louisa Iwanowicza. A przedmioty były rzeczywiście ciekawe… Westchnąłem. W powstałej głębokiej ciszy moje westchnienie rozległo się bardzo głośno.

— Chce pan coś zaproponować, Priwałow? — zapytał Niewstrujew.

— Ja? Nie… to tak w ogóle…

Janus Połuektowicz skinął głową.

— Dobrze. Wysłuchaliśmy opinii profesora Wybiegałły. Teraz, tak sądzę, dla weryfikacji wyników musi to powtórzyć niezależny ekspert. Proponuję kandydaturę Priwałowa. Czy ma pan coś przeciwko temu, Amwrosiju Ambruazowiczu?

Wybiegałło zawahał się.

— Tego… młodzież… ona…

— Ja mogę! — poderwał się Korniejew. Wybiegałło zamachał rękami:

— Priwałow całkiem, całkiem… Młodzieniec utalentowany, purkua by nie pa?

— Aleksandrze Iwanowiczu, czy zgadza się pan odwiedzić świat, gdzie istnieją takie… technologie? — Niewstrujew przyjrzał mi się uważnie. I niemal niedostrzegalnie mrugnął do mnie.

Wstałem. Witka trącił mnie w plecy i wyszeptał:

— Rób, co chcesz, ale jeśli poprzesz Wybiegałłę, nie będziesz już moim przyjacielem!

— Sasza, w tobie cała nadzieja — zawtórował mu Edik Amperian.

Niepewnie podszedłem do wehikułu czasu i zerknąłem na magów. Christobal Hozewicz spokojnie piłował paznokcie, ale patrzył na mnie niepewnie. Kiwrin uśmiechał się życzliwie. Siedłowoj wyjął chusteczkę do nosa i zaczął strzepywać z wehikułu drobiny kurzu.

— Janusie Połuektowiczu, co właściwie mam sprawdzić? — zapytałem.

— Wszystko. Proszę spróbować wyjaśnić na przykład, co to za książka. — Janus Połuektowicz wyglądał jak uosobienie zainteresowania. — Proszę pomyśleć, czy warto przywozić coś stamtąd do naszego świata. Zdecyduje pan sam, w zależności od sytuacji.

Skinąłem głową i wsiadłem do wehikułu. Zapytałem Wybiegałłę:

— To gdzie mam się kierować… Amwrosiju Ambruazowiczu?

— Ten… tego… gazem, wal śmiało! Pędź naprzód, nie zatrzymuj się. Wszystko się skończy, a ty pędź!

Instrukcja była zarówno prosta, jak i dziwna. Wzruszyłem ramionami i oparłem nogę na sprzęgle.

— Śmiało, śmiało — szepnął Siedłowoj. — Dla pana to nie pierwszyzna, podróżnik z pana doświadczony…

Wdusiłem klawisz zapłonu i świat wokół mnie rozpłynął się.




Rozdział piąty


Ale to już inna historia i opowiemy ją innym razem.

    

Michael Ende






Poprzednie doświadczenie okazało się bardzo przydatne. Podróże w czasie są jak jazda na rowerze — i sama czynność jest podobna, i nie zapomina się raz wyuczonej umiejętności. Wehikuł gnał pełnym gazem, a antyczne utopie tylko migotały dokoła.

Trochę nawet oderwałem się od istoty swojej misji — tak ciekawe było przyglądanie się znanym miejscom. Pojawili się ludzie w chitonach z okopowymi narzędziami i kałamarzami — pomachałem do nich ręką i dodałem gazu. Mignęły gigantyczne ornitoptery — zwolniłem, żeby lepiej im się przyjrzeć, i odkryłem, że na skrzydłach rozlokowali się żołnierze z bronią, którzy szybko i bez sensu walili do siebie. Zmieniała się architektura mglistych miast, ze ścian i dachów zaczęły wyrastać anteny, ruszyły potężne urządzenia, na kołach, gąsienicach i wielonożne. Jak i wcześniej ludzie nosili zazwyczaj albo kombinezony, albo poszczególne pstre elementy odzienia. Próbowałem sobie wyobrazić, czy można stąd coś przenieść do realnego świata i pokręciłem głową.

Wątpliwe.

Chociaż Wybiegałło na pewno próbował. „Niezniszczalne opony z niepełnymi grupami tlenu” musiały zadziałać na jego wyobraźnię.

Ponownie nacieszyłem oczy widokiem grupowego startu gwiazdolotów i kosmoplanów, potem rzeką kobiet spływającą do Hibernatora. Zwiększyłem prędkość. Widoki te miały w sobie coś antycznego, tytanicznego… lecz jednocześnie niewyobrażalnie smutnego.

Kiedy zaczęły się rozstępy w czasie, mogłem się orientować tylko według Zelaznego Muru. Kiedy doczekałem się pojawienia się kołyszących zbóż, zwolniłem i stanąłem. A.

Panowała głęboka cisza. Zlazłem z wehikułu czasu, zerwałem kilka kłosów i uważnie się im przyjrzałem. No tak… Nawet kłosa nie da się stąd wwieźć — autorzy powieści o przyszłości w większości wypadków widzieli pszenicę tylko w postaci bułek… Smętnie rozejrzałem się dokoła, szukając wzrokiem małego chłopca, który podczas poprzedniej wizyty objaśniał mi przeznaczenie Żelaznego Muru. Nie było go jednak. Pewnie przemawiał przed Radą Stu Czterdziestu Światów.

Nie ma kogo zapytać. Czyli trzeba ruszać dalej.

Uruchomiłem wehikuł i ruszyłem dalej. Zaczęło mi się wydawać, że Wybiegałło coś poplątał albo świat, do którego wędrował, uległ autodestrukcji.

Ale nagle zaczęło się dziać coś dziwnego. Spoza Zelaznego Muru oświetlanego dalekimi jądrowymi wybuchami, błysnęło szczególnie mocno. Mur poruszył się i pochylił. Zahamowałem i wytrzeszczyłem oczy.

Świat Humanistycznej Wyobraźni, po którym pędziłem, zmieniał się w oczach! Zaczęły go rozświetlać identyczne piekielne wybuchy, a połyskujące w oddali kopuły i wiadukty błyskawicznie przekształcały się w ruiny zupełnie powszednich domów. Niebo pociemniało, zaczął sypać szary śnieg. Wypalone pola pokryły się zaspami. Poczekałem, aż wybuchy z tamtej strony muru umilkły, i zahamowałem.

Było bardzo zimno. Leniwie sypał śnieg. Na wiele kilometrów dokoła rozpościerały się tylko przyprószone śniegiem ruiny. Wzdrygnąłem się. Spróbowałem podnieść grudkę brudnego śniegu. Śnieg był realny, można go było przywieźć do domu. Potem pomyślałem, że musi to być śnieg radioaktywny, wyrzuciłem go i pośpiesznie wytarłem ręce.

W tym momencie ktoś dotknął mojego kolana. Podskoczyłem, odwróciłem się i zobaczyłem malutkiego chłopczyka w gumowym kitlu i masce przeciwgazowej. Zza szkieł maski niezdrowo jarzyły się zapadnięte, głęboko osadzone oczy. Rozmyślałem sekundę, czy to ten sam chłopiec, czy inny. Nie doszedłszy do żadnego wniosku, zapytałem:

— Czego chcesz, mały?

— Twoja maszyna się zepsuła? — doleciało spod maski głuche pytanie.

— Nie… — wyszeptałem.

Chłopiec bez zbytniej radości skinął głową i usiadł na śniegu. Chyba był bardzo zmęczony i zmarznięty. Pomyślałem, że trzeba go złapać i przywieźć do realnego świata. Oczywiście ryzykowałem, że przywiozę tylko maskę pe-gaz, ale chłopiec był tak zmęczony i nieszczęśliwy, że wyglądał realnie.

Jednakże odpoczął chwilę, podniósł się i powlókł dalej.

— Hej! — wrzasnąłem. — Poczekaj! Chodź ze mną! Chłopiec, nie zwalniając, pokręcił trąbą maski i odpowiedział:

— Nie przyjęte… już…

— Ale co się stało? — zapytałem zrozpaczony.

— Runął żelazny murek — odpowiedział obojętnie i zniknął między zaspami.

Tak się wystraszyłem, że omal nie wdusiłem pedału gazu. Zeskoczyłem z wehikułu i rzuciłem się za chłopcem, ale między zaspami już go nie było.

Widocznie w danej książce znalezienie go nie było „przyjęte”.

Ze zręcznością kolarza wskoczyłem na siodełko i dodałem gazu. Znowu zaczęły się wybuchy. Mur pochylał się coraz mocniej. Zza niego w moim kierunku ruszył bysio z automatem i w skórzanej kurtce ubranej na gołe ciało. Obok niego pędził straszliwej wielkości pies i obaj zmierzyli mnie drapieżnym spojrzeniem. Przyspieszyłem, ale nie dało się od nich odczepić — po trzydziestu latach, według prędkościomierza, bardzo podobny facet z bardzo podobnym psem przebiegli w odwrotnym kierunku. Wyglądało to na jakąś wymianę przyjaznych delegacji.

Koszmar!

Przez kilka minut gnałem obok resztek Zelaznego Muru, obserwując wybuchy i obdartusów z bronią. Potem jakby wszystko ucichło. Oberwańcy stali się bardziej czyści, automaty i bazuki zmieniły się na miecze. Zamiast psów czasami przemykały demony. Zamiast ruin pojawiły się świątynie. Nadal jednak bałem się zwolnić i wciąż pędziłem.

Ku mojej nieopisanej radości wybuchy już się nie powtarzały, mężczyźni z automatami zniknęli, a ludzie z mieczami, mimo że jeszcze biegali, to stali się bardzo przezroczyści i mgliści. Ruiny, szybko odbudowane, przekształciły się w dość realne budynki, na ulicach pojawili się prawie prawdziwi ludzie. Zatrzymałem się.

Świat dokoła wydawał się prawdziwy. Ludzie ubrani byli normalnie, po ulicach jeździły bardzo ładne, ale prawdopodobne samochody. Powietrze zawierało dużo spalin, ale nie wyglądało na radioaktywne. Na wystawach znajdowały się atrapy towarów. Ulokowałem na ramieniu wehikuł i poszedłem do jednego ze sklepów. Stała tam duża kolejka po mleko i jeszcze dłuższa po wódkę. Przeszły mnie ciarki i wyskoczyłem na zewnątrz.

Zauważyłem, że zaczęto na mnie zwracać uwagę. Co chwila ktoś się oglądał, a jakiś chudy, podejrzanie znajomy chłopczyk, poczekawszy, aż postawię wehikuł na chodniku, próbował go zwinąć. Zresztą wehikuł okazał się dla niego za ciężki i odebrałem go bez specjalnych kłopotów.

Było tu tak nieprzytulnie, że pośpiesznie ruszyłem w kierunku porośniętych trawą resztek Żelaznego Muru. Za nim, o dziwo, było o wiele czyściej i ładniej. Wznosiły się tam wysokie kopuły i błyszczące akwedukty, po niebie fruwały kosmo-loty. Jacyś ludzie z kolorowymi tatuażami i licznymi cybernetycznymi protezami, prowadzili dziwne, konspiracyjne rozmowy, ale przynajmniej na mnie patrzyli pobłażliwie i niemal przyjaźnie.

— Hello! — krzyknąłem z ulgą.

— Ruski? — zainteresowała się ładna dziewczyna w mieniącym się stroju.

— Tak…

— Weil, chodź… Posiedzisz z boku.

Jakiś czas posiedziałem z nimi, słuchając ich rozmów, ale dotyczyły one przede wszystkim problemów lingwistycznych, walki z cywilizacją krystalicznych owadów i ostatnich pałacowych plotek. Przy okazji usłyszałem, że dziewczynę zamierzają rozebrać na części, by wszczepić je współbiesiadnikom. Poczułem się źle i wskoczyłem na siodełko.

— Nie radzę — rzuciła za mną dziewczyna, ale nie posłuchałem jej i ruszyłem w drogę.

Z tej strony Żelaznego Muru działo się ciągle to samo — barbarzyńcy z mieczami, ładne dziewczyny, cyborgi. Zatrzymałem się kilka lat później, pośpiesznie przeciągnąłem wehikuł na swoją stronę i ponownie wystartowałem.

Okolica specjalnie się nie zmieniała. Widocznie połyskujące kopuły, sycące zboża i astroplany zupełnie wyszły z mody. Na ich miejscu wznosiły się normalne budynki, włóczyli się normalni piesi. Znowu zatrzymałem się i podszedłem do sklepu spożywczego. Wystawy były zapchane artykułami, nie wiadomo dlaczego samymi importowanymi. Wewnątrz ludzie wesoło i z gustem dokonywali zakupów. Poczułem, że jestem bliski celu.

Świat ten, tak w ogóle, wydawał się dość porządny i realny. Powłóczywszy się między przechodniami, przekonałem się, że prowadzą zupełnie normalne rozmowy, tylko strasznie ponure. Wszyscy dzielili się na dwie grupy — jedna, duża, składała się z jakichś kadawropodobnych obywateli, zajętych wyłącznie problemem, co jest dzisiaj modne, gdzie i co można kupić taniej i jak capnąć możliwie dużo pieniędzy. Tak byli ohydni i prostolinijnie podli, że słuchałem ich z obrzydzeniem.

Druga, bardziej sympatyczna, choć mniej liczna grupa składała się z refleksyjnych inteligentów. Patrzyli na siebie spojrzeniami pełnymi smutnej, zrezygnowanej dobroci. Rozmawiali o pięknie, cytując znanych i elitarnych autorów. Istota rozmów sprowadzała się do tego, że człowiek jest w swej istocie ohydny i nikczemny. Oni sami byli najwyraźniej rzadkim wyjątkami, ale nie mieli złudzeń co do rodzaju ludzkiego. Najbardziej wstrząsające było to, że wielu z nich było telepatami, wcieleniami Wszechświatowego Rozumu, drugą inkarnacją Chrystusa. Chroniły ich prawa przyrody i kosmicznej siły. Każdy był w stanie nakarmić pięcioma bochenkami tysiąc głodnych, nie licząc kobiet i dzieci. Ale wcale tego nie robili, ponieważ byli pewni, że jeśli zaczną działać, natychmiast opanują ich najbardziej obrzydliwe dążenia i motywy. Nieliczne aktywne osobniki, które próbowały cokolwiek zrobić, były ilustracją powyższej tezy — na krótko stawali się

dyktatorami, potworami i krwawymi tyranami. Wydaje się, że podstawową, wypełniającą przestrzeń ideą była pasywność, która pozwalała drugiej grupie pozostać dobrymi, choć bezradnymi ludźmi.

Szczególnie wstrząsnął mną pewien szkolny nauczyciel, niewiarygodnie realny i nieznośnie nieszczęśliwy. Uważał, że wszystko, co nas otacza, to tylko czyjś wstrętny eksperyment, i że cały świat dokoła to jedynie model realnego, szczęśliwego świata, drobniutki kryształek umieszczony pod mikroskopem. Krzyczał o latających talerzach, które są obiektywami mikroskopów, o tym, że należy żyć godnie i radośnie. Oczywiście nikt go nie słuchał. Gdy zrozumiałem, że biednego nauczyciela za moment zabiją właśni uczniowie, zmrużyłem oczy i przeskoczyłem o dziesięć lat do przodu.

Nic się nie zmieniło!

Łapczywie oddychając śmierdzącym powietrzem, rozglądałem się na boki.

Miasto było prawdziwe aż nie do wytrzymania; nawet je poznałem i przeszły mnie ciarki. Refleksyjni inteligenci mężnie chwytali kałasznikowy i strzelali do szeregów żołnierzy, do przemykających po niebie widziadeł, do wyłażących z ziemi gigantycznych zwierząt. Wszystko było mętne, szare, gnijące, odrażające i przy tym jakby prawdziwe. Opanowała mnie ochota, aby położyć się na brudnej jezdni i umrzeć. Ze stuporu wyprowadził mnie kolejny malec z płonącymi oczami, który poprosił, bym mu dał pojeździć wehikułem. Wystraszyłem się i kopnąłem w gazu, towarzyszyły mi krzyki chłopca, że strasznie go zawiodłem i że taka zła jest większość dorosłych.

Nie wiem, ile gnałem wzdłuż tych światów. Zamknąłem oczy, chwilami słyszałem atomowe wybuchy, czasem grzmiały gwiazdoloty, czasem znajomo terkotały automaty. Nie patrzyłem na nic. W mojej duszy zapanowała cisza i pustka, nic w niej nie zostało. Ta przyszłość wyssała mnie do ostatniej kropli, zmusiła do uwierzenia w siebie i odrzuciła jak zużytą wykałaczkę.

Potem zrobiło się cicho. Ziemia zniknęła. Pędziłem poprzez kosmos, dokoła cicho gasły gwiazdy i mgławice zwijały się w spirale. Rzadko przelatujące gwiazdoloty były ogromne, ale nieodwracalnie zniszczone. Potem wszechświat zaczął zwijać się w kropkę; dotknąłem klawisza zapłonu.

Trzeba było wracać.

Ale powstrzymywało mnie spojrzenie Janusa Połuektowicza i słowa Korniejewa. Gdzieś tam, daleko w tyle, w prawdziwym i słonecznym świecie, pozostali przyjaciele i koledzy, pozostał NICZNIEM i Sołowieck, Naina Kijewna. I Choma Brutus, nawet Amwrosij Ambruazowicz Wybiegałło…

A dokoła było Nic. Wszechświat zwinął się w kropkę, nad którą szybował mój wehikuł czasu. Sekundę czy milion lat — czasu już nie było, a prędkościomierz zamarł poza skalą — wszechświat drżał w singularności. Było to tak smutne, że krzyknąłem. Nie pamiętam co, wydaje mi się, że coś bardzo znanego i banalnego. Ale wszechświat zaczął się ponownie rozszerzać.

Gwiazdy przemknęły obok mnie jak fajerwerki i przekształciły Nic w niebo. Na mgnienie oka rozbłysły wokół girlandy gwiazdozbiorów i pajęczyna mgławic, potem eksplodowało Słońce i spęczniała pod nogami Ziemia. Dokoła zamigotali jacyś włochaci kromaniończycy, ludzie w togach, rycerze w zbrojach, alchemicy pochyleni nad retortami. Poczekałem, aż świat uzyskał znajome kontury i zatrzymałem się.

Wszystko było realne.

Ludzie — może nieco nudniejsi niż w rzeczywistości, ale całkowicie przekonujący. Ani jednego przejrzystego wynalazcy albo idioty z mieczem i automatem. Chyba z minutę łapałem oddech, rozglądałem się. Oto przebiegł chłopczyk z wędką, ale wcale nie zamierzał prowadzić ze mną przemądrzałej dysputy czy buchnąć wehikułu czasu. Oto zmierzał ku mnie milicjant, bardzo podobny do kaprala Kowalowa. Wyraźnie zamierzał ze mną pogadać, ale przygazowałem i przeskoczyłem o kilka lat do przodu.

To był chyba świat, którego szukałem.

Zapaliłem papierosa i rozejrzałem się. Tu, rzecz jasna, jeszcze nie wytwarzali mieszczących się w walizeczkach maszyn cyfrowych, ale wszystko było tak realnie, że nie miałem wątpliwości — tu właśnie buszował Wybiegałło.

Postanowiłem zatrzymywać się co dwa lata. Puściłem sprzęgło i ruszyłem w drogę.

Potrzebowałem mało czasu. Tylko piętnastu przystanków. Potem trzepnąłem w klawisz zapłonu i wehikuł runął z powrotem.

Do rzeczywistości…

— …To p-podłe i ob-brzydliwe! — mówił gdzieś obok Fiodor Simeonowicz. — Będzie p-pan za to odpowiadał, obywatelu Wybiegałło!

— Bardzo przepraszam! — popiskiwał Amwrosij Ambruazowicz. — Ze ne słi pa fotif![8 - Nie jestem winny! (fr.)] Nasza dzisiejsza młodzież… jest mało wytrzymała nerwowo! Nas nawet carscy żandarmi nie zastraszyli! Proszę mnie nie obrażać, Kiwrin!

— Cicho — powiedział Janus Połuektowicz. Bardzo spokojnie, ale znacząco. I natychmiast zrobiło się cicho. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, że wszyscy patrzą na mnie z takim współczuciem, że aż zrobiło mi się niezręcznie.

— Chłopcy… przestańcie… — wyszeptałem, wstając. Korniejew mi pomógł, radośnie rycząc:

— O, Priwałow się otrząsnął!

Wstałem podtrzymywany przez Witkę i Romana.

— Wybaczcie, proszę… — rzekłem zakłopotany.

— Co też pan, g-gołąbeczku, znakomicie się p-pan trzymał… — powiedział Kiwrin, odwracając się.

Christobal Hozewicz podszedł do mnie bez słowa, wymamrotał coś w rodzaju: „Myślałem, że będzie gorzej” i odsunął się.

— Jak sądzę, wszyscy przekonaliśmy się… że ten świat jest wystarczająco materialny — powiedział Niewstrujew.

Wybiegałło radośnie pokiwał głową.

— Jedyny problem stojący przed nami dotyczy tego, jak można przeprowadzać… mówiąc delikatnie, wymianę technologii z tamtym światem.

— Jak to jak? — wrzasnął Wybiegałło. — Oto niezbite dowody, rozumiecie, mój heroiczny eksperyment i ta wycieczka towarzysza Priwałowa! Niezbite dowody! Siadamy, jedziemy i zdobywamy kulturę duchową i materialną! Proszę bardzo!

— Priwałow, zgadza się pan jeszcze raz tam pojechać? — zapytał Niewstrujew.

Pokręciłem głową:

— Nie, Janusie Połuektowiczu. Wybaczcie, ale nie. To już wolę wykopki.

— Mam nadzieję, że wszyscy się z tym zgadzamy? — zapytał Niewstrujew.

Nikt nie zaprzeczył. Wtedy Wybiegałło plasnął w dłonie:

— Jakże to, towarzysze? Gdzie wasza obywatelska odwaga? — A pan podróżował bez wahań, czy nie tak, Amwrosiju Ambruazowiczu? — zapytał Junta. Wybiegałło dumnie skinął głową:

— Tak! I żadna tam słaba wola i małoduszność mnie nie krępowały!

— To nie słaba wola. To uczciwość — chłodno powiedział Niewstrujew. — Cóż, w takim razie temat ten będzie pan realizował sam, Amwrosiju Ambruazowiczu. Doświadczenie pan ma, siły ducha tylko pozazdrościć. Proszę popracować dla korzyści państwowych spichlerzy.

Wybiegałło w milczeniu łapał powietrze, a Janus Połuektowicz mówił dalej:

— Pozostaje jeszcze szereg problemów. Na przykład wymiana dewiz, ponieważ nawet nowe ruble z sześćdziesiątego pierwszego roku panu nie pomogą. Ale my jakoś wywalczymy przydział dewiz. Inny problem: jak tam pana powitają?

— Insynuacje — powiedział Amwrosij Ambruazowicz, zerkając na dziennikarzy. — Wybiegałło jest w świetle prawa czysty!

— Pracę będzie pan miał trudną, ale ciekawą — ciągnął Niewstrujew, ignorując słowa Wybiegałły. — Zgadza się pan, prawda?

Amwrosij Ambruazowicz chwilę milczał. Wyglądało na to, że waży plusy i minusy. Z twarzy chłopaków widziałem, że denerwują się, aleja byłem spokojny.

Oni tylko obserwowali moją podróż.

A ja tam byłem.

Wybiegałło może oczywiście podwędzić co nieco ze świata za granicą czasu. Ale odwiedzać go regularnie…

Wybiegałło był rzecz jasna durniem, lecz durniem ostrożnym i tchórzliwym.

— Pytanie postawione odpowiednio ostro i w odpowiednim czasie! — oświadczył. — Bardzo właściwe podejście do problemu! Po co nam te rzeczy… niepewnej produkcji? Po co, pytam, towarzysze? Co lepsze: nie istniejąca kultura wymyślonego świata czy nasi drodzy współpracownicy?

— Może to dziwnie zabrzmi, ale nawet pan wydaje się od tego lepszy — powiedział nagle Jean Jacomo. — Nigdy nie podejrzewałem, że się do tego przyznam… ale, panowie… uczciwość zmusza mnie do tego.

A Wybiegałło galopował dalej…

— Trzeba jeszcze rozwiązać szereg problemów! — mówił, wymachując rękami przed uciekającym Pitomnikiem. — Kto stworzył ten… że tak powiem, czasoped? Kto wymyślił te nieapetyczne światy, co? Nazwiska, towarzysze, nazwiska!

Wszyscy zaczęli się rozchodzić. Kiwrin i Junta dyskutowali o tym, jak postąpić — wysłać przywiezione przedmioty z powrotem do przyszłości czy oddać je na przechowanie do Iznakurnogi. Janus Połuektowicz mówił coś przyjaźnie do Siedłowoja, a ten kiwał głową w roztargnieniu. Korniejew brutalnie dźgał mnie pod żebra i uśmiechał się. Ojra-Ojra, zerkając na walizeczkę z maszyną cyfrową, zapytał:

— Kiedy się one u nas pojawią, Sasza? Jakoś nieuważnie patrzyłem na prędkościomierz…

— Za jakieś trzydzieści lat — odparłem. — Zresztą nie wiem. Tam to trzydzieści lat. A ile u nas… nie wiem.

— Chodźmy zapalić — zaproponował Amperian i poklepał się tajemniczo po wypchanej kieszeni marynarki. Przypomniałem sobie, że kilka dni temu do Edika przyjechał w odwiedziny ojciec z Dyliżanu, i kiwnąłem głową:

— Zaraz, Edik. Za chwilkę.

Kiedy z gabinetu wyszli już niemal wszyscy, przyszło mi do głowy… Ale właściwie po co? Czyżbym naprawdę chciał wiedzieć?

Ruszyłem więc też do wyjścia, lecz Janus Połuektowicz cicho powiedział:

— Pana, Priwałow, poproszę o pozostanie — i uśmiechnął się. Zostaliśmy z dyrektorem sami. Niewstrujew, przechadzając się przed stanowiskiem z wehikułem, rzekł:

— Mimo wszystko, Sasza, pan wciąż uważa, że jedno właściwie postawione pytanie może rozwiązać wszystkie problemy… Proszę, niech pan pyta.

Zawahałem się. Rzeczywiście chciałem wiedzieć, dlaczego ten świat na końcu czasu był tak realny. I czy można go wymyślić? Czy to leży w ludzkiej mocy?

Ale zwalczyłem pokusę i pokręciłem głową.

— Janusie Połuektowiczu, mogę zapytać o coś innego? Czy ja i Korniejew… prawidłowo połączyliśmy?

— Koło Fortuny? — Niewstrujew pokręcił głową. — Nie, oczywiście, że nie. Żadna próba zatrzymania Koła Fortuny nie może zakończyć się powodzeniem. Tak samo jak i próby rozpędzenia go… czy zatrzymania. No i próba przywrócenia do poprzedniego stanu to również próżne marzenie, którego nie da się zrealizować.

Milczeliśmy obaj. Czekałem, aż Niewstrujew skończy, a on patrzył gdzieś daleko, daleko… w przyszłość. Westchnął i dodał:

— Ale najdziwniejsze, że nie ma w tym nic strasznego, Priwałow. Niech mi pan wierzy.

— Chcę panu wierzyć — przyznałem. — Mogę już iść? Mam jeszcze masę roboty.

— Proszę iść, Sasza. Praca… A i Amperian z Korniejewem czekają.

U drzwi, kiedy usunąłem się, żeby przepuścić chochliki, wśród których mignęło dobroduszne oblicze Kieszy, nie wytrzymałem i znowu odwróciłem się do Niewstrujewa.

— Janusie Połuektowiczu, dlaczego wczoraj powiedział mi pan, że tydzień będzie ciężki?

— Powiedziałem to? Wczoraj? — Niewstrujew uniósł brwi i uśmiechnął się. — Zapomniałem, przyznaję… No tak, ale tydzień dopiero się zaczyna, Sasza.

— Tak? — stropiłem się.

— Oczywiście — odpowiedział z ironią Niewstrujew. — Niedługo to pan zrozumie.

Wygląda na to, że oczywiście zrozumiałem. Ale to już, rzeczywiście, zupełnie inna historia.




Ant Skałandis

DRUGA PRÓBA



Tak się złożyło, że późno poznałem twórczość Strugackich. Byłem już w dziesiątej klasie, gdy wpadła mi po raz pierwszy w ręce książka tych autorów — Południe. XXII wiek i Koniec akcji „Arka” w jednym tomie. A może wcale nie tak późno, może właśnie w najbardziej odpowiednim momencie?

Koniec akcji „Arka” był nie do końca zrozumiałą, ale wspaniałą wstrząsająco piękną, poetycką bajką, w której zakochałem się od razu i na całe życie. Kilka lat później, nie mogąc się z nią rozstać, postanowiłem nauczyć się jej na pamięć, żeby móc się nią cieszyć podczas dwumiesięcznego pobytu w brygadzie budowlanej. Czasu i sił wystarczyło mi na pierwsze trzy rozdziały, ale sądzę, że i dziś, jak to się mówi, skacowany i niewyspany mogę wyrecytować początek tej książki — co najmniej dwie strony.

A Południe stało się dla mnie skończonym obrazem tego świata, który chciałbym budować i w którym chciałbym żyć. Ja, podobnie jak wielu w tamtych czasach, wierzyłem w komunizm (było to w 1976 roku), i wspaniałe jest to, że mogłem wierzyć w komunizm według Strugackich. Szczerze mówiąc, wierzę w tamten komunizm do dziś, mimo pierestrojek i puczów, i — zdradzę wam w sekrecie — nie widzę żadnej różnicy między komunizmem Strugackich a „komunizmami” Asimova, Clarke’a czy Simaka. Po prostu oni nie używali tego fatalnego słowa — oto cała różnica.

Potem był siódmy tom „Biblioteki radzieckiej fantastyki” — Trudno być bogiem — oszałamiający przykład fantastyki heroicznej i satyry, filozofii i subtelnej liryki; oraz Poniedziałek — absolutnie nowy dla mnie gatunek, otwieraj ący zarówno okienko do przeszłości — do nostalgicznie idealizowanych przeze mnie lat sześćdziesiątych — jak i okienko w przyszłość — moj ą osobistą przyszłość, bardzo szczęśliwy okres pracy w dwóch radzieckich Instytutach Naukowo-Badawczych, a na dodatek abstrakcyjną przyszłość abstrakcyjnego człowieka, dla którego poniedziałek zaczyna się w sobotę.

A potem zaczęło się. Zaczęło się polowanie na wszystkie książki Strugackich, i żarłoczne czytanie ich wciąż na nowo, i przepisywanie na maszynie, i robienie fotokopii, i kserowanie, i kupowanie książek na giełdzie na moście Kużnieckim za szalone sumy… W naszym instytucie istniał nieoficjalny klub miłośników Strugackich, zrzeszających pracowników, którzy — tak jak ja — zwariowali na ich punkcie. Owszem, byliśmy mało oryginalni, ale nic nie wiedzieliśmy o tym, że zawiązują się pierwsze fankluby i że wkrótce odbędą się pierwsze konwenty. Po prostu czytaliśmy Strugackich.

Wyróżnię jeszcze trzy powieści, które wpłynęły w moje życie: Piknik, który wywrócił do góry nogami cały mój bikiniarski, dialektycznie paradoksalny, niemal manichejski światopogląd, który spowodował, że uwierzyłem w szczęście dla wszystkich i za darmo; Miliard, wstrząsający poprzez swą literacką moc, globalizm filozoficznej idei i — wtedy jeszcze nie uświadamianą, ale podświadomie wyczuwaną — aktualność; Żuk, który naprawdę mnie przestraszył, wpędził w smutek i metafizyczny strach przed siłami zła i okrutnymi regułami prawdziwego życia.

A potem wreszcie stało się.

Powieść Brzydkie łabędzie[9 - Powieść Brzydkie łabędzie (Gadkije liebiedi) znana jest w Polsce pod kiepskim tytułem Pora deszczów.] po raz pierwszy przeczytałem w 1980 roku. Wydaje mi się, że do tego czasu poznałem już wszystkie utwory Strugackich. A Łabędzie były najbardziej zakazaną najtrudniej osiągalną, najbardziej skandalizującą ich książką. Otaczała ją gęsta aura plotek i niestworzonych opowieści. Mówiło się, że opublikowano ją w „Zwiezdie Wostoka”, a honorarium przekazano na rzecz Taszkientu, który ucierpiał od trzęsienia ziemi, mówiło się, że wycofano nakład tego pisma, opowiadano o nie uzgodnionym z autorami wywiezieniu rękopisu za granicę i niezliczonych wydaniach w „Posiewach” i „Chekhov Publishers”, o tym, że Arkadija Natanowicza wezwano na Łubiankę (a może Borysa Natanowicza na Kreml) i zapytano: „No i co tam z waszymi ptaszkami?” Na czarnym rynku zagraniczne, rosyjskie wydanie Brzydkich łabędzi kosztowało 250(!) rubli[10 - Około dwóch ówczesnych pensji inżyniera.]. Przetłumaczcie to sobie na współczesne ceny — jaka książka może kosztować dwa i pół miliona rubli?

Zatem, gdy usiadłem na skwerku na Miusskiej w przerwie między wykładami i otworzyłem w końcu zdobyte Łabędzie, oczekiwałem od nich czegoś niezwykłego. I miałem rację — książka spełniła moje oczekiwania. Do dziś uważam ją za najlepszą rzecz Strugackich. A wtedy… Rzecz jasna na żaden wykład już nie poszedłem, po prostu dlatego, że nie byłem w stanie oderwać się od książki, nie doczytawszy jej do ostatniej strony. A strony były duże. Niemal z bibułki papierosowej. Piąty egzemplarz maszynopisu, wcześniej czytany z dziesięć razy. Możecie sobie wyobrazić, ile tam było literówek, błędów i opuszczonych fragmentów.

Potem, już w 1982 roku, pożyczono mi na tydzień jakieś czwarte ksero z paryskiego — jak mnie zapewniono — wydania. Wiele miejsc było niemal nieczytelnych, ale było to wydanie, które przeszło przez ręce profesjonalnego redaktora i korektora. Zacząłem więc na jego wzór poprawiać swój stary egzemplarz. Była to trudna, długotrwała i przyjemna praca. Odtwarzałem ulubioną książkę jak konserwator zabytków. Odkrywałem dla siebie nowe, wcześniej nie przeczytane słowa, zwroty, a czasem całe nowe akapity i nawet stronice. W kilku miejscach nieczytelne fragmenty ksera pokrywały się tragicznie z lukami w maszynopisie i wtedy sam coś wymyślałem, dobudowywałem, dopisywałem. Pod koniec tej pracy zaczęło mi się wydawać, że sam napisałem tę książkę — taka mnie ogarnęła mania wielkości.

Oczywiście ilekroć czytałem tę książkę, zawsze wydawała mi się za krótka: chciałem wiedzieć, co będzie dalej, dalej, dalej… Kto mógłby to napisać? Ja sam, czy jak? Śmieszne…

Czy mogłem wtedy pomyśleć, że trzynaście lat później naprawdę będę pisał ciąg dalszy Brzydkich łabędzi — nie będę konfabulować dla siebie, a pracować poważnie, w celu książkowego wydania, w tym kraju i do tego na zamówienie? Dom wariatów!

I wiecie co, łatwo mi się nad tym pracowało. Przecież cała moja (nie tylko moja — całego pokolenia!) twórczość wyrosła na książkach Strugackich, i od pierwszych kroków na niwie literackiej usilnie, konsekwentnie i z dużym trudem (och, z dużym!) musiałem dławić w sobie naturalną chęć naśladowania Strugackich. Boże! Jakże przyjemnie było tym razem popuścić sobie cugli!

Oto dlaczego nie mogłem nie napisać tej noweli. Oto dlaczego ją napisałem.

I jaka szkoda, że nie ma już Arkadija Natanowicza. I jak dobrze, że wciąż jest z nami Borys Natanowicz.

Anton Mołczanow (Ant Skałandis)




1


Wzdłuż popękanego, zaprószonego kamiennym pyłem krawężnika wyraźnie widać było łańcuszek małych śladów na rozmiękłym asfalcie — okrągłe dziurki po obcasach szpilek dokładnie co pół metra i praktycznie w jednej linii. Dziurki nie były głębokie.

Zadziwiająco ładny chód — pomyślał Wiktor. Tak chodzą linoskoczkowie i modelki. Ślady jak podpis. I nagle zupełnie niechcący przypomniał sobie zupełnie niechcący cytat z klasyki humoru: „Pisze jak Lowa. A podpis Łowy jest…”

Wiktor odpędził to skojarzenie i wyobraził sobie, jak po ulicy idzie ta lekka, wytworna, nieziemsko piękna dziewczyna. Biała, tak, obowiązkowo biała, bardzo krótka i lekka sukienka, mocne nogi, ręce szczupłe, nieważkie, jak skrzydła, wysoka dziewicza pierś, czarne loki poniżej ramion, ulatujące brwi i ogromne niebieskie oczy. Idzie z uśmiechem, zwycięsko patrząc przed siebie i ponad tą ulicą, ponad uschłymi drzewami i przekrzywionymi, wyblakłymi straganami, ponad głowami wszystkich mężczyzn, jak na komendę oglądających się za nią, i ich żon, brutalnie odwracających twarze swoich ślubnych ze słowami: „I ty też, stary capie, na dziewczyny będziesz się gapił!”

Automatycznie, nie zdając sobie z tego sprawy, pomaszerował wzdłuż łańcuszka czarujących śladów i skręcił z Bulwaru Wolności w zaułek, gdzie już nie było ani na wpół uschłych lip, ani zakurzonych kiosków, a przez asfalt chodnika bezczelnie przebijał prawdziwy wielbłądzi oset. Panowała tu absolutna cisza. Milczące piętrowe domki i pusta, wypalona przez słońce droga, jak daleko sięgał wzrok. Dopiero na samym końcu, gdzie zaułek o szyderczej nazwie „ulica Chłodna” opadał ku nie istniejącemu już wybrzeżu, coś się poruszało, ale nie dało się stwierdzić: czy to ludzie, samochód czy koń, czy może po prostu kołysze się rozpalony miraż.

Ludzi o tej porze w ogóle nie było. Trzecia po południu. Sjesta.

Boże, pomyślał Wiktor, kto w tym mieście w ogóle słyszał to słowo — sjesta! — gdy tuż przed wojną odbywał tu służbę. Na lewiznie biegał z chłopakami kąpać się w rzece, przepływali bez mała pół kilometra i podglądali na drugim brzegu kąpiące się nago wiejskie dziewczyny, kradli ogórki z grządek, jabłka z sadów — a sadów było w mieście pełno; marzli w sierpniowe noce, jeśli przytrafiła się warta. Ich jednostka znajdowała się nieopodal Obozu Beduinów na wysokim brzegu rzeki. Bedu-ini marzli jeszcze bardziej, owijali się niebieskimi burnusami i palili ogniska. Ludzie gadali, że tak naprawdę wcale nie są Beduinami. Przepraszam, jacy w naszej strefie środkowej mogą być

Beduini? Powiadali, że to po prostu Cyganie, tyle że z muzułmańskiego odłamu. Inni twierdzili, że to deportowani Czeczeńcy. Istniały jeszcze inne przypuszczenia odnośnie do narodowości uciekinierów, ale całe miasto i tak nazywało ich Beduinami. A potem wybuchła wojna. Jednostkę, w której służył Wiktor, rzucili na front, i nigdy więcej nie trafił już do tego miasta, zresztą co tu można było robić? A teraz go przyniosło.

— Dzień dobry, panie Baniew — wyrwał go ze wspomnień nieznajomy, uprzejmy głos.

Wiktor oderwał wzrok od dziurek w asfalcie i zobaczył idącego z naprzeciwka Beduina, zarośniętego do oczu czarną brodą i ponuro patrzącego spod niebieskiego kaptura.

— Dzień dobry — równie uprzejmie odpowiedział Wiktor, nie rozumiejąc, z jakiego powodu kłania mu się nieznajomy człowiek.

Dawno minęły czasy, kiedy rozpoznawano go na ulicy jako modnego, często występującego w telewizji pisarza.

Oj, niedobrze, przemknęło mu po głowie, oj, niedobrze. Było mu jakoś dziwnie gorąco i duszno, chociaż — wydawałoby się — powinien już przywyknąć do trzydziestu dwóch stopni w cieniu i nieruchomego powietrza.

Właśnie tu, na Chłodnej, znajdowała się knajpka U Teddy’e-go. Wiktor nie zamierzał wpadać tam tak wcześnie, ale teraz pojął, że nastał czas, by łyknąć przynajmniej szklaneczkę wytrawnego martini z lodem i sokiem z cytryny albo… A co ze śladami? E, przecież to szczeniactwo, nieprawdaż? No to najpierw szklaneczka, potem dalej podejmie trop.

Wyobraził sobie półmrok sali, przytłumioną muzykę, wentylatory nad stołami (a może już naprawili klimatyzację?) i wysoki, wąski kieliszek z mętną, nieco żółtawą cieczą, w której pływają kostki lodu. Omal nie przyśpieszył, zapominając, że to najlepszy sposób, żeby czoło pokryło się potem, a koszula przylgnęła do ciała.

Zaczarowane ślady na asfalcie skręciły dokładnie pod drzwi restauracji. Wiktor przyjrzał się — drugiego szeregu, powrotnego, nie było. Przecież nie wyszła na bosaka. Ale niespodzianka!

— Gorąco dzisiaj — tradycyjnie ni to zapytał, ni to stwierdził stary portier, jak gdyby w ciągu ostatnich dwu lat choć przez dzień nie panował tu upał.

Gdy wzrok przywykł do półmroku, Wiktor natychmiast ją zobaczył. Cienkie obcasiki czystych jak śnieg sandałków były zabrudzone asfaltem, zamiast białej sukienki miała na sobie wypłowiałe dżinsowe szorty z frędzlami i cytrynowożółtą koszulę, chyba męską, której poły zawiązała na brzuchu w supeł. Poza tym Wiktor odgadł wszystko. Dziewczyna, jakieś osiemnaście lat, była chodzącą doskonałością. Siedziała na wysokim stołku, lekko kiwając mocnymi opalonymi nogami. Smukłymi palcami pianistki wytwornie odrzuciła z czoła czarne pasmo włosów i wpiła we wchodzącego Baniewa zaciekawione spojrzenie swych ogromnych — nie, nie niebieskich (jeszcze jedno pudło!) — zielonych, jasnozielonych oczu, jaśniejszych nawet niż lodowate daiquiri stojące przed nią w wysokiej szklance.

Nagle zaginęły gdzieś wszystkie dźwięki lokalu, a ciężki półmrok zaczął rozpływać się w różowozłocistej mgle, jak to się zdarza o świcie w lesie, i cisza wypełniła się delikatnym szelestem drzew, ptasimi trelami, cichymi dźwiękami opadających kropel rosy, i wśród tej zieleni i świeżości nie było nikogo, tylko ona, i jej wargi szeptały, i nie było słychać co, ale to było jasne, jasne… I Wiktor jak lunatyk ruszył na jej spotkanie, potknął się o czyjeś krzesło i omal nie upadł. Świat wrócił do poprzedniego stanu.

W nagłym przebłysku intuicji, może za sprawą dopiero co napotkanego Beduina, ukłonił się dziewczynie jak starej dobrej znajomej, a on powiedziała z czarującym uśmiechem:

— Dzień dobry.

Na szczęście nie dodała „panie Baniew”. To by go w tej chwili nie ucieszyło.

— Cześć, Wiktor — odezwał się Teddy. — Dla ciebie jak zwykle?

— Cześć, Teddy. I jeśli można, talerz chłodniku. Może być z lodem.

— Jasne!

Teddy chyba już nic nie podawał bez lodu. W menu pojawiły się jakieś niesłychane dania typu mrożony pilaw i jajecznica pod śniegiem, jak również absolutnie lądowy napój — lodowy grog, czyli schłodzony, rozcieńczony rum z cukrem.

Wiktor przymknął oczy, nie potrafiąc bez tej sztuczki odwrócić się od dziewczyny, i w końcu popatrzył na salę. Przy starym stoliku już siedziała zgrana paczka, a widząc Rema Kwadrygę, doktora honoris causa w białej koszuli i jaskrawo-czerwonej apaszce, Wiktor nagle zrozumiał, dlaczego wszyscy dzisiaj zebrali się tu o wściekle wczesnej porze. Święto przecież. Dzień Niepodległości. Ale nie jesteśmy w Ameryce, gdzie Czwartego Lipca nie da się nie zauważyć. U nas mało kto pamięta o tym nowym święcie, szczególnie w tym gronie: jedni w ogóle nie pracują, inni pracują dziwnie, w sumie pojęcie dnia wolnego od pracy stało się dla wszystkich względne.

W fotelu przy oknie ciężko rozsiadł się Golem ze szklanką piwa. Po jego lewej Kwadryga już zmętniałymi oczami gapił się na do połowy opróżnioną, ale jeszcze spoconą butelkę rumu. Zamawianie rumu na butelki było głupie, zbyt szybko się nagrzewał nawet tu, we wnętrzu, ale doktor nie potrafił zmienić przyzwyczajeń. Po prawej od Golema siedział zadbany mężczyzna w średnim wieku, o wyglądzie wojskowego, ale ubrany w sportowe spodnie i polo. Młody generał na urlopie. No, może nie generał, ale pułkownik na pewno.

— Poznajcie się, Wiktorze, to gubernialny inspektor do spraw narodowości, pan Dumbel.

— Anton — przedstawił się Dumbel, pochyliwszy się odrobinę w fotelu.

— Cóż to, Antonie — zainteresował się Wiktor, spoglądając na dwie przyniesione mu szklaneczki i wybierając między lodowatą fińską minttu i włoskim dry martini — jakie narodowości w naszym kraju wymagają inspekcji?

— Zadziwiająca ignorancja jak na pisarza! — prychnął Anton. — Problemy narodowościowe zawsze były dla nas bardzo ważnym, powiedziałbym palącym problemem, a dzisiaj, kiedy wszystko tak się zaostrzyło… Pan naprawdę nie czyta gazet?

— Przecież mówiłem panu, Antonie — odezwał się Golem. — Pisarze to ludek zadziwiająco niewykształcony i niczym, oprócz własnej persony, nie zainteresowany.

— Tu już pan przesadził — obraził się Wiktor.

— Skoro mówimy już o pisarzach — powiedział Dumbel. — Proszę mi pożyczyć swoją ostatnią książkę.

— Jaką mianowicie? — Wiktor postanowił sprawdzić nowo objawionego wielbiciela.

— Czarny świt, ma się rozumieć.

— O! A pozostałe moje książki już pan przeczytał?

— Praktycznie wszystkie — odpowiedział Dumbel poważnie.

— Nie mam przy sobie Czarnego świtu — powiedział nieco zmieszany Wiktor. — Poproszę, żeby mi ją przysłali dla pana.

— Saksaułowe gaje — mruknął Kwadryga. — Warany. I rozpalony piasek.

— Wie pan co, Golem? — Wiktor odwrócił się w fotelu tak, by widzieć zielonooką dziewczynę. — Przecież pan wie wszystko i zna wszystkich. Niech mi pan powie, kim jest ta przepiękna młoda lady przy barze. Wolałbym, żeby pan mnie poznał z nią, a nie z jakimś inspektorem do spraw osób narodowości południowo-wschodniej.

— Jakiż pan jest nieżyczliwy! — burknął Anton i też popatrzył na dziewczynę.

Do młodej lady właśnie w tej samej chwili podszedł młody gentleman w mundurze koloru khaki z kaburą na boku i oboje zaczęli miło do siebie ćwierkać.

— Przecież to Selena — zakomunikował Golem. — Córka nowego gubernatora. A obok niej Farim, przewodniczący RWO W, Rady Weteranów Ostatniej Wojny.

— Tego koło niej wolałbym na oczy nie widzieć — zauważył Wiktor.

— Widzicie, jaki on jest! — ukąsił Golem. — To się nazywaj nietolerancja. A nie chce pan uznać problemów narodowościowych.

— Nie chcę. Problemy narodowościowe wymyślają specjalnie po to, żeby potem wszystko na nie zrzucić: począwszy od klęsk żywiołowych i chorób wenerycznych, a skończywszy na niekompetencji rządu. Poza tym, kto panu powiedział, że nie lubię tego młodego człowieka z powodu jego narodowości czy przynależności do rady weteranów? Po prostu nie lubię wszystkich młodych ludzi stojących obok takich ślicznych dziewczyn.

— W starym piecu diabeł pali — skomentował Anton. — Właśnie, panie…

— Kapitanie — podpowiedział Dumbel. Czyżby? — pomyślał Wiktor. Zresztą w pewnych resortach być kapitanem to niemały honor i pobory ma tam kapitan zapewne przyzwoite. Do tego jesteś podobny do człowieka stamtąd; podobny, Antonie Dumbel.

Potem pomyślał o czym innym. W starym piecu… Już dawno przestał zauważać, ile ma lat. Nie narzekał na zdrowie i kochanki nie skarżyły się na niego, był w świetnej formie, ale… Całkowicie już dorosła, za bardzo dorosła Irma i para wnuków, i tyle za sobą… Jednakże przeszłość spowijała teraz jakby mgła, jakby nie on to wszystko przeżył, jedynie wymyślił, a dziś zaczął wszystko od zera, usiadł przy biurku przed czystą kartką i zaczął…

Sącząc chłodne martini, odruchowo wyprostował ramiona, jak wiele lat temu, kiedy na strzelnicy automatyczna broń w ręku wydawała się ekscytująca i romantyczna, dlatego że wtedy jeszcze nie trzeba było z tej broni nikogo zabijać… I nagle poczuł się straszliwie stary — starszy od przygarbionego Kwadrygi i otyłego, spasionego Golema.

Dziarski młodzieniec Farim nieoczekiwanie pożegnał się z córką gubernatora i Golem zawołał:

— Selena! Proszę się dosiąść. Czy woli pani towarzystwo Teddy’ego?

Zadowolony Teddy uśmiechnął się, a Selena przyjęła zaproszenie i zabrawszy swój kieliszek ze słomką, przysiadła się do stołu dokładnie naprzeciwko Wiktora.

Kwadryga z galanterią ucałował jej dłoń i natychmiast się przedstawił:

— Doktor honoris causa Rem Kwadryga. Czy zgodzi się pani mi pozować?

— Zastanowię się — odpowiedziała Selena, prosto i miło.

— Niech pani najpierw zapyta: w ubraniu czy bez? — z żołnierską prostolinijnością poradził Anton.

— Przecież to nieważne — równie prosto i lekko odezwała się dziewczyna.

— Zamówić pani jeszcze daiquiri? — zaproponował Wiktor.

— Tak — powiedziała przyjaźnie, jakby już od godziny siedzieli tu razem. — I proszę zapamiętać: dzisiaj piję tylko daiquiri. Zresztą zazwyczaj piję tylko mrożone daiquiri.

— To wspaniale, Seleno, po prostu wspaniale! — oświadczył Wiktor, czując że zaczyna być pijany, i ciesząc się z tego. — Daiquiri dla młodej lady i podwójną mentolową dla mnie. Wie pani, Seleno, że mamy z panem inspektorem nieco różne zdania na temat problemu narodowościowego. Jaki pani ma do tego stosunek?

— A co dokładnie chciałby pan wiedzieć? — uśmiechnęła się Selena.

— Golem, niech pan wyjaśni, panu to lepiej wychodzi.

— Dlaczego lepiej?

— Bo pan jest komunistą, a komuniści dawno już ten problem rozwiązali, tworząc wspólnotę ludzką, naród radziecki.

— Zapomina pan, Victoir, że nie jestem zwykłym komunistą — postanowił odżegnać się od radzieckiego narodu Golem. — Jestem komunistą z ludzką twarzą.

— Ziuganowiec, czy jak? — nieśmiało zainteresował się Anton, ale nie usłyszano go, więc zadał inne pytanie: — A czy zdarza się faszyzm z ludzką twarzą?

— Myślę, że nie — poważnie odpowiedziała Selena. I nagle dodała: — Natomiast zdarza się faszyzm z twarzą Beduina.

Przy stoliku zrobiło się niesamowicie cicho. Brakowało tylko muchy, która w takich sytuacjach powinna zabrzęczeć. Potem Kwadryga powiedział:

— Barchany. Stepowy wiatr. Korkowe hełmy. I wrzątek w chłodnicy cekaemu.

Zrobiło się jeszcze ciszej. Anton niemal niezauważalnie odwrócił głowę i zerknął na boki.

Do stolika w kącie przysiadała się para, stali bywalcy restauracji U Teddy’ego: wysoki mężczyzna, którego Wiktor nazwał zawodowcem, i jego towarzysz, młody człowiek w mocnych okularach i z nieodłączną teczką.

— Jesteś o tym absolutnie przekonana? — zapytał Golem nieznanym Wiktorowi, przymilnym głosem. Oczy miał jakieś dziwne, mętne, jak gdyby znowu nagle zaczynał zasypiać.

— Tak! — hardo odpowiedziała Selena.

Była w tym momencie niesamowicie piękna i dlatego Wiktor zupełnie nie wiedział, jak powinien zareagować.

— Zwolnię — syknął Golem.

— No i dobrze, pójdę do papcia do resortu — odparła Selena.

— Nie pójdziesz — powiedział Golem. — Umrzesz tam z nudów. — Też prawda — pokojowo zgodziła się Selena. Sprzeczka chyba została zakończona.

I nagle Kwadryga zapytał zupełnie trzeźwym głosem:

— A proszę mi odpowiedzieć, panowie, dlaczego Obozu Be-duinów strzegą pododdziały prezydenckiej gwardii?

Nad stolikiem znowu zawisła cisza. Wreszcie wszystkowiedzący Golem zakomunikował:

— Dlatego że problem narodowościowy był w naszym kraju zawsze najważniejszy.

— Gwoli informacji — zwierzył się szeptem Wiktorowi Dumbel, umyślnie nie reagując na odpowiedź Golema. — Obozu Beduinów strzegą nie pododdziały gwardii prezydenckiej, lecz specoddziały samoobrony Beduinów.

— Naprawdę? — Wiktor uniósł brew i nie wiadomo dlaczego, nalał sobie rumu z butelki doktora honoris causa. — Mają już pododdziały samoobrony?

— O, mój drogi niewykształcony pisarzu, mają jeszcze wiele rzeczy, których się nawet nie domyślamy.

Wiktor nagle przypomniał sobie: Beduini zawsze byli uważani za blagierów. Dokładnie przepowiadali pogodę, na terytorium Obozu hodowali jakieś dziwaczne owoce i włoskie orzechy (kto by w to uwierzył — na miejskim bazarze orzechy były tańsze niż w południowych prowincjach), pokazywali zadziwiające sztuczki karciane, grą na flecie usypiali szczury, tak że potem chłopcy chwytali gryzonie za gołe ogony i ciskali do rzeki. Być może szczury budziły się, ale już pod wodą. Chodziły słuchy, że z ludźmi też to mogą zrobić. Beduini wywoływali strach. Ale nigdy wcześniej nie wywoływali nienawiści. A teraz — proszę bardzo. I ten wypielęgnowany, podejrzany Anton, i czarująca Selena. Wiktor nie chciał zrozumieć, co się dzieje. Wypił jeszcze kieliszek mentolowej i zapytał:

— Golemie, czy Beduini to rzeczywiście chorzy ludzie?

— Fizycznie, rzecz jasna, nie.

— Bez żartów, Golemie, pan jest psychiatrą, a ja nie pytam o choroby cielesne.

Golem wychylił kieliszek koniaku, nie zwracając uwagi na sporą ilość wypitego wcześniej piwa, i powiedział:

— Widzi pan, Viktoir, o tym, co jest chorobą psychiczną, współczesna nauka ma bardzo kiepskie wyobrażenie. Niewykluczone, że my wszyscy jesteśmy chorzy, a Beduini całkowicie zdrowi.

— Proszę wybaczyć, doktorze, ale to stare jak świat. — Anton machnął ręką. — I nudzi mnie takie gadanie.

— A mnie nudzi słuchanie was wszystkich — nagle płomiennie wyszeptała do ucha Wiktora Selena. — Chodźmy stąd, co?

— Dokąd? — również szepnął Wiktor.

— Co za różnica. Już dawno chciałam z panem porozmawiać.

— Dobrze, gołąbeczko. Zaraz pójdziemy. Poczeka pani chwilę? To ci numer, pomyślał Wiktor, wstając i kierując się do baru.

To ci numer!

— Teddy, zrób mi martini z lodem do termosu. I gin w małym płaskim. Dobrze? Wezmę to ze sobą.

— Panie Baniew, dla pana mam zawsze wszystko już wcześniej przygotowane. Proszę.

Wiktor pożegnał się z wszystkimi skinieniem głowy, demonstracyjnie wziął Selenę pod rękę i już wychodząc z restauracji, usłyszał jak Kwadryga wieszczy nad stolikiem:

— Skorpiony. Kaktusy. Stinger na ramieniu. I piaskowe burze.

Wydawało się, że na ulicy zrobiło się jeszcze goręcej. Selena narzuciła niesamowicie ostre tempo i Wiktor natychmiast oblał się potem.

— Śpieszymy się dokądś? — zainteresował się Wiktor.

— Tak — przyznała szczerze. — Tak naprawdę bardzo bym chciała być na centralnym placu dokładnie o piątej.

— Aaa — powiedział przeciągle Wiktor.

Bardzo to miłe, jeśli to sprytne dziewczynisko ma o piątej randkę, a mnie sobie wzięła jako ochronę (podczas sjesty, powiadają, niezbyt bezpiecznie jest chodzić po mieście samotnie) albo, co jeszcze śmieszniejsze, zacznie psychicznie łamać swojego absztyfikanta: „Widziałeś, kto ze mną chodzi? Prawdziwy pisarz Baniew! Nie czytałeś pewnie jego książek, baranie?!”

Na rogu Bulwaru Wolności i ulicy Nowych Humanistów (byłej Patriotycznej) stał ogromny autokar, do którego ładowały się opalone bysie ze słynnej waterpolowej drużyny Rzeczne Wilki. W mieście gadali, że basen w sportowym centrum przekształcono w zwykłe boisko i Wilki przygotowują się do mistrzostw w piłce ręcznej, przypominano nawet dowcip o wariatach, którym obiecano nalać wody do basenu, jeśli będą zachowywali się grzecznie. Biednym sportowcom nie obiecano chyba nawet i tego: twarze mieli ponure i błyszczące od potu.

Boże, dokąd ona tak pędzi? — znowu pomyślał Wiktor. Rzeczywiście spóźnia się na spotkanie.

Ale kiedy jego wzrok padł na plac, porzucił te myśli. Coś tu jest nie tak. Zbyt dużo ludzi było na placu. Wiadomo, Dzień Niepodległości. Ale mieszczanie zachowywali się jakoś niezbyt świątecznie: wszyscy zgromadzili się w nieduże grupki — starzy oddzielnie, kobiety oddzielnie, wojskowi oddzielnie. Komuniści wyróżniali się dużą czerwoną plamą, prezydenccy gwardziści szwendali się niczym szare szczury. Długie czarne postacie policjantów tkwiły w specjalnie przygotowanych dla nich miejscach i usilnie próbowały przekonać siebie i otoczenie, że wszystko jest w porządku, wszystko jest dobrze, przynajmniej dopóki oni stoją na straży, chociaż dawno już było wiadomo, że pilnować w tym mieście nie ma czego i nie ma komu.

Nagle Wiktor zrozumiał, co go tak zadziwiło na centralnym placu. Nie było tu przypadkowych osób: samotnych staruszek, mam z wózkami, wesołych pijaczków, wyśpiewujących patriotyczne pieśni, zaaferowanych biznesmenów z dyplomatkami, pracujących nawet w dni wolne, gapiów, którzy przyszli popatrzeć na demonstrację i mityng, w milczeniu brnących przez tłum Beduinów, szwendającej się młodzieży, i w ogóle, w ogóle nie było tu dzieci — tych wszechobecnych chłopców i dziewczynek, którzy uciekali z domu, lekceważąc zakazy rodziców.

Wiktor mógłby uważać siebie za jedynego przypadkowo tu znajdującego się człowieka, ale to też nie była prawda — przecież przyprowadziła go Selena, która musiała być na placu dokładnie o piątej.

Za dwie minuty piąta od strony wybrzeża dał się słyszeć przytłumiony hałas, a następnie w obłoku kurzu weszła na plac kolumna demonstrantów. Demonstrantów?

Wszyscy w jednakowych mundurach koloru safari, w panamach, wysokich, lekkich butach na korkowej podeszwie, z obnażonymi rękami. Broń mieli tylko ludzie maszerujący na czele — pistolety w kaburach i kilka automatów. Maszerowali w milczeniu, bez muzyki, bez sztandarów i transparentów, nie noga w nogę, ale w bardzo zgrabnych szeregach.

Policjanci nawet nie drgnęli, a zebrani na placu ludzie ustąpili miejsca kolumnie. Wszyscy, nawet komuniści z czerwonymi sztandarami, trwożnie przemieścili się do rogu. Gwardziści natomiast poruszali się wzdłuż obu boków kolumny, wyraźnie jej towarzysząc; nie wiadomo tylko było, czy chronią kolumnę przed tłumem, czy na odwrót, wszystkich pozostałych ludzi przed demonstrantami.

Demonstranci… To były dzieci. No, może niezupełnie dzieci, właściwie nastolatki, ale nie było wśród nich nikogo powyżej dwudzieski i Wiktor gotów był przysiąc, że chłopiec i dziewczyna maszerujący w pierwszym szeregu z automatami w ręku po obu stronach znanego mu już Farima nie skończyli jeszcze piętnastu lat. Na opalonych, świeżych, zupełnie nie pocących się w tym upale twarzach wypisana była radość i pewność siebie. Szli jak zwycięzcy, jak gospodarze tego miasta. Młodsi nie odstawali od starszych, dziewczyny od chłopców. Dzieci żołnierze. Nie, raczej dzieci oficerowie, dzieci przyobleczone we władzę i wiedzę.

Widowisko było zaskakujące i niezwykłe, nawet trochę szalone, ale — o dziwo! — nie wzbudzało lęku. Nie kojarzyło się z Hitlerjugend, lecz z obozem skautowskim i masowymi sportowymi świętami z czasów jego dzieciństwa.

Wiktor spojrzał na Selenę. Uśmiechała się nieznacznie, a w jej oczach jak zielone ognisko płonął zachwyt.

— Dlaczego nie jesteś z nimi? — zapytał Wiktor, w naturalny sposób przechodząc na „ty”. W tej chwili mówił jej „ty” nie jako kobiecie, lecz jako dziecku, zachwyconemu dziecku, napawającemu się pięknym, świątecznym marszem.

— Nie wiem — odpowiedziała w roztargnieniu, nie odwracając się, a potem błysnęła oczami w jego stronę i dodała: — U nas nie ma przymusu. Dzisiaj po prostu chciałam popatrzeć na naszych z boku. Czasem to jest bardzo potrzebne.

Kolumna już wypełniła plac i nagle na niemal niesłyszalny rozkaz z niewiarygodną szybkością przeobraziła się w gigantyczny okrąg, w centrum którego zaczęła błyskawicznie rosnąć żywa piramida. Gwardziści pośpiesznie przeformowywali szeregi w pierścień.

— Bomba, prawda? — westchnęła Selena, na mgnienie oka odwróciwszy się do Wiktora.

— Nie wiem — odpowiedział Wiktor, zamyślony podobnie jak ona chwilę wcześniej. — Możesz mi w końcu wyjaśnić, co tu się dzieje?

— Nie teraz — niespodziewanym szeptem odpowiedziała Selena.

Tysiące dziecięcych postaci w kolorze safari zamarło, jakby skamieniało; wszyscy na placu również zamarli w bezruchu. Tylko rozpalone powietrze drżało nad tłumem, nad domami, nad uschniętymi drzewami. I gdyby nie strużki potu spływające po skroniach i plecach Wiktora, można by sądzić, że czas wstrzymał swój bieg.

Na samym szczycie piramidy, w centrum żywego pierścienia, Farim wyciągnął w górę lewą rękę z dłonią zaciśniętą w pięść i ten gest nad całkowitą kamiennością tysiąca ciał wydał się krzykiem w ciszy. Wszystkie spojrzenia były teraz przykute do jego wyciągniętej ręki. Zrobiło się chyba jeszcze ciszej, jeśli tylko było to możliwe. Wtedy Farim krzyknął:

— Beduini!!! Słyszycie mnie, Beduini?!

Żadnych Beduinów nie było w pobliżu; Wiktor pomyślał, że ktoś tu zwariował: albo on sam, albo ten przywódca ołowianych żołnierzyków.

— Beduini! — krzyczał młody wódz. — Wasz czas się skończył! Teraz przyszedł nasz czas! Koniec z wami, Beduini! Nadszedł czas nowych ludzi! Czas wolności i niepodległości!

Wiktor już nastawił się na nudę, która ogarniała go przy słuchaniu tych znanych aż do szczękościsku frazesów, z obowiązkowymi puentami typu: „Niech żyje wolny naród!” czy „Niech żyje prezydent!”, gdy Farim nagle przerwał swoją pompatyczną przemowę i wykrzyknął na koniec zupełnie inne słowa:

— Śmierć Beduinom!

— Śmierć Beduinom!!! — grzmiącym echem odpowiedziała cała formacja koloru safari.

W tej samej chwili piramida rozsypała się, a otaczający ją pierścień zaczął błyskawicznie rozszerzać się i rozszerzać, nie tracąc przy tym idealnie okrągłego kształtu. W tej niemożliwej, niewyobrażalnej koordynacji ruchów było coś diabelskiego; dzieci działały jak maszyny, nie jak ludzie, i już nie szły po placu, lecz biegły, tnąc tłum, przenikając łańcuch gwardzistów, z łatwością przeskakując przez metalowe ogrodzenia, zręcznie skręcając na rogach ulic, przebiegając przez podwórka, zaułki, sady z wątłymi drzewami; biegły promieniście, od centrum do peryferii miasta, ale nie w panice — nie ratując się przed kimś (a kogóż mogłyby się bać?) i nie śpiesząc się dokądś (dokąd miały się śpieszyć?); nie, biegły z gracją, jak mistrzowie podczas rundy honorowej, i wściekle jak żołnierze idący do ataku i pewni zwycięstwa.

Plac bardzo szybko opustoszał. I wtedy Wiktor zobaczył Beduinów. Nie przysiągłby, że nie było ich tam wcześniej, ale dopiero teraz ich zobaczył. Beduini stali na dachach wszystkich domów dokoła placu, bardzo blisko krawędzi, w równych, mniej więcej trzymetrowych odstępach. Stali w milczeniu, ciemnoniebiescy i bezbronni. Jak zawsze. Stali i patrzyli na nerwowo miotające się czerwone flagi, na przestraszone, przyciśnięte do ścian kobiety i starców, na nieruchomych, niewzruszonych, jakby nieżywych policjantów, na gwardzistów z uniesionymi karabinami, wycofujących się w pobliże domów i głupio wodzących we wszystkie strony lufami.

— Trzeba się stąd wynosić, Wiktorze. — Selena ciągle mówiła szeptem, ni to wystraszonym, ni to zachwyconym. — Czas na nas. Chodźmy!

— Dokąd? — zainteresował się Wiktor, który zresztą całkowicie się z nią zgadzał, że należy się stąd wycofać.

— Do mnie na daczę — szepnęła Selena. — Przecież chciałam z panem porozmawiać.

W tym momencie rozległ się pierwszy strzał. Widocznie któryś z gwardzistów nie wytrzymał. Nie czekając na następne strzały i na napór oszalałego tłumu, Wiktor i Selena niepewnym krokiem ruszyli w górę zaułku. Wiktor zdążył się tylko obejrzeć i zauważył, że dachy opustoszały — ani jednego Beduina. Ani jednego, tylko białe, wypłowiałe niebo.




2


— Gorąco ci? — zapytał, gdy minęli kilka przecznic i po zupełnie pustej ulicy szli w stronę dworca. Wiktor był mokry i ciężko dyszał.

— Gorąco — odparła Selena. — Po prostu jestem wyszkolona, dlatego się nie pocę.

Po prostu jesteś młoda, pomyślał Wiktor, ale nie powiedział tego na głos.

Po co podkreślać różnicę wieku, zwłaszcza po tym, co widzieli na placu? Jakoś zupełnie nie miał ochoty tego komentować, przeczuwając, że będą mieli diametralnie różny stosunek do tej młodzieży. I Beduinów. I nawet do komunistów. Być może on i Selena tylko do szarych gwardzistów odnoszą się z jednakową czułością. Ale to już nie ratuje sprawy. Chciał się dzisiaj czuć młody i zakochany, zresztą był taki, a ta dziewczyna cholernie mu się podobała, niezależnie od jej poglądów politycznych.

— Może powinniśmy coś kupić po drodze? — zapytał Wiktor. — Lody albo owoce. Martini mam ze sobą, w termosie.

— Przecież powiedziałam, że dzisiaj piję tylko mrożone daiquiri.

— A robisz je po prostu u siebie w domu?

— Tak. Mam shaker i całą resztę. Lody i owoce też.

— Dobrze — rzekł Wiktor (jakoś wcześniej nie pomyślał, na jaką daczę go zaproszono). — To ja też zgadzam się pić wyłącznie daiquiri. Pojedziemy pociągiem?

Przecinali przydworcowy plac, w centrum którego tkwił transporter opancerzony, pokryty pustynnym kamuflażem, z dwoma wymęczonymi upałem komandosami, leniwie opartymi o automaty.

— Elektryczką — poprawiła Selena. — Trzy przystanki. Mój citroen został w garażu, bo do miasta mnie przywieziono. Ale z powrotem podrzucę pana.

— Dawno nie jeździłem elektryczką — oświadczył Wiktor. — Funkcjonuje jeszcze?

— Nie wiem, ja też rzadko z niej korzystam. Przy tej okazji sprawdzimy.

Elektryczki chodziły. Zresztą z czterech wypalonych słońcem peronów tylko jeden przejawiał oznaki życia: nieliczni pasażerowie ciągnęli wzdłuż niego do sześciowagonowego składu, którego odjazd zapowiedziano za osiem minut.

Wagon, do którego wsiedli Selena i Wiktor, był praktycznie pusty, tylko w jednym końcu, oparty czołem o szybę, siedział Beduin. Dłonie miał schowane w rękawach, stopy ginęły pod siedzeniem, a nasunięty na oczy kaptur praktycznie zakrywał twarz. Spod niebieskiego burnusa widoczna była tylko kędzierzawa czarna broda.

Selena nic nie powiedziała, więc Wiktor postanowił również milczeć, tylko szybko zerknął na dziewczynę. A Beduin jakby ich nie zauważył, być może rzeczywiście drzemał.

Z trudem znalazłszy ławkę z nie pociętym siedzeniem, Wiktor puścił Selenę do okna i sam usiadł, wybierając w głowie temat do światowej, pociągowej rozmowy. Znalazł się w sytuacji nieco dla siebie niezwykłej, ale sekundę później stała się ona jeszcze bardziej niezwykła.

Do wagonu weszło z butą wojskowego patrolu siedmiu czy ośmiu chłopców w safari, widocznie prosto z wiecu na placu, i razu obstąpili Beduina. Beduin podniósł czarne jak oliwki oc wybrał chłopca, który wedle niego wyglądał na przywódcę grupy, i zaczął go badać spokojnym, zmęczonym spojrzeniem.

Odezwał się inny młodzian, który przemawiał głośno jak Farim na wiecu:

— Szanowny obywatelu, powinien pan opuścić miejski transport! Natychmiast!

Wiktor poczuł, że zaswędzą go pięści, ale na wszelki wypadek zapytał, schyliwszy się do uszka Seleny:

— Wsiedliśmy do wagonu tylko dla białych? Mamy już takie.

— Ależ nie. — Nieco rozdrażniona Selena zaczęła szybko wyjaśniać: — Transport miejski jest bezpłatny, władze miejskie już na początku ubiegłego roku nałożyły specjalny podatek transportowy, a Beduini, jak wiadomo, nie płacą żadnych po datków, no i dlatego nie powinni korzystać z tramwajów, autobusów i elektryczek.

— Ach? I kto jeszcze? Dzieci, inwalidzi, wielodzietne matki, reketierzy, handlowcy, pracujący na czarno? Kto jeszcze u nas nie płaci podatków? Może pisarze wydający za granicą?

— Wiktorze, proszę się uspokoić! Przecież nie powiedziałam, że też tak uważam.

— No nie! — Wiktor wstał. — Niech lepiej ci twoi przyjaciele się uspokoją.

Lecz przyjaciele wcale nie zamierzali się uspokajać. Ponieważ Beduin uparcie i jakby wyzywająco milczał (Wiktorowi nawet wydało się, że dojrzał w czarnej brodzie lekki, prawie niezauważalny uśmiech), młodzi zaczęli po prostu wrzeszczeć.

Przywódca już krzyczał:

— Nie, pan opuści ten wagon! Powiedziałem! Zostaje panu minuta, szanowny panie, żeby wyjść stąd dobrowolnie!

(To „szanowny panie” miało, rzecz jasna, jednoznaczną intonację.)

Za sprawą krzyków przywódcy dwaj inni, nie do końca zrozumiale mamrotali coś w stylu: „Wynocha do swojego Obozu! Patrzcie ich, jak się porozłazili po mieście, jak po pustyni! My was, duszmeni, nauczymy, jak się zachowywać!”

W sumie było jasne, że rzeczywiście została minuta. A na-wet nie minuta, bo jeden z dzieciaków przysunął się do Beduina.

— Aie, nie mieszaj się do tego — szepnęła Selena, zapewne ze strachu przechodząc na „ty”. — Z nimi tak nie wolno, ty po prostu tego nie rozumiesz!

Ale Wiktor jej nie słuchał.

Gnoje, pomyślał. W siódemkę na jednego człowieka. Gnoje.

Napastnicy go nie zauważali, więc podszedł zupełnie blisko i krzykiem zagłuszył ich łamiące się z powodu mutacji głosy:

— Baa-acz-ność! — I dodał nieco ciszej, ale równie twardo: — Zostawcie w spokoju tego człowieka.

Zazwyczaj w takich wypadkach sytuacja rozwijała się według kilku wariantów — paniczna ucieczka albo bezczelne, ale tchórzliwe wycofywanie się z obraźliwymi okrzykami, z próbami robienia dobrej miny do złej gry, albo w końcu delegowanie jednego, najmocniejszego i najsilniejszego, do pojedynku z nieznajomym wrogiem. Tym razem nic takiego nie nastąpiło. Reakcja chłopców całkowicie zaskoczyła Wiktora.

Dwaj młodzieńcy błyskawicznie chwycili go za ręce twardym chwytem profesjonalnych policjantów, a pozostali błyskawicznie, chyba nawet odruchowo, przyjęli postawy, wymienili bezgłośne sygnały i przygotowali się do każdej niespodzianki.

To nie były dzieci, to byli prawdziwi komandosi, wyszkoleni gdzieś w Langley czy w „Midraszu” pod Tel Awiwem.

Trudno powiedzieć, co mogłoby się stać. Wiktor nie dowiedział się tego. Zza jego pleców rozległ się dźwięczny głos Seleny:

— Chłopcy, spokój! To pisarz Baniew, jest ze mną. Proszę wybaczyć, po prostu trochę wypiliśmy. Zdrzemnęłam się, a pan Baniew… nieco za bardzo się uniósł.

Chwyt osłabł i Wiktor pozwolił sobie na spojrzenie do tyłu. Selena stała jak wojskowy, choć chwilę wcześniej wyglądała dość lekkomyślnie, patrzyła poważnie jak dowódca, co zresztą wcale jej nie szpeciło, a w lewej ręce trzymała otwartą żółtą legitymację.

Ach, jakże wszechmocne były u nas kiedyś te legitymacje! Były i są. I na tych małoletnich janczarów podziałał również nie urok Seleny, lecz jej żółta legitymacja. Ausweis.

Puścili Wiktora, a Beduin znowu spokojnie przytulił się do okna.

— Ten też jest z wami? — niezupełnie serio zapytał przywódca.

— Tak — zdecydowanie odpowiedziała Selena. — Towarzyszymy mu.

— Więc siedźcie razem — mruknął najstarszy z chłopców. — A to już, koledzy, moja sprawa i zrobię, co uznam za stosowne. Jasne?

Dowódca uśmiechnął się porozumiewawczo i wydał rozkaz wyjścia. Ledwie zdążyli wyskoczyć, gdy drzwi zamknęły się z sapnięciem, i stary, rozklekotany skład, skrzypiąc i kiwając się, ruszył z miasta.

— Coś ty im pokazała? — zapytał Wiktor po pięciu minutach, kiedy odzyskał dar mowy. — Dowód osobisty córki gubernatora?

— Nie. — Nie podchwyciła żartu. — Jestem członkiem Prezydium Rady Weteranów Ostatniej Wojny.

— Brałaś udział w wojnie?

Słowa wyrwały mu się same, Wiktor od razu poczuł, jak sztucznie zabrzmiało to retoryczne pytanie.

— Tak — odpowiedziała Selena.

I oboje zamilkli na kolejne pięć minut.

Boże, pomyślał Wiktor, co się dzieje w tym zwariowanym świecie? Dzieci walczą, dorośli piją i bawią się, żołnierze chronią miasto w czasie pokoju, policja nie zauważa, co się dzieje, a tajni policjanci wychodzą w mundurach na ulice, na których są łatwi do zauważenia jak klauni i muzykanci. Widocznie świat zwariował.

— Ile masz lat? — zapytał Wiktor.

— Dwadzieścia — odpowiedziała, ale nie był pewien, czy mówi prawdę.

— Rzeczywiście towarzyszymy temu Beduinowi? — Nie.

— To po co go broniłaś?

— Pomyślałam, że to ci sprawi przyjemność. Nie gniewasz się, że przeszłam na „ty”? — Wcale.

— Po prostu, kiedy używa się „pan”, powstaje jakiś bezsensowny dystans, jakbym rozmawiała z dowódcą jednostki. A ja do wszystkich, łącznie z dowódcą batalionu, przywykłam mówić „ty”.

— No to możesz być spokojna — powiedział Wiktor. — Byłem tylko dowódcą plutonu.

Po dziesięciu minutach wysiedli na pustym zniszczonym peronie i skierowali się do wyrwy w zardzewiałym płocie obok jedynej na całym przystanku zakurzonej tablicy z napisem PRZEPIÓRCZY LAS. Potem skręcili na drewnianych schodach w kłujące przydrożne zarośla głogu. Za nimi zaczynał się słynny, niegdyś piękny i cienisty, dębowy zagajnik.

Drzewa nie radziły już sobie z przedłużającą się suszą. Poszycie praktycznie wymarło, trawa stała się bladożółta i martwa, a wcześniej taka bywała tylko w listopadzie i środku marca. Najniższe gałęzie nawet najpotężniejszych dębów, wiązów i jodeł stopniowo wysychały i łamały się. Ten widok kłócił się z żywymi wspomnieniami — do tego lasu kiedyś chodziło się na grzyby i jagody, teraz można tu było przyjść tylko po drewno. Gdzieniegdzie drzewa zaczynały nawet płonąć, nie czekając na umieszczenie w piecu. Kilka razy trafiały się po drodze czarne plamy wypalonej pożarami ziemi. Zresztą po rozmiarach plam widać było, że do gaszenia tych pożarów straż pędzi, co się zowie. Najbliższe miejscowości, takie jak Przepiórczy Las, wchodziły w skład tak zwanej sanitarnej strefy wokół gubernialnego centrum, ale nie chodziło rzecz jasna o to, lecz o znajdujące się tu dacze, a dokładniej mówiąc: wille wysoko postawionych pracowników, w tym i stołecznych.

Znaczenia tych ukrytych w leśnej gęstwinie „obiektów” nikt nie ukrywał: po drodze do gubernatorskiej daczy Selena i Wiktor trzykrotnie mijali posterunki straży. Najpierw policyjną budkę z daszkiem, potem dwóch gwardzistów i w końcu znanych już z placu i elektryczki poważnych małolatów w safari.

Przy wejściu na osiedle jakiś grzebiący w ogrodzie staruch zawołał do Seleny:

— Dzień dobry, Lenoczka! Dawno cię nie widziałem. Powiedz, jak ci rosną pomidory w tym roku?

— Dzień dobry, wujku Philu! Zapomniałeś, że nie sadzę pomidorów?

— A co sadzisz, jaskółeczko moja?

— Tylko kwiaty, wujku Philu.

— Kwiaty są dobre, ale mało sensowne. Co innego, powiedzmy, ogórki. To świetne warzywa. Ale już drugi rok rodzą się jakieś czarne i gorzkie. A pomidory po prostu uschły. Już mi ciężko, Lenoczka, nosić wodę. Starzeję się. Myślę, żeby posadzić arbuzy.

— Arbuzy? — zdziwiła się Selena. — A czy one potrzebują mało wody?

— Mój przyjaciel, Palady z Północnego Skraju, obiecał przynieść mi specjalny gatunek. Powiada, że te arbuzy dojrzewają praktycznie bez podlewania, na samej rosie. A tu, popatrz, ty też popatrz, kochasiu — zwrócił się do Wiktora, trzymając w ręku kłąb jakichś jasnożółtych korzeni, podobnych do splecionych palców. Jeden okrągły korzeń bezczelnie sterczał w bok, co powodowało, że cały pęk wyglądał jak dłoń ułożona w figę. — Popatrz, jak to świństwo lezie. Podlewasz czy nie podlewasz — lezie, przeklęte, już nie mam sił go usuwać.

— Po co ją usuwać, wujku Philu, przecież to ręczna rzepa. — A niech ją diabli wezmą, tę rzepę. Ręczny to może być granat, a takiej rzepy u nas nigdy nie było. Niedobra jest.

— Ależ nie — zaoponowała Selena. — Jest smaczna.

— Niech ją Allach, niedobra i koniec, niedobra…

Poszli dalej, a starzec nie ustawał w złorzeczeniach.

Wiktor przypomniał sobie ręczną rzepę. Wyhodowali ją Beduini jeszcze wtedy, kiedy on tu służył. Wtedy uważano, że tę osobliwość przywleczono z Afryki. Dopiero wiele lat później ktoś mu powiedział, że ani w Afryce, ani w innej części świata niczego podobnego nie ma. Ręczna rzepa była miejscowym endemikiem i najwyraźniej mutantem. Od jednej łodygi odchodziło do gleby kilka długich, żółtawych korzeni — taka mieszanka marchewki i chrzanu. A kiedy jesienią warzywo wyrywano, należało ścisnąć je pośrodku i korzenie jak żywe dziwacznie się skręcały, tworząc za każdym razem inny kształt. Oczywiście ręczną rzepą lubiły się bawić dzieci. Szczególnie duże egzemplarze mogły ścisnąć boleśnie palce, a po mieście krążyła opowieść o gigantycznej rzepie, która zadusiła dwuletniego chłopczyka. Wiktor nie wierzył w te plotki. Ale pomstowanie dobrodusznego sympatycznego wujka Phila pozostawiło w jego duszy nieprzyjemny osad.

Dacza gubernatora okazała się dużą murowaną willą, wybudowaną jeszcze przed wojną, kiedy to należała zapewne do jakiegoś ministra albo autora nieśmiertelnych epopei o pracowitym narodzie. Działka była ogromna, z sosnami, leszczyną i jaśminami, częściowo zarośnięta, częściowo słoneczna, z masą kwiatów. Ścieżki posypane były żółtym piaskiem, nieco z boku domu, za fantastyczną bujnością tropikalnej zieleni, połyskiwało lustro stawu czy też basenu, a przed głównym wejściem bezczelnie biła mocnym strumieniem w niebo prawdziwa fontanna. Miasto dawno już zapomniało o takiej obfitości cieczy i przez chwilę Wiktor czuł się niczym bohater Saint-Exupery’ego, Beduin (albo Maur, ale to chyba to samo) przeniesiony z Sahary do Francji, który stojąc już dobrą godzinę przy wodospadzie w Alpach, nie chce odchodzić, póki nie skończy się woda.

Beduin, powtórzył odruchowo. Czuł się jak Beduin. Tak, w tym mieście te słowa brzmiały wyjątkowo szczególnie.

— Selena? — zapytał, stojąc już na schodkach przed wejściem. — Dlaczego pani tak nie lubi Beduinów?

— O tym właśnie chciałabym porozmawiać — odpowiedziała ochoczo. — Wejdź, proszę.

— Ojciec jest w domu? — ostrożnie zapytał Wiktor, na wszelki wypadek.

— Ojciec tu nie mieszka. Pięć kilometrów stąd na południowym wschodzie ma z mamą nowy dom, a to jest moja dacza. Będziemy tu zupełnie sami — dodała konspiracyjnym tonem. — Nikt mi nie przeszkodzi opowiedzieć, dlaczego tak nie lubię Beduinów.




3


Ale rozmowa zaczęła się od czegoś innego.

Oślepiająco biały pokój na piętrze wyglądał jak wyrżnięta w lodzie pieczara. Zadziwiający materiał puszystych miękkich krzeseł przypominał styczniowy puchowy śnieg, klimatyzator pompował do pomieszczenia lodowate powietrze z wyraźnym zapachem morza; wyjęte z lodówki owoce pokryły się perełkami rosy, a pieniste daiąuiri w kolorze karaibskiego przyboju w niczym nie ustępowało drinkowi przyrządzonemu przez Teddyego. Rozbrzmiewała cicha, nienatrętna muzyka, przywołująca słodkie i smutne wspomnienia młodości, marzenia o dalekich krajach i o tym, co się nie spełniło. Nabrał ochoty na zwykły gin, nawet nie schłodzony. Ale umówili się, że będą pili tylko daiąuiri. Sączył więc przez słomkę zielonkawy koktajl, palił papierosa i patrzył na Selenę. Selena była piękna. Niezwykle piękna.

— Nie palisz? — zapytał. — Mam prawdziwe papierosy, amerykańskie.

— Nie, nie palę. W końcu jestem sportsmenką. Muszę dbać o formę.

— A daiąuiri?

— To inna sprawa. Alkohol przy wystarczająco intensywnych treningach ulatnia się z organizmu, jeżeli oczywiście nie pije się go codziennie. Nikotyna nie. Gromadzi się jak wszystkie najgorsze trucizny. Poza tym nieodwracalnie niszczy płuca, nie mówiąc już o powodowaniu raka.

Wiktor, nieco zaskoczony tym nieoczekiwanym wykładem z zakresu profilaktyki i prewencji, omal nie zgasił papierosa, ale uznał, że będzie to wyglądało na tanią uległość, i postanowił odparować banalnym i od dawna już nikogo nie śmieszącym żartem:

— Nie pal petów, nie pij wódki, a umrzesz całkiem zdrowiutki!

— Bardziej podoba mi się inna sentencja z serii o szkodliwych przyzwyczajeniach: Życie w ogóle jest niezdrowe. Od niego się umiera.

— To już jest filozofia… Milczeli chwilę, rozkoszując się koktajlem i delikatnym chłodem.

— Panie Wiktorze, mówiono mi, to znaczy ja wiem, że pan jest znanym pisarzem. — Przerwała na chwilę, zająknąwszy się na słowie „pan”. — Przepraszam, czasem będę potykała się o tę formę. Lecz według mnie w tym kontekście lepiej będzie brzmiało „pan”.

— Dzisiaj nie ma znanych pisarzy — zaoponował Wiktor. — Są pisarze uznani wcześniej i są pisarze, których czyta się dzisiaj. Nie zaliczam się ani do pierwszych, ani do drugich. Co prawda w przeszłości uznawano mnie za modnego powieściopisarza.

— Skromny pan jest — uśmiechnęła się Selena. — Pan był naprawdę znany, miał pan uznanie, dzisiaj też wielu pana pamięta i sadzę, że w pewnych kręgach pańskie nazwisko będzie brzmiało wystarczająco mocno.

— W pewnych kręgach — podchwycił Wiktor — raczej w pewnych resortach moje nazwisko rzeczywiście do dziś działa jak czerwona płachta na pewne gatunki zwierząt. Ale wcale mnie to nie cieszy. Tak, kiedyś, sami sobie tego nie uświadamiając, pisaliśmy dla nich, nie dla czytelników, lecz właśnie dla nich. Już zawczasu rozkoszowaliśmy się takim obrazkiem: oto cenzor przeczytał moje zdanie, oto wykrzywił się jego pysk, oto zacisnął pięść… Teraz nie ma cenzorów. Teraz oni walczą z nami inaczej. Ekonomicznie. I jedna połowa piszącego bractwa szczerze i szlachetnie zaspokaja zapotrzebowanie rzesz pracujących na zajmujące bzdury, za które pracujący chętnie płacą swoimi uczciwie zarobionymi pieniędzmi, a druga, wariaci jak ja, tworzy dla nikogo, ale rzeczy bardzo mądre, choć, co zrozumiałe, nikt za to nie płaci. Nie zmęczyłem cię, dziewczynko, tak długą perorą?

— Uważasz mnie za dziecko? — zapytała gwałtownie. — Broń Boże, Seleno! Po pierwsze, podobasz mi się… — Zamilkł, wsłuchał się w przyśpieszający rytm uderzeń serca i dodał: —…jako kobieta. Po drugie, nie uważam, że mogę nauczyć cię życia, wyjaśnić, czym jest dobro, a czym zło. Sam się nieźle w tym zaplątałem, a przy tym czuję, że żyjecie według zupełnie nowych prawideł. Już raczej chciałbym je zrozumieć, może nawet się czegoś nauczyć. Broń Boże, żebym narzucał młodzieży swoją moralność! Tak więc stosunki między nami w relacji dziecko-dorosły są całkowicie wykluczone.

— No to chwała Bogu — odetchnęła Selena. — Nie mam jeszcze dwudziestu lat, ale dowodziłam drużyną specnazu i własnoręcznie zabiłam trzech mudżahedinów, mam Medal Odwagi drugiego stopnia, odniosłam dwie lekkie rany, znam cztery języki, na poziomie komunikowania się rzecz jasna, i… Zresztą nie o tym chciałam mówić. Chcę, żebyś napisał o nas i mudżahe… to znaczy o Beduinach. Co prawda obawiam się, że nie zrozumiesz po co, ale bardzo chcę, żebyś napisał.

— Co mam napisać? — nie zrozumiał Baniew. — Książkę?

— Chyba nie — zamyśliła się Selena. — Nie książkę. Sam powiedziałeś, że mądrych książek teraz nikt nie czyta.

— Dlaczego od razu nikt? Zdarza się, że niektórzy czytają. Na przykład Golem czyta. Albo ten, Anton, dopiero kapitan, a zainteresował się moją powieścią.

— Co tu ma do rzeczy Anton? — wzdrygnęła się Selena. — Proszę mnie nie zbijać z pantałyku. Chcę, żeby pan… żebyś napisał duży artykuł do głównej gazety, a potem być może wystąpił w telewizji. Chcę, żeby cały kraj, cały świat miał świadomość tego, co tu się dzieje. Baniew to mimo wszystko nazwisko. Ludzie będą cię czytali, będą słuchali…

— Stop, stop, stop! — przerwał jej Wiktor. — Po pierwsze, dziękuję za wysoką ocenę. Po drugie, nalej mi jeszcze daiąuiri. Widzisz, że siedzę z pustym kieliszkiem? Po trzecie, rzeczywiście mam mizerne pojęcie o tym, co się tu u was dzieje. I w końcu, jak zrozumiałem, jestem właśnie angażowany. A to poważna sprawa, dziewczyno. Powinienem przede wszystkim wiedzieć, kto, za co i ile będzie mi płacił. Pisarze to straszliwi cynicy, dziewczyno. Kto jest głównym zleceniodawcą, twój ojciec?

— Co ma do tego ojciec? — wybuchnęła Selena. — Ty rzeczywiście nic nie rozumiesz.

Poderwała się, wypiła jednym haustem resztę daiąuiri, wbiła zęby w morelę i zaczęła przemierzać pokój.

— Ojciec jest wspaniałym człowiekiem, ma duże pieniądze i istotne kontakty. Ale tu, w mieście i w całym okręgu, nie ma realnej władzy.

— Rozumiem — powiedział Wiktor. — Realna władza należy do specjalnej gwardii prezydenta.

— Należała — poprawiła go Selena — póki była federalnym biurem i nie rozpadła się na osiem różnych specsłużb. Teraz realna władza jest w ręku Beduinów.

— W czyim ręku? — Wiktor omal nie upuścił pustego kieliszka. — Nie, musisz mi zrobić nową porcję, bo zaraz zwariuję.

— Przecież mówiłam, że nie zrozumiesz — mruknęła Selena.

Dla Baniewa Beduini byli pewną szczególną wspólnotą, diasporą o czeczeńsko-cygańskich, tajemniczych korzeniach, ważnym zjawiskiem o znaczeniu etnograficznym i naukowo-medycznym. Być może z tych właśnie powodów uznawano ich za kartę przetargową w wielkiej polityce i niewątpliwie mieli oni wpływ na życie miast i okolicy. Ale Beduini u władzy? To był absurd.

— Nie żartuję — ciągnęła Selena, zatrzymawszy się w końcu i zabrawszy do przyrządzania koktajli. — Już od dawna nie mamy z czego się śmiać. Powinieneś pojąć, co się dzieje. Władze beznadziejnie przegapiły cichą ekspansję Beduinów. Kiedy prezydent i parlament sprzeczali się między sobą o to, kto więcej ukradł, kiedy gwardia, kontrwywiad, resort bezpieczeństwa i wszystkie inne służby dzieliły między siebie gabinety i obowiązki, kiedy my walczyliśmy z muzułmanami w innych krajach, Beduini przejęli tutaj nad wszystkim kontrolę. I co teraz może zrobić gubernialna policja ojca nawet do spółki z federalnym wojskiem? Nic. Oni już przegrali trzy wojny z mudżahedinami. Chcą przegrać czwartą, dlatego że Beduini to ci sami mudżahedini, to piąta kolumna muzułmanów w naszym chrześcijańskim świecie. Prezydent ze swoimi czołgami i ze wszystkimi swoimi szpiclami już przegrał z Beduinami. Tylko my nie chcemy się poddać. I odtąd my będziemy decydować, kto tu będzie rządził. My, weterani Ostatniej Wojny, zastąpimy wszystkie te całkowicie zdemoralizowane i rozbite specsłużby, armię i policję. Oni myślą, że jesteśmy jeszcze dziećmi, że bawimy się, lecz my już od dawna nie jesteśmy dziećmi, od chwili, kiedy rzucono nas na front, w środek piekła. Potrafimy przeżyć tam, gdzie nawet wielbłądzi oset zdycha od gorąca i trującego dymu, i potrafimy zabijać. I będziemy zabijać, dopóki będzie to konieczne. I uratujemy ten szalony świat od muzułmańskiego zagrożenia, zwyciężymy Beduinów i zaprowadzimy tu porządek…

Przy słowie „porządek” Wiktor poczuł palący ból w karku, a do jego gardła napłynęła fala torsji.

— Nowy porządek? — zapytał cicho ze spojrzeniem wbitym w stół.

Selena nie usłyszała. Zawładnął nią własny namiętny monolog; wyglądała w tej chwili przeraźliwie pięknie. Wiktor nie chciał jej słuchać, chciał na nią patrzeć. A poza tym zdjąć z niej dżinsowe szorty z frędzlami, sprać łobuziarze apetyczną pupcię i potem… Wiadomo, co się dzieje potem, gdy spierze się ładną dziewczynę po jędrnym tyłeczku.

Wiktorowi zrobiło się nieznośnie gorąco, jak gdyby pił on nie mrożone daiąuiri, ale ciepłą wódkę z pieprzem. Jeszcze chwila i naprawdę rzuciłby się, aby zedrzeć szorty z tej roznamiętnionej siostry polowej. Ale należało również pamiętać, że prócz tego dziewczyna jest dowódcą drużyny specnazu, a zatem pechowego powieściopisarza gwałciciela może spotkać los owych trzech mudżahedinów.

— Moja droga, przepraszam cię najmocniej — wykrztusił Baniew. — Mogę wziąć prysznic?

— Co takiego? — Zaskoczona Selena zamilkła. — Prysznic? Jaki prysznic? — Z trudem przełączała się z wielkich tematów na prozę życia. — Mam basen. Nie chciałbyś wykąpać się w basenie?

— Boże! Już zapomniałem, że istnieje taki luksus! — zakrzyknął Baniew. — Oczywiście, że chcę!

Wisiał tuż pod powierzchnią przejrzystej błękitnej wody, rozrzuciwszy na boki ręce i nogi, i rozkoszował się zapomnianym chłodem. Za taką kąpiel w tym zwariowanym mieście można było oddać wiele. Tak, Selena, kupując go, płaciła hojnie. I miała klasę. Trudno jej było tego odmówić. Ale Wiktor dobrze wiedział, że nie da się go kupić. Wiedział z doświadczenia — jego małoduszne i ofiarne próby prostackiego poddania się tym czy innym reżimom zawsze kończyły się opłakanie. System zmieniał się, transformował, stawał na głowie, a on wciąż stawał w opozycji, wciąż szedł z bagnetem na czołgi i z rozpaczliwą odwagą dobywał z kieszeni chusteczkę do nosa, gdy z państwowych ust leciały na niego wściekłe krople śliny. I jeśli teraz napisze coś na prośbę Seleny, to nie za chłodny basen i na pewno nie za pieniądze, za które, jak wiadomo, można skrzynkami kupować gin Beefeater, a beczkami marynowane minogi. Jeśli napisze, to tylko z jednego powodu:

zakochał się w tej młodej przywódczyni chrześcijańskich bojowników, zakochał się jak chłopak i gotów był jej wierzyć (komuś trzeba wierzyć) i pomagać. Wierzyć i pomagać.

— Wiktorze! — z werandy rozległ się jej dźwięczny głosik. — Strasznie nie lubię wchodzić do wody w stroju kąpielowym. Nie będzie cię szokowała moja nagość?

Tak, jej próby urzeczenia go były po wojskowemu proste, ale było też w tym coś naiwnego, dziecinnego, wzruszającego. Wiktor chciał wyjaśnić, jak będzie działać na niego jej nagość, ale rozmyślił się i powiedział co innego:

— Nie, dziewczyno, szokować na pewno nie będzie. W swoim życiu widziałem już parę nagich kobiet. Choć jestem pewien, że nie były tak piękne jak ty.

Selena zbiegła po stopniach i na mgnienie oka zamarła na brzegu w zachwycająco naturalnej pozie. Nie, nie jak tancerka na scenie ani jak fotomodelka przed obiektywem — już prędzej jak dzika sarna, która wybiegła z lasu do wodopoju. Tak pełne gracji były jej ruchy, tak rzeźbiarsko dokładny kontur jej ciała. Selena uśmiechała się. Uśmiechała się zarówno do zachodzącego słońca, jak i do chłodnej wody. Do Wiktora uśmiechała się również i rzecz jasna zdawała sobie sprawę ze swojej urody, swojej doskonałości.

Radosny krzyk, pluśnięcie, wachlarz tęczowych kropel i oto już zwinne, silne ciało rusałki przemknęło pod nim i pojawiło się znowu na powierzchni, blisko, zupełnie blisko…

Tak, była dzikuską. Całkowity brak zakłopotania i jakichkolwiek kompleksów. Wiktor miał już okazję widzieć takie kobiety, ale u tamtych była to sprawa doświadczenia, czasem zawodowego. Selena miała to od Boga.

Nie oddam nikomu tej zachwycającej dziewczyny! — pomyślał nagle Wiktor. Ani czerwonym, ani brązowym, ani zielonym, ani czarnym, ani Beduinom, ani tym młodym specnazowcom w safari. Nie oddam, dlatego że ją kocham, dlatego że jest lepsza od nich wszystkich razem wziętych, dlatego że trzeba z niej koniecznie ulepić prawdziwego człowieka… A może po prostu nie wolno tyle pić mrożonego daiąuiri, szczególnie po fińskiej mentolówce?

— Posłuchaj, czy my jesteśmy fokami? — szepnął do niej w trakcie niezwykłej, ale bardzo przyjemnej krzątaniny pod wodą. — Chodźmy na górę, chcę być z tobą tam, w tym białym pokoju…

— Ja też — westchnęła Selena. — Płyniemy…




4


Zbudziło ich stuknięcie w okno. ocalało. Potem rozległ się głos: — Czołgi w mieście!

Ktoś rzucił kamyczek, a może szyszkę. Szkło w każdym razie…

Selena wyskoczyła z pościeli bezszelestnie i zręcznie jak kot. Sekundę później stała przy oknie, trzymając w ręku króciutki, ale bardzo poważnie wyglądający pistolet maszynowy. (Trzyma go pod poduszką, czy co?) Otworzyła nim lufcik i krzyknęła w mrok przedświtu:

— Hej! Co takiego?

Nikt jej nie odpowiedział. Może nawet ten wcześniejszy okrzyk nie do niej był skierowany.

Selena stała nieruchomo przez jakieś pięć sekund, które wydały się Wiktorowi nieznośnie długie, i w napięciu wsłuchiwała się w ciszę na ulicy. Potem powiedziała szeptem:

— Zaczęło się.

I odłożywszy pistolet na fotel, zaczęła się szybko ubierać.

— Co się zaczęło? — zapytał oszołomiony Wiktor. — Chcę spać.

— Zbieraj się — szorstko i krótko rzuciła Selena.

To był rozkaz i w najbliższym czasie nie należało oczekiwać wyjaśnień.

Selena popstrykała włącznikiem: światło nie zapaliło się. Zwyczajna sprawa w daczach, pomyślał Wiktor. Ale nie w takich…

— A to już zupełnie niedobrze. — Dziewczyna trzymała w ręku głuchą słuchawkę radiotelefonu ze smutno mrugającym zielonym światełkiem. — Przecież nie mogli wszystkiego wyłączyć! — syknęła z niezwykłą złością i poszła do drugiego pokoju.

Boże, kto? Co za oni? — chciał zapytać Wiktor, ale powstrzymał się.

W sąsiednim pokoju Selena, triumfalnie uśmiechając się, stała ze słuchawkami na uszach i rzucała do mikrofonu przenośnej radiostacji jakąś abrakadabrę wywołań, umownych sygnałów i cyfr.

— Jedziemy — zakomunikowała w końcu.

— Jedziemy — pokornie zgodził się Wiktor. — Mogę zapalić?

— Oczywiście, chociaż na czczo nie warto. A trochę później zjemy śniadanie.

Ale jeszcze bardziej brakowało mu alkoholu. Na czczo. Właśnie na czczo. Zimnego, niczym nie rozcieńczonego ginu. Bał się tylko, że ta czarująca, niepaląca sportsmenka, pijąca z reguły tylko mrożone daiąuiri, na pewno nie pozwala sobie na alkohol przed sjestą i wypowie swoją opinię o nim. Śmieszne, ale wstydził się tej dziewczyny.

Dopiero w garażu natarczywe żądanie organizmu zwyciężyło inteligenckie skrępowanie. Wiktor wyjął z kieszeni ulubiony mały płaski termos i zaproponował Selenie:

— Łykniesz?

— Co to? — zapytała z roztargnieniem.

— Gordon’s. Z lodówki. Bardziej lubię Beefeater, ale tym razem Teddy nie miał.

— Daj — powiedziała Selena. — Odrobinę. Bo aż się nie chce siadać za kierownicę.

Było już zupełnie jasno, gdy skręcili z asfaltu na szutrową drogę. Robiło się ciepło i zwyczajna upalna mgiełka zaczynała zaciągać jeszcze przed chwilą przejrzyste poranne powietrze.

— Dokąd jedziemy? — zainteresował się w końcu Wiktor, umyślnie ziewając.

— Do miasta. Po prostu nie chcę jechać drogą prowadzącą z Obozu.

— A nie musisz jechać do pracy?

Wiktor nagle przypomniał sobie, że Selena jest sanitariuszką u Golema w Obozie Beduinów. Nie wiadomo dlaczego, ale nie rozmawiali o tym wczoraj.

— Do pracy jadę właśnie do miasta.

— A doktor Golem jest od rana w Obozie?

— Powinien tam być. Dlaczego pytasz? — W jej głosie pojawiły się nutki agresji.

— Chciałbym z nim pogadać — powiedział Wiktor.

— Po co? — Selena wzruszyła ramionami. — Golem bardzo dużo wie, więcej niż my wszyscy. Ale bardzo mało mówi. Tobie też nic nie powie. Jeśli chodzi ci o Beduinów.

— Nie tylko… Dlaczego ty nienawidzisz Beduinów, a Golem ich kocha? Przecież ich leczy.

— On ci to powiedział? Leczy! Po co ich leczyć? Oni nie chorują.

— N-no… — Wiktor stracił rezon. — Wielu tak mówi…

— Golem po prostu zajmuje się badaniami — sprecyzowała Selena. — A czy ich lubi? Nie wiem. Czy fizycy z laboratorium w Los Alamos kochali bombę atomową? Pewnie kochali…

— Sympatyczne porównanie — zauważył Wiktor.

— Tak wychodzi — powiedziała Selena. — Tak… ale…

Nie zdążył dokończyć, ponieważ za ostrym zakrętem otworzył się widok na szosę. Selena gwałtownie zahamowała, otwierając jednocześnie drzwi i wysuwając się z kabiny, żeby lepiej zobaczyć, co się dzieje; a wtedy daleki szum, który pojawił się minutę temu, mocno stłumiony przez las i dobre wyciszenie citroena, natychmiast przeobraził się w ogłuszający ryk, atakujący ze wszystkich stron naraz.

Po szosie, w drgającym powietrzu, w czarnym dymie spalin i brudnożółtych kłębach przydrożnego pyłu, pędziły czołgi. Dusząca woń nie do końca spalonej ropy i rozgrzanego pancerza uderzyła ich w nozdrza szczególnie mocno po pobycie w klimatyzowanym wnętrzu, z delikatnym aromatem drogich perfum i dobrego ginu.

Selena wyszła na zewnątrz, nie zgasiwszy silnika, i jakiś czas kontemplowała ruch cyklopowych mechanizmów. Potem wsiadła z powrotem i trzasnęła drzwiami.

— Jedziemy wzdłuż kolumny — oświadczyła, nie prosząc Wiktora o radę.

Chciał jej powiedzieć, że jazda po szosie obok kolumny pancernej to czynność mało przyjemna i niebezpieczna, ale wóz już ruszył. Selena patrzyła do przodu zdecydowanie i wyraźnie nie miała ochoty na dyskusje.

Szutrową szosę łączyło z drogą główną coś na kształt pochylni, którą w swoim czasie nawet wyasfaltowano, ale nawierzchnia była stara, popękana i trzeba tu było zwalniać praktycznie do zera. Jednak Selena, śpiesząc się, by wyskoczyć na drogę w przypadkowo utworzonej luce między dwoma czołgami, pędziła po koleinach i niemal jednocześnie naciskała na hamulec i gaz. Cała jej uwaga skoncentrowana była na zbliżającym się po lewej stronie szosy czołgu, dlatego kiedy z gęstego obłoku pyłu z prawej wyskoczył BTR, który jechał po poboczu na spotkanie kolumny, pierwszy zauważył go Wiktor.

— Hej! — krzyknął. — Z prawej!

I nie bardzo — wierząc w refleks Seleny, jedną ręką nacisnął na jej lewe kolano, aby w ten sposób zahamować, a drugą ręką gwałtownie szarpnął kierownicę w lewo. Selena w panice patrzyła obok niego i nieco w tył. Nie dusiła już pedału gazu, ale hamulca też chyba nie.

Zawadzili prawym tylnym rogiem, wstrząs był na tle mocny, że Selena wyleciała z wozu przez nie zatrzaśnięte drzwi, a Wiktor upadł piersią na kierownicę i cholernie mocno uderzył głową w deskę.

Selena wykonała profesjonalny przewrót, poderwała się na nogi ze zręcznością zupełnie nie poszkodowanego człowieka, a Wiktor, pocierając błyskawicznie wzbierającego guza na czole, pomyślał: Uff. Chyba się udało. Bez krwi i złamań. Drzwi obok niego się nie otwierały. Wysiadł przez drugie.

Tak, udało im się — samochód mógł się przewrócić. Może zadecydowało to, że we właściwym momencie skręcił kierownicę. Inaczej nie tylne, lecz przednie drzwi przypominałyby zmiętą folię po czekoladce. Nawet nie chciało się rozważać losu pasażera siedzącego za tą cienką metalową ścianką.

BTR wisiał nad nimi niczym ogromny, plamisty, zakurzony potwór. W końcu otworzyła się pokrywa i w drżącym nad pancerzem powietrzu pojawiła się czerwona morda w oficerskie czapce.

— Co za bydlę! No, zaraz mu się oberwie — syknęła Selena, która trzymała już w ręku automat, jak gdyby dokonano na nią zbrojnego napadu.

Wiktor przestraszył się i spróbował ją uspokoić:

— Za co ma oberwać? Przecież sama jesteś winna.

Selena nie słuchała. Wymachiwała pistoletem i jedynie wrzeszczała, usiłując przekrzyczeć hałas kolumny. Gdy obok grzmiał kolejny żelazny potwór, zupełnie nie było jej słychać, potem dało się słyszeć poszczególne słowa: Czyś ty, baranie, oślepł… Bałwan malowany… Fagas prezydencki! Potem znowu wszystko zagłuszał piekielny ryk, a wynurzały się z niego coraz bardziej nieprzyzwoite okrzyki: Wypierdek beduiński… Milcz, dziwko… Przynajmniej wiesz, z kim mówisz… Sram na to, suko obszarpana…

Czerwonogęby oficer starał się nie ustępować i Wiktor poczuł, że powinien interweniować. Oczywiście opowiadając się po stronie Seleny. Pewnie, na początku dziewczyna mogła nie mieć racji, ale nie cierpiał chamów, na których nie działała nawet kobieca uroda. Co prawda w wojsku służył z nim jeden taki wyjątkowy cham, ale świetny kolega, Bob, i jemu wybaczał nawet najgorsze przekleństwa w obecności kobiet. Nawet takich jak Selena… Nawet z pancerza BTR-u, obok szosy, po której pędzą czołgi, przy rozbitym samochodzie, w gęstym obłoku kurzu, przez który nie tylko z trudem można było zobaczyć twarz oficera, ale i jego majorskie dystynkcje. Lecz mimo wszystko Wiktor go poznał. Po głosie. I po charakterystycznych zwrotach.

— Bob! — krzyknął Wiktor.

— Baniew! — zdziwił się Bob. Scena bratania się płynnie przeszła w scenę zapoznawania liniowego oficera z piękną dziewczyną i stała się szczególnie wzruszająca, kiedy okazało się, że piękna dziewczyna również jest oficerem liniowym. Gdy wspominali Ostatnią Wojnę, na której oboje, Bob i Selena, kiblowali przez cały rok, musieli znaleźć wspólnych znajomych, nie mówiąc już o niemal rodzinnych miejscach walk. Dla Wiktora te nazwy w obcym języku miały posmak nie tyle romantyzmu, ile niezrozumiałej apokaliptycznej grozy: „zielonka” pod Jurtanabadem, baza lotnicza Agły-Puri, przełęcz Czatlang…

W końcu nieruchawego po zderzeniu citroena zepchnięto na skraj drogi i nawet oddelegowano żołnierza do ochrony aż do chwili przybycia wezwanej przez Selenę przez radio pomocy drogowej, a pasażerów major po starej znajomości wziął do siebie do BTR-u. Co prawda nie jechał do miasta, lecz do Obozu, ale Selena, skomunikowawszy się z kimś przez radiostację, szybko zmieniła swoje plany, a Wiktorowi po kilku łykach, które miały mu pomóc zapomnieć o przeżytym stresie, zrobiło się wszystko jedno, dokąd jedzie. Osiągnął stan euforii. A poza tym pojawiła się nadzieja na przeniknięcie do Obozu wraz z tą wszechpotężną przywódczynią młodych paranoików.

Wiktor przez całe życie nie cierpiał żelaznych drzwi, drutu kolczastego i systemu przepustek, dlatego przeniknięcie do miejsc, do których zazwyczaj nie dawało się przeniknąć, sprawiało mu niezrównaną rozkosz. A na dodatek strasznie chciał wiedzieć, co się dzieje w mieście i kim są, do diabła, ci Beduini, co to się wszyscy wokół nich kręcą jak poparzeni.

Do rozmowy weteranów udało mu się wtrącić może dwa, może trzy razy i dowiedział się tylko tyle, że Bob sam nie wie, skąd tu się wzięło tyle czołgów. Po prostu dostał rozkaz towarzyszyć oddanemu mu batalionowi specnazu i po przybyciu na miejsce, zgodnie z zadaniem ogólnym dla całego korpusu, zorganizować okrążenie obiektu według schematu numer trzy. Dla Wiktora były to, rzecz jasna, puste dźwięki, lecz Selena po słowach „schemat numer trzy” omal nie podskoczyła, a potem wyszeptała oszołomiona:

— Czy oni tam poszaleli?

Weterani ponownie zajęli się dyskusją na tematy wojenno- techniczne i w sumie Wiktor nie dowiedział się niczego.

A wyglądało na to, że sprawa była poważna. Takiej liczby czołgów Wiktor nie widział w życiu. Do tego wszystkie zgromadzone środki techniczne ustawiły się potrójnym kordonem jak daleko sięgał wzrok. W żółtej gorącej mgle za załamanymi liniami drutu kolczastego gubiły się z oczu rozmyte zarysy dalszych maszyn, ale z tych bliższych wyraźnie widać było, że stoją one dziwacznie, w porządku szachownicy: jedna lufa wycelowana na Obóz, druga w przeciwnym kierunku, następna znowu na Obóz i tak dalej. Na pancerzu najbliższego czołgu siedzieli, z nogami wsuniętymi w luk i automatami zarzuconymi za plecy, dwaj żołnierze i spokojnie jedli arbuza.

BTR dowódcy batalionu, w którym jechali Selena i Wiktor, bez hamowania przeskoczył utworzoną przez komandosów linię pierwszego kordonu. Na drugim kordonie zatrzymano ich. Bob musiał wysunąć się z luku i chwilę rozmawiać z wysokim i ponurym prezydenckim gwardzistą. Na trzecim kordonie zażądano dokumentów, i to od wszystkich osób znajdujących się w wozie. Ten kordon tworzyli dobrzy znajomi Wiktora: młodzieńcy w safari i jacyś ponurzy, brodaci faceci w maskujących mundurach bez dystynkcji — wypisz, wymaluj mudżahedini albo duszmeni, czy jak się oni tam nazywali, Wiktor nigdy nie rozróżniał tych określeń. Bob nie przekroczył kordonu, nie musiał, a Wiktora z Seleną jakimś cudem przepuścili. Ale przedwcześnie się cieszył. Przy wejściu do pierwszego biura przepustek, do którego skierowała się Selena, stał Beduin, bezbronny jak wszyscy Beduini, ale bardzo poważny i nieugięty.

— On nie może — powiedział, nawet nie zerknąwszy na dokumenty, po czym podniósł na Wiktora pełne współczucia i żalu oczy.

— To pisarz Baniew — zaczęła przymilnie Selena. — Będzie opowiadał o nas w gazetach i w telewizji.

— On nie może — spokojnie i nieubłaganie powtórzył Beduin.

Selena nagle przeszła na nie znany język, gardłowy, piskliwy, okropnie niezwyczajny. Wydawało się, że obce słowa jak piłeczki tenisowe skaczą między gołymi betonowymi ścianami wąskiego przedsionka. Beduin niemrawo odpowiedział w tym samym narzeczu, potem Selena odwróciła się do Wiktora i cicho powiedziała:

— Nie przepuszczą cię. Dzisiaj…

To „dzisiaj” było dodane tak, że Wiktor zrozumiał: nie przepuszczą go nigdy.

Beduin patrzył na niego smutnym, pełnym winy wzrokiem. Selena mimo wszystkich swoich bojowych cech i dzisiejszej energii, gotowa była chyba płakać ze złości.

W innej sytuacji, gdyby Beduini strzelali na postrach w powietrze i przegradzali drogę olbrzymim ciałem wartownika z przeciwczołgową rusznicą na piersi, Wiktor pewnie by sobie przypomniał młodość i runął na chama przed siebie, wywracając krzesła i tłukąc szkło, ale takie zachowanie było tu nie na miejscu, równie dobrze mógłby pysznić się władzą w świątyni. Więc po prostu odwrócił się i rzucił przez ramię:

— Seleno, czekam na ciebie w swoim pokoju w Nacional. Trzecie piętro, pokój numer pięć.

— Poczekaj! — zawołała Selena. — A jak dostaniesz się z powrotem?

Pytanie otrzeźwiło Wiktora. Rzeczywiście, jak? Wyobraził sobie drogę na piechotę — dziewięć kilometrów po wypalonej dolinie, wzdłuż podziurawionej drogi, przez kłęby kurzu i w grzmocie jadących z naprzeciwka czołgów. Przyjemna perspektywa. Zatrzymał się i rozejrzał.

— Wezwę dla ciebie samochód — rzekła Selena. — Jeep z kierowcą będzie czekał przy pierwszym kordonie.

I nagle odezwał się Beduin:

— Panie Baniew, bardzo bym chciał porozmawiać z panem. Nie wpadłby pan jutro do budynku merostwa?

— O której? — agresywnie zapytał Wiktor.

— O siódmej wieczorem.

Gdy Baniew zastanawiał się nad odpowiedzią, Selena jak prowincjuszka plasnęła w dłonie i wykrzyknęła:

— Ojej, a ja nawet panów nie poznałam ze sobą! Wiktorze — to jest Abe Bon-Chafiis.

No i masz, butem w twarz! Chafiis był znanym beduińskim pisarzem, właściwie jedynym pisarzem Beduinem znanym na całym świecie. Wiktor czytał kilka jego rzeczy w przekładach. Po cholerę ona tu sterczy, na wartowni dowództwa Obozu? Czy nie dowództwa? Boże, co za różnica!? Co ma z tym wspólnego Chafiis?

— Przyjdę — powiedział Wiktor.

Selena trzymała już płaską słuchawkę komórkowego telefonu.

— Idź, czekają na ciebie. Jeep z kierowcą — powtórzyła, zakończywszy rozmowę prowadzoną znowu w jakimś psim języku.

Czy kierowca też będzie Beduinem? — zastanawiał się rozdrażniony Wiktor, jednocześnie z odrazą przyłapując się na etnicznej nietolerancji. Ależ skąd! Nigdy na to nie cierpiał. Beduini drażnili go nie z powodu swojej narodowości — to rozdrażnienie miało zupełnie inne korzenie: coś między psychom logicznym niedopasowaniem a… — jak to się mówiło w czasach jego młodości? — …aklasową nienawiścią. Tak, Beduini byli ludźmi z innej klasy, nawet z innego świata, i WiktoraM drażniła izolacja tego świata, jak złościła go, od zawsze, od wczesnego dzieciństwa, każda izolacja: klasztoru, tajnego instytutu, leprozorium czy resortu tajnej policji. Ludzie po tamtej stronie dowolnego kordonu wiedzieli coś, czego on nie wiedział — to było niesprawiedliwe, to ograniczało jego prawo do wiedzy, które Wiktor uważał za święte dla biologicznego rodzaju homo sapiens. Jednakże z upływem czasu liczba utajnionych informacji nie wiadomo dlaczego puchła i ludzie posiadający wyjątkową wiedzę wyróżniali się coraz mocniej od zwykłych ludzi, takich jak Wiktor, i patrzyli na nich z pogardą i protekcjonalnym współczuciem. Czasem to stawało się zupełnie nieznośne, szczególnie gdy nie łyknęło się na czas dobrego ginu…

Beduini szczególnie ostro sygnalizowali posiadanie wyższej wiedzy. Oto dlaczego Wiktor nie lubił tych posępnych broda-i czy w niebieskich burnusach i ich kobiet z twarzami wiecznie ukrytymi pod kwefami, i ich dzieci… Stop. Przecież nie mieli dzieci. Wiktor dopiero teraz zauważył ten problem. Jak to możliwe? Wtedy przypomniał sobie Schopenhauera, który powiedział kiedyś, że gdyby ludzie żyli wiecznie, to nie musieliby rodzić dzieci. Beduini — rasa nieśmiertelnych. Ciekawa hipoteza. Żebym tylko nie zapomniał podzielić się nią z Golemem…

Obok Wiktora dumnie przemaszerowała piątka szczeniaków w safari — czwórka chłopców i jedna dziewczynka, wszyscy około szesnastki, wszyscy zadziwiająco czyści, świeżutcy, rumiani i emanujący chłodem, jak gdyby dopiero wrócili z mrozu. Selena powitała ich uniesioną lewą ręką z zaciśniętą pięścią; odpowiedzieli tym samym, a Chafiis wyprostował się, odrzucił do tyłu głowę, a w jego zmrużonych powiekach pojawiła się czarna nienawiść. Był to tak mocny emocjonalny promień, strumień promieni, że Wiktor fizycznie odczuł jego palącą siłę odbitą od rześkich dzieciaczków szturmowców. Przestraszył się. Taką nienawiść w oczach widział tylko na wojnie, a takich wyrostków w ogóle nigdy w życiu nie widział. I nie wiedział już, kto jest mu bardziej obcy: Beduini bez dzieci, czy dzieci, które odrzuciły rodziców. A przecież w tej niepojętej formacji na placu maszerował i jego wnuk August, syn Irmy.

Poczuł, że umrze, jeśli się nie napije, ale termos został w rozbitym citroenie. Czyli będzie musiał wytrzymać do miasta.

Kierowca nie był Beduinem, ale cierpiał na patologiczną nierozmowność. Wiktor, otrzymawszy kilka odpowiedzi typu „tak, nie, nie wiem”, zapadł w drzemkę. Kolumna czołgów już przemaszerowała i nad pustą drogą w upalnym drżącym powietrzu zawisła cisza.




5


Ciężki lepki sen przerwał jakiś przeraźliwy wrzask. Wiktor gwałtownie podniósł się, zrzucając na podłogę zupełnie już suche, gorące prześcieradło, kilka sekund siedział na łóżku, czekając, aż minie zawrót głowy i sprzed oczu opadnie żółta mgła, a potem wytarł dłonią pot z nosa i wstał, żeby podejść do okna.

Na podwórku walczyły koty. Właściwie przygotowywały się do walki. Dwa otrzaskane syjamy z wygiętymi grzbietami i z zadziwiająco nastroszonymi czarnymi ogonami na przemian darły się na siebie niskimi, nieprzyjemnymi, niemal ludzkimi głosami. Jeden nie był stuprocentowo rasowy: białe plamki na łapkach i szaro-niebieskawy pysk zdradzały domieszkę plebejskiej krwi. Drugi — wzorcowy przedstawiciel rasy — wyglądał jak kot domowy, a może i był domowy, i Wiktor w duchu postawił na niego. Jednakże pojedynek nie odbył się. Na podwórku pojawił się trzeci kot, też niby syjamski, ale prawie czarny, wielkogłowy i w ogóle ogromny — te dwa wydawały się przy nim niemal kociętami.

— M-m-m-a-a-o — rzucił z godnością ten trzeci, a pozostałe dwa błyskawicznie prysnęły w przeciwne strony.

Surrealistyczna scena — pomyślał Wiktor. Skąd się wzięło tyle tej tajlandzkiej zwierzyny?

Przypomniał sobie, jak wiele lat temu w tym właśnie mieście Beduin wyprowadził na ulicę syjamskiego kociaka na smyczy i jak zebrał się tłum gapiów. Takiego kota miejscowi jeszcze nie widzieli, a jedna dziewczynka zapytała nawet:

— Ojej, co to jest, małpka?

Teraz podwórzowe syjamskie koty stały się wizytówką miasta. Mieszkały we wszystkich piwnicach, na wszystkich śmietnikach, razem z rudymi, czarno-białymi i pręgowanymi, ale niebieskookich, egzotycznych pięknisiów było nieporównanie więcej. Szybciej się rozmnażały? Czy cechy ich rasy — jak to uczyli w szkole — były dominujące? Kotów zresztą w mieście było strasznie dużo. Wyłapały wszystkie myszy, nawet praktycznie wytępiły szczury, zostawiwszy resztki psom, a ludzie jeszcze gadali, że niedługo wymrą wróble — syjamczyki nadzwyczaj zręcznie na nie polowały.

Wiktor wyjął z lodówki tonik w dużej plastikowej butelce, chlusnął do szklanki i zerknął na zegarek. Sjesta się skończyła. Czas na Teddy’ego. A przy okazji — strasznie chce mu się jeść. Mimo upału. Chyba dzisiaj w końcu nie zdążył zjeść śniadania.

Zamówię lodowaty chłodnik, pomyślał i przymknął marzycielsko powieki, i marynowane minogi, i grzyby, i mięso po gwatemalsku…

Przy starym stoliku siedział całkiem jeszcze trzeźwy Kwa-dryga, a obok niego Anton Dumbel w eleganckich białych spodniach i białej koszuli z krótkimi rękawami, z kieszonkami i pagonami. Wyglądał dzisiaj jak gubernator wyspy Borneo, choć do jego muskularnych opalonych rąk bardzo pasowałby ciężki mauser, który wieńczyłby widok. Jak równie dobrze by wyglądali po jego bokach dwaj rośli Murzyni z automatami. Jednakże gubernator wyspy Borneo był obecnie nastawiony pokojowo, sączył w wysokiej szklanki coś gazowanego i chłodzącego, w zamyśleniu patrzył na spoconą szklankę czy to koniaku, czy whisky.

— Dzień dobry, Antonie. — Wiktor postanowił się z nim po-droczyć. — Dlaczego nie jest pan na miejscu wydarzeń?

— Jakich wydarzeń? — niewinnie zapytał Anton.

— Jak to: wokół Obozu zgromadziła się potężna technika bojowa…

— Aaa — rzekł Anton. — To nie moje kompetencje.

— Jak to? Czyż inspektor do spraw narodowości nie powinien być tam, gdzie konflikt narodowościowy przeradza się w zbrojny?

Anton przyjrzał się Wiktorowi, wychylił zawartość kieliszka, głośno odetchnął (sądząc po zapachu, był to jednak koniak) i zapytał:

— Wie pan, dlaczego przegraliśmy Ostatnią Wojnę?

— Pewnie dlatego, że nie była ostatnia — szybko powiedział Wiktor, jak gdyby była to jedyna możliwa i wcześniej przygotowana odpowiedź w zgadywance.

— Ciekawa opinia — stwierdził Anton. Nagle włączył się Kwadryga:

— A dlaczego właściwie uważacie, że ją przegraliśmy? Anton na chwilę stracił rezon.

— N-no… Taka jest powszechna opinia.

— Bo ja tak nie uważam — powiedział Kwadryga. I dodał: — Nie cierpię powszechnych opinii.

Anton nic nie powiedział, Wiktor na wszelki wypadek również. Kwadryga ciągnął:

— Podczas Ostatniej Wojny malowałem sceny batalistyczne. Z natury. Skądś znam pańską twarz, panie Dumbel. Nie spotkaliśmy się na froncie? Nie?

— Nie — odparł Dumbel. — Mnie tam nie było.

— Piję za zwycięzców Ostatniej Wojny! — dwuznacznie oświadczył Kwadryga i uniósł szklaneczkę ze schłodzonym rumem.

— Chce pan jednak usłyszeć, Wiktorze, dlaczego przegraliśmy tę wojnę?

— Oczywiście, słucham pana.

— Dlatego że nie wiedzieliśmy, z kim walczymy i po co walczymy, dlatego że nie mieliśmy idei, a nasi wrogowie mieli. Dokładnie wiedzieli, że idą do boju za Allacha, a u nas jedni wykonywali internacjonalistyczny obowiązek, drudzy mieli prywatne porachunki, trzeci zarabiali pieniądze, a w sumie wszyscy solidarnie uznali, że to była interwencja, haniebna agresja i w ogóle błąd.

— Przepraszam — przerwał mu Wiktor — ale przecież to wszystko prawda. Niech się pan nie kompromituje, opowiadając takie banały.

— Nie skończyłem jeszcze — twardo rzucił Anton. — To tylko niezbędna preambuła. Przepraszam, jeśli przypomniałem panu ogólnie znane rzeczy. Kelner! Podwójny koniak. Dla mnie i dla pana Baniewa. Pan nie odmówi?

— Na razie nie — powiedział Wiktor.

— Tak więc istota mojej myśli polega na tym, że tak naprawdę to nasza wojna była nie atakiem, lecz obroną. Jak zwykle wcześniej od innych poczuliśmy największe światowe zagrożenie i wzięliśmy na siebie ciężar uderzenia. Zaangażowaliśmy się w świętą wojnę, nie rozumiejąc jej sensu, i dlatego musieliśmy j ą przegrać. Ale teraz wszyscy już widzą złowieszczy sens wielkiej opozycji Północ-Południe, która zastąpiła historyczną już opozycję Wschodu i Zachodu. Chcemy tego czy nie, żartował pan czy mówił poważnie, ale Ostatnia Wojna nie była ostatnią, ma pan rację, przyjdzie nam znowu toczyć bój. Ale teraz to my zwyciężymy, musimy zwyciężyć, bo inaczej…

— Przepraszam — znowu przerwał mu Wiktor. — Coś tym razem nie do końca pana rozumiem. Kim jest ten wróg z Południa, któremu wypowiedział pan świętą wojnę?

— O Boże! Dobrze mówił Golem, że pisarze to lud niewykształcony. Czytał pan Salmana Rushdiego?

— Szatańskie wersety? Słyszałem o tej książce.

— Napisał nie tylko Szatańskie wersety, napisał wiele rzeczy o muzułmanach. To on powiedział, że głównym zagrożeniem dla współczesnej cywilizacji jest świat muzułmański. Nie obchodzi mnie, czy to Arabowie, Turcy, Pusztunowie czy Bośniacy, oni wszyscy są muzułmanami, a zatem wrogami. Wiem, co to islam, proszę mi wierzyć. Tak, jestem inspektorem do spraw narodowościowych, ale to nie znaczy, że jestem nacjonalistą, jak twierdzą niektórzy rozpasani obrońcy prawa. Wcale nie wynoszę pod niebiosa jakichś narodów, ja popieram bardziej humanistyczną religię i wyższą kulturę. Ot i wszystko.

Wiktor aż przestał jeść. Patrzył na Antona i dziwiła go zmiana, jaka w tym człowieku zaszła — z szacownego, zrównoważonego urzędnika z pagonami w kieszeni przekształcił się w perorującego, prawie histerycznego polityka czy dowódcę liniowego z rozpaczliwą odwagą porywającego pluton na bój z nieprzyjacielskim batalionem. Anton zaś kontynuował, coraz bardziej podniecony: — Trzeba, w końcu trzeba wcześniej czy później dokonać wyboru, jeśli naprawdę nie chcemy doprowadzić do zguby cywilizacji. Naszej cywilizacji. Ile można krzyczeć o równości wobec prawa i Boga (jakiego Boga?), ile można gardłować o wolności i sprawiedliwości, skoro w odpowiedzi wrzeszczą: „Dżihad!” albo „Gazawad!”, a innych słów nie znają i nie chcą znać. Nie mamy o czym z nimi rozmawiać. Ich trzeba po prostu wytrzebić.

— Przepraszam, co pan mówi? Pana szefostwo pozwala panu mówić na głos takie rzeczy?

— A co ja takiego powiedziałem? — zapytał Anton, niemal jak chłopak, który coś przeskrobał. Drugą, jadowitą część pytania, po prostu puścił mimo uszu. — Niech pan odstawi te humanistyczne sztuczki: nie zabijaj, nie kradnij, humanizm-onanizm. Pan zaczyna strzelać, kiedy pana żona znajduje się już w obozie koncentracyjnym albo kiedy na pańskie dzieci lecą bomby, a strzelać trzeba wcześniej, żeby to nie nastąpiło. Trzeba zadawać ciosy prewencyjne i dobrze wybrać cele. Na dziś cel mamy wybrany. Ale czasu zostało bardzo mało. Islam to nie religia, islam to choroba, epidemia rozszerzająca się ze straszliwą szybkością. Tu nie ma co filozofować, trzeba dezynfekować. Chce pan przez resztę życia modlić się do Allacha czy woli pan swoją wiarę?

— Pan jest wierzący? — szybko zapytał Wiktor, unosząc ze zdziwieniem brwi.

— Nie, użyłem słowa „wiara” w najszerszym sensie.

— No to powiem panu, że w najszerszym sensie jest mi, szczerze mówiąc, wszystko jedno, do kogo się będę modlić. Jeśli każą mi chodzić codziennie do kościoła, to chyba też zacznę wrzeszczeć: „Dżihad!” Antonie, niech pan nie rzuca takimi słowami jak „wiara”. Lepiej niech mi pan wyjaśni, kto będzie wybierał kandydatów do wytrzebienia: pan prezydent osobiście czy szef jego ochrony? I według jakich cech będą wyłapywani muzułmanie? Według braku kawałka ciała? Po wiem panu, co się stanie: najpierw jak zawsze rozstrzelaj Żydów, potem nie zatrzymają się i z powodu jakiegoś nieporozumienia wyrżną wszystkich Ormian, przy tym, ma się rozumieć, ucierpią Czeczeńcy, Kałmucy, Serbowie, Afgańczycy i krymscy Tatarzy. W mniejszym stopniu, ale tez, oberwą Tamilowie, Baskowie, Abchazi, Koreańczycy i Eskimosi. A już zupełnie wyrżnie się, bez względu na narodowość, tak nienawistnych wam obrońców prawa, to znaczy przede wszystkich uczonych, kapłanów i pisarzy. Mnie też zabiją, za co już w tej chwili bardzo panu dziękuję.

— Pan żartuje? — zapytał Anton, oszołomiony kontratakiem. — Wcale a wcale. Niestety. Pan zresztą, jeśli dobrze zrozumiałem, też mówił serio.

— W zasadzie tak.

— W takim razie, jeśli pan pozwoli, lepiej napiję się ginu — wolno powiedział Wiktor, podniósł się i poszedł do baru, żeby osobiście zamówić u Teddy’ego porcję swojego ulubionego na poju z lodem.

Kiedy wrócił, Anton siedział jak gdyby nigdy nic, wciąż t samo biały, wyprasowany i zadowolony z siebie. Gładko wygo łona twarz nie zdradzała cienia wątpliwości w dopiero co wypowiedziane słowa. A w szarostalowych oczach płonął piekielny ogień wyższości i dostępu do jakiejś straszliwej tajemnicy. Wiktor wyobraził sobie nagle, jak kapitan Dumbel w tych sa-f mych śnieżnobiałych spodniach idzie wzdłuż szeregu leżących na asfalcie ciał i metodycznie wykonuje kontrolne strzały w głowę. Obrazek był tak wyrazisty, że poczuł się niedobrze.

Usiadł, napił się ginu i nie wiadomo dlaczego zapytał, choć wcześniej uznał, że nie będzie już wracać do tego tematu:

— A muzułmańskie dzieci też pan chce zniszczyć? — Czułem, że pan nie zrozumie najważniejszego. Przecież powiedziałem: ciosy prewencyjne. Ale co do wieku, od którego należy człowieka uważać za niebezpiecznego, rzecz jasna, będą potrzebne starannie przemyślane decyzje. Ja osobiście nie mogę wziąć na siebie takiej odpowiedzialności, przecież nikt nie może…

Boże, pomyślał Wiktor, w jakich strasznych czasach żyjemy! Każdy może mówić, co chce: państwowi działacze na wysokich stanowiskach, dziennikarze z telewizyjnych ekranów, szeregowi obywatele na ulicy i w sklepie. Pozwolili mówić absolutnie wszystko: począwszy od niecenzuralnych wyzwisk pod adresem pana prezydenta, skończywszy na jawnych wezwaniach do obalenia ustroju i do masowych mordów według narodowościowych albo religijnych cech. Można mówić wszystko, ale wypowiadają się tylko bydlaki, w każdym razie ci, którzy mówią głośno. Ale nic nie można zrobić, ponieważ jeszcze nie pozwolili, to znaczy pozwolili, ale nie dają. Dziwne czasy.

W restauracji pojawiła się znajoma para — młody człowiek w mocnych szkłach i jego długi towarzysz.

Ciekawe, pomyślał Wiktor, czy ci też nienawidzą Beduinów, czy akurat odwrotnie: reprezentują beduińską security service? Zgolili brody i sypią Europejczyków.

Jeszcze raz przyjrzał się wyrazistej parze przy narożnym stoliku i jakieś mętne wspomnienie przemknęło mu przez głowę. Jacy z nich, do diabła, Beduini! Przecież on ich zna, dobrze zna, tylko…

— Pan mnie nie słucha, Baniew — powiedział Anton.

— Co też pan, słucham bardzo uważnie, dopiero co pan mówił o pielgrzymce do Mekki.

— Rzeczywiście — zdziwił się Dumbel. — Właśnie o tym mówiłem. Ale miał pan na twarzy wypisaną nieobecność.

— Proszę nie zwracać na to uwagi. Jak powiada jeden mój znajomy: wszyscy moi przyjaciele to schizoidzi.

— Dlaczego pan tak o sobie mówi, panie Baniew? Schizoidzi siedzą u nas za płotem z drutu kolczastego.

Wiktor dopił gin i uważnie przyjrzał się Antonowi:

— Co tak pana dzisiaj kręci, panie kapitanie?

Pytanie było w gruncie rzeczy retoryczne i Dumbel nie odpowiedział.

— Niech pan powie, czy ten pański inspektorat do spra” narodowościowych to organizacja militarna? — zapytał Wikto

— Nie ma żadnego inspektoratu — powiedział Anton. — Jes administracja gubernatora, w której zajmuję jedno z odpowiedzialnych stanowisk. Zostałem kapitanem, kiedy pracowałem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.

— Aaa — przeciągle powiedział Wiktor, wyrzucając z głowy cały ten naiwnie przyswojony kit o inspektorze.

W tym momencie obudził się Kwadryga.

— Anasza — powiedział. — Kalian. Duszna noc. I olbrzymie tarantule.

— Tylko bez olbrzymich tarantul — poprosił Wiktor.

— Dobrze — zgodził się Kwadryga i zapytał: — My się znamy? Doktor honoris causa Rem Kwadryga…

Przy stoliku ni stąd, ni zowąd pojawiła się Selena. — Wiktorze, nie jesteś jeszcze zbytnio pijany?

— Jestem w normie. Bo co?

— Jesteś mi potrzebny. Chodźmy. Szybko.

Wciąż jeszcze było gorąco, a Selena się śpieszyła. Rozdrażniony Wiktor zapytał:

— Dokąd mnie znowu ciągniesz?

— Milcz — powiedziała Selena, ale jakoś tak czule, że grzechem byłoby obrazić się na takie „milcz”. — Potrzebuję mocnego chłopa, a nikomu więcej nie mogę zaufać. Zaraz pojawią się moi chłopcy i będziesz wolny.

— Nie ma sprawy, nigdzie się nie śpieszę.

Wiktor uspokoił się. Ogarnięty niespodziewanym atakiem czułości do Seleny nie chciał już się z nią rozstawać i gotów był spełnić każdą jej prośbę.

— Nie mam już dzisiaj nic do roboty — oświadczył. — Na jutro coś miałem…

— Jutro masz spotkanie z Chafiisem — przypomniała Selena. — Bądź z nim ostrożny.

— W jakim sensie?

— To po prostu mądry człowiek… — Wiem — powiedział Wiktor.

— A to niebezpieczne, dlatego że jest naszym wrogiem.

— Nie wiem — powiedział Wiktor.

— Czego nie wiesz?

— Nie przywykłem uważać za wrogów nie znanych mi ludzi.

— A na wojnie? — zapytała Selena.

— Przecież nie jesteśmy na wojnie.

— Zależy, jak na to patrzeć — zaoponowała Selena. — A propos, trzeba posłuchać wieczornych wiadomości. Może już wprowadzili stan wyjątkowy. Albo wojenny. Nie wiem, jaki wariant wybiorą.

— Wesoło — powiedział Wiktor.

Przyszli na miejsce. Za rogiem, gdzie kończyła się ulica i zaczynały pustkowia, na brzegu wyjeżdżonej zakurzonej drogi leżał nieruchomo człowiek w ciemnoniebieskim burnusie i z kosmatą brodą — Beduin. Ktoś rozwalił mu głowę, jak to piszą w raportach, ciężkim tępym przedmiotem, i widok nie należał do przyjemnych. Szyja leżącego była nienaturalnie skręcona, kaptur spadł na bok, odsłaniając to, co było kiedyś czołem, a teraz okropną mieszaniną zmiażdżonych kości czaszki, kędzierzawych włosów, ciemnych skrzepów i żółtawoszarej tkanki mózgowej.

Drogą, kilka razy obejrzawszy się pośpiesznie, zmykał chłopiec w safari. Selena nawet nie próbowała go zatrzymać, a Wiktor, chociaż zdziwiło go to niepomiernie, postanowił o tym nie wspominać.

— Kto go tak urządził? — zapytał cicho. — Wasi?

— Nasi nie zajmują się takimi bzdurami — odpowiedziała obrażonym tonem Selena.

— Rozwalić człowiekowi głowę to bzdura. Ciekawe podejście. Selena nie odpowiedziała. Wyraźnie nie miała ochoty na rozmowę. Przez cały czas rozglądała się na boki, najwięcej uwagi poświęcała skupisku powykrzywianych, pordzewiałych garaży, komórek i hangarów za pustkowiem.

— Może wezwiemy policję? — Wiktor nadal jakby mówił do siebie.

— Zwariowałeś? — Selena drgnęła.

— Dlaczego?

— Słuchaj, możesz teraz pomilczeć chwilę? Co? Proszę. Wiktor wzruszył ramionami.

— Lepiej mi pomóż. — Selena pochyliła się i wyciągnąwszy chusteczkę, poprosiła: — Przewróć go.

Rozpaczliwie walcząc z napływającymi do gardła torsjami, chwycił martwego Beduina za ramiona.

— Nie, jedną ręką chwyć za kaptur — rozkazała Selena. Wiktor rozprostował wymięty kaptur burnusa i gwałtownie przewrócił zaskakująco ciężkie (nawet jak na umarłego) ciało, a Selena z profesjonalną zręcznością i dokładnością, nie brudząc dłoni, włożyła rozwaloną głowę do kaptura.

— Przytrzymaj tak — dyrygowała dalej i szybko rozejrzawszy się dokoła, nie wiadomo po co podłożyła cegłę pod głowę Beduina.

— Do diabła! Gdzie oni są? — wysyczała, prostując się i znowu rozglądając. — Poczekaj tu chwilę, dobrze?

Wiktor nawet nie zdążył odpowiedzieć, kiedy ona ruszyła już w stronę domów. Rola wartownika przy ciepłych zwłokach niewiadomego pochodzenia coraz mniej podobała się pisarzowi Baniewowi, ale stłumił on chęć zawołania Seleny. I dobrze zrobił. Dziewczyna nie zniknęła z pola widzenia, doszła do przytulonego do płotu, starego, obszarpanego, podniszczonego mikrobusu i weszła do środka. Na jakieś trzy sekundy, nie więcej.

— Potrafisz zapalić samochód bez kluczyków? — zapytała po powrocie.

— Kiedyś potrafiłem. Mogę spróbować.

Sprawa okazała się prosta: wewnątrz pokancerowanego forda praktycznie nie było tapicerki i wszystko, co mogło, sterczało na zewnątrz. Przewody stacyjki dyndały przed oczami, jakby zapraszając złodzieja do przejażdżki. Oczywiście nikt nie mógł powiedzieć, na ile wystarczy benzyny, ponieważ o takim luksusie jak wskaźnik poziomu paliwa w tym samochodzie nie było co marzyć, ale jechać się dało.

Wiktor ustawił forda tyłem do nóg Beduina, ale gdy razem podnieśli ciało, Selena nagle poprosiła:

— Najpierw głowę. Tak wygodniej.

— Ale… — zawahał się Wiktor — Tak się tego nie robi…

— Wnoś, mówię, niech to jasny szlag! — dosłownie ryknęła Selena. — Przecież ciężko tak trzymać!

Wiktor zatrzasnął tylne drzwi i zapalił silnik.

— Do Obozu? — zapytał.

— Aha. Ale sama odwiozę. Po co masz się pętać? Byłeś już tam przecież dzisiaj.

— Jak to? — przestraszył się Wiktor. — Nie wolno w pojedynkę taki kawał wieźć umarłego. A jak coś się stanie z samochodem? Popatrz tylko na ten rydwan.

— Nic się nie stanie, znam ten wóz. Naprawdę. Dziękuję, Wiktorze, idź odpocząć.

Sprzeczali się, stojąc przy głośno warczącym na wolnych obrotach fordzie, i nawet nie usłyszeli, jak podjechał jeep. Wiktor zauważył go, gdy z jednocześnie otwartych wszystkich drzwi wysypała się cała drużyna. Przechwyciwszy zalęknione spojrzenie Wiktora, Selena gwałtownie się odwróciła, jednocześnie wkładając rękę do kieszeni i przyjmując postawę wygodną zarówno do skoku, jak i padu. Ale nie musiała nic robić, to byli swoi.

Trójka chłopców w safari zbliżyła się, a jeden z nich jeszcze w marszu rzucił:

— Gdzie on jest?

— W samochodzie — powiedziała Selena.

— Sam może iść?

— Raczej nie.

Boże! — pomyślał Wiktor. O kim oni mówią? Czyja zwariowałem? Głową do przodu… Czy oni uważają go za żywego?

— Dziękuję, Wiktorze — odwróciła się do niego Selena. — Proszę, idź odpocząć.

— Mam odejść? — sprecyzował Wiktor.

— Wiktorze, proszę cię, idź już — powtórzyła, nie odpowiadając na pytanie.

Trzej chłopcy zgrabnie chwycili Beduina, tyle że nie jak zabitego, lecz jak rannego. Posadzili go w swoim jeepie.

— Aha, wyłącz silnik w tym gruchocie — przypomniała sobie Selena. — A my jedziemy.

Ale Wiktor wciąż stał i jak zaczarowany patrzył na siedzącego w jeepie Beduina, który wolno podniósł rękę i poprawił zbyt nisko opadły mu na twarz kaptur. Wiktor zacisnął powieki, pokręcił głową i popatrzył jeszcze raz. Beduin siedział nieruchomo.

— Wpadniesz do mnie wieczorem do hotelu? — Własny głos wydał się Wiktorowi obcy. — Obiecałaś.

— Nie wiem. Jeśli wrócę do miasta, to na pewno.

Już biegła do otwartych przednich drzwi jeepa, który tylko na nią czekał.

Wiktor odstawił na miejsce nie ukradzionego forda, zapalił papierosa i powlókł się z powrotem do Teddy’ego. Chyba czegoś tam nie dojadł, a że nie dopił — to na pewno.

Tyle że ani dojeść, ani dopić tym razem się nie udało. Ledwie Wiktor skręcił w zaułek w stronę Chłodnej, zobaczył biegnącego dziwnie chwiejnym krokiem Beduina.

Tak, tak. Wygląda na to, że w mieście zaczęło się najciekawsze na świecie polowanie — polowanie na ludzi. Za Beduinem biegli dwaj ludzie w dresach i kominiarkach na twarzach. Wiktor nie miał ze sobą broni, ale ocenił, że bliższego prześladowcę, jeśli uda się zręcznie podstawić nogę, obezwładni od razu, a z drugim jakoś sobie poradzi sam na sam. Zrobił krok w kierunku ściany, jakby usuwając się, i przygotował do ataku. Ale sytuacja na ulicy uległa błyskawicznej zmianie: z tyłu pisnęły hamulce i czyjś cholernie znajomy głos krzyknął:

— Wszyscy stanąć twarzą do ściany! Ręce nad głową, stanąć w rozkroku!

Bandyci w kominiarkach z zadziwiającą, niemal wytrenowaną szybkością i precyzją wykonali polecenie, a Beduin biegł dalej, jakby nic się nie wydarzyło. Wiktor nie zdążył ani stanąć przy ścianie, ani obejrzeć się na krzyczącego, ani nawet wybrać któregoś z tych wariantów, gdy rozległ się strzał i Beduin runął na wznak.

Wiktor odwracał głowę wolno, wolniutko, albo wydawało mu się, że robi to wolno. Bandyci wcisnęli się w ścianę i zamarli, Beduin również leżał bardzo cicho.

Obok samochodu przegradzającego jezdnię stał Anton Dum-bel z dymiącym pistoletem w ręku. Najprawdopodobniej dym z lufy dorysowała wyobraźnia Wiktora, rozbuchana po wszystkich burzliwych wydarzeniach dnia, ale to, że do Beduina strzelił właśnie Anton, nie podlegało dyskusji.

— Co pan tu, do diabła, robi, Baniew? — warknął Anton.

— Spaceruję — beztrosko odpowiedział Wiktor.

— Wielka szkoda, że spaceruje pan właśnie tutaj. Wielka szkoda — powtórzył z naciskiem Anton i zaczął wolno zbliżać się ni to do leżącego na środku ulicy Beduina, ni to do stojącego tuż przy nim Wiktora.

W tej chwili Wiktora ogarnęła panika: zaraz go po prostu sprzątną jako niepotrzebnego świadka. Sprzątną. Co za określenie!

A Dumbel podszedł do Beduina, jego ręka niby to przypadkowo zawisła dokładnie nad głową leżącego, i znowu ponuro powiedział:

— Wielka szkoda, Baniew, że musi pan to widzieć. Wielka szkoda.

I nagle Wiktor zrozumiał, co się wydarzy w następnej sekundzie. Dopiero co godzinę temu jego wyobraźnia podsunęła dokładnie taki obrazek, który jak w koszmarze właśnie się materializował. Anton przystawił do głowy Beduina długą oksydowaną lufę, aby wykonać kontrolny strzał. Wiktor nie mógł potem sobie przypomnieć, czy myślał w tej chwili o swoim życiu (przecież po czymś takim należy koniecznie sprzątnąć wszystkich świadków), ale jedno pamiętał z całą pewnością: on też bardzo, bardzo żałował, że na to patrzy.

Więc postanowił nie patrzeć.

Gwałtownym kopnięciem wytrącił pistolet z ręki Antona i czarny przedmiot, głośno odbiwszy się od ściany domu naprzeciwko, upadł na ziemię nieopodal ludzi w maskach. Dumbel stracił równowagę i usiadł na asfalcie. Kilka razy otwierał i zamykał usta, ale słowa z nich nie ulatywały, nawet z dźwiękami było kiepsko. Beduin natomiast poderwał się z nieoczekiwaną zręcznością, jak gdyby wcale nie był ranny, i skoczył w najbliższe podwórko. Bandyci, błyskawicznie zorientowawszy się w sytuacji, odkleili się od ściany i rzucili się za nim.

Sytuacja, jak w teatrze absurdu, wróciła do epizodu wyjściowego.

— Idiota!!! — ryknął Anton, wstając i ruszając na Wiktora. — Jest pan idiotą, Baniew! Chce pan wiedzieć, w czyje ręce oddał pan tego nieszczęśnika?

— Najpierw chciałem im przeszkodzić. Najpierw… — zaczął pokrętnie tłumaczyć się Wiktor. — Ale pan chciał go zabić, a ja nie mogłem do tego dopuścić…

— Idiota!!! — z nową mocą ryknął Anton. — Czy pan cokolwiek rozumie z tego, co się tu w ogóle dzieje?

— Noo… — Wiktor zawahał się.

— Kretyn! — wrzasnął Dumbel. — Jak nic nie wiesz, to się nie pchaj!!!

Po tych słowach Anton nie wytrzymał i uderzył Wiktora w twarz. Uderzenie wyprowadził z pasją, niemniej profesjonalnie. Nie zamierzał złamać przeciwnikowi szyi czy rozwalić czaszki — po prostu chciał mu wymalować limo po okiem i ewentualnie zafundować lekki wstrząs mózgu. Wiktor upadł, nie tracąc przytomności i szczęśliwie podkładając pod ciało. Poprzez mdlące wirowanie przed oczami widział, jak Anton podniósł swoją armatę i poszedł do wozu. W końcu Wiktorowi udało się usiąść.

— Tylko niech pan nie próbuje mi oddawać — powiedział z wściekłością Anton, zanim wsiadł do samochodu. — Jester w tej chwili bardzo, bardzo zły. Niech pan uważa, że upiekł się panu. Jeśli spotkamy się jeszcze raz w podobnych okolicznościach, jedyne, co mogę obiecać, to podpis pana prezydenta na pańskim nekrologu. Osobiście się o to zatroszczę.

Nie dał Wiktorowi możliwości kontry ani pięścią, ani słowem; trzasnął drzwiami i ostro zawróciwszy, odjechał.

Teddy popatrzył na Wiktora z wyrzutem. Potem zaproponował:

— Chce pan? Mam świetną maść na stłuczenia. — Dziękuję, Teddy, dawaj, wypróbujemy. Ale najpierw nalej mi, proszę, rektyfikowanej.

— Niespokojnie dzisiaj w mieście, panie Baniew — powiedział

Teddy, nalewając do szklanki na dwa palce. — Niech pan lepiej idzie do siebie do hotelu.

— Masz rację, Teddy — zgodził się Wiktor, z rozkoszą wlewając w siebie wódkę i zabierając maść. — Zapisz na moje konto wszystko, co należy.

Kwadryga siedział przy stoliku zupełnie sam i chyba spał. Przed nim stała praktycznie pusta butelka. Gdy Wiktor przechodził obok niego, nieoczekiwanie poderwał głowę i wyraźnie powiedział:

— Dlaczego muszę siedzieć przy jednym stoliku z zabójcami?




6


— Golem, proszę wejść — powiedział Wiktor, otworzywszy drzwi swojego pokoju. — Akurat zamierzałem coś wypić.

— Żeby tylko było zimne — żałośnie jęknął ciężki i spocony Golem, waląc się w fotel.

— Jeśli uważa mnie pan za sadystę, to zaraz przygotuję panu gluhwein, a jeśli nie, to proszę: gin z sokiem pomarańczowym. Jedno i drugie z lodówki.

Wiktor zmieszał najprostszy koktajl i podał Golemowi wysoką, już spotniałą szklankę.

— Ha! — zakrzyknął Golem. — Co się stało z pańską twarzą? Ach, przecież miał pan dzisiaj wypadek. Współczuję. Selena bardzo niestarannie prowadzi samochód.

— Nie, to nie Selena tym razem zawiniła — wyjaśnił Wiktor. — To nasz wspólny znajomy o to się postarał. Sam mnie pan wczoraj z nim poznał.

— Co pan mówi! Czyżby Anton Dumbel?

— We własnej osobie. Trochę się nie dogadaliśmy w sprawach narodowościowych.

Golem smutno pokiwał głową:

— Zapomniałem pana uprzedzić. Anton łatwo wybucha, czasem nie potrafi się powstrzymać, rozmawiając z nim, trzeba ostrożnie dobierać słowa.

— Niech pan nie robi z Dumbela psychopaty, który bije po gębie za słowa. Po prostu już po naszej dyskusji postanowił zabić Beduina, a ja Beduina uratowałem, za co zapłaciłem lekko przefasonowanym obliczem.

— Poważnie? — Absolutnie poważnie.

— To ci inspektor do spraw narodowościowych!

— Jaki tam inspektor! Typowy agent specsłużby. Tylko jakiej? Nie wie pan?

— A dla pana to ważne?

— Teraz już tak. Groził mi. Powinienem jakoś się bronić, więc przede wszystkim chcę wiedzieć, przed kim.

— Cóż, pewności nie mam, ale ośmielę się sądzić, że reprezentuje resort bezpieczeństwa. Przy okazji: niesłusznie pan uważa, że nie jest inspektorem. Jedno nie przeszkadza drugiemu. Wie pan, czym jest nasze dzisiejsze ministerstwo do spraw narodowościowych? To jeden z zarządów byłego Federalnego Biura Ochrony i Kontrwywiadu. Proszę mi opowiedzieć o wszystkim.

Wiktor opowiedział.

— A ci dwaj, których pan opisał, to oczywiście żadni tam bandyci, raczej ludzie z zagranicznego wywiadu.

— Zagranicznego wywiadu? — powtórzył Wiktor. — Jakiego?

— No, tego to dokładnie nie wiem. A dlaczego to pana tak dziwi? Dzisiaj w naszym wspaniałym mieście można spotkać specsłużby wszystkich rodzajów, wszystkich krajów i narodów. Ja na przykład osobiście spotykałem się w Obozie z panami z Mossadu i Farachu. Nie tego samego dnia, rzecz jasna.

— Farach to jacyś Arabowie?

— Palestyńczycy — sprecyzował Golem. — A Mossad to Izrael.

— Wiem. A ci dwaj, co stale siedzą z nami w restauracji, tacy milczący, kojarzy pan? Jeden wysoki, a drugi…

— A, ci! Pamiętam ich, rzecz jasna.

— Oni też są z jakiegoś „Farachu”?

— Nie, ci to nasi, ale już nie z resortu bezpieczeństwa. Tak mi się wydaje.

— A mogę im się poskarżyć na Antona?

— Poskarżyć się pan może, ale nie radzę tego robić. Niech się pan nie pakuje w te gierki. Pan ma inne atuty. Pan musi pisać. Badać życie i pisać. I niech się pan nie boi wychodzić na ulicę, nikt pana nie ruszy. Jeśli oczywiście nie będzie pan przeszkadzał.

— Do czego mnie pan namawia, Golemie?

— Do niczego pana nie namawiam. Po prostu radzę, żeby się pan zajmował swoimi sprawami. Wszystkim radzę to samo.

— Schizoidom też?

— Schizoidom w szczególności. A propos schizoidów. Selena mówiła panu o zleceniu?

— Jak to, pan o tym wie? — zdziwił się Wiktor.

— Ja zawsze wszystko wiem — z godnością oznajmił Golem. — Tak więc pisać pan nic nie musi, wystarczy wystąpienie w telewizji.

— A co ja mam tam powiedzieć?

— Co pan chce — uśmiechnął się Golem. — Nie, poważnie, nie żartuję. Najważniejsze, żeby pan mówił o naszym mieście, o naszych problemach, o Beduinach, jeśli pan chce. Przygotują panu taki zgrabny tekst.

— Kto? — szybko zapytał Wiktor.

— Jak przygotują, to się pan dowie.

— Proszę posłuchać, Golemie, trudno się z panem rozmawia…

— Ale ciekawie.

— Zaraz, jeszcze nie skończyłem. Trudno się z panem rozmawia bez odpowiedniej porcji dobrego ginu.

— Och, to akurat żaden problem. Victoir, naleje pan? Wypili jeszcze po jednym i powstała pauza, dość normalna w wypadku dwu niemłodych panów, zmęczonych aż do otępienia pod koniec nieznośnie upalnego i niesłychanie burzliwego dnia. Przez okno było widać, jak za wzgórzami osiada słońce, rozpalone, złe, niemal wiśniowe w zakurzonym mętnym powietrzu. Chłodniej zrobi się dopiero za jakieś dwie godziny, ale i tak nie będzie czym oddychać. Wszyscy już do tego przywykli.

— Golemie, czy to prawda, że Beduini zupełnie nic nie piją?

— Alkoholu? Prawda. Religia im zabrania.

— Nie. Ze w ogóle nic nie piją. To znaczy wody. Golem zmierzył go współczującym spojrzeniem.

— Wiktorze, miał pan w szkole taki przedmiot: anatomia i fizjologia człowieka? No to po co zadaje pan głupie pytania?

— Nie wiem, tak mówią. W tym mieście niedługo będą mogli żyć tylko ci, co w ogóle nie muszą pić. Wodę puszczają coraz rzadziej. Naturalne zbiorniki powysychały, a napoje, sam pan wie, codziennie niesamowicie drożeją. W ogrodach od dawna nic nie rośnie, jabłonie uschły, psy giną jeden po drugim, tylko koty beduińskie, to znaczy syjamskie, się rozmnożyły. To nie może trwać wiecznie. Najprawdopodobniej odejdziemy stąd wszyscy, a pozostaną tylko ci, którzy nie potrzebują wody.

— Możliwe — nieoczekiwanie zgodził się Golem — tylko myli się pan co do Beduinów. To nie oni zostaną.

— A któż w takim razie? — zdziwił się Wiktor.

— Inni ludzie — mętnie odpowiedział Golem i jednym haustem dopił zawartość swego naczynia.

— Dzieci? — szybko zapytał Wiktor.

— Tak — przytaknął Golem. — Tyle że oni nie są dziećmi. Są podobni do dzieci, bierzemy ich za dzieci, ale to nie są dzieci.

— Chyba tak — zgodził się Wiktor, nalewając sobie czystego ginu. — Ale według wieku…

— Wiek to pojęcie względne — zaoponował Golem. — Dorastanie, dojrzewanie, starzenie może odbywać się w różnych okresach. Przyroda ma tutaj szerokie możliwości. Natomiast samo określenie „dzieci” to raczej termin społeczny. Każdy staruch może uważać siebie za dziecko, za syna swoich rodziców. Nasze dzieci tego nie uznają. Tak jak motyl nie uznaje gąsienicy za swoją matkę. Gąsienicy, która w wyniku jakiegoś dziwnego i bezsensownego przypadku żyłaby nadal po urodzeniu latającego pięknisia.

— A jak będą żyły tu dalej? — zainteresował się Wiktor. — Przecież, jak sam pan powiedział, muszą rodzić nowe gąsienice. Szczerze mówiąc, niezbyt dobrze pamiętam, jak tam się to dzieje u owadów, ale u ludzi chyba niewiele się zmieniło. Czy może nie mam racji? Proszę mi odpowiedzieć jako lekarz?

— Odpowiadam panu jako lekarz: chcą rodzić motyle i tylko motyle. Oraz umierać młodo.

— Niech pan poczeka, Golem, przecież to koszmar — powiedział Wiktor, nie czując, o dziwo, strachu. Kiedy wreszcie zrozumiał, co się dokoła dzieje, poweselał. Wypity w ciągu dnia alkohol nie pozbawił go zdolności logicznego rozumowania, a wręcz pomagał nie wpaść w rozpacz. Potworny, wykrzywiony obraz „nowego wspaniałego świata” widział teraz nie tylko w czarnych barwach.

— Koszmar — spokojnie zgodził się Golem. — Z naszego punktu widzenia.

Wiktor napił się jeszcze i powiedział:

— A co mają z tym wspólnego Beduini?

— Beduini? — zapytał w roztargnieniu Golem. Podniósł napełniony ponownie koktajlem kieliszek i popatrzył przez niego na purpurowy zachód za oknem. Żółtopomarańczowy trunek w tym złowieszczym świetle był krwawoczerwony jak sok z granatów. — Beduini — powtórzył. — Z jednej strony w ogóle nie mają z tym nic wspólnego. A z drugiej strony są jądrem tej sprawy. Boję się tylko, że pan tego nie zrozumie. Pamięta pan takie określenie: Bóg to miłość? Pewnie, że tak. Określenie, w swej istocie, słuszne. Ale Bóg odwrócił się od nas albo sami,o nim zapomnieliśmy. Albo wcale nie było Boga, nigdy nie istniał w przyrodzie, a istniała tylko idea, co zresztą nie jest istotne, ponieważ Bóg i idea Boga to jedno. Ale dzisiaj mamy do czynienia z innym Bogiem, który ma na imię Nienawiść. Nowi ludzie modlą się do Nowego Boga i znają się na nienawiści. Wiedzą, że nienawiść może być różna. Są dwa rodzaje nienawiści: pasywna, z której rodzi się obojętność, pogarda, żałość, tolerancja i nawet dobroczynność; i nienawiść aktywna, rodząca agresję, gwałt, zabójstwa, eksterminację narodów. W zasadzie ludzie ci modlą się do pierwszej nienawiści, ale po drodze muszą dotknąć drugiej. Większość już jej dotknęła, na — jak ją nazywają — Ostatniej Wojnie. Są teraz przekonani, że aktywna nienawiść płynnie przejdzie w pasywną, a potem zaniknie. Beduini, tak przy okazji, mówią też o nienawiści twórczej. Zresztą Beduini to ludzie chorzy i zapewne nie wolno poważnie traktować tego, co mówią, tym bardziej że…

— Golem, dlaczego pan mnie okłamuje? — przerwał mu Wiktor.

— Ja pana?

— Oczywiście. Przecież nie uważa pan ich za chorych. Sam pan mi mówił, że nie ma ich co leczyć.

— Bo odchylenia psychotyczne nie poddają się leczeniu, Wik-1 torze. Psychotyków się chroni przed oddziaływaniem świata zewnętrznego. A świat zewnętrzny przed nimi.

— Czy naprawdę są do tego potrzebne ciężkie czołgi? — sarkastycznie zapytał Wiktor i dopił ostatnią porcję.

— Czasami — filozoficznie zauważył Golem.

— Dobrze, ale mam jeszcze jedno pytanie: dlaczego tam są wpuszczane dzieci?

— Skąd pan wie, że wpuszczają dzieci?

— W mieście tak mówią. Poza tym widziałem tam dzisiaj tych w safari…

— W mieście — powiedział Golem pouczającym tonem — mówią wiele ciekawych rzeczy. Na przykład mój przyjaciel Vernon, zresztą lekarz z wykształcenia, wie pan, co powiedział? Ze wkrótce wszyscy przestaniemy oddawać mocz, ponieważ ciecz będzie usuwana z organizmu wyłącznie przez pory skóry. A pan mówi o dzieciach… Ci w safari to członkowie Rady Weteranów Ostatniej Wojny, RWO W. Tylko oni mają wolny wstęp na teren Obozu. Prowadzą pokojowe negocjacje z Beduinami.

— Ach, jakie to dla nas typowe! — zawołał Wiktor i roześmiał się głośno. — Pokojowe negocjacje pod lufami czołgów, za drutami kolczastymi, między dziećmi i brodatymi mudżahedina-mi, przy czym i jedni, i drudzy są uzbrojeni po zęby, a w prasie ani słowa o tym, co się tam dzieje! Jakież to współczesne i demokratyczne!

— Negocjacje, nawiasem mówiąc, są bardzo poważne. Nienawiść to nie żarty. Chce pan coś usłyszeć? Religijne przesądy… słynny fundamentalizm… najnowsze doktryny wojenne… pragmatyczne podejście do masowych psychoz… nowy zwój tej samej spirali, ale w innym wymiarze… — Golem mówił cicho, monotonnie i jakoś niezrozumiale, urwanymi frazami. Głos jego coraz bardziej zagłuszał ryk potężnego silnika i Wiktor nagle zauważył, że znany psychiatra siedzi na lufie czołgu, tuż przy jej nasadzie, i wcina duże kawały soczystego arbuza; zimny różowy sok ścieka mu po podbródku, a pestkami pluje na wszystkie strony niczym dzieciak. Jedna z pestek trafiła Wiktora w policzek.

— Co pan robi, Golemie?! — rzekł oburzony Wiktor. — Na wam mucha — odpowiada Golem.

— Nie na wam, ale na was — poprawia Wiktor.

— Nie, na wam — upiera się Golem. — Na mnie nie ma.

Potem nagle zrobiło się zupełnie ciemno. I cicho. Tylko słychać było w tej ciszy, jak z końca lufy kapią na rozpalony piasek ciężkie, lepkie krople arbuzowego soku.

Irma otworzyła drzwi i obojętnie powiedziała:

— Wejdź, tato.

Wiktor natychmiast zapomniał, po co przyszedł. Głowę miał ciężką, chciało mu się spać, a przede wszystkim marzył o kąpieli. Mrzonki, rzecz jasna; w tym celu trzeba by pojechać na daczę do Seleny, a to akurat było niewykonalne.

Przed odwiedzinami u córki umyślnie nie pił nic z samego rana, tylko odrobinkę: dużą szklankę soku z cytryny i kieliszeczek koniaku, po prostu, jak pisał Wienieczka Jerofiejew, żeby tak nie mdliło. A potem pół łyżki sody w proszku i łyk wody. Tylko ta głowa… głowa była ciężka.

Wszedł do pokoju, usiadł na starej wytartej wersalce, spojrzał na Irmę. Stała oparta o krzesło i w swojej skromnej, ale wytwornej domowej sukience wyglądała naprawdę bardzo ładnie. Stawała się coraz bardziej podobna do Loli, ale — niewątpliwie — była od niej piękniejsza.

— Boże, co ci się stało w oko?

— Miałem wypadek. Drobiazg. Przejdzie.

— A co, papciu, tak w ogóle u ciebie?

— Och, nic. Dostałem duże honorarium za scenariusz serialu telewizyjnego, przyjechałem tu odpocząć, pogawędzić ze starymi przyjaciółmi, a tu widzisz, co się wyczynia: jakieś czołgi, Beduini, strzelanina na ulicach i ten upał! Gdybym wiedział, nie przyjechałbym. Słuchaj, przecież zawsze lubiłaś deszcz. Boł-Kunac też. Dlaczego więc tu się przeprowadziłaś?

— Nigdzie się nie przeprowadzałam, tato…

— Jak to? Nie rozumiem. Przecież to zupełne inne miasto. Miasto, w którym byłem w wojsku. Tamto to było miasto, w którym się urodziłem.

— Tak — zgodziła się Irma. — To jest zupełnie inne miasto A tamtego miasta po prostu już nie ma. Nie istnieje. Aleja si nigdzie nie przeprowadzałam.

— Jasne… — bąknął Wiktor.

Nic nie było jasne, a w ociężałej głowie zaczął rodzić si i wzmagać ból. Musiało się to jakoś odbić na jego twarzy. Irm zapytała:

— Tato, chcesz kawy?

— Nie jestem pewien — odpowiedział.

Wszedł Boł-Kunac. Żałośnie przygarbiony, zupełnie siwy z pożółkłą skórą i fajką w kąciku ust. Wiktor ledwo go poznał

— Dzień dobry, panie Baniew! Jego głos niemal wcale się nie zmienił! Dziwne!

— Mówiłeś tak do mnie, kiedy byłeś chłopcem. — Wiem. Od razu przypomniałem sobie tamte czasy. Chce pan piwa?

— Z przyjemnością, jeśli macie. A ty będziesz pił?

— Oczywiście.

Boł-Kunac usiadł w fotelu i zapalił fajkę. Irma przyniosła sześciopak piwa z lodówki i poszła przygotować kawę.

— Jak stoicie z pieniędzmi? — zapytał Wiktor.

— Dobrze, naprawdę dobrze — powiedział Boł-Kunac. — Dziękuję, panie Baniew.

— A nie wydaje się wam, że trzeba stąd wyjechać?

— Przez jakiś czas wydawało się, że trzeba, ale już jest za późno.

— W jakim sensie?

— W każdym — powiedział Boł-Kunac. — Wiek, dzieci nigdzie nie pojadą i… my już nie zdążymy wyjechać. Poza tym dokąd?

— Dokądkolwiek! Czy teraz są z tym problemy? — zapytał Wiktor. — I co to znaczy: nie zdążycie wyjechać?

— Cóż, problemów prawnych oczywiście nie ma, a pieniędzy starczyłoby nawet na USA. Ale są dzieci. August jest członkiem Rady Weteranów Ostatniej Wojny, Chica jest studentką uniwersytetu, zostanie socjopsychologiem. Przecież będą uczestnikami wydarzeń. Wydarzenia zaś szykują się gorące i są tuż- tuż, czyżby pan jeszcze tego nie zrozumiał? Wydarzenia będą takie, że nie tylko wyjechać, ale pójść stąd na piechotę się nie da.

— Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Bez Irmy. Może wyjedźcie przynajmniej na jakiś czas: do stolicy albo na odwrót, gdzieś na prowincję. Mam przecież dom na wsi.

— Dziękujemy, panie Baniew, zostaniemy tutaj. Boł-Kunac otworzył drugą puszkę piwa i otoczył się kłębami błękitnego dymu.

— Posłuchaj, Boł — powiedział Wiktor. Znowu nie wiedział, po co tu przyszedł. — Czy ty jesteś w stanie wytłumaczyć, dlaczego świat tak gwałtownie się zmienił?

— Chyba dlatego, że przegraliśmy. Wtedy. Mieliśmy szansę. Mieliśmy ogromną siłę w ręku. Ale przekształciliśmy ją w piękno. W boskie piękno. Jednakże nasze róże, najpiękniejsze na świecie róże, nie miały kolców. Pamięta pan Exupery’ego? Róże powinny mieć kolce. Piękno musi mieć służbę bezpieczeństwa, ale nie pomyśleliśmy o tym. Sądziliśmy, że na świecie istnieją tylko pary przeciwieństw: piękno i brzydota, dobro i zło, mądrość i głupota, a cała reszta mieści się między tymi biegunami. Nie, nie upraszczaliśmy świata, po prostu wykoślawiliśmy go tak, jak nam to było wygodne, jak nam podpowiedziano, a wykrzywiony świat nam się spodobał, strasznie spodobał. Natomiast za jego granicami istniał świat realny, w którym uznawano dziesięć różnych rodzajów piękna i tyleż brzydoty, setkę zasadniczo różnych poglądów na rozum i tyleż na głupotę, i dziesięć tysięcy niepodobnych do siebie wyobrażeń dobra i zła. Nasz świat wytrzymywał ciśnienie rzeczywistości, póki nie skończyła się energia, która podtrzymywała jego istnienie, a potem akumulator się wyczerpał, a generator, własne źródło energii, nie zadziałał. I nasz świat się rozpadł.

Rozsypał. Musieliśmy wrócić do starego. Właściwie nawet nie musieliśmy nigdzie iść, po prostu znaleźliśmy się w znanym starym świecie.

Boł-Kunac zamilkł, wysypał popiół do dużej popielniczki i zaczął od nowa nabijać fajkę. Do pokoju cicho weszła Irma 1 przystanęła przy oknie. Boł-Kunac mówił dalej:

— Pamięta pan, powiedział pan wtedy: „Żebym nie zapomniał wrócić”. Nie zapomniał pan i wrócił wcześniej od innych. Po prostu nie domyślił się pan, że wrócić muszą wszyscy. Koniecznie. Widocznie oni przewidzieli taki wariant. On długo i cierpliwie obserwowali nas, nie wtrącali się, ale dzisiaj czyżby pan jeszcze tego nie pojął? — oni podejmują drugą próbę. A ja mam nadzieję, że nasze dzieci mimo wszystko potrafią znaleźć swoje źródło energii. Bo ileż można tak żyć na krzywy ryj? Przecież nasze dzieci są zupełnie inne, niepodobne do nas, mniej podobne niż my do pana. Zresztą oni też są inni, to normalne…

— Oni to mokrzaki? — Wiktor przypomniał sobie nagle to dziwne, dawno zapomniane słowo; słowo nie tyle z przeszłości, ile z innego świata, z innej rzeczywistości.

— To wy jesteście mokrzaki! — głośno wtrąciła obrażona Irma. — Bogowie schodzą na ziemię, a wy nazywacie ich a to mokrzakami i uważacie za trędowatych, a to Beduinami i zaliczacie do psychopatów. W tym świecie powstała dziwna tradycja.

— Poczekaj, Irma — przerwał jej zdumiony Wiktor. — Uważasz, że Beduini to mokrzaki?

— Nie wiem, ale tak czuję, nie potrafię tego wyjaśnić.

— Irma — powiedział Boł-Kunac — przynieś nam jeszcze piwa, proszę. — Potem wypuścił kłąb fioletowego aromatycznego dymu i znowu uważnie popatrzył na Wiktora. — Mówię przecież, że to drugie podejście. Przyszli tym razem nie do nas. Przyszli do naszych dzieci.

— To dlaczego wasze dzieci ich nienawidzą?

— Właśnie! — wykrzyknął Boł-Kunac. — Tu jest pies pogrzebany. Tu jest sedno sprawy. Ale pan go pewnie nie zrozumie Wiktor kończył już czwartą puszkę piwa, głowa przestała go boleć, papierosy ćmił jeden za drugim z ogromną przyjemnością i bardzo chciał tego ranka wszystko zrozumieć.

— Dlaczego wszyscy mi mówią, że czegoś nie zrozumiem




7


Czy ja wyglądam na idiotę? — zapytał. — Czy stałem się chodzącym anachronizmem?

— To drugie jest bliższe prawdy, panie Baniew, ale nie do końca. Czy mogę zacząć z daleka?

— Zaczynaj.

— Proszę sobie przypomnieć Dostojewskiego. Chyba Idiotę. proszę zauważyć, jak zręcznie powołuję się na klasykę. Pamięta pan tam takie rozmyślania, że są wśród nas różni wspaniali mistrzowie we wszystkich dziedzinach i zawsze tacy ludzie istnieli, ale brakowało ludzi praktycznych. Dziś również ich brakuje, panie Baniew. Szczególnie brakowało nam ludzi praktycznych w naszym wykwintnym, pięknym, wymyślonym świecie. Zawsze ich brakowało, ale dzisiaj muszą się znaleźć, dzisiaj oni będą podporą, nareszcie oni. Bogowie oddają władzę człowiekowi praktycznemu, ale człowiek praktyczny nie wierzy w bogów, nie kocha ich, a gdy są natrętni, to nawet zaczyna ich nienawidzić. Bogom zaś tylko tego trzeba: kultywując nienawiść, akumulują energię ludzi praktycznych i hodują ich dla nowego samodzielnego życia. Jasne?

— Mniej więcej — wykrztusił Wiktor, z całych sił starając się nie zgubić wątku paradoksalnych przemyśleń rozmówcy.

— Nazywam ich bogami, bo tak zaczęła Irma — kontynuował Boł-Kunac. — To wygodniejsze, bo i krótsze, i jasne. W rzeczywistości nie uważam ich za bogów. To są oczywiście ludzie. Są bardziej ludzcy niż pan i ja. Ale są to ludzie innego poziomu, dlatego wywołują emocje również wyższego poziomu. Nienawiść do nich to nie nienawiść do sąsiada z piętra czy do oszusta na bazarze. Jest na tyle silna, że przechodzi w inną jakość. Staje się nienawiścią twórczą.

Stop, pomyślał Wiktor, ktoś już tu mówił o nienawiści twórczej. Selena? Golem? Anton? Nie, Anton nie…

— Ale, Boł, przecież Beduinów nienawidzą nie tylko nasi młodzi supermani, ale i mnóstwo ludzi różnych pokoleń, także społecznie różnych. Jak to się ma do istoty rzeczy?

— Do istoty? Praktycznie nijak, ale mówmy konkretnie, kogo ma pan na myśli?

— Na przykład pana Antona Dumbela.

— Kto to?

— Pracownik resortu bezpieczeństwa. Tu, w mieście, pracuje incognito. Beduinów strasznie nienawidzi, wzywa do ich fizycznej eksterminacji, a przy okazji i innych muzułmanów.

— Kliniczny przypadek — uśmiechnął się Boł-Kunac. — Do tego Beduini nie są muzułmanami. Mam na myśli naszych miejscowych Beduinów.

— Na pewno?

— Oczywiście. Czy pan na przykład jest chrześcijaninem?

— Jestem ochrzczony.

— Wspaniała odpowiedź! Otóż to: ochrzcili pana i tyle. A oni przeszli obrzezanie i też tyle. Na tym poziomie społecznej świadomości, który zajmuje pan i który zajmują Beduini, to nie ma absolutnie żadnego znaczenia. Kiedy próbowaliśmy stworzyć swój świat, rozumieliśmy to bardzo dobrze, tylko nie uwzględniliśmy, że nie wszyscy ludzie na planecie są tacy mądrzy i intelektualnie dojrzali jak na przykład Wiktor Baniew. Jest bardzo, bardzo dużo zupełnie przyzwoitych, dobrych i niegłupich ludzi, którzy nie ze złości, ale po prostu z powodu swojego poziomu świadomości nie są do pewnych rzeczy zdolni, po prostu nie są zdolni! Nie pojmują, jak mogą być we wszystkim równi biali i Murzyni, Żydzi i Arabowie, Japończycy i Koreańczycy. Oni przecież nie to, że nie chcą: oni nie mogą pojąć takich rzeczy. A to trzeba koniecznie uwzględniać. Myśmy nie uwzględnili. — Zamilkł na chwilę. — I jeszcze czegoś nie uwzględniliśmy. Potrafiliśmy tworzyć i budować, słuchaliśmy muzyki i słuchaliśmy deszczu, czytaliśmy wiersze i traktaty filozoficzne, niemal nauczyliśmy się słyszeć wzajemnie swoje myśli i przy tym całkowicie zatraciliśmy zdolność niszczenia. A świat jest zbudowany tak, że bez tego się nie wyżyje. Nawet podstawowych odpadków, zwykłych fekalii nie wolno po prostu przesuwać gdzieś na bok; zakryją wtedy cały świat. Są przecież choroby. Niech pan sobie wyobrazi chirurga, który boi się dotknąć skalpelem guza i zamiast tego zaczyna doń przemawiać.

— Ja na przykład — powiedział Wiktor — byłbym takim chirurgiem zachwycony.

— Ja też — zgodził się Boł-Kunac — ale takich chirurgów w prawdziwym życiu nie ma. Ktoś musi zajmować się usuwaniem. Pan jest inteligentem, ja też. My odmawiamy. Przywołujemy Waregów jak elektryka do odkurzacza. Tylko tu nie trzeba naprawiać, tu trzeba zniszczyć. Lepsze jest inne po-równanie: dobrzy ludzie zawołali fachowca, żeby zarżnął prosię, a ten tak się rozochocił, że i dobrych ludzi zarżnął. Tak to mniej więcej wygląda. Nikomu nie należy zlecać niszczenia. Musi się tym osobiście zajmować twórca, budowniczy, kreator. Wiem, że panu nie podobają się wytrenowani chłopcy, którzy krzyczą na placu: „Śmierć Beduinom!” Pan nawet nie chce widzieć własnego wnuka. Ale, proszę mi uwierzyć, oni wyrosną z haseł i pogróżek, a najważniejsze zdrowe i racjonalne ziarno w nich zostanie. Niech mi pan wierzy, są przygotowani do tego, by trzymać w ręku skalpel chirurga, a nie katowski topór.

— A nie wydaje ci się, Boł, że w sensie społecznym to to samo?

— Owszem, ale wykładam panu ich punkt widzenia, żeby pan go zrozumiał.

— Ach, to tak.

— Tak, panie Baniew. Od siebie dodam tylko jedno. Chłopcy supermani, którzy sięgają dziś po władzę (podkreślam: sięgają, a nie rwą się do niej, jak wszyscy się rwali), nie tylko potrafią zabijać. Byli na wojnie i znają cenę śmierci. Właśnie dlatego po przejęciu władzy nie zaczną od przygotowania list egzekucji, jak to czynili we wszystkich czasach różni filozofo-wie-poligloci w typie Lenina i ludowi poeci-humaniści w typie Nura Mohammada Tarakiego.

— Jesteś pewien, że nie zaczną? — zapytał Wiktor.

— Niczego nie jestem pewien! — rozzłościł się Boł-Kunac i zaczął gniewnie tłuc fajką o popielniczkę. — Po prostu jestem niepoprawnym optymistą.

Rozkaszlał się przy słowie „optymistą”. Wiktor podniósł się.

— Na mnie czas. Wpadnę jeszcze tutaj. Odbyliśmy bardzo pożyteczną rozmowę. Dziękuję za piwo.

Odprowadzając go do drzwi, Irma powiedziała:

— Ojcze, słyszałam, że proponują ci wystąpienie w telewizji. Byłoby znakomicie, gdybyś się zgodził. Możesz powiedzieć coś bardzo ważnego. Jestem przekonana.

Wiktor uśmiechnął się. Był mile połechtany. — 1 ty też! — powiedział tylko.

Na środku zupełnie pustej ulicy spojrzał na zegarek i gwizdnął. Niezły poranek! Była już piąta po południu. Sjesta się kończyła. Przed spotkaniem w merostwie mógł co najwyżej zjeść obiad i wysączyć szklaneczkę mentolówki u Teddy’ego.




8


U Teddyego było zupełnie pusto. Nawet Kwadryga jeszcze nie przyszedł. Tylko przy narożnym stoliku jak zawsze jedli obiad młody w mocnych okularach i jego wysoki towarzysz, a w innym rogu szeptała do siebie jakaś para. Teddy stał za kontuarem i w zamyśleniu przecierał szklanki.

— Cześć — powiedział Wiktor. — Daj mi mentolówki, proszę.

— Znowu nie zdrzemnął się pan podczas sjesty — powiedział Teddy z wyrzutem.

— Nie jestem przyzwyczajony. A poza tym nie wydaje ci się, że trochę strach kłaść się spać? Lepiej cały czas czuwać.

Teddy oszacował ogromny siniak pod lewym okiem Wiktora, podpuchnięty na dodatek i z żółtą otoczką, i zgodził się z nim:

— Może i ma pan rację, panie Baniew. Słyszał pan, że mer podał się do dymisji?

— Nie. A czy to ważne?

— Samo w sobie pewnie nie. A o godzinie policyjnej pan słyszał?

— Już wprowadzili? — zdziwił się Wiktor.

— Oczywiście, i to od dwudziestej drugiej zero zero. Chyba znowu mamy rewolucję.

— To nie rewolucja, Teddy. Rewolucje były wcześniej. Teraz to się nazywa pucz.

— Ech — machnął ręką Teddy — co to za różnica! Znowu powybijają szyby, odłącza prąd, naniosą błota i wypiją mi wszystko, nie zapłaciwszy ani grosza. Za każdym razem jest to samo. Ma tego dość. — Westchnął.

— Teraz będzie inaczej — oświadczył Wiktor.

— Myśli pan? Czy coś pan wie? — zainteresował się Teddy.

— Tylko przypuszczam — odpowiedział Wiktor. — Co ja mogę wiedzieć? Doktor Golem wie wszystko.

— A gdzie on jest, a propos? Już drugi dzień go nie widzę.

— Pewnie ma jakieś sprawy.

— Rewolucyjne troski? — zakpił Teddy.

— Puczystowskie, przyjacielu drogi, puczystowskie — poprawił go Wiktor i w końcu wychylił kieliszek, rozkoszując się ogarniającym całą krtań mentolowym chłodem.

Kątem oka zobaczył, że dwaj z kontrwywiadu, czy kim tam oni byli, wstali i poszli do wyjścia. Plan zrodził się w ułamku sekundy, Wiktor rzucił:

— Dziękuję, Teddy. Na mnie już czas. Wpadnę wieczorem. Dogonił tych dwóch już niemal na ulicy, w klatce między jednymi i drugimi szklanymi drzwiami. Tu na okrągło przez dość głośny klimatyzator pompowane było zimne powietrze. Bywalcy nazywali ten zakątek „akwarium”, a mając na uwadze krótką konspiracyjną rozmowę, jaką wymyślił sobie Wiktor, miejsce było idealne. Jeśli nie zechcą rozmawiać, to od razu sobie pójdzie, a ewentualny postronny obserwator będzie myślał, że Wiktor po prostu powiedział: „Przepraszam, czy mógłbym przejść?” albo coś w tym rodzaju.

— Panowie — rzekł wyraźnie i wystarczająco głośno. — Mam pewną sprawę.

Tykowaty profesjonalnie obmacał Wiktora spojrzeniem od głowy do stóp i nawet nie dotykając go palcem, ocenił: bezbronny.

— Proszę pójść do samochodu — powiedział. — Czarny chevrolet za rogiem na prawo. Kierowcy proszę powiedzieć: „Wariant B-15”.

Wyszli z lokalu pierwsi. Tykowaty spokojnie zapalił, kręcąc głową jakby w poszukiwaniu taksówki, a młody człowiek stał obok ze swoją teczką w obu rękach i pochmurnie patrzył na stopy.

Wywietrznik od strony kierowcy w czarnym chevrolecie był otwarty, łysy byczek właściwie zareagował na hasło i gdy tylko Wiktor usiadł na tylnym siedzeniu, samochód ruszył. Wszystko to przypominało scenę z kiepskiej powieści szpiegowskiej, jakiej sam Wiktor w życiu nie napisał, a nawet i nie przeczytał. Sytuacja przypominała mu także jakiś epizod z życiorysu, ale nie o tym należało teraz myśleć, nie o tym…

Chevrolet skręcał dwa czy trzy razy i w końcu podjechał do miejsca spotkania. Tykowaty zajął miejsce obok Wiktora, a jego towarzysz usiadł bokiem na przednim fotelu. Kierowca bez żadnych poleceń wysiadł i poszedł na spacer.

— No i? — zapytał młody człowiek.

— Wiem skądinąd, że pan Dumbel nie jest zwykłym inspektorem do spraw narodowościowych.

— Wiemy o tym — spokojnie zareplikował tykowaty. — Sytuacja jest pod kontrolą.

— Ale pan Dumbel chciał zabić Beduina i tylko moja interwencja uratowała tamtemu życie.

— Kiedy to było? — zainteresował się tykowaty. — Wczoraj, około siódmej.

— Godne pochwały — rzekł młody człowiek z jakąś niezrozumiałą intonacją.

— Proszę powiedzieć, czy Anton Dumbel zamierzał zabić Beduina z broni palnej?

— Tak — potwierdził Wiktor, próbując zrozumieć, jakie to może mieć znaczenie.

— Boże! — nie wytrzymał młody człowiek. — Dlaczego oni wszyscy są tacy tępi?

— Poza tym — Wiktor postanowił kontynuować, choć sam nie wiedział po co — za Beduinem pędziło jeszcze dwóch ludzi w maskach…

— I w dresach — uzupełnił tykowaty.

— Toteż wiecie — bąknął rozczarowany Wiktor.

— Pracuje się. — Tykowaty rozłożył ręce w usprawiedliwiającym geście. — A pan właściwie czego od nas oczekuje?

— Ochrony — uczciwie przyznał się Wiktor. — Dumbel mi groził.

— Proszę się nie obawiać — uspokoił go po ojcowsku tykowaty. — Dumbel wszystkim grozi. To zwykły pyskacz.

— Nie zwykły. — Wiktor uśmiechnął się smutnie i pomachał lewą dłonią przed twarzą.

— Ach, to on tak pana urządził! Współczuję — powiedział tykowaty.

Wiktor poczuł się strasznie, już tylko czekał, żeby wyskoczyć z tego samochodu. Zapytał z nadzieją: — To ja już pójdę?

— Oczywiście, proszę — rzekł młody człowiek. Zdjął mocne, nieco przyciemnione okulary, żeby je przetrzeć, i Wiktor po raz pierwszy zobaczył jego oczy. Malutkie, zupełnie bezbarwne i puste jak wyłączone żaróweczki na skomplikowanym urządzeniu. — Proszę iść — powtórzył. — I rada na odchodnym, Baniew. Niech się pan nie pcha tam, gdzie nie trzeba. My mamy swoją pracę, pan swoją. Pańska praca jest teraz bardzo ważna. Pisał pan kuplety, powieści, nawet scenariusze. Teraz niech pan będzie orędownikiem, czy jak się tam mówi: tubą? Życzę sukcesów.

Wiktor wylazł z wozu bez pożegnania i trzasnął drzwiami. Właściwie po co się żegnać, skoro się nie witał?

Dlaczego w ogóle zaczął tę rozmowę? Po co mu to? Odwieczna ochota, by wszystko rozumieć, czy też chęć zemsty na Dumbelu? Czy zwykły strach?

Na ulicy zrobiło się jeszcze goręcej, jeśli to w ogóle było możliwe. Ile to było — pięćdziesiąt, sześćdziesiąt stopni Celsjusza? Na termometr nikt ostatnio nie patrzył, żeby nie zwariować. Ale grzało już nie jak na Saharze, grzało jak w Dolinie Śmierci, a może i mocniej — niczym w fińskiej saunie.

Skoro o fińskiej saunie mowa, pomyślał Wiktor. Dobrze by teraz zrobił kieliszeczek fińskiej mentolówki, a wieczorkiem skoczę do Seleny na daczę, aby się wykąpać.

Pod merostwem zatrzymał się bezradny. Wejścia, jak to teraz wszędzie było przyjęte, bronili policjanci wraz z weteranami. Młodzi z RWOW bardzo lubili nazywać się weteranami i — rzecz jasna — szczególnie lubili to ci, którzy nie wąchali prochu. Przy wejściu, jak mu się wydało, stali właśnie tacy. Był pewien: nie wpuszczą go za żadne skarby.

Była za dwie piąta, więc Wiktor pewnie by znowu narobił głupstw, ale podjechał wspaniały, ultranowoczesny, japoński jeep, chyba toyota runner, z której wysiadł w towarzystwie dwóch ochroniarzy Abe Bon-Chafiis. Wiktor nie poznał go: nieksazitelny garnitur, biała koszula z krawatem, szpilka, chyba z brylantem. Tylko kosmata bródka przypominała o beduińskim pochodzeniu.

— Dzień dobry, panie Baniew. Czeka pan na mnie? Chodźmy na górę.

Weszli do pustego gabinetu mera i Chafiis, zwolniwszy ochronę, pewnie zajął fotel gospodarza.

— Czy teraz pan będzie tu merem? — ostrożnie zapytał Wiktor. — Ależ skąd! To po prostu wygodny fotel. Nie zajmuję się

polityką w takich konkretnych wymiarach. A poza tym czy pan nie rozumie, że ten poziom to dla mnie za mało? — Ja, panie Chafiis, w ogóle nic nie rozumiem.

— Niech pan nie będzie taki skromny. Co tu rozumieć! Merem pewnie będzie Selena.

— Selena? — zapytał Wiktor. — A Farim?

— Farim! — uśmiechnął się Chafiis. — Farim będzie prezydentem.

— Naprawdę? — Wiktor również uśmiechnął się uprzejmie.

— Żartuję. Chociaż w każdym żarcie… rozumie pan. Właściwie nie po to pana zaprosiłem, lecz po to, by porozmawiać o pańskim wystąpieniu w telewizji.

— Z taką gębą?

— Nieważne — machnął ręką Chafiis. — Mają tam świetnych charakteryzatorów. Poza tym niech pan powie widzom, że ucierpiał pan w starciu z siłami reakcji.

— A Medalu Odwagi za to mi nie dadzą?

— To zależy, jak pan wypadnie na wizji — zakpił złośliwie Chafiis.

— Przepraszam, czy to, że będę występował, zostało postanowione?

— Ma pan jakieś wątpliwości?

— Nie mam jasności.

— No to zaraz będzie pan miał jasność — obiecał z pewnością siebie beduiński ideolog. — Pan nie wie, co konkretnie musi pan powiedzieć. — Chafiis wstał i zaczął przemierzać gabinet. — A nie musi pan nic. Niech pan mówi, co się panu żywnie podoba, co pan naprawdę myśli, wszystko, co pan już pojął i czego pojąć nie potrafi. Najważniejsze, żeby się pan trzymał wybranego tematu. I piętnastu minut. Temat to nasza przyszłość, problemy narodowościowe. Problemy religijne. Opór kompleksu militarnego. Władza i wolność. Rola służb specjalnych w tym wszystkim. Mniej więcej to.

— Ale dlaczego właśnie ja?

— Wynik badania opinii publicznej.

— Baz żartów!

— Naprawdę — zapewnił go Chafiis. — Oczywiście nie było to jedyne kryterium, sonda przyniosła wiele nazwisk, ale mamy prócz tego ekspertów.

— Wy macie?

— Proszę posłuchać, Baniew, nie chciałbym teraz otwartym kodem mówić, kim jesteśmy. Za wcześnie na to. Nie jest pan jeszcze gotów. — Zamilkł na chwilę. — Wierzy pan Golemowi?

— Tak.

— A Selenie?

— Wie pan, że też.

— No i bardzo dobrze. Oboje są z nami. Czy to na razie wystarczy?

— Na razie wystarczy — niczym echo powtórzył Wiktor. — Ale i tak nie rozumiem, dlaczego właśnie ja?

— Pamięta pan — powiedział Chafiis — że jak zmienił się prezydent, noworoczne życzenia przekazała narodowi gwiazda rocka?

— Nie jestem gwiazdą rocka — uśmiechnął się Wiktor. — 1 nie mamy Nowego Roku.

— Jest pan niemal gwiazdą rocka, Baniew. A Nowy Rok nadejdzie tak szybko, że nawet pan sobie nie wyobraża.

— Dzisiaj mam to zrobić?

— No nie, to przesada. Pańskie wystąpienie przewidywane jest na jutro wieczorem, przed dziennikiem.

— Czyli jutro… Aha, panie Chafiis, jeszcze jedno! Dlaczego każda tajniacka gnida uważa, że musi mi życzyć powodzenia w tym wystąpieniu?

— Niech pan na to nie zwraca uwagi. Kiedy w przeszłości pańskie dobre, uczciwe książki chwalił jakiś podlec z przy-dwornych krytyków, zwracał pan na to uwagę?

— Zwracałem — krótko przyznał Wiktor.

— Niepotrzebnie, kochany, niepotrzebnie. Trzeba oszczędzać zdrowie. Ja swego czasu nauczyłem się nie zwracać uwagi na szczekanie, ani na pochlebne miauczenie.

— Pana książki są inne — zauważył Wiktor.

— Zgoda, inne — przyznał Chafiis i znowu zamilkł. — A pyta pan o honorarium?

— Po prostu akurat teraz nieźle stoję z pieniędzmi. Poza po przewrocie, jak rozumiem, zaproponujecie mi fotel… powie my, ministra kultury w nowym rządzie. Czy nie mam racji?

— Wątpię — poważnie powiedział Chafiis. — Chciałby pan”! — Nie.

— No i dobrze. Po prostu damy panu możliwość pisania. I wydawania. I najważniejsze, że będzie miał kto pana czytać.

— Skąd się wezmą ci czytelnicy? Z kosmosu?

— Ależ nie. Są tu, jest ich dużo. Pan to świetnie wie. Po pr stu dzisiaj nie mają wcale na to czasu. I nie mają potrzeb A stanie się tak, że ludzie będą znowu mieli czas i ochotę czytać pańskie książki.

— Jest pan, jak widzę, optymistą! Zupełnie jak mój zięć.

— Wcale nie. Pański zięć jest optymistą abstrakcyjnym. Aja konkretnym. Chce pan wypić za konkretny optymizm? Mam świetny koniak Davidoff.

— A pan chce wypić? — Tak, oczywiście!

— Przecież jest pan muzułmaninem.

— Ale nie do tego stopnia — powiedział Chafiis.

Wiktor wychodził z merostwa z poczuciem, że wszystko to już kiedyś się wydarzyło. Trochę inaczej, ale się wydarzyło. Zresztą najbardziej chciał teraz zobaczyć Selenę.

Zadzwonił do niej z lokalu Teddy’ego:

— Seleno, niczego teraz tak nie pragnę, jak się wykąpać. Słyszysz mnie?

— Przyjeżdżaj, spotkamy się w biurze przepustek. O której będziesz?

— Teraz jest wpół do dziewiątej. Przyjadę o wpół… nie, umówmy się o dziesiątej, żebyś nie musiała czekać.

— Okej, Wiktorze.

Nagle poczuł się młody i silny. Był potrzebny Selenie i jej zwariowanym chłopcom, i Beduinom był potrzebny, i nawet służbom specjalnym (to, akurat, nie nowość). Ale najważniejsze — najważniejsze! — że był potrzebny Selenie. To było świetne — czuć się jej potrzebnym.

Ciągle jeszcze uśmiechając się, podszedł do swojego stolika. Golem wpatrywał się w trzymany w ręku mały kieliszek koniaku. Podniósł oczy na Wiktora i zapytał:

— Pogadaliście o wszystkim?

— Z kim, z Seleną?

— Nie, w merostwie.

— A, tam… Tam wszystko w porządku.

— No to chwała Bogu. Niech pan siada i wypije z nami, Wiktorze, bo się zanudziliśmy z Kwadrygą.

— Nie, nie, tylko kieliszeczek mentolówki i lecę. Czeka na mnie kobieta. Przy okazji, Golem. Nie da mi pan samochodu?

— Przykro mi, Wiktorze. Wszystkie wozy są w trasie. Można dojechać elektryczką.

— A skąd pan wie, dokąd jadę?

— Oczywiście, że wiem. Czyżby pan jeszcze do tego nie przywykł, Wiktorze?

— Chyba już przywykłem. No to za pańską przenikliwość,

Golem!

Wiktor uniósł kieliszek. Stuknęli się. Kwadryga wymamrotał:

— Specjalny pluton specnazu. W rejonie przygranicznym.

Całkowicie wybity.

— Coś mroczne ma dzisiaj fantazje — zauważył Golem. — Proszę pozdrowić Selenę. Nie widziałem jej dzisiaj.

— Oczywiście — powiedział Wiktor. — Mogę zadać panu jedno pytanie?

— Zapytać można.

— Czy Beduini mają coś przeciwko nam?

— Zależy kogo ma pan na myśli, mówiąc „nam”.

— Noo… — zawahał się Wiktor — Przeciwko nam wszystkim, przeciwko mieszkańcom miasta.

— Oczywiście, że nie — stanowczo odpowiedział Golem. — Beduini sami są mieszkańcami miasta.

— A przeciwko RWOW?

— Też nie.

— Dziwne. A przeciwko tajnej policji?

— Wie pan co, Wiktorze, powiem panu jak lekarz: tajnej policji nie lubią, ale nie należy wyciągać z tego politycznych wniosków. Dobrze?

— Postaram się. Ale stan wyjątkowy wprowadzili Beduini?

— Stan wyjątkowy według konstytucji wprowadza u nas prezydent. Victoir, rozbił pan swoje pytanie na trzy części. Odpowiedziałem. Ale to już zupełnie inny temat. Przecież czeka na pana Selena.

— Jest pan jak zwykle bardzo uprzejmy, Golem — mruknął Wiktor. — Do zobaczenia!

— Proszę poczekać, chciałem coś wyjaśnić. O powodach alarmu i całej tej bzdury lepiej panu opowie Selena. Ale oto, co jest ważne. Widzę, że przygotowuje się pan do przemówienia. Więc proszę zrozumieć: żadne nowe informacje panu nie pomogą. Nie potrzebuje ich pan. Proszę mi wierzyć.

— Do zobaczenia — powtórzył Wiktor po krótkim namyśle. Golem oczywiście jest mądry. Mądry jak biblijny prorok. Ale czasem człowiek zupełnie nie ma ochoty mu wierzyć. A zresztą prorokom z reguły nikt nie wierzy.

Wiktor nie pojechał elektryczką. Skręcił na znajome peryferie, dokładnie jak wczoraj uruchomił staruśki mikrobus Ford i z radością stwierdziwszy, że jeden reflektor mimo wszystko świeci, pojechał przez całe miasto do zachodniej szosy i dalej, do Przepiórczego Lasu. Zupełnie nie przejmował się właścicielem wozu. W przededniu zbliżających się wydarzeń Wiktor nie brzydziłby się nawet kradzieżą BTR-u.

Reflektory jadącego z naprzeciwka pojazdu rozstawione były dziwnie szeroko — równiarka, nie równiarka, ale na pewno ciężarówka, w najgorszym razie hummer. Ostatnio pojawiło się w mieście kilka tych superwszędołazów na prywatnych numerach — superwszędołazów, sprzedawanych w USA (gdzie są produkowane) tylko za zgodą Kongresu.

Wiktor zwolnił i ostrożnie skręcił w prawo, jednocześnie wymacując w kieszeni pistolet. Czego tu szuka kilka minut przed godziną policyjną jakaś ciężarówka albo szpanerski hummer? Och, niedobry znak!

Ale wóz nie okazał się ani hummerem, ani nawet BTR-em. Był to ogromny autobus marki Mercedes, a jedyny reflektor Wiktorowego forda oświetlił jaskrawy napis na burcie: RZECZNE WILKI oraz ukazał jednakowe twarze przy oknach, jak na komendę odwracające się w jego stronę.

Boże, dokąd jadą ci nieszczęśnicy? — pomyślał Wiktor, ale kilka sekund później zupełnie zapomniał o sportowcach: w stożku światła pojawił się pasiasty szlaban, budka, policjant. Sprzęgło, hamulec, drążek na luz.

Stojący z tamtej strony cadillac robił jeszcze większe wrażenie niż wcześniejszy citroen. Wiktor wyszedł z wozu, Selena również.

— Zostaw tę brykę i wsiadaj do mnie — powiedziała.

Nie odjechali nawet stu metrów od szlabanu, gdy Selena puściła kierownicę i rzuciła się na Wiktora jak dzika kotka. Oba przednie fotele uruchomione jakimś przyciskiem zaczęły wolno się rozkładać, tworząc prawdziwe dwuosobowe łóżko.

— Kocham cię, Wik — szepnęła Selena.

— Poczekaj — roześmiał się Wiktor — przecież niczego tak nie chciałem, jak się wykąpać. Chciałbym się wykąpać przed.

— Cudownie — szepnęła Selena. — Będzie, jak chcesz. Ale uzupełniam: wykąpiesz się przed i po. Zgoda?

Nie ubrała się, kiedy znowu zasiadła za kierownicą, tylko naciągnęła tenisówki z getrami — na bosaka nieprzyjemnie naciska się na pedały. Cadillac runął do przodu jak dziki rumak, wszystkie pięć zakrętów zaliczyli, jadąc co najmniej pięćdziesiąt mil na godzinę, z piskiem hamulców i pistoletowym terkotem żwiru na cudzych płotach, wiatr świszczał w okienkach i w otwartym szyberdachu, silnik ryczał niczym ranny zwierz, a naga Selena była podobna do amazonki ujeżdżającej niepokornego źrebaka. Ruszając na spotkanie gościa, została otwartą bramę do posiadłości, teraz wyszła ją zamknąć i Wiktor rozkoszował się jej pełną wdzięku porcelanową sylwetką w świetle księżyca na tle ciężkich ponurych wrót alarmująco i tęsknie skrzypiących w nocy.

Precz z trwogą, precz z tęsknotą!

Skoczyli do basenu, wzbijając wachlarze błyszczących srebrnych bryzg. Baraszkowali jak dwa młode delfiny. Woda wrzała, szalone fale uderzały w kafelkowe ściany, a duży księży na czarno-bordowym nieboskłonie poczerwieniał czy to z powodu straszliwego upału, czy po prostu ze wstydu…

— Seleno — powiedział Wiktor, wciąż jeszcze ciężko dysząc kiedy znaleźli się w pokoju na górze i zanurzyli w jego chłodzie i bieli. — Powiedz, co się stanie jutro?

— Jutro? Może nic się nie stanie. A może będzie bitwa.

— Z Beduinami?

— Aha, z nimi.

— Oni potrafią walczyć? — poważnie zapytał Wiktor.

— Oni wszystko potrafią. Niestety — powiedziała Selena, spoglądając gdzieś w bok.

— A można ich zabić? — zapytał Wiktor jeszcze poważniej. Selena długo patrzyła na niego i milczała.

— Widzę, że dużo wiesz — rzekła w końcu.

— Nie za bardzo. Po prostu obserwuję. Pisarze, inżynierowie dusz ludzkich, muszą obserwować.

— Aaa — powiedziała przeciągle Selena. — Jesteśmy spostrzegawczy. — I dodała po przerwie: — Można ich zabić, można. Niezupełnie tak jak zwykłych ludzi, ale można. To się już zdarzało.

— Kto to robił? — zapytał Wiktor.

— Nie my — ucięła Selena. Milczeli chwilę. Potem dziewczyna podniosła się i wyjęła z baru butelkę koniaku i dwie klasyczne szampanówki, a z lodówki butelkę szampana.

— Szampana nie piję — powiedział Wiktor. — Praktycznie nigdy. Czy to z powodu Nowego Roku?

Selena drgnęła.

— Dlaczego powiedziałeś o Nowym Roku?

— Dlatego, że pan Chafiis kazał mi przygotować noworoczne życzenia dla naszego narodu.

— Kazał? — powtórzyła Selena.

— Żartuję. Nic mi nie kazał. Po prostu wyjaśnił mi swój punkt widzenia. Niby wszystko zrozumiałem. Wypijmy z tej okazji. Rzadko mi się zdarza, żebym wszystko rozumiał.

Selena napiła się szampana, a Wiktor został przy koniaku.

— Wiesz co — powiedział, gdy upłynęło pół minuty i poczuł subtelny bukiet Napoleona — dawno nie kosztowałem takiego boskiego trunku! — 1 dodał natychmiast: — Naprawdę nie możecie się z nimi dogadać? Naprawdę znowu trzeba zalać krwią pół miasta? Czy pół kraju? A może pół świata?

— Może — powiedziała cicho Selena. — Próbowaliśmy i próbujemy się dogadać. Wśród nas nie ma wariatów, nie chcemy zabijać dla zabijania i umierać dla śmierci. Ale z Beduinami nie można się dogadać. Po prostu nie możemy znaleźć najmniejszej podstawy do rokowań. Mamy wobec nich duże wymagania, oni wobec nas żadnych. Nie potrzebują od nas niczego, absolutnie niczego.

Wszystko już mają. Oni już, według nich, zwyciężyli. Żyją po swojemu, od nikogo nie zależą i nie chcą podporządkować się naszym prawom.

— No i Bóg z nimi! Niech sobie żyją, jak chcą.

— Ale nie na naszej ziemi — wycedziła Selena.

Pobladła z wściekłości i stała się w jakiś nowy sposób niezwykle piękna.

Wiktor umyślnie droczył się z tą dziewczyną. W końcu po prostu nie widział innego sposobu, by wyciągnąć z niej cokolwiek; Selena milczy przez cały czas jak partyzant, jak doktor Golem, i tylko się chytrze uśmiecha, a tu nagle zaczyna takie zwierzenia!

— Jaka tam nasza ziemia — bąknął Wiktor. — Przecież trzymamy ich za drutami kolczastymi. Teraz jeszcze te czołgi…

— Właśnie teraz! — wykrzyknęła Selena. — Może zresztą już jest za późno. A druty kolczaste… Sami się tam schowali. Przecież chodzą po całym mieście jak po swoich barakach, jeżdżą Po całym świecie, w końcu to nie jedyny taki Obóz, a Beduinów codziennie jest więcej i więcej! To bezgłośna agresja, to straszliwa, cicha ekspansja!

— Poczekaj, jak może rosnąć ich liczba, skoro nie mają dzieci? — Coś ty?! — Oczy Seleny stały się okrągłe ze zdumienia, dziewczyna nawet otworzyła usta. — Czyżbyś nie wiedział? Beduinem nie można się urodzić, Beduinem możesz się tylko stać. Przecież Beduini to nie naród, to… — Zaparło jej decw i umilkła, zrozumiawszy coś. Po chwili namysłu wypaliła: — I Więc ty myślałeś, że my ich nienawidzimy z powodu ich narodowości, że to problem etniczny? Boże, uważałeś nas za faszyn stów! A przecież to oni, Beduini, są faszystami. To oni nazwali siebie rasą wyższą, to oni są wyniosłymi elitarnymi istotami, które nie zamierzają pójść na żadne ustępstwa. Szydzą z nasA gardzą nami. Czy to nie faszyzm?

— Wybacz, ale doktor Golem chyba nie uważa ich za faszystów?

— Doktor Golem? — Selena podskoczyła. — Dobry staruch, ale już mu przemaka pod sufitem. To nie żarty, tyle lat z psychicznymi pracować.

— Bon-Chafiis też nie bardzo przypomina faszystę — ciągnął! Wiktor.

— Po prostu za mało go znasz. To chytry lis, ideolog, centrum umysłowe, muzułmański Goebbels… Wiktor uśmiechnął się zagadkowo.

— Dobra — powiedział. — Wystarczy. Uspokój się. Po małym koniaczku i lulu! Już zrozumiałem najważniejsze.

— Co zrozumiałeś? — nie tyle zapytała, ile oburzyła się Selena.

— To, co przed chwilą zrozumiałem — powiedział wolno Wiktor — jeszcze przez jakiś czas, dziewczynko, będzie dla ciebie niezrozumiałe.

— Ach, ty gnoju! — krzyknęła bez złości Selena, zrywając się i ustawiając w postawie. — Ja ci zaraz pokażę: „niezrozumiałe”!

I dopiero się zaczęło! Wiktor kiedyś liznął trochę sportów walki. Ale zamiast kimon mieli na sobie szlafroki i patrząc z boku, nikt nie potrafiłby jednoznacznie określić, czego więcej było w tych pseudojapońskich tańcach — karate czy erotyki. Żeby to pojąć, musieli jeszcze trochę wypić. Ale pojęli, świetnie wszystko pojęli. Tak świetnie, że rano Wiktor nie usłyszał budzika. A może po prostu zapomniał go nastawić.

Obudził ich głośny klakson od strony drogi dojazdowej. Selena zerknęła na zegarek, ziewnęła i poprosiła:

— Wik, zerknij, kto to.

Z trudem trafiając w rękawy szlafroka, podszedł do okna. Z granatowego niskiego pontiaka wyszedł młody przywódca weteranów. Sam, bez ochrony.

— To Farim — oświadczył Wiktor. — Oczekiwałaś go? — Tak.

Selena wymacała jakiegoś pilota i otworzyła gościowi drzwi na dole. Farim błyskawicznie znalazł się na piętrze.

— Wstawaj, śpiochu! — zażądał bezceremonialnie od progu, gdy wpadł przez drzwi. Potem zobaczył Wiktora i zupełnie nie zmieszany dodał: — Dzień dobry, panie Baniew.

Selena jeszcze raz ziewnęła i przeciągnęła się, niespecjalnie zastanawiając się, jakie części jej ciała zostały pod prześcieradłem, a jakie nie.

— Czeeeść — powiedziała. — Farimek, zrób kawy, nie uciekaj. My zaraz.

Farim natychmiast wyszedł, Wiktor nawet nie zdążył się z nim przywitać. Ale to nie było już ważne, ważniejsza była istota tej sceny. Wziął więc od razu byka za rogi:

— Posłuchaj, dziewczynko, czy między tobą i Farimem coś było?

— Mhm. — Selena znowu ziewnęła, wciąż nie mogła się obudzić.

— A jak jest teraz?

— Nie wiem. On mnie lubi, a ja nie chcę go krzywdzić.

— No to fajnie — skomentował Wiktor, być może przeceniając dwuznaczność zakończenia jej wypowiedzi.

— Wik, nie myśl tyle o bzdurach. — Selena uśmiechnęła się szeroko i miło. — Co? Wtedy wszystko będzie dobrze. Chodźmy na kawę.

Stary durniu, pomyślał Wiktor. Rzeczywiście, o czym ty gadasz? Ile ty masz lat, a ile ona? Przecież to jeszcze niemal dziecko!




9


Przy śniadaniu Selena i Farim zaczęli uzgadniać szczegóły operacji o kryptonimie „Szturm bastionu”. Wiktora to szybko znudziło. Dopił kawę i oddalił się do gabinetu popracować nad tekstem wystąpienia. Nie zamierzał uczyć się tekstu na pamięć, ale zupełnie bez przygotowania też nie chciał wyskakiwać.

Po dwóch godzinach pracy przeczytał tekst i ze zdumieniem odkrył w nim rodzaj raźnego półgodzinnego manifestu, który jeśli chodzi o uroczystą tonację i wytworność składni, niezbyt ustępował klasycznemu manifestu stworzonemu przez panów Engelsa i Marksa.

— Tak — powiedział na głos — to lepsze od Fausta Goethego.

Następnie radośnie zmiął papier i rzucił do kosza. Nie wolno takich rzeczy pisać w stary sposób, drapiąc piórem po papierze. Przecież obok stoi komputer — pracuj sobie na zdrowie.

Po godzinie urodził się nowy, elektroniczny wariant. Umyślnie rozbity na kilka zbiorów: same tezy z fragmentami żywszego tekstu, ironiczny, tchnący miłością do ludzi i tchnący nienawiścią do nieludzi. Ten wariant spodobał się autorowi najbardziej. Wiktor odchylił się w fotelu i zapalił.

— No to kiedy jedziemy? — Wkrótce — odpowiedziała Selena, wpatrując się w mapę rozłożoną na stole w dużym salonie. — Chcesz się czegoś napić?

— Teraz nie.

— Rany boskie! Niby dlaczego?

— Dzisiejszego wieczoru chcę mieć całkowicie jasny umysł. Jak pojedziemy?

— Przyślą po nas młynek. Farim go wywołał.

— Co po nas przyślą? — nie zrozumiał Wiktor.

— Śmigłowiec. Słuchaj, możesz mi jeszcze przez chwilę nie przeszkadzać?

Przyglądał się, jak Selena przemieszcza po mapie linijkę i coś notuje. Potem wyszedł na balkon i znowu zapalił. W ogrodzie śpiewały ptaki. Jaka, do cholery, wojna? — pomyślał. Po co nam wojna?

Bojowy śmigłowiec najnowszej generacji wylądował w stolicy. Z szacunku dla tej buropiaskowej ważki znaleziono dla niej lądowisko po prostu na parkingu przed ośrodkiem telewizyjnym. We trójkę bez przeszkód minęli komandosów w kuloodpornych kamizelkach, wjechali na piąte piętro, gdzie Selena i Farim zostawili Wiktora w charakteryzatorni, a sami poszli załatwiać jakieś sprawy. Znajoma pokojowa krzątanina ośrodka dziwacznie kontrastowała z wydarzeniami ostatnich dni i ten kontrast zamącił Wiktorowi w głowie. Nagle okropnie zatęsknił za alkoholem, a przecież wbrew swojemu zwyczajowi nic nie wziął ze sobą; przypomniał sobie przytulny lokalik Teddy’ego, Kwadrygę i Golema w głębokich fotelach. Pomyślał, że o wiele lepiej by było, gdyby występował właśnie tam, w niewymuszonej, zwyczajnej atmosferze, chociaż nie byłaby taka zwyczajna: reflektory, kamery, dziennikarze, charakteryzatorzy, a Kwadryga przedstawiałby się wszystkim i pewnie jego krótkie mistyczne wypowiedzi wywołałyby u widzów o wiele mocniejsze wrażenie niż literackie mądrości Baniewa, za to Golema na pewno nikt by nie słuchał…

— Cisza na planie! — Poważny głos asystenta wyrwał Wiktora z męczącego strumienia myśli i przywrócił do rzeczywistości.

Włączono pełne światła, prowadzący — bardzo młody dziennikarz ze znanym już na całym świecie uśmiechem — odwrócił się do Wiktora.

— Panie Baniew, zaprosiliśmy pana nie tylko dlatego, że mieszka pan w tej chwili w tym właśnie mieście. Na pańskich książkach wychowało się pokolenie naszych ojców, a w jakimś sensie również i nasze pokolenie. Ludzie zawsze cenili pańskie opinie. Co pan myśli dzisiaj o Obozie Beduinów?

— Zgoda na Beduinów — powiedział Wiktor. — Ale nie na Obóz. W ogóle nie lubię słowa „obóz”. Nie tylko koncentracyjne, ale i skautowskie obozy moim zdaniem powinny zniknąć w przyszłości. Jestem przeciwko wojnie i wszystkiemu, co wojenne, nawet zabawom…

Gdy zaczął mówić, strasznie bał się powiedzieć coś niepotrzebnego, potem to uczucie minęło i im dłużej mówił, tym bardziej bał się czego innego: że nie zdąży powiedzieć tego, co najważniejsze.

— Pamiętam, że Ernest Hemingway marzył kiedyś, że postawi przed plutonem tych, którzy chcą wojny, ponieważ tak naprawdę jest ich mało i tylko szkodzą. Ale geniusze również się mylą. Chcę powiedzieć, że nie wolno nikogo i nigdy stawiać przed plutonem egzekucyjnym. Myśmy to już przerabiali. Nie raz i nie dwa. Wiemy, że rozstrzelani zawsze pozostawiają żony, dzieci, uczniów, naśladowców, przyjaciół. A nawet, załóżmy tę nieprawdopodobną rzecz, jeśli nie mieli ani tych pierwszych, ani drugich, ani trzecich, ani piątych, nikogo, albo wszystkich by zlikwidowano, to i tak, wcześniej czy później, pojawią się ich uczniowie i naśladowcy. I nawet dzieci. Po prostu dlatego, że ich rozstrzelano. Że są męczennikami, czyli: bohaterami. Za bohaterami pójdzie naród, więc wszystko się powtórzy: przewroty, krew, wojny, egzekucje. Niezbędne egzekucje. Oko za oko, ząb za ząb, egzekucja za egzekucję.

Ktoś powinien to zatrzymać.

Dlatego zamierzam poprawić starego Ernesta. Marzę o tym, żeby wszyscy, którzy chcą wojny, po prostu odeszli. Zróbmy tak, by odeszli, by przestało im się podobać wojowanie i nawet przygotowanie do wojny.

Twierdzenie, że stoimy dziś u progu nowej wojny, jest zbyt banalne. Stoimy u tego progu od tak dawna, jak sięgamy pamięcią. Teraz musimy odejść od tego progu. Dlatego że to już nie jest próg, to przepaść. Przepaść kusi, wciąga, ale zamknijcie na chwilę oczy i pomyślcie, jakie to jest naturalne i proste: odejść od skraju przepaści.

Zwracam się do tych, którzy nigdy nie wojowali i wojować nie potrafią. Nie czyńcie fatalnego kroku i nie bierzcie broni do rąk. Nie macie szans, po drugiej stronie są zawodowcy. Jest ich dużo. Czeka was tylko śmierć.

Zwracam się do zawodowców, do tych, którzy zakosztowali ognia i okropności Ostatniej Wojny. Czy tylko dlatego, że przeżyliście, należy zacząć inną wojnę? Czyżby była to ostatnia wojna tylko w tym znaczeniu, w jakim mówi się „ostatnie” wiadomości? Oczywiście może znowu będziecie mieli szczęście i wasza mocna, unurzana we krwi ręka uniesie kielich, by spełnić toast za zwycięstwo w kolejnej Ostatniej Wojnie. Ale może się zdarzyć, że… Pomyślcie.

Zwracam się do wszystkich separatystów, nacjonalistów, fundamentalistów, do wszystkich nieprzejednanych „jastrzębi” i „tygrysów”, jeśli oczywiście mnie słuchają. Czy naprawdę, moi naiwni bracia z planety, naprawdę uważacie, że broń daje cokolwiek więcej niż śmierć? Przecież tak lubicie powoływać się na historyczne korzenie i historyczne tradycje! Zajrzyjcie więc do historii, zajrzyjcie. Nie trzeba na to dużo czasu. Najważniejsze zdążycie przeczytać w okopie między jednym a drugim artyleryjskim ostrzałem. Być może odechce się wam wydawać kolejne rozkazy bezsensownych zabójstw?

Zwracam się do was, kobiety: matki, żony, siostry, weteran-ki Ostatniej Wojny! Strzelanie ze snajperki i walka wręcz, krojenie ciał w polowym szpitalu i zakopywanie przyjaciół w zbiorowych mogiłach, listy na front i oczekiwanie fatalnych zawiadomień… Czyżbyście po to się rodziły i po to zamierzacie rodzić dzieci? A może już nie zamierzacie?

Naprawdę stoimy na skraju przepaści. Opamiętajcie się, przyjaciele moi i bracia! Zróbmy krok do tyłu i otrzyjmy pot z czoła niczym obudzeni z koszmarnego snu. Przecież po takim śnie mamy uczucie, że świat jeszcze nie jest taki beznadziejny.

Zróbmy ten krok i uśmiechnijmy się do siebie.

To chyba wszystko, co chciałem wam dzisiaj powiedzieć.

Mniej więcej od minuty w Wiktorze rosło na jakimś super-czułym poziomie niewytłumaczalne, ale mocne przekonanie: nikt go nie słucha, ludzie przestali go słuchać. Na jego słowa zwracało uwagę kilka osób w studiu — ochroniarze, operatorzy, dźwiękowcy, reżyserzy, gospodarz programu — ale na tym polegała ich praca, i nie do nich w końcu zwracał się Wiktor. A gdzieś tam wszyscy dalecy i bliscy, miliony widzów przed ekranami, przestali go słuchać, zanikło sprzężenie zwrotne; jeszcze chwilę temu wyczuwalne i dające z niczym nieporównywalne natchnienie.

Czyżby przerwali transmisję? Czy ludzie odeszli od telewizorów i rzucili się do okien? Czy…

— Dziękujemy panu, panie Baniew — powiedział prowadzący, odwrócił się do kamery i dodał: — Żegnamy się z państwem aż do spotkania w przyszły piątek!

W eter poszła winieta programu, wszyscy podnieśli się, rozluźnili i zaczęli rozmawiać. Do Wiktora podszedł reżyser, objął go po przyjacielsku, uścisnął dłoń i powiedział:

— Bardzo dobrze wyszło. Dobra robota, Baniew.

Jakaś dziewczyna ze słuchawkami na uszach patrzyła na Wiktora z zachwytem, z lewej i prawej dwaj ochroniarze w safari w napięciu z kimś rozmawiali, przyciskając do policzków płaskie słuchawki i bezdźwięcznie poruszając wargami. Dopiero teraz zrozumiał, że to jego osobista ochrona.

— Gdzie jest Selena? — zapytał.

Zadał pytanie ni to tym chłopcom, ni to prowadzącemu, ni to reżyserowi. Nie interesowało go, kto na nie odpowie, ale nikt nie zdążył tego zrobić.

Drzwi do studia otworzyły się i wpadła przez nie Selena we własnej osobie. Przebrana w mundur, całkowicie wyekwipowana do walki, podniecona, pięknie roztrzepana (tak, właśnie tak — pięknie roztrzepana!), trzymała lufą do dołu lekki desantowy automat z drugim magazynkiem przymocowanym, starym wojennym zwyczajem, taśmą izolacyjną do pierwszego.

— Wszyscy proszę pozostać na miejscu! — poleciła. — Wiktor, za mną!

Za drzwiami czekał Farim, również uzbrojony. Chłopaków, którzy wyszli za Wiktorem, skierował na dół, żeby wzmocnili ochronę wejścia, do Baniewa rzucił krótko „Chodźmy”, nie dopuszczającym sprzeciwu tonem, i szybko pomaszerował korytarzem. Selena zamykała pochód. Wiktor obejrzał się i zapytał:

— Co się stało?

— Prezydent złożył pełnomocnictwa. — Kiedy?

— Przed chwilą.

— Przed moim wystąpieniem czy po? — W trakcie.

— No to fajnie — powiedział Wiktor.

W tej właśnie chwili w długim korytarzu studia zgasło światło. Wyglądało na to, że zgasło w całym ośrodku — w następnej sekundzie rozległy się krzyki, dużo krzyków, a potem strzały.

— Idziemy przy lewej ścianie — świszczącym szeptem polecił Farim. — Skręcamy w pierwszą odnogę.

Seria smugowych pocisków na mgnienie oka oświetliła korytarz i Wiktor zobaczył ten wylot, ku któremu biegli, trzymając się ściany. Zdążyli skręcić, dobiec do drzwi na przeciwpożarowe żelazne schody i po omacku wbiec piętro wyżej, gdy gdzieś pod nimi, chyba w tym właśnie korytarzyku, coś strasznie huknęło i od razu buchnął żrący, wstrętny dym.

Krztusząc się i kaszląc, wpadli do pokoju widokowego. Tu było cicho. Za ogromnymi oknami widniała wieczorna stolica otulona o tej godzinie złocistą mgiełką. Ulice wyglądały zadziwiająco pokojowo.

Farim obejrzał się i wydobył z kieszeni krótkofalówkę.

— No tak — powiedział Wiktor. — Wszystko bez sensu.

— Co bez sensu? — nie zrozumiała Selena.

— Bez sensu się wysilałem. Kazanie z ekranu… A wy znowu strzelacie.

— A jednak dalej nic nie rozumiesz — uśmiechnęła się Selena.

— Chodźmy — powiedział Farim — młynek na nas czeka.




10


Wyszli na dach ośrodka i przez oszklone przejście pobiegli na lądowisko śmigłowców. Dobrze się złożyło, że droga była osłonięta szkłem. Niesamowicie silny wiatr giął mocne anteny na rogach budynku, zrywał z drzew suche liście wraz z gałązkami, a z głów przechodniów kapelusze i czapki, dosłownie wyrywał z rąk torby, siatki, pudełka i wszystko to turlało się, mieszało, leciało po chodnikach i jezdniach. Zaczynała się panika.

Całą trójkę zniosłoby z dachu, gdyby nie to oszklone przejście. Pilot klął wściekle, co widać było po jego twarzy i gwałtownych ruchach ust. Nie można było usłyszeć: do niesamowitego wycia wiatru dokładał się szum silnika śmigłowca.

— Opancerzony? — wrzasnął Wiktor do ucha pilota, gdy wsiedli.

— Tak — odpowiedział tamten.

— To dobrze! — jeszcze głośniej ryknął Wiktor.

— Też tak myślę — po raz ostatni wysilił struny głosowe pilot i rozdał słuchawki.

Teraz mogli komunikować się normalnie, ale nikt nie miał ochoty na rozmowy. Nie wiedzieli, o czym można rozmawiać w takiej chwili.

Pilot od razu wziął kurs na północ, więc przelecieli praktycznie nad centrum stolicy. Ktoś stale wywoływał ich przez radio, a pilot odpowiadał standardowymi wywołaniami, z rzadka dodając pojedyncze słowa haseł i kody. Nie widzieli zbrojnych akcji, ale niektórymi ulicami już pełzły czołgi, na innych ustawiały się szeregi policjantów i oddziałów specjalnych, bezbronni ludzie pośpiesznie zdążali do domów, oszalały wiatr pędził całe rzeki śmieci, z których na placach tworzyły się małe tornada. Płonął pałac prezydenta. Bezgłośnie, uroczyście, ładnie, rzucając karminowe odblaski na pogrążające się w ciemnościach miasto. Nikt nie wynosił z ognia rannych, poparzonych i uduszonych. Chyba nie było tam nikogo. Nikt też nie gasił tego gigantycznego pożaru. Po prostu dokoła stał pierścień gwardzistów, poważnych i nieruchomych jak warta honorowa. Brak tylko żałobnych opasek na rękawach, pomyślał Wiktor.

— To było niepotrzebne — mruknął Farim.

— Dlaczego niepotrzebne? — nie zgodziła się Selena. — Według mnie to ładne.

— Ile już razy płonął ten kurnik? — rzucił pilot.

— Dwa — powiedział Wiktor. — Dzisiaj trzeci.

— Czyli ostatni — podsumował pilot.

— Racja! — powiedziała Selena. — Do trzech razy, jak w bajce.

— Urodziliśmy się, by bajkę przeistoczyć w rzeczywistość! — oświadczył Farim. — Możecie mnie zarżnąć, ale nie będę odbudowywał pałacu!

Pilot usłyszał fragment starej dobrej pieśni byłych wojennych sokołów, ożywił się i zaczął wygwizdywać raźną melodię.

— A zamiast serca płomienny silnik! — wesoło dołączył się Wiktor na końcu zwrotki. — Boooże, co za durnoty kiedyś śpiewaliśmy!

Potem zobaczył w skrytce pilota manierkę i zapytał, co w niej ma.

— Whisky — powiedział pilot. — Proszę się częstować, panie Baniew.

Wiktor łyknął i zaproponował młodzieży.

— Nie, ja dziękuj ę — twardo rzucił Farim.

Selena pociągnęła łyk, i to solidny. Pewnie było jej ciężej niż innym. Ta czwórka wygłupiała się i żartowała, jak wygłupiają się i żartują żołnierze przed atakiem, którzy chcą maksymalnie się rozluźnić, żeby potem, gdy padnie rozkaz, w ułamku sekundy odrzucić cały balast i przekształcić się w stalową, zaciśniętą, gotową do walki pięść. A Selena zbyt dużo wiedziała i zbyt dużo czuła, już nie mogła być po prostu żołnierzem, po prostu bojownikiem.

Stolica została z tyłu. Pilot wzniósł maszynę, poprawił kurs i runęli do przodu, osiągając sześćset kilometrów na godzinę czy ile tam mogło wyciągnąć to ostatnie arcydzieło wojennej techniki.

Główne miasto kraju pozostało za nimi, nie liczyło się w nadchodzącym kataklizmie, stało się jakąś ospałą peryferią. Środek świata przesunął się na północ, do wypalonego zwariowanym klimatem gubernialnego miasteczka, do tajemniczego Obozu umysłowo chorych Beduinów.

Farim ściskał króciutki desantowy automat. Selena również. Wiktor już od wczoraj także miał pistolet. Oczywiście nie zamierzał uczestniczyć w walce, na dobrą sprawę nie bardzo wierzył, że w ogóle do walki dojdzie — po prostu wiedział z doświadczenia, że kiedy zaczyna się zamęt, bezpieczniej jest być uzbrojonym po prostu dlatego, że — jak to się mówi — durniów na świecie jest więcej niż ludzi.

Dobrze zrobili, że przylecieli śmigłowcem. Po pierwsze, z powietrza lepiej było widać, a po drugie, samochodem by tu nie dotarli. Ile wojska spędzono w okolice Obozu? Dywizję? Dwie? Korpus? Może armię? Plus ci, co się tu znaleźli już dwa dni temu. Plus cała gubernialna policja. I plus cała ogromna uderzeniowa brygada RWOW. Gapie, demonstranci, tajni agenci — słowem mieszkańcy stali w tłumie opodal, przede wszystkim na niegdyś trawiastych, teraz absolutnie nagich, wyschniętych stokach wzgórz. Wszystkie posterunki na tei renie Obozu były obsadzone przez żołnierzy. Baraki Beduinów stały ciche, przyczaiły się, nie kręciła się tam ani jedna żywa dusza i nawet nie paliło się światło w oknach. Zmierzchało. Wszyscy na coś czekali. Na rozkaz do szturmu? Na aktywne działania ze strony przeciwnika? Czy po prostu na pomyślne wiatry?

Doczekali się chyba tego ostatniego. Między trzema rzędami drutu kolczastego i ciemnymi budynkami powstał jakiś ruch. Wicher pędził po ziemi pył i kłujaki, kręcił nimi, unosząc w powietrze coraz wyżej i wyżej, coraz to wyższymi słupami — już nie tylko pyłu, ale również piasku i kamieni. Powstały prawdziwe tornada, ze dwadzieścia potężnych wysokich spiral, straszliwych wrzecion wirujących wokół obwodu Obozu. W końcu jedna z trąb, rwąc na strzępy drut, wypadła za ogrodzenie, przysunęła się do czołgu, otoczyła go niczym larwę kokonem, podniosła i odstawiła na miejsce. Potem jak coś rozumnego trąba wróciła do Obozu (tyle że nie naprawiając ogrodzenia) i ponure toczenie się wszystkich trąb po obwodzie wciąż trwało.

To była demonstracja siły. Imponująca demonstracja. Ale poza tym nic się nie działo.

Wiktor zauważył, że Farim rozmawia przez radiostację. Słyszalność była fatalna, Farim klął coraz głośniej i w końcu ryknął:

— Gdzie są samoloty?

W tej samej chwili rozległ się ogłuszający ryk nad ich głowami. Trzy ciężkie bombowce pikowały na Obóz. Wiktor zamknął oczy, by w tej samej sekundzie otworzyć je, ponieważ ryk nagle zniknął. Nie, nie ogłuchł, pozostałe dźwięki nadal słyszał: głosy w kabinie śmigłowca, skrzypienie foteli, pisk w słuchawkach. Uczucie było podobne do tego, jakie powstaje, gdy ktoś naciśnie na pilocie telewizora przycisk MUTE: że niby głupi film, hałaśliwy, nie daje pogadać, ale patrzeć na niego można.

Było na co patrzeć: bombowce zawisły w powietrzu, dumnie zadarłszy ostre dzioby w kierunku nieba, jak pomniki samych siebie. Załogi katapultowały się i sześć pomarańczowych spadochronów rozkwitło nad Obozem niczym sześć zachodzących słońc Opadały wolniutko, a wiatr unosił je poza teren Obozu za druty kolczaste, za drugi, trzeci kordon.

Widocznie nie tylko ich czwórka ze śmigłowca, ale i cała reszta jak zaczarowana śledziła to powolne opadanie, bo kiedy w końcu cała szóstka jednocześnie dotknęła nogami ziemi, ktoś jednak wydał rozkaz szturmu.

Rozległa się straszliwa kanonada.

— Ląduj! Szybko! — rozkazał Farim.

— Oczywiście, że ląduję — zgodził się pilot. — 1 tak za minutę skończy mi się paliwo.

Dopiero teraz Wiktor zauważył, że śmigłowiec, tak jak i bombowce, wisi w powietrzu po prostu na słowo honoru, a silnik zgasł z braku paliwa. Jednakże wirniki obracały się z poprzednią szybkością i maszyna posłusznie wylądowała.

Farim wyskoczył na zewnątrz jak oszalały i zaczął walić w powietrze jak do jakiegoś celu. Selena wyszła spokojnie, nawet zadziwiająco spokojnie, jakaś wyciszona, obojętna na wszystko, podeszła do zasieków z drutu kolczastego, chwyciła wygodnie broń i wystrzeliła cały magazynek w główny budynek. W to, co niegdyś nazywało się głównym budynkiem. Teraz były to po prostu dymiące ruiny.

Pociski, bomby, granaty niemal starły już na pył cały kompleks Obozu, gdy rozstrzelana, pałająca żarem, podobna do dopiero co zastygłej lawy ziemia pękła i z tego cyklopicznego pęknięcia wypełzło coś ogromnego, okrągłego i świecącego. To coś wypłynęło i stało się po prostu błękitną lśniącą sferą — piorun kulisty o średnicy pięćdziesięciu metrów.

Błękitna kula wolno się uniosła, a ludzie już nie mogli się powstrzymać i strzelali teraz do niej ze wszystkich rodzajów broni, choć była to już absolutna niedorzeczność.

Wiktor przyjrzał się im i zrozumiał: ci ludzie nie mogą nie strzelać. Niektórzy przestawali naciskać spusty, a wtedy pociski wyrywały się z luf samowolnie, a błękitna kula pożerała je — widocznie tak się po prostu ładowała. Broń, która przestawała strzelać albo została porzucona, natychmiast wzlatywała w stronę kuli i ginęła w jej błękitnej głębi.

Wiktor wydobył swój pistolet, podniósł dłoń i rozwarł palce. Tak się wypuszcza na wolność ptaki, pomyślał. Pistolet wzleciał i pognał w błękit. Jakież to było wspaniałe!

A kula wzniosła się w końcu zbyt wysoko, by dało się w nią trafić z czegokolwiek. Pożarła już wszystkie czołgi i samoloty, wszystkie działa przeciwlotnicze i haubice. Lśniła coraz mocniej, aż dokoła zrobiło się jasno jak w dzień. Selena płakała, zrozumiała już wszystko, ale nie chciała puszczać swojej broni, miała jeszcze w magazynku jeden nabój. Wiktor powiedział:

— Wystrzel, wystrzel w nią!

Wystrzeliła, podrzuciła swoją broń — w prezencie zwycięzcy — i rozszlochała się głośno jak skrzywdzone dziecko, kryjąc twarz na piersi Wiktora.

A kula uniosła się wysoko, stała się punktem, potem jasną błyskawicą, i rozległ się grzmot — prawdziwy, zwyczajny, ziemski grzmot. Niebo w tej chwili było już zaciągnięte chmurami, nikt nawet nie zauważył, kiedy się pojawiły. I zaczęła się ulewa. Lunęło na ziemię, która od ponad dwu lat nie znała wody. Pieniące się strumienie biegły po popękanej powierzchni, wypełniały rowki i dziury, wsiąkały w wymęczoną glebę. Ludzie zupełnie zwariowali z radości. Zaczęli zdejmować ubranie, skakać i tańczyć w deszczu, śpiewać piosenki. A jeszcze inni rozebrali się do naga i zaczęli się kochać. I nikt nie nazwałby tego bezeceństwem, nie — to było symboliczne i piękne jak w jakimś starym, zapomnianym, amerykańskim filmie typu „Make love, not war!”.

Wiktor nie pamiętał, jak wrócił do miasta, chyba podwieźli go BTR-em. Jak przez mgłę pamiętał tylko, jak dostał się do Teddy’ego, z kim, co i w jakiej ilości tam pił. Pamiętał, że deszcz lał bez przerwy, że odbył się jakiś wiec przed merostwem, jakiś wiec na placu, i potem znowu była knajpa, a zupełnie nie chciało się spać, więc nawet nie patrzył na zegarek, nie patrzył na niebo — ciemno czy jasno, to było nieważne. Ale potem nagle poczuł straszne zmęczenie. Odwrócił się do towarzystwa i powiedział do wszystkich: — Na razie, chłopcy.

I poszedł w deszczu do swojego hotelu.

„…i poszedł w deszczu do swojego hotelu” — jakaś wielka powieść kończyła się takimi słowami. Ach tak! — przypomniał sobie. Hemingway, Pożegnanie z bronią!

I Wiktor powtórzył jeszcze raz. Już bez cudzysłowu i na głos:

— Pożegnanie z bronią.




Leonid Kudriawcew

I MYŚLIWY…


Dlaczego zdecydowałem się napisać to opowiadanie?

Tak naprawdę to nie wiem. Pewnie dlatego, że świat najlepszych przeczytanych przez nas książek nie umiera wraz z zamknięciem tomu. Zostaje i żyje w nas — tych, którzy potrafią odczuwać prawdziwą rozkosz przy lekturze dobrej książki. Potem sam zaczynasz pisać i ten świat jakby żąda, byś coś do niego dodał. Niech to będzie jakiś drobiazg. Na znak szacunku. Żeby udowodnić, że pamiętasz o tym świecie. Z wdzięczności za to, co ci dał.

Książki Strugackich mają taką właściwość. Darują coś nieuchwytnego, ale jednocześnie realnego. Może to cząstka włożonej w nie duszy? I jeszcze jedna sprawa — każdy z naszego pokolenia autorów fantastyki (mam na myśli tych, którzy mają teraz od trzydziestu do czterdziestu pięciu lat) kiedyś w dzieciństwie czy młodości czytał swoją pierwszą książkę braci Strugackich. Oczywiście, każdy inną i obowiązkowo szły za nią następne, ale najważniejszą zasługą tej pierwszej książki było to, że pokazała nam jak ciekawa, oszałamiająca, mądra, śmieszna i smutna może być fantastyka, jak prawdziwa.

Sądzę, że od tego momentu wszystko się zaczęło.

Oczywiście różnimy się i większość z nas pisze po swojemu. To dobrze. Ale wydaje mi się, że każdy w głębi duszy wie, od czego się wszystko zaczęło.

Wiadomo — od powieści Poniedziałek zaczyna się w sobotę, od Pikniku na skraju drogi, od Ślimaka na zboczu itd., itd. Zaczęło się od Strugackich. Ukształtowały nas ich książki i od tego nie uciekniemy. Udało im się to, co wcześniej nie udało się nikomu. Wychowało się na ich książkach całe pokolenie pisarzy, przy tym — jeszcze raz podkreślam — zupełnie do siebie nie podobnych.

To ci historia!

A opowiadanie… słowo honoru — na znak szacunku i wdzięczności… nie z zadufania…

Leonid Kudriawcew




Kapitan Quarterblood niespiesznie maszerował po skraju Strefy.

Pod jego nogami szeleścił koci mech. Rósł nawet tu, na asfalcie, ale, nie wiadomo dlaczego, szybko wysychał, stawał się łamliwy, a potem kruszył się i rozsypywał w pył. Gdy tylko wiatr zwiewał ten pył, asfalt natychmiast od nowa porastał kocim mchem. Kapitan zatrzymał się i nasłuchiwał. Gdzieś w głębi Strefy narodził się dźwięk podobny do skrzypienia starych drzwi z doszczętnie przerdzewiałymi zawiasami. Dźwięk brzmiał tak tęsknie i beznadziejnie, że Quarterblood wzdrygnął się, zatrzymał, zamarł, jakby zmieniając się w drewniany posąg, czekając, kiedy wreszcie dźwięk się skończy. Rzeczywiście po jakimś czasie się skończył i na Strefę znowu opadła cisza. Kapitan wyciągnął z kieszeni papierosa, pokręcił go w palcach i przypomniawszy sobie, po co tu jest, wyrzucił.

Tak. Nie wolno.

Ciężko westchnął, zrobił jeszcze z dziesięć kroków, zatrzymał się i znowu zaczął nasłuchiwać. W Strefie panowała cisza. Quarterblood zaczął się nawet zastanawiać, czy to skrzypienie, które dopiero co słyszał, nie było przypadkiem wytworem jego wyobraźni, halucynacją słuchową.

— Bzdura! — wymamrotał kapitan. — Bzdura, mnie nie oszukasz. Nie uda się.

Precyzyjnie jak na placu ćwiczeń odwrócił się na obcasach i skierował do samochodu, który zostawił za ostatnim stykającym się niemal z granicą Strefy domem.

W wozie paliło się światło. Poza tym siedział w nim kapral i kurczowo ściskając w ręku automat, wpatrywał się w deskę rozdzielczą. Miał dziwnie obce spojrzenie, jakby myślał o czymś obcym, odległym.

Gdy kapitan otworzył drzwi, kapral pisnął ze strachu i usiłował załadować automat. Ponieważ broń była zabezpieczona, przeładować się jej nie dało, więc zupełnie oszalały ze strachu kapral szarpnął za bezpiecznik. W tej samej chwili kapitan huknął go pięścią w pulchną, nie mającą jeszcze kontaktu z brzytwą twarz.

— Oszalałeś?! — wysyczał.

— O Boże! — szybko wymamrotał kapral. — O Boże! Myślałem… A to pan… O Boże… Ten dźwięk… nigdy takiego nie słyj szałem.

— Dużo jeszcze nie słyszałeś — burknął kapitan, ładując się do wozu. — Po cholerę włączyłeś światło? Sfiksowałeś ze strachu?

— Przez ten dźwięk. Aż mi ciarki po plecach… Myślałem, że z panem…

— Nie pękaj — uspokoił go kapitan. — Nikt tu jeszcze nie przekręcił się od dźwięku. Co innego, jak włączał światło w samochodzie, takich było od cholery. Przecież ci mówiłem, że przy świetle nie widzisz nikogo, a ciebie wszyscy. Zresztą jakbym inaczej do ciebie podszedł?

Wyłączył światło i zapalił papierosa.

Obok wiercił się i nawet bezgłośnie pochlipywał kapral.

A Quarterblood, oparłszy głowę o podgłówek, myślał o tym, że własna pomyłka nie wchodziła w grę. Węch myśliwego nie zawiódł go dotychczas ani razu. Stalker jest w Strefie i wracać będzie właśnie tędy, tą drogą. Oczywiście później, przed świtem. A na razie można jeszcze sobie popalić, póki jest czas.

— Podam pana do raportu, jak wrócimy… — burknął w końcu kapral.

— Co? — zapytał kapitan.

— Mówię, że podam pana do raportu — głośniej powtórzył tamten.

— Aaa, jak chcesz… Tylko nie zapomnij, że dopiero jak wrócimy. I dodaj, że moje działania były sprowokowane twoją nie-dbałością, która nieuchronnie prowadziła do zawalenia całej akcji. Uwzględnij również, że będziesz miał u mnie przerąbane, i to bardzo. Kapujesz? Przy okazji: ile ci zostało do cywila? Rok? Fajnie. Klawo. Po prostu bomba… bombeczka…

Kapitan wygramolił się z wozu, cisnął na ziemię niedopałek i starannie go zadeptał.

Przez jakieś mgnienie oka wydało mu się, że znalazł się na obcej planecie, w cudzym, wrogim świecie. Zresztą czyż tak nie jest? Czym innym jest ta Strefa, jak nie skradzionym przez nie wiadomo kogo i nie wiadomo w jakim celu kawałkiem Ziemi? Nie trzeba organizować gwiezdnych ekspedycji, budować potężnych fotonowych statków. Obcy świat znajduje się tuż pod bokiem, o dwa kroki stąd. Bierz, badaj, wyprowadzaj wnioski. Raj. Dla uczonych. A my? Co z tym chłopcem, który ściska w spoconych dłoniach automat, gotów strzelać do wszystkiego, co się rusza, do wszystkiego, co wyda się choć trochę niebezpieczne? A co z tym stalkerem, co to jak potępiony łazi do Strefy, żeby wyciągnąć z niej jakąś rzecz, której przeznaczenia nie rozumie, która albo obsypie dobrodziejstwem, albo zniszczy ten świat? A co z kapitanem Quarterbloodem, który zamiast gapić się w domu w telewizor lub wpaść do Michaeli, sterczy tu w zasadzce tylko po to, żeby postrzelić stalkera, który jest tak ograniczony, że nawet nie rozumie, co robi, który myśli tylko o pieniądzach. Zresztą czym ten stalker, jako człowiek, różni się od niego, Quarterblooda? Prawie niczym. Chyba tylko tym, że kapitan ma prawo strzelać do niego z automatu, a jak go zabije, to nie poniesie żadnej kary. Ponieważ wykonuje swoje obowiązki. Kapitan wlazł do samochodu, wyszarpnął z uchwytu nad przednią szybą krótki desantowy automat ze składaną kolbą i przerzucił pas przez ramię. — Siedź tu — rzucił do kaprala.

Ostrożnie otworzył drzwi i bezszelestnie zaczął oddalać się od wozu. Przycupnął za leżącym na boku, całkowicie przegniłym kioskiem z dykty, ostrożnie wysunął głowę i zaczął czekać.

Niespodziewanie przypomniał sobie tego tłustego, galaretowatego, przypominającego dużą gumową zabawkę gentlemana, który znalazł się w jego domu w ubiegły poniedziałek. Przyprowadził go Clausen, którego kilka lat temu wywalili na emeryturę. Wdepnął w jakąś historię ni to z pieniędzmi, ni to rozdzielczą. Miał dziwnie obce spojrzenie, jakby myślał o czymś obcym, odległym.

Przyjechali do Quarterblooda wieczorem. Clausen miał już nieźle w czubie, a ten gentleman był trzeźwy jak gwizdek. Quarterblood zamierzał od razu ich wypędzić, ale rozmyślił się; postanowił dowiedzieć się, czego od niego chcą, bo coś jakby za ważny był ów gentleman, a jego spinki Quarterblood mógłby kupić dopiero za swoje dwudziestoletnie pobory.

Wprowadził ich do salonu, włożył po szklaneczce do rąk i zaczął czekać, czym to się skończy.

A tamci wcale się nie śpieszyli. Gentleman milczał, tylko się rozglądał, a przez jego oblicze chwilami przemykała wyraźna pogarda do ubogiego, spłowiałego salonu, starej wygniecionej kanapy, na której zostali usadowieni, i okropnej — według niego — whisky, którą go uraczono. Mimo to nie zamierzał wychodzić, ciągle na coś czekał. A Clausen opowiadał takie dyrdymały… Na każdy temat: o byłych kolegach z firmy, o znajomych, o pogodzie, o wyścigach w Sydney… Był jakiś taki podrajcowany, nawet jeśli się uwzględni wypity alkohol; poza tym co jakiś czas idiotycznie puszczał oko.

W końcu cierpliwość Quarterblooda się skończyła, więc dość oschłym tonem poprosił o podanie celu niespodziewanej wizyty.

No i zaczęło się.

Okazało się, że Clausen wcale nie jest aż tak pijany. Rzucił na gentlemana tchórzliwe spojrzenie i z nie znanego powodu ściszywszy głos, jakby ktoś mógł ich podsłuchać, rzekł:

— Jest sprawa. Ten oto pan…

Gentleman niespokojnie poruszył się na kanapie i Clausen urwał. Przez jego twarz przemknął skurcz, oczy wypełnił smutek skatowanego psa. Spazmatycznie przełknął ślinę i mówił dalej:

— Więc ten gentleman, a powiem ci, że jest to jeden z najbardziej znanych na świecie myśliwych na grubego zwierza, dowiedział się, że też jesteś swego rodzaju myśliwym. Chciałby cię poznać.

— Myśliwym? — zdziwił się Quarterblood. — Jak to?

— Och, przecież wszyscy wiedzą o twoich samotnych polowaniach na stalkerów.

— Ach, o to ci chodzi?!

— No tak — nieoczekiwanie spokojnym i twardym głosem powiedział Clausen i znowu mrugnął.

— I co dalej? — zapytał kapitan, wciąż jeszcze nie rozumiejąc, ku czemu zmierza gość.

— Wiadomo, co dalej. On poluje i ty polujesz. Przy tym miałeś więcej szczęścia, bo polujesz na niezwykłą, powtarzam: bardzo niezwykłą zwierzynę. Wiemy, że zgodnie z regulaminem powinieneś brać ze sobą jeszcze jednego człowieka. Z reguły to jakiś szczeniak, kapral albo i szeregowy. Zostawiasz go w wozie i polujesz sam. A mógłbyś wziąć na to polowanie kogoś innego. Zgoda, takie… safari… oznacza duże kłopoty, ale z kolei można na nim bardzo sympatycznie zarobić. A dokładniej: honorarium będzie bardzo wysokie, powiedziałbym nawet bajeczne. Pomyśl, niedługo emerytura. Jak myślisz, będzie wysoka?

W tym momencie kapitan podziękował im za wizytę, Clausen próbował go jakoś przekonać, znowu obiecywał mamonę, zaklinał się na starą przyjaźń, mówił, że ugrzązł w długach i że zorganizowanie tego polowania to dla niego sprawa życia i śmierci. W końcu do rozmowy wtrącił się również sam gentleman. Jak się okazało, miał wysoki, a chwilami nawet piskliwy głos. Powiedział, że jest zaszczycony znajomością z tak znakomicie polującym na ludzi myśliwym, że pała chęcią przyswojenia sobie choćby okruchów tego doświadczenia, że jest gotów zapłacić za to doświadczenie naprawdę gigantyczną sumę.

Wtedy kapitan oszalał. Wszystko, co mówił i co robił w ciągu następnych pięciu minut, pamiętał kiepsko. Nie wiadomo dlaczego w pamięci pozostał mu tylko szlochający Clausen i wciąż niewzruszony gentleman, który wkładając swój wspaniały płaszcz, nijak nie mógł trafić w rękawy, oraz to, jak zamyka za nimi drzwi i wlecze się do salonu.

Urżnął się tego wieczoru, urżnął się strasznie, polazł do Bargla, ale po drodze rozmyślił się, skierował do Michaeli i urządził tam cholerną awanturę z tłuczeniem naczyń na czele.

Wzdrygnął się.

Tam od frontu, w Strefie, wszystko zamarło, nie było najmniejszego ruchu. Kapitan miał wrażenie, że widzi po mistrzowsku namalowany obraz, że jeśli zrobi krok do przodu, uderzy nosem w płótno, a wtedy kurtyna opadnie, świat się zmieni, stanie się inny, a on nie będzie już kapitanem Quarterbloodem, lecz kimś zupełnie do kapitana niepodobnym.

Potem na tym płótnie poruszył się jakiś punkt, jakiś wzgórek i kapitan zapomniał o wszystkim. Ten punkt nie mógł być niczym innym jak stalkerem wracającym z fantami.

Quarterblood przyczaił się. Teraz trzeba tylko czekać i czekać, by w odpowiedniej chwili… żeby tylko trafić na odpowiednią chwilę!

W tym momencie usłyszał z przeciwnej strony szmer, a obejrzawszy się, przeklął cały świat. Kapral. Zupełnie nie kryjąc się, walił do jego kiosku, jakby spacerował po deptaku jakiegoś kurortu. Nie było możliwości zatrzymania go, bo każdy okrzyk czy gwizd zepsułby sprawę do końca.

Kapitan zgrzytnął zębami i zaczął czekać, aż ten szczyl podejdzie, mając tylko nadzieję, że stanie się to wcześniej, niż stalker go zauważy.

W końcu kapral znalazł się obok niego za kioskiem, więc poprzysiągłszy rozliczyć się później za wszystko, kapitan wyszeptał:

— Siedź i ani drgnij. Nie waż się poruszyć palcem. Po cholerę tu przylazłeś?

— Bo pomyślałem, że może potrzebna pomoc…

— Pomoc? Ja ci dam pomoc. Pomocnik się znalazł — wysyczał kapitan i nagle pojął, że zupełnie nie gniewa się na kaprala, może dlatego, że wyobraził sobie, jak ten bał się tam w wozie, sam, otoczony ciemną niewiadomą.

Niech będzie, Bóg z nim, z kapralem.

Wyjrzał zza kiosku i dosłownie o dwadzieścia metrów od siebie zobaczył ciemną postać ukosem kierującą się do sąsiednich domów. Nie było już na co czekać.

Kiedy naciskał na spust, nagle przypomniał sobie owego gumowego gentlemana. „Myśliwy!” Tak, myśliwy. I co z tego?

Seria rozdarła nocną ciszę. Lśniący szereg traserów przeszył ciemną postać, która, nawet nie drgnąwszy, szła dalej. Kapitan puścił drugą serię, która również nie wyrządziła zmierzającemu do domów człowiekowi najmniejszej szkody.

Zaczynając się domyślać kogo, a właściwie co ma przed sobą, Quarterblood rzucił się do postaci i omal nadział się na serię, którą wypuścił kapral.

Pociski przemknęły tuż przed jego twarzą.

— Zabiję! — wrzasnął rozwścieczony do sterczącego nad kioskiem hełmu. Wystraszony kapral jęknął i zniknął. Kapitan nie miał już czasu nawet strzelić w papę pechowego szczyla. Skoczył do wciąż jeszcze maszerującej figury, oświetlił ją latarką i zaklął.

Oczywiście martwiak.

W związku z tym koniec polowania. Na dziś. Kapitan dobrze wiedział, że nie ma już sensu czekać na stalkera. Pewnie, może leży gdzieś tu obok, o sto metrów, za pagórkiem, ale nie wstanie, będzie czekał, aż odjadą. Poleży nawet dobę. Cierpliwy bydlak.

Trzeba ruszać do domu. Kapitan pomyślał, że dzisiaj koniecznie musi wpaść do Michaeli. Nie będzie awantur. Nie, dziś będzie jak trzeba, cicho i spokojnie. Ale kapral… Kapralowi pokaże, gdzie raki zimują.

Quarterblood skierował się z powrotem do kiosku, a kiedy zostało mu do niego kilka kroków, pojął, że gdzieś w głębi duszy cieszy się z nieudanego polowania. Zaskoczyło go to, ponieważ nigdy przedtem nie odczuwał porażki w ten sposób. Aż się zatrzymał, żeby zrozumieć, co się w końcu stało, i widząc znowu wysunięty ponad ścianę hełm kaprala, zrozumiał, że przyczyną jest ten gentleman myśliwy. Tak, właśnie on i jego propozycja. Trzeba mieć nieźle porąbane: safari na ludzi. Polowanie. Rozrywka.

Kapral nagle zaczął machać rękami.

— To on! Niech pan patrzy! — krzyknął.

Kapitan odruchowo obejrzał się i zobaczył stalkera. Biegł ciężko, nie oglądając się, tą samą trasą co martwiak. Do najbliższego domu, w którym zamierzał się schować, zostało co najwyżej dziesięć metrów. Odwracającego się Quarterblooda zadziwiło piękno i bezsens jego pomysłu. Gdyby kapral nie wyjrzał, stalker uciekłby, przemknął dosłownie pod ich nosem.

Czas jakby zwolnił, stanął w miejscu. Wciąż jeszcze odwracając się i ściągając z ramienia automat, kapitan zobaczył wyraźnie jak na zdjęciu twarz tego gentlemana myśliwego. Przez jego głowę zdążył nawet przemknąć wers nie wiadomo skąd znanego mu wiersza: „I myśliwy powrócił ze wzgórz…” Potem chlasnął z automatu z niewygodnej pozycji, nie mierząc, a postać, już niemal dobiegająca do rogu budynku, zgięła się w pół, jęknęła i runęła na ziemię.

— Ale go pan rąbnął! — radośnie wykrzyknął kapral.

Ale kapitan go nie słyszał. Szedł w kierunku stalkera, niespiesznie, ostrożnie, gotów w każdej sekundzie oddać strzał. Zdarzało się, że niektórzy, zwłaszcza nowicjusze, brali ze sobą do Strefy broń. Ten jej nie miał. I jeszcze żył. Kapitan zrozumiał to, zatrzymawszy się o pół metra od ciała, gdy stalker jęknął i wolno, nie widząc kapitana, jakby nie uświadomiwszy sobie, co się właściwie stało, zaczął pełznąć w kierunku domu. Nie wypuszczał z rąk worka z fantami, wlókł go za sobą po kocim mchu.

Należało go dobić. Złego słowa nikt by kapitanowi nie powiedział, nikt by go nie osądził, ponieważ tu, na obrzeżu Strefy, stalkerzy byli wyjęci spod prawa. Poza tym wcześniej w podobnych wypadkach zawsze ich dobijał. Taką miał zasadę.

Ale nie teraz.

Tak, nie zrobię tego, powiedział sobie kapitan. Nie zrobię tego, bo nie jestem myśliwym, bo tylko wypełniam swój obowiązek, a on nie jest zwierzyną, jest człowiekiem.

A jego ręce podnosiły już automat, wolno, zdawałoby się: cały wiek, ale jednak podnosiły. Stalker obejrzał się i kapitan zobaczył jego wysmarowane błotem oblicze, wykrzywione w zwierzęcym grymasie śmiertelnego przerażenia.

Nie, nie zrobisz tego! — znowu powiedział sobie kapitan, 1 wpadając w przerażenie, ponieważ uświadomił sobie, że ręce przestały go słuchać: robią coś swojego, co potrzebne jest tylko im, rękom.

— Nie! — wrzasnął rozpaczliwie, wciąż próbując odzyskać nad nimi władzę.

Zagrzmiała seria, stalker runął twarzą w koci mech…

Kapral wezwał przez radiostację specgrupę. W zakurzonym jeepie przyjechali trzej oficerowie, właśnie ci, którzy powinni się takimi sprawami zajmować. Spisali protokół, obejrzeli ciało i zabrali worek z fantami, żeby przekazać je do instytutu. Przepytali kaprala i usiłowali zadawać kapitanowi jakieś pytania, ale on ich nie słuchał. Stał pięć metrów od miejsca, gdzie postrzelił stalkera, i patrzył na Strefę.

O świcie specgrupa odjechała, a kapitan wciąż stał, tępo wpatrując się w budynki, porośnięte jakimiś strzępami przewody, ciężarówki i nieco dalej znajdujące się wagoniki. Przez cały czas ściskał w ręku automat. Kapral kilka razy przymierzał się, żeby go odwieźć, ale kapitan w milczeniu odpychał go i patrzył, patrzył.

A potem coś w nim pękło — oddał kapralowi automat, usiadł na trawie i zapalił papierosa.

Rześki poranny wiaterek unosił dym. Kapitan pomyślał o tym, że do stalkera strzelał nie on, lecz sama Strefa. To musiała być ona, nikt więcej. Tylko tak można było wszystko wytłumaczyć, tylko tak wszystko było logiczne. To ona broniła się „puściakami” i „komarzymi łysinami”, była wszystkimi rzeczami, które wynosili z niej stalkerzy i uczeni. Była. Walczyła, chciała pozostać sobą, nie chciała zniknąć, rozmyć się na kuli ziemskiej. A on, Quarterblood, zbyt długo znajdował się w jej pobliżu. Strefa przerobiła go, jak przerabiała stalkerów i ich dzieci, z tym że kapitana przerobiła jakoś szczególnie, czyniąc z niego swego sługę, strażnika. Nie było od tego odwołania, nie było ratunku.

Kapitan Quarterblood wstał, odebrany od kaprala automat powiesił na ramieniu i poszedł do samochodu. Kapral usiadł za kierownicą, kapitan usadowił się obok i odjechali od Strefy, odjechali. Czas na raport.

— Ale go pan rąbnął! — rzucił kapral. Kapitan wymamrotał coś w odpowiedzi.

— Co? — zapytał kapral, nie zrozumiawszy.

— Nic — powiedział Quarterblood.

Nie miał ochoty na rozmowę z kapralem, ponieważ dopiero co przyszło mu do głowy trzecie wyjaśnienie.

Być może wszystko jest prostsze i Strefa nie ma tu nic rzeczy? Być może po prostu stał się myśliwym, któremu podoba się polowanie na rzadkiego zwierza — człowieka? Być może upodobnił się do tego gumowego gentlemana? I niepotrzebny jest ten kit o długu czy długotrwałym wpływie Strefy?

Ta myśl nie wywołała ani strachu, ani grozy; była o wiele prostsza i swojska niż wszystko, o czym myślał w ciągu ostatniej godziny. I jeszcze coś w niej było, w tej myśli, jakby obietnica pewnego zapomnienia, pewnego ukojenia.

— Pewnie tak to jest, pewnie tak jest — wymamrotał kapitan. — Nie ma co robić wody z mózgu, nie ma co…

— Co pan powiedział? — znowu zapytał kapral. — Mówił pan coś?

— Tylko tak sobie — wymamrotał kapitan, a potem nie wytrzymał i dodał: — „I myśliwy powrócił ze wzgórz… ”

Myśliwy…?




Nikołaj Romanieckij

OBARCZENI SZCZĘŚCIEM



1961 rok. Pierwsze Wostoki znalazły się na okołoziemskiej orbicie.

A w rodzinie Romanieckich wydarzenie o lokalnym charakterze: drugoklasiście Koli ojciec przywiózł z delegacji do stolicy książkę Droga na sto parseków. Dlaczego to zrobił — nie wiadomo do dziś (ojciec nie jest miłośnikiem fantastyki i nigdy nim nie był)…

Nowa książka o tajemniczym tytule. Pierwszy przeczytany utwór sf — Serce Żmii (Cor Serpentis) Iwana Jefremowa. Pierwszy w życiu wstrząs, wywołany przez literaturę. Wstrząs, który był tak silny, że przewrócił cały krąg literatury dziecka.

Nieznane nazwiska-odkrycia. Georgij Gurewicz, Anatolij Dnieprów, Iwan Jefremow, Walentina Żurawlowa, Wiktor Saparin… Arkadij i Borys Strugaccy.

Zaczęło się czytanie fantastyki, intensywne, ale bezładne. Stałe najazdy na miejską bibliotekę dla dzieci, długie wędrówki pomiędzy zapchanymi książkami regałami, niezadowolenie bibliotekarki z powodu monotematyczności wyboru, omijającego kanon szkolnych lektur. Nowe odkrycia.

Nowe wstrząsy, wstrząsy, wstrząsy…

Boże, dlaczego tak wcześnie się urodziłem! Rozpacz aż do łez… Przecież mógłbym żyć z małżeństwem Wariencowów czy Krisem Calvinem, mógłbym spotkać się z kallistianami i galaktami, na pewno zakochałbym się w III Elii i Nisie Krit…

Nazwiska, nazwiska, nazwiska… Altów, Bielajew, Verne, Kazancew, Clarkę, Lem, Martynow, Poleszczuk, Szalimow… Nazwiska, nazwiska, nazwiska… Asimov, Berdnyk, Warszawski, Gromowa, Karsak, Kołpaków, Łarionowa, Simak, Śniegów… Arkadij i Borys Strugaccy.

Boże, mógłbym latać z Bykowem i Żylinem, mógłbym walczyć na miecze w jednym szeregu z Parną i Rumatą mógłbym polować na tachorgi i ratować dzieci na Tęczy! Boże, zasnąć w swoim łóżku, a obudzić się w pokoju numer 18 szkoły Aniudina! Tb były wspaniałe światy, światy, w których chciało się żyć. Dlatego, że było tam niesamowicie ciekawie.

A czas płynął. Lata sześćdziesiąte mijały. Drugoklasista stał się pięcio-, sześcio-, a potem dziesięcioklasistą. Skończył szkołę, przepracował rok w fabryce, zdał na politechnikę w Leningradzie. Fantastyka… nie, nie została zapomniana; po prostu nowe zainteresowania przesunęły ją na drugi plan. Istniała wszak grupa rockowa (która wtedy nazywała się WIA), teatr studencki, nauka… Poza tym nic ciekawego (świeżego!) nie trafiało w moje ręce, czytałem kolejny raz to, co poznałem w dzieciństwie.

A potem w ręce studenta Romanieckiego trafiło czasopismo „Aurora” z Piknikiem na skraju drogi i…

Piknik był nowym wstrząsem, wstrząsem dorosłego już człowieka.

Ten wstrząs zmusił studenta do opanowania maszynopisania (przepisywałem podczas praktyki przeddyplomowej Brzydkie łabędzie z fotokopii, Bajkę o Trójce z „Angary”, Ślimaka na zboczu z „Bajkału”. Wstrząs ten zapędził świeżo upieczonego inżyniera na czarny książkowy rynek, gdy znalazł on już dla siebie kąt w Leningradzie i pojawiły się jakieś zarobki. Ten wstrząs w końcu przyprowadził mnie także na seminarium Borysa Natanowicza.

Zdradziłbym więc samego siebie, gdybym nie skorzystał z propozycji Andrieja Czertkowa.

Nikołaj Romanieckj




1. Maria Shoehart, 15 lat, abiturientka


Gdyby Maria była piskliwą sroką Ginnie Coiway czy, powiedzmy, bezmózgą Gretą Schubel — ta to dopiero ma pusty łeb! — po dzisiejszej kusze biegłaby do domu cała zaryczana i nie zauważając nikogo, spazmatycznie przyciskałaby do ust mokrą chusteczkę. Jednak Maria nie była Ginnie czy Gretą. Przecież jej ojcem był Red Szalony. To po pierwsze. A po drugie, i najważniejsze, Maria była kiedyś Małpeczką. Dlatego nie tyle nie zauważała przechodniów, ile szła po chodniku z zadartym ku niebu nosem, rzucając pogardliwe spojrzenia na wszystkich napotkanych mężczyzn. Tylko przygryziona górna warga mogła zdradzić otoczeniu, jak źle się teraz czuje córka Shoeharta. Ale żeby to wiedzieć, otoczenie musiałoby znać Marię tak, jak znała ją matka.

Gdy ulica jest tak wyludniona, łatwo jest rzucać pogardliwe spojrzenia. Nawet na mężczyzn. A Harmont wciąż jakby się wyludnia — im dalej, tym szybciej. Podobno w instytucie haruje teraz może jedna dziesiąta tego, co kiedyś. Mundury też spotyka się znacznie rzadziej. „Badanie Strefy w jej dzisiejszym stanie, jak i jej wpływu na mieszkańców naszego miasta, nie wymaga wielu badaczy… ” Tak twierdzi belferka od historii. Krócej rzecz ujmując, przy Strefie w Harmont wkrótce nie zostaną ani wojskowi, ani uczeni. Jasne jak oczy własne, że dla miejscowych tym bardziej nie będzie pracy. Oczywiście, gdyby odwołano przepis o emigracji, ludziom żyłoby się łatwiej. Ale kto go odwoła! W życiu nie doczekasz się takiego prezentu od ONZ-etu: świat boi się harmontczyków jak zadżumionych. A tchórze wiadomo: zamykają się w dzień i w nocy na wszystkie rygle. Nawet przed przyjaciółmi…

Tylko Bardge nie ma rygli. Jego podwoje okazały się jak zwykle, otwarte na oścież i Maria nie wytrzymała — zapomniawszy o przysięgach, ponownie dała się skusić na jego lipną gościnność.

Bardge w ostatnim czasie też nie mógł pochwalić się tłumami gości, ale jakoś się trzymał. Witraże osadzone w oknach sprawiały, że w sali panował półmrok, ale światła z oszczędności nikt nie włączał. A może po to, żeby stworzyć podejrzaną intymność. Przy stołach siedziało kilka osób, ale po wejściu z dziennego światła wyglądali jak tajemnicze ciemne postacie bez twarzy — jak żywe lalki w snach — więc Maria nie zatrzymała się tam, tylko od razu poszła do długiego — wspomnienie dawnych dobrych czasów — baru, przed którym w równym szeregu sterczały puste stołki.

Ciotka Dina w zwykłym ciuchu — oślepiająco biała bluzka z koronkami — stała na posterunku. Leniwie przecierała szklanki, rzucając na salę niewesołe spojrzenia i potrząsając kruczoczarną grzywą.

— Witaj, Mario!

— Dzień dobry, ciociu Dino!

— Dla ciebie jak zwykle?

Nie doczekawszy się odpowiedzi, ciotka Dina nalała soku pomarańczowego do wysokiego kielicha ozdobionego starym herbem Harmont, zręcznie napełniła pucharek brązowymi kulkami lodów. Maria skwapliwie wgramoliła się na stołek, chwyciła wytworną łyżeczkę.

— Co u mamy i ojca? — Ciotka Dina wróciła do swego stałego zajęcia: przecierania kieliszków, rzucania spojrzeń i potrząsania grzywą.

Niby nie wiesz, pomyślała Maria. Przecież nie nocował dzisiaj w domu, posuwał cię. Matka znowu przez całą noc podlewała łzami poduszkę, dopiero przed świtem doszła do siebie…

— Dziękuję, dobrze.

— Ojciec musi znaleźć pracę. Ile już nie pracuje?

Niby nie wiesz, pomyślała Maria. Chociaż być może przed tobą nie sypie. W każdym razie ja bym się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że nie sypie. Nawet jeśli nim trzęsiesz jak śliwką; ojciec to nie śliwka, nie sypie dokoła…

— Zwolnili go z instytutu pół roku temu.

Ciotka Dina przestała przecierać kieliszki, pochyliła się do! Marii, ukazując jej pejzaż ukryty dotychczas pod bluzką.

To ci dopiero — w tym wieku chodzi bez biustonosza, pomyślała Maria. W sumie ojca można zrozumieć.

Naszła ją nagle ogromna ochota, aby spłatać figla, na przy. kład pokazać ciotce Dinie pajączka. Niechby połaskotał ją między zderzakami. W dechę by było. Albo mocniej trochę — wpuścić jej tam karalucha. Ale by było pisku! Zresztą nie, nie warto! Jasne jak oczy własne — strumień nienawiści skieruje się natychmiast na Marię, ciotka Dina nie cukierek, połapie się, o co chodzi — ale walczyć tak z własnym złym humorem to prościzna, ludzka sprawa. W końcu ciotka Dina nie jest winna, że faceci lecą na jej zderzaki. Chyba po to Stwórca zrobił Adamowi operację plastyczną…

— Jesteś już dorosła — powiedziała ciotka Dina półgłosem. — I Dużo rozumiesz… Porozmawiałabyś z matką. Mogę go przyjąć do pracy nawet dzisiaj. Przecież kiedyś z moim mężem kręcili duże interesy. Żal mi go, marnuje się… Chłop z niego mocny, i skrzynki może nosić, i pomóc w kuchni. Pracowałby u mnie, to bym go trzymała od flachy na kilometr. Poza tym dostawałby pieniądze. Wprawdzie mało teraz mamy klientów, ale przecież coś zarabiamy.

Maria odłożyła łyżeczkę.

— Przecież ciocia dobrze wie, że ojciec nigdy nie zgodzi się, aby przecierać kieliszki i nosić skrzynki. Ciotka Dina westchnęła.

— Wszystko w życiu może się zmienić, dziewczyno. Ludzie też się zmieniają… Nawet mężczyźni. Po prostu nie można ich zostawiać w spokoju, trzeba ich szarpać, przypominać o obowiązkach wobec rodziny. — Ciotka Dina sama poczuła, jakim smalcem zajechały jej ostatnie słowa, umilkła, potrząsnęła grzywą i znowu zajęła się szklankami.

Tak, pomyślała Maria. Kto jak kto, ale ty na pewno strasznie byś chciała, żeby pracował w Barge. „Chłop z niego mocny!.. ” Ale byś miała fajnie! Pokazałabyś mu swój podbluzkowy pejzaż, wciągnęłabyś do biura, raz-dwa i pełna kultura. Wszystko byłoby cacy. W domu nocowałby codziennie. Matka nie lałaby łez w poduszkę…

— Dobrze — powiedziała. — Przekażę mamie propozycję cioci.

— Maria! — rozległ się z tyłu znajomy głos. — Małpeczka!

Maria odwróciła się. Jej oczy przywykły już do półmroku i teraz dojrzała przy jednym ze stolików Dicka Nunnuna.

— Maria! — Nunnun zapraszająco pomachał widelcem. — przysiądź się!

— Idę! — Maria położyła przed ciotką Diną monetę, wzięła pucharek i szklankę i przeniosła się do stolika Nunnuna.

Miał na sobie swoje najlepsze ciuchy — malutki, krąglutki, różowiutki. I pewnie bardzo głodny, bo ciął kotleta z wyraźnym apetytem.

— Cześć, wujku Dick!

— Cześć, moja śliczna!

Maria zaczerwieniła się z zadowolenia, spuściła oczy. Mimo wszystko jest przyjemnie, kiedy mówią do ciebie „moja śliczna”. A nie „wilkołak”…

— Wydawało mi się, że weszłaś tu zdenerwowana. — Wujek Dick zawsze był cholernie spostrzegawczy. — Stało się coś?

Trzeba było szybko się odkleić.

— A, to nic szczególnego… Buty obtarły mi nogę. Mama dała mi dzisiaj nowe sandałki, stare zrobiły się cokolwiek małe.

Dick przestał żuć, kiwnął ze zrozumieniem głową. Oczy zrobiły mu się kłujące, uważne i bardzo smutne. Jak wiele lat temu. Nie, od wujka Dicka Nunnuna nie da się odkleić. Nigdy.

— Przestań, zielonooka! Bajki o nowych sandałkach możesz opowiadać Dinie Barbridge. Znowu masz problemy w szkole?

Nie pozostało jej nic innego, jak znowu spuścić głowę.

— Wujku Dick, za co oni mnie tak nienawidzą? Czy to ja jestem winna?

Wujek Dick chrząknął jakoś zupełnie nie po nunnunowsku.

— Wiesz co, dziewczyno, tak w ogóle to oni też nie są winni. Ludzie zawsze nienawidzą tych, którzy nie są do nich podobni. W najlepszym razie ledwie ich tolerują. Do czasu, kiedy ukażesz swoje niepodobieństwo… Taka już jest ludzka natura.

Maria podniosła na niego suche oczy:

— Ale ty masz inną ludzką naturę!

— Bo może wcale nie jestem człowiekiem. — Wujek Dick uśmiechnął się chytrze. — Może też jestem produktem Strefy…

Wiesz, jest tam taka rzecz, nazywa się „gadaj-spadaj”? Więc ja jestem taki żywy „gadaj-spadaj”. Jak mnie przycisną, to gadam. Albo spadam. — Puścił do Marii oko i okropnie zadowolony ze swojego żartu znowu zajął się kotletem.

Maria uśmiechnęła się. Jednak z wujkiem Dickiem było w dechę. Nie tak jak z innymi… Szczególnie w dechę było z wujkiem Dickiem w dzieciństwie, kiedy przychodził do nich w gości, przynosił prezenty: albo czekoladki, albo jakąś chytrą zabawkę, której nie miały dzieci z sąsiedztwa, podrzucał Marię pod sufit, zręcznie ją łapał, słuchał jej zachwyconego pisku, a potem rozmawiał z tatą o wszystkich tych mądrych rzeczach, dziwnie zerkając na mamę swoimi bardzo smutnymi oczami. Teraz nie było tak w dechę jak w dzieciństwie, ale humor Marii i tak się poprawił. Jakkolwiek by było, wujek Dick zawsze wiedział, czego chce od życia. I wcześniej wiedział, i teraz wie. Proszę, z jakim apetytem pałaszuje kotlet, jeszcze bardziej łapczywie niż Maria lody czekoladowe. Prócz tego, nawet jeśli i litował się nad Marią, to widocznie był to taki rodzaj litości, od którego nie dymiła czacha i nie tajały siły.

— Co ojciec robi?

Jego nie trzeba było okłamywać.

— Pije jak szewc.

— Mmmtaak! — Wujek Dick pokręcił głową. — Zawsze mi się wydawało, że twój ojciec ma w sobie mocny trzpień. Może i nie w tę stronę się kręci, co u reszty ludzi, ale przynajmniej żeby go złamać, trzeba się napocić. — Znowu pokręcił głową i westchnął z żalem.

— Mama mówi, że jego trzpieniem zawsze była Strefa — powiedziała Maria. — A teraz z tego trzpienia został tylko cień.

Trzy stoliki od nich siedziały dwa mundury, wcinały hot dogi z keczupem i zielonym groszkiem, zalewały to wszystko importowanym bawarskim piwem, cicho o czymś nawijały. To znaczy cicho dla wszystkich pozostałych. Nie dla Marii. Ona ich gaworzenie znakomicie słyszała. Jeden odpękał dzisiaj ostatni dzień, jutro koniec, zabieraj szmaty, chłopie, i z powrotem do Szwecji, do rodzimego Jewle, dość tego wycierania służbowych portek bez pożytku… Drugi szczerze się dziwił, dlaczego kumpel tak się martwi wyjazdem. Ja bym, na przykład, szmaty spakował już dziesięć lat temu, kiedy mnie tu skierowali-Zresztą i ja polecę za tobą, nie ma co tu chronić, szkoda marnować ONZ-owską sałatę…

— Może mama ma rację — powiedział wujek Dick. — Zna go o wiele lepiej niż ja i ty. Ale myślę, że jakaś praca by mu się przydała.

— Już! — powiedziała Maria. — Zadzieram kiecę i lecę… Kto go weźmie! Chyba że miss Barbridge…

Spojrzała na ciotkę Dinę, która jak zwykle wypinając zderzaki i wyzywająco wstrząsając kruczą grzywą, rozmawiała przez telefon, leniwie prosiła o przysłanie czterech skrzynek whisky, skrzyneczki bourbona, dwudziestu skrzynek piwa. dobra, wezmę hot dogi, przywieźcie… Nunnun również rzucił spojrzenie na zderzaki ciotki Diny. O whisky i hot dogach nie słyszał, ale niewątpliwie zauważył, jak guziczki sutek wypinają jej bluzkę.

— Miss Barbridge, powiadasz? — Pocmokał cicho. — Na miejscu twojej mamy trzymałbym go na kilometr od takiej pracy.

Miał teraz na twarzy wypisane zupełnie inne uczucia — zamiast smutku i współczucia widniało na niej coś bardzo, bardzo nieprzyjemnego, tak nieprzyjemnego, że Maria nie wytrzymała i zerknąwszy w stronę ponuro pijących piwo Szwedów, powiedziała:

— Mówią, że w instytucie znowu będzie redukcja.

— Redukcja? — Wujek Dick przeniósł na nią zdziwione spojrzenie. — Ach tak, redukcja. Międzynarodowa społeczność uważa, że nie ma sensu trzymać tu tylu darmozjadów i próżniaków. Do pewnego stopnia zgadzam się z międzynarodową społecznością.

— Ale twojego etatu nie redukują…

— Mojego? Pewnie, że nie. — Nagle zrozumiał, o czym Maria mówi. — A, o to ci chodzi… Przestań, zielonooka, specjaliści od reklamacji nie zostaną bez pracy. — Spojrzał na nią uważnie, przemknął wzrokiem po jej piersiach i nagle powiedział: — Wiesz co, Mario… Jesteś już całkiem duża!

Tak, pomyślała Maria. Jestem, jak się okazało, duża. Powiem więcej, jestem na tyle duża, że nawet nie jesteście w stanie sobie tego wyobrazić.

Dokończyła lody, dopiła sok, wstała i otrzepała dżinsy.

— Pójdę już, wujku Dick.

— Dobrze. — Wujek Dick wstał i ukłonił się jak przed dorosłą damą. — Serdeczne pozdrowienia dla ojca i mamy! Powiedz, że wpadnę do was. W najbliższych dniach. Może nawet dzisiaj.

Nie wpadniesz, pomyślała Maria. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że nie jesteśmy ci już potrzebni. Teraz z naszego powodu są same kłopoty. Reklamacje są prostsze…

Mimo to zły humor całkowicie jej minął, a wraz z nim zniknęło poczucie wypełniaj ących ją mocy. W domu będzie ich miała jeszcze mniej. Bardzo dobrze, znaczy to, że w Harmont nie stanie się dzisiaj nic nadzwyczajnego.

Weszła na ganek rodzinnego domu, poszperała w torebce, znalazła klucz. Ale od razu wrzuciła go z powrotem — w domu byli goście.

Drzwi już się otwierały — mama jak zawsze wyczuła zbliżanie się córki. — Wchodź!

— Nie — powiedziała Maria. Zły humor wracał siedmiomilowymi krokami.

Guta zrozumiała wszystko od jednego spojrzenia.

— Znowu coś w szkole? Maria skinęła głową.

Matka wciągnęła ją do przedpokoju, przycisnęła do piersi. Maria nagle zrozumiała, że piersi matki są o wiele mniejsze niż piersi ciotki Diny. I pewnie o wiele mniej jędrne…

— Córeczko, musisz wytrzymać. To już ostatnia klasa. Teraz nie możesz przerwać. Już niewiele zostało!

Sam na sam z mamą mogłaś zapomnieć, że jesteś córką Reda Szalonego, więc po policzkach popłynęły strumyczki. A zaraz po łzach pojawił się ból głowy. Spośród wszystkich litości litość mamy przenikała najmocniej i była niemal nie do wy trzymania. Od tej litości naprawdę dymiła czacha. Ale i moc topniały jak śnieg na majowym słońcu.

— Guta! — rozległ się w przedpokoju ryk ojca. — Kogo tam przyniosło?

Ból głowy od razu osłabł — litość mamy rozdzieliła się na dwie części.

W salonie pobrzękiwały szklanki i buczały męskie głosy. Języki mężczyzn ledwie radziły sobie ze słowami.

— Kto tam jest? — zapytała Maria, znając odpowiedź.

— Szuwaks. Pojawił się z samego rana i nie daje się wypędzić. Jasny gwint, siedzą i siedzą! Kończą drugą butelkę.

Szuwaks — to w dechę. W obecności Szuwaksa ojciec zazwyczaj miękł. Z Szuwaksem zawsze wspominali przeszłość — jak ojciec taszczył ze Strefy fanty, a Szuwaks zanosił je z powrotem. Albo jak razem bili po pysku kolejną żabę. Tato nazywał ich wspólne biesiady słownym onanizmem. A żaby to wszyscy ludzie, których nienawidził. Z roku na rok przybywało w mieście żab. Jasne jak oczy własne — mama nie była żabą, mama była po prostu Gutą. Czasem — coraz rzadziej — jaskółką. A Maria pozostała Małpeczką. „Małpeczko moja… Małpeńko…” Ciekawe, jak w nocy nazywa ciotkę Dinę?

Maria westchnęła.

— To nic, córciu! — Mama czule pogłaskała ją po czubku głowy. — Wszystko się jakoś przemiele, jeszcze z tego będzie mąka.

— Guta! — znowu ryknął tato. — Kto tam przyszedł? A Szuwaks wybełkotał:

— Ścierwnik Barbridge z tamtego świata przyszedł… Czego się drzesz! Zechcą to przyjdą, przywitają się. Dawaj lepiej na dwa palce. Za dzisiejszą Strefę…

— Nie, Szuwaks, za dzisiejszą Strefę nie będę pić. Dzisiejsza Strefa tu mi wychodzi…

Maria spróbowała ich nie słyszeć.

— Idź umyć ręce! — Mama zabrała się do komenderowania. — I do stołu!

Maria poszła się umyć, bo wiedziała, że gdy wejdzie do salonu z zapłakanymi oczyma, wywoła u ojca kolejny wybuch szału. Już nie raz chodził do szkoły pogadać z nauczycielami córki i uczniami z jej klasy. Potem matka musiała przenosić córkę do innej szkoły.

Wyszła z łazienki i mimo wszystko zajrzała do salonu.

— O, jest moja uczennica! — ucieszył się tato. Od razu posadził ją sobie na kolanach, przycisnął do piersi. — Dzień dobry, Małpeńko moja!

Jego piegowata twarz rozpłynęła się w uśmiechu.

W dechę było siedzieć na kolanach taty. Jak w dzieciństwie, Od czułości ojcu nie dymiła czacha. Tylko ostatnio jakby zaczął dominować zapach alkoholu. Zresztą dla dobrego humoru taty można było pocierpieć. Więc cierpiąc, potarła nosem.

O jego nie ogolony policzek.

— Al-lle kłuje!

Ciekawe, czy ciotkę Dinę też sadza na kolanach, a ona też mówi: „All-le kłuje!’?

— Dzień dobry, Mario! — Szuwaks nie bez trudu przebrnął przez powitanie. — Jesteś coraz ładniejsza, dziewczyno! Coś mi się wydaje, że w najbliższych dniach wpadnę do Strefy. Poproszę, żeby zrobiła ze mnie prawdziwego Afrykańczyka. Bo tak, to ani to, ani sio. Mulat to niestety Mulat!

— Wpadnij, wpadnij — powiedział tato. — Będziesz dobrym Afrykańcem. Prawdziwym… Czarnym i martwym.

— Śmiej się, śmiej — odparł Szuwaks. — Rasisto! Dawaj no… Tato nalał do szklanek na dwa palce, podniósł Marię z kolan i czule klepnął w pupę.

— No. Idź jeść. Pewnie jesteś głodna.

Maria chciała powiedzieć, że wpadła do Diny Barbridge. Ale nie powiedziała. Tato nie lubił, kiedy o ciotce wspominał ktoś poza nim. Sam natomiast, zawsze na niej psy wieszał. Pewnie podejrzewał, że jej podbluzkowym pejzażem zachwycają się i inni faceci, ale nic z tym nie mógł zrobić.

— A co się tyczy trasy do Koziołkującej Góry, Szuwaks, to uważam, że trzeba iść wcale nie przez cmentarz. Do Koziołkującej Góry trzeba iść…

Maria odłączyła się od ich rozmowy i wyszła. Matka już krzątała się w jadalni, posadziła córkę na krześle męża, postawiła na stole tacę z chlebem i talerze, przyniosła garnek. Zapachniało zupą cebulową. Potem matka usiadła naprzeciwko, patrzyła, jak córka je. I Maria nagle pomyślała, że matce bardzo brakuje drugiego dziecka. Normalnego. Albo dwójki normalnych. Albo trójki… Zresztą w tym wypadku nie mogła matce w niczym pomóc — tak daleko jej możliwości nie sięgały.

— Przestań patrzeć mi na usta! Proszę…

— Oj, przepraszam! — zmieszała się matka.

— Dawno dziadek przyszedł?

Guta drgnęła całym ciałem, odwróciła wzrok. Maria zmarszczyła nos: tyle lat minęło, a matka nijak nie może przywyknąć do zdolności córki. I zapewne nie przywyknie. Bo i nie chce przywyknąć. Bo z całych swoich kobiecych sił sprawia wrażenie, że ma cholernie normalną rodzinę. Jaka tam normalna! Mąż — były stalker. Teść — były trup. A córka — wyrodek, tyle że nie były: tu się zgina dziób…




2. Guta Shoehart, 25 lat, mężatka, gospodyni domowa


Guta nie mogła znaleźć sobie miejsca.

Wszystko w domu już dawno było zrobione. Najbardziej lubiana przez Reda domowa sukienka, jasnoniebieska, z dużym dekoltem, wisi na drzwiczkach szafy. Pościel jest wyprana, wysuszona i wyprasowana. Kolacja przygotowana i częściowo zjedzona. Naczynia są umyte, a w domu wszystko lśni jak w gabinecie chirurgicznym Rzeźnika.

Z salonu dochodziły znajome niezadowolone głosy. Tam — jak zawsze hałaśliwie — omawiali swoje racje rozwodzący się Dottie i Don Millerowie. Rozwodzili się już trzeci tydzień i Guta z zainteresowaniem obserwowała tę intrygującą sytuację, trzeci tydzień zgadując, czy pani Miller zostanie z mężem, czy jednak odejdzie do łysego właściciela zakładu fryzjerskiego.

Ale dzisiaj — chociaż Don już przysiągł żonie, że na zawsze porzuci Angelikę Krauze — los Dottie nie zainteresował Guty. Przeżycia Angeliki również jej dzisiaj nie poruszały. Dlatego weszła do salonu, wyłączyła telewizor i poszła po schodach do góry.

Milcząca przez cały dzień Małpeczka, nie doczekawszy się ojcowej ryby, posapywała, podłożywszy zwiniętą mechatą łapkę pod zarośniętą sztywną sierścią główkę. Na burym zwierzęcym pyszczku zastygł gorzki grymas: Małpeczce śniło się coś niedobrego. Miłe sny miała tylko wtedy, gdy ojciec był z rodziną. Małpeczka nigdy co prawda nie opowiadała Gucie swoich snów, ale jeśli ojciec nocował w domu, pyszczek córki przestawał być zwierzęcy: zwierzęta nie uśmiechają się. A ostatnio córka stale przypominała Gucie zwierzątko. Mówiła coraz mniej, jej rozrywki nie przypominały zabaw. Zresztą czy to były rozrywki?

Guta westchnęła, podniosła z podłogi otwartą książkę — córka często zasypiała z jakąś książką — poprawiła zwisającą z łóżka kołdrę i wyłączyła lampkę; Małpeczka po dziecinnemu pocmokała, ale nie obudziła się. A może obudziła się i pocmokała. Kto ją tam wie!

Po wyjściu z pokoju dziecinnego Guta zajrzała do pokoju tatula, włączyła światło. Tatulo siedział nieruchomo przed oknem. Albo patrzył na mrugające za oknem gwiazdy, albo rozmawiał z zaświatami. Troska Guty nie była mu do niczego potrzebna. Zwyczajna sprawa po śmierci. Za życia potrafił ją klepnąć w tyłek albo uszczypnąć w pierś. A potem kpił z szalejącego z zazdrości Reda… Boże, jak dawno to było! Jakby nie ona to przeżyła… Teraz tatulo nie potrzebował troski synowej, ale i tak posłała mu łóżko. Tak samo jak wczoraj, przedwczoraj i tydzień temu. A jutro schowa nie naruszoną pościel do szafy. Jak wczoraj, przedwczoraj i tydzień temu…

Tatulo ani okiem mrugnął. Jak wczoraj. Przedwczoraj. I tydzień temu…

Guta wyłączyła światło i wyszła na korytarz. Mogła już kłaść się, ale wiedziała, że nie zaśnie.

Reda nie było już drugą dobę, zdarzało mu się to bardzo rzadko i zawsze oznaczało, że „na rybach powstały pewne komplikacje”. Czyli wpadł na żaby.

Dlatego Guta nie wiedziała, co ją czeka — czy wesoły hałas podjeżdżającego samochodu i radosne skrzypnięcie bramy od garażu, czy groźny sygnał telefonu.

Nie zdążyła zejść na parter, gdy rzeczywiście rozległ się dzwonek. Ale nie był to telefon. Ktoś dzwonił do drzwi.

Mógł to być każdy. Na przykład kapitan Quarterblood ze swoimi oenzetowcami i w pośpiechu załatwionym nakazem rewizji. Dlatego Guta zerknęła przez szybę w drzwiach, nie włączywszy na ganku światła.

Młody księżyc słabo oświetlał postać na ganku, ale i tak widać było, że to nie kapitan Quarterblood. Kapitan Quarterblood nie był gruby. Poza tym kapitan Quarterblood nosił czapkę z daszkiem albo — w najgorszym razie — kapelusz. A takie straszydło wkładała na głowę tylko jedna osoba w Harmont.

Nadal nie zapalając światła, Guta westchnęła z ulgą i otworzyła drzwi.

— Dobry wieczór, Guta! — powiedziała stara Ellin. — Co tak po ciemku?

— Dzień dobry, Ellin! Niech pani wejdzie.

Adelina Norman była dziwną kobietą, zupełnie nie taką jak te, które szarpały nerwy Gucie w poprzednim domu. Pewnie można było zrozumieć poprzednie sąsiadki, pewnie Guta na ich miejscu zachowywałaby się podobnie. Pewnie…

Adelina pojawiła się u nich w tym samym dniu, kiedy Shoehartowie przeprowadzili się do własnego domu. Red na jej widok nastroszył się. Ona udała idiotkę. Wtedy on postarał się tak ją objechać, żeby zapomniała drogę do ich domu. Osiągnął swoje: stara Ellin wyszła. Ale następnego dnia pojawiła się znowu. Trzeciego dnia również, i czwartego… Guta sama nie zauważyła, jak to się stało, że sąsiadka stała się dla niej jeśli nie matką, to kimś w rodzaju starszej siostry. A potem odtajał i Red, zrozumiawszy w końcu, że Ellin odnosi się do Małpeczki zupełnie nie tak jak sąsiedzi z poprzedniego domu. Guty to nie zdziwiło: Red był w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem. Gdyby był naprawdę niedobry, taki, jaki starał się być przed innymi, Guta by się w nim nie zakochała. Nie cierpiała złych ludzi. A oni odpłacali jej tym samym.

Najpierw Guta myślała, że nową sąsiadką kieruje ciekawość, potem odkryła, że starej Ellin po prostu żal jest Marii. A jeszcze później zrozumiała, że dla nowej sąsiadki każdy, kto pojawił się na tym świecie, jest stworzeniem bożym. Adelina Norman taka się urodziła. Dlatego kiedy pojawiała się z wizytą, Guta witała ją z radością.

Stara Ellin szybko domyśliła się, co przemyca świeżo upieczony sąsiad i nie raz próbowała wbić mu do głowy, że zajmuje się rzeczami niebezpiecznymi i nie akceptowanymi przez Pana. Red wykręcał się żartami, ale kiedy sąsiadka wychodziła, mruczał: „Też mi drugi Szuwaks się znalazł! Bo to ja sam nie wiem, czym ryzykuję?” Guta nie wtrącała się do ich rozmów. Wszystko, co miała na wątrobie, dawno już Redowi po-wiedziała. Potem tego żałowała: czy to on jest winien, że ten świat jest taki paskudny…?

Jakkolwiek by było, w „wędkarskie” wieczory stara Ellin skracała Gucie nieznośną samotność. W końcu nie musiała trzymać jej na dystans, jak Dicka Nunnuna. Nawet nie o to chodziło, że Dick wiele rzeczy może uznać za zaloty, a Red, jak sobie wypije, staje się zazdrosny i naprawdę niedobry. Nie, nie o to chodziło… Chociaż, czego tu się złościć? Jeszcze się nie urodził w Harmont mężczyzna, który odważyłby się wpakować do łóżka żony Reda Szalonego!

— Twojego nie ma? — zapytała Ellin, zdejmując koszmarny kapelusz.

— Nie ma. — Guta wzięła kapelusz i umieściła go na wieszaku. — Chodź, napijemy się herbaty.

Poszły do kuchni i gdy Adelina Norman rozlokowywała przy stole swoje opakowane w kolorowe szmaty dorodne ciało, Guta postawiła na kuchence czajnik.

— A gdzie jest? — zapytała Ellin, rozsiadłszy się w końcu. — Znowu tam?

To było dyżurne pytanie i Guta zawsze odpowiadała na nie jednakowo: „Gdzieś się szwenda”. Ale dzisiaj odpowiedziała:

— Może siedzi w Barge’u, a może gdzieś go poniosło. Mężczyzna to mężczyzna. Nie da się go przywiązać do spódnicy. Tym bardziej takiego jak mój Red.

— Tak, nie da się. — Sąsiadka wygładziła na obrusie nie istniejące zmarszczki, pokiwała głową. — Nawet tego nie próbuj. Ja, na przykład, próbowałam swojego Stefana przywiązać. Mój syn Stefie… — Jakby zakrztusiła się i zamilkła.

Guta również milczała, wyjęła z kredensu łyżeczki. Udawała, że nic nie słyszała.

— Mój mąż zostawił nas — powiedziała stara Ellin. — Uciekł do Europy, jeszcze przed Lądowaniem. A ja byłam głupia. Może gdybym nie pętała tak Stefana, nie zająłby się stalkerstwem… Głupia byłam, naprawdę głupia. Ciągle urządzałam mu awantury, kiedy szedł do Strefy. Nie rozumiałam, że on w ten sposób chciał wykazać swoją samodzielność. A ostatnim razem nawet go pobłogosławiłam po rodzicielsku… — Westchnęła przeciągle, a potem nagle chlipnęła.

Zapanowała cisza. Trzeba było ją wypłoszyć, zapytać o coś, o jakiś drobiazg, ale Guta nie potrafiła zmusić języka do poruszenia się. Syk gotującej się wody wydał się jej tak głośny, że z trudem zwalczyła w sobie chęć natychmiastowego zdjęcia czajnika z kuchenki.

Potem sąsiadka rzekła:

— Gdy wychodził, powiedziałam mu: „Żebyś już się tam przeniósł na zawsze, do tej swojej Strefy! Przestałbyś mi nerwy szarpać…” A on mi odpowiedział: „Dobrze, przeniosę się, skoro twoje nerwy mają się szarpać”. I poszedł… Miał ksywę Okularnik, bo nawet do Strefy wchodził w okularach. Więcej go nie widziałam. Opowiadali, że tego razu poszedł z Perszeronem Barbridge’em. Że niby poszli na Złotą Kulę… Chodziłam potem do Barbridge’a, ale nawet za próg mnie nie wpuścił. Powiedział, że nic nie wie, a Okularnika nie widział już tydzień. — Znowu westchnęła, poobracała w koślawych palcach łyżeczkę. — Po miesiącu powiedzieli mi, że Stefie zginął… — Znowu zamilkła.

Woda w czajniku wrzała. Guta podniosła się, zaparzyła esencję, napełniła filiżanki, wyjęła z kredensu pudełko z herbatnikami.

Z zewnątrz dobiegł hałas przejeżdżającego samochodu. Dźwięk był obcy, ale Guta zamarła, nadstawiła uszu. Samochód przejechał i ucichł.

— Wtedy naprawdę chciałam, żeby tam został — powiedziała Ellin. — Na mgnienie oka, ale chciałam. Taka byłam zła… No i Strefa spełniła moje życzenie. Nawet nie Złota Kula… — Wzięła filiżankę z herbatą, upiła łyk i nagle wykrzyknęła: — Grzechy rodziców kiełkują w dzieciach! Nigdy sobie nie wybaczę! Nigdy!!!

— Ojejku, wcale nie! — powiedziała Guta. — Myli się pani, Ellin. Strefa nie spełnia życzeń. Gdyby tak było, Małpeczka dawno już by… — Nie wytrzymała i rozszlochała się, zakrywając twarz stulonymi dłońmi.

Wszystko, co miotało się jej w duszy, cały ból i złość na Strefę, na Reda, na los, runęło na zewnątrz i Guta już nie rozumiała, jakie słowa ulatują z jej drżących warg.

Ocknęła się, gdy poczuła, że ktoś głaszcze ją po włosach. Najpierw wydało się jej, że to Małpeczka, ale nie — to była tylko dłoń starej Ellin.

Siedziały tak tysiąc lat, objęte, i smutek powoli odpływa} z serca Guty.

Potem piły herbatę. Guta wciąż nasłuchiwała dźwięków z ulicy. Ellin powiedziała:

— Ciesz się, że twoja córka nie jest podobna do człowieka.* Mówią, że wczoraj na Trzeciej Ulicy zabili syna Cartera Szczęściarza. Chłopiec, zwyczajny chłopiec. Dzieci sąsiadów nie baty się z nim bawić. Potem w ciągu dwóch dni pięcioro z tych dzieci znalazło się w szpitalu. Ze złamaniami. Ktoś upadł z huśtawki, ktoś się pośliznął na schodach, inny w ogóle na prostej drodze się potknął. Więc chłopca powiesili, na podwórku, na huśtawce…

— A policja? — zapytała przerażona Guta.

— Policja? — Stara Ellin wzruszyła ramionami. — Policja, oczywiście, zabójców nie znalazła. Nikt z sąsiadów niczego nie widział. — Przełamała herbatnik. — Policjanci też mają dzieci. Niektóre chorują. Dlatego policjantów można zrozumieć. Powiadają, że na Trzeciej Ulicy istniał tajny komitet do ochrony dzieci przed wpływami Strefy.

Przecież ona wcale nie współczuje Małpeczce, zrozumiała nagle Guta. Po co więc przychodzi do nas? Może też jest członkiem jakiegoś tajnego komitetu? Do ochrony dzieci przed Małpeczka?

Serce Guty ścisnęła trwoga.

Całe szczęcie, że w naszym starym domu nikomu z sąsiadów nie przydarzyło się nic dziwnego, pomyślała. Całe szczęście, że wyprowadziliśmy się stamtąd na czas! Dlatego nie zdziwiłabym się, gdyby coś się stało… Jak to Ellin powiedziała? Grzechy rodziców kiełkują w dzieciach… A skąd mam wiedzieć, czy grzeszę, czy nie? Ale już nigdy więcej nie będę chciała, żeby Małpeczka była zwykłym dzieckiem.

Stara Ellin, zamyślona, dokończyła drugą filiżankę herbaty. Na ulicy znowu zaszumiał silnik. I znowu, na przekór strachowi i nadziei Guty, wóz pojechał dalej. Telefon i dzwonek na \ drzwiach bezdusznie milczały.

— No bo po co ja tu zaglądam? — powiedziała nagle sąsiadka — Wasz martwy staruch pęta się tu i tam. Może kiedyś Stefana mojego przyprowadzi. Żebym go tylko raz zobaczyła. Chociaż ludzie mówią, że wracają tylko ci, co zostali pochowani po bożemu… popatrzyła w oczy Gucie — jedno wielkie oczekiwanie. Ani strachu, ani nadziei. Takich oczu nie mógł mieć członek tajnego komitetu do ochrony dzieci przed Małpeczka i dlatego Guta powiedziała:

— Dlaczego nie? Może i przyprowadzi. Myśmy z Redem też nie sądzili, że tatulo wróci…

Wypiły jeszcze po jednej filiżance. I jeszcze po jednej. Samochody już nie hałasowały na ulicy i dokoła panowała cisza.

Jak w grobie. Przed wyjściem stara Ellin powiedziała:

— Nie dręcz się. Nie szarp nerwów mężowi. Cierp, skoro za stalkera wyszłaś. I módl się. Ja, głupia, nie modliłam się, nie wierzyłam wtedy. Dopiero potem… Może i Bóg mnie pokarał.

Guta w milczeniu zamknęła drzwi.

Całą noc męczyła się w nienawistnej ciszy. Rano poszła do Małpeczki. Córka już się obudziła, podniosła głowę, popatrzyła na matkę pustym wzrokiem.

— Dzień dobry, Mario! — powiedziała Guta, tradycyjnie nie oczekując odpowiedzi.

— Nie spałam w bajce — powiedziała nagle Małpeczka. Jakby zaskrzypiał stopień na schodach.

— Tak się nie mówi — zauważyła Guta, z trudem powstrzymując się, żeby nie pogłaskać córki po głowie: taka czułość powodowała, że sierść Małpeczki stawała dęba i Gutę kopało prądem. — Mówi się: „Nie śniła mi się bajka”.

— Nie spałam w bajce — uparcie skrzypnęła Małpeczka. I odwróciła się.

Guta wysoko zadarła głowę, żeby powstrzymać łzy, i na palcach wyszła z dziecinnego pokoju.

A pół godziny później przy furtce pisnęły hamulce długo oczekiwanego landrovera Reda.




3. Maria Shoehart, 15 lat, abiturientka


Maria odłożyła łyżkę i westchnęła.

— Chcesz pizzę? — zapytała Guta. Córka często ograniczała się do zupy i zieleniny.

— Chcę — powiedziała Maria. — Dzień dobry, dziadku!

— Dzień dobry, wnusiu! — odezwał się ze swojego pokoju dziadek. — Podładowałem się. Dziadek zawsze się odłączał, kiedy mówienie sprawiało mu trudność: Strefa nie puszczała do siebie tylko żywych ludzi i mechanizmów. Ludzie na granicy Strefy umierali w ogniu, a ich maszyny wybuchały. Mumiki mogły chodzić tam bez żadnych przeszkód.

Zresztą nawet kiedy dziadek przychodził z ładowania, niełatwo było z nim rozmawiać — najczęściej gadał jakieś trele-morele. Na przykład o swoim życiu z Marią (babcia też miała na imię Maria; choć dokładniej mówiąc, to też Maria miała na imię Maria). Jakby piosenki o dawnym życiu mogły w czymś pomóc wnuczce. Mimo to Maria powiedziała:

— Dziadku, potrzebuję twojej rady. Dziadek lubił, kiedy zaczynała w ten sposób rozmowę.

— Słucham cię, wnusiu.

— Dziadku, jak mam dalej żyć?

— Jedz pizzę! — Guta, rzecz jasna, nie słyszała ich rozmowy. — Będziesz rozmyślała po obiedzie. Maria uśmiechnęła się z wdzięcznością i powiedziała starego Shoeharta:

— Dziadku, po co chodzę do szkoły? Po co matka uczy mnie różnych babskich różności? Przecież nikt się ze mną nie ożeni. Czyżbym była skazana na to, by stać się drugą Diną Barbridge?

Dziadek pewnie nie wiedział, kto to jest Dina Barbridge. A może odwrotnie — akurat dobrze wiedział. W każdym razie wyemitował kolejne trele-morele:

— Żyj, wnusiu, jak chcesz. Kochaj, kiedy trzeba kochać. Nienawidź, kiedy trzeba nienawidzić. W odpowiedniej chwili Bóg podpowie ci, jak postąpić.

— Bóg podpowie?! — zawołała Maria. — Jaki Bóg?! Zamiast Boga mamy w Harmont przybyszy!

— Nie wiem — odparł dziadek. — Wiele razy byłem w Strefie, nie ma tam żadnych przybyszy. Po prostu Bóg poddaje ludzi próbie. Zresztą kto, prócz Boga, mógł mi dać nowe życie?

Dziadek uważał siebie za żywego. I często mówił o Bogu, chociaż w prawdziwym życiu nie wierzył ani w Boga, ani w diabła. Nie potrzebował ich, żeby topić majstrów i inżynierów w stężonym kwasie siarkowym. Tak też wychował syna, w każdym razie tato tak twierdził.

Kiedy Maria była Małpeczka, tato nie karał jej. Ale gdy tylko zwierzątko stało się dziewczynką, zaczęli ją wychowywać, stosując zwyczajne metody. Po trzeciej próbie puszka z piwem poleciała w stronę głowy taty. Maria nie rzuciła nią — tylko zapragnęła rzucić… Tato był stalkerem. Dlatego zdążył się uchylić. I dlatego wszystko od razu zrozumiał. Nie wyjaśniał niczego żonie, ale nie stosowano więcej kar w domu Shoehartów…

Dziadek dalej wywodził trele-morele o swoim Bogu i Maria przestała go słuchać. Jaki tam, do diabła, Bóg! To ona była bogiem w tym mieście, ale co jej to dało prócz nienawiści otoczenia?

Przypomniała sobie, jak pierwszy raz chciała pomóc koledze z klasy. Nazywał się Cliff Hardy. Albo Karakan. Zależy kiedy. Nie mógł poradzić sobie z zadaniem arytmetycznym, bo nie wiedział, ile jest sześć razy osiem. Tylko kruszył w palcach kredę i kręcił czachą. Matematyczka już miała posadzić go na miejsce, gdy Maria wyobraziła sobie, że przed Karakanem wisi tabliczka mnożenia. Pożałowała kurdupla… Cliff nie wystraszył się, spokojniutko zerżnął odpowiedź. I wszystko by było dobrze, gdyby Maria jak głupia po lekcjach nie pochwaliła się Karakanowi, że to ona uratowała go od pały. Cliff nie uwierzył, wtedy Maria jeszcze raz powiesiła przed nim tabliczkę mnożenia. Na zalanej słońcem ścianie szkolnego korytarza. Potem jeszcze powtórzyła swój numer przed całą klasą. Wdzięczności jej się zachciało, idiotce! A zamiast wdzięczności wyszła straszna kucha, aż się wspominać nie chce… Kilka dni później Karakan znowu poszedł do tablicy. Nie zdążył wyciągnąć graby po kredę, jak tablica z hukiem oderwała się od ściany. Nikt nie ucierpiał. Nikt nie połączył wydarzenia z Marią. Ale Guta, która pamiętała tajemnicze latające piwo i dlatego podejrzewała istnienie takiego związku, musiała szybko przenieść córkę do innej szkoły.

W nowej szkole okazało się, że kucha niczego Marii nie nauczyła. Było jeszcze gorzej. Nie próbowała nikomu pomóc, ale wśród uczniów już krążyły o niej legendy. Nie, nikt jej nie krzywdził. Bali się jej. Ale i nie kochali. Słusznie się bali, jasne jak oczy własne, słusznie. I nawet jeśli wujek Dick nie myli się co do natury ludzkiej — a niby czemu miałby się mylić? — to nie kochali też słusznie. Na szczęście ich niekochanie od pewnego czasu ani ją grzało, ani ziębiło. Przynajmniej nie dymiła czacha, jak od litości. A kiedy niekochanie zaczynało przeradzać się w nienawiść, Maria przekonała się, że ta nienawiść rodzi w niej moce.

Poszła do szkoły w tym samym roku, kiedy z zarośniętej sierścią Małpeczki stała się dziewczynką. Dzisiaj, po siedmiu latach, była już w ostatniej klasie. Chłopcy dokoła niej byli starsi o dwa lata. Maria nie tylko świetnie się uczyła, ale klawo tańczyła, śpiewała w dechę i nie mniej bombowo rysowała. Jej artystyczne zdolności wykorzystywano podczas szkolnych uroczystości. Lecz ciągle nie uznawali jej w szkole za swoją. Nawet chłopcy. Nie pomogło wcześniejsze dojrzewanie, a przecież było się tu czym pochwalić! Piętnastoletnie dziewczynki ciągle jeszcze były brzydkimi kaczątkami — takie tam brzydactwa z ostrymi łokciami i kolanami — a ona stała się dziewczyną z ładną twarzyczką i świetną figurą. Ojciec wie, co robi, kiedy klepie ją po pupie!

Zresztą i bez klapsów wiedziała, że jest pociągająca — nieraz słyszała, jak chłopcy nawijali o niej w męskim towarzystwie. Z daleka od „tej laski Shoehart” na całego chwalili się przed kolegami swoimi wyczynami. Wszyscy oni już nie raz i nie dwa posuwali ją i jeśli wierzyć ich szczegółowym opowieściom, „ta piętnastoletnia laska Shoehart to dajka, jakich mało”. A kiedy nawdycha się trawki — pełny odlot.

Nie pozostało nic innego, jak wykorzystać swoje wspaniałe możliwości w praktyce, więc nie dalej jak trzy dni temu, natchniona chłopięcym gadaniem, Maria postanowiła przystąpić do otwartego kuszenia.

Siedziała w świetlicy, odnawiając plakacik, z którym uczniowie zbierali datki dla dzieci byłych mieszkańców Zadżumionej Dzielnicy. A za ścianą czterech jej kolegów z klasy gadało o tym, która z dziewczyn jest najbardziej bombowa na materacu. Z wszystkich opowieści wynikało, że najbardziej bombowa jest Maria Shoehart. Nic dziwnego — z takimi buforami chodzi bez cyckonosza. Jasne jak oczy własne, że chłopcy przez te całe gadanie szybko się napalili. Wtedy ona pojawiła się przed ich zdumionymi oczyma. Szybko ściągnęła koszulkę, przeciągnęła się, popatrzyła na nich wyzywająco, oblizała wymalowane wargi… Boże, jak wzdrygnęli się ci nieszczęśnicy! Jak gdyby zobaczyli przed sobą leciwą wiedźmę ze zwisającymi starymi sakwami zamiast jej wspaniałych piersi!

Być może nie powinna była pojawiać się przed nimi, gdy byli we czworo. Ale gdyby w podobny sposób wpadła do nich do klasy każda inna dziewczyna, nie wzdrygaliby się…

Cóż, bogowie też wyciągają wnioski ze swoich błędów. Dzisiaj po zajęciach doczekała się, aż Albert Kingsley został sam. Siedemnastoletni Bert był faciem, z powodu którego szlochali nauczyciele, cała klasa i cała dzielnica.

Tym razem Maria postanowiła działać bez zjawisk, na żywo, i nie próbowała narzucać się Bertowi. Skonsultowała się wczoraj z matką, jak powinna zachowywać się dziewczyna w podobnej sytuacji. Guta nawet się ucieszyła: chyba córka kogoś ma.

Taktyka przyniosła nadspodziewanie dobre wyniki. Czacha Kingsleya zadymiła łatwo, facio szybko się napalił, najpierw tokował jak najęty, a potem przeszedł do namawiania: wpadnijmy do mnie, wapno popłynęło na arbajt, więc jeśli z tego akurat powodu, Shoehart, pękasz, to nikt się nie dowie, że kwitłaś u mnie… Zgodziła się: jeśli eksperymentować, to na całego… Szkoda, że czacha Berta nie zadymiła do końca. Po drodze facio nagle skumał, z kim się związał. Dopiero teraz czacha mu zajarała — ze strachu. Ależ sflekował Marię! Wilkołak to jeszcze najłagodniejsze określenie, na które sobie pozwolił. A ostatnimi słowami ją dobił: „Nie wciskaj mi, Shoehart, że jesteś człowiekiem! Nie uwierzę!” A potem wystraszył się jeszcze bardziej, mało co w portki nie narobił…

Z powodu tego strachu odpuściła mu. Zresztą nie, nie z powodu strachu… Przecież gdyby go ruszyła, wyszłoby, że ma rację. Wtedy naprawdę wciskałaby mu, że „jest człowiekiem”. Dlatego powiedziała tylko:

— Przyznaj się, strach strzelać do wilkołaka… Co, Bert?

I odeszła.

Maria znowu westchnęła. Dziadek bez przerwy bajdurzył coś o swoim Bogu, Guta uważnie przyglądała się córce, w salonie tato z Szuwaksem ciągle jeszcze pudrowali sobie mózgi na temat, jak należy przechodzić pułapkę, na której zawinął się Pete Krosta.

— Nie podobasz mi się dzisiaj, Mario! — odezwała się Guta.

— Dzięki za radę, dziadku! — powiedziała Maria (dziadek lubił, kiedy mu dziękowała) i odrzekła: — Wszystko w normie, mamo, już się uspokoiłam. Pójdę do siebie. I nie żałuj mnie, broń Boże! Łeb mi pęka od tej litości.

Guta otworzyła usta i tak zamarła, trzymając w zbielałych palcach talerz z nie dojedzoną pizzą.

Alkoholowe opary w salonie okrutnie się zagęściły — siekierę można by powiesić — dlatego Maria poszła do drugich schodów. Przeszła przez drzwi salonu, wstrzymując oddech i czyniąc wszystko, co możliwe, żeby tato z Szuwaksem jej nie zobaczyli. Niech bawią się w swoje pijackie zabawy z przeszłości. Przynajmniej nikogo nie kaleczą i nie zabijają. Nie tak jak w jej zabawach z żywymi lalkami! Zresztą najprawdopodobniej sama siebie oskarża. Jak bum-cyk-cyk, oskarża! Przecież ginęli ludzie i przedtem, zanim zaczęła zasypiać w bajkach!

Zajrzała do pokoju dziadka. Dziadek jak granitowy głaz patrzył przez otwarte na oścież okno. Tam, w oddali, nad dachami domów, nad drzewami, nad przewodami linii wysokiego napięcia, świecił różowy czubek półkuli — granica, jaką odgrodziła się od ludzi Strefa. Od chwili, kiedy się odgrodziła („zablokowała”, jak powiada wujek Dick), Marii przestały się śnić jej ulubione sny.

Maria podeszła do dziadka, dotknęła jego ramienia. Dziadek zaczął odwracać wieżę, żeby popatrzeć na wnuczkę, ale trzeba by czekać co najmniej pięć minut — ciało dziadka było o wiele wolniejsze niż jego myśli. Marii nie chciało się czekać.

Jeżeli zechce z nim pogadać — może to zrobić i ze swojego pokoju. A dziadek i tak pierwszy nigdy się nie odzywał.

W dziecinnym pokoju było okropnie gorąco — matka zapomniała opuścić żaluzje i majowe słońce zdążyło rozgrzać pomieszczenie. Maria włączyła klimatyzator, zrzuciła dżinsy i koszulkę i w samych majteczkach przejrzała się w lustrze. Nie, chłopcy mają rację. Laska jak marzenie! W każdym razie lepsza niż Dina Barbridge. Może musi zacząć nosić bluzkę z głębokim dekoltem i częściej się pochylać? Bluzki z dekoltem nie miała, więc po prostu pochyliła się przed lustrem. Ha, tak było jeszcze lepiej i uradowana Maria rzuciła się na łóżko.

Wcześniej myślała, że jeśli zrobi się zupełnie do kitu, będzie mogła zwiać z miasta. Prysnąć, na przykład, do Zagórza. Albo w ogóle do Europy. Przepis o emigracji nie przeszkodzi, niechby spróbowali ją zatrzymać!

Ale dwa lata temu jej była klasa (właściwie jedna z byłych klas) pojechała na wycieczkę do stolicy hrabstwa. Wszystko jak należy, z ochroną dwóch mercedesów z oenzetowcami (właściwie pod ich nadzorem, żeby nikt nie wpadł na pomysł, aby uciekać, bo szukaj potem dziecka w polu).

Uczniowie zobaczyli, jak żyją ludzie w normalnym mieście. Ale nie Maria Shoehart. Dlatego że Maria Shoehart zaczęła wrzeszczeć z koszmarnego bólu, gdy tylko autobus wyjechał z Harmont. Oenzetowcy i nauczyciel musieli zatrzymać autobus, zawołać pogotowie, dzwonić do Shoehartów. Chwała Jezusowi, tato od razu przyjechał landroverem i nie pozwolił położyć córki do szpitala…

Zresztą tato jest w takiej samej sytuacji. Próbował kiedyś wyjechać z miasta, ominąwszy wojskowe kordony. Opowiadał

O tym tylko mamie, ale Maria już wtedy umiała słuchać. Strefa nie puściła taty. Nawet z miasta nie pozwoliła wyjechać, zapędziła bólem głowy z powrotem, mało co tato się nie zawinął… Może matkę Strefa by wypuściła, ale ona bez taty Marii nie zamierzała nigdzie wyjeżdżać. Jasne jak oczy własne, Shoehartowie mieli u matki Strefy własną parafkę o emigracji.

Maria westchnęła, poleżała jeszcze chwilkę, potem wstała, ubrała się i zabrała do odrabiania lekcji.

Uczyła się zawsze z ochotą. Pewnie dlatego nie zauważyła jak wyniósł się narąbany Szuwaks. Lecz jak przycumował do ganku trzeźwy wujek Dick — usłyszała.




4. Guta Shoehart, 26 lat, mężatka, gospodyni domowa


Kiedy Guta nacisnęła dzwonek u drzwi domu Barbridge’a, otworzyła jej Dina. Obdarzyła ją takim spojrzeniem, ze Guta zgłupiała. Można by pomyśleć, że przyszła do tej gładkoskórej suki pożyczyć pieniądze! Nie zostało nic innego, jak powiedzieć to gościnnej gospodyni:

— Proszę się nie bać, nie przyszłam po pieniądze!

Ta nie została dłużna, uśmiechnęła się złośliwie i odparła:

— Red też nie zawsze po pieniądze przychodził.

I uśmiechnęła się tak, by nie było wątpliwości, po co właściwie przychodził tu Red. Tyle że kłamie, ścierwo cycate, chce się wydać ważniejsza. Zresztą może i nie kłamie. Na takie ciało nie połaszczy się tylko pedał. Albo zupełny impotent. A Red nie jest ani jednym, ani drugim. Tak więc całkiem możliwe, że przespał się z tym ścierwem. Ale przespać się wcale nie znaczy kochać. W tym zawsze na pierwszym miejscu był ona, Guta. Zresztą nie, Guta była na drugim miejscu, a na pierwszym — jedyna jego prawdziwa namiętność, Strefa, matka Strefa. Red jest przecież monouczuciowy…

Jakkolwiek było, Guta postanowiła nie prowadzić z tą lalunią rozmowy w napiętej tonacji. Kiedy idziesz do Barbridge’ów po prośbie, zapomnij o honorze. Przynajmniej na kwadrans. Więc zapomniała.

Najpierw zresztą chciała pójść do Dicka Nunnuna.

To był miły chłop. Kiedy ostatnio posadzili Reda, Dick był jedynym, który odwiedzał ją i Małpeczkę i pożyczał pieniądze. Reszta znajomych chciała na Gucie jedynie psy wieszać. Normalnie to bali się Reda, lecz wtedy zaczęli na całego odgrywać się na słomianej wdowie… No i co, doigrał się twój Rudy, suko!

I teraz zakosztujesz biedy! Pójdziesz na ulicę. A najlepiej swego wypierdka tam wyślij!”

Musiała cierpieć, spuszczać oczy, żeby nie widzieli jej nienawiści, albo odwracać się i uciekać. Żeby nie widzieli łez… Tylko raz nie wytrzymała. Kiedy administrator dopiekł jej do żywego. Powiedziała: „Poczekaj, bydlaku blady! Jak wróci Red, to ci jaja wyrwie! Po jednym. Żebyś się dłużej męczył!” Dziwne, ale pomogło. Potem długo się jej nie czepiał. Dopiero wtedy zrozumiała, że jej męża wielu naprawdę się boi.

Nunnun nie miał czego się bać. Tylko przynosił Gucie pieniądze, obdarzał Małpeczkę czekoladkami i bawił się z nią. Rzeczywiście się bawił, nie widać było, żeby się dzieckiem brzydził. Guta była mu za to wdzięczna do grobowej deski, a on często patrzył na nią maślanymi oczami. Ale tylko tyle. Ani razu nie sięgnął łapami. A jak się ona wtedy martwiła! Musiałaby dać mu w pysk, gdyby się dobierał, i pewnie zostałaby z Małpeczką bez grosza. Ale wyobrazić sobie siebie pod kimś innym niż Red po prostu nie mogła.

Dick przychodził do nich też później, kiedy Red w końcu wrócił, a Małpeczką prawie przestała rozmawiać z rodzicami i ich rozumieć. Tak im się wtedy wydawało… Akurat wtedy zaczął się pojawiać nieżywy tatulo, z którego to powodu mieszkańcy domu pochowali się w szczelinach jak karaluchy. I znowu nikt Shoehartów nie odwiedzał — tylko stary Barbridge na duraluminiowych nogach i Dick Nunnun. Red, jak się napił, próbował jej dokuczać: „Dick przecież nie do mnie przychodzi, dowala się do ciebie”. Prawda, Nunnun zawsze bardzo ją szanował. To znaczy, było mu jej szkoda. Albo ją pożądał. Proponował etat stenotypistki, niby na żarty, ale taki żart… Właściwie Guta w głębi duszy czuła, że pociąga go jako kobieta. Grubasy często są lubieżni…

Ale czuła też, że za pożądaniem Dicka, za jego szacunkiem i żartami, kryje się coś jeszcze. Coś zupełnie innego, coś zimnego i obcego. Podpowiadała jej to kobieca intuicja. I nie tylko intuicja. O ile była pewna, że dałaby mu po łapach, o tyle przed gwałtem mimo chęci pewnie by się nie obroniła. Może i Dick był pimpkiem — malutki, okrąglutki, różowiutki — ale jego męska siła była niemała. Mężczyzna to mężczyzna. Długo by się z Gutą nie cackał… A potem udowadniaj swoje, żono zapudłowanego stalkera. Całe życie udowadniaj! Żaden adwokat by nie pomógł. Pewnie, gdy Red wyszedłby na wolność, oderwałby Dickowi łeb. Przyjaźń przyjaźnią, a Guta Gutą. Ale po pierwsze, Dick zawsze mógłby zwiać — przecież jest nietutejszy, przepis o emigracji go nie dotyczy. A po drugie, sama Guta nie powiedziałaby Redowi o tym, co się stało. Po co mu dodatkowe kłopoty. Red natomiast na pewno nie wyczułby, że coś zaszło między Dickiem i jego żoną, w życiu by się tego nie domyślił — intuicja to nie domena Reda.

Jakkolwiek by było, w tym lipnym niezdecydowaniu Nunnuna kryło się coś zupełnie innego, dlatego właśnie nie poszła do niego po pomoc.

Szuwaks bez gadania pomógłby żonie Reda. Nie bez przyczyny Red uważał go za swojego przyjaciela, jedynego obok Rosjanina Kiryła. Szuwaks na pierwsze wezwanie ruszyłby pomóc Rudemu w Strefie, tylko trzeba by mu powiedzieć, dokąd Red poszedł. Ale, niestety, Szuwaks siedział — rozwalił komuś ryj. Pewnie znalazł się ktoś, kto się nie zgadzał z jego kazaniami. Musiał dobrze rozwalić, bo nie skończyło się na areszcie, zapakowali go poważnie i na długo. Szuwaks musiał dopiec kapitanowi Quarterbloodowi. Taki jest los wszystkich kaznodziejów, wiedział, co mu szykuje życie…

Niektórzy ze stalkerów nie dopuściliby do siebie żony Rudego na kilometr. Co też pani mówi, pani Shoehart, dawno już z tym skończyłem, już wtedy, kiedy pani mąż wylegiwał się na pryczy, nie mam z tego zysku, nie wiem, po co pani mąż zgrywa jeszcze durnia, guza tam można znaleźć. Chyba że Złotą Kulę, ale to legenda i nic więcej. Nie, pani Shoehart, trafiła pani pod zły adres.

Zresztą wszyscy stalkerzy podobno siedzą na smyczy beznogiego Barbridge’a.

I nie zostało nic innego, jak pójść do tegoż beznogiego Barbridge’a. Guta był absolutnie pewna, że może jej pomóc. On też odwiedzał Reda i Red pamiętał drogę do niego…

Dina wciąż patrzyła na nią ze złośliwym uśmiechem. Pewnie czuła, że dzisiaj może sobie poużywać.

Więc Guta udała głupią, zapytała, czy pan Barbridge może przyjąć żonę Reda Shoeharta w sprawie osobistej.

Mister Barbridge mógł. Jednakże powitał gościa, podobnie jak córka, nieżyczliwie. Tyle że nie czynił aluzji do pieprzenia się z Redem. Kiedy jej wysłuchał, powiedział:

— Nie mam pojęcia, gdzie jest Red.

— Przecież spotkał się pan z nim kilka dni temu…

— No to co? Rozmawialiśmy o zupełnie innej sprawie. Nic mi nie mówił o swoich planach. Wiesz, Guta, Rudy w ogóle nie jest amatorem merdania językiem. W przeciwnym razie nie wyłaziłby z pierdla.

Umyślnie, bydlak beznogi, wspomniał o pierdlu. Wiedział, jak urazić gościa. Gucie od razu opadły ręce. Wyszeptała tylko:

— Więc nie chce mi pan pomóc…

Pewnie Barbridge uznał, że przesadził, bo na jego obrzydliwej gębie rozkwitł nie mniej obrzydliwy uśmiech. Guta pomyślała, że los pokarał Reda nie tylko córką. Patrzcie, kto — po wspaniałym Kiryle i wspaniałym Szuwaksie — określa się teraz mianem jego przyjaciela! Co prawda Red nie uważa BarbridgeA za przyjaciela, ale mało co człowiek uważa czy nie uważa. Kręcą razem jakieś interesy, ale…

— Moje kochane dziecko — wychrypiał Barbridge. — Dlaczego nie chcę? Bardzo chcę! Ale nie mogę. Nie wiem, gdzie jest teraz twój mąż. Pojęcia nie mam! — I jakby kończąc rozmowę, ryknął: — Dickson!!!

Dicksona — w jego obecnym stanie — Guta już widziała. I nie miała ochoty widzieć jeszcze raz. Nosił piętno Strefy. Jak Red. Ale o ile na Redzie to piętno nie było widoczne dla postronnego oka, o tyle Dicksona Strefa napiętnowała wyraziście i na całego. Lepiej umrzeć niż żyć w takiej postaci!

— Nie potrzebuję przewodnika — szybko powiedziała Guta, słysząc za drzwiami kroki Dicksona: jakby ktoś ciągnął po podłodze ogromnego mopa.

I wypadła z domu jak oparzona.

Dina nie odeszła, czekała na nią obok piaszczystej ścieżki obsadzonej różanymi krzewami. W jasnym słońcu jej wdzięki wydawały się szczególnie wyzywające.

— Do widzenia! — rzuciła Guta, zamierzając ominąć piękność, ale ta zastąpiła jej drogę.

— O czym rozmawiałaś z ojcem?

— A tobie co do tego?

— Dużo. Nie wiem, dokąd dokładnie wybrał się twój mąż, ale towarzyszył mu mój brat. Bez wiedzy i zgody ojca. Poszli do Strefy. Więc mam coś do tego… Red jeszcze nie wrócił?

Guta odnotowała to znaczące „Red”. Ale i tym razem powstrzymała się.

— Nie wrócił. Prosiłam twojego ojca, aby mi pomógł.

— Chodźmy, pogadamy tam. — Dina skinęła głową w stronę rozstawionego na zacienionej łące niskiego stolika i pary pasiastych szezlongów.

Nic nie stracę, jeśli pogadam z tą gładkoskórą suką — pomyślała nagle Guta.

Zeszły ze ścieżki na miękką trawę. Trawnik Barbridge’ów był dobrze pielęgnowany.

— Czego chciałaś od ojca? — zapytała Dina, siadając na szezlongu i zapraszając gościa do tego samego.

Nic nie stracę, jeśli powiem tej suce prawdę — pomyślała Guta.

— Jeśli twój ojciec wie, gdzie jest teraz Red, mógłby mi powiedzieć, jak się tam dostać.

Dina wytrzeszczyła oczy i zapytała:

— Wybierasz się do Strefy?

— Tak, wybieram się do Strefy.

Dina kiwnęła głową, potem sięgnęła do stolika po papierosy i zapalniczkę, zapaliła. Guta popatrzyła na jej smukłe palce zwieńczone krwawymi kroplami paznokci. Palce nie drżały: widocznie tę sukę nie bardzo obchodził los jej drogiego braciszka.

— Naprawdę się nie boisz? — Dina znowu kiwnęła głową. — Ja bym za nic tam nie poszła.

Guta tylko wzruszyła ramionami: i tak ta suka nic nie zrozumie.

Dina też umilkła. Rozmyślała, chciwie zaciągając się i strząsając popiół na wypielęgnowany trawnik. Guta też zapragnęła papierosa, ale za żadne skarby nie poprosiłaby tej wywłoki o nic.

— Dobrze — powiedziała w końcu Dina. — Myślę, że będę mogła ci pomóc. W każdym razie pogadam z ojcem. — Zgniotła niedopałek w popielniczce. — I to jeszcze dzisiaj.

Tak się skończyła ich rozmowa.

Następnego dnia rozległ się dzwonek do drzwi. Drżąca Guta ruszyła do przedpokoju, ale na ganku stała Dina.

— Cześć!

— Cześć! Wchodź…

Weszły do salonu. Guta, grając rolę gościnnej gospodyni, skierowała się do barku i przygotowała coś do picia. Dina leniwie rozglądała się po salonie.

— Milutki domek! Pew… — Zakrztusiła się.

Guta wolno odwróciła głowę. W połowie schodów prowadzących z salonu na piętro stała Małpeczką; uważnie, bez najmniejszego mrugnięcia, wpatrywała się w gościa.

— Mario, idź do siebie! — poleciła Guta.

Małpeczką bezszelestnie weszła po schodach i zniknęła za drzwiami.

Guta spokojnie podała gościowi szklankę.

— Dziękuję! — powiedziała Dina.

I w tym momencie wzdrygnęła się.

Dziwne czy nie, te mimiczne ćwiczenia podziałały na Gutę uspokajająco; sądząc po tym wszystkim, Dina nie zamierzała udawać. To znaczy, że można jej wierzyć. Przynajmniej do jakiegoś stopnia.

— Zbieraj się — powiedziała Dina, zapanowawszy nad własną twarzą. — Mister Barbridge dojrzał do jeszcze jednej rozmowy z żoną Reda Shoeharta w sprawie osobistej.

Dina przyjechała nowiutkim mercedesem. Ten sam mercedes zawiózł Gutę na powtórne spotkanie z Barbridge’em. Teraz stary powitał ją zupełnie inaczej. Uśmiech błąkający się po jego obliczu nie był już zjadliwy, w gruncie rzeczy można by go nazwać życzliwym. Gdyby nie oczy… Oczy pozostały chłodne, obojętne i obce. Zresztą inaczej Ścierwnik Barbridge nie byłby Ścierwnikiem…

— Dziewczyno moja, po co mamy być nieszczerzy? — powiedział. — Nie zamierzam przepraszać za wczorajsze kłamstwo. Powinnaś to rozumieć, muszę być ostrożny. Jak twój mąż… — Tu jego uśmiech stał się zjadliwy, ale tylko na mgnienie oka. — Zasięgnąłem języka i zrozumiałem, że mogę z tobą rozmawiać szczerze. W sumie wiem, dokąd właściwie wybrał się twój kochany Red.

Guta już miała się ucieszyć, ale nagle przyszło jej do gło że ten obrzydliwy staruch wcale nie musi widzieć jej radość” Obejdzie się…

— Wiem, dokąd wybrał się twój kochany mężulek — powtórzył Barbridge. — Nawiasem mówiąc, wybrał się z nim i mór syn. Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wczoraj?

Guta odniosła wrażenie, że głos starucha zadrżał, i zaczęła się usprawiedliwiać:

— Nic o tym nie wiedziałam. Jeśli mąż nie powiedział o swoich planach, to o pańskim synu tym bardziej nie mówił.

Barbridge przez jakiś czas uważnie badał jej twarz. Potem rzekł:

— Jestem skłonny ci uwierzyć. Więc czego chcesz ode mnie, dziewczyno moja?

— Chcę, żeby pan powiedział mi, jak się dostać tam, dokąd poszedł mój mąż.

— Wybierasz się do Strefy? Odważny pomysł…

— Już się zdecydowałam. Może mnie pan nie straszyć i nie zniechęcać.

Barbridge uśmiechnął się.

— Nie mam zamiaru cię zniechęcać. A wystraszy cię sama Strefa. To nie salon dla kobiet. Ani plaża.

Guta wzruszyła ramionami.

— Cóż, taka jest wola Boża… A na plaży nie byłam już z dziesięć lat.

Barbridge przez cały czas nie spuszczał wzroku z jej twarzy. Wtedy z kolei Guta wpiła się w niego oczami.

— No dobrze! — Stary pierwszy odwrócił wzrok. — Mój syn przyczepił się do twojego męża. Rozliczę się z nim, kiedy wrócą. Z twoim mężem też się rozliczę — w głosie kaleki słychać było groźbę — za to, że wziął go ze sobą.

Guta zmarszczyła nos i powiedziała:

— To mnie nie interesuje.

— Ale mnie interesuje! — Barbridge zaklął i dodał: — W każdym razie dam ci mapę. Jak się okazało, twój kochaniutki mąż i mój ukochany synalek poszli prosto do Złotej Kuli.

— Do Złotej Kuli?! — zdumiała się Guta. — Przecież to tylko legenda!

— Właśnie twój mężulek postanowił sprawdzić, jaka to legenda. Tylko, dziewczyno moja — Barbridge uniósł krzywy palec — droga tam jest ciężka i niebezpieczna.

Guta odniosła wrażenie, że głos starucha znowu zadrżał.

— Nie boję się niebezpieczeństw — powiedziała Guta.

— A jeśli Red i Archie zginęli?

— Cóż… Przynajmniej upewnię się, czy to prawda. Niech się pan nie boi, nie będę się pchała do niebezpiecznych miejsc. My, kobiety, jesteśmy z natury ostrożne.

— Bez dwóch zdań. — Barbridge uśmiechnął się krzywo. — Widzę, że o ciebie nie ma co się bać. Jesteś kobietą odważną, a odwaga i ostrożność to połowa sukcesu. Zresztą od dawna wiedziałem, że Guta Shoehart to odważna dama. Od chwili, kiedy wyszła pani za Rudego.

Guta zacisnęła wargi:

— Co to pana obchodzi! Nie przyszłam tu na przyjacielskie pogaduszki, panie Barbridge, potrzebuję konkretnej pomocy. Serdecznych rozmów odbyłam dość z matką.

— Wy wszyscy nie lubicie słuchać starszych! — Beznogi żartobliwie pogroził jej palcem. — A przecież my mamy czasem rację. Mamy więcej doświadczenia.

— Owszem, często macie rację. Ale my nie potrzebujemy waszej racji. Ani doświadczenia. Wolimy gromadzić własne. — Guta przypomniała sobie puste oczy Diny Barbridge. — A pańskie osobiste doświadczenie zupełnie mi nie jest potrzebne!

Barbridge z żalem pokręcił głową i chrząknął:

— Krzywdzisz starego, dziewczyno moja. Jeszcze się uprę i nic ci nie dam.

Dasz, bydlaku beznogi, pomyślała Guta. Wszystko mi dasz. Dlatego że tam nie tylko jest mój mąż, ale i twój syn. Sam do niego się nie wybierzesz, a twoja gładkoskóra suka wyraźnie w tych sprawach ci nie pomaga.

— No dobrze — wymamrotał Barbridge. — Przekonałaś mnie. Dam ci wszystko, co niezbędne: mapę okolicy i speckombinezon. I nawet kilka rad.

— Ile czasu zajmą pańskie rady?

— Dwa dni.

— Jeszcze dwa dni? — Guta prychnęła oburzona: — Pan zwariował! Ich już nie ma cztery doby. Może w ciągu tych dwóch dni umrą.

— Cicho, dziecino! — Jej oburzenie zupełnie nie obchodziło; Barbridge’a. — Jeśli żyją teraz, przeżyją jeszcze dwa dni. A jeśli nie przeżyją, to w swoim obecnym stanie na pewno ci się nie spodobają.

— Co pan chce przez to powiedzieć?

— Nic! Pomogę ci przygotować się w ciągu dwóch dni. Szybciej można tylko rozmnażać muchy.

Nie kłamał. W ciągu dwóch dni rzeczywiście przygotował ją do podróży do Strefy. W każdym razie kiedy Guta opuszczała go dwa dni później, bardzo chciała w to wierzyć.




5. Maria Shoehart, 15 lat, abiturientka


Tak, wujek Dick dotrzymał danej rano obietnicy. Z tego — w ostatnim czasie rzadkiego powodu — matka, jasne jak oczy własne, rozpędziła się do przygotowania jego ulubionej sałatki. Taty, który po obfitych wspomnieniach z Szuwaksem najpierw długo się mitrężył, a potem w ogóle odcumował, postanowili na razie nie doprowadzać do przytomności, dlatego na Marię wypadło skoczyć po mięczaki.

Gdy mama i wujek Dick wrócili, katowali się w kuchni nikotyną. Przed gościem stała nie dopita szklanka Krwawej Mary. Na widok córki Guta natychmiast przydusiła w popielniczce nie dopalonego papierosa i zabrała się do mięczaków.

— Fajnie tu u was — powiedział wujek Dick. — Jak za starych, dobrych czasów.

Matka drgnęła, spuściła głowę.

— Tak — powiedziała. — Ale wkrótce te czasy się skończą, a domek trzeba będzie sprzedać. Boję się tylko, że nie znajdziemy kupca.

Maria wyjęła z lodówki zimną puszkę soku pomarańczowego, napełniła szklankę i przycupnęła przy oknie.

— A co u pana słychać, Dick? — zapytała Guta. — Ciągle się pan kręci przy instytucie?

— Kręcę się — powiedział Nunnun. — Na razie dostarczają nam nowy sprzęt, a skoro jest nowy sprzęt, to muszą być reklamacje. Skoro są reklamacje, to musi być i Dick Nunnun. Co prawda nie wiem, co będziemy robić z całym tym sprzętem. Nie ma niczego bardziej złożonego niż zajmowanie się badaniami naukowymi, gdy obiekt badań jest dla ciebie absolutnie niedostępny. Laboratoria co prawda powolutku pracują, badają to, co wcześniej ze Strefy naszabrowali. No i raz na tydzień puszczają tam robota, prościutkiego, sam silnik i obudowa, i sprawdzają, czy nie odblokowała się granica. Kopuła jest przecież dwa kroki od instytutu. — Wujek Dick zdusił w popielniczce niedopałek, wysiorbał resztki Krwawej Mary i zapalił nowego papierosa. — Granica jest niemal przezroczysta, widać przez nią wszystko. Widać, że nic się w Strefie nie zmienia. Kiedy startuje kolejny robot, cały instytut siedzi w oknach. Dochodzi robot do półkuli, rach-ciach i kaplica.

— Rach-ciach — powtórzyła Guta niczym echo. — Jakby wasze maszyny popełniały samobójstwo. Wie pan, Dick, wielu stalkerów też tak postąpiło. Psyk i kaplica.

— A dział kontroli siada do pisania kolejnego sprawozdania — ni przypiął, ni przyłatał odpowiedział wujek Dick. — Księgowość spisuje na straty kolejnego robota. I wszyscy się cieszą: wykonujemy pożyteczną pracę. Potem wszystko zamiera do następnego tygodnia…

— Proszę mi powiedzieć, Dick — przerwała mu Guta. — Jak tam u pana w instytucie uważają, co nas w końcu czeka?

— Jakich „nas”? — Nunnun spróbował się uśmiechnąć. — Harmont czy waszą rodzinę?

— Wszystkich nas.

Wujek Dick zamyślił się, patrząc przez okno na obficie obsypaną kwiatami jabłoń. Maria, sącząc sok, przyglądała się, jak matka zręcznie radzi sobie z mięczakami.

— Z miastem, jak sądzę, nic się nie stanie — powiedział w końcu wujek Dick. — Istniało przecież i przed Lądowaniem; poziom przestępczości stale się obniża… Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

— Harmont było dziurą przed Lądowaniem i dalej będzie dziurą.

Wujek Dick westchnął.

— No… Guta… Podobnych do Harmont miast są na świecie tysiące. I co — żyją tam ludzie.

— Taa, żyją — powiedziała matka, ale zabrzmiało to tak, jakby zapytała: „Naprawdę żyją?”

Wujek Dick w milczeniu wciąż patrzył przez okno, poprawił się na krześle. A Maria pomyślała, że dobrze by było czytać w ludzkich myślach. To znaczy, jasne jak oczy własne, bombowo jest, że nie potrafi czytać, dopiero by się wtedy zrzygała. Ale teraz taka umiejętność przydałaby się. Czy wujek Dick mówi mamie to, co myśli?

— Mamy ze Strefy pewne korzyści — kontynuował wujek Dick. — Choćby to, na przykład… że samochody przestały zatruwać powietrze. Nawiasem mówiąc, wie pani, Guta, że byli i tacy, co chcieli zastosować zdobycze ze Strefy w innych dziedzinach? Jako broń. Na szczęście nic z tych pomysłów nie wyszło. Prócz zbiorowej mogiły dla badaczy. A co się tyczy waszej rodziny… — Zerknął spod oka na Marię, jakby pytał, czy pamięta ich wcześniejszą rozmowę.

Matka zrozumiała jego wątpliwości po swojemu.

— W porządku, Dick — powiedziała. — Niech pan wali! Dziewczyna jest już zupełnie dorosła.

— Powinna pani już dawno się przystosować, Guto — powiedział wujek Dick. — Zupełnie sobie nie wyobrażam, jak ciągnęliście przez tyle lat. Powrotu do przeszłości, sądząc po wszystkim, już nie ma. W każdym razie nie za naszego żywota.

— A jeśli coś się mimo wszystko stanie?

— Jeśli coś się stanie, historia się powtórzy. Na świecie zawsze znajdą się ludzie, którzy nie uspokoją się, póki kogoś nie załatwią. Najlepszym wyjściem byłoby, gdyby załatwili tylko siebie, ale to zdarza się bardzo rzadko. — Rozczulony wujek Dick zaczął pleść ogólniki, ale na czas się opamiętał.

W kuchni znowu zapanowała niespokojna cisza. Matka krzątała się przy sałatce, wujek Dick gapił się przez okno, a Maria kończyła drugą szklankę soku. Potem matka powiedziała:

— Szuwaks dzisiaj wpadł.

— Co u niego? — ożywił się wujek Dick. — Dawno cholery jednej nie widziałem!

— Nic! — powiedziała matka. — Jest wykidajłą w jakiejś knajpie. Chyba w Trzech Stopniach. Może będzie mniej pił. A jak nie będzie, to go wywalą.

Wujek Dick patrzył teraz nie przez okno, lecz na matkę. Widocznie już się oswoił. Albo udawał, że się oswoił.

— Proszę powiedzieć, Dick — ciągnęła matka. — Pal diabli mnie. Sama wybrałam sobie los. Ale co zawinili tacy ludzie jak Szuwaks? Kiedy Strefa był otwarta, miał przynajmniej jakiś cel. Niech będzie, że idiotyczny z punktu widzenia innych, ale była to najważniejsza sprawa w jego życiu. Oczywiście i wtedy był pijakiem i zabijaką, ale jak się zmieniał, kiedy czytał swoje kazania!

Matka mówiła o Szuwaksie, ale Maria rozumiała, że ma na myśli innego człowieka.

Wujek Dick znowu poprawił się na krześle, jakby sprawdzał, czy wytrzyma wagę jego odpowiedzi.

— Guto, wie pani, moje słowa pewnie wydadzą się pani banalne, ale skoro pani zapytała, to proszę! — Uśmiechnął się, jakby ostrzegając, że zamierza żartować. Ale nie żartował. — Proszę uważać, że miała pani po prostu wielkiego pecha. Proszę uważać, że znalazła się pani w strefie działań wojennych między ludźmi i Nieznanym. I że w tym zamieszaniu nie udało się pani uniknąć przypadkowej kuli. Kto tu winien? Ten, co strzelił, czy ten, kto w złym momencie wysunął głowę z okopu? Chwała Bogu, że jest pani tylko ranna, a nie martwa. Teraz nadszedł czas na leczenie ran. Nie jest to łatwe i boli, ale inaczej się nie wyżyje. Odpowiedziałem na pani pytanie?

Guta, skończywszy krzątaninę przy sałatce, wyłożyła ją do srebrzystej miski i popatrzyła na Nunnuna.

— Rozumiem pańską filozofię, Dick. — Rozłożyła ręce. — I skłamałabym, gdybym powiedziała, że mi się podoba.

Na twarzy wujka Dicka pojawił się pełen winy uśmiech.

— To jest męska filozofia — odezwał się. — Dlatego się pani nie podoba. Zresztą gdyby to ode mnie zależało, przed Lądowaniem wywiózłbym z miasta wszystkie kobiety, część mężczyzn też. Niestety, przybysze zaczęli swoje bojowe działania z Ziemianami bez wypowiedzenia wojny. Zapewne przy jej wypowiedzeniu wasz znakomity rząd też by palcem nie kiwnął, żeby uniknąć ofiar. — Wujek Dick znowu zaczął pleść ogól ki. — Rządy i ludzie mieszkają w różnych światach. Kiedy znajdą się we wspólnym świecie, na Ziemi nastąpi Królestwo Boże.

Marii przyszło nagle do głowy, że ona i reszta Harmont też żyją w różnych światach i że jeśli tak będzie trwało dalej, ktoś będzie musiał leczyć rany. Jeżeli nie okażą się śmiertelne…

— Ale to nigdy nie nastąpi — zakończył swój wywód wujek Dick. — Nie pora budzić Rudego?

Obudzili go z trudem. Z jeszcze większym trudem wepchnęli go pod zimny prysznic. Kazali mu włożyć czystą koszulę i wyprasowane spodnie. Potem posadzili go przy stole, ale uprzedzili, żeby ani-dudu. Bo inaczej będzie miał osobiście do czynienia z Richardem G. Nunnunem.

Jasne jak oczy własne, tatek nie wystraszył się kontaktu z Richardem G. Nunnunem. Nie ten kaliber… Ale Maria nie zamierzała uczestniczyć w tej sprawie, więc odkleiła się i poszła do swojego pokoju. Powiedziała dziadkowi, żeby nie schodził do salonu. Otworzyła okno. Tuż pod nim kwitł bez. Z ogrodu dochodziły takie oszałamiające zapachy, że Marię przechodziły ciarki po plecach.

W salonie ryczeli, dziwili się i całowali — tato miał do czynienia z Richardem G. Nunnunem. A mama nie chciała mieć do czynienia w takich sprawach ani z Richardem G. Nunnunem, ani z tatą, więc poszła do kuchni. Wtedy w salonie zaczęli wspominać przeszłość. Mniej więcej na tę samą modłę, co wcześniej z Szuwaksem. I między wspomnieniami tak samo brzęczały szklanki. Jedynie odpowiedzi wujka Dicka mocno się różniły od replik Szuwaksa. Potem w salonie zaczęli się kłócić — diabeł by zwiał, gdzie pieprz rośnie. Ale szklanki pobrzękiwały po staremu, potem wujek Dick, brzęknąwszy kolejny raz, powiedział:

— Słuchaj, Red! Niedługo wyjeżdżam.

— Dokąd? — powiedział tato potwornie trzeźwym głosem. — Tam, gdzie jestem bardziej potrzebny.

— No to pomyślnych wiatrów! Wujek Dick chrząknął:

— Głupi jesteś, Red! Czy nie rozumiesz, dlaczego wyjeżdżam? Dlatego że reklamacji jest coraz mniej i mniej. Wkrótce w ogóle nie będzie!

— Znam twoje reklamacje — rzekł tato. — Całe życie przed pinii uciekam.

— Wiesz? — zdziwił się wujek Dick. — Skąd?

— Domyśliłem się.

— Dawno?

— Nie. Dwa lata temu. Kiedy Guta opowiedziała mi, jak do niej przychodziłeś i czym się zajmowałeś. To mi otworzyło oczy. Zostając sam na sam z taką kobietą jak moja Guta, żaden normalny facet by nie wytrzymał.

Wujek Dick prychnął:

— Może ja też nie wytrzymałem!

— Nie, bo Guta by mi powiedziała.

— Tak jej wierzysz?

— Tak, właśnie tak jej wierzę.

— A ona tobie?

Tato długo milczał, potem powiedział twardo:

— Nie twoja sprawa, Richard.

— Pewnie, że nie moja sprawa — zgodził się wujek Dick. Kiedy siedziałeś, to też nie była moja sprawa.

— Kiedy siedziałem, przystawiałeś się do Guty. Tylko nic nie wyszło.

— Akurat można się przystawić do twojej Guty! — Wujek Dick postanowił obrócić wszystko w żart. — Gdzie się przystawisz, tam i kulasy pogubisz.

Ale tato nie miał ochoty na żarty. Rzekł:

— Zresztą, o czym ja gadam? Tylko udawałeś, że się przystawiasz do Guty. W sumie obaj świetnie wiemy, po co tu przychodziłeś. Po co pomagałeś. Mnie interesuje co innego. Po co przyszedłeś dzisiaj?

— A nie uwierzysz w to, że przyszedłem dać ci radę?

— Nie, nie uwierzę — powiedział tato. — Ty byś, Dick, też nie uwierzył.

Wujek Dick roześmiał się.

— Twoje szczęście, diable piegowaty, że teraz to już nie ma najmniejszego znaczenia. Bo miałbyś kłopoty! — Wujek Dick niby droczył się z tatą, ale Maria nagle zrozumiała, że mówi serio.

— Gdyby to miało jakiekolwiek znaczenie, ani słowem bym nie pisnął o tym, co wiem — tato powiedział tak samo serio.

Milczeli chwilę. Potem wujek Dick odezwał się już innym tonem:

— Mimo wszystko przyszedłem dać ci radę. Chcesz — wierz nie chcesz — nie wierz, ale powrotu do przeszłości już nie będzie. To, że nas stąd wycofują, coś znaczy. Uczeni uważają, że Strefa owinęła się na długo, jeśli nie na zawsze. Ale życie toczy się dalej. Tak więc wyciągnij wnioski, panie eks-stalkerze.

Znowu brzęknęła szklanka, zabulgotało.

— A idź do diabła ze swoimi radami! — powiedział tato, chrząknąwszy. — Wyciągnij wnioski… Łatwo ci mówić. Dla ciebie praca zawsze się znajdzie. Jak nie będziesz pasł stalkerów, to handlarzy narkotyków. A ja? Niedługo mi czterdziestka stuknie, a co ja umiem poza nocnym targaniem fantów na brzuchu? Zresztą nie to jest najważniejsze. Jestem zmęczony, Dick, oto co jest najważniejsze. Szuwaks kiedyś powiedział, że Strefę stworzył Bóg, żeby poddać ludzi próbie. Może, może.il Jednakże próbę Strefy przeszliśmy, jedni lepiej, drudzy gorzej. A jak przejść próbę jej niedostępności?

— Gadasz bzdury, Rudy! — powiedział wujek Dick. — Czyżbyś nie rozumiał, że jeśli nie przestaniesz strugać idioty, to wykończysz i siebie, i żonę, i córkę?

Zapadła cisza. W dziecinnym pokoju pachniało kwiatem bzu, ale nie dlatego Maria wstrzymała oddech. Potem tato powiedział:

— Jaki to ma sens? Żonę i córkę wykończyłem wiele lat temu. Pewnie za to właśnie Bóg mnie karze.

— A niech to cholera! — Wujek Dick długo i obrzydliwie klął. — W sumie wszystko ci powiedziałem, Red. Reszta zależy od ciebie. Więc myśl!

Tato milczał. Wtedy wujek Dick podniósł się, zajrzał do kuchni i szybko pożegnawszy się z mamą, wyszedł. A Maria znowu wstrzymała oddech.




6. Guta Shoehart, 26 lat, zamężna, gospodyni domowa


Ojejku, mgła naprawdę zniknęła! Wygląda na to, że Barbridge’owi można jednak wierzyć. W każdym razie do tej chwili trasa całkowicie zgadza się z jego opowiadaniem. Aha, oto obiecane wagonetki, gdzie stalkerzy zatrzymują się na popas. Nareszcie! A tam rozbity śmigłowiec, leży dwa metry od nasypu. Wszystko się zgadza, więc tu trzeba skręcić z nasypu. Po prawej powinno być bagno. Ojejku, mgła wisi, jak wisiała — nic nie widać.

Dobra, koleżanko. Najwyższy czas coś przekąsić. Zjeść czekoladę i popić kawką. Zapalę papierosa, od cmentarza nie paliłam. Nie zaszkodzi odetchnąć. Teraz trzeba iść przez bagno, nie po podkładach i cmentarnych ścieżkach. Co prawda tutaj podkłady mogą być gorsze od topieli. Jak nic… Red mawia: Strefa to Strefa…

Ach, Red, mój Red! Co przeskrobałeś tym razem? Czyżbyś naprawdę poszedł po Złotą Kulę? Po co wziąłeś ze sobą Artura Barbridge’a, nie powiedziawszy nic beznogiemu? I dlaczego do tej pory nie wróciliście? Przecież wcześniej nigdy nie znikałeś na dłużej niż trzy doby. A dzisiaj już szósta! Ale nie wierzę w twoją śmierć, nieważne, co mówi ten stary beznogi bydlak… Nie wierzę! I nie uwierzę, póki sama nie zobaczę cię martwego! Diabli nadali tę przeklętą mgłę! Nie mogę przecież dalej iść po omacku.

Ojejku, gdzie się podziała ta cholerna mgła?

Przecież dopiero co zasnuwała całe bagno… A zresztą po co łamię sobie głowę? Zniknęła to zniknęła. Chwała Jezusowi!

Tak, Barbridge powiedział, żebym schodziła z nasypu kolejowego ostrożnie. Bo może się osypywać żwir. A to podobno jest niebezpieczne. Chociaż nie wiem, dlaczego niebezpieczne. Kichać na to! Do diabła, jak ciągnie w dół! Plecak taki ciężki. W końcu jedzenie na trzy doby. Jak radził Barbridge… Naprawdę będę musiała spędzić tu całe trzy doby? Zwariuję! Zresztą lepiej o tym teraz nie myśleć…

Oho, ale bagno! Ale Barbridge mówił, że da się przejść. Może zabłądziłam? Ale nie, wszystko się zgadza, jest wzgórze. Z osma lonym drzewem na szczycie. To wzgórze stary kazał ominąć z prawej. Jeszcze bardziej na prawo powinno być drugie wzgórze. Jest. Goły szczyt, a na zboczach kamienne rumowisko Nie, bagno jest właściwe, jest nawet ciemnoszara plama otoczona rdzawą wodą. Popatrzmy na mapę… Tak, w tym miejscu Barbridge postawił krzyżyk, powiedział, że tu leży pechowy stalker. Właściwie to, co ze stalkera zostało… Może to właśnie jest Stefan Norman, Okularnik, syn starej Ellin. Szedł w bagno z nadzieją, pewnie chciał zmienić swoje życie. Może chciał, żeby ojciec wrócił z Europy… A teraz została z niego ciemnoszara plama. I krzyżyk na mapie. Nawiasem mówiąc, Barbridge postawił na mapie jeszcze dwa krzyżyki: jeden na stoku lewego wzgórza, drugi na kamiennym rumowisku prawego. Powiedział, że między tym krzyżykami leży właśnie najbardziej bezpieczna droga. Patrzcie go — najbardziej bezpieczna!.. Nie po prostu bezpieczna, lecz naj-bar-dziej! Straszył, stary grzyb! Tylko coś nie widzę żadnych ciemnoszarych plam na zboczach wzgórz. Spróbujmy przez lornetkę. Nie, tak też nic nie widać. Po tych stalkerach pewnie nawet plamy nie zostały. A może i mnie to czeka? Święta Dziewico, ratuj i zmiłuj się!

Ech, gołąbeczko, z takimi myślami pchać się w bagno to robota głupiego. Cokolwiek się stanie, zostanie po tobie Małpeczka. Ale dla niej, dla swojej Małpeczki, po prostu musisz dojść. I wrócić!

Dobrze, wybierzmy sobie punkt orientacyjny, niech będzie ten kamień pod lewym wzgórzem, i naprzód, koleżanko!

Hm, tak naprawdę to droga nie jest trudna. Trzeba tylko na czas przestawiać nogi, żeby nie wciągało butów… Ojejku, ale się robi gorąco! Słońce pali na całego… Ale naprzód, koleżanko. Naprzód! Raz — krok prawą nogą, dwa — wyszarpnąć lewą, trzy — włożyć ją w trzęsawisko, cztery — wyszarpnąć prawą. I znowu — raz, dwa, trzy, cztery… Raz, dwa, trzy cztery… Red przeszedł, to i ja przejdę. Za wagonetki wielu chodziło za potrzebą, ale dwie kupy wyraźnie świeższe… Raz, dwa, trzy, cztery… Dobrze, że jestem mocną kobietą, a nie jakimś cherlakiem… Raz, dwa, trzy, cztery… A Dina Barbridge, choć mocna, nie przeszłaby tu. Nie z takiej gliny! Kłamie, suka, te swoje aluzje rzuca! Red nie mógł do niej biegać! Same ciało i oczy go nie biorą. Ciekawe, co on we mnie znalazł? Tyle lat minęło, a do tej pory nie wiem. Raz, dwa, trzy, cztery… „Jaskółeczko moja!” A mama nie wybaczyła mi, nawet na łożu śmierci nie wybaczyła. „Głupia jesteś, Guta! Tb łajdak, nie będziesz miała rodziny. Dzisiaj na wolności, jutro w więzieniu. Skrobankę trzeba zrobić!” Raz, dwa, trzy, cztery… A przecież sama nie zrobiła skrobanki, urodziła mnie. Choć wcale jej lżej nie było. A jak sobie przypomnę, to kiedy poznałam Reda, też miałam tylko ciało i oczy. Tym go kupiłam. Mama nie miała racji, mam rodzinę! I co do Diny — nie wierzę. Red nie mógł z nią, za żadne skarby… Raz, dwa, trzy, cztery…

O, jest kamień. Ojejku, jestem mokra jak mysz. Trzeba odpocząć trochę. Wzgórze zasłoniło słońce, bardzo dobrze! Szkoda tylko, że nie na długo…

Sprawdźmy mapę, zorientujmy się. Dobrze, że chodziłam do szkoły skautowskiej! Przydało się. Barbridge powiedział, że stąd trzeba iść równolegle do nasypu, zostawiając ciemnoszarą plamę trochę z boku. Ej, ta plama to wcale nie plama. Stąd już widać, że to kupa szmat. Święta Dziewico, zmiłuj się i ratuj! Nie karz mnie, Strefo, nic ci nie zawiniłam. Przecież dziecko, które urodziłam, jest częściowo twoje. Ożywiłaś ojca Reda. Więc jakbym była trochę z rodziny… I proszę cię: spraw, żeby mój Red żył i żebym go znalazła!

Dobrze, że mamy taką sąsiadkę! Nawet nie zapytała o nic. „Idź, gołąbeczko, spokojnie. Posiedzę z córką. Tylko bądź ostrożna!”

Będę ostrożna, Ellin, och, jak będę — nie wolno mi inaczej! Bo inaczej długo będziesz, Ellin, siedziała z moją córką…

A tu słońce wyszło zza wzgórza. Znowu pali. No, to nic, ze słoneczkiem weselej. Byłoby o wiele gorzej, gdyby deszcz zaczął lać. I tak wody pełno dokoła…

Ojejku, a gdzie się podziała woda?! Tylko kępki i sucha trawa między nimi… Czyżby Barbridge zapomniał, jak wygląda to miejsce?! Nie, niemożliwe. Beznogi ma taką pamięć, że pozazdrościć. Zresztą kupa szmat jest na swoim miejscu.

Czyli ruszamy dalej, koleżanko. Raz, dwa, trzy, cztery… Ojejku, po co ja liczę? Trzęsawiska przecież już nie ma.

Ciekawe, co to za zardzewiały kij obok kości Okularnika? Laska czy co? Zardzewiała, czyli metalowa. Dobra laska! Najważniejsze, że wygodna. Można od komarów się opędzać, chi, chi, chi…

Och, Dziewico Przenajświętsza, jak to słońce pali! Można pomyśleć, że jestem antrykotem na patelni, chi, chi, chi…

Oj, mamo! Przecież to nie słońce, słońce nie może tak palić!!!

No masz, zaczęło się! Dochichotałaś się, koleżanko! Szybko — nosem w trawę! Co tam powiedziałeś, Barbridge? „Jeżeli zdarzy się coś niespodziewanego, kładź się brzuchem do ziemi i nie ruszaj się. Cokolwiek by się działo, nie ruszaj się!”

Brzuchem do ziemi to nic trudnego, ale spróbowałbyś, stary grzybie, nie ruszać się, kiedy tak pali… Leż, koleżanko. Leż! Jeśli mężczyźni tu wytrzymywali, to i ty wytrzymasz. Nie takie rzeczy wytrzymywałaś. Ty, koleżanko, nie boisz się cierpień! O, kiedy rodziłaś Małpeczkę, to było cierpienie, chociaż i tak nieporównywalne do tego… gdy Rzeźnik pokazał, co urodziłaś. To nie było cierpienie, to było… A jak rozdarła się wtedy pielęgniarka! I piszczała za każdym razem, kiedy trzeba było wieźć dziecko do karmienia, suka. Darła się, że nie weźmie wyrodka do ręki. Nawet pod groźbą śmierci… Trzeba być wdzięczną Rzeźnikowi, sam przywoził, ostrożnie przekazywał w twoje ręce drobniutką, porośniętą złocistą sierścią istotkę. I jak zaczarowany patrzył, jak wykrzywioną buźką łapie matczyną pierś. Rzeźnik, rzecz jasna, miał w tym interes, naukowy, cholera im w bok, ale i tak trzeba mu być wdzięcznym! Robił swoje i nie uważał Małpeczki za nasienie szatana. Nie to, co wy, suki… Wszystkie takie same! Wy, akuszerki, nienawidzące bezgrzesznego dziecka… Wy, położnice, bojące się zarazić… I wy, lekarze, którzy zapomnieliście o swojej przysiędze… No i wy, sąsiadki ze starego domu… Na złość wam wszystkim wytrzymam. Przez was więcej się wycierpiałam.. Och, Przenajświętsza Dziewico, jak mnie boli!!!

Uf, mamo! Jak się lekko zrobiło, jak chłodno… Czyżby zaaprobowała mnie Strefa, nie ukarała? Zapaliłabym teraz, ale Barbridge mówił, żeby się tu nie zatrzymywać.

Między wzgórzami jest parów, po którym prowadzi „najbardziej bezpieczna” trasa. Najbardziej skomplikowane miejsce na całej drodze do wyrobiska… „Zapaszek tam dominuje, dziewczyno moja, więc ty nie tego., nie przeraź się!” Bydlak beznogi. Skoro powiedział „zapaszek”, to będzie on taki, że… Dobra, koleżanko, skoro związałaś się ze Ścierwnikiem, nie skarż się na zapachy! Maszeruj sobie i maszeruj!

Ojejku, przecież to nie ten parów. To znaczy oczywiście ten. Ale brei, o której mówił stary, coś nie widać. Jest kamień, obok którego należy przechodzić, zanurkowawszy z głową. Ale dokoła sucho. I nie śmierdzi. Zupełnie nie śmierdzi!

Dobra, Strefa to Strefa… Kłamał stary czy nie kłamał, po suchym jednak łatwiej iść, niż brnąć po pas w błocie. Ale będę zerkać na prawe wzgórze.

Aha, jednak nie kłamał. Są ogniki. Niczym małe blade kwiatuszki. Jak drżą! Pewnie proszą niebiosa o deszcz, żeby rosnąć. Oho, rosną! Jeszcze jak rosną!!! Cóż, nos w ziemię…

Ale mi błyskawica! Barbridge mówił, że omal nie oślepł i nie ogłuchł, kiedy pierwszy raz się tu znalazł. Potem podobno się nauczył — zaciskał powieki i otwierał usta. Nie wygląda mi na to, żeby trzeba było zamykać oczy i otwierać usta. Chociaż skóra na twarzy kłuje. Jak pod odświeżającą maseczką.

Pamiętam, jak poszłam do salonu kosmetycznego na Siódmej Ulicy! Niedługo przed powrotem Reda z więzienia. Nawet próbowałam przepłacić. „Proszę wybaczyć, droga pani, dzisiaj nie robimy maseczek. Nie, ostrzyc też nie możemy. Manikiur? Manikiurzystka zachorowała. Tak, tylko jedna…” Ale potem, jak im Red złożył wizytę, obsługiwali pierwsza klasa. Chociaż pyski odwracali w drugą stronę. Pieniądze zresztą brali, nie brzydzili się…

O, jeszcze jedna „błyskawica”. Psyk, a nie błyskawica! Ojejku, a powietrze jakie świeże! Jak po burzy. Wydaje się, że można by je pić. I zmęczenie gdzieś zniknęło…

A gdzie trzecia błyskawica? Kwiatuszki na zboczu zupełnie zgasły. Wystraszył mnie jednak, stary grzyb. Albo okłamał… Jest obiecany kamień. Przenajświętsza Dziewico, stary grzyb nie kłamał — czubek kamienia jest cały opalony! Widać niejedna błyskawica huknęła!

Tak, nie kłamał, stary grzyb. Ale jeśli nie kłamał, to co to jednak wszystko oznacza? Czyżby Strefa każdego człowieka inaczej witała? Barbridge’a — błyskawicami, i nurkuj w błoto z głową. A mnie — świeżym powietrzem, i oddychaj sobie peŁ piersią… A niby dlaczego nie? Strefa to Strefa! I nie będziemy o tym rozmyślać. Kicham na Barbridge’a i na błoto, w które nurkował! Ja muszę iść do Reda…

A oto furgonetka. Właśnie ta, farba z niej oblazła. W jej cieniu Barbridge radził odpocząć, ale nie potrzebuję odpoczynku. Co prawda z lewej, nad stertą starych desek, powinien przebywać jakiś „wesoły upiór”, ale do niego daleko. I chwała Jezusowi, dlatego że nie wiadomo, co to jest… Co to jest „łysica” z prawej, już wiem, ale tam mógłby wleźć tylko ślepy..!

I w ogóle wszystkie te „łyse upiory” teraz nie są najważniejsze. Najważniejsze jest to, że na samej trasie nie będzie więcej pułapek. I niezależnie od tego, czy Barbridge we mnie wątpił, doszłam. Pewnie, trzeba staremu podziękować. Gdyby nie jego rady, nie jego mapa, leżałabym gdzieś jako kupka szarych szmat. A potem nanieśliby mnie na mapę jako nowy punkt orientacyjny. Któryś ze stalkerów, przechodząc obok, myślałby: „To pewnie tu leży ta głupia, co polazła do Strefy bez przewodnika”. Oczywiście, gdyby Barbridge opowiedział o mnie innym… Bo inaczej widniałabym jako bezimienny krzyżyk.

W sumie to stary chciał mnie nastraszyć. Tyle strachów opisał, tyle pułapek na mapie narysował. W rzeczywistości psyknęło tylko i tyle… Chyba żeby patrol koło cmentarza policzyć za pułapkę! Ale tamci się czegoś wystraszyli, zwiali jak szaleni. Nawet krzaków nie przeszukali, w których schowane są samochody. Tak, teraz nowy punkt — o, ta czerwona plama, skąd droga zaczyna opadać do wyrobiska.

Nie, pewnie stary specjalnie powymyślał te swoje pułapki, żeby inni nie pchali się do Złotej Kuli. Odstraszał stalkerów tymi swoimi pułapkami. „Łysice”, wszystkie „wesołe upiory”, i „zielenizny”… Bajki dla durniów… Zresztą ma rację. Gdyby każdy mógł przyjść do Złotej Kuli ze swoim życzeniem, świat szybko poszedłby w diabły. Ludzie bywają różni i życzenia mają różne. Komuś do pełni szczęścia wystarczy bratowa w łóżku, a innemu trzeba cisnąć do stóp kulę ziemską…

Dobra, naprzód, koleżanko! Tylko dlaczego tak się trzęsiesz? Znowu to uczucie. Jak w nocy na cmentarzu, kiedy uciekał patrol. Jakby ktoś z nieba mi się przyglądał. Pewnie to oczy Strefy.

— Widzisz, Strefo, jestem twoja! Skoro już pozwoliłaś mi dojść aż tutaj, to pozwól przejść i te ostatnie kilkaset jardów, proszę cię! Przecież to tak niedużo…

A może mnie okłamał, stary grzyb? Co do czerwonej plamy wszystko jasne, to rzeczywiście kabina koparki. Za nią pasmo w kolorze zupy mlecznej. Widocznie dalszy brzeg wyrobiska… Ale czy jest tam Złota Kula? I czy jest tam Red?

Ojejku, znowu pali. Jak przy piecu… Mógł okłamać, stary grzyb! Przecież interesy interesami, ale Red czuje do niego obrzydzenie. Wystarczy sobie przypomnieć, jakim tonem rozmawia ze starym. Jakby nie mógł mu czegoś wybaczyć. To do Barbridge’a podobne — puścić mnie w wyprawę po nic. Wyobraża sobie teraz, jak żona Rudego podchodzi do skraju wyrobiska, patrzy w dół, a tam nie ma żadnej Złotej Kuli. Wyobraża sobie i chichoce. Jak chichotał ostatnio, rozmawiając z Redem… Bydlak beznogi!

Ojejku, co tak się wściekam?! Za wcześnie jeszcze na wściekanie się. O, Red to by się wściekł. Tak by się wściekł, że nie daj Panie Boże! Dlatego to niemożliwe, żeby tam nie było Kuli. Wtedy Red, wróciwszy z „ryb”, poprzetrącałby mu kulasy. Chociaż jakie, do diabła, Barbridge ma kulasy! To znaczy: poprzetrącałby łapy. Może i łeb by urwał. Barbridge to dobrze wie.

Przenajświętsza Dziewico, doszłam, jest wyrobisko. Koparka, droga idzie w dół. Wszystko, jak mówił stary. A oto i kula. Tylko dlaczego nie jest złota, a czerwona. I…

— Red! Odwróć się! Nie słyszysz?! — Red!

Co się patrzysz na kulę, tutaj popatrz!

— Red! To ja! Znalazłam cię!

Nie, nie słyszy… Przenajświętsza Dziewico, nawet się nie poruszył. Zupełnie się nie rusza. Jak posąg… Jak z kamienia… O Jezusie, ta przeklęta kula zmieniła go w kamień… Nie może człowiek tak długo stać z własnej woli. Red nigdy by tak nie stał… Bądź przeklęta, Strefo! Skoro tak, to zmień i mnie w kamień!

— Red, idę do ciebie!

Żeby tylko nie wpakować się w te czarne kleksy… Idę do ciebie, Red! Nie oddam cię Strefie! Mamuuusiuuu!!!




7. Małpeczka — Maria, do 9 roku życia


Maria nie pamiętała, kiedy właściwie zaczęły jej się śnići dziwne bajki. W każdym razie te sny pojawiły się, zanim tatuś na długo wyjechał. Mamunia mówiła, że tatę zabrali do wojska. Źli sąsiedzi twierdzili, że tatę wpakowali do pierdla. A dobrzy milczeli. Maria wierzyła mamuni, bo do pierdla nie było taty za co pakować. Do pierdla pakowali złych ludzi, a tata zawsze był dobry. Wujek Dick o tacie też nic nie mówił. Po prostu przychodził do nich w gości. Maria lubiła wujka Dicka. Dlatego że przynosił jej czekoladki. I zabawki.

Kiedy dzieci sąsiadów przestały się z nią bawić, najciekawszą zabawą stały się dla Marii sny. Gdy tylko zasypiała, dokoła powstawała bajkowa kraina. Zupełnie jak prawdziwa. Rano były tu czarne góry i zielone niebo. Nad górami wstawało duże czerwone słońce. Czasem padał zimny deszcz. A nawet — jeśli Maria bardzo tego chciała — śnieg w środku lata. Były tu prawdziwe domy (co prawda niewiele) i prawdziwe drogi (co prawda nigdy nie jeździły po nich samochody). Samochody były w bajce, ale po prostu stały ciągle w jednym miejscu.

Na początku Maria nie rozumiała, dlaczego tak jest, potem się domyśliła. Samochody nie jeździły, bo były martwe, a martwe były dlatego, że w bajkowej krainie nie mieszkali ludzie. To nie było dobre, ale w zamian, kiedy Maria tam trafiała, nikt się na nią nie złościł, nikt nie krzyczał, żeby uciekała do swojej Strefy i nie zarażała innych dzieci. I nikt się nad nią nie litował.

Potem okazało się, że w bajkowej krainie są ludzie, choć jednak nieprawdziwi. Ale prawie prawdziwi. Żywe lalki, bardzo podobne do ludzi. Maria nie rozumiała, co tam robią, ale zabawy z nimi były bardzo ciekawe.

Pojawiali się w bajce nieoczekiwanie, włazili do pustych domów, łazili po wzgórzach i dziurach, szperali po poboczach dróg. Wyraźnie czegoś szukali, ale Maria nie wiedziała czego. Zresztą nie zastanawiała się nad celem tych poszukiwań — bawiła się. Wylewała im na głowy deszcz i śmiała się, kiedy uciekali pod zielone żołnierskie płaszcze. Rzucała im pod nogi błoto i patrzyła, jak zapadając się po pas, grzęzną w bulgocącej brązowej brei.

A potem odkryła, że oprócz żywych lalek w jej kraju są i inne zabawki. Były bardzo dziwne zabawki, zupełnie niepodobne do tych, które kupował jej tatuś albo przynosił wujek Dick. Potem Maria zrozumiała, że nawet nie powinny być podobne. Przecież to nie były prawdziwe zabawki, lecz zupełnie bajkowe.

Tym ciekawsze były zabawy z nimi.

Polegały one na tym, że bajkowe zabawki dniem i nocą polowały na żywe lalki. Strzelawki waliły do nich z ognistych błyskawic. Ping-pongi przerzucały lalki z jednego miejsca na drugie. Indianie montowali dla nich sprytne niewidzialne pułapki. Gniotki robiły z nich kupki śmieci. Lalki ze wszystkich sił starały się uratować, ale najczęściej te próby się nie udawały.

W rezultacie lalki się psuły. Maria litowała się nad nimi i wychodziła z bajki.

Jednakże litość żyła w niej niedługo. Dzieci z sąsiedztwa nadal przepędzały Marię ze swego towarzystwa. Poza tym ich zabawy przestały ją interesować i niecierpliwie czekała na noc.

Przenosząc się we śnie w nową bajkę, odkrywała, że w tajemniczej krainie pojawiały się nowe bajkowe postacie. Znowu zaczynała się gra i Maria, zapomniawszy o połamanych laleczkach, przestawała zwracać uwagę na leżące tu i ówdzie ich szczątki. Ciekawość była silniejsza od litości. Polowanie trwało. Mimo to Maria kibicowała kolejnej lalce, bardzo się cieszyła, kiedy udawało się jej umknąć myśliwym, i płakała, jeśli laleczka w końcu się psuła.

A potem Maria odkryła, że może wymyślać nowe zabawki. Gra stała się jeszcze ciekawsza. Wymyślona przez Marię śnieżna królowa robiła z lalek lodowe posągi. Przyklejaczki na zawsze przyklejały lalki do siebie. Pajęczyna Anansi łapała je w niewidzialne sieci i lalki chodziły po okręgu, póki nie kończył im się napęd. Te, które wpadły do Zalustrza Alicji, biły się ze swoimi odbiciami, póki nie zaczynały rozumieć, że z odbiciem nie można wygrać. Tym, które uniknęły pułapek, Maria pokazywała w nagrodę telewizor, w którym szły wymyślone przez nią filmy nie mające nic wspólnego z bajkową krainą. Dziwne czy nie — lalki interesowały się telewizorem i długo się weń wpatrywały.

Zresztą czemu się dziwić — lalki nie imponowały jakimś szczególnym rozumem. Te, którym udawało się uciec poprzednim razem, poruszały się po starej trasie przekonane o swym bezpieczeństwie. Wtedy Maria podsuwała im na drodze jakąś nową zabawkę. Strasznie fajnie było patrzeć, jak lalki wpadały w panikę, jak zaczynały kręcić głowami (jeśli jeszcze były całe), jak szukały nowej drogi do nie znanego Marii celu. Niektórym się udawało, ale bardzo nielicznym.

Szkoda tylko, że zasnąć w bajkę nie udawało się tak często, jak by chciała. Ale potem odkryła, że dzieje się tak wtedy, kiedy ktoś ją skrzywdzi — i problemy się skończyły.

Potem zaczęła słyszeć w nocy rozmowy rodziców. Pierwszy raz doszło do tego wtedy, gdy sny przestały być zabawą, a bajkowa kraina okazała się zupełnie nie tym, czym się wcześniej Marii wydawała. Niedługo przedtem tato znowu poszedł na swoje ryby, ale tym razem nie było go kilka dni. I mamunia poszła go szukać. To znaczy mamunia o swoim zamiarze oczywiście nic jej nie powiedziała. Ale Maria sama się domyśliła. No bo gdzie jeszcze mamunia mogła pójść w nocy, zostawiając ją ze starą panią Norman?

W nocy Maria zasnęła w bajkę. Zdziwiło ją to — gdy tato wychodził na ryby, nigdy jej się nie udawało zasnąć w bajkę. Ale wtedy nie zdziwiło jej to za bardzo. Też mi coś! Zasnęła, to zasnęła.

Przyśnił się jej cmentarz. Ale nie ten, gdzie pochowany był dziadek, który nie przychodził do domu, i obie babcie. Na tym cmentarzu ze snu schowała się mamunia. A przy drodze na I cmentarz stał wojskowy samochód, w którym siedzieli żołnierze. Tata ich nazywał żabami. Nie lubił ich. Mamunia ich też nie lubiła. A żaby chyba przyszły tam w jakimś celu. Wyglądało to tak, jakby szukały mamuni. Dlatego Maria od razu napuściła na nich okropnego stracholuda. I natychmiast się obudziła.

Stara Norman chrapała sobie w pokoju gościnnym. Za oknami było ciemno i Maria znowu usnęła, ale teraz zwyczajnie, nie w bajkę.

Rano mamunia jej nie obudziła. Czyli mamuni wciąż nie ma w domu. Maria obudziła się sama, ale nie wstała z łóżka.

Dziadek też gdzieś spacerował, więc nie miała z kim porozmawiać. Przecież nie ze starą Norman! Ta zaczęłaby użalać się nad „dzieckiem”, a od tej żałości Marię bolała głowa, już dawno sama to zauważyła. Właściwie to i z rodzicami starała się nie rozmawiać, bo oni też litowali się nad córką i znowu robiło jej się niedobrze. Tylko dziadek jej nie żałował, dlatego z nim było naprawdę bardzo dobrze.

A tego ranka bez mamuni zrobiło się Marii całkiem smutno, nawet gorzej niż z mamunią. Dlatego od razu chciała się znaleźć tam, gdzie jest mamunia, ale tam nie wolno było iść, więc Maria znowu zasnęła w bajkę.

Zasnęła w takie śmierdzące miejsce z rozlaną po trawie wodą, trochę podobną do błota. Może właśnie tu tato łowił te swoje ryby. Chociaż przynoszone przez tatę ryby były normalne, niczym nie śmierdziały.

Maria rozejrzała się. Ani taty, ani ryb tu nie było. A mamunia, jak się okazało, była. Brnęła przez wodę do dwóch niskich górek, obok których zawsze było dużo zabawek

— Mamuniu! — krzyknęła Maria. — Mamuniu, proszę, poczekaj na mnie!

Ale mamunia nie odwróciła się, udając, że nie widzi Marii. Czasem tato też udawał, że jej nie zauważa, kiedy po cichu skradała się do niego w sypialni. Teraz Maria zrozumiała, że mamunia bawi się w Tropiciela, którego niedawno pokazywali w telewizji. Tropiciel śledził ludzi i zwierzęta; kogo tropiła mamunia, Maria nie wiedziała, ale postanowiła, że ona z kolei będzie tropić mamunię. Jak zabawa, to zabawa!

Nie było trudno iść po wodzie. Dziwna to była woda — nawet nogi w niej nie mokły. Mamunia fajnie się bawiła. Od czasu do czasu zaglądała do jakiegoś papieru, pewnie to była mapa na niby. Raz mamunia położyła się na trawie, aby przeczekać wiatr pustyni. Kilka lalek w tym miejscu po prostu zmieniło się w popiół. Ale mamunia nie była lalką, to była mamunia, i dlatego wiatr pustyni nie mógł jej skrzywdzić.

Gra rozwijała się ciekawie. Maria zamierała, kiedy zamierała mamunia. Kiedy zatrzymywała się, żeby odpocząć, na niby odpoczywała i Maria. Jak z górki palnęła strzelawka, to mamunia na czas przykucnęła. Tu, między dwoma górkami, zazwyczaj czaiło się niesmaczne błocko, w którym musiały nurkować żywe lalki. Ale Maria nie chciała, żeby mamunia nurkowała w niesmacznym błocku — mogłaby zepsuć sobie fryzurę.

A potem Maria zrozumiała, że mamunia kieruje się do białej dziury, gdzie wisi nadmuchiwany balonik. Wszystko się zgadza — oto posiedziała przy rozbitym samochodzie i ruszyła dokładnie między gniotkiem i tańculem. Dalej czekał na nią kleksiarz, który mieszkał w czerwonej koparce i który zmieniał żywe lalki w czarne kleksy. Albo rozwieszał jak sople na brzegu białej dziury. Wyglądało to bardzo ładnie. Ale mamunia nie była żywą lalką, mamunia była mamunia, nie można jej było zmienić w czarny kleks! Przecież kleksiarz nie ruszał dziadka Barbridge’a, bo był on człowiekiem, a towarzyszące mu lalki zmieniały się w kleksy i sople. Taki jest los lalek…

Ale mamunię kleksiarz nie wiadomo dlaczego też złapał. Maria nie była zadowolona z takiej gry, rozzłościła się na zabawkę. Rozzłościła się nie na próżno — wystraszony kleksiarz natychmiast mamunię wypuścił. Teraz Maria zaczęła się o mamunię bać i pobiegła za nią do białej dziury. Kleksiarz, rzecz jasna, nie mógł ruszyć Marii, ale i tak zaczęła się bać. Jakby trafiła do cudzej, niedobrej bajki… A potem okazało się, że w białej dziurze jest tata, i w ogóle sen zrobił się prawdziwą jawą. A potem cała trójka płakała i tata z jakiegoś powodu prosił mamunię i Marię o przebaczenie. A potem znaleźli się obok swoich samochodów i tata powiedział: „Żeby tak zawsze można było wracać! Pstryk — i jesteś za granicą Strefy!” I wtedy się okazało, że Maria stała się zwykłą dziewczynką, i tata z mamunia bardzo się ucieszyli.

Później, co prawda, okazało się, że wcale nie stała się zwykłą dziewczynką, a wtedy przestali się cieszyć. Ale to było później. A tego dnia, wróciwszy do domu, nieźle wystraszyli starą Norman. Bo ona, oczywiście, wyobrażała sobie, że Maria śpi w swoim pokoju.

Dzień minął jak w bajce, dlatego że nikt się nad Marią nie użalał. A w nocy po raz pierwszy usłyszała, o czym rodzice rozmawiają w sypialni. To znaczy najpierw bawili się w coś hałaśliwego i wielu ich słów Maria po prostu nie rozumiała.

Potem mamunia zapytała:

— Red, możesz mi wyjaśnić, co się stało? Tata roześmiał się zadowolony.

— Nic szczególnego… Po prostu Złota Kula rzeczywiście spełnia tajemne życzenia.

— Ja nie o tym… Jak to się stało, że dla ciebie minęło tam kilka mgnień, a u nas prawie tydzień? Tata znowu się roześmiał:

— Jaskółeczko moja, stalkerzy nie zadają takich pytań. Strefa to Strefa…

Mamunia zamilkła, a potem powiedziała:

— Pewnie tak…

Umilkli oboje. Tata już zaczął pochrapywać.

A potem mamunia przytuliła się do niego i powiedziała:

— Wiesz co, Red, trochę się boję. Co do naszych życzeń wszystko jest jasne… Ale czego zażyczyła sobie Małpeczka?

Tata uśmiechnął się:

— Przecież słyszałaś! Chciała, żebym nie chodził na ryby, a ty żebyś nie płakała po nocach. Będę teraz musiał chodzić na spacery, ale ty nie będziesz płakać… Nie denerwuj się! Nie wiadomo nawet, czy Kula spełnia życzenia dziecka.

A rano tata skądś przybiegł, powiedział, że Strefa nie wpuszcza nikogo do siebie. Od tego dnia zaczęła się, jak to mówi wujek Dick, druga katastrofa miasta Harmont.

W nocy mamunia zapytała tatę:

— Red, ty nie byłeś w Strefie sam?

— Skąd ci to przyszło do głowy?

— Barbridge mi powiedział.

— Ta żaba wstawiała ci kit!

— Groził, że policzy się z tobą… Dina Barbridge mi to samo powiedziała. Też mi wstawiała kit?

— Dina powiedziała? — Tato nagle jakoś dziwnie westchnął. — Nie, Dina nie wstawiała kitu.

Jakiś czas trwała cisza, a potem tata powiedział:

— Właśnie Dina zaproponowała, żebym wziął ze sobą Artura. Prosiła, żebym nikomu o tym nie opowiadał, chciała zrobić ojcu małą niespodziankę…

— Co się z nim stało?

— A co się dzieje ze stalkerami, którzy popełnili błąd?

— Czyli umarł?

Dało się słyszeć jakieś szurgotanie.

— Podobno stalkerzy w Strefie nie umierają — powiedział tata. — Podobno Strefa po prostu zabiera ich dusze. Jak Stwórca do raju. — Tata zaśmiał się krótko. — Tylko coś moja dusza jej nie pasuje…

— Red, powiedz mi — przerwała mu mamunia. — Zabiłeś Artura?

Tata zaklął.

— Red, przestań! — powiedziała głośno mamunia, jak wojskowy dowódca na filmie. — Odpowiedz mi, proszę!

— No dobrze — powiedział tata. — Ja go nie zabiłem. — Tata położył nacisk na słowie „Ja”. — Oni sami go zabili. Swoimi bajkami, swoimi kłamstwami, całym swoim życiem… Głupio jakoś to wszystko wyszło… Ach, do diabła z tym Arturem! Chodź tu!

— Głupio jakoś to wszystko wyszło — powtórzyła mamunia. — Nagle wydało mi się, Red, że w ogóle cię nie znam.

Znowu dał się słyszeć szurgot.

— A ty dokąd idziesz? — zapytał tata.

— Wybacz, Red — powiedziała mamunia. — Dzisiaj będę spała w gościnnym.

Skrzypnęły drzwi i tata zaklął aż trzy razy…




8. Guta Shoehart, 26 lat, mężatka, gospodyni domowa


Idąc ze szkoły do domu, Guta nie wiedziała: cieszyć się czy martwić.

Z jednej strony wszystko skończyło się jak najlepiej. Zaświadczenie lekarskie, które przedwczoraj dostał Red od Rzeźnika, mówiące o tym, że Maria Shoehart, lat osiem i pół, długo chorowała, w związku z czym nie mogła na czas pójść do szkoły, zadziałało jak należy.

Wczoraj Guta zaniosła ten dokument do najlepszej prywatnej szkoły w mieście. Właścicielka i jednocześnie dyrektorka obwąchała zaświadczenie ze wszystkich stron, potem, popatrzyła na Gutę i — jak się wydawało — obwąchała też petentkę.

— Mam nadzieję, że choroba córki nie zagraża innym naszym dzieciom?

— Ależ nie — powiedziała Guta. — To nie jest zakaźne. Inaczej lekarz nie wydałby takiego zaświadczenia.

— Tak, tak — powiedziała dyrektorka. — Jednakże chciałabym lepiej poznać rodzinę dziewczynki.

Taki obrót sprawy nie urządzał Guty. Dlatego skierowała rozmowę na inne tory:

— Proszę się nie obawiać, jesteśmy całkowicie wypłacalni. — I wyjęła gotówkę.

Właścicielka zmieszała się:

— Nie, nie, to za wcześnie. Najpierw należy zdać egzamin wstępny.

— Chcielibyśmy, żeby dostała się do klasy odpowiadającej jej wiekowi. Jesteśmy gotowi do egzaminu.

— Cóż, jak pani sobie życzy! — Dyrektorka wzruszyła ramionami. — Proszę przyjść z dziewczynką jutro przed dziesiątą.

Więc przyszli przed dziesiątą. Guta nie mogła uczestniczyć w egzaminie, ale nie oburzała się, spokojnie życzyła Małpeczce powodzenia. Niby dlaczego ma się denerwować? Nie na darmo straciła w poprzednich latach tyle sił na zajęcia z córką. Małpeczkę przecież sama uczyła — do takiej uczennicy nie zaprasza się korepetytora. Ile łez się wylało! Ale swoje osiągnęła — futrzasta łapka nauczyła się nawet trzymać długopis. A co się tyczy inteligencji, to Małpeczka wielu dorosłym mogła dać sto punktów forów. Skoro więc futrzasta łapka nauczyła się pisać, to ludzkiej ręce w ogóle to nie sprawiało kłopotów. Zresztą, nieprawda; oczywiście, że Guta się denerwowała. Jeszcze jak! Ale gdy dyrektorka zaprosiła ją po egzaminie do swojego gabinetu, Guta nie dała po sobie znać, jak się wymęczyła. Wysłuchała wyroku jak czegoś oczywistego.

— Macie państwo bardzo mądrą dziewczynkę — powiedział dyrektorka. — I świetnie przygotowaną.

— Mieliśmy korepetytorów — zełgała Guta. — Wierzyliśmy, że wcześniej czy później będzie mogła chodzić do szkoły.

— Tak, przyjmiemy ją. Właściwie dałam jej już wszystko, co niezbędne, i posłałam na lekcję. Proszę przyjść po dziewczyn, kę o wpół do drugiej. Przy okazji sprawdzimy, jak sobie radzi z pilnością.

Tak więc w szkole wszystko ułożyło się jak najlepiej.

Natomiast wczoraj Red nie wrócił do domu. Co prawda zadzwonił, uprzedził o tym. Powiedział, że ma pilną sprawę, o której nie może mówić przez telefon, i natychmiast odłożył słuchawkę.

Szczerze mówiąc, Guta spodziewała się czegoś takiego. Ojej-ku, za bardzo szczęśliwie wszystko szło przez te dziesięć dni po tym, jak Złota Kula spełniła życzenia rodziny Shoehartów. Przecież nic w życiu nie przychodzi za darmo, za każdą rzecz trzeba zapłacić. Wcześniej czy później musi być kac. Więc Guta nie zdziwiła się, gdy trzy dni wcześniej zauważyła, że z Redem dzieje się coś dziwnego. Właściwie nie dziwnego, lecz to, co okresowo powtarzało się i stało się w rodzinnym życiu zwyczajne aż do łez. Reda znowu wzywała Strefa, należało tylko czekać i mieć nadzieję, że tym razem poradzi sobie z wezwaniem.

Może pomogą mu w tym nowe troski córki… Wczoraj przy obiedzie Guta cały czas sprowadzała rozmowę na przyszły egzamin. Red słuchał, niemrawo przeżuwał jedzenie i równie niemrawo odpowiadał, a po obiedzie wstał i poszedł do Barge’a.

Jak widać, troski córki nie pomogły tacie, nie wrócił na kolację. A potem zadzwonił…

W pobliżu domu Guta spotkała starą Ellin. Podzieliła się radością; o zaniepokojeniu, rzecz jasna, nie mówiła — kto potrzebuje cudzych kłopotów? Ellin pogratulowała sąsiadce, zachwycała się zdolnościami dziecka (oczywiście to było obłudne, ponieważ po metamorfozie Ellin wyraźnie zaczęła bać się Małpeczki), a potem ogłuszyła wiadomością:

— W nocy umarł Barbridge. Powiadają, że ni z tego, ni z owego polazł do Strefy. Patrol znalazł trupa rano, obok cmentarza. Strasznie spalony, poznali go po kulach.

— O mój Boże! — wykrztusiła Guta. Poprzedniego wieczoru, już w łóżku, Małpeczka, bez przerwy szczebiocząca o jutrzejszym egzaminie, ni z tego, ni z owe go zapytała dziwnym tonem:

— Dziadek Barbridge umrze? Umrze — powiedział Guta, dziwiąc się nurtującym dziecko problemem. — Wszyscy umrą. — 1 szybko pocieszyła dziecko: — Ale to nie stanie się tak szybko.

Teraz Guta zrozumiała, dlaczego ton Małpeczki wydał jej się dziwny. Córka nie pytała — córka stwierdzała.

— Twojego tam nie ciągnie? — Ellin uważnie przyglądała się sąsiadce.

— Nie — skłamała Guta.

I nagle przyszło jej do głowy coś, co zmroziło koniuszki palców u rąk.

— Mówię, że już kilku stalkerów tak zginęło — powiedziała Ellin. — Gdy podchodzą do granicy Strefy, psyk i nie ma! Lecą tam jak ćmy do płomienia świecy.

— O mój Boże! — powtórzyła Guta. Odechciało jej się rozmowy. — Przepraszam, Ellin, śpieszę się.

I pożegnały się.

Na szczęście Red był już w domu i Guta zapomniała o swoich lękach. Opowiedziała, jak minął egzamin. Red słuchał niby zainteresowany, nawet zadawał pytania, ale Guta czuła, że myślami jest gdzieś daleko stąd. Może dlatego nie zapytała go, gdzie spędził noc.

O oznaczonej godzinie przespacerowali się pod rękę do szkoły po córkę, porozmawiali z dyrektorką i uważnie wysłuchali opowieści Małpeczki o lekcjach. Potem jedli obiad, odrabiali lekcje, zajmowali się domowymi sprawami. Sytuacja w rodzinie wyglądała na wzorcowo szczęśliwą, ale w głębi duszy Guta czuła jakieś napięcie, jak gdyby niewidzialne ręce naciągały strunę gitary.

W końcu nie wytrzymała. Wieczorem, kładąc córkę do łóżka, zapytała:

— Skąd wiedziałaś, że dzisiaj umrze dziadek Barbridge?

— Nie śnił mi się — powiedziała Małpeczka usprawiedliwiającym tonem. Guta zupełnie nie wiedziała, czy to jest odpowiedź na jej pytanie, czy oderwane zdanie.

Kiedy podniecona Małpeczka w końcu zasnęła, Guta weszła do sypialni. Rozczesując przed snem włosy, powiedziała:

— Red, czy to nie twoja sprawka?

— O czym mówisz?

— Dobrze wiesz, o czym! O śmierci tego nieszczęsnego starca.

— Ten nieszczęsny starzec wysłał cię do Strefy na pewną śmierć — powiedział Red.

Guta usłyszała, jak zgrzytnął zębami.

— Ojejku, przecież żyję!

— Tak — zgodził się Red. — Wbrew jego zamysłom! Guta przestała czesać włosy.

— Dlaczego tak myślisz?

— Nie myślę, ja wiem. Jeszcze nikt ze stalkerów nie przechodził w pojedynkę przez młynek do mięsa. Włącznie ze Ścierwnikiem. Jesteś pierwsza i nie wiem, jak ci się to udało.

— Właśnie, właśnie! Wtedy w Strefie też zdziwiłeś się, że przyszłam do wyrobiska sama. Wtedy nie zrozumiałam twojego zdziwienia. Teraz rozumiem… Wziąłeś ze sobą Artura z powodu tego młynka! — Guta oczekiwała odpowiedzi i bała się jej.

— To nie mój młynek do mięsa, to młynek do mięsa Barbridge’a — powiedział Red. — Powinnaś wierzyć mężowi. — W jego głosie słychać było ulgę. Jakby długo błądził po ciemnym, przepełnionym okropnymi potworami lesie i nagle wyszedł na zalaną księżycowym światłem polanę, gdzie już nie ma miejsca na koszmarne wytwory fantazji i mroku.

— Wierzę ci… — Guta nie wytrzymała i rozpłakała się.

— Och, nie szarp mi duszy! — jęknął Red. Guta przygryzła dolną wargę i w końcu udało się jej opanować słabość.

— Zabiłeś go — powiedziała, chlipnąwszy ostatni raz. — Wiem. I syna jego też zabiłeś. Złapią cię, Red. Dina Barbridge ma teraz dużo pieniędzy, dołoży wszelkich starań, żeby złapano zabójcę. I tym razem wsadzą cię na elektryczne krzesło. Albo do komory gazowej.

Red zaklął tak, jak nigdy wcześniej przy niej nie klął.

— Nigdzie mnie nie wsadzą! Nie znasz Diny. Dina teraz rzeczywiście ma kupę pieniędzy. — Red uśmiechnął się. — Wiedziała, po co ryzykuje.

— Ależ ty ją dobrze zn… — Guta zamilkła, nie dokończywszy. Nagle dotarło do niej, co łączy męża i córkę Barbridge’a naprawdę — Boże wszechmogący! — zawołała. — Bo-że wszech-mo-gą-cy!!!

— Tak, tak — powiedział Red. — Wszystko jest zupełnie nie tak, jak sobie wyobrażałaś.

— Och, Red… — Guta rozpłakała się ponownie.

Rano przysięgła sobie, że dzisiaj nie dopuści do siebie Reda, że teraz wszystko się zmieniło, ponieważ bardzo dobrze rozumiała żądzę zemsty, dlatego że sama nieraz ją odczuwała.

Kiedy było po wszystkim, Red powiedział:

— Czyżbyś myślała, że mogę zamienić ciebie na tę malowaną lalę?! ’

W milczeniu potarła nosem o jego policzek. Ale natychmiast jej myśli wróciły do tego, co się stało. Potem uciekły do jutrzejszego dnia. Wtedy powiedziała:

— Jeśli kapitan Quarterblood zapyta mnie, gdzie byłeś wczoraj w nocy, nie będę mogła skłamać.

— Wcześniej mogłaś — westchnął Red.

— Wcześniej to było inne życie. Wcześniej siedziałam w okopie i strzelałam do całego świata. Ostatnio miałam wrażenie, że w końcu wylazłam z okopu.

— Jak chcesz — powiedział Red. — Tylko pamiętaj… Nie żałuję tego, co się stało. Ani trochę.

I nie było wiadomo, co miał na myśli.

Następnego dnia zjawiła się w domu policja. Reda nie było — poszedł na giełdę pracy. Guta dopiero co odprowadziła Małpeczkę do szkoły, wysłuchawszy po drodze mnóstwa zachwyconych okrzyków.

Zresztą kapitan Quarterblood tym razem nie zaszczycił swoją osobistą uwagą rodziny byłego stalkera Shoeharta, przysłał jakiegoś plugawego, bardzo podobnego do szarego szczurka sierżancinę.

Szczurek nie próbował krążyć dokoła, zapytał wprost:

— Pani Shoehart, gdzie pani mąż był poprzedniej nocy?

— Ojejku, a co was to obchodzi? — powiedziała Guta. Szczurkowi nawet brew nie drgnęła.

— Mamy w stosunku do pani męża pewne podejrzenia. Dlatego zadałem takie pytanie.

— Mój mąż spał! — powiedziała twardo Guta. — Słodko, słodziutko! Przy moim ciepłym boku!

— Nie mam na myśli dzisiejszej nocy — przypomniał szczurek.

— Jeśli uważacie, że u nas noce różnią się od siebie, to się mylicie — powiedziała Guta, dziwiąc się powracającemu zdecydowaniu. — Mąż był w domu. A co się stało?

— Zmarł stary Barbridge.

— Ach, o to chodzi! — Starannie odegrała oburzenie. — A wy, oczywiście, zdecydowaliście, że zabił go Red Shoehart, pseudonim „Szalony’?!

— To nie ma najmniejszego znaczenia, co myśmy zdecydowali! — W głosie szczurka również zadźwięczały stalowe nutki. — Pytam panią, gdzie poprzedniej nocy był mąż!

Guta nie została mu dłużna:

— Proszę mi wybaczyć, ale powody do zabicia Barbridge’a miała dobra połowa miasta Harmont! I dobra połowa miasta Harmont nie bardzo się przejmie, dowiedziawszy się, że ta gnida oddała duszę Panu Bogu. Co zaś się tyczy mojego męża, to on przez całą noc się pieprzył. Naturalnie, w swoim własnym łóżku ze swoją własną żoną.




9. Maria Shoehart, 15 lat, abiturientka


Ledwie poszedł wujek Dick, przywlokła się stara Norman.

Tato, jasne jak oczy własne, nie ruszył się do dzwonka, siedział sobie dalej w salonie. Do sąsiadki wyszła matka i zaprosiła ją do kuchni.

Dzień otwartych drzwi, pomyślała Maria, ale wsłuchała się: rozmowy mamy ze starą Norman często były dość fajo-we. Jednakże tym razem rozmowa na początku nic specjalnego nie niosła. Najpierw przeżuwały przepisy kuchenne, nie wypraną bieliznę i inne duperele. Maria wróciła do podręczników. Ale rozmowy do końca nie wygasiła, czepiała się jej brzeżkiem uwagi. Dlatego usłyszała pytanie sąsiadki:

— Powiedz mi, Guta, wasz stary potrzebuje jakiegoś specjalnego traktowania?

Matka zdziwiła się takim pytaniem, ale odpowiedziała uczciwie:

— Nie, Ellin. Przecież nie je, nie pije, do ubikacji nie chodzi. Rzecz jasna coś tam robię — powiedzmy, ścielę łóżko na noc. A rano chowam nie tkniętą pościel. W sumie to bardziej dla siebie niż dla niego. Żeby było po ludzku, rozumiesz?

— Rozumiem — powiedziała starucha Norman. — Bo mój Stefan zmienił się, jakby czegoś chciał…

— Niemożliwe — powiedziała matka. — Mumiki nigdy niczego nie chcą, dlatego że…

— Ja też tak uważałam — przerwała jej stara Norman. — Ale ostatnio… — Zawahała się. — Kiedy wychodzę z domu, coś się dzieje. Przesuwają się krzesła, brudzą się naczynia, pościel zabrudzona. Przychodzę, posprzątam, zaprowadzę porządek. A potem wszystko znowu się powtarza. Przy czym, póki jestem z nim, jest cisza i porządek. Jak tylko wyjdę, to wszystko od początku. Jak bywało w dzieciństwie…

Maria uśmiechnęła się. W końcu stara Norman zauważyła, że i w jej domu coś się dzieje.

— Ojejku, to niemożliwe! — powtórzyła matka. — Przecież oni ledwo się poruszają. Póki tatulo podniesie rękę, mija pół godziny.

— Czyli według ciebie zwariowałam? — Stara Norman nie kryła rozdrażnienia.

— Nie, skądże — odezwała się matka. — To znaczy, chcę powiedzieć… Po prostu, nie wiem. U nas nic takiego się nie działo.

Akurat się nie działo, pomyślała Maria. Nawet bardzo się działo. I nie takie rzeczy!

— Więc tak sobie myślę — ciągnęła stara Norman — że Stefan robi wszystko, żebym przy tych domowych pracach zapominała o jego śmierci. Taki czuły chłopiec…

Maria bardzo zapragnęła teraz popatrzeć na matkę. Pewnie nieźle osłupiała. I nie dziwota! Wszystko na to wskazywało, że starej Norman, po tym, jak pojawił się mumik, dobrze przesunęła się kopuła.

— Maria! Mamusia jest u was?

W odróżnieniu od dziadka Shoeharta Stefan Norman zawsze pierwszy zaczynał rozmowę.

— Tak, u nas.

— Jak zwykle miele ozorem?

— Rozmawia z mamą — dyplomatycznie odpowiedziała Maria. Jeszcze ciebie mi, facet, brakowało.

— O czym miele?

Maria przekazała treść rozmowy matki ze starą Norman.

— Tak, tak — powiedział Stefan. — Stare ścierwo wyciąga wnioski na opak… Posłuchaj, Mario, mam do ciebie prośbę. Wyjaśnij jej, o co chodzi. O tym, że to ty robisz burdel w naszym domu, możesz nie mówić. Niech to będzie moja wina. W końcu i tak to robisz na moją prośbę.

Maria pomyślała chwilę i odpowiedziała:

— Nie mogę jej wyjaśnić, o co chodzi. Nie zniesie tej nowiny.

— No to rypnij starą. — Słowa sypały się jak piasek w klepsydrze. — Przecież możesz.

Tak, pomyślała Maria. Mogę to zrobić i to nawet całkiem bombowo. Ale czy naprawdę mama urodziła mnie po to, żebym pomagała umarłym i zabijała żywych?

— Sam ją wykończ.

— Przecież wiesz, jakie mam ciało. Zanim sprzedam jej kosę, tysiąc razy się obudzi i powyrywa pazury.

— A może taka próba akurat wystarczy. Albo się po prostu wystraszy, albo skuma, o co biega. I w jednym, i w drugim wypadku uwolni cię.

— Akurat! Już wcześniej nie za bardzo kumała, a teraz to z radości w ogóle przestała kapować. Zresztą nie to jest najważniejsze. Jak ja jej w oczy spojrzę, kiedy umrze?! Może i nie kocham matki, ale nie mogę jej zabijać własnymi rękami.

— Ja też nie mogę jej zabić — powiedziała Maria.

— No to jak mam jej wyjaśnić, że mój powrót do domu wcale mi się nie podoba?

— Idź na podładowanie i więcej nie wracaj.

— Gdyby… — W głosie Stefana zabrzmiał smutek. — Przecież nie jesteśmy panami siebie. Póki ona tego chce, będę ciągle i ciągle do niej wracał. Gdybym był staruchem jak twój dziadek, może by mnie cieszyło, że komuś jestem potrzebny. Nawet w takiej postaci. — Głos zabrzmiał wściekle. — Ale już w tamtym życiu wykończyła mnie swoją opieką!

— No to napisz do niej list — powiedziała Maria. — I zejdź ze mnie! Nie będę tłukła twojej matki. Rozrzucać pościeli po mieszkaniu też więcej nie będę, bo to nie są dziecinne figle, jak się wydaje twojej matce.

— Poczekaj, Mario… — Stefan chciał ją jeszcze namawiać, ale wypędziła go ze swojej świadomości.

A na dole żegnały się dwie zatroskane swoimi dziećmi matki.

— Pójdę już — powiedziała stara Norman. — Popatrzę, co on tam w tym czasie nawyrabiał. Wiesz, Guta, okazuje się, że mam po co żyć!

Matka zamknęła za nią drzwi. W domu znowu zapanowała cisza. Maria odetchnęła i wróciła do podręczników. Cisza trwała pięć minut, potem odezwał się znajomy dowódczy głos:

— Ojejku, a ty gdzie się wybierasz? Kładź się natychmiast!

— Muszę — powiedział tato.

— Coś za często zacząłeś do niej biegać! Teraz rozumiem, dlaczego ona tak chciała, żebym poszła do Strefy.

— Nic nie rozumiesz. I nie zrozumiesz nigdy. Puść!

— Nie puszczę!

— Puść! Nie idę do niej.

— No to tym bardziej nie puszczę.

— Puść mnie, suko! — ryknął tato. Coś upadło.

Trzasnęły drzwi. Potem zaterkotał silnik bramy garażu i zamruczał stary landrover.

I w tym momencie matka zaczęła krzyczeć na dole zajęczym głosem:

— Marioooo!

Maria wypadła z pokoju i sturlała się po schodach.

Matka wpółleżała w przedpokoju, opierała się prawą ręką o podłogę, lewą trzymała się za pierś. Sukienkę na piersi miała rozerwaną.

— Zatrzymaj go, Mario! Zatrzymaj ojca, zaklinam cię na Boga! Przecież możesz! Wiem!

Jak potrzebujesz, wszystko wiesz, pomyślała Maria. Ale nie mam władzy nad ludźmi. Mogę zatrzymać człowieka i zabić go, ale to nie jest równoznaczne z władzą. O wiele ważniejsze jest zmuszenie go do działania. Albo do myślenia.

— Mogę. — Zaczęła podnosić matkę z podłogi. — Ale czy to jest właśnie to, czego ojciec potrzebuje?

— Przecież on pojechał do Strefy! Do Strefy!!! Czy ty to rozumiesz?

— Rozumiem, wstawaj. Zobacz, jaki siniak.

Gucie zatrzęsły się wargi, rozdygotały ręce.

— Bądźcie przeklęci, wyrodki! — powiedziała. — Boże! Za co mnie los pokarał takim mężem? Za co mi dał taką córkę, która nie chce uratować rodzonego ojca? Za co? Czym zawiniłam, Boże Wszechmogący? Czyżby tym, że ich kochałam? Czyżby tym, że wybaczałam mężowi i zawsze na niego czekałam? Czyżby tym, że chciałam, żeby moja córka była normalnym człowiekiem?

Tym razem mama litowała się nie nad nią, Marią, lecz nad samą sobą. To było jeszcze gorsze. Od tej zwykłej litości dymiła czacha, a od tej aż kopało w podroby. I ból serca okazał się gorszy od bólu głowy: przedtem chciało się płakać, teraz — umrzeć.

Matka użalała się nad sobą, a nienawidziła Marii. Ta nienawiść zdecydowała o wszystkim. Maria nagle poczuła, jak spływają do niej moce.

Sen przyszedł błyskawicznie.

Stała w „białej dziurze”, przed tym właśnie nadmuchiwanym balonikiem, który wcale nie zrobił z Małpeczki Marii. Oczywiście, nagrodził Małpeczkę klawym pyszczkiem, przenikliwym umysłem i bombową figurą. Ale właśnie się wyjaśniło, że aby być Marią, nie wystarczy klawy pyszczek, przenikliwy umysł i bombowa figura. Trzeba mieć coś jeszcze. A czegoś innego nie mieć. Na przykład umiejętności rozmawiania z żywymi nieboszczykami. Daru podsłuchiwania ludzi przez dźwiękoszczelne ściany. Umiejętności widzenia ich na odległość.

A Maria, jak się okazuje, widziała ich. Oto tato pędzi swoim landroverem, ściskając kierownicę zbielałymi palcami. W oczach nie ma lęku przed śmiercią. Ma zachwyt, bo jedzie na swoje ukochane „ryby”. I tęskne oczekiwanie, jakby pędził do ukochanej kobiety. Na matkę tak nie patrzył. I na ciotkę Dinę Barbridge też nie. Zresztą na ciotkę Dinę nigdy by tak nie patrzył. Ciotka Dina był dla niego żywą zabawką. Jak Marii stalkerzy w dziecinnych snach. Tak więc niczym od ojca się nie różni. Cóż z tego, że on nie ma takich cudownych mocy jak jego córka, potrafił za to uszczęśliwiać matkę. Niechby nawet na krótko. Ale tak było wcześniej. Zanim ją, Małpeczkę, zaczęli wszyscy postrzegać jako Marię. Potrafił uszczęśliwiać. A ona nie potrafi. Za niecałe pięć minut tato dotrze do różowej przezroczystej kopuły. I wtedy ona będzie odpowiadała za matkę. Spadnie na jej serce przekraczający jej wytrzymałość ciężar matczynej litości dla samej siebie. Tego ciężaru nie wytrzymają żadne podroby. Nawet podroby Małpeczki.

Oczywiście pewnie może zatrzymać tatę. Ale to nikomu nic nie da. On i tak już nie może uszczęśliwić matki. Póki matka tego nie zrozumie, będzie się chwytać odłamków umykającego życiowego porządku. Ale kiedyś zrozumie i będzie jeszcze gorzej. Wtedy matka i tato odejdą ze świata Marii i przejdą do świata reszty Harmont. Do świata nienawiści…

Od tego nie da się odkleić.

Moce w niej rosły. Wydawało się, że nienawiść całego miasta spłynęła do Marii, a Maria otworzyła się przed nią.

Wcześniej widziała na odległość i słyszała przez ściany. Teraz słyszała nie tylko przez ściany. I nie tylko w rzeczywistości. Głosy nie jej świata wracały z przeszłości, przybierały na sile. Najpierw szept. Potem mowa. Potem krzyk. Najpierw słowa obejmowały ją jak matczyne dłonie. „Ej, ściółko stalkera! Wynocha z naszego domu! Zabieraj stąd swojego wypierdka z kudłatym ryjem! Żeby wasza noga tu…” — „Mamo, dlaczego oni tak mówią? Czy ty jesteś ściółka?” Potem poklepywały ją jak taty dłoń po pupie. „No i co, Szalony? Do Strefy już się nie przedostaniesz… Skończyła ci się laba! Haruj jak wszyscy!” — „Tato, dlaczego oni tak mówią? Czy ty jesteś szalony?” A potem zaczęły ją szarpać jak łapska gwałciciela. „Chłopy, patrzcie, znowu mumik! Hej, śmierdzielu! Zabieraj się do swojej mogiły! Miasto jest dla żywych!” — „Dziadku, dlaczego oni tak mówią? Czy ty jesteś martwy?” Przed głosami nie było ratunku. Jak i przed litością. „Posłuchaj, Shoehart! Czy to tatuś przytargał ci ze Strefy drewniane cycki?” — „Dlaczego oni tak mówią?!” Głosy były agresywne jak ludzie. I tak samo nie znały litości. Stale dyszały złością i nienawiścią. „Bądźcie przeklęci, sukinsyny!” A złość i nienawiść jak zwykle stawały się nieprzezwyciężoną siłą i zdecydowaniem.

— Nie potrzebuję takich bajerów — powiedziała Maria do swojego „nadmuchiwanego balonika”. — Słyszysz? Zrób tak, żeby to znikło!

Zapewne było to prawdziwe najskrytsze marzenie, ponieważ kula nagle eksplodowała złotem. Rodzące się gdzieś tęskne, długie skrzypienie wypełniło uszy Marii. Zatkała je kciukami. Ale dźwięk nie zniknął, wręcz przeciwnie — nasilał się i nasilał, zagłuszając nienawistne głosy, rozrywając błony bębenkowe. Póki Maria nie przypomniała sobie, że ten dźwięk towarzyszył jej nocnym zabawom z żywymi lalkami. I póki nie zrozumiała, że sama rodzi to nieznośne skrzypienie. To powracały do Strefy myśli i pragnienia Małpeczki, niepotrzebne ludziom, przeszkadzające tacie, niszczące matkę. Ostatnie, co Maria zdążyła zobaczyć, to gasnąca różowa kopuła nad jej głową. Gasła tak szybko, że zniknęła już po kilku chwilach.

Po następnych kilku chwilach Maria poczuła, że świat za granicami bajkowej krainy zaczyna się zmieniać.

A jeszcze po chwili zniknęła sama Maria.




Epilog

Red Shoehart, 23 lata, kawaler, bez określonego zajęcia


Posuwam ci ja sobie Siódmą Ulicą. Słoneczko świeci, ptaszki na drzewach śpiewają. Jednym słowem — pięknie dokoła.

W duszy też pięknie. Niby dlaczego nie? Sprawa odwalona, furę z granicy przywlokłem bez problemów, wpakowałem do garażu, garaż na kłódkę i hulaj dusza, kangurze.

Najpierw, co prawda, dryndnąłem do Perszerona.

— Kuter — powiadam — jest na przystani. Naprawiłem silnik. Co w naszym języku znaczy: Zabieraj towar.

— Rybacy — pyta — nie przeszkadzali?

— Zarzucali wędki — odpowiadam — ale w nierybne miejsca. Wyłowili jedną śrubę, a i ta zardzewiała.

Co znaczy: Zrobili kipisz przy wylocie z miasta, ale spudłowali. Niech sobie nykają i sto lat — małpki leżą w fałszywym zbiorniku. Trzeba mieć dokładną wystawę, żeby znaleźć. Kiedyś żaby miały gites celowniczego, ale skończył się, jak nakryli Chudego Icchaka. Wtedy Perszeron stracił pół miliona. Tak więc nie żałował na śledztwo czasu ani pieniędzy. I naturalnie znalazł tego, który się skurwił. Chudemu załatwił na rozprawę fest papugę. A gnojowi włożył kopyta do miedniczki z betonem. Zamknęli mu papę, wepchnęli w nocy do fury przeznaczonej do takich spraw, i po kisielu. Sterczy teraz gdzieś na dnie pod mostem, podrywa tamtejsze okonki i bawi się z nimi w koci-łapci.

— Dobra — mówi Perszeron. — Za godzinę podpłyń na róg Siódmej i Centralnego.

Podpłyń to podpłyń, mi tam zwisa. Tym bardziej że dadzą mi tam żywą sałatę. Za bardzo, bardzo dobrze wykonany kurs oczywiście.

Robotę mam czystą. Szurnij raz w tygodniu do dziurawej nitki, zostaw furę na kempingu i spożywaj sobie tlen, póki tamte chłopaki nie zapakują towaru do zbiornika. Już trzeci rok tak jeżdżę… Przy okazji, wyjaśnienie dla niekumatych: „dziurawa nitka” to w języku ryb, a po żabiemu nazywa się to „okno na granicy”. Więc ja z tego okna wożę do Harmont małpki. Trefna robota, jasna sprawa, ale i tak mniej trefna niż zajęcie miejskich kurierów. Ich mogą w każdej chwili capnąć przy transakcjach, na gorącym uczynku, a mnie wyłącznie jak ktoś podkabluje. Ai tak wyrok mniejszy, bo przecież nie wiem, po co wożę furę tam i z powrotem. To oczywiście wersja dla żab — nic nie wiem…

W sumie wpadłem na chawirę, wypucowałem ciało pod prysznicem, przebrałem się, powiesiłem na szyi śledzia i naprzód. Posuwam Siódmą, jaram sobie ćmika. I nagle z tyłu ryk:

— Hej, Rudy! Stój!

No to ja co? Nie mam powodu do spadunku. Jak mnie prosi ktoś miły, to paznokcie połamię, ale wykonam. Hamuję, odwracam się.

Sierżant Decker z miejskiego wydziału do walki z narkotykami. Stoi sobie, menda koślawa, gnida zgniła, i reflektorami mnie na wylot przerabia.

— Dokąd lecisz, Rudy? — pyta.

— Tak sobie — odpowiadam. — Szpaciren gejen wzdłuż Brodwejen. Fersztejen czy nie fersztejen?

A ten dwumetrowy wał zmierzył mnie od stóp do głów i oświadczył:

— A jak cię zaraz, mądralo, poproszę o wywrócenie kieszeni? Jawnie zagrywa, flik jeden! Ja go też zmierzyłem.

— A macie, sierżancie, pozwolenie? — mówię. — Do prokuratora okręgowego zwracał się pan?

— Ja — odpowiada — mam swojego prokuratora. — 1 podsuwa mi kułak pod nos, dwupudową banię. — Więc się nie strzęp! Wejdźmy do bramy.

O, tu już postawiłem uszy ostro. Poważnie, widzę, żaba do mnie mierzy. Taa, sprawa cuchnie… Mogę, rzecz jasna, dalej się jeżyć, stawiać na całego, ale czuję, że wsypie mi po bani, a potem — niby za opór — jeszcze włoży bransoletki. A po cholerę mi reklama na posterunku. W sumie sytuaciora taka, że nie ma co dźgać rogami, trzeba dać tyły.

Przykleiłem na portret pokorę i mówię:

— Za co, sierżancie? Chociaż, proszę bardzo… Nie mam co ukrywać przed rodzoną policją, cały tu stoję. Jak na spowiedzi! — 1 udaję całkowitą i szczerą ochotę do wywrócenia bagażników.

Wyczaił, widzę, że nic nie mam. Dla widoku przejechał mi łapskami po bokach i mówi:

— Dobra, spadaj stąd… Zresztą poczekaj! Co mi tam — stój to stój.

— Chodzą — mówi — po mieście słuchy, że ty, Rudy, związałeś się z bandytami.

— Jakże tak można, sierżancie! — zdumiałem się naturalnie. Co to za fiut tak na mnie nakapował? Co to ja jestem, fioł marynowany, żeby się z bandytami wiązać?

— Az czego żyjesz? — pyta. — Ale garniturek na grzbiecie! Kra wacik…

No to ja się do jego ucha przykleiłem i szepczę:

— Przecież chłopak ze mnie jak lala, sierżancie. Czterdziestoletnie krowy same mi się na szyi wieszają. Po to i ubranko, i krawacik. Dochód może nieduży, ale żyć się da.

— Stroisz z siebie chłopa na zamówienie, tak?

No to ja skromnie spuściłem knedle. A on powiada:

— Długo z tego nie pożyjesz. Przyjdzie i do ciebie czwarta dycha. Wziąłbyś się, Rudy, za mózg. Przecież znałem twojego ojca.

Niepotrzebnie o tatulu zaczął. Orał ojciec w swojej fabryce, orał i nic nie naorał. Ani sobie, frajerowi, ani nam z maman.

— Dobrze, sierżancie — mówię. — Kapewu. Obiecuję zacząć pracę. Nie jutro, co prawda, ale obiecuję.

No i rozeszliśmy się, poszedłem dalej.

Doszedłem. Suseł już tam jest, filuje na boki. Facjatę ma do filmu, za cholerę nie pomyślisz, że to człowiek Perszerona. Schowaliśmy się za budkę telefoniczną. W budce stoi jakiś frajer, ślini się do słuchawki, ale skoro Susła to nie rusza, to i ja nie mam co się ciskać. Przekazał mi zielone — jak zwykle w milczeniu. A potem mówi:

— Perszeron prosił, żebyś zaniósł paczkę do Ernesta. Jaja sobie robi!

— A figę widziałeś?

— Nie widziałem — odpowiada. — Ale ty możesz zobaczyć. Zabieraj towar i jazda!

Widzę, że to nie żarty. Mało się nie przewróciłem.

— Co ty? — syczę. — Najmowałem się na kangura. Nie tak się umawialiśmy!

A ten patefon patrzy na mnie z dołu z takim uśmieszkiem i oświadcza:

— Przestań, Rudy! Wiedziałeś, w co się pakujesz. Perszerona też znasz! Nie lubi tych, którzy odmawiają, gdy on prosi!

No i tu się kiepsko poczułem. Myślałem sobie, że skubnę łatwo grosz, a potem Gutę zabiorę, wyrwę z tego miasta, i tyle mnie będą widzieli.

— Bójcie się Boga, chłopaki — mówię — co to, nie ma poza mną gońców?

— Nie strzęp się, Rudy — odpowiada Suseł. — Albo jesteś z nami na całość, albo… Sam rozumiesz! — Kuknął na boki, wyjął z kieszeni pakiet i wyciąga do mnie.

Pakiecik nieduży, małpki w otoczce. No to wsunąłem go, sam nie wiem dlaczego, w lewy bagażnik.

— Tylko uważaj, Rudy — powiada znowu Suseł. — Jakbyś chciał stąd wyrwać, z twojej Guty zostaną tylko ładne szmatki. A żeby cię nie kusiło i do ciebie, i do niej przykleiliśmy wujków. To wszystko, spadaj.

No to poszedłem. Zdążyłem tylko zobaczyć kątem oka, że frajer w czapce wylazł z budki, puścił oko do Susła, wypuścił mnie na dziesięć metrów i kilwateru się uczepił. Jak prawdziwa żaba…

W sumie nie pamiętam, jak dobrnąłem do Eldorado, przez cały czas miałem przed oczami szmatki Guty. Zakrwawione… Tylko raz pomyślałem, że gdyby teraz sierżant Decker mnie spotkał i zaczął penetrować — wpadłbym. Ale do lampy mi to teraz było.

Dobra, wchodzę do Eldorado. Wziąłem się w garść, twarz blacha. Ernest sterczy za barem, kuka na mnie. Uśmieszek na pysku. Zrozumiałem, że on i Perszeron są związani jednym sznureczkiem. Dlaczego wcześniej tego nie skumałem? To pewnie Ernie, suczy syn, i naprowadził na mnie Perszerona.

Ale teraz późno przeklinać los. Rozejrzałem się jeszcze raz, niby same znajome ryje, machają szuflami, czyli witają się. Nie da się tego ukryć, co nieco się z nimi wypiło…

— Hej, Rudy! — wrzeszczą z kąta. — Wiosłuj do nas! Patrzę na moich kolesiów: Szuwaks siedzi, szczerzy się — zęby białe na całą klawiaturę. Przy nim Okularnik, trzyma się szklanki. Widać nieźle już dmuchnęli. Machnąłem rączką, ale poszedłem do kontuaru: paczuszka z małpkami przypieka bok.

Przy kontuarze pusto jak głuchą nocą na miejskiej promenadzie. Podchodzę, zarzucam zad na stołek. Ernest natychmiast kapie mi na dwa palce do kolorowego kieliszka.

— Przyniosłeś towar?

— Świerzbi cię? — odpowiadam. — Mam ten twój towar.

— Zuch — mówi. — Nie kitwaś się, wypij, potem paczuszkę do szklanki włożysz.

— Co się mam kitwasić — mówię.

Ernest za plecami ma mordowizor na całą ścianę — odbijają się w nim nasze ryje. To znaczy mój ryj, a Ernesta przylizany tył głowy. Widzę więc w tym mordowizorze, jak do Eldorado wchodzi frajer w czapce. Mój nowo narodzony wujek…

Tak, wpadłeś na hak, Rudy. Za późno płakać. Dopijam, nieznacznie wkładam paczuszkę. Ernest umyślnie dał kolorową szklankę, żeby obce patrzałki nie widziały paczuszki. Siedzę dalej. W końcu Ernest przycumował przy mnie, zabrał szklankę, wsunął pod ladę.

— Dobra robota — mówi. — Jesteś wolny.

A uśmieszek na pysku ma taki, że można się powiesić. Albo na babie uwiesić. Ale nie pójdę teraz do Guty. Nie widziałem jej od pięciu dni, ale w takim nastroju nie pójdę. Natomiast mogę bryknąć do Cecylii Chalmers. Mam taką jedną. To nie krawężniara, nie. Fajna szprycha i lala jak malowanie. Jak to się mówi: dziewczyna dwudziestokaratowa. Sukienka trzeszczy na zderzakach, same się w łapy proszą. Tylny most akurat wykrojony na moje zapotrzebowanie, a najważniejsze, że czysta, dobrze to wiem. Poza tym pacierza i mnie nigdy nie odmawia. Przyjdę, cześć— cześć, gadu-gadu — i pakuj swojego eklera do futrzanego sejfu.

— Jeszcze polać? — pyta Ernest.

— Polej swojej koleżance — mówię. — Jeśli pozwoli. A dla mnie przygotuj flaszkę. I jakąś zakąskę.

— Wybierasz się do swojej Guty? — pyta Ernest. — Prawidłowo. Zrobiona sprawa, czeka zabawa.

Takiej nabrałem ochoty, by obić mu ryj, że sił brak, aby się powstrzymać. Ale utrzymałem łapy.

— Przymknij klapę — mówię. — Nie twój zasrany interes, dokąd idę.

Przytaszczył mi butelkę, spakował zakąchę w firmową torbę. Rzuciłem na bar zielonego i odcumowałem, tylko kolesiom zrobiłem pa, pa. Chłopacy zrozumieją.

Wychodzę na ulicę, za mną wujek w czapce. Znowu rzygać mi się zachciało, aż do utraty tętna. Powlokłem się do domu Cecylii.

I nagle patrzę — idzie mi na spotkanie Guta. Idzie, dziewczynka moja, obcasikami stuk-stuk, taka figurzasta, że dojki Cecylii od razu mi wyleciały z głowy. Rozumiem, że nie idzie tak sobie, po Brodwayu szpaciren, lecz że mnie szuka.

— Cześć, Guta — mówię. — Daleko się wybierasz?

A ona jak nie popatrzy na mnie, na cholerną flachę pod pachą, na torbę z zakąchą, i powiada:

— Dzień dobry, Red. Szukam ciebie.

— Po co? — pytam.

I widzę, że dwadzieścia metrów za jej plecami stoi frajer, niby gapi się na wystawę, a w naszą stronę kuka.

— Słuchaj, Red — mówi wyzywająco Guta. — Jeśli zamierzasz mnie rzucić, to rzucaj. Mam to w nosie.

Widzę, że coś nie tak, nigdy jeszcze takim tonem do mnie nie mówiła.

— A o co chodzi, Guta? — pytam. Milczy i patrzy w ziemię.

Wtedy biorę ją pod rękę i prowadzę w stronę domu. Mój frajer w czapce też tu jest, stoi, usilnie odgrywa czytanie gazety.

— Chodźmy, Guta, do mnie. Wypijemy, wpadniemy na dancing. Jednym słowem zabijemy czas. Bo widzę, że masz kiepski humorek.

Z Gutą nie gadam rybim językiem. Żadnych „eklerów” czy „futrzanych sejfów” — to nie ten kaliber.

Idziemy do mnie. Kątem oka widzę, jak nasi wujkowie przy-kleili się nosami do siebie, o czymś gaworzą.

— Jestem w ciąży, Red — mówi nagle Guta.

Omal mi butelka spod pachy nie wyleciała. Dobrze, że nie byłem kirny — złapałem.

Guta po swojemu tłumaczy moje milczenie. Zatrzymała się, patrzy na mnie i oświadcza:

— Tak więc, skoro postanowiłeś ze mną zerwać, zrywaj dzisiaj. Ale wiedz, że obejdę się i bez ciebie. Sama urodzę dziecko i sama je wychowam. Możesz więc spadać, razem ze swoją butelką! Wypij sobie z jakąś szmatą, masz ich dużo…

Patrzy na mnie, a przed moimi oczami wiszą zakrwawione szmaty. I zaczynam rozumieć, że właśnie teraz los mnie bierze naprawdę w obroty.

Guta wyrywa swoją rękę i już nie mówi, lecz syczy:

— Wynocha ode mnie! Dobrze matka mówi, nie potrzebuję takiego ogiera. Wynocha i żebym cię więcej nie widziała!

I nagle rozumiem, że nie zakrwawione szmaty nas połączyły.

— Poczekaj, Guta, z wieszaniem na mnie psów — mówię. — Jaskółeczko moja, czyja się od ciebie odmawiam?

A ona patrzy na mnie, ma łzy w oczach. A mnie napadł jakiś nerwowy śmiech i zaczynam rechotać, ale tak, że wujkowie nasi gapią się na siebie, i jeden z nich kręci palcem przy skroni.

— Od dziecka też się nie odmawiam — mówię przez śmiech. — Dlaczego mnie wypędzasz?

I w końcu Guta rozkwita. I staje się tak piękna, że mi serce gdzieś opada.

Co będzie dalej, Red? — mówię do siebie. Co będzie dalej?




Wiaczesław Rybakow

TRUDNO STAĆ SIĘ BOGIEM

(Rękopis do dziś nie odnaleziony)


Dobrze się stało czy źle — dialektycznie myśląc, należałoby oczywiście powiedzieć: i dobrze, i źle, a co przeważa, nie dowiem się aż do Sądu Ostatecznego — ale przeczytane w dzieciństwie książki wczesnych Strugackich ukazały mi świat, w którym, według mnie, naprawdę może żyć człowiek. Zapewne jakaś nie uświadamiana aprobata istniała i wcześniej, ale właśnie od chwili przeczytania tych książek realny świat stał mi się obcy. Podejrzewam, że sami Strugaccy w młodości również odczuwali coś podobnego; w przedmowie do drugiego wydania Południa praktycznie powiedzieli to otwarcie.

Niestety, rosyjscy wizjonerzy od wieków widzieli świat pożądany, wymarzony i niezbędny, które zasadniczo różnił się od świata realnego. W takich północnoamerykańskich Stanach sprawa jest prosta: więcej bankomatów, ekonomiczniejsze samochody, spadek przestępczości — i oto mamy świetlistą przyszłość. Przemiany mają charakter tylko ilościowy. U nas jest inaczej. Jeśli opisywany świat nie różni się od realnego jakościowo — nie jest to przyszłość, lecz jakaś parszywa fantastyka bliskiego zasięgu. Kiedy jednak organizacja społeczeństwa — najlepiej w skali świata — jest całkowicie inna, idealna, kiedy ludzie są w cudowny sposób pozbawieni kompleksów, agresji, lenistwa, obojętności… wtedy zapewne mamy do czynienia ze światem przyszłości.

Ale ten, kto jest zdolny do uczciwego i konsekwentnego myślenia, wcześniej czy później natknie się na problem: cóż to za bariera leży pomiędzy teraźniejszością i przyszłością? Między światem realnym i pożądanym?

Odsyłacze do ustroju społecznego szybko stały się jedynie martwymi dźwiękami rytualnego dzwonu czy gongu, które we wszystkich religiach towarzyszą każdej modlitwie. Rzeczywiście, ustrój zmienił się na bardziej postępowy, ale w latach sześćdziesiątych i tym bardziej siedemdziesiątych, na przekór temu oczywistemu faktowi, jasna przyszłość paradoksalnie odsuwała się. Realny świat pełzł ku dwudziestemu pierwszemu wiekowi, a sytuacja w kraju obsuwała się ku dziewiętnastemu… I teraz, kiedy ustrój ponownie zmienił się na bardziej postępowy, już na samym progu dwudziestego pierwszego wieku cały nasz kraj gruchnął — zamiast w czasy zwycięstwa humanizmu i lotów do gwiazd — w ogóle gdzieś w czternaste stulecie, w feudalne rozdrobnienie, nie kończące się spory, w bezprawie i bezbronność kmiotków, w wypraszanie kwitów na księstwa u tej czy innej kohorty…

Problem bariery między światem realnym i pożądanym stał się jednym z wiodących tematów w twórczości Strugackich. Bardzo szybko ognisko ich zainteresowania przesunęło się z rozpatrywania wzajemnego oddziaływania dobrego z natury człowieka z dobrym ustrojem na skupienie się na wzajemnym oddziaływaniu niedobrego z natury człowieka ze społeczeństwem, które z powodu takich niedobrych ludzi nie może stać się dobre. Strugaccy z całą siłą swego talentu uderzyli w mieszczucha filistra.

Ale filister nie złożył broni.

Dlatego ogniskowa ponownie zaczęła się przemieszczać — na niedobre społeczeństwo, które hoduje niedobrych ludzi, ponieważ może istnieć tylko wtedy, gdy opiera się na nich. System totalitarny pasożytuje na filistrach, dlatego produkuje filistrów. Dlatego Maja Tojwowna krzyknęła: „Precz z totalitaryzmem! Niech żyje wolność jednostki!”

Niestety, było to kolejne marzenie o jakościowej zmianie ustroju, nie bardziej produktywne niż zwiędłe dziesięć lat wcześniej marzenie „niech żyje komunizm”.

Ale w swoich najlepszych utworach, poświęconych grzechom nie społeczeństwa, lecz człowieka, Strugaccy wspaniale ukazali, dlaczego mieszczucha nie da się pokonać. Dlaczego nie da się go skusić ani promienną przyszłością, ani wdzięcznością społeczeństwa, ani rozkoszami tworzenia, ani oszałamiającymi tajemnicami Wszechświata…

Instynkt zachowania życia jest silniejszy od wszystkich tych pokus. Bardziej niż tworzyć, bardziej niż odkrywać i odgadywać, bardziej niż uszczęśliwiać wnuki, normalny człowiek chce po prostu żyć, i nic się na to nie poradzi. A wielowiekowe doświadczenie wyraźnie ukazuje, że wszystkie te pokusy nieuchronnie wiodą do tego, co ekspert sądowy nazywa uszkodzeniami ciała, prowadzącymi do utraty życia.

Stąd już zostaje tylko krok do fatalnego pytania, od czasów Hioba dręczącego porządnych ludzi: dlaczego człowiek poczciwy jest nieszczęśliwy, a nie poczciwy szczęśliwy? Na czym zasadza się pierworodne skrzywienie naszego świata? Dlaczego męty zawsze i wszędzie żyją sobie śpiewająco, a ludzie uczciwi, dobrzy, szlachetni, subtelni zbierają wszelkie kary ziemskie i niebiańskie?

Człowiek wierzący nie widzi w tym żadnej sprzeczności; w ciągu tysięcy lat genialni prorocy wspaniale zinterpretowali wszystko, co niewierzącemu wydaje się sprzecznością. Bóg bada swoje ukochane dzieci na wszelkie sposoby, by bez cienia wątpliwości przydzielić miejsce w raju, a szumowiny mogą sobie grzeszyć, burzyć, dręczyć poczciwych, ale na koniec, jeśli nie pokajaj ą się, bezapelacyjnie zostaną wtrąceni do piekła. Ale słowo daję, nawet dysponując taką podporą umysłową, trzeba mieć serce z kamienia, by mimo wszystko nie zacząć się buntować przeciwko takiemu postawieniu sprawy…

Jeśli religia nie daje ukojenia, można dokonywać interpretacji naukowych, socjologicznych; sam to robiłem. Na przykład: ludzkość powinna mieć określony procent etycznie zorientowanych osobników, a wspólny genetyczny program gatunku przewiduje ich niezawodne pojawienie się w każdym pokoleniu, ponieważ są jedynym naturalnym amortyzatorem, który chroni społeczeństwo przed całkowitym wymordowaniem się, ale sami ci osobnicy, jak to amortyzatory, zawsze znajduj ą się między młotem i kowadłem, i nie maj ą dokąd uciec — taka jest przewidziana dla nich funkcja biologiczna.

Jednakże całe spektrum podobnych objaśnień leży w obszarze nie z tego świata, co jest nie do przyjęcia dla ateistów, a w szczególności dla ateistów Strugackich. Albo inaczej — spektrum to leży w świecie ludzkim, co dla ateistów jest do przyjęcia, ale krępuje fantastów. Przy tym, jeśli przyjąć drugi wariant odpowiedzi, to dlaczego ci uczciwi-dobrzy-szlachetni-subtelni, bez żadnego zewnętrznego przymusu, co rusz urządzaj ą sobie takie rzeźnie, których nie wymyśliłby żaden stalin-hitler. Co do tego ma społeczne amortyzowanie?

A czy nie obserwujemy przypadkiem działania jakiegoś ogólniejszego, kosmicznego, kosmogonicznego prawa? Jakiegoś wszechogarniaj ącego, odwiecznego prawa przyrody?

Przecież w ostatnich dziesięcioleciach coraz bardziej przekonujemy się, że homo sapiens nie żyje sam z siebie, nie jest izolowany od burz słonecznych i oddechu Wszechświata. Oddziaływanie wzajemne jest stałe i wieloaspektowe, znacznie silniejsze niż prymitywne sporadyczne kontakty typu „idący człowiek rozdeptał mrówkę”, „spadająca skała przygniotła człowieka”. Być może prawa społeczne są tylko lokalnymi załamaniami integralnych praw Wszechświata?

Wspaniała powieść Strugackich Miliard lat przed końcem świata jest, o ile mi wiadomo, jedyną we współczesnej literaturze próbą postawienia na intelektualnym poziomie dwudziestego wieku tego problemu i odpowiedzi nań… Brzmi to ohydnie, jak cytat ze szkolnego podręcznika. Może powiedzmy więc tak: Strugaccy usiłują dotknąć tego problemu i dotknąć odpowiedzi.

Ale jakże nudne jest dla człowieka mieć za jedynego kontrahenta martwy Wszechświat, niechby nawet i Homeostatyczny!

Całkowicie słusznie i, słowo daję, bardzo po ludzku zauważył noblista Steven Weinberg: „Im bardziej zrozumiały staje się Wszechświat, tym bardziej wydaje się on nonsensowny”.

Co prawda, natychmiast dodał: „Ale (…) próba zrozumienia Wszechświata to jedna z niewielu rzeczy, które wznoszą trochę ludzkość ponad poziom farsy i nadaj ą jej cechy wysokiej tragedii”. Jednakże, obawiam się, że to również swoista farsa: pobłażliwie patrzeć na tych, którzy nie wznoszą oczu ku bezlitosnemu niebu, i być dumnym ze swego spokojnego męstwa pod spadającą skałą, śmiać się, myśleć, rodzić i wychowywać dzieci pod opadającym ze świstem głazem — mając pewność, że będzie spadał jeszcze przez co najmniej pięćdziesiąt miliardów lat!

Odpukać: wysoka tragedia pojedynku z Wszechświatem — pojedynku nieuchronnego, niechcianego i oczywiście bez najmniejszej szansy na to, co w świecie zwierzęcym nazywa się zwycięstwem — może się odbyć znacznie szybciej…

Spróbujmy wykonać jeszcze jeden krok.

Byłem studentem piątego roku, gdy wpadł mi w ręce maszynopis nie opublikowanego wtedy jeszcze Miliarda. Ponieważ nie musiałem dawać słowa honoru, że nikomu go nie pokażę, nie mogłem rzecz jasna wytrzymać i dałem tę powieść do przeczytanie trzem ludziom z mojego roku, którzy, jak wiedziałem, kochali fantastykę nie mniej niż ja. Pamiętam, że kiedy Kola Anisimcew-japonista, tak jak i Wladlen Głuchów, tyle że o pół wieku młodszy — zwracał maszynopis, zapytał z niedowierzaniem: „Słuchaj, to nie ty napisałeś?” Mogłem tylko zamachać rękami — a to właśnie odezwał się los.

Chęć mam, papier też; mam okrutne doświadczenie z lat, które niczym czołgowy klin przeturlały się po nas już po publikacji Miliarda. Mam talent, niestety, znacznie wodnistszy niż talent braci Strugackich, ale na to nic nie poradzę, mogę tylko zakrzyknąć za Hiobem:

„Człowiek swej drogi jest nieświadomy, Bóg sam ją przed nim zamyka. Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei. Ja ust ujarzmić nie mogę, mówić chcę w utrapieniu, narzekać w boleści mej duszy. Dlaczego na cel mnie wziąłeś? Mam być ciężarem Najwyższemu? Czemu szukasz u mnie przestępstwa i grzechu mego dochodzisz? Choć wiesz, żem przecież nie zgrzeszył. Nikt mnie z Twej ręki nie wyrwie. Biada mi, gdybym ja zgrzeszył! Choć sprawiedliwy, nie podniosę głowy, syty pogardy, niedolą pojony”.

Przyszli do Hioba, siedzącego na gnoju, trzej przyjaciele jego: Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naama. Siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, nikt nie wyrzekł słowa, bo widzieli ogrom jego bólu. A potem każdy w miarę swojego rozumu zaczął go przekonywać…

Wiaczesław Rybakow


3:23. Człowiek swej drogi jest nieświadomy,

Bóg sam ją przed nim zamyka.

7:6. Czas leci jak tkackie czółenko

i przemija bez nadziei.

7:20…dlaczego na cel mnie wziąłeś?

Mam być ciężarem Najwyższemu?

17:6. Wydano mnie ludziom na pośmiewisko,

jestem w ich oczach wyrzutkiem.

19:7. Gdy krzyknę „Gwałt” — nie ma echa,

„Ratunku!” — ja nie mam prawa.

21:7. Czemuż to żyją grzesznicy?

Wiekowi są i potężni.

16:21…by rozsądził spór człowieka z Bogiem, jakby człowieka z człowiekiem. 9:19. O siłę chodzi? To mocarz.

Osąd? Kto da mi świadectwo?

10:2. Nie potępiaj mnie, powiem do Boga. Dlaczego dokuczasz mi, powiedz?

10:3. Przyjemnie ci mnie uciskać, odrzucać dzieło swoich rąk

1sprzyjać radzie występnych? 10:15. Biada mi, gdybym ja zgrzeszył! Choć sprawiedliwy, nie podniosę głowy, syty pogardy, niedolą pojony.

13:22. Mów pierwszy, a ja niech odpowiem, lub ja przemówię, Ty po mnie. 10:21…nimpójdę, by nigdy nie wrócić do kraju pełnego ciemności. Księga Hioba

10 24… Dokądże nas trzymać będziesz w niepewności? Jeśli ty jesteś Chrystusem, powiedz nam jawnie.

    

Ewangelia według Św. Jana






Kto zaś się wzbogacił… posiadaniem Chrystusa… Ten z doświadczenia wie, jaką otrzymał radość, jaki skarb ma w sercu swym, rozmawiając z Bogiem, jak z przyjacielem

    

Święty Piotr Apostoł











Rozdział 1





1


…tylko poplotkować. Smutny nostalgiczny uśmiech wywoływało wspomnienie, jak jakieś dziesięć, piętnaście lat temu w paroksyzmach wiecznego inteligenckiego masochizmu powtarzano sobie uszczypliwości satyryków: że niby radzieccy uczeni chodzą do pracy tylko po to, żeby się herbaty napić i pogadać w palarni. Jasne, z kogo jeszcze mogli wtedy szydzić satyrycy: z niższego poziomu pracowników handlu i pracowników naukowych. Ani jedni, ani drudzy nie mogli się odgryźć.

Zresztą dlaczego się odgryzać! Przecież sami czuli, że efektywność jest niska, trzeba by pracować więcej, ale system dusi. Śmieszne: sumienie ich męczyło! Ach, ileż czasu marnuje się na pisanie socjalistycznych zobowiązań! Ach, każdą śrubkę, każdą soczewkę-konewkę trzeba na kolanach wybłagiwać! Ach, na tego uważaj, jasne, na sto procent nie wiem, ale mówią, że kabluje. Ach, tak bez sensu się dzień zmarnował, gadu- gadu; no, nic, jutro nadrobię… Teraz sumienie już nie męczy. Tygodnie, miesiące wypadły jak miedziaki z dziurawej kieszeni. Dwie godziny do pracy w nabitym, rzadko chodzącym autobusie, drugie dwie z pracy, dlatego w pracy jesteś najwyżej kilka godzin, bo do domu przyjedziesz po ciemku. Popalili, popili herbatkę, pogawędzili o smuteczkach, no i dzień minął.

Tematy, ogólnie rzecz biorąc, nie za bardzo się zmieniły; polityka — obowiązkowo („Na kogo głosowałeś? Zupełnie zwariowałeś?!”); ohydne perspektywy w życiu i pracy — koniecznie, zawsze z rechotem, jak w czasie zastoju; głupota dyrekcji i jej niezdolność do stawienia czoła sytuacji — wiadomo, jak zwykle. Kiedy dadzą wypłatę i jaka to będzie część teoretycznie należnego uposażenia — o, to nowa rzecz, powiew czasów. Kogo gdzie zabili albo zadeptali, albo w najlepszym razie okradli — kiedy rozmówcy poruszali ten temat, zawsze kojarzyli się Malanowowi z orędownikami z mass mediów: który straszniejszą historię zasunie, ten jest lepszy, tego słuchają — „Ach!” i „Och!” — i już nawet nikt nie pamięta, że i te mniej straszne, i te bardziej z reguły są prawdziwe. Poza tym powracało głupie wspomnienie: parszywe, śmierdzące, obstawione miednicz-kami, obrusikami i raźnie drącymi się na okrągło głośnikami, wspólne komunalne mieszkanie na prospekcie Karola Marksa w mieście-bohaterze Leningradzie, jego mroczne, tajemniczo zagracone korytarze, a w korytarzach komunalne dzieciaki, chyba jeszcze przed szkołą; tak się chce pochwalić, czymś zaimponować, wyprzedzić innych w czymkolwiek, więc wziął i palnął Kolka: „A u nas wczoraj wylazł spod łóżka karaluch jak palec…” Co się wtedy zaczęło! Wszyscy dostali szału:

„A u nas ooo taki!”,A u nas — jeszcze większy!” i chcąc wstrząsnąć przyjaciółmi aż do głębi duszy, rozkładali ręce szeroko, jak najszerzej, ile komu starczało…

Kto z kim i jak — tego jakby mniej. Starzejemy się. Temperamentu nie starcza, żeby naprawdę dać powód do plotek, a ssanie z palca nie bardzo wychodziło. Niektóre kobiety się starały, uczciwie się starały, ale choćbyś pękł, nieprzekonujące to było i dlatego nieciekawe. Zapewne cały instytut dużo by dał temu, kto wyciąłby jakiś dobry numer: jakiś huczny rozwód czy namiętne cudzołóstwo w pracy, pod sklepieniem starych spektroskopów; byliby wdzięczni do grobowej deski — ale niestety. A młodzieży w instytucie nie przybywało, utalentowana młodzież dzisiaj rozsiadła się w szczękach.

Oczywiście, że niecała, Malanów rozumiał to i czasem rzeczywistość to udowadniała — ale nie przynosiło to ulgi. Kiedyś zaniosło go służbowo do specjalnej szkoły przy pewnym międzynarodowym związku sprzyjania rozwojowi profesjonalnych nawyków. Na oko była to niczym nie wyróżniająca się szkoła ze stalinowskich czasów, nad Kanałem Gribojedowa. Wpadł tam i zupełnie zgłupiał — jakby wrócił do domu. Inteligentni, wyluzowani, przyjaźni nauczyciele — po prostu starsi koledzy, a nie nauczyciele. Młodzież jak z jakiegoś Dożyjemy do poniedziałku czy z Rozkładu na jutro, czy, powiedzmy, z Brzydkich łabędzi Strugackich — nie słychać plugawego słówka „baks”, mówi się więcej o duchowym, o mądrym, wszyscy utalentowani, wszyscy z poczuciem godności, ale bez pretensji… Słodkie oszołomienie trwało dokładnie do chwili, kiedy okazało się, że nawet w klasach komputerowych dla maluchów nie ma rosyj-skojęzycznych wersji programów; angielskie czy hebrajskie — proszę bardzo. Od razu stało się jasne, że te niemal z całego miasta wybrane utalentowane dzieciaki już tutaj przygotowywane są do życia i pracy tam. Młodzież z zapałem dyskutowała o ciekłych kryształach, o pokonaniu bariery dźwięku, o tym, że miłość wyrachowana to nie miłość, i nie rozumiała jeszcze, że kraj, w którym się urodziła, sprzedał ją, sprzedał już od pieluch, i to za bezcen. Takie dzieci takiemu krajowi za cholerę nie są potrzebne, więc pchnął je pierwszemu lepszemu hurtownikowi za cenę innych surowców naturalnych. Malanów nigdy nie miał nic przeciwko hebrajskiemu w szczególności, ani ogólnie, przeciwko ludziom pragnącym tam wyjechać; ale straszne przeczucie — że za pięć, dziesięć lat nie zostanie tu nikt prócz zrozpaczonych mało obrotnych pracusiów z czerwonymi sztandarami i spasionych szczękowych mercojadów i vol— vodziei; pozostali albo wymrą, albo zwieją — ogarnęło go z taką siłą, że przez kilka dni chciało mu się ni to płakać, ni to strzelać.

Najczęściej chyba plotkowali o tym, kto i jak przyssał się do jakichś grantów i funduszy; góra instytutowej administracji trzymała te tajemncie pod siedmioma zamkami, przez co jeszcze intensywniej cyrkulowały wersje i domysły. Tu, rzecz jasna, też funkcjonowało ogólne prawio: kto sprzeda ohydniej-szą wersję, temu wierzą. Ale tak to wyglądało: często przy sąsiednich biurkach siedzieli ludzie w tym samym wieku, z tym samym doktoratem — ale jeden teraz dostawał sto siedemdziesiąt tysięcy, a drugi osiemset. Otrzymujący osiemset przejawiali szaloną aktywność: biegali jak oparzeni w te i nazad, wykładali i nie sprzątali tygodniami, a czasem nawet nie otwierali jakichś zagranicznych listów do siebie; ci, co dostawali sto siedemdziesiąt, pili herbatę i integrowali się.

Mózgi zarastały pierzem.

Czasem, gdy nikt nie widział, Malanów wyjmował z szuflad swoje papiery — ale nie te z czymś genialnym, tylko po prostu nie dokończone planowe bazgroły, które jeszcze pięć lat temu wydawały się nudną rutyną i nagle stały się w jakiś niejasny sposób szczytem marzeń. Dopisywał jedną, dwie cyferki, ale natychmiast uświadamiał sobie: pora do domu, inaczej, gdy minie godzina szczytu, autobusy-trolejbusy przestaną jeździć i do północy nie dojedziesz na miejsce. Chowając papierki z powrotem, czuł, że nigdy… już nigdy… Co nigdy? Nawet nie próbował sprecyzować. Wszystko nigdy.

Instytut tonął i jak to z tonącymi bywa, miotał się, puszczał bańki nosem. Ni z tego, ni z owego nad głównym wejściem, na wielkoksiążęcych drzwiach wychodzących na dumne wybrzeże, niegdyś Angielskie, później Czerwonej Floty, a teraz pewnie znowu Angielskie, pojawił się, zasłaniając nazwę instytutu, szyld „Selton”. Firma, która, jak od razu zaczęli kpić ogłupiali astronomowie, bajeruje nie łatwo, lecz bardzo łatwo. Zresztą dyrektor natychmiast ogłosił na uczciwie zwołanym po kilku dniach zebraniu, że tylko dzięki wynajęciu lokali administracja może wypłacać pracownikom pobory, bez tego — koniec; państwowe dofinansowanie pokrywa w tym roku dwadzieścia osiem procent zapotrzebowania i nie starcza nawet pieniędzy, aby instytut zapłacił kasie miejskiej za dzierżawy budynku.

Przez jakiś czas przez mercedesy i volva nie dało się przepchnąć do drzwi. Po korytarzach, z obliczami wyraźnie różniącymi się od wesołych podstarzałych dzieci ze stopniami naukowymi, godnie, ale bez krzątaniny, nigdy się nie uśmiechając, chodzili ludzie twardzi i rzeczowi, wszyscy przed trzydziestką. Na korytarzach, które od razu upodobniły się do mrocznego i zagadkowego jak brazylijska selwa komunalnego mieszkania, nie wiadomo jak pojawiały się importowane pudła z najprzeróżniejszą elektroniką, aparaturą biurową, diabli wiedzą z czym jeszcze; od czasu od czasu pojawiały się słuchy, że część z tych drogocennych dla każdego uczonego rzeczy pójdzie do instytutu, ale skrzynki, postawszy tydzień lub dwa, znikały nie rozpakowane. Następnego dnia na ich miejscu pojawiały się inne.

Potem dla tych innych zaczęło brakować miejsca; zaczęły pojawiać się i w gabinetach roboczych, i w muzealnym gabinecie wielkiego Wasilija Struwe, założyciela obserwatorium w Puł-kowie. Pudła te wypychały z gabinetów przestarzały, ale jedyny, a więc niezbędny sprzęt, jak na przykład słynne mahoniowe biurko, olbrzymie jak kort, z antykwarycznymi przyborami biurowymi. Uważano, że właśnie przy tym biurku pracował wielki przed wyjazdem do Pułkowa. Wierni akademickim tradycjom uczniowie uratowali te biurko wraz z resztą zarówno podczas rewolucji, jak i blokady Leningradu — ale w końcu trafiło ono pod koła postępu. Właściwie nie pod, lecz na.

Nie wiadomo, dokąd je te koła zawiozły; Malanów nie usłyszał najmniejszej wiarygodnej wersji. Ale w końcu to był detal — generalnie rzecz biorąc, było jasne, że instytut stał się przeładunkową bazą czegoś intensywnie rozkradanego. Trwało to niedługo. Kiedyś w nocy nie rozpakowane pudła wyparowały kolejny raz, a następnego dnia wyparowały także kotłujące się przed wejściem mercedesy. Dzierżawa padła, pozostał tylko szybko płowiejący szyld. Nikomu nie chciało się go zerwać…

Ostatni bąbel nazywał się „Walka z niebezpieczeństwem komet i asteroidów”. Ludzie podzielili się co do tego, jaki So-ros-Szmoros rzucił kilkadziesiąt milionów dolarów na to wariactwo, albo jaka mafia prała w ten sposób swoje krewne — czy też krwawe — pieniądze. Z całą pewnością udało się wyjaśnić tylko to, że w międzynarodowym programie dotyczącym opracowania metodyki przewidywania i zapobiegania upadku komet i asteroidów uczestniczy nie tylko Rosja, tak więc błysnęły zagraniczne delegacje na koszt stron zapraszających… Nie udało się też wyjaśnić — choć krążyły niezliczone wersje — kto wyczaił tę fuchę i na dodatek potrafił szczęśliwie się do niej przyssać. Podnieceni pracownicy zaczęli z rechotem wymyślać i nawet trochę inscenizować, jak zacznie się walka z asteroidami, gdyby rzeczywiście miały one zamiar taranować Ziemię. „Wiceprzewodniczący do spraw administracyjno- gospodarczych w pelerynie z wzorem w skorpiony wylezie na górę Synaj i powie…” „Nie na Synaj, lecz na Sumrę!” „Właśnie! I prosto z Szambały jak nie ryknie: Władzą daną mi przez spółki z nader ograniczoną odpowiedzialnością, rozkazuję ci, żelazoniklowa paskudo: przepadnij!” „A ja mogę tańczyć obok z bębnem!” „Po co z bębnem? Zatańcz z Eweliną Markowną, i to już! Dźwięczy lepiej niż jakikolwiek bęben…”

Za wcześnie się podniecili. Następnego dnia okazało się, że w pracach w ramach programu uczestniczy niecały instytut. Nawet bardzo niecały. Tylko siedmioro osób (według nie-’ których danych — ośmioro). Tyle że ta siódemka-ósemka mogła się uważać za zabezpieczonych na jakieś pięć lat. Pozostałym kolejny raz po trzymiesięcznej przerwie ciśnięto miesięczne uposażenie i pogoniono ich na bezterminowy bezpłatny…




2


…wtedy, gdy Irki żart: „Wkrótce wypłata wystarczy tylko na dojazd do instytutu i z powrotem” brzmiał jednak jak żart. Ale dosłownie po kilku latach dorabianie stało się zarobkiem, a zarobek wspomnieniem. Oczywiście znakomita znajomość naukowo-technicznego angielskiego nie jest gwarancją tego, że możesz produkować jeden artystyczny przekład za drugim, więc z początku prosili o przekłady dosłowne, ale Boże ty mój, co to były za przekłady! Sądząc po wydaniach zapełniających półki, świeżo upieczone wydawnictwa bez wahania puszczały do druku właśnie podobne do tych przekładów teksty. Dlatego wkrótce rodzinna firma Malanowów przestała obawiać się, że „nie da rady”. Zasłynęła nawet w kręgach wydawniczych nadzwyczaj rzadkimi w naszych czasach cechami — punktualnością i uczciwością, a także gotowością pracy niemal za darmo, po cenach dumpingowych.

Długo przyzwyczajali się do pisania słowa „Bóg” dużą literą. Boga teraz wspominał nadaremnie każdy, kto tylko się nie lenił, przy tym w przekładach o wiele częściej niż w oryginałach — a Malanów nijak nie potrafił zwalczyć swojego październikowego rdzenia: „bóg” — niech będzie, ale „Bóg” to wyraźny obskurantyzm. W końcu Irka go reedukowała efektownym październikowskim dowodem, od którego każdy pop zdębiałby i ryknął: „Pisz, jak chcesz, ale nie bluźnij!” „W końcu — powiedziała Irka, trzymając zapalonego papierosa gdzieś ponad uchem — dlaczego, powiedzmy, Goga można pisać wersalikiem, a Boga nie wolno? W czym Gog jest lepszy od Boga? Tak się nazywają!”

Do przekładów dosłownych zaglądali teraz tylko wtedy, kiedy chcieli się pośmiać. „Zaraz, zaraz — mówiła nagle Irka, odrywając się od obcojęzycznego tekstu — a co nasz znawca pisze?” Kobieca intuicja podpowiadała jej, gdzie można natrafić na szczególnie zabawną grandę — i poszperawszy przez kilka sekund w kolejnym niechlujnym maszynopisie, z emfazą czytała na przykład: „Ogarnął mnie odruchowy półuśmiech. Spod lasu wyraźnie dobiegały indywidualne głosy psów i kotopo-dobny kaszel prześladowcy. Poruszając się z jeszcze większą prędkością, mój umysł prześlizgiwał się po powierzchni wydarzeń”. Śmiejąc się w zachwycie, zaczynali odtwarzać wszystkie wspomniane dźwięki, oddając przy tym gestami ślizgający się umysł. Gesty czasem stawały się dość nieprzyzwoite, ale skoro Bobka już chrapał i nie widział, mogli sobie pozwolić na trochę niemal starczych sprośności. Minęły, niestety, czasy, gdy Irka z byle powodu czerwieniła się aż po uszy i uciekała spojrzeniem.

Pośmiawszy się do woli, wytarłszy z kącików oczu łzy, Irka nieoczekiwanie kończyła ciężkim cierpiętniczym westchnieniem: „Och, co za bagno…” Zapalała papierosa, ale po sekundzie nie wytrzymywała: „Atu jeszcze jedna perła, patrz! Okręty przybyszy, krążąc pomiędzy absolutnie wszędzie…” Nie udało się jej skończyć, bo oboje znowu zaczynali chichotać. Dławiąc się śmiechem i starannie grasejując, Malanów mówił na przykład: „Khulu, ach, khulu! Gdzieś ty? — Jam tu, po phostu między tutaj!”, albo coś z żydowskich szmoncesów, które w dawnych czasach, siedem okresów geologicznych wstecz, polubił nagle wygłaszać Weingarten — który widocznie, jak domyślili się dużo później, na przekór losowi nie chciał być Żydem, lecz po prostu radzieckim człowiekiem. Wszyscy wtedy byli na trzecim roku, tyle że na różnych wydziałach, a Izrael walczył z Arabami… Dowcipy były z reguły śmieszne i opowiadał je Walka, przeważnie po mistrzowsku — jeśli tylko nie był za bardzo pijany; gdy był pijany, robił się nudny. Najprawdopodobniej nie był nawet obłudny i rzeczywiście, jak wielu Żydów w tym czasie, czuł się stuprocentowym radzieckim chłopcem i jak tylko mógł, demonstrował pogardę do tych, których wraz z całym radzieckim narodem szczerze uważał za złych.

Również na lotnisku, kiedy pochylił się do ucha Malanowa, dysząc wielodniowym alkoholowym odorem — żegnał się z Rosją tak, że wyglądało, jakby postanowił umrzeć. Półgłosem sypnął coś antysemickiego i niebywale śmiesznego, ale Malanów tego nie zapamiętał, ponieważ dusiły go łzy. Weingarten rzucił anegdotę, łyknął coś jeszcze i pomachawszy owłosioną łapą, wraz ze Swietką i dziećmi poleciał do Tel Awiwu.

„Jeszcze jedna perła, posłuchaj! — wołała Irka, pośmiawszy się i strąciwszy o brzeg popielniczki długi mysi chwost popiołu z papierosa. I z uczuciem deklamowała: — „Denerwowała się, czekała, nie wierzyła… Przy obiedzie pośpiesznie przełknęła tylko kilka łyżek!” „Rano, po pierwszej miłosnej nocy, w ubikacji długo rozlegało się rytmiczne pobrzękiwanie” — podchwytywał Malanów. I znowu długo się śmiali.

Potem męski organizacyjny pierwiastek brał górę. „Dobra, wystarczy” — mówił Malanów. — „Trzeba pracować”. „Jak trzeba, to trzeba” — ponuro odpowiadała Irka, dusząc niedopałek pomiędzy truchłami innych papierosów. — „Praca czyni człowieka wolnym… Słowo honoru, lepiej popychać taczkę w obozie koncentracyjnym niż płukać te męty”. „Ludzie to czytają… ” — rzucał Malanów. — „I wiesz co, nie gniewaj Boga. Siedzisz sobie czyściutka, światło się na razie pali i woda z kranu leci, czego ci jeszcze trzeba?” „Żeby spokojnie spotkać starość…” — dodawała Irka z Białego słońca pustyni. „Masło jest w lodówce”. — Malanów wbił ostatni gwóźdź do trumny.

Ale to jeszcze nic. Gorzej było, gdy zaczęli im po znajomości proponować — a oni, oczywiście, nie odmawiali, tylko nie mieli już kiedy spać — teksty z zupełnie im nie znanych języków. Na przykład z koreańskiego. Baksy, kurna. „Ja już więcej nie mogę” — ze łzami oświadczała Irka. — „Chodź, odmówimy!” „Spokojna czaszka!” — raźnie odpowiadał siedzący przy maszynie Malanów. — „Chcesz żreć? Bobka potrzebuje adidasów? Dyktuj, sieroto!” „Dyktować?” — zjadliwie pytała Irka, zapalając papierosa. — „Proszę. Z przyjemnością!” — Zaciągnęła się. — Jej głos stał się pojemniejszy niż jego myśli i dlatego trochę dziwnie drżało powietrze w pokoju. Tylko jego oczy, niewidoczne przez nikczemną przestrzeń, miały nieopisany wyraz. Choć i cierpiąc trochę, ale z hardym wyrazem twarzy, kontynuował: Pomyśl o towarzyszach, od świtu do zmierzchu pracujących, brudzących kawą warsztaty! Pomyśl o ich bladych twarzach, zbierających się na stanowiskach pracy i pracujących jak muły!” „J-jap…” — czkał zaskoczony Malanów, na szczęście nie kończąc. — „Tak tam jest?” „Tak jest!” „Kawą?” „Kawą!” „Nikczemna przestrzeń…” — w zamyśleniu powtarzał Malanów, i nagle, popatrzywszy na siebie, zaczynali dziko się śmiać. Omal nie spadali z krzeseł. „Może…” — udawało się wykrztusić pochlipującej Irce — „…może… zabrudzony kawą warsztat… to u nich, w Seulu… absolutna granica nędzy?”

„Koszmar — mawiał potem skatowanym głosem Malanów. — Co się wyczynia z językiem rosyjskim…” „Zgoda — ochoczo podchwytywała Irka; czas narzekań — czas odpoczynku. — Nawet spikerzy, nawet aktorzy już nie widzą, powiedzmy, różnicy między ”ubrał” i ”nałożył”. Jak ci taki powie ”ubrał kalosze”, to od razu próbuję sobie wyobrazić, cóż on takiego na nie nałożył.

Kapelusz? Rajstopy?”,A wyobrażasz sobie, jak zaczną mylić się w drugą stronę? — zaczynał marzyć Malanów. — O jakimś troskliwym bankierze: ma żonę nałożoną jak spod igły!” — „Gdzie nakładasz żonę? — ze śmiechem mówi Irka. — U Diora!”,A zwróciłaś uwagę na reklamówki w metrze? Design, kolor, poligrafia… jakie moce uruchomione, jaka kasa utopiona, a piszą ”alkohol” przez ”ch”.,A firma Jaguana? — podchwytuje Irka. — Jakby na cześć Baby Jagi, a nie iguany”. Ależ nie — nagle zachichotał domyślny Malanów. — Oni tak się przedstawiają. Oblicze firmy. Ja, powiada, guano. Guano, wiesz? Ptasi nawóz zbierany na chilijskich wyspach. Nawóz, że palce lizać, sam bym zjadł. Po hiszpańsku guano, a po naszemu gówno. Po prostu sami komunikują: ja gówno”.

I znowu się śmiali.

„Dobra — mówił w końcu Malanów. — Myślmy logicznie. Co chciał powiedzieć autor? Sądzę, że spocone twarze na swych stanowiskach pracy orzą do utraty tętna. Do upadłego. Do siódmych potów! Krew z nosa kapie im na warsztaty, a nie kawa! Tak napiszemy… ” I jego palce zaczynały zręcznie pląsać po warczącej i brzęczącej klawiaturze rozdygotanej maszyny.

Przygadywał: „Od mojego wysiłku też… drży powietrze w pokoju… A ciekawe… ile płacą temu, co nam… przygotował taki…” „Czy nie za bardzo oddaliłeś się od oryginału?” — martwiła się uczciwa Irka, zerkając mu przez ramię. „Daj spokój! — odpowiadał Malanów. — Myślisz, że znajdzie się idiota, który za te pieniądze będzie porównywał tłumaczenie z oryginałem? Dyktuj dalej!” Irka ostukiwała papierosa, twarz jej się wyciągała. „On myślał — czytała załamanym głosem — że trawa kołysząca się na wietrze za pagórkiem, jedna trawa to trawa w całości, a trawa w całości to jedna trawa. Jeśli nie tak, myślał on, to on, mający tylko imię, nie ma potrzeby umierać… ” „J-jap!..” — czkał Malanów. „Nie, nie rozumiem! — wołała Irka, szlochając teatralnie. — W ogóle nie rozumiem, co chciał powiedzieć autor! — Czytała jeszcze raz. — …Jedna trawa to trawa w całości… a w całości… to jedna trawa… Słuchaj, może to ma związek ze wschodnimi filozofiami? Zen, sinto… co tam jeszcze… tao… Może zadzwonimy do Głuchowa? Jak myślisz?” „Myślę — odpowiadał Malanów, zaczynając trochę się wściekać z powodu obfitości trawy — że w piątek mamy oddać czystopis. Cały. Inaczej w ogóle się nie doczekamy nowego zamówienia. I tak już dają nam do zrozumienia, że teraz mają do dyspozycji masę prawdziwych zawodowców. A co do ”Nie rozumiem”… Wielkich autorów zawsze trudno jest zrozumieć. Daj mi, na przykład, Sonatę Kreutzerowską”. Irka nie mogła zrozumieć, do czego Malanowowi nagle jest potrzebna Sonata Kreutzerowską, ale posłusznie wyciągała rękę i zdejmowała z półki hrabiego Tołstoja. Malanów brał książkę. „Pamiętasz fabułę? — pytał. — Jedzie zabić z zazdrości żonę… O, jest! — Czytał: — Cierpienia moje były tak mocne, że, jak pamiętam, przyszła mi do głowy myśl, która bardzo mi się spodobała, wyjść na trasę kolejową, położyć się na szyny pod wagonem i kończyć”. „Cooo?” — pytała oszołomiona Irka, poczekawszy na ciąg dalszy, ale zrozumiawszy, że to koniec cytatu. Zupełnie nie oczekiwała od hrabiego podobnego kantu. Malanowowie chwilę patrzyli sobie w oczy, potem znowu wybuchali śmiechem. „Diabelski zwyrodnialec! — udawało się wykrztusić tracącej ze śmiechu oddech Irce. — No to niechby sobie kończył na szyny — po co dziabać kobietę nożem? Hej, słuchaj, a może i Anna Karenina pod parowozem… tego…?” I znowu długo się śmiali.

Gdyby nie chichot do upadłego, przynajmniej raz na dziesięć minut, to z upokorzenia i przygnębienia można by zwario…




3


…czasu, gdy objawiła mu się cała prawda, ż ycie stało się piekłem.

Nie, nie działo się nic strasznego. Nie działo się nic, co można by uznać za w charakterystyczny sposób niepojęte i uniknąć tego, jak niegdyś. Dlatego był maksymalnie ostrożny: z nikim nie rozmawiał, nic nie notował, nic nie próbował pojąć ani tym bardziej usystematyzować; w ogóle starał się nie myśleć na ten temat. Prawdę mówiąc, starał się w ogóle nie myśleć. Zycie temu sprzyjało, z roku na rok coraz bardziej, co prawda, to prawda; ale przecież nie da się całkowicie amputować mózgu. Albo przyśni się coś, albo czasami błyśnie jakaś niekontrolowana myśl — zanim zdążysz ją wybić ze łba, wydusić jak ropę z czyraka i zamienić na coś czystego, coś zwyczajnego, coś smętnego, nudnego, ale bezpiecznego…

Nie wolno! Myśl o czym chcesz — o terminie oddania kolejnego chłamu, o tenisówkach, o puczu, o nadciśnieniu, o ocenach Bobki, o pieniądzach, i jeszcze o pieniądzach, i cały czas o pieniądzach; zresztą jest o czym! Aż wyliczyć to trudno! Byle nie o najważniejszym!

Najpierw niczego nie zauważał. Potem udawał, że nie zauważa. Potem długo przekonywał siebie, że nie ma czego zauważać. Potem kpił z siebie: Paranoja, stary, typowa paranoja! Z kilku nic nie znaczących przypadków psychol potrafi wyprowadzić twardą prawidłowość i potem we wszystkim widzieć jej przejawy! Skończ z tymi głupotami, sam sobie napytasz biedy, skończysz w wariatkowie!

Nie pomagało.

Drobiazgi, drobiazgi, drobiazgi… Właśnie do niego zawsze się przyczepiał po drodze jakiś zalany w trupa, śmierdzący i agresywny menel. Prawie zawsze. Obojętne, o której godzinie Malanów przemieszczał się po mieście — rano, w dzień, wieczorem czy już w nocy — spotkanie z jakimś mętem miał jak w banku.

W instytutowym bufecie, kiedy jeszcze był tam bufet, zawsze dostawał wyszczerbioną szklankę. Albo z odbitym kawałkiem, albo jakby obgryzioną przez kogoś, albo z długim świeżym pęknięciem od brzegu do środka denka. Zawsze.

Zawsze kiedy Malanów wchodził na własne podwórko, albo na odwrót, wychodził z podwórka, pod łukiem bramy zawsze zakręcała ciężarówka; wydawało się, że całymi dniami nic nie robią, tylko czyhają, kiedy Malanów wejdzie pod łuk; ale ciężarówki były różne, to kraz, to kamaz, i na pewno miały różne numery. Ale za każdym razem trzeba było z refleksem karateki przykleić się do ceglanego muru, zbrukać się paskudztwami i przekleństwami, i wróżyć — walnie czy nie. Na razie nie walnęła. Ale kto wie…

Czy to na poczcie, czy w kawiarni, czy w sklepie — właśnie wtedy gdy przychodziła jego kolej, ekspedientka czy kto tam jeszcze odwracała się pogadać o czymś, pewnie bardzo pilnym, albo w ogóle wychodziła, nie powiedziawszy ani słowa, w najlepszym razie rzuciwszy: „Jedną chwilkę… ” — i mogła być nieobecna dziesięć, piętnaście, dwadzieścia minut. I oczywiście, właśnie do Malanowa, uczciwie i bez słowa sterczącego te piętnaście, dwadzieścia minut przy okienku czy ladzie, z nieuchronną pewnością zwracali się staruszkowie, staruszki, kalecy, chorzy i kobiety w ciąży, proszącymi głosami i z żądaniem w oczach. „Bardzo się śpieszę”. „Bardzo źle się czuję”. „Mama w domu leży na łożu śmierci”. „Zostawiłam dziecko same w domu”. „Za chwilę urodzę”. Rzecz jasna, czujący się względnie młodo, względnie zdrowo i całkowicie nie w ciąży Malanów nigdy nie mógł odmówić.

Przestał dbać o siebie, z determinacją chodził w starych, nieświeżych i nie uprasowanych rzeczach, chociaż kiedyś był czyścioszkiem i pedantem aż do szpiku kości; efektowny ciuch, włożony po długiej przerwie lub po raz pierwszy, cieszył go jak dziecko czy kobietę, dodawał pewności, luzu, nawet staranności. Ale właśnie z nowymi i czystymi rzeczami coś się działo. Stracił jedyny jasny płaszcz, kiedy po bardzo poważnej radzie naukowej siedzieli, leniwie kończąc spór, na ławeczce w parku naprzeciwko Admiralicji, gęba w gębę z Przewalskim; kolega zapalił i niemal natychmiast duży dymiący kawał papierosa widocznie z jakimś patykiem w środku — spadł na Malanowa; nie przepalił ubrania na wylot, ale błyskawicznie wyżarł czarną plamę na szlachetnym materiale, w najbardziej widocznym miejscu. W kupionym dwa lata temu garniturze, który mocno napiął budżet całej rodziny i z którego Malanów był strasznie dumny, nie zdołał nawet nigdzie dojechać; już na schodach do metra stojąca nieco wyżej młoda para turystów zaczęła coś pośpiesznie przekładać u siebie w plecakach i obdarowała Malanowa całym termosem gorącej, mocnej herbaty. Chłopak, chichocząc przyjaźnie bez cienia skrępowania, trzepnął oparzonego Malanowa po ramieniu, z którego waliła jeszcze para, i powiedział: „No, na razie! Tylko się nie złość! Nam też szkoda herbaty”, a Irka, jakby się nie starała, nie dała rady doprać zacieków i plam…

W maju dziewięćdziesiątego trzeciego, kiedy spacer za miasto nie uderzał jeszcze w miesięczne finanse, Malanów wybrał się na trzy godzinki do Komarowa — najlepiej myślało mu się właśnie w ruchu i właśnie w bezludnym lesie. Maj był suchy, gorący i już po dziesięciu minutach spaceru od peronu na granicy osiedla Malanów natrafił na to, co się określa mianem ognisko pożaru. Dymiący, aromatyczny płomień z sykiem i trzaskiem pełzł po suchym igliwiu, sięgając sosenek. Ognisko najpierw miało średnicę miednicy, nie więcej, ale Malanów niczego ze sobą nie miał — wziętą na wszelki wypadek złożoną dwukrotnie kartkę i długopis. Zaczął zadeptywać, przepalił adidasy, spróbował zbić gałęzią; dym wżerał mu się w oczy, brwi i rzęsy błyskawicznie się spaliły, a najgorsze, że bez względu na wszystkie wysiłki ognisko wolno się rozszerzało. Obok, usilnie patrząc w bok, przeszła kobieta w średnim wieku, potem rozmawiając z ożywieniem, przejechała trójka niedorostków (,A on wtedy, kurwa, mówi do niej, kurwa: ty jeba…”). Ale dobiła Malanowa młoda mama z prowadzonym za rączkę chyba sześcioletnim synkiem. Jakiś czas patrzyli, jak Malanów pląsa w ognisku, a potem dziecko powiedziało z zachwytemo: „Patrz, mamo, wujek las podpalił!” „Cóż, zdarza się — odpowiedziała mama. — Pewnie wujek był nieuważny: palił, rzucił zapałkę…” Malanów splunął i powiewając okopconymi nogawkami, zdecydowanie poszedł swoją drogą: niech się wali, niech się pali! Przeszedłszy jakieś dwadzieścia metrów, obejrzał się. Mama i syn stali i patrzyli za nim, a ogień zgasł. Sam.

Nigdy nie załapywał się na żadne wyszarpane od czasu do czasu przez instytut granty i fuchy. Mimo że ciągle mówiło się o tym w dziale i bezpośrednio w dyrekcji („Jakże można prowadzić ten program bez Dmitrija Aleksiejewicza?!”), w końcu zawsze z tych lub innych powodów albo bez powodów wypadał. Zresztą co tydzień proponowano mu uczestnictwo — tam, gdzie trzeba było orać za nic. Mówiąc po odesku — „za friko” — jeśli wierzyć rzecz jasna Bobce, który tego strasznego lata odpoczywał pod nadzorem mamy Irki w leżącym obecnie za granicą mieście-bohaterze Odessie. Mimo młodego wieku nasłuchał się kupy cudownie apetycznych słówek, zanim na długo zamilkł. To śmieszne i głupie, ale jeszcze trzy, cztery lata temu Malanów zgadzał się na wszystkie takie propozycje — dopiero ostatnio zrzucił pęta. Ale i tak śmiano się z niego za plecami, a on świetnie to wiedział i czuł. Na naradach szef załatwiał wszystko słodkimi powiedzonkami typu: „Każda nowa praca Dmitrija Aleksiejewicza jest nie zawsze wielkim, ale prawdziwym odkryciem…” Kusiło go, żeby wrzasnąć z proletariacką szczerością: „Uznanie kieliszka nie napełni!” Ale nie miało to sensu, więc Malanów tylko inteligentnie się rumienił i mamrotał: „Co też pan…” Właściwie za socjalizmu królowała taka sama podłość, nic się nie zmieniło prócz jednego: za socjalizmu można było być bezinteresownym entuzjastą, takim Saszą Priwałowem, dla którego poniedziałek zaczyna się w sobotę, dlatego że pobory wystarczały na życie.

Oczywiście opędzanie się z mądrą miną od asteroidów i jeżdżenie w tej sprawie na zakupy na międzynarodowe sympozja podobno po przeliczeniu wszystko zrobiło się tam teraz tańsze niż u nas — było równie wstrętne jak plamienie kawą warsztatów. Ale przynajmniej nie trzeba by było wysysać z palca cyrylicy, lecz co najwyżej zgrabne, wyraziste, twarde cyfry, sprawdzony i pewny taniec formuł — tak tańczą, metalicznie połyskując, dobrze dopasowane elementy silnika. Można byłoby pleść o niebie, o niebie..!

Gdy tylko Malanów chciał coś osiągnąć, akurat to mu nie wychodziło. Nie można powiedzieć, że nic mu nie wychodziło — nie, coś wychodziło, inaczej dawno już by sam zdechł z głodu i rodzinę zagłodził; ale udawało się niechcący, wychodziło tylko to, do czego miał obojętny stosunek, czego właściwie nie chciał. Lecz gdy tylko czegoś zapragnął — nic. Wchodziły do gry najgłupsze powody, najbardziej idiotyczne zbiegi okoliczności.

Gdy proponowano mu coś kuszącego czy przynajmniej dochodowego, Malanów obojętnie i zwyczajowo dziękował, wiedząc z góry, że nic z tego nie wyjdzie; i rzeczywiście, mijał tydzień, dwa czy trzy, i dobrze jeszcze, jeśli proponujący mieli ochotę zadzwonić i przeprosić, usprawiedliwiając się niespodziewaną dżumą, głodem i upadkiem Księżyca. Z reguły po prostu znikali i próby telefonicznego pościgu skazane były na niepowodzenie. A jeśli nawet udało się mu dodzwonić, ponownie obiecywali i znikali. Na dodatek czuł, że się na niego obrażają: tak nietaktownie przypomniał o własnym istnieniu.

Stopniowo Malanów, niegdyś człowiek pełen energii, odważnie i z powodzeniem chwytający dwadzieścia spraw naraz, zupełnie opadł z sił. Prawie nie udawało mu się zmusić samego siebie do zrobienia czegokolwiek — prania skarpet czy napisania artykułu. To, do czego zmuszały go okoliczności, w osobie Irki czy Bobki, w postaci zamawiającego czy instytutowego szefostwa, jakoś jeszcze odwalał niczym dożywotni katorżnik. Nic mu się nie chciało, robił to tylko z poczucia obowiązku. Ale żeby zrobić coś z własnej inicjatywy — o nie, sługa uniżony! To strata czasu i sił, których brakuje już niemal na wykonanie choćby obowiązków… I tak nic z tego nie wyjdzie.

A gdyby i wyszło — stracisz dziesięć razy więcej sił, niż zużyłby ktokolwiek inny, a wynik będzie dziesięć razy gorszy od tego, jaki osiągnąłby na twoim miejscu pierwszy lepszy… Naszarpiesz się tylko i najesz wstydu. Najesz wstydu i naszarpiesz.

Nie miał już ochoty na nic. Zupełnie na nic.

Nawet w kontaktach z najbliższymi ogarniała go niechęć. Rozmawiał, owszem, śmiał się, obgadywał seriale telewizyjne i zakupy, i wybory, ale wszystko jakby na rozkaz, pracochłonny i całkowicie bezsensowny. Tłumaczył coś Bobce, a sam myślał: „On ma w nosie moje gadanie, jednym uchem mu wchodzi, drugim wychodzi, i tak zrobi po swojemu”. Obejmował przed snem Irkę, ale nie odczuwał ani radości, ani pożądania, a po łbie mu krążyło: „Nie dasz jej szczęścia, nie możesz. Na-szarpiesz się tylko i najesz wstydu”. Jeśli Irka zachowywała się cicho, po głowie krążyło jakby oczekiwane: „Widzisz? Nie wychodzi ci, ona nic nie czuje”. Ale wystarczyło, żeby jęknęła, a duszę kąsał inny jadowity kieł, jeszcze dłuższy i ostrzejszy: „Biedna… Udaje, żeby mi dogodzić, stara się mnie pocieszyć… Och, nie trzeba było nawet zaczynać”.

Irka, wyczuwszy coś niedobrego, najpierw starała się mu pomóc; ni stąd, ni zowąd, jak w pierwszych latach, zaczynała mówić coś czułego i pochlebnego; za ostatnie grosze kupiła sobie kuszącą bieliznę, zmusiła się do diety, żeby poprawić figurę; bez jednego słowa z jego strony wymyśliła i zastosowała takie pieszczoty, że… I co wynikło? Zrobiło się jeszcze gorzej, ot co. Dał więc spokój. Pewnie zdecydowała, że wyprztykał się chłop, z naturą nie ma co wojować. Za „ni ma” nawet sąd nie zatrzyma. Rogów chyba mu nie zafundowała — chociaż, gdyby miała dziesięć lat mniej — przykleiłaby je obowiązkowo. Malanów świetnie to rozumiał, ale Irka tylko topiła żal w słodyczach. Na wiosnę trudno ją było poznać, przybrała z siedem kilo.

Tylko raz nie wytrzymała. Malanów kolejny, nie wiadomo który już raz próbował ją namówić do rzucenia palenia albo przynajmniej do ograniczenia — słuchała przez pół minuty jego mądrych argumentów, potem rzuciła dzikie spojrzenie spod blond grzywki i wycedziła niemal z nienawiścią: „W życiu tak mało jest radości, chcesz mnie pozbawić tej ostatniej?”

Ze dwie godziny ze sobą nie rozmawiali. Potem — nie ma ucieczki, północ blisko, terminy przyciskają — usiedli pracować. A w tej pracy też nie ma ucieczki: po kwadransie śmiali się do rozpuku.

Ten czynnościowy stupor, ten obrzydliwy duchowy paraliż można było oczywiście wytłumaczyć zupełnie naturalnymi przyczynami. Pewnie tak, ale to było najgorsze, bo Malanów niczego nie mógł powiedzieć na pewno. Czy to presja, czy po prostu życie tak się układało, w końcu inni też nie mają słodko, może po prostu trzeba częściej się śmiać? Nie wiadomo. Malanów nie wiedział. Ale prześladowało go męczące uczucie, że tam, na górze, umyślnie często dają mu do zrozumienia, że wszystko o nim wiedzą — dlatego jest na muszce w dzień i w nocy; wystarczy zrobić zły krok, na sekundę opuścić gardę, powiedzieć tylko jedno słowo czy nawet pomyśleć i… Co i? Tego też nie wiedział.

Jeden do jednego, że uderzą nie w niego, lecz w Irkę albo w Bobkę. Tak już było. Lęk o nich stał się natrętnym koszmarem. Malanów nawet sny miał odpowiednie — często teraz krzyczał w nocy.

Wystarczyło, że Bobka przeziębił się albo bez wcześniejszego uprzedzenia zabalował po północy z przyjaciółmi; wystarczyło, że Irka złapała grypę albo poskarżyła się na wątrobę, wystarczyło, by wychowawczyni Bobki rąbnęła mu niezasłużenie troję i zagroziła obniżeniem oceny na świadectwie, a Malanów zaczynał się trząść: Co też narobiłem? Jak? Kiedy? Jak nakręcony biegał do apteki, wydzwaniał do kolegów Bobki, wygłaszał synowi kazania, dawał dyrektorowi w prezencie koniak z okazji dnia Armii Czerwonej, a kierowniczce do spraw dydaktycznych tort na ósmego marca; miotał się po nocach: Jestem winien czy nie? Moja wina czy stało się to z naturalnych przyczyn? I przebierał, przebierał jak nienawidzący swojego złota, ale na zawsze do niego przykuty skąpy rycerz swoje uczynki, słowa, myśli, próbując odpowiedzieć: Ja czy nie ja?

Wszystko zaczynało wyglądać na koszmarny skrajny egoizm, wszystko rzeczywiście wychodziło na obrzydliwy egoizm, dlatego że Malanowowi już ani myśli, ani uczuć nie starczało na nic prócz: Ja czy nie ja? A jeśli ja, to dlaczego?

Ale odpowiedzi nie było. Ani jednej.

Gdyby nagle z fotela wbił mu się w tyłek ostry cyprys, gdyby spod wersalki wylazły brodate, ponure komary wielkości psa albo przynajmniej gigantyczne karaluchy, byłoby lżej. Ewidentne sprzężenie zwrotne — cóż może być przyjemniejszego dla ducha i pożyteczniejszego dla korekty zachowania? Ale takich prezentów nikt mu nie zrobił. Po prostu choroba. Po prostu niepowodzenie.

Po prostu jeszcze jedna choroba i jeszcze jedno niepowodzenie. Po prostu młodzian Bobka kolejny raz zaszalał. Po prostu Irka pali i kaszle coraz mocniej. Nic określonego. Żadnych dowodów — ani za, ani przeciwko; i tylko spuchnięte od stałych uderzeń, zmienione w jeden olbrzymi siniak sumienie arytmicznie tłukło w żebra: Nie ustrzegłeś. Nie ustrzegłeś. Nie ustrzegłeś. Znowu nie ustrzegłeś.

Nic nie pozostało — tylko lęk, bezsilność i śmiertelne zmę…




4


…przez zamknięte drzwi. Ale mówiąc poważnie, czy to są drzwi? Czy to są ściany? Nieważkie parawaniki. A jeśli już o tym mowa, czy to są pokoje? Gdzieś u Lema jest przepiękne określenie: miejsca w rakiecie wystarczało tylko na to, żeby się szeroko uśmiechnąć. Więc właśnie tą rakietą lecimy przez całe życie i robimy tylko to, na co wystarcza nam miejsca. Kto więc i po co nas wysłał?

Zresztą to akurat wiem. Pytanie tylko, po co?

— Mamo, dlaczego od razu wysyłają do zapalnego? — zadudnił niepewnie Bobka.

— Dlatego że innych punktów teraz w naszym kraju nie ma! — krzyknęła z rozpaczą Irka. — Rozumiesz? Nie ma!

Bobka milczał. Malanów przestał oddychać, a kryminał skamieniał w jego ręku.

— Boże… — Wyglądało na to, że Irka ma dość. Zdarzało się to rzadko, ale jeśli się już zdarzało…

— Wychowujesz, wychowujesz, nie śpisz po nocach; przecież żadne bydlę nie pomoże, wprost przeciwnie… Trzeba pójść do przychodni, zawołać lekarza: zawsze trzeba prosić o zwolnienie z pracy… A tu od razu z mordą! Z mordą!!! Jeśli ma pani taką trudną sytuację, trzeba było poczekać z dzieckiem… — przedrzeźniała ze złością. Przez piętnaście lat nie mogła komuś wybaczyć tego zdania; Malanów nie wiedział komu. — A gdy wyrósł, okazuje się, że i ty masz dług, i twoje dziecko jest im potrzebne! Chodź no, poślemy cię na śmierć! A potem będziemy przepraszali tych, którzy cię zabiją: Ach, pomyliliśmy się, my jesteśmy dobrzy, nie jesteśmy okupantami… My wam szybko jeszcze dwie fabryki bezpłatnie zbudujemy, tylko prosimy, zabijajcie nas trochę mniej, póki budujemy…

— A gdziekolwiek bym był, i cokolwiek bym czynił, przed moją Ojczyzną mam wieczny dług…

— pojednawczo zaśpiewał Bobka. Fałszował. Zresztą gdzie on to słyszał?

— Ty co, zupełnie oszalałeś?

— Ależ ja wszystko rozumiem, mamo.

— A rozumiesz, że nie mamy i nigdy nie będziemy mieli pieniędzy na łapówki?

— Oczywiście.

— No to zapamiętaj: żeby z tych przedmiotów nawet czwórek w tym półroczu nie było! Tylko piąteczki! Łapiesz? — Yes.

— To przynajmniej jakaś szansa… — Yes.

— Jeszcze mi brakowało biegania po komitetach matek!

— Nie będziesz biegała.

Malanów odłożył lady Agathę. Spokojnie zdjął z kolan gorącego i miękkiego Kałama, który natychmiast zaczął mruczeć z niezadowolenia, i wstał. Raźnie otworzył drzwi do pokoju Bobki:

— Co to za krzyki? Włączajcie szybko telewizor, zaraz będzie śmiechopanorama. Wolne dziś czy nie?

Bobka, odwróciwszy się, zamrugał jasnymi oczami. Irka schowała twarz w dłoniach.

— Jeszcze czterdzieści minut, tato…

— Tak? Czyli znowu coś poplątałem. I wtedy Irka…




Rozdział 2





5


…wiele lat temu stały się rytuałem. I jak każdy rytuał obrosły odzywkami, gestami i grymasami niemal obowiązkowymi; w każdym razie, jeśli którejś nie dało się zastosować i zagrać, to po takim wieczorze zostawało poczucie niezaspokojenia, okropnie nieprzyjemne dla ludzi interesu, nawet jeśli w danej chwili odpoczywają, wrażenie czegoś nie dokończonego. Jednakże z drugiej strony zupełnie sztuczne wciskanie ustalonych i ulubionych elementów rytuału do naturalnego toku wieczornych wydarzeń wywoływało skutek odwrotny do zamierzonego. Człowiek czuje się głupio i nawet chyba jest mu wstyd. Jakby nie powstrzymał się od głośnego beknięcia albo wywalił wiadro z pomyjami na drogi dywan. Jakby zepsuł ulubioną zabawkę przyjaciela.

Ale odpowiednio wykorzystana rytualna replika dostarczała obojgu nieporównywalnej z niczym przyjemności. Nawet trudno ją opisać. Uczucie było podobne do spokoju, zadomowienia, pewności co do jutrzejszego dnia. Na sercu robiło się lżej.

Na przykład jeśli ktoś wykonywał zaskakujący ruch, dobrze było, patrząc na szachownicę w zamyśleniu, zaśpiewać: „Oj, ktoś z góóórki do mnie schooodzi…” Jeśli ruch był dobry, jego autor mógł przyłączyć się od drugiej czy trzeciej linijki i wtedy razem kończyli: „Tracę przez nią rooozum…” I śmiali się obaj.

Natomiast gdy któryś wykonywał agresywny ruch, który miał zaostrzyć sytuację w nieprzewidywalny sposób — z reguły takie ruchy były obmyślane na tyle wcześniej, że przeciwnik miał czas zorientować się, jaki atak go czeka, i cierpiał męki: No, zaczynaj już — należało, chwyciwszy figurę i podniósłszy ją, powiedzieć głośno i zdecydowanie: „Jeśli napełniono kielichy, należy je opróżnić!” I głośno postawić figurę na nowym miejscu.

Po czym śmiali się.

Dobrze było również zacytować słowa Frau Zaurich z Siedemnastu mgnień wiosny: „Będę teraz grała obronę Caro-Cann, tylko proszę mi nie przeszkadzać”. To było naprawdę zabawne i takie domowe. Z reguły ta kwestia przypadała Malanowowi, ponieważ grał słabiej. Malutki Głuchów natychmiast wysuwał żuchwę, przybierając mądry i zdecydowany wyraz twarzy Stirlitza, i w zaufaniu oświadczał, cytując ten sam serial: „Ze wszystkich ludzi na świecie najbardziej kocham starców — tu czule głaskał się po łysinie — i dzieci” — i po tym słowie szerokim gestem obejmował siwiejącego Malanowa.

Z reguły było to śmieszne.

Malanów grał słabiej i nie lubił końcówek, jakkolwiek partie się kończyły. Jeśli wygrywał Głuchów, złościł się, że jest tak głupi i że znowu się skiepścił. Jeśli Głuchów przegrywał czasem zdarzało się i to — Malanowowi robiło się głupio. W jego duszy rodziło się niejasne poczucie jakiejś własnej nieuczciwości, jak gdyby niechcący kantował. Przecież powinien wygrać Głuchów! Przecież jest lepszy!

Malanowowi podobał się sam proces gry. Napięcie, niespieszne — nigdy nie grali godzinami — obcowanie; szachownica pozwalała zachować milczenie, gdy nie chciało się mówić albo nie było o czym, i jednocześnie nie przeszkadzała w rozmowie, jeśli nagle przeskakiwała jakaś iskra i w środku partii powstała ochota, aby coś opowiedzieć czy rozważyć. Ani krzty przesadnej ogłady, ani odrobiny wymuszonego taktu. Chcesz — pogwizduj sobie przez zęby, opowiadaj uświęcone przez czas dowcipy, za każdym z nich przylatują całe zastępy wspomnień i skojarzeń, popijaj herbatkę i nie próbuj wyszarpnąć z mózgu więcej, niż się tam znajduje…

Ale tym razem wszystko poszło inaczej. U Głuchowa było ciemno, jak zawsze. Świeciły się dwie lampy: górna i stojąca przy stoliku, ale kąty ginęły w cieniu; ginęły również w dalekim mrocznym przysuficiu stelaże z książkami i wszelakimi możliwymi wschodnimi bambetlami. Ale mimo mroku widać było, ile na nich osiadło kurzu; kolorowy papier latarenek stał się szary.

Pod wiszącą na wypłowiałych tapetach ksylograficzną odbitką napisu wykonanego przez znakomitego kaligrafa dynastii Sun albo Ming, nazywał się chyba Ma Dezhao, a może Su Dunpo — szczerze mówiąc, Malanów nie cierpiał tego całego wschodniego miauczenia i pukania i nigdy nie mógł niczego zapamiętać; te cztery duże żuczki znaczyły: „Sala sąsiadująca z cnotą”, ale nie miał pojęcia, jak to się wymawia — na gazetowym stoliku, wciśniętym między dwa zwrócone do siebie, wygniecione chyba jeszcze przed wojną skórzane fotele, zamiast znajdującej się tu zawsze szachownicy z figurami, stała tacka z miniaturowymi kanapeczkami, dwa duże kieliszki i nie naruszona butelka wódki.

Głuchów w ciągu tych pięciu tygodni, podczas których się nie widzieli, wyraźnie zmarniał. Ręce chował do kieszeni długiego, mocno wytartego na łokciach swetra z elegancko zawiązywanym na brzuchu pasem, ale kiedy wymieniali uściski dłoni, Malanów poczuł, że palce Głuchowa są lodowate. I chyba się trzęsą.

— Dobry wieczór, Dima — powiedział ochryple Głuchów. — Mam kuszący oryginalnością pomysł: proponuję, żebyśmy dzisiaj golnęli, tak ze skrzypieniem. Co? Jak panu się to podoba?

Malanów zupełnie odwykł od takich rzeczy. Niegdyś odrobina dobrego wina albo wódeczki nieźle wpływała na rozluźnienie fantazji i miłości. Człowiekowi robiło się gorąco, wesoło, jasno i kolorowo, nic nie przeszkadzało i nie gniotło, wydawało się, że najlepsze przed tobą. Dziś nie było po co się wyluzowywać. A picie dla zapomnienia było niebezpieczne — do jakiegoś momentu kontrolujesz siebie, a potem już za nic nie chce się pamiętać, na jakim świecie żyjesz, a wtedy można wypić morze.

— No, jeśli tylko kapkę — powiedział Malanów, uchylając się od wyraźnej odpowiedzi.

A Głuchów najwyraźniej już się nastawił.

— Pewnie, że tylko kapkę! — rzucił z podejrzaną gotowością i drżącymi — teraz widać to było wyraźnie — palcami zerwał z butelki kapsel.

— Coś się stało? — zapytał ostrożnie Malanów, zbliżając się do stolika.

— Z wszystkimi nami stało się jedno i to samo — odpowiedział niewyraźnie Głuchów; koncentrował się na nalewaniu. Proszę siadać, Dmitriju! Co pan tak jak obcy…

Malanów rozsiadł się na wielogłosowym, pagórkowatym siedzisku. Głuchów usiadł naprzeciwko. Fotel był wyraźnie dla niego za duży; Malanów zawsze wyobrażał sobie, jak to Głuchów, taki malutki jak teraz, ale różowy i niewinny niczym aniołek, cały w starannych i zadbanych białych lokach, w koszuli marynarskiej a la niewinnie zamordowany carewicz, siedzi z podkulonymi nóżkami w tym właśnie fotelu i bez opamiętania czyta w oryginale Opowieść o księciu Genji, a w sąsiednim pokoju tata, potrząsając gazetą, z pierwszej strony której ciężko zwisa złożony olbrzymią czcionką, uroczysty, długo oczekiwany tytuł „Wojna wypowiedziana!!!”, rozważa z mamą perspektywy natarcia Samojłowa we Wschodnich Prusach…

— Nie otrujemy się? — zapytał Malanów. Głuchów powąchał szyjkę.

— Diabli wiedzą… Chyba nie powinniśmy.

Golnęli po jednym; Głuchów naprawdę skrzypnął, potem sięgnął po kanapkę, wziął jedną i głośno powąchał kawałeczek wędliny. Gorąca gładka kula wolno przewędrowała po wnętrznościach Malanowa i zaległa w żołądku, przyjemnie grzejąc jak stojące w zenicie słońce. Dobrze, że zjadłem obiad w domu, pomyślał Malanów, nie uderzy tak.

— Może byśmy, żeby nie za często sięgać, mimo wszystko zagrali — powiedział Głuchów, odkładając obwąchaną, ale nie nadgryzioną kanapeczkę z powrotem.

— Ja nawet na trzeźwo kiepsko pamiętam, gdzie jaki koń chodzi — odpowiedział Malanów.

— No to wie pan co? Zagrajmy w kości.

— W kości?

— Nauczę pana. To proste. Czy jest pan hazardzistą?

— Nie wiem… Teraz już chyba nie.

— Nie szkodzi. Natomiast powinno to pana, jako nie stroniącego od matematyki uczonego, zainteresować. Gra prawdopodobieństw!

Wstał i zgarbiony powlókł się do tonącej w mroku biblioteczki tak ściśle zastawionej już foliałami, że część musiała leżeć w paczkach na podłodze. Samych japońskich oryginałów znajdowało się tu z pięćset tomów i niemal wszystkie wytłoczone na ich grzbietach tytuły zaczynały się od hieroglifów „Nihon” — „Japonia”; przez dwa lata kontaktów Malanów, chciał czy nie, coś tam zapamiętał. „Nihon”, a potem głupi, w odróżnieniu od zawsze zindywidualizowanych skomplikowanych hieroszków, zupełnie bezosobowy gramatyczny znaczek „no”, oznaczający, jak wyjaśniał Głuchów, przypadek dzierżawczy czy coś w tym rodzaju: „japońska” coś tam, „japońska” jeszcze coś tam, a obok „japońska” coś innego…

— Jak to tam u was idzie? — mówił Głuchów, szperając w wysuwanych jedna po drugiej, całkowicie wypchanych szufladach. — Teoria mnogości… Teoria gier… O, są! — Znalazł to, czego szukał. Głośno wbił na miejsce ostatnią szufladę i wrócił z wytworną szkatułką z laki, kartką papieru z wcześniej rozrysowaną tabelą, Bóg wie, ile godzin czy lat temu, i kieszonkowym kalkulatorem. Zwisające końce niegdyś puszystego, teraz mocno wyłysiałego pasa majtały się na boki. Kapka już odegrała swoją rolę: pomarszczone policzki Głuchowa nabrały żywszego odcienia, a oczy ożyły. — To proste, opanuje to pan w pięć sekund.

Po kapce Malanów zakąsił, Głuchów powąchał.

— Dlaczego pan nie zakąsza, Władlen? — spytał Malanów. — Wędlinka się zepsuje.

Głuchów tylko machnął głową, zdecydowanie odmawiając.

— Niech pan je, Dmitriju. Właściwie to dla pana… Ja albo jem, albo piję, przecież pan wie. — Ostrożnie wytrząsnął ze szkatułki na stół sześć ciężkich kostek. — Jak się je i pije, to tylko się człowiek robi ociężały i diabli biorą polot. Szkoda i jedzenia, i picia… — Kantem dłoni odsunął nieco na bok kalkulator, wyprostował kartkę z tabelą. Nie wiadomo dlaczego postanowił wyjaśnić: — A tę maszynkę podarował mi Ikeda On w osiemdziesiątym szóstym. — Chyba miał na myśli kalkulator. Już było wiadomo, że Głuchów trochę odpłynął. — Wielki japoński sinolog mediewista. Był w tym roku u nas, latem… — Podniósł na Malanowa jasne, młode, ale płonące gorączką oczy i nagle skrzywił się. — Jałmużna, tak. Humanitarna pomoc. No, do roboty!

Rzeczywiście proste. Prawie nie trzeba myśleć, najważniejsze to zdecydować się na to czy tamto, a dalej, jak się poszczęści. Oczywiście najpierw trochę się myliły nazwy: mały fuli, duży fuli, strit, kareta, desperada… Malanów z pewnym niepokojem oczekiwał, jak będzie się zachowywało to na górze — przecież powodzenie, tak potrzebne w podobnej grze, i odgórny nadzór są nie do pogodzenia. Ale niczego nie zauważył.

Wkrótce Malanów poczuł, że rzucanie przyjemnie ciężkimi kostkami, wybijającymi kantami drobny werbel na stole, i dokładne zapisywanie punktów to też stary rytuał, obrośnięty zdaniami i grymasami na długo zanim on, Malanów, zaczął grać. Wyrzuciwszy szczęśliwie „generała” — sześć

szóstek z sześciu — wypadało na przykład głośno powiedzieć jak Antoine w Biegu: „General Czarnota!” A jeśli zamiast szóstek przy próbie wyrzucenia właśnie „generała” wychodziły jakieś drobiazgi, należało rzec, spoglądając na nie z pogardą: „Aha! To on, poznaję go — w k-krągłych okularach kół ratunkowych!” — koniecznie akcentując „k”, jakbyś chciał zakląć. Głuchów celebrował. Potrząsał kośćmi przed rzutem, jakby je pieścił. Zbierał je ze stołu, jakby to były minione lata. Najwyraźniej nie grał z Malanowem, w ogóle nie grał — wspominał…

Malanów poczuł się obco.

Chlapnął więc kieliszek bez zakąski.

Stopniowo, ku jego zdziwieniu, gra wciągnęła go — zaczął się denerwować. Naprawdę się podniecał, kiedy Głuchowowi za bardzo się wiodło, naprawdę się złościł na kości, jeśli były uparte, naprawdę się cieszył, gdy zamyślony układ wypadł szybko i łatwo.

Zassali jeszcze. W głowie mu zaszumiało; Malanów zaczął pokrzykiwać coraz częściej i głośniej. Głuchów z pijanym uśmiechem pogroził mu żartobliwie palcem:

— Jesteś hazardzistą, Paramonie! Malanów wygrał.

Odetchnął, oparł się o plecami o fotel, potem pochylił się, sięgnął do butelki, żeby nalać jeszcze po jednym, i nagle odkrył, że trunek się skończył.

— Rewanż! — głośno oświadczył Głuchów. — Żądam rewanżu! Mam prawo!

— Do r-roboty! — zgodził się Malanów.

— Ale trzeba jeszcze golnąć.

— Na pewno? — powątpiewał Malanów, ale raczej udawał, sam już zaczął myśleć, że trzeba jeszcze golnąć.

— Na pewno.

— Mam jakieś siedem tysięcy.

— Dmitrij, proszę nie obrażać starca. Dzisiaj ja jestem bankierem.

— Dlaczego?

— Bo takie mam odczucia. Lecimy?

— Zaczęło padać. Słyszy pan? Szumi.

— Do kiosków niedaleko, z pięć minut. Nie roztopimy się!

Nie zapalając światła w przedsionku — wystarczyło to z pokoju — co chwila trącając się ramionami i łokciami, narzucili płaszcze, włożyli buty. Głuchów położył dłoń na zamku i nagle skamieniał na kilka sekund, potem odwrócił się do stojącego za plecami Malanowa, zadarł bladą twarz i niemal dotykając wargami podbródka gościa, głośno dysząc, świszczącym szeptem, jakby powierzał straszną tajemnicę, oświadczył:

— Orientalistyka także kaput. Malanów osłupiał.

— Dlaczego?

— Co też pan takie dur-rne pytania zadaje, Dmitrij! — Głuchów odwrócił się i próbował otworzyć zamek. Zamek stawiał opór. — Nie chce… — niezrozumiale mamrotał Głuchów. — Nie puszcza… Nikt nigdzie nas nie puszcza! Po co człowiekowi świat, kiedy nie ma dróg do niego? — Zaczął wściekle szarpać zamek.

— Niech mnie pan puści, Władlen, ja spróbuję. Głuchów nieoczekiwanie się zgodził.

— Proszę — powiedział cicho i potulnie, usuwając się na bok. Drzwi otworzyły się bez trudu.

— Nie zapomnieliśmy klucza? — zapytał Głuchów. I natychmiast sam sobie odpowiedział, wsunąwszy rękę do kieszeni płaszcza: — Oczywiście, że nie, oto on. — Odwrócił się do Malanowa. — Co mi tam? Mam emeryturę i jestem sam. A ci nasi tak zwani młodzi… co mają po trzydzieści pięć, czterdzieści… Uczyć się czego innego za późno, do emerytury nie dociągną, maleńkie dzieci, zarabiać szybko nie zaczną. Koszmar. Koniec, Dmitrij, koniec!

Na schodach nagle ich rozebrało. Stopnie zachowywały się nieobliczalnie. Najpierw Malanów, potem Głuchów o mało się nie zwalili; rechocząc, ratowali się wzajemnie. Na ukośnie zacinający deszcz wypadli objęci, głośno i zgodnie deklamując:

— Trel słowików na cyprysach, toń jeziora księżyc pieści. Kamień czarny, kamień biały, ileż wina dzban ten mieści? Teraz dzban ten miło śpiewa, głośniej niźli serca bicie: „Świat to promyk twarzy druha, wszystko inne jest odbiciem!”

Czarna woda w Kanale Krusteina drżała i pękała drobnymi zygzakami; niskie, ociekające kłującą wodą niebo podświetlone było na pomarańczowo i czerwono. Grzmiały przejeżdżające obok samochody, podskakując na wyszczerbionym asfalcie i rzucając na boki niewesołe fontanny.

— Jestem nędzarz i włóczęga, nic mi w życiu nie wychodzi. Wszystko, czegom się nauczył, zapomniałem. Nic nie szkodzi. Dla… uśmiechu… para-ra-ra i czego tam? Dmitrij, nie pamiętasz?

— I refrenu, któ…

— Który zaraz usłyszycie! Tak jest! Dobrze, że obaj kochali Gumilowa.

— Dla uśmiechu i refrenu, który zaraz usłyszycie: „Świat to promyk twarzy druha, wszystko inne jest odbiciem!”

Na placu Nierobów, dawniej Zwiastowania, jeszcze dawniej Pracy, teraz pewnie znowu Zwiastowania, ale i tak Nierobów — kusząco jarzyły się kioski kolorowe od niezliczonych butelek; z daleka, na dodatek wieczorem i przez deszcz, wydawały się radosnymi gwiazdozbiorami szkiełek w kalejdoskopie.

— Oto idę po mogiłach, w których leżą przyjaciele. Czyż nie mogę spytać martwych, co to miłość? Czy to wiele? Oto z jamy czerep nagi wykrzykuje tajemnicę: „Świat to promyk twarzy druha, wszystko inne jest odbiciem!”

Przyszli.

— Weźmy w puszce. Powiadają, że w puszce bezpieczniejsza.

— Mnie jest wszystko jedno. W puszce to w puszce. Najważniejsze, żeby dużo.

— Jedną.

— Bez wygłupów, Dmitrij. Będziemy jeszcze raz biegali.

— Jedną.

— Dwie.

— Jedną.

— Dzisiejsza młodzież zupełnie pić nie umie! — powiedział Głuchów z żalem w stylu Atosa. — A przecież to był najlepszy z nich! — I dodał już po naszemu: — Dwie!

— Każdy wie, że ostatnia butelka jest zbędna, ale nikt nie wie, która okaże się ostatnia — powiedział Malanów.

— Do diabła z tobą. Jedna to jedna.

— Piętrowa? — O tę!

— Może Aurorę, niech pan patrzy na cenę.

— Nigdy nie myślałem, że pan jest taki drobiazgowy! Malanów pochylił się do okienka.

— Gospodarzu, puszkę…

Głuchów, trzymając w garści wyszarpnięte z kieszeni tysiąc-rublowe banknoty, pośpiesznie i z nieoczekiwaną mocą odepchnął słabym ramieniem Malanowa. Krzyknął do sprzedawcy:

— Dwie!

— Żebyś nie kopnął w kalendarz z wysiłku, ojciec! — ironicznie zatroskał się zbudowany jak komandos młodzian w kiosku.

— Spoko — odpowiedział Malanów, odbierając puszki i chowając je po kieszeniach.

Unikając samochodów, przebiegli plac. Płaszcze zwilgotniały, zrobiły się zimne i ciężkie… Na rogu Głuchów zatrzymał się.

— Trzeba było wziąć trzy. Malanów wziął go pod rękę.

— No to ja skoczę, jakby co — powiedział miękko. — Aleja płacę!

— Ale co się, Władlen, stało?

Głuchów szarpnął głową i podejrzliwie wpił się spojrzeniem w twarz Malanowa. Odczekał, ciężko i często dysząc. Podniósł palec pouczającym gestem.

— Jak to nauczał Konfucjusz… Czy nie Konfucjusz…? Zamyślił się. Potem nagle głośno i uroczyście zamiauczał z jakąś nieprawdopodobną, ale bardzo ważką intonacją, jedne samogłoski przeciągając, inne obcinając gwałtownie. Czuło się, że sprawia mu to przyjemność.

— Shi zhi ze yi-i yi wei shen! Shi luan ze yi-i shen wei yi!

Dwie przechodzące obok wytapetowane dziewczyny w klawych szmatach wystraszyły się i odskoczyły.

Głuchów znowu podniósł palec.

— Kiedy w świecie rządzi porządek… zhi znaczy „mądrze urządzić”, „uporządkować”, nawet „leczyć”… przestrzeganie moralnych zobowiązań…yi zazwyczaj przekłada się jako „obowiązek”, „sprawiedliwość” — w sumie to, co człowiek czyni pod wpływem moralnego imperatywu… przestrzeganie moralnych zobowiązań chroni jednostkę. Ale gdy w świecie panuje chaos, jednostka chroni przestrzegania moralnych zobowiązań!

Ciekawa myśl, pomyślał Malanów. Zimny prysznic na wietrze otrzeźwił go, chodnik przestał się kołysać. A myśl znakomita, niemal matematycznie wyrazista. Trzeba będzie to przemyśleć na trzeźwo. Żeby tylko zapamiętać…

— Rozumie pan, Dmitrij? Nie teczki papierowe, diabli z nimi, z tymi teczkami… Przestrzeganie moralnych zobowiązań! Na przekór chaosowi! Ponieważ to właśnie one sprzeciwiają się… chaosowi. Tylko one! Na przekór bólowi… lękowi… to najważniejsze, najważniejsze: lękowi! — Omal zupełnie nie straciwszy równowagi, runął na Malanowa; niezgrabnie chwycił kołnierz jego płaszcza, podniósł głowę i znowu tchnął mu w twarz gorącym oddechem: — A ja pękłem!

Okazało się, że nie zamknęli drzwi. Staromodny zamek Głuchowa nie zatrzaskiwał się, należało w nim obracać kluczem nie tylko przy wejściu, ale i przy wyj ściu. W ciągu tych dwudziestu minut, kiedy pofrunęli na tankowanie, bardziej gościnnego mieszkania nie było zapewne na całym wybrzeżu.

Rozwiesili mokre płaszcze na wieszakach wyjętych przez Głuchowa z szafy i rozsiedli się na swoich miejscach. Ale ochota do gry przepadła. Skądś z głębin napływało coś poważnego. Głuchów wsunął szczupły i mocny niczym ptasi szpon palec w pętelkę na wieczku puszki i szarpnął.

— Vorwarts — powiedział cicho, biorąc kieliszek.

— Avanti — niezbyt głośno odpowiedział Malanów.

Wypili. Głuchów jak zwykle powąchał, Malanów ugryzł kanapkę, starając się jakoś pilnować, pożuł i przełknął z trudem; resztę odłożył. Zakąska zupełnie nie szła. Wódka już nie grzała żołądka — od razu wybuchała w głowie mętną galaretą.

— O pańskim przyjacielu… Filipie… nic nie słychać? — nagle ostrożnie i zupełnie trzeźwo zapytał Głuchów.

I Malanów zrozumiał, że właśnie na tę rozmowę czekał całe lata. Właśnie możliwość tej rozmowy, tląca się od tamtej pory, związała ich, tak różnych, tak rozpaczliwie i bezsensownie sympatyzujących ze sobą; ani jeden, ani drugi nie miał z kim porozmawiać o najważniejszym.

— Przepadł jak kamień w wodę.

— A ten… jak mu tam… Zachar?

— Nie mam pojęcia. Znałem go tylko przez Walkę… A Walka dawno wyjechał, opowiadałem panu.

— Tak, pamiętam…

Milczeli chwilę. Głuchów obracał kieliszek w palcach, potem nalał sobie. Potem zreflektował się; niepewnie nalał Malanowowi.

— Wydaje mi się, Dmitrij, że czegoś wtedy nie domyśliliśmy do końca.

Malanów poczuł, że ktoś mu chlusnął na serce wrzątkiem.

— A nie boi się pan zaczynać o tym rozmowy, Władlen? Głuchów uśmiechnął się kącikami ust, nie przestając obracać teraz już pełnego kieliszka.

— Jestem sam — powiedział. Malanów milczał. — Osobiście mnie już niczym nie przytrzasną, a nie mam nikogo poza sobą. Ja, Dima, szybko pojąłem, że nie wytrzymam stałego lęku… stałego strachu o swoich najbliższych. Żona zmarła dawno temu, jeszcze zanim to wszystko… Dzieci dorosłe. Odgrywałem przed nimi takiego sobka-marazmatyka… Teraz omijają mnie na kilometr; daj Boże, jak widokówkę na urodziny przyślą… A ostatnia moja… pasja… — Nagle ucichł, zaczął drobnymi ruchami zbierać rozrzucone po stole kości i składać je do szkatułki. — Ostatnia… Ja… sprawiłem, żeby i ona odeszła. Nie wezmą mnie! — krzyknął i nawet uniósł się trochę w fotelu.

— Kto, jacy oni? — cicho zapytał Malanów.

Głuchów rzucił mu krótkie spojrzenie spod kosmatych starczych brwi i mruknął ponuro: — No, on…

— Co za on?

Głuchów nie wytrzymał. Podniósł kieliszek do ust i wypił zawartość jednym haustem.

— Dmitrij — powiedział ze ściśniętym gardłem. — Dmitrij, pan coś wie.

Wtedy Malanów również osuszył kieliszek jednym haustem. Czekał na tę chwilę tyle lat, a teraz milczał, nie potrafił wykrztusić słowa. Galareta w głowie zgęstniała. Ale żaluzje ochronne trwały nie naruszone; Malanów chciał i nie mógł. Nie mógł.

— Właśnie pan… — wolno powiedział Głuchów. — Już wtedy pomyślałem, że to powinien być właśnie pan… Malanów milczał.

— Przecież w naszej dziwnej kompanii pan jest unikatową postacią.

— Na pewno nie! — nie wytrzymał Malanów.

— Na pewno tak. Nie zastanawiał się pan nad tym? Pańskiemu przyjacielowi również nie przyszło to do głowy, bo musiałby skorygować swoją teorię. A wszystko jest takie proste i takie… niepokojące. Myślę, że… tylko niech się pan nie obraża, proszę… żeby zamienić oczywisty, ale… nie mający odniesienia do nauk ścisłych element, pański przyjaciel był zbyt nieludzki.

— Fil to najlepszy i najwrażliwszy człowiek, jakiego znałem… — Malanów drgnął. — To znaczy znam.

— Możliwe. Chociaż to samo powiedziałbym nie o nim, lecz o… panu. Ale nie rozmawiajmy o tym. Proszę popatrzeć. Jest samotny. Kiedy te wszechpotężne czy wszechmocne siły, czy jak tam pan powie… uderzają w niego, to uderzają tylko w niego. Weingarten. Żona, dzieci. Ale gdy uderzają, to uderzają tylko w niego. Zachar. Ci, których, że tak powiem, kochał — Głuchów skrzywił się ironicznie, a potem dolał sobie trunku z puszki — wykorzystywani są tylko i wyłącznie jako zewnętrzny czynnik drażniący Na równi z innymi. Tak kobiety, jak i pryszcze… faktycznie uderzają tylko w niego. Teraz ja. Niezupełnie samotny. Ale gdy walili, walili tylko we mnie. Póki nie poznałem pana, nawet do głowy mi nie przyszło, że moim bliskim coś zagraża. Właśnie po tragedii z pańskim synem przestałem być sobą, zacząłem wszystko dokoła wypalać ze strachu. A przecież, o ile pamiętam, w pańską żonę też próbowali jakoś…

Na twarz Malanowa legł cień. Głuchów wystraszył się, machnął rękami i omal nie przewrócił opróżnionej do połowy puszki; teraz obracał w palcach nie kieliszek, lecz całą puszkę.

— Przepraszam, że panu przypomniałem!

— To nic, Władlen, to nic.

— Chciałem tylko powiedzieć, że pan jest jedynym człowiekiem, w którego uderzano rykoszetem. W sposób pośredni. Jedynym, kogo nie męczyli bezpośrednio, ale poprzez męczarnie bliskich. I tylko dlatego udało się pana złamać.

Malanów pokręcił głową i nagle uśmiechnął się żałośnie.

— Wie pan co, Władlen, przerwijmy na chwilę i golnijmy z skrzypieniem — poprosił.

Głuchów uważnie popatrzył na niego pijanymi, szalonymi oczyma i rzekł:

— Oczywiście.

Golnęli. Ale gdy tylko odetchnęli i odkaszlnęli, Głucho powiedział cicho, ale z takim napięciem w głosie, jakby gardło miało mu za chwilę eksplodować:

— Nie wydaje się panu, szanowny Dmitriju, że żeby tak dokładnie odróżnić tego, kogo trzeba złamać chorobliwą wysypką, piorunami kulistymi i straszliwymi przybyszami, od tego, którego trzeba łamać groźbą choroby dziecka, ten pański Wszechświat., te ni cholery nie myślące zdechłe atomy i kwanty… zbyt dobrze rozumieją, co to miłość?

Trafił z matematyczną precyzją. Malanów zaczął dygotać.

— Czy nic pan nie chce mi powiedzieć? — prawie szeptem zapytał Głuchów.

Malanów chciał powiedzieć dużo. Od dawna chciał.

— W odróżnieniu od pana nie jestem sam — rzekł.

Mógł, gdyby bardzo się postarał, wypić tyle, żeby zacząć nienawidzić Bobkę i Irkę za to, że przez cały czas o nich się trzęsie. Jakoś z rok temu w takim stanie zjawił się w domu.

O trzeciej w nocy. To był widok ostro malowany, lepiej go nie przypominać. Po prawdzie to i niewiele pamiętał.

Ale wypić tyle, żeby nie bać się o nich? Niemożliwe.

— Dobrze — po chwili przerwy powiedział Głuchów i potrząsnął puszką, sprawdzając, ile w niej zostało. Puszka zabulgotała uspokajająco. — No to pogadam sam.

— Oczywiście — powiedział Malanów. — To bardzo ciekawe.

— Nie wątpię.

Głuchów nie śpieszył się, a potem nagle odstawił puszkę

1podniósł się ociężale, naprawdę jak starzec. Zaszurał w kierunku biblioteczki.

— Odkrycie faktu, że Wszechświat nieoczekiwanie okazał się etycznie wykształcony, zmusiło mnie do spojrzenia na całą sytuację z innego punktu widzenia — zaczął nadętym akademickim tonem. — Może sedno sprawy leżało w ogóle nie w tych naukowych pracach, które uznaliśmy wtedy, za sprawą pańskiego przyjaciela, za istotę wszystkich nieszczęść? — mówił i pochylając malutką łysą głowę na ramię, przeglądał grzbiety książek. — W każdym razie nie tylko i nie aż tak.

— A w czymże leżało sedno? Przecież nacisk ustał, kiedy my… pan, Zachar… Walka… zarzuciliśmy…

Głuchów na chwilę odwrócił się, strzelił chytrym zmrużonym okiem w Malanowa i powrócił do foliałów. Czego tam szukał?

— A naprawdę ustał? — zapytał. Malanów milczał.

— Nie, nasze prace niewątpliwie były jakimś impulsem. Inicjującym, stymulującym… niech pan to nazwie, jak chce. Ale jeśli pomyśleć nad tym poważnie i spokojnie, dowolna praca naukowa może totalnie zmienić świat za miliard lat. Każda, rozumie pan? A tylko nas nie puścili. No, pewnie, że jeszcze kogoś, kogo nie znamy… Ale przecież znamy wielu i spośród tych Opętaniu, że tak powiem, zostaliśmy poddani tylko my. Czyli istota sprawy nie polega na tym, czym zajmuje się człowiek, ale na tym, jaki jest. Logiczne?

— Logiczne. — Malanów uśmiechnął się niechcący. Głuchów w końcu znalazł to, czego szukał. Z trudem, po kilku podejściach — bo się zapierała — wyszarpnął z wbitych w półkę tomów cienką brązową książczynę.

— A to od razu inaczej rozmieszcza wszystkie akcenty, nieprawdaż?

— Chyba tak — przyznał Malanów po namyśle, mimo że w pierwszej chwili chciał przemilczeć pytanie.

— Ale czy naprawdę jesteśmy takimi mętami? Czy to właśnie my jesteśmy tak fatalnie wychowani przez czas, kraj… żeby ten rozumiejący miłość, a zatem i inne czysto ludzkie wartości, Wszechświat uznał za niezbędne akurat nas powstrzymywać?

— On wie lepiej.

— Wie pan co, kochany Dmitriju, to nie jest odpowiedź. Niezbadane są wyroki boskie, oto, co pan przed chwilą powiedział. A przecież jest pan uczonym!

— Jaki tam teraz ze mnie uczony! — wyrwało się Malanowowi.

Głuchów znowu usiadł w fotelu naprzeciwko.

— Co jest najważniejsze dla uczonego? Obfitość materiału. Przyjmując za kryterium Wszechświata naukową składową naszej działalności, trafiliśmy w ślepą uliczkę. Dlatego że mogliśmy operować faktami dotyczącymi tylko nas pięciu. Ale przyj ąwszy za kryterium składową etyczną, natychmiast rozszerzamy zakres nadającego się do wykorzystania materiału. Dlatego że od dawien dawna ludzkość walczy z zagadką świata, zapewne z jedną z podstawowych jego zagadek od odpowiedzi na którą, być może, zależy w pełnym tego słowa znaczeniu los ludzkości. Nie od rozwiązania problemu nowotworu i nie od rozwiązania tajemnicy pisma Inków, i nie od czegoś tam… — Głuchów nagle przeszedł na normalną ludzką mowę i zamilkł skoncentrowany. — Zagadka brzmi tak: dlaczego niektórych ludzi, w sumie przecież niezłych, ten pański Wszechświat bierze pod prasę, nie dając im żyć? Dlaczego?!

— No dlaczego? — zapytał Malanów, wstrzymując oddech. Był pewien, że Głuchów odpowie. Jego myśli szły równolegle do myśli Malanowa, tyle że Głuchów się nie bał.

Głuchów jakiś czas głucho, strasznie dyszał, patrząc spode łba na Malanowa.

— Nie wiem! — wykrzyknął w końcu. — Nie wiem! — 1 znowu westchnął ciężko jak wieloryb. — A pan, wydaje mi się, wie…

Malanów milczał.

— Kryterium, Malanów! — ryknął Głuchów i wyciągnął rękę do puszki. — Kryterium!!!

Golnęli.

— Najlepszy przykład, akurat na miejscu: Oczywiście Hiob — powiedział zdławionym głosem Głuchów. — Ale weźmy oto zupełnie inną kulturę. Żadnych tam biblijnych histerycznych krzyków, żadnego szczycącego się, niczym złotnik wygraną wołgą, po chamsku upajającego się swoją wszechpotęgą Boga. — Otworzył brązową książeczkę leżącą na jego kolanach. — Chiny, trzy wieki przed urodzeniem Chrystusa. Żył wtedy taki poeta, Tsui Yuan, w końcu utopił się z powodu tej nikczemności…

— Jakiej nikczemno ści?

— Jakiej? Niesprawiedliwości tego świata, oto z jakiego powodu!

— O… No to powinniśmy się wszyscy utopić.

— O to chodzi, że nie wszyscy! Zaraz panu przeczytam… tłumaczenie, rzecz jasna, nie najlepsze, ale nie będę pana męczył oryginałem… Dwa poematy, jeden nosi tytuł Wezwanie duszy, a drugi to strzał w dziesiątkę… Właśnie to, co nas teraz interesuje, interesowało i jego. Poemat ma tytuł Pytania do nieba. Proszę posłuchać: „Od najmłodszych lat chciałem być bezinteresowny i kroczyłem słuszną drogą. Najwyżej ceniłem cnotę, ale rozpustny świat był jej wrogi. Książę nie potrafił mnie wypróbować i prześladowały mnie niepowodzenia we wszystkim; oto dlaczego boleję teraz i płaczę…”

Prześladowały mnie niepowodzenia we wszystkim, pomyślał Malanów. Tak, to nasz człowiek. Dwadzieścia trzy wieki temu… Zwariować można. Jakby objawił się w tej chwili. Co prawda w naszych czasach nikt nie ma odwagi, prócz jakichś Anpiłowów-Żyrinowskich, mówić: od najmłodszych lat chciałem być bezinteresowny i kroczyłem słuszną drogą. Na zasadzie: sam siebie nie pochwalisz, będziesz trzy lata chodził jak opluty… Oto dlaczego nie mogę uznać religii, za bardzo ojcowie siebie chwalą. Póki mówią o wiecznym — czuje się oddech wieczności, ale gdy przechodzą do spraw ludzkich — wyłazi z nich wszystko, co ludzkie. My jesteśmy najznakomitsi, my możemy nawet grzeszyć, ponieważ naszą skruchę Pan usłyszy w pierwszej kolejności, i w ogóle: bez cerkwi i jej bezinteresownej pokornej nomenklatury wy, bydlaki, pyle obozowy… to znaczy, pardon, ziemski… z Bogiem się nie połączy…

— Poznaje pan symptomy? Ale żadnymi naukami, ani astrofizyką, ani orientalistyką Tsui Yuan się nie zajmował, zapewniam pana! Wyróżniono go z ogólnej masy wyłącznie według cechy etycznej i zgnieciono właśnie za to: za chęć czczenia cnoty i bycia bezinteresownym. Rozumie pan? Dlaczego? Dlaczego Wszechświatowi nie podobają się ludzie cnotliwi?

Głuchów gorączkował się, po starczemu pryskał śliną i czytał, czytał… Malanów uczciwie wsłuchiwał się, ale wkrótce od tych wszystkich San-weiów, Zhu-lunów, Si-he i Siang-pu zaczęło mu się kręcić w głowie. Golnął.

— „Z czego zrodziło się światło w mroku bez dna i brzegów? Jak dwa początki yin i yang stworzyły substancję? Dlaczego jest jasno w słońcu? Dlaczego bez słońca jest ciemno? Gdzie się ono skromnie chowa przy późnych gwiazdach, przed świtem? Dążył wielki Gung, ale nie zdołał wstrzymać strumieni! Dlaczego przeszkodzono mu jednak w powtórzeniu wielkiego doświadczenia? Przecież olbrzymi żółw i sowy wiedźmią grą niszczyli pracę Gunga! Za co władca uśmiercił bohatera?” Czuje pan podejście, Dmitriju? To jest nasze podejście! Freud mawiał: poeci zawsze wszystko wiedzieli! To prawda! Zainteresowanie budową Wszechświata jako takiego dzieli się na zainteresowanie jego budową fizyczną i zainteresowanie jego budową etyczną. Dla Tsui Yuana są to kategorie jednego rodzaju. Niesprawiedliwość zachodzącą w świecie ludzi już wtedy postawił w jednym szeregu z innymi, nie wyjaśnionymi na tym poziomie wiedzy zjawiskami przyrody. Ale my już dzisiaj wiemy, dlaczego w słońcu jest jasno i gdzie się ono chowa nocą! Może potrafimy również zrozumieć, dlaczego władca uśmiercił bohatera?

Zamilkł. Zmęczył się.

Strony otwartej książki trzepotały w jego ręku — ręce mu drżały.

— Milczy pan — powiedział Głuchów martwym głosem i odłożył książkę na stolik. — Cóż, ma pan prawo… Ale niedawno przyszła mi do głowy jeszcze jedna myśl. Więc wypowiem ją. — Zaczerpnął tchu. — Kraj — powiedział. — Nasz kraj. Nie ma pan takiego wrażenia, że ktoś go umyślnie nie puszcza do przodu? Krok w lewo, krok w prawo, przewroty w miejscu, byle nie do przodu…

— A co to znaczy: do przodu? — zapytał Malanów.

— Nie wiem… W tym rzecz, że tego na razie też nie wiem. Ale gdybyśmy wiedzieli, dlaczego nie puszczają, automatycznie pojawiłaby się odpowiedź, dokąd nie puszczają. Na razie mogę tylko powiedzieć: nie puszczają. To fakt. Fakt historyczny. Zawsze kiedy powstaje realna szansa… Albo zwariuje Iwan IV, albo przy sensownym Godunowie rok w rok nieurodzaj, albo wystrzelą z armaty humanistycznego i ekonomicznego Griszkę Otriepjewa, albo nagle Piotr Wielki wyskoczy ze swoim mussolinistycznym „Nic prócz państwa, nic poza państwem, nic bez państwa”, albo Wyzwoliciela rozpirzą bombą, albo bolszewicy zafundują krajowi, akurat zaczynającemu rozwijać ekonomikę na wzór europejski, wschodnio-feudalną tyranię… albo zupełnie niespodziewanie, wybrańcy całego narodu zaczynają wypełzać z każdej dziury z krzykami: dla mnie też! Dla mnie też kęs!” Nie przyszło to panu do głowy? Malanów milczał. Patrząc w bok, powoli powiedział:

— Przyszło mi to do głowy. Głuchów poderwał się.

— No i co?

— No i nic — uśmiechnął się Malanów. — Wie pan co, Władlen? Przyniosę może drugą puszkę, mam ją w kieszeni. Grzech marnować taką okazję. Jeśli już zaczęliśmy, nachlejmy się dzisiaj jak wieprze. Ma pan coś przeciwko temu?

Głuchów poklepał się po kieszeniach swetra, wymacał coś; wyjął, żeby sprawdzić. Jakieś lekarstwo. Walidol, nitrogliceryna… w sumie, jak dojrzał Malanów, coś nasercowego. Trzymając opakowanie w wyciągniętej ręce jak daleko widz, Głuchów dla pewności przeczytał nazwę i położył lekarstwo na stoliku obok swojego łokcia.

— Proszę przynieść — powiedział. — Nie mam nic prze…!




6


…ale nie jak wieprze. Pewne hamulce zadziałały. Przede wszystkim nie chciał martwić Irki.

Wylawszy resztki wódki do zlewu, żeby Głuchowa nie skusiło w nocy albo rano, przekonawszy się, że gospodarz zasypia na stojąco i starannie posłuchawszy, czy zamknął od wewnątrz drzwi, Malanów ruszył chwiejnie do domu. Na ciemnych, nieoświetlonych schodach, pląsających pod nogami jak batut, zwalił się i grzmotnął kością ogonową o stopień; z oczu bryznęły iskry.

Komunikacja ledwo działała, ale wbrew zwyczajowi tym razem się powiodło — wyciągnął z tego wniosek, że dzisiejsza bezładna rozmowa z Głuchowem nie została mu zaliczona do zbioru win. Milczał — był niewinny. Do diabła z tym wszystkim! Miał dość milczenia.

Dwie trzecie drogi do domu udało się przejechać w telepiącym się do zajezdni tramwaju. Ostatnią część przemierzył na piechotę. Drugą połowę tego odcinka już jako tako pamiętał; poprzednie fragmenty podróży zostawiły w pamięci tylko ból w stłuczonym tyłku i uczucie czyjegoś uważnego spojrzenia na tyle głowy. Jakkolwiek by Malanów kręcił się na siedzeniu — to znaczy, że było jakieś siedzenie, siedział w tym czymś, w czym jechał, a to znaczy, że jechał — obce spojrzenie punktowało tył jego głowy i kropka. Paranoja.

Deszcz ustał, a wiatr zawiewał coraz mocniej, coraz bardziej zły. Zrobiło się zimno. Pod nogami chlupotały i rozbryzgiwały się niewidzialne w ciemnościach kałuże. Na całej ulicy nie paliły się latarnie — nie wiadomo, czy to wiatr zerwał przewody, czy miasto oszczędzało energię elektryczną. Obywatele, przestrzegajcie zaciemnienia… Nie ma sprawy, będziemy przestrzegać, skoro światła nie ma. Nie ma świata lepszego od tego.

Wiatr jakoś porozdzierał chmury, w postrzępionych fruwających dziurach widniały ledwie żywe punkciki mrugających gwiazd. Tam, wśród tych gwiazd, rozbrzmiewał i trwał odgłos nowonarodzonego krzyku świata, wiał nie kończący się podmuch pozostawiony przez jego pierwsze westchnienie — promieniowanie szczątkowe. Odkryli je właśnie tu, w Pułkowie, ale spętam planami i socjalistycznymi zobowiązaniami z okazji czegoś tam, uznali je za odgłosy obrzydliwie nieusuwalnych zakłóceń, machnęli ręką, zabrali się do czegoś innego i dwadzieścia lat później Nobla za to odkrycie dostali Amerykanie Penzias i Wilson. A tam, pośród gwiazd, mieli to w nosie. Tam, wiek po wieku, milenium po milenium, kosmiczny wodór promieniował na fali o długości dwudziestu jeden centymetrów. Tam znajdowała się stała grawitacyjna. Tam znajdowała się stała Hubble’a. Stałe, jak tylko może być coś stałego w tym nie przez nas wymyślonym Wszechświecie. Zupełnie nie zależały od obliczanych w baksach stawek za arkusze i od państwowego finansowania instytucji budżetowych, od tego, gdzie zostanie otwarty dewizowy kanał, od tego, jak się ubierze na kolejne posiedzenie Maryczew, od tego, jak się odbiją na pulchności policzków Ziuganowa głosy staruszków i co jeszcze palnie Jelcyn, od tego, w jakiej tym razem wsi pokojowi czeczeńscy zabójcy wyprują flaki z chłopców-ciemięzców zupełnie już nie rozumiejących, dlaczego ich tu zarzynają… od tego, czy będzie mi jutro trzeszczała głowa i czy Irka wypali jutro paczkę, czy jednak mniej.

Przypomniał sobie, jak jesienią siedemdziesiątego ósmego roku dumny i pełen lęku pchał tą ulicą wózek z nowo narodzonym Bobka, a na ramieniu dyndał mu tranzystor, i zupełnie młodziutka Ałła Borysowna śpiewała czule: „Ten świat wymyśliliśmy nie my, ten świat wymyśliłam nie ja…”

Jak to powiedział Głuchów? Poeci zawsze wszystko wiedzieli.

„Z czego zrodziło się światło w mroku bez dna i brzegów?”

Miał ochotę uklęknąć przed tymi stałymi, przylgnąć do ich kolan i wyryczeć się. Nie kalać swego bólu słowami; słowa wszak służą nam teraz tylko do polityki, plotek i dowcipów. Na trzeźwo w każdym razie. A my jesteśmy twardzi, mężni, dumni. Nie stali, ale dumni. Im mniej stali, tym bardziej dumni… Po prostu ryczeć na głos.

I żeby po prostu te stałe, pogłaskawszy nas po głowie, powiedziały: „Jakoś to będzie. Będziecie z nami”.

Pod łukiem bramy jakby wierzgał uwięziony po szyję w trzęsawisku jakiś odyniec Y; ryczał, kłapał zębami, zgrzytał. Grzmocił kopytami. Wściekle jaskrawe światło reflektorów ukosem waliło na ulicę, wewnętrzna ściana łuku bramy jarzyła się martwym ogniem. To kolejny ciężki kraz, obciążony niewidoczną przyczepą, próbował, zająwszy całą szerokość przejścia, wykręcić na ulicę z podwórka i nijak mu się to nie udawało. Nie wystarczało miejsca. Jakim sposobem znalazł się na podwórku? Zapewne wzniosła go anielska dłoń. Czy diabelska? Ciężarówka cofała się, szamotała, ruszała do przodu, beznadziejnie i tępo ryczała, wystrzeliwując widoczne nawet w niepewnym, odbitym od ściany świetle własnych reflektorów gęste i ciężkie jak ciekłe błoto grudki czarnych dieslowskich spalin — ale przyczepa nie mieściła się w bramie. Malanów wycofał się, zatrzymał na ulicy nieopodal. Oparł się plecami o ścianę domu, żeby nie stracić równowagi — w pijanym łbie kołowało, szczególnie gdy go podniósł, a jeszcze bardziej, gdy odrzucił do góry, ale patrzył w niebo dziesięć minut, piętnaście, dwadzieścia — póki w końcu ciężarówka…




Rozdział 3





7


…z ciężką głową. Nie można otworzyć oczu. W ogóle nie chce się żyć. Po co odżywać. Druga strona tapczanu był pusta i zimna — czyli Irka wstała i to dawno. Jakiś czas Malanów wiercił się z boku na bok, usiłując znaleźć przytulną pozycję, żeby jeszcze podrzemać. Z doświadczenia wiedział, że jeśli obudzi się po jedenastej, to praktycznie w zwojach nie pozostaną żadne ślady wczorajszego zatrucia. A jeśli przed dziewiątą, to cały dzień zmarnowany. Co z tego — ani nie udało się zdrzemnąć, ani nawet nie chciało się leżeć. Wstawać się nie chce i leżeć się nie chce. Jak w całym naszym mętnym życiu: i żyć się nie chce, i umierać szkoda… Otworzył oczy.

Od razu zobaczył wiszącą na ścianie naprzeciwko wezgłowia taniutką i już nieźle spłowiała, ale mimo to przepiękną, delikatną jak klawesynowa sonata Madonnę. Malanów kupił tę reprodukcję dla Irki na ósmego marca za chyba pięć rubli, może nawet za trzy, w dziale reprodukcji sklepu na Sadowej Linii. Dawno temu. Zupełnie zgrzybiałem, pomyślał Malanów. To, co było dawno temu, pamiętam w najmniejszych szczegółach…

Jak podczas zimowych ferii piątego roku, zupełnie zwariowani, jeździliśmy na nartach w Jagodnym i strasznie się popisywaliśmy, demonstrując swoje mizerne sportowe umiejętności — czarowaliśmy się wzajemnie, chociaż całe otoczenie wiedziało już, że oczarowaliśmy się do oporu, taka biła z nas łuna… Były mrozy, a ja męczyłem się ze swoją kamerą Kwarc, ponieważ taśma na mrozie stawała się krucha i łamliwa, trzeba było na śniegu zdejmować rękawiczki, włazić zgrabiałymi paluchami do lodowatych trzewi, wyrywać połamane kawałki i ponownie wpychać taśmę do kasety wciągającej, a Walka mówił: „Jesteś podobny do szpiega, który, gadzina, czuje, że zaraz go pojmą, więc gorączkowo naświetla swoje materiały fotograficzne”. I Fil, i Walka ze Swietką chichotali, i myśmy z Irką chichotali… A następnego dnia znowu biegaliśmy rzędem po bajecznie oszklonym w słonecznym chłodzie niemym lesie, głośno chrobotały narty na śniegu, i widząc walające się na śniegu skrawki taśmy, Walka patetycznie oświadczał: „Tutaj miała miejsce beznadziejna walka amerykańskiego szpiega z syberyjskim pionierem Wasią!” — i znowu chichotaliśmy… Ale nie tak, jak dziś. A późnym wieczorem — właściwie wczesną nocą, kiedy wszyscy już rozpełzli się po pokojach — w korytarzu, przy oknie, pocałowaliśmy się z Irką po raz pierwszy i pamiętam, jak pachniały jej perfumy, pamiętam, jak chowała oczy i podstawiała wargi…

A Madonna była tu od siedemdziesiątego siódmego. Irka już była w ciąży, a ja czekałem na zatwierdzenie doktoratu. Rok wielkich zmian… Wydawało się, że wszystkie bariery zostały zmiecione, wszystkie bilety kupione i otwarta przed nami nasza droga, po której my, utalentowani, kochający, pracujący, będziemy pędzić jak na sankach z amerykańskich górek: wrzeszcząc z podniecenia i zachwytu. Naprawdę wrzeszczałem z podniecenia i zachwytu, kiedy przekazywałem bujnie rozkwitłej — nie tak jak teraz — Irce wszystkie gratulacje i pochwały, jakie spadły na mnie w trakcie obrony; a ona patrzyła urzeczona, oddana, zakochana. „Nadmierne fotony — pośredni dowód nierejestrowalnej przez współczesne środki obserwacji wymiernej ciągliwości Wszechświata”. Jak to było u Strugackich w Stażystach? „Nadchodzi cudowna chwila, otwierają się drzwi w ścianie i znowu jesteś Bogiem, Wszechświat masz na dłoni…”

Dwa lata później nasi wleźli do Afganistanu.

Żegnaj, szczęśliwy chłopcze.

Malanów zdecydowanie usiadł i opuścił nogi na podłogę. Pokój wyraźnie się zakołysał. Malanów zaparł się i spojrzał podłogę.

— Ach, kurna — mruknął na głos. Posiedział chwilę i znowu legł.

Otworzyły się drzwi i ostrożnie wsunęła się głowa Irki.

Przez kilka sekund Malanowowie patrzyli na siebie. Potem Irka zapytała głosem świeżo poślubionej panny z telewizyjnej reklamy:

— Może alkę seltzer?

Malanów jęknął i jak aktor Żarów, z cierpieniem w głosie, odpowiedział tekstem z Piotra I:

— Katia, soku z ogórków!

Irka weszła i przycupnęła na brzegu tapczanu.

— Pacjent jest bardziej żywy niż martwy — stwierdziła cytatem z Pinokia. — Po co ci to było?

— Co? — zapytał Malanów.

— Tyle chlać. — Och, Ir…

— Żadnych „och” i żadnych „Ir”. Ja rozumiem, można wypić kieliszek, dwa, żeby się rozgrzać, wyluzować, żeby rozmowa… Co ja jestem, wiedźma? Baba Jaga? Rozumiem to. Nawet sama tak mogę. Ale ty jesteś zielony! I świetnie wiedziałeś wczoraj, że rano będziesz zielony i do niczego.

— Ireczko, przestań… Coś niedobrze z Głuchowem, czy to firmę mu zamknęli, czy coś innego… Jest w dołku. No więc odgruzowaliśmy się! Ale kiedy człowiek tak się odgruzowuje z histerii, łatwo przekroczyć dawkę.

Irka zacisnęła wargi.

— Oczywiście, z Głuchowem — powiedziała sarkastycznie. — Głuchów ma dołek z histerią, a ty leżysz jak meduza.

— Właśnie, trzeba by do niego zadzwonić — powiedział zatroskany Malanów. — Czy żyje…

— Nas przeżyje.

— Może później zadzwonię. Może śpi? Która godzina, Ireczko?

— Nie jestem gadającym zegarkiem. — Irka podniosła się. — Wstań, weź i popatrz. Jeśli dasz radę. Jeśli nie możesz, to po co ci godzina.

Przy drzwiach zatrzymała się. Odwróciła.

— Jak domniemywam, nie jesteśmy dzisiaj w stanie pracować.

— Dlaczego nie… Do wieczoru jakoś dojdę do siebie.

— No to zobaczymy wieczorem. A na razie ogłaszam dzień gospodarczy. Przebieżka po straganach w celu zabezpieczenia tygodniowego zapasu żywności, pranie, sprzątanie mieszkania. Co wybiera twoje obolałe z powodu przeciwności bytu, żądające alkoholowego odprężenia serce?

— Szczerze mówiąc, serce wybiera kilka butelek piwa, a potem jeszcze kilka godzin snu — zażartował Malanów z bladym uśmiechem.

Irka wyciągnęła obie ręce i pokazała dwie figi. — W takim razie, szefowo, serce nie ma wyboru. Zarządzaj, a ja wszystko przyjmę i wykonam.

— Umowa stoi. Wstawaj, póki co, a ja się zastanowię, jak by tu najlepiej cię wykorzystać.

Za drugim podejściem akt porzucenia łoża się powiódł. Malanów wsunął stopy w kapcie i zgarbiony podreptał niespiesznie do łazienki. Drzemiący na półeczce pod wieszakiem, wśród rękawiczek i szali, Kalam niechętnie otworzył oko, ale nie poruszył się i nie wydał żadnego dźwięku. Z kuchni wysunął się Bobka, zatrzymał się z rękami w kieszeniach.

— No i jak, mocno wytrzepała? — zapytał cichym, łamiącym się basikiem.

Malanów machnął tylko ręką. Potem powiedział:

— Sprawiedliwie wytrzepała. Mnie samego aż mdli… Bobka zarechotał krótko, ze zrozumieniem.

— Nie dziw, że mdli. Zajeżdża od ciebie, ojciec.

— Wyobrażam sobie… No, nic, Bob. Wezmę prysznic, wyczyszczę zęby, wciągnę kawę i na pewno się reanimuję. Jeszcze zaświeci nam niebo diamentowe.

— Działaj. Bo jak patrzę na ciebie, serce mi krwawi. Malanów uśmiechnął się z wdzięcznością do syna i otworzył drzwi do łazienki.

— A! Jakiś dziwny list do ciebie przyszedł! — krzyknęła Irka z pokoju.

— Jaki list? — Malanów zatrzymał się w pół kroku, od razu ogarnął go chłód złych przeczuć.

Irka wyszła z pokoju z papierkiem w ręku. Chyba kartka ze szkolnego zeszytu.

— Gdzieś koło północy wyszłam ciebie poszukać…

— Jasny gwint, po co?

— Jak to? Mąż, mimo wszystko. A nuż by cię ta legendarna ciężarówka rozsmarowała. Nie przejmuj się, tylko na podwórko. Ani ciebie, ani ciężarówki oczywiście nie znalazłam.

Oczywiście pomyślał Malanów.

— A w drodze powrotnej patrzę: coś się bieli w dziurkach skrzynki. Jak się tam dostało… jakimś cudem. Jeszcze przed dziennikiem Bobka po „Wieczorne” poleciał i nic nie było.

Znam ja te cuda — znowu, jak kiedyś, pomyślał Malanów. Od razu zapomniał o bolącej głowie i o duszy.

— Bez koperty, po prostu złożona kartka. Na wierzchu zaadresowana: dla Malanowa.

— Daj!

— Przeczytaliśmy, przepraszamy… skoro była bez koperty. Nic nie zrozumieliśmy, jakaś bzdura. Albo ktoś zażartował, albo po takim samym odstresowywaniu pomylił skrzynki… lub budynki.

— Lub miasta — dodał Bobka.

Malanów rozwinął kartkę. Z zeszytu. W kratkę. Pokratkowane niebo.

— Ręce ci się trzęsą — powiedziała z odrazą Irka. — Hańba. Pijak podpłotowy.

Ręce dygotały, a duch drżał jak zajęczy ogon. Zaczęło się. Wzrok Malanowa przebiegał raz po raz kanciaste pismo, nierówne bezsensowne zdania: „Jeśli drogie są wam rozum i życie, trzymajcie się blisko torfowych bagien. Samo łomo. Nie współpracujemy z szóstym wydziałem! Odetnij ogon. Wieczór”.

Wolno jak żółw przełknął ślinę. Podniósł wzrok na żonę. Patrzyła na niego beztrosko i nieco ironicznie. Albo nieco pogardliwie.

— Chciałam to wyrzucić, ale się nie zdecydowałam — powiedziała. — Jakby nie patrzeć, zaadresowana do ciebie. Może jakieś tajemnice — uśmiechnęła się. — 1 w ogóle byłby to przejaw braku szacunku do głowy rodziny.

— Henry’emu Baskerville’owi żona Stapletona pisała o torfowych bagnach — nie wytrzymał Bobka. — Tylko tam było na odwrót: trzymajcie się z daleka!

— U burżujów wszystko jest na odwrót — rzucił Malanów, z całych sił starając się, żeby głos go nie zdradził. Kartka dygotała w jego palcach. Podał ją Irce. — Wyrzuć to do śmieci. Pewnie ktoś się wygłupia. Może to do znawcy torfowych bagien, Malanowa juniora. Widziałaś, jak od razu zaczął odszyfrowywać.

— Przerabialiśmy tę wersję — przybasował zdecydowanie Bobka. — Nic.

— No to nie wiem — powiedział Malanów.

Lekkim niedbałym ruchem Irka wzięła z jego drżących palców list i posłusznie ruszyła do kuchni, gdzie pod zlewozmywakiem stało wiadro na śmieci. Malanów patrzył na jej plecy i myślał: Rzeczywiście nie rozumie? Czy podobnie jak on mężnie udaje? Odwaga czy nieczułość? Czy pamięta, jak ten oto, już wyższy od ojca przystojniak, a wtedy trzyletni, kochany, ruchliwy pleciuga natężał się, siedząc na jego kolanach, i czerwieniejąc z wysiłku, bliski łez stękał: „Yyy! Yy!”, i nie mógł wykrztusić ani słowa? Na pewno pamięta, jeszcze jak pamięta, ale czy skojarzyła to z tym, co się działo potem i dzieje teraz? Czy dla niej ta historia naprawdę skończyła się wtedy, gdy Wieczerowski zniknął bez śladu ze swojego mieszkania — czy wyjechał do Pamiru, jak zamierzał, czy nie — i Bobka po trzydniowych nieznośnych mękach, po trzech dniach koszmarnego piekła od razu znowu zaczął gaworzyć? I — jak to kobiety dzielące życie na szufladki: to oddzielnie, to oddzielnie, a to tylko tutaj i nie wolno pomieszać — wepchnęła wszystko, co się wtedy stało, do szczelnego pudła, starannie je zapieczętowała i już za nic nie zajrzy tam ponownie?

Od odpowiedzi na te pytania zależało bardzo wiele. Zależało wszystko. Zależało, czy Irka rozumie, co się dzieje z Malanowem, czy po prostu machnęła nań ręką i cierpi dla Bobki. Zależało, czy żyją razem, czy obok siebie. Ale Malanów nigdy by się nie odważył zapytać o to wszystko. Bał się, że Irka najzwyczajniej w świecie nie zrozumie, o czym on mówi. A to będzie znaczyło, że obok siebie.

Jeśli razem — to wszystko miało sens, jeśli obok to… To lepiej postąpić jak Głuchów.

Objął syna za ramiona i cichutko, żeby Irka nie usłyszała, zapytał:

— Denerwowaliście się wczoraj?

— Jeszcze pytasz — równie cicho odpowiedział Bobka. I nieco skrępowany uczciwie dodał: — Tato, mógłbyś, proszę, póki się nie zreanimujesz, nie dyszeć na mnie?

Mimo spazmu w gardle Malanów roześmiał się i poszedł pod prysznic.

Dopiero pod gorącym strumieniem, kiedy zwinięte przez kac w malutki, ciasny, niezdrowo turlający się kłębek zwoje mózgowe zaczęły, pochrząkując z zadowoleniem, rozszerzać się, prostować i wypełniać całą objętość czaszki, Malanów znowu przypominał sobie i przejmował się cichym zniknięciem Fila. Choć w sumie o czym on mógł z nami, dezerterami, jeszcze rozmawiać? — uświadomił sobie nagle. A szczotka do zębów, wolno ślizgająca się po zębach, nagle przekręciła się w zdrewniałych palcach i boleśnie uderzyła w dziąsło.

Malanów opuścił ręce i przez kilka sekund stał jak ogłuszony.

Wieczór — to Wieczerowski. „Wieczór” w liście — to podpis.

To jest list od Fila, tak to wygląda.

Tylko Wszechświat wie, jak znalazł się w skrzynce i co oznacza.

Powiało chłodem. Czyli otworzyły się drzwi do łazienki. Zgadza się — poprzez półprzezroczystą polietylenową zasłonę Malanów zobaczył niewyraźny kontur Irki.

— Jak ci tam? — zapytała Irka głośno, żeby Malanów usłyszał ją poprzez głośny szum wody.

— Znakomicie.

— Serce?

— Nie ma.

— Przestań, Dimka! Ja mówię poważnie. Nie puszczaj takiej gorącej wody, bo ci pikawa zacznie stukać z wysiłku.

— To wypróbowana metoda — odpowiedział Malanów. — Na koniec poleję się zimną.

— I wtedy właśnie szlag cię trafi. Arterie już nie te.

— Arterie dobre — powiedział Malanów — tylko ich zawartość nie ta.

Irka roześmiała się.

— Już z tobą lepiej, cholero. No to wyłaź, zaparzyłam kawę. Wystygnie ci. Bo patrzę na zegarek i myślę: Koniec, utopił się.

— Zaraz, Ireczko, wychodzę.

Znowu powiało krótkim, niemal niewyczuwalnym chłodem — drzwi otworzyły się i zamknęły.

Dlaczego tak dziwnie napisał? Jakiś szyfr, to pewne. Torfowe bagna… Co to ma być? Skąd…?

Zaraz, zaraz, spokojnie. Jeszcze jesteśmy trochę uczeni, nie do końca straciliśmy zdolność logicznego myślenia. Taki Sherlock Holmes rozgryzł tańczące ludziki — a my co, gorsi? Sher-lock nie wiedział, że Ziemia wiruje wokół Słońca — a my nawet pamiętamy jeszcze słowo „Galaktyka”. Zaraz toto rozłożymy według Hartwiga… Jak to tam było…

Okazało się, że bezsensowny tekst wrył mu się w pamięć, jakby od razu wyczuł jego wagę. Tak pewnie zresztą było — zadziałała intuicja. Jaka, do diabła, intuicja. Strach! Zwykły ludzki strach. Jeśli coś się stanie — to znaczy, że jest tuż obok, łaskocze cię po karku, ten nasz Wszechświatek: Nie ruszaj się, Malanów! Nie gadaj, Malanów! Nie podpalaj się, Malanów! Nie ruszaj się!

Dlaczego tekst jest taki dziwny?

Czyżby Fil chciał, żeby prócz mnie nikt go nie zrozumiał? Ale ja też nie rozumiem…

A on był pewien, że zrozumiem. No to się natężę i zrozumiem, jako jedyny Kogo się bał?

Nigdy nie bał się nikogo.

No to inaczej — przed kim się chował?

Przed Wszechświatem — za pomocą głupiutkich szyfrów na poziomie siódmej klasy podstawówki?

Nie o tym myślisz, Malanów. Najpierw odszyfruj, potem będziesz oceniał poziom.

Trzeba wyjść. Irka się denerwuje. Pomyślę podczas odkurzania. Nie sądzę, żeby pół godziny w tę czy we w tę odegrało jakąś…




8


…blisko bagien, myślał Malanów, kręcąc tarczą telefonu. Blisko bagien, blisko bagien, blisko bagien. Bagien mamy od czorta… Blisko torfowych bagien. Nie do befsztyków, lecz do maaaleńkich befsztyków…

— Daj spokój z tym telefonem — powiedziała Irka, odrywając wzrok od programu telewizyjnego, który starannie studiowała. — Albo jeszcze śpi, albo poleciał po dodatek… A jak nie odpowie, to co, polecisz do niego? I tak nie masz klucza.

— Nie odpowie, to będę czekać, a potem znowu zadzwonię — odpowiedział Malanów, wsłuchując się w długie sygnały. Blisko torfowych bagien… Po co? I skąd będę wiedział, co mam robić: analizy torfowe czy jakieś inne?

— Nie jest to twój najlepszy przyjaciel — rzekła Irka, ponownie zagłębiając się w wykaz wieczornych programów.

— Ale jednak przyjaciel — podkreślił Malanów. — Nawiasem mówiąc, opowiedział mi przypowieść o tym swoim Konfucjuszu. Konfucjusz odwiedził przyjaciela, któremu zmarła matka, przyszedł więc on z tymi ichnimi chińskimi pokłonami i zwrotami, aby przekazać swoje najgłębsze i najszczersze kondolencje. A ten jego koleś wesolutki skacze, rży jak hipopotam w ciąży. Pewnie coś chlapnął. Konfucjusz wykonał wszystkie należne pokłony i zwroty i oddalił się, a sąsiedzi pytają go potem: Jak mogłeś takiemu niewychowanemu, można powiedzieć amoralnemu człowiekowi bić przynależne pokłony? A Konfucjusz powiada: Do więzów przyjaźni nie można odnosić się lekkomyślnie.

Irka tylko kiwnęła głową. W słuchawce w końcu coś szczęknęło i rozległ się cierpiętniczy głos: — Tak?

— Władlen, to ja, Malanów. Postanowiłem się dowiedzieć, co słychać… Już pierwsza, pomyślałem, że chyba pana nie obudzę.

— Dopiliśmy drugą puszkę?

— Oczywiście — skłamał Malanów.

— Dobrze… Wydawało mi się, że nie dopiliśmy… Lezę po nią o piątej rano: pusto. I dobrze, bo bym…

— A teraz jak? — zapytał Malanów, wiedząc, że nie doczeka końca zdania.

— Jako tako. Tylko smętek na duszy.

— To normalne.

— Jasne. Pospacerowałem po wybrzeżu. Pogoda fatalna… ale wiaterek taki odświeżający. Chyba się naderwaliśmy wczoraj.

— Chyba.

— Też chciałem do pana dzwonić, Dmitrij, dowiedzieć się, jak pan wrócił…

— Dojechałem bez problemu. Nawinął się tramwaj.

— Zabłąkany tramwaj?

— Właśnie.

— Dmitrij, czy… — Głuchów niezręcznie, lękliwie zawahał się —… nie mówiłem wczoraj niczego… niepotrzebnego?

— Nie, skąd — z prostoduszną konsternacją odpowiedział Malanów. — Gadaliśmy o tym i owym, chińskie wiersze… Mnie się podobały. Tylko dużo imion, trudno się połapać.

— A bo to zupełnie inny typ kultury! — od razu ożywił się Głuchów. — Apelowanie do historycznego precedensu, za którym ciągnie się cały sznur trwałych skojarzeń i aluzji, do kulturowego bloku…..i zadudnił zmieszany:

— Tato, nie masz niepotrzebnej dychy?

— Masz ci los. — Malanów opuścił ręce. Wąż, który zamierzał wetknąć w odpowiedni otwór prehistorycznego odkurzacza Wicher, plasnął o podłogę. — A co się stało?

— Rozumiesz, taka sprawa… Wieczorem chciałem pójść do Wołodki…

— A tam trzeba płacić za wejście — kpiąco dodał Malanów, niemal nie kryjąc niechęci. Wołodka bardzo mu się nie podobał. Cały czas gadał o baksach-szmaksach. Sądząc po latorośli, tamta rodzinka cała była taka, drobni nowi panowie życia.

— Niech ci się wydaje, że trafiłeś. Zabawiamy się u niego komputerem. Ma czterechsetkę, system operacyjny w dechę. — Bobka szeroko rozłożył ręce i natychmiast napłynęło skojarzenie z niezapomnianym: „A u nas taki karaluch wylazł… ” — I takie gry chodzą… po prostu… odlot. Ale ten kmiot każe teraz sobie płacić. Za godzinę grzania do potworów: dyszka. Dekapitalizacja, powiada, amortyzacja…

Rzeczywiście, pomyślał Malanów. Nawet nie można się przyczepić. Wszystko zgodne z panującymi dzisiaj przekonaniami, wszystko uczciwe. Dekapitalizacja. Amortyzacja. Cholerny rynek.

— No to nie grzej — poradził Malanów. — Weź książkę, uwal się w fotel i nie będziesz musiał nigdzie się szwendać.

Bobka popatrzył mu w oczy i przyznał:

— Ale mam wielką ochotę.

— No — powiedział Malanów — na to nie ma za bardzo argumentów. Jeśli nie wolno, ale bardzo się chce, to można.

— Przecież i tak staram się robić to rzadko. Wiem, że z pieniąchami na styk…




9


Blisko torfowych bagien… Samo łomo. Kurna, co to jeszcze za „samo łomo”? Pierwsze sylaby akcentowane czy ostatnie? Czy różnie? Samozłamany? Wszyscy jesteśmy samozłamani, ale może, z jego punktu widzenia, ja szczególnie? Może i racja. Bobka milczy, zakłóca Homeopatyczny Wszechświat, stop. A co do tego ma moje samozłamanie? Ogon ostrygi… Ależ namieszał! Hej, chłopy, może ja tu się bzdurami zajmuję, a tej kartki wcale nie napisał Fil?

— Jedno ci powiem — oświadczył Malanów. — Za moich czasów przyjaciele nie brali od przyjaciół pieniędzy. Takiemu człowiekowi nikt by ręki nie podał.

Może i podaliby, pomyślał. Zależy kto, zależy gdzie. Idealizuję. Stary kapeć…

— Wiesz… — odpowiedział Bobka, rozkładając ręce, Malanów pożałował, że w ogóle gadał. Co za sens mają słowa, które nie mają sensu. — Za twoich czasów pieniądze za cholerę nie były potrzebne. W sklepach i tak nic nie było, a na Majorkę tylko portwajngenosse jeździli. Normalni obywatele po prostu kołowali z pracy, co mogli, a potem zajmowali się barterem.

— Nie mów. Za cztery tysiące można było na przykład kupić samochód.

— A teraz jeden obśliniony sandwicz w rzygałówce — błyskawicznie skomentował Bobka.

— W siedemdziesiątym pierwszym, pamiętam, pół roku odkładałem ze stypendium i kupiłem kamerę filmową Kwarc za sto czterdzieści pięć rubli. Szczęśliwy byłem, nie masz pojęcia!

— Wiem, pokazywałeś młodą mamę i mnie, pełzaka. Przy okazji, z przyjemnością znowu bym na to popatrzył, fajnie tam wyglądacie na nartach.

— Obowiązkowo popatrzymy. A wiesz co, ciągle marzyłem, że jak dorosnę i zarobię dużo pieniędzy, to kupię za trzysta rubli kamerę z zoomem.

— Może jeszcze dorośniesz.

— Gnojek!

Bobka zachichotał zadowolony. Malanów lekko trącił go pięścią; Bobka udał, że jest załatwiony.

— Wiesz, gdzie wisi moja marynarka? — retorycznie zapytał Malanów. — W lewej wewnętrznej kieszeni jest portfel. Idź i weź dziesięć sztuk, ja jestem zajęty męskimi sprawami. Wysysam kurz.

Bobka ożywił się. Zniknął jak zdmuchnięty wichrem; „Dzięki, tato!” — doleciało już z korytarza.

Tak jest, panowie towarzysze, pomyślał Malanów, czując ciepełko na sercu. Żeby zobaczyć szczęśliwego syna, można plamić kawą warsztaty.

Bobka szperał po kieszeniach i wyraźnie usatysfakcjonowany mruczał jakąś młodzieżową bzdurę: „Lubię zadawać pytania, szczególnie dotyczące odkurzania…” Potem wrócił, stanął obok Malanowa i głośno powiedział:

— Wiesz co, tato. Mówisz: książki, książki… Czasem się trafiają ciekawe, jasna sprawa. Ale na ogół nędza. Po prostu za twoich czasów nie było innych rozrywek, więc czytaliście w dzień i w nocy, co się nawinęło. Są wiersze, dawaj wiersze. Jest fantastyka, dawaj fantastykę. Hesse jakiś niestrawny, dawaj Hessego…

Malanów, który schylił się, żeby włączyć odkurzacz, wyprostował się znowu. Nie obyło się bez wysiłku i nieprzyjemnych odczuć — kość ogonowa pobolewała. Nieźle wczoraj gruchnął.

Jak mu to wyłożyć… żeby nie było w stylu „Wołga wpada do Morza Kaspijskiego…”

— Machina, Bob, jest tylko machiną. Co jej dasz, to odda. Nie więcej. Ale żeby coś jej dać, musisz sam coś dostać. Jeśli mając piętnaście lat, przestaniesz przyswajać nowe rzeczy, zostaniesz do końca życia piętnastolatkiem. Jeśli przestaniesz mając siedemnaście, siedemnastolatkiem. Wyobraź sobie siebie w wieku dziesięciu lat i wyobraź sobie, że masz w tej chwili rozum dziesięciolatka. Wyobrażasz sobie? No więc… Czytanie tekstu, który napisał ktoś inny, to najlepszy wymyślony przez ludzi sposób, żeby poznać coś nowego.

— Coś nowego. Jak przerabialiśmy Obłomowa, utkwiło mi w pamięci jedno zdanie, które Obłomow mówi do Sztolca: „Po co pamiętam, że Selewk rozbił jakiegoś Czandraguptę?”

— A po co starasz się zdobyć w jakiejś nawalance siedem punktów więcej niż Wołodka?

— Dlatego, że wtedy — i Bobka z dużą porcją autoironii niczym małpa zaczął grzmocić w pierś kułakami, z lewego sterczał zmięty dziesięciotysięczny banknot — jestem zwy-cięz-cą!

— Zwycięzca się znalazł! A „mętny” w wypracowaniu napisałeś przez „en”. „Odmęty” to u ciebie „odmenty”; prezent od szmondaka jakiegoś czy jak?

— To przypadek… zamyśliłem się… — pokajał się Bobka.

— Jakbyś czytał, jak my w swoim czasie, nie byłoby takich wpadek nawet przypadkowo. Słowa i zwroty pisze się automatycznie.

Malanów pochylił się i uruchomił odkurzacz. Wicher zawył jak opętany. Malanów zaczął szurać szczotką wzdłuż listew.

Wychowasz syna przesadnie na swoją modłę — stanie się odszczepieńcem. Wychowasz przesadnie nie na swoją — stanie się ci obcy. No i kombinuj tu.

I nagle przyszło olśnienie. Jak zawsze niespodziewane. Jak zawsze w wyniku niewyobrażalnej jeszcze chwilę wcześniej syntezy. Jak zawsze: są, powiedzmy, dwa fakty, i zastanawiaj się nad nimi nawet do omdlenia, nic nie wymyślisz. Usilnie nic się wymyśleć nie da — chociaż cierpienie usilnego, uciążliwego, tępego i zawsze daremnego wymyślania jest etapem pracy uruchamiającej w umyśle o wiele bardziej subtelniejszy, nie kontrolowany przez świadomość, wydajniejszy mechanizm. Już się wydaje, że człowiek przestał myśleć, że właściwie zaczął myśleć o czym innym, potem jeszcze o czymś — a tu łup! Dwa oddzielne fakty, każdy w swojej skrzyneczce, nagle wspólnie się wysiliwszy, rozbijają dzielącą je ściankę, łączą się i rozbłyskuje zrozumienie.

Torfowe bagna to Torfowa Droga. Tam, za Starą Wsią. Przy niej, wyprowadzona swego czasu niemal za miasto, na straszliwie błotniste pustkowia, a dziś znajdująca się w okolicy nowych osiedli — tak samo błotnistych, ma się rozumieć — stoi fabryka ŁOMO. „Trzymajcie się blisko torfowych bagien” — to wezwanie. Fil wyznaczył mi spotkanie.

Ale dlaczego w taki bezsensowny i pokrętny sposób? Bawi się? Zdziecinniał?

Cała reszta poszła bez wysiłku. Kluczyk się odnalazł i pasował. „Wieczór” to zarówno podpis, jak i pora. Wieczorem, znaczy się. Jasne jest też, że skoro wrzucił liścik wczoraj w nocy, to spotkanie jest wyznaczone na dzisiaj. Dzisiaj wieczorem. O której dokładnie? Jedyny liczebnik znajduje się w wykluczającym współpracę z policją zwrocie: „szósty wydział”. Dumna deklaracja i wezwanie do dalszej walki. Jakiej, z kim, po co? Ale jest w tym i określenie czasu: szósta wieczorem. I w końcu schizoidalne czy nawet tracące maligną „odetnij ogon”. Nogi, skrzydła, ogon… Była taka kreskówka. Niech mnie diabli, jeśli to nie jest ostrzeżenie, żeby nie przyprowadzić za sobą „ogona”. Wychodzi z tego kryminał. Banalne. Dla nas to naprawdę banalne… My tu o Wszechświecie…

Malanów próbował trochę ironizować przed samym sobą, ale ręce znowu mu drżały.

— Tato! — Krzyk Bobki ledwo dał się słyszeć w odrzutowym ryku. Malanów odwrócił się. Bobka stał w drzwiach z uniesionymi jak chirurg rękami. Z rąk kapała woda. — Ile proszku nasypać?

— Z napoczętej paczki sterczy łyżka — wyjaśnił Malanów. — Taka stara.

— Zgadza się, sterczy.

— Cztery łyżki.

Siedzą go? I mnie? Kto? Co za głupota, żarty żartami, ale naprawdę mamy inne spawy. Ale, rzeczywiście, miejsce dość pustawe, można zgubić. Do diabła, co za bzdura, jacy z nas agenci? To nie czasy Stirlitzów — elektroniczny sprzęt wyłapie cię bez „ogona” nawet w środku Sahary! Co on tam nawymy-ślał, na tym swoim Pamirze? Malanów poczuł strach i rozdrażnienie. Wściekle szorował szczotką tam i z powrotem, wywołując drewniany odgłos przy uderzeniu w półki dwudziestoletnich mebli. Coraz bardziej podniecony myślał: Bawi się? Nawalanki? Ale tak naprawdę powtarzał w duchu: Zaczęło się. Zaczęło się. Zaczęło się.

Właśnie niedorzeczność sytuacji, jej wyraźnie halucynacyjny charakter najlepiej świadczył o tym, że to jest to. Zaczęło się.

Nie od razu uprzytomnił sobie, że trzeba spojrzeć na zegarek.

Zostało mu trochę więcej niż trzy godziny.

W ryku odkurzacza zaginął hałas otwieranych drzwi i w korytarzu pojawiła się obwieszona torbami i pakunkami Irka. Malanów rzucił szczotkę i pobiegł odebrać torby i pakunki.

— Beee! — głośno zabeczała nieco zdyszana Irka. — To przy. szła wasza mateczka, przyniosła wam mleczka!

W łazience Bobka z oddaniem prał koszulkę — nie wiadomo: swoją czy Malanowa. Tarmosił ją w powietrzu jak węża i jako żywo kojarzył się Malanowowi z Laokoonem; krople leciały…




10


…nigdzie nie pojadę. Nigdzie. Jeśli rzeczywiście jest mi drogi rozum i życie. Nie chcę i nie mogę ryzykować. I nie widzę sensu. Koniec z tym, koniec. Pchać się w takie zadupie, w taką pogodę… Po co? Odetnij ogon… Nie mam ogona, nie mam!!!

Nie, bez żartów, to rzeczywiście niebezpieczne. Jeśli to, co się dzieje, jest świadome, to znaczy, że nacisk może się wzmóc; a to znaczy, że jest niebezpieczne. Bo gdyby nie było niebezpieczne, to nie miałoby żadnego odniesienia do rzeczywistości, więc byłoby bezsensowne. Nigdzie nie jadę.

Tylko że Fil…

Jak on żył przez te lata? Gdzie? Co się z nim działo? Może jest chory? Może prosi o pomoc?

Jaką mam gwarancję, że dobrze przetłumaczyłem ten bełkot, ten świstek? Skąd mi przyszło do głowy, że to list od Wie-czerowskiego? Nigdy nie był psycholem czy szpiegomanem, żeby pisać takie bzdury. Może to rzeczywiście zabawia się jakiś szczeniak z sąsiedztwa, może jakaś dziewczyna uderza do Bobki, a ten się wstydzi przyznać. Ja, dureń, będę się po nocy pchał w takiej ohydnej mżawce na drugi koniec miasta, na wygwizdów… a Fila tam nie będzie! Boki zrywać!

Ale w takim wypadku, uczciwie mówiąc, muszę to wiedzieć na pewno. Czy to Fil, czy fiki-miki… Diabli. Niech mi będzie wybaczony ten kalambur. List od Wieczerowskiego czy bzdura niewarta uwagi. Jeśli nie wyjaśnię tego do końca, nie będę w nocy spać. Dojadę, nie roztopię się. Tym bardziej że od Pionierskiej mam bezpośrednią linię. Czy może bliżej od Czarnej Rzeczki? Zupełnie nie wyobrażam sobie, jak załatwić resztę drogi. Pokonam się… Przekonam się, do diabła! Znawca języka rosyjskiego się znalazł, czyściciel dosłowych przekładów! Nie jestem mówcą ni oratorem… Czyje to? Wyleciało z czachy, a dobrze to wiedziałem. Dowiem się pewnie, że żadnego Wieczerowskiego tam nie ma i z czystym sumieniem wrócę do domu. To nie jest tak daleko. Głuchów jest ode mnie starszy, a już od rana spaceruje. Odświeżył, powiada, głowę.

Nie, trzeba się przekonać. Że nic nie zagraża. Trzeba koniecznie się przekonać. Po prostu zbieg okoliczności, po prostu wygłup. Nic się nie zaczęło, słyszycie? Nic się nie zaczęło jak zwykle!

A jeśli to rzeczywiście Fil… To znaczy, że jest chory. Coś się z nim stało. Pewnie przez te wszystkie lata coś się z nim działo… i teraz mnie wzywa. Potrzebuje pomocy. Trzeba mu po móc. Nie mogę nie pojechać, po prostu nie mogę.

A jeśli nam coś grozi — muszę to wiedzieć na pewniaka. Muszę być przygotowany na wszystko, muszę wiedzieć dokładnie, co w końcu się wydarzyło i czy w ogóle się wydarzyło. Nie będzie lepszej okazji. Nie będzie lepszego sposobu.

Ale ani słowa…




11


…pytająco odwrócił się do ojca.

— Naprawdę tak bardzo musisz dzisiaj iść do Wołodki?

— No… A bo co, tato?

— Rozumiesz, ja też muszę wyjść wieczorem na jakieś trzy godzinki i nie chciałbym, żeby mama zostawała na długo sama.

— To coś nowego! Coś ty, tato? Złodzieje chodzą tylko na pewne cynki. Do nas nie zwabisz ich nawet półlitrem!

— Synu, nie rób sobie jaj! Chcę, żebyś posiedział w domu. Chcę, żebyś był dzisiaj z mamą, żebyście mieli na siebie oko. — Ale numer…

— Z powodów wyższej politycznej konieczności. To nie jest eskalacja ogólnych działań reżimowych, obiecuję.

— Czy ty mnie prosisz? — tonem skazańca sprecyzował Bobka.

— Tak. Proszę. Syn odwrócił się.

— Dobrze — powiedział mężnie. — Zum befel, panie blokowy.

— No i wspaniale. Nie gniewaj się.

— Co się mam gniewać. — Bobka szarpnął ramieniem. — Oddać forsę?

— Po co? Zostaw sobie. Przyda się innego wolnego dnia albo kiedy tam zechcesz iść grzać do tych swoich potworów…

— One są Wołodki, a nie moje — powiedział Bobka, nie odwracając się.

Malanów przemilczał to.

— Chłopcy! — rozległ się z kuchni głos Irki. — Niewdzięcznicy! Obiad stygnie!

— Idziemy? — zapytał Malanów.

— Trzeba wtrząchnąć…

Przez przedpokój na spotkanie im uderzał apetycznie zapach dopiero co zdjętej z ognia ogórkowej. Kalamusiek już krzątał się po kuchni z zadartym ogonem — ocierał się o nogi Irki, kręcił się wokół nich po skomplikowanej orbicie jak elektron wokół jądra atomowego, i stękał z nadmiaru uczuć. Talerze stały w gotowości, a zarumieniona od gotowania Irka gościnnie machała chochlą.

— Do ataku, Bobka, do ataku — powiedziała. — Bo, jak rozumiem, zaraz wychodzisz.

— A jak nie wychodzę, to nie dostanę obiadu? — zapytał Bobka. — Nawiasem mówiąc, nigdzie nie idę, ale obiad zjem.

— Przecież wybierałeś się w gości.

— Rozmyśliłem się.

Irka podejrzliwie zmarszczyła brwi.

— Źle się czujesz? Gardło?

— Dlaczego od razu gardło? Po prostu rozmyśliłem się! Mam ciekawą książkę, nie mogę się oderwać.

W pokoju odezwał się telefon.

— Oczywiście — powiedziała Irka — jak tylko do stołu, to od razu telefon.

— Nie odbierajmy — zaproponował Malanów. Dzisiaj szczególnie bał się wszystkiego. Zwłaszcza teraz, kiedy za pół godziny miał wyjść.

Irka prychnęła.

— Ja jestem za. Ale któryś z was nie wytrzyma.

— To międzymiastowa — pierwszy uświadomił sobie Bobka. Telefon starał się jak mógł. Za oknem jakby zmierzchało.

Z powodu mżawki powietrze było gęste, szare, domy naprzeciwko były raczej wyczuwane niż widoczne, a zewnętrzne szkła pokryły drobniutkie kropelki wody. Szyby stały się mętne. Mentne.

— Odbiorę — powiedział Malanów.

Podniósł słuchawkę i nie od razu uświadomił sobie, dlaczego dobiegający po jego „Tak?” głos wydaje mu się znajomy.

— Mitka?

— Tak… Kto mówi?

— Nie poznajesz, zarazo?

I rozległ się znajomy od dzieciństwa gardłowy, jakby pociągnięty tłuszczykiem śmiech. To był Weingarten.

— Walka… Boże, Walka, skąd dzwonisz? Gdzie jesteś? Przyjechałeś czy jak?

Nie, nie było życia. Tylko na jakieś mgnienie, jedno, jedyne, Malanów zatchnął się z niespodziewanej radości; w duszy eksplodował różnokolorowy fajerwerk i natychmiast zgasł, tylko ciężkie ciemne skrzepy poleciały na boki, a w środku, w osierdziu, w sercu pozostały słowa: Zaczęło się. Takie przypadki się nie zdarzają. Zaczęło się. Takie przypadki się…

— Stary, ty zupełnie nie zmądrzałeś! Czego ja tam u was zapomniałem?

Słychać było lepiej, niż gdyby Weingarten dzwonił z sąsiedniego mieszkania, i nie trzeszczało ni cholery. — To ty z Tel Awiwu? Znowu tłusty śmieszek

— Jednego ideokratycznego państwa spokojnemu Żydowi wystarczy na całe życie, stary. Aż nadto! Drugiego nie potrzebuję!

Teraz dał się słyszeć w jego głosie lekki obcy akcent. Leciusieńki. Wszystko po staremu, nawet głoska „r”, bez której aktorzy za skarby nie mogliby grać Anglosasów, była normalna, petersburska, ale intonacja… rytm zdań, podnoszenie tonu i opuszczanie… „Aż nadto” zadźwięczało raczej jak pytanie: „Aż naaadto?”

— Poczekaj, Walka, nie rozumiem… Co ty, przyjąłeś zasadę „prosze mi dać, panie naczelniku, inny globus”?

— Na pewno drugą półkulę. Stany Zjebnoczone. Tam… to znaczy tu… wszyscy są zjebnoczeni!

— Walka, coś ty, nachlałeś się?

— Ile byś nie pił, Rosjaninem nie zostaniesz — uchylił się od odpowiedzi Weingarten. — Tylko nie wciskaj mi, że ty się nie nachlałeś! No bo co: nooormalka! Niedziela! W takim dniu Stirlitz bardzo chciał czuć się radzieckim oficerem! Malanów nie mógł powstrzymać się od śmiechu.

— No i co u ciebie?

— W sezonie się nudzę — niezbyt jasno odpowiedział Weingarten, ale po sekundzie milczenia ponuro wyjaśnił: — Słońce, słońce… Palmy przeklęte… Plus trzydzieści w cieniu, rozumiesz, a wpadnę tylko do speluny: pełno rosyjskich wódek i reklamka się jarzy: „Najlepsza prosto z mrozu!” Idioci… Ach, po co dzwonię, stary! Zrobiłem ci prezent z okazji dnia zwycięstwa.

— Jakiego zwycięstwa? — osłupiał Malanów.

— W historycznej ojczyźnie, jak widzę, wszyscy zupełnie sfiksowali od tej pierestrojki… czy co wy tam dzisiaj macie. Może Rosjanie mają już to w nosie, ale Żyd zawsze się cieszy. Zwycięstwa nad faszystowskimi Niemcami, ty dupo wołowa! My tu ze Swietką… Właśnie, pozdrowienia i ukłony od Swietki, oczywiście.

— Wzajemnie — powiedział Malanów.

— My tu ze Swietką świętujemy w ogóle wszystkie radzieckie rocznice. I dwudziestego trzeciego lutego, i ósmego marca, i chcesz, to się śmiej, siódmego listopada… Ubaw po pachy, ty tam w Sowdepii tego nie zakosztujesz! Więc tak. Możesz to rozumieć, jak chcesz, ale wykończyłem tu swoją rewertazę. Pięć lat orałem jak na Syberii, ale wykończyłem. Teraz na wiosnę. I żadna zar-raza mi nie przeszkadzała. Ani jedna zaraza, ani jednego razu!

Malanów zgarbił się. Wiedział, jak to rozumieć, ale nogi i tak mu zmiękły. Być może właśnie dlatego, że wszystko tak ładnie się potwierdzało. Przysunął sobie krzesło, usiadł.

— Może i rzeczywiście poślą na Nobla, jak mi się kiedyś marzyło… Chodzą takie słuchy. Ale nie po to dzwonię. Nie żeby się pochwalić, to znaczy pochwalić też… Chcę ci to powiedzieć. Tylko wyprostuj uszy i nerwy, słuchaj pojętnie i spokojnie.

— Słucham — powiedział Malanów i popatrzył na zegarek. Nie ma życia. Pierwszy raz od ośmiu lat zadzwonił przyjaciel z tamtego świata, a tu trzeba zerkać na zegarek.

— Chcę, żebyś nogi w ręce wpakował i przyjechał tutaj pracować.

— Walka, nie rozśmieszaj mnie.

— Już zacząłem obmacywać tu kogo trzeba. Obywatelstwa-śmatelstwa i zielonej karty od razu nie obiecuję, ale będziesz miał kilka lat na rozbieg. Tu, w Kalifornii. Ty też wykończysz tu co tylko zechcesz. Zdradzę ci sekret.

— Zdradź — powiedział zmęczony Malanów.

— Ale najpierw pytanie. Kiedy obracałeś w mózgu te swoje M-kawerny, to o czym myślałeś?

— Jak to? Właśnie o nich myślałem.

— A poza tym?

— Poza tym o wielu rzeczach…

— Nie próbuj mnie robić w wała! Mów mi tu jak na spowiedzi: myślałeś, bandyto, o szczęściu ludzkości? Ze niby wystarczy, żebym zrobił to odkrycie, to wszystkie narody staną się bratnią rodziną, o kłótniach zapomną, brzuchy napełnią… i tak dalej. Było tak?

— Nie wiem — uczciwie odpowiedział Malanów. Pomyślał: Pewnie było. Walka bardzo precyzyjnie wychwycił subtelności. Wprost, oczywiście, nie myślałem tak, ale gdzieś tam w móżdżku mieszkała zapewne od małego wchłonięta i pewnie do dziś nie wykorzeniona, tylko wepchnięta gdzieś w głąb iluzja, wiara i nadzieja: zasadnicze odkrycie jest w stanie zasadniczo zmienić życie na lepsze. A to znaczy, że pracował nie tylko z powodu dziecięcej, niepokonywalnej ciekawości, sądził, że wybebeszy świat jak lalkę i zobaczy, co ma tam w środku, nie dla korzyści czy potwierdzenia własnej wartości — chociaż oczywiście i ciekawe to aż do szału, i chciałoby się utrzeć wszystkim nosa. A myśli pchają się, z przyjemnością odnotowujesz, że własna genialność staje się faktem, i oklaski się marzą; ale najmocniej marzą się jakieś zupełnie nieokreślone, jakieś pozytywne wstrząśnienia wszechotaczającego eteru. To wystarczyło, żeby mnie…

— A ja jestem pewien, że tak było. Ty jesteś radziecki człowiek, czysty jak kryształ! Ciebie już w przedszkolu nauczyli, że wszystko, co robisz, powinno sprzyjać postępowemu ruchowi postępowej ludzkości w kierunku lśniących szczytów. Bo jeśli nie będzie sprzyjać, to nie warto tego robić. Dobrze mówię, stary?

Malanów uśmiechnął się bezsilnie.

— Dobrze.

— Nie mogło być niedobrze. Ja też przez to przeszedłem… Kiedy nie ma umiejętności ani możliwości ulepszania własnego życia według własnych potrzeb, wcześniej czy później zaczynasz marzyć o szczęściu powszechnym. Przecież przy szczęściu powszechnym moje szczęście, ale frajda, powstanie automatycznie! Na dodatek będzie to bezpieczne, nikt ni będzie zazdrościł, ani rzucał kłód pod nogi, wszak wszyscy będą szczęśliwi… — Weingarten odchrząknął przeciągle, alb oczyścił nos, albo wyemitował jakiś nie znany Malanowowi kalifornijski wykrzyknik. — Więc zapomnij o tym wszystkim stary, rozumiesz? Jeśli chcesz coś osiągnąć, zapomnij o tyr~ natychmiast. Właśnie teraz, póki z tobą gadam. Nie wiem, czy to jest tam u was możliwe. Mnie się tu udało. Dopiero kiedy się od tego uwolniłem, dopiero wtedy zrozumiałem, jak byłem tym przesiąknięty. Dlatego ryzykuję stwierdzenie, że ty, stary, jesteś tym również przesiąknięty. W o wiele większym stopniu niż ja. Posłuchaj więc: Nie wiem, w czym leży problem…

A ja wiem, pomyślał Malanów.

— …ale należy myśleć, o czym tylko chcesz, tylko nie o tym. Stawiaj przed sobą, jakie chcesz cele, byle nie te. Pieniądze, premie, własną fabrykę produkującą prezerwatywy z M-kawern, zawał konkurenta, nowy samochód dla żony, szacunek, dziewczyny, jachty i Sandwichowe, kurna, Hawaje, ale tylko nie komunizm. Wtedy wszystko ci wyjdzie. Więc jeśli obiecasz pracować pod takim warunkiem, to góry tu przewrócę i wyciągnę was wszystkich, wszystkich, obiecuję, Mitka. Myślisz, że zapomniałem o was? O, takiego!

W słuchawce coś stuknęło; prawdopodobnie Walka, chociaż nikt go nie widział, odruchowo uderzył dłonią w wewnętrzną stronę łokcia i omal nie upuścił słuchawki.

— Rozumiesz? Obiecuję! Ale i ty obiecaj! Przecież jesteś łebski facet! Jeśli dobrze sobą pokierujesz, odpadną wszyscy… — Weingarten zamilkł. — Czego milczysz i dyszysz, jakbyś zobaczył białogwardzistę? Parszywy konformista ośmiela się radzić dumnemu wnukowi Słowian? To ciebie szokuje?

— Ty tam na wolności, według mnie, trochę się zawinąłeś na swoim żydostwie.

— Pewnie, że tak — zaburczał Weingarten. — W demokracji wszystkie manie i schizy rozkwitają bujnie jak kwiecie. Obficie. Wiadomo, że tak jest najlepiej. Ja, pionier bohater, przed obliczem swoich towarzyszy obiecuję: stać według wzrostu, chadzać w szeregu, ssać według rozkazu drużynowych, nigdy nie posiadać cech narodowościowych ani płciowych… Dobra, pogadamy o tym, jak przyjedziesz. Nawiasem mówiąc, tutaj też jest antysemitów powyżej dachu. Tak więc będziesz miał przed kim się wyżalić.

— Walka, ty pijany kretynie, nie denerwuj mnie! Weingarten zarechotał zadowolony.

— No, teraz słyszę normalną mowę. Bo wcześniej jakbym rozmawiał nie z człowiekiem, lecz z niewyrośniętym cherubinem. Nie wiadomo: słyszy mnie czy tylko słodkie dzwonienie rozlega się we łbie. Kacową… to znaczy duchową tęsknicą wiedziony do ojczyzny jam zadzwonił i nie wyrośnięty cherubin mi się pokłonił! Zrobimy tak. Nic mi teraz nie odpowiadaj. Zadzwonię za kilka dni. Myśl. Dobrze pomyśl, Malanów! Takiej szansy więcej nie będzie! — I nagle dodał całkiem cicho, zupełnie inaczej: — Słowo honoru, Mitka. Naprawdę chcę ci pomóc. I… bardzo się stęskniłem.

Malanów przełknął spazm w gardle. Potrząsnął głową.

— Rozumiem, Walka — powiedział równie cicho i trochę zachrypniętym głosem. — Dziękuję.

— Dziękuję kieliszka nie napełni! — niespodziewanie rozjuszył się znowu Weingarten. — Nie potrzebuję twojego dziękuję, tylko tego, żebyś tu był i zrobił coś sensownego!

— Pomyślę.

— No to dobrze — znowu cicho rzekł Weingarten. Milczał chwilę, ciężko dysząc. Zapytał: — Widujesz kogoś?

— Kogo? — odruchowo zapytał Malanów, chociaż od razu zrozumiał, o kim mowa.

— Kogoś… z nas.

— Tylko Głuchowa. Wczoraj się nieźle napiliśmy. A tak w ogóle to tylko w szachy gramy…

— Co ty, do partii starych się zapisałeś, Malanów? Oj, nie pozwolę ci na to. Nie pozwalam! A… tego…

— Fila?

— Tak. Wieczerowskiego.

— Nie, nic o nim nie wiem.

— Jeśli nagle się pojawi, to trzymaj się z daleka — nieoczekiwanie powiedział Weingarten. — To jest… trzeci typ. Nie ty i nie ja, lecz… fanatyk. Kapłan czystej nauki, dręczyciel psów i królików. Jak on wtedy nas z tobą owinął… jak zwierzątka doświadczalne! Nigdy mu tego nie wybaczę. A jak odgrywał takiego nie do ruszenia! Wszyscy siedzimy równi, ocipiali, a on jak gdyby nigdy nic obdarza nas radami. „Mimo wszystko potrafię panować nad sobą, biedne moje baranki, zajączki-pączki!” — ironizował niemal ze złością. — Znalazł się Tarkwiniusz Pyszny… Z ciebie też zrobi albo królika, albo dręczyciela, a królikami staną się twoi bliscy, już to przerabialiśmy.

— Walka… u ciebie też coś… się działo?

— Ni cholery! — wściekł się Weingarten. — Ja jestem norma-aalnym konformistą! Mnie ta wasza boska prawda potrzebna jak Iljiczowi kibel w mauzoleum. Ja pracuję z przyjemnością, rozkoszuję się materialnymi wynikami mojej pracy i nikt mnie nie rusza. Wszystkie prawdy, Malanów, nabierają sensu tylko wtedy, gdy zaczynają poprawiać byt, rozumiesz? No, to wszystko, stary. Pamiętaj, co powiedziałem. I myśl, myśl, myśl!

— Przekaż swoim pozdrowienia!

— Obowiązkowo. Ściskam! I rozłączył się.

Przez kilka sekund Malanów siedział nieruchomo, ciągle trzymając słuchawkę przy uchu. Potem zdecydowanie odłożył ją na widełki owiniętego taśmą izolacyjną, trzykrotnie już rozbijanego aparatu i wstał.

— Wylałam twoją ogórkową do garnka — rzekła Irka, gdy wszedł do kuchni. — Zaraz odgrzeję. Kto tam się na ciebie zwalił?

— Głuchów — powiedział Malanów. — Zapraszał na klina. — A sygnał był jak z międzymiastowej — zdziwił się Bobka.

— Mnie też się tak wydawało. Nie, to swoi. Ireczko, zaraz wyjdę na jakieś trzy godziny… ale nie do Głuchowa, nie bój się.




Rozdział 4





12


…wiście, nabity jak diabli, Malanów ledwie się wcisnął. Zamierzał nawet przepuścić ten i czekać na następny — jeśli długo autobusu nie ma, istnieje szansa, że za chwilę przyjadą dwa albo nawet trzy pod rząd, tak głosi ludowa mądrość; ale Malanów i tak już był spóźniony Poza tym chciał jak najwcześniej wrócić do domu. Bardzo chciał. Przeczucie nadchodzącego nieszczęścia zgniatało skronie, lodowym językiem lizało serce, które, odskakując, opuszczało takty. Przekonać się i do domu. O czym się przekonać? Nie wiedział. O czymkolwiek.

Walka więcej nie zadzwoni. Może nawet już żałuje, że dzwonił.

A może i nie, może rzeczywiście się stęsknił. I ta jego pamiętna swoboda, doprowadzona teraz do kwadratu, do sześcianu. Czy jest niewymuszona? Pewnie wręcz przeciwnie, wynika z niepewności, jak rozmawiać.

Ale dlaczego ani razu nie napisał — ani listu lub choćby przynajmniej widokówki? Bo ja nie wiedziałem i nadał nie wiem, na jaki adres w razie czego pisać listy. A mój adres się nie zmienił! Weingarten zniknął na osiem lat i nagle — proszę bardzo! Może jednak coś się stało, tylko on się nie przyzna…

Jak to się wszystko zabawnie potwierdza! Tak. Bardzo zabawnie. Jeśli teoria wykazuje nawet najmniejsze przewidywalne możliwości, nie jest wyłącznie majaczeniem. Czyli…

— Proszę skasować mi bilet.

— Nie mogę, przykro mi. Nie podniosę ręki.

Zuch, Walka. Zrobił jednak… Pewnie dostanie Nobla. Dobrze by było. Prędzej do domu.

W ciężkim powietrzu nabitego po dach autobusu, wolno i z wysiłkiem jadącego po kałużach, obrzydliwie śmierdziało siwuchą z cebulą; z tyłu na Malanowa ktoś naparł i boleśnie wbił pod łopatkę jakiś ostry kant. Malanów zaczął się wiercić, wić jak robak, aby przepuścić kant obok siebie.

— Czego szturchasz, baranie? — ktoś zapytał niewyraźnie, ale głośno. — Jak zara pchnę, to kości nie pozbierasz.

Malanów nic nie odpowiedział i nie odwrócił głowy.

— Czego się gapisz? — zapytał ten ktoś i mocniej nacisnął. — Może pogadamy? No to wyłaźmy z tego pierdolnika, możemy se wyjaśnić?

Malanów milczał.

— Ale baran!

Malanów milczał. Podskakując na koleinach zmasakrowanego asfaltu, przeciążona blaszana trumienka wlokła się przez wilgotną mgłę. Ubici i sklejeni w jednolitą niczym żabi skrzek masę, pasażerowie ponuro, zgodnie podskakiwali razem z nim — jedni w półprzysiadzie, inni niemal uwieszeni na poręczach — różni nieszczęśliwi ludzie.

— Milczysz? Pewnie jesteś za Gajdarem, boś się tak nadmuchał? Nic to, na jesień wszystkich was po obozach rozpier…




13


…wyskoczył z autobusu przystanek za wcześnie i przyszło mu z pół kilometra brnąć po błocie na piechotę. Wilgotny wiatr przenikał aż do kości. Z prawej ciągnęło się koszmarne pustkowie rozjeżdżone przez traktory i buldożery, całe w gliniastych pagórach i kałużach, z ogryzkami betonowych płyt i splotów zardzewiałego drutu wyrastającego z ziemi obficiej niż piołun; za pustkowiem niewyraźnie piętrzyły się w zgniłej mgle bloki mieszkalne. Z lewej ciągnął się nie mający końca betonowy płot. Mogła się za nim mieścić cała rakietowa baza, a może po prostu przechowalnia warzyw; ale w pewnej chwili płot przerwała podniszczona, przekrzywiona buda z żelazną zatrzaśniętą bramą z boku i Malanów z wypłowiałego szyldu na budzie dowiedział się, że znajduje się tu ni mniej, ni więcej, tylko „Spółka akcyjna Lakon”. Z drugiej strony powierzchni spółki akcyjnej widniały w mokrym zmierzchu gołe drzewa; najpewniej był tam cmentarz. A z przodu i z prawej kanciastymi ciemnymi blokami wznosiła się mroczna, stopniowana jak budowle Tenochtitlanu fabryka.

Malanów doszedł do przystanku, na którym powinien wysiąść o szóstej siedem, gdyby lepiej się zorientował. Na przystanku nie było nikogo i w ogóle nie było widać żywej duszy. Do fabryki miał sto metrów; między przystankiem i fabryką ciągnęły się przysadziste garaże, również w jakimś militarnym stylu, jakby na poły wtopione w naszpikowaną szlaką i odłamkami glinę. Na ślepej ścianie pierwszego garażu widniał niemal konieczny na każdym dzisiejszym śmietniku napis kredą „Jelcyn Judasz” z towarzyszącą faszystowską swastyką. Syczał wilgotny wiatr. Teren akurat do kręcenia filmu grozy… albo o holocauście…

No, to tyle. Warto było tyle się wlec, żeby się przekonać… O czym?

Malanów oparł się zwilgotniałym na plecach płaszczem o go-frowaną blaszaną ścianę przystanku. A gdzie przystanek w przeciwnym kierunku, żeby dojechać do metra? Aha, tam. Jak najprędzej do kochanej stacji Park Zwycięstwa. Przynajmniej jakaś cywilizacja. Światła się świecą. Ludzie… Dopiero co, dosłownie dopiero co, ludzi było za dużo — w metrze, na przystanku, w autobusie… A teraz nie ma ich zupełnie. Wymarli. Martwa ziemia pod martwym niebem. Dwie pustynie odbijają się jak w lustrze… Tyle że z nieba, na szczęście, nie sterczą druty i nie sypią się żelazobetonowe odłamki. Takie coś to umiemy tylko my. Królowie stworzenia. Nie ma Wieczerowskiego.

Nie ma Wieczerowskiego.

Jak zimno.

Nie ma.

No i dobrze. Teraz można wracać do domu. Jak dobrze będzie w domu, ze świadomością, że to wszystko sam sobie wymyśliłem i że to po prostu nieporozumienie albo żart.

A może Fil szedł tutaj, ale nie doszedł? Może coś się z nim stało w ostatniej chwili? Przecież bał się kogoś… czegoś… Może pospacerować po tym wygonie?

Może… leży tu gdzieś… obok? I nawet nie może zawołać?

Nie, to już idiotyzm. Szukać nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po co, bez cienia pewności, że to w ogóle ma sens… Po tym koszmarnym błocie! Malanów, nie wariuj.

Samo ŁOMO. Czyli nie na przystanku. Na terenie fabryki? Ale jak tam wejdę? A on? I gdzie tam szukać?

Może najzwyczajniej przy samym ŁOMO? Nie na przystanku, lecz obok budynków…

Malanów odepchnął się ramieniem od blachy i poszedł w kierunku budynków, wzdrygając się od łaskoczącego po żebrach ziąbu i starannie patrząc, gdzie postawić nogę. Wybór był nieduży: kałuża — błoto, kałuża — błoto; błoto było gęste, lepkie, przeciągle cmokało i niechętnie oddawało stopę, co krok usiłując zassać obuwie.

Mętny ciemny kontur znajdował się w samym środku szarego kisielu tworzącego niebo, a do ściany zostało ze dwadzieścia metrów, kiedy zza jednej z betonowych podpór, na których opierały się szeregi okien pierwszego piętra — i nie dało się nawet w duchu nazwać tych betonowych słupów wykwintnym architektonicznym słowem „kolumna” — wyszedł człowiek.

Nie przypominał w niczym Wieczerowskiego. Wielodniowa ruda szczecina na zapadniętych policzkach; długa łysina, dzieląca dwie kępy rudosiwego mchu nad uszami; szerokie, pomarszczone, łuszczące się czoło; zachlapany dawno temu zaschniętą już brązową farbą, przeżuty płaszcz bez połowy guzików, pod nim gruby sweter z wysokim podartym kołnierzem… Spodnie ozdobione glinianymi zaciekami. Mroczny, zastraszony, przez cały czas wypatrujący miejsca, z którego przyjdzie cios. Spojrzenie przypartego do muru. Menel. Zbieracz butelek po śmietnikach. Strach patrzeć.

— Wiedziałem, że przyjdziesz — powiedział człowiek. Przeziębiony, zachrypnięty głos.

Kilka sekund stali nieruchomo, potem objęli się. Fil pachniał również jak menel. Zastałym nieporządnym brudem i nie pranym ubraniem, noclegami na strychach…

— Boże, Fil! — wykrztusił Malanów. — Co się z tobą dzieje? Gdzie żyjesz?

— Nieważne — uciął Wieczerowski i zabrzmiało to jak kiedyś: ani cienia wątpliwości, tylko ta rudosiwa pewność, że skoro powiedział „nieważne”, to znaczy, że jest to nieważne.

— Nie masz gdzie mieszkać, Fil? Przecież u nas…

— Poczekaj, Dima, nie miotaj się. Nie potrzebuję niczego. — Przez chwilę gryzł wysuszoną na wietrze, obsypaną czarno- krwawymi kleksami wargę. — Napisałem ten idiotyczny liścik i przywołałem cię tutaj, dlatego że nic lepszego nie mogłem wymyślić. Nie jesteśmy szpiegami, nie mamy doświadczenia.

Malanów milczał.

— Ale koniecznie muszę porozmawiać z tobą sam na sam, bez miejskiego hałasu… I żeby nikt o tym nie wiedział. Mam nadzieję, że nic nie wypaplałeś Irinie?

— Nie — cicho odpowiedział Malanów. — Wcale nie miałem pewności, że dobrze zrozumiałem.

— A jakbyś miał, wypaplałbyś?

Malanów zebrał myśli. Wieczerowski zmienił się. Zapewne najbardziej z nich wszystkich. Być może bardziej niż wszyscy oni razem wzięci. I nagle w pamięci pojawiły się słowa Walki.

Takie przypadki się nie zdarzają.

Groza znowu liznęła serce.

Fil, przyjacielu…

— Gdybym miał — cicho rzekł Malanów — powiedziałbym. Wieczerowski skrzywił się pogardliwie.

— Dawno jesteś w Piterze?

— Nieważne.

— A co jest ważne? Pauza. Potem:

— Mam nadzieję, że się nie śpieszysz?

— Żartujesz? Specjalnie tu przyjechałem! I w ogóle, Fil… Co się z tobą dzieje? Jesteś zdrowy? Dlaczego nie przyszedłeś do nas? Na przykład jak liścik wrzucałeś do skrzynki… i w ogóle… jak przyjechałeś, od razu trzeba było…!

— Nie trzeba było — rzucił Wieczerowski.

Malanów zamilkł. Wieczerowski patrzył spode łba, zimno i obco.

— Nikt nie może wiedzieć, że się spotkaliśmy. Nikomu nie mogę teraz wierzyć. Właściwie nawet tobie… Po prostu nie miałem wyboru i… prawdopodobieństwo twojej zdrady jest najmniejsze. Nie sądzę, żebyś to był ty. Ciebie jako ostatniego bym podejrzewał. Masz zbyt mało wybujałą fantazję. Już wtedy dziwiłem się, jak mogłeś wpaść na M-kawerny.

— Jakoś mogłem — cicho powiedział Malanów.

— Wiele zrozumiałem — oświadczył Wieczerowski. — Wiele zdążyłem zrobić. Zebrałem olbrzymi materiał.

Malanów uśmiechnął się i od razu poczuł, że w tym uśmiechu jest obecny wstrętny i zupełnie niepotrzebny w tej chwili odcień przypochlebiania się, ale nic nie potrafił z tym zrobić.

Rozpaczliwie nie podobała mu się tonacja tej rozmowy. Nie była przyjacielska. Nie była to nawet tonacja zwierzenia. Należało ją zmienić za każdą cenę.

— Wyobrażam sobie, jakie cuda widziałeś.

— Tak… cuda… Wiele było różności. Nawet wam się nie śniły, biedne moje baranki, kotki-pieski… Zamilkł.

Opadał zmierzch. W oddali, ledwie przeświecając przez wodnistą zawiesinę, okna zanikających domów rozjarzyły się ciepłem. Wyjąc tak, że słychać było na kilometr, pod mętną latarnię podjechał i zatrzymał się świecący wewnątrz zgnilizną, niemal pusty trolejbus. Cała ludzka kasza została odcedzona na poprzednich przystankach; tu, w tej błotnistej tundrze, złożył tylko kilka jaj i kiwając się spazmatycznie, ponownie ruszył.

Wieczerowski nieufnie odprowadzał spojrzeniem tych, którzy wysiedli, póki nie zniknęli we mgle. Wtedy przeniósł wzrok na Malanowa. Nieufność została w jego spojrzeniu.

— Im dalej się osuwałem, tym intensywniejsze stawało się przeciwdziałanie. Byłem na to przygotowany, ale zupełnym zaskoczeniem było jego ukierunkowanie… dosłownie świadome. Jak gdyby ktoś umyślnie się naigrawał. Stopniowo doszedłem do wniosku, że świadomie próbuje mi przeszkadzać ktoś, kto posunął się co najmniej tak daleko, jak ja. Długo odpędzałem tę myśl, ale w końcu nie dało się dłużej udawać Greka.

Pauza. Wieczerowski odetchnął. Myślał chwilę. — I chcę teraz cię zapytać, Dimka… Czy nie masz jakichś pomysłów co do tego, kto to może być?

— Świadome i przemyślane przeszkadzanie tobie? — zapytał Malanów i zupełnie nieświadomie uśmiechnął się. — Nie. Nie mam żadnych przypuszczeń.

— Z twojego tonu wnioskuję, że masz jakieś inne przypuszczenia. Opowiesz potem, jeśli zostanie nam trochę czasu.

— Fil, jeśli opowiedziałbyś dokładniej, co już wiesz i co osiągnąłeś, to może mógłbym odpowiadać na twoje pytania w bardziej świadomy i przemyślany sposób.

Wieczerowski znowu długo wpatrywał się w twarz Malanowa, przygryzając wargi. Tak człowiek mógłby patrzeć na chrabąszcza, na motyla, szacując: przyda się do kolekcji czy nie, nabić na szpilkę czy po prostu rozgnieść… Potem powiedział:

— Obejdzie się. Nic to nie da.

Malanów wzruszył ramionami. Wieczerowski nie chciał od-tajać. To było straszne. I bardzo nieprzyjemne.

— Co wiesz o naszych? — zapytał Wieczerowski. Malanów ponownie wzruszył ramionami.

— O Zacharze nic. Z Głuchowem wszystko w porządku, spotykamy się dość często.

— Tak czułem. Godny zespół.

— Tak, akurat. Albo w szachy gramy, albo wódeczki się napijemy…

Wieczerowski roześmiał się ochryple.

— Walka dzwonił dzisiaj z Ameryki. Akurat dzisiaj, wyobrażasz sobie? Ale on nikomu nie przeszkadza, możesz być spokojny. Upaja się sobą. Skończył swoją rewertazę. I nikt mu, według jego słów, nie przeszkadzał.

— Weingarten? — Wieczerowski nastroszył się z obrzydzeniem. — Rewertazę?

— Mówi, że tak. Mówi, że zamierzają go wysunąć do Nobla. Może trochę dołożył, przecież go znasz…

— Oj, znam! — powiedział z niezrozumiałą intonacją Wieczerowski. — 1 nikt mu nie przeszkadzał?

— Mówi, że nie.

— To niemożliwe.

— Ależ, Fil… Co kupiłem, to sprzedaję.

— Nie ty kupiłeś! — gwałtownie zaoponował Wieczerowski. — Ciebie kupili! Jak głuptasa!

Malanów nie odezwał się.

— Jeśli Weingarten potrafił skończyć pracę, którą powstrzymywał swoim naciskiem Wszechświat, to znaczy, że potrafił jakoś uwolnić się od nacisku Wszechświata. Czyli jakoś nauczył się kierować tym naciskiem! Ach, Walka, Walka… Taki, rozumiesz, enfant terrible… według siebie!

— Fil, nauczyć się uwalniać od nacisku i kierować naciskiem to zupełnie to samo.

— Co mówisz?

Malanów patrzył w jego rude oczy i przypomniał sobie, j; Wieczerowski — wytworny, mądry, czysty — łagodnie i pewnie mówi, nie wątpiąc ani trochę w swoje racje: Być może z czasem nauczymy się odsuwać ten nacisk w bezpieczne dziedziny, a może nawet wykorzystywać do swoich celów… Przypominał sobie, jak zachwycając się przyjacielem, notował później: Zupełnie prawdopodobne, że Wieczerowski znajdzie kluczyk do rozumienia tej złowieszczej mechaniki, a nawet, być może, i kluczyk do sterowania nią…

— Za bardzo przywykliśmy do tego — zaczął Malanów — że kolejny poziom rozumienia świata to kolejny poziom jego wykorzystania do swoich celów. A jeśli w tym przypadku jest inaczej, Fil? Nie przyszło ci to do głowy? Zrozumieć można, ale wykorzystywać nie wolno? Możemy tylko określić się względem tego nowego rozumienia. Tylko ustalić pozycję. Nic więcej.

— Powtarzasz słowa, którymi usiłowałem dotrzeć wtedy do was — odparł Wieczerowski. — Musimy pójść dalej. Na dzisiejszym poziomie to, nad czym tak się rozwodzisz, to nic innego, tylko osłodzona kapitulacja, nic innego.

Malanów milczał, zbierając myśli. I nagle przypomniał sobie, że chciał tylko się przekonać i milczeć, nie odzywać się ani słowem. Ale w istocie przecież milczę, uspokoił siebie.

— Czy można nazwać kapitulacją to, że człowiek godzi się na konieczność oddychania? — zapytał. — Czy szanowałbyś szaleńca… zarozumialca… który poderwałby się przeciw tej konieczności z krzykiem: Dość! Trzeba iść dalej!

— Sofistyka! — Policzkiem Wieczerowskiego szarpnął tik. — Wszystko zależy od sytuacji. Kiedy człowiek chce przeniknąć do innych światów, gdzie nie da się oddychać, to żeby uwolnić się od tego przymusu oddychania, wymyśla skafander, aparat do nurkowania…

— Akurat przeciwnie — miękko odpowiedział Malanów. — Zrobił wszystko, żeby przenieść do tych światów konieczność oddychania.

— Wybacz, ale to bzdura. To oczywiste, że gdyby znaleziono sposób odejścia od konieczności oddychania, to w istotny sposób zwiększyłoby to możliwości człowieka.

— W ten sposób zostanie z człowieka niewiele, co, Fil?

— Mnie to nie interesuje. O wiele bardziej interesuje mnie, co jeszcze wiesz o Weingartenie.

Malanów wzruszył ramionami.

— Nic. Obiecał, że zadzwoni za kilka dni… Chociaż, być może, nie zadzwoni. Chce mnie ściągnąć tam, do Stanów… żebym pracował.

Wieczerowski znowu zabrał się do gryzienia czarnych strupów na wargach.

— Zamierza wszystkich wciągniętych do sfery zagarnąć pod swoje skrzydła. Cóż, logiczne. Pojedziesz?

— Za wcześnie, żeby o tym mówić… Nie sądzę, żeby coś z tego wyszło. — Malanów sam poczuł, że wstrętnie mamrocze, i potrząsnął głową. — Ach, Fil! Nigdzie nie pojadę, coś ty!

— Uważaj — poważnie powiedział Wieczerowski. — Ja ci jeszcze wierzę. Ale jednocześnie byłoby bardzo ciekawe i ważne wiedzieć… Czyżby to naprawdę Weingarten? A Głuchów? — nagle przypomniał sobie.

— Co Głuchów? — zapytał zmęczonym głosem Malanów.

— Nie sprawiał wrażenia, że wie więcej, niż mówi?

— Fil, ty nie pracujesz teraz w KGB?

— Głupi jesteś, Mitka…

Przez sekundę brzmiał dawny głos Fila. Malanów natychmiast rozluźnił się.

— Wybacz. Po prostu zadajesz dziwne… bezsensowne pytania. O czym niby wie? O czym mówi?

— Naprawdę nie rozumiesz? — Wieczerowski podniósł głos. — O wszystkich naszych perturbacjach.

— Wczoraj cały wieczór gadaliśmy o naszych perturbacjach. Właściwie on mówił. Ja milczałem.

— Dlaczego?

— Bo jestem tchórzem.

— Ach tak? A masz coś do powiedzenia? — Mam.

— Oho? No to mów.

Malanowowi pociemniało w oczach; na chwilę zniknęła i latarnia na przystanku, i dalekie rozmyte ogniki okien.

Fil patrzył wyczekująco i poważnie. I nieco ironicznie. I niewątpliwie z góry.

Po to tu przyjechałem.

Nie mogę, nie mogę, nie mogę!!! Nie wolno!

Jak on schudł. Ten podarty kołnierz… A przecież zawsze wyglądał, jakby właśnie zakończył five o’clock z królową brytyjską. A płaszcz — cudzy, za duży, wisi jak na wieszaku… Co on wymyślił, jaki świadomy opór? Wrogów szuka, rudy? Przecież zwariuje.

A może już…

Czyżby szlachetne dążenie do takiego zrozumienia, żeby można je było wykorzystać, było tylko jedną z form dążenia do podporządkowania? Kiedy podporządkowanie się nie udaje — raz się nie udaje, drugi, trzeci, czwarty — i nie powstają wątpliwości co do możliwości podporządkowania, umysł, sam tego nie zauważając, usprawiedliwia się z dręczenia tych, którzy już wcześniej się podporządkowali, i teraz złośliwie intryguje przeciwko nim?

Jaka koszmarna pułapka… Biedny Fil.

Trzeba to wyjaśnić. Koniecznie trzeba wyjaśnić. On to zrozumie.

— Pewnie będę długo mówił, Fil.

— Postaraj się skracać. Nie wiem, jak twój, ale mój czas jest drogi.

— Postaram się. — Malanów wcale nie był pewien, co z tego wyjdzie. Ani razu nie mówił o tym, ani razu nawet nie próbował przemyśleć tego tak, żeby sformułować wszystko logicznie i konsekwentnie. — Najpierw dwa malutkie lematy. Wierzysz w telepatię?

Na wątłej twarzy Fila natychmiast pojawiło się ironiczne lekceważenie.

— Widzisz, Dima — powiedział Wieczerowski z przesadną uprzejmością. — Jestem, wiesz, uczonym. Operowanie kategoriami wiary i niewiary zostawmy nawiedzonym.

— Dobrze. Powiem inaczej. Wykluczasz możliwość istnienia telepatii?

— Nie zastanawiałem się nad tym. Ale słowo honoru, Dima, wszystkie te latające talerze, podskakiwanie stolików, poltergeisty…

— Nie wykluczasz. Dobrze. Ja też się tym nie zajmowałem jakoś starannie, ale nie mogę ze stuprocentową pewnością tego wykluczyć. Istnieje szereg faktów, których nie da się zmieść jednym ruchem. Ale jeśli istnieje jakiś nieznany i nie podlegający naszej świadomości typ postrzegania sygnałów, to dlaczego, powiedz, powinniśmy wychodzić z założenia, że tylko nasze umysły są w stanie generować te sygnały? Jeśli we Wszechświecie zachodzi pewna wymiana informacji…

— Tak. Pełny zestaw banałów. Telepatia, przybysze… Co tam jeszcze masz w swoim skarbczyku?

— Nie przybysze, poczekaj. Wszystko, co… Na przykład twoja homeostaza. Na początek. Jeśli we Wszechświecie zachodzi pewna samoregulacja, sygnały towarzyszące sprzężeniom zwrotnym mogą czasem zupełnie dobrze… czasem, powtarzam, bardzo rzadko… być odbierane przez ludzi. Jako niepewne, nie-werbalizowane, olbrzymie obrazy, do których wątła i przyziemna ludzka świadomość będzie usiłowała przypasować jakieś adekwaty w zwyczajnym obrazowym szeregu. Następnie jeszcze raz nastąpi uproszczenie: przy próbie znalezienia dla tych wtórnych obrazów adekwat słownych, próbie wypowiedzenia ich na głos. Wyobraź sobie… powiedzmy… czerwone przesunięcie. Zjawisko wyraźnie owocujące poważnymi zmianami budowy Wszechświata za miliard lat. Według twojej teorii, zjawisko wyraźnie podpadające pod kategorię zjawisk, które Wszechświat powinien hamować. Znaczy to, że Wszechświat nie może być po prostu nafaszerowany pewnymi sygnałami, na wszelkie sposoby manifestującymi negatywny stosunek do czerwonego przesunięcia. Nie ma w nich emocji, tylko rozkazy typu: „zjawisko niosące niebezpieczeństwo; wstrzymać”. Włącza się homeostaza. Ale co się dzieje, kiedy któryś z tych sygnałów wpada nieumyślnie w ten czy inny szczególnie wrażliwy, szczególnym talentem obdarzony ludzki mózg? Sto lat temu, tysiąc lat temu… Od czasu do czasu. Zupełnie nie rozumiejąc, o co w sumie chodzi, człowiek, który odebrał sygnał, przeżywa koszmarny lęk, nieprzezwyciężalny i na niczym konkretnym nie oparty wstręt do czerwonego koloru. Do tego, co — będąc człowiekiem — odbiera jako czerwony kolor. No i co dalej? U jednego obraz czerwieni wywoła skojarzenie, powiedzmy, z sygnalizacją uliczną, u drugiego z lampką nad burdelem, u trzeciego z kremlowską gwiazdą. Powstaną zupełnie różne, ale emocjonalnie jednakowo nasycone interpretacje. To się nazywa objawienie. Każde z nich jest zrodzone przez przybyły z zewnątrz emocjonalny wstrząs i jednocześnie przez realia własnej kultury, istniejącej w danym czasie i w danym miejscu.

— A co to ma do rzeczy?

— To, że tak powstały wszystkie religie. Wyjaśnia to, co jest w nich wspólnego, szczególnie co się tyczy powstania świata i innych ogólnych zasad… i jednocześnie to, że po ludzku nie da się ich pogodzić.

— Dlaczego mieszasz do tego religie? — podejrzliwie zapytał Wieczerowski.

— Lemat drugi — odpowiedział Malanów. — Sformułujmy to tak: ilość wytwarzanej informacji jest wprost proporcjonalna do ilości energii, względem której ta informacja powstaje. W zakres tej energii wchodzi zarówno jej składowa materialna… to znaczy ta jej część, która zgęstniała w postaci cząstek jąder, jak i oczywiście substancje.

— Poczekaj — powiedział Wieczerowski, strasznie poruszając pokrytym guzami czołem. — Nie rozumiem. Wóz przed koniem… Za pomocą której ta informacja powstaje?

— Względem której ta informacja powstaje — powtórzył Malanów. — Posłuchaj, to proste.

— Dziękuję! — zakpił Wieczerowski.

— Poczekaj, nie gorączkuj się. Wyobraź sobie, że siedzisz z zamkniętymi oczami. Nieważne, jak jesteś utalentowany, jak długo będziesz tu siedział i rozmyślał, wcześniej czy później staniesz przed pewną granicą, poza którą twoje myśli nie mogą się przesunąć. Twoje odczucia dają przecież olbrzymią, ale nie nieskończoną liczbę informacji do opracowania. Żeby zasadniczo zwiększyć efektywność, musisz otworzyć oczy. Zobaczyć pokój, w którym siedzisz. I wcześniej czy później zetkniesz się ponownie z tym samym problemem: granicą. Będziesz wtedy musiał wyjrzeć na ulicę albo jakoś ustalić, że ściany to nie po prostu ściany, lecz molekuły. I tak dalej… pewnie w nieskończoność. Najogólniej można to sformułować tak: aby podtrzymać proces powstawania informacji, należy wciągać do tego procesu coraz to nowe ilości materii. We wszystkich jej postaciach, rzecz jasna… namacalnej i energetycznej. Odwrotna kolejność. I energetycznej, i namacalnej.

— Przypuśćmy… — ponuro powiedział Wieczerowski. — Ale nie rozumiem, dokąd zmierzasz. To jakieś brednie.

— Być może, Fil, być może. Ale, powiedzmy, dla… dla Wszechświata wyposażonego w zdolności i możliwości, jakie nam się nawet nie śniły, mechanikę procesu można przedstawić nieco inaczej. Najprostszy, najbardziej oczywisty… jeśli jesteś wszechpotężny, oczywiście… najbardziej ekonomiczny i racjonalny sposób zwiększenia ilości materii zużytej do stworzenia owej informacji to zmaterializowanie tej już stworzonej informacji!

Wieczerowski uważnie słuchał, garbiąc się i wpatrując w ziemię. Ale teraz, po kilku sekundach milczenia, wzdrygnął się i wolno, jakby z trudem, podniósł ciężkie spojrzenie i spojrzał na Malanowa.

— Wydaje mi się — rzekł głucho i niechętnie — że już wtedy umawialiśmy się, żeby nie rozpatrywać koncepcji Bozi.

— A niby dlaczego? — zapytał Malanów.

— No tak… — Wieczerowski wyprostował się i przeciągnął, zaciskając i prostując palce w kieszeniach płaszcza. — Nie mamy więcej o czym rozmawiać.

— Poczekaj, Fil, poczekaj. Poczekaj! Bez uprzedzeń! Dlaczego samorzutne powstanie materii wydaje ci się normalne i naturalne, a samorzutne powstanie informacji to obskurantyzm i bezsens?

— Dlatego — wycedził Wieczerowski — że informacja wymaga nosiciela!

— A materia nie wymaga? I co my wiemy o nosicielach? Kto sto lat temu mógł wyobrazić sobie, że cały regał z foliałami można zmieścić na jednym dysku! Wyobraź sobie, że we Wszechświecie odbywa się gigantyczny proces tworzenia. Nie wiem, kiedy i jak się zaczął. Tak samo jak ty zupełnie nie wiesz, kiedy i z jakiej okazji huknął wielki wybuch. Tak więc właśnie ten proces tworzenia, raz się rozpocząwszy, nie mógł nie wywołać tego wybuchu! Zobacz, jaka masa wszelakiej różności była już wymyślona, jak żywiołowo przebiegał proces rozszerzania się Wszechświata. Pamiętasz, podczas studiów nogi nam się trzęsły z marzycielskiej pokory, kiedy czytaliśmy o tym, że wyniki zachodzących w pierwszych minutach procesów, kiedy z chaosu czystej energii oddzieliła się najpierw grawitacja, potem neutrino, określiły fundamentalne właściwości naszego świata na całą resztę życia. Ale to tempo… Czy to nie jest dowód na to, że same te procesy zachodziły według jakichś wcześniej powstałych matryc? A teraz? Nie żyjemy przecież w homeostazie, lecz w rozwijającym się systemie!

I właśnie okruchy wypełniającej świat informacji o tym, jak ten system się rozwija, wyłapywali prorocy i usiłowali zawrzeć w objawieniach. Zapewne i do dnia dzisiejszego wyłapują i usiłują, przecież system wciąż się rozwija! Wciąż! Według klasycznej teorii, ładunek elektryczny, barionowe i leptonowe liczby na jednostkę objętości zmieniają się odwrotnie proporcjonalnie do sześcianu wymiaru Wszechświata. Ale dokładniejsze pomiary wykazują pewne dziwne, nie wyjaśnione odchylenie. Amerykanie nazwali to błędem. Więc właśnie to jest liczbowa charakterystyka intensywności odbywającego się stale intelektualnego procesu, któremu towarzyszy zrzucanie na nasz poziom już opracowanej i zmaterializowanej informacji. Pamiętasz? Sacharow już w sześćdziesiątym siódmym przewidywał niezachowanie barionów, tylko nie potrafił tego wyjaśnić…

Malanów mówił i mówił, nie potrafił już się powstrzymać. To, czemu nie dał rady wczoraj alkohol, pokonało dzisiaj współczucie; a teraz zasłony zostały zerwane i w końcu mówił. Od niespodziewanej swobody zakręciło mu się w głowie. W taki sposób dawniej rozmawiali i spierali się. Malanów wyciągnął Wieczerowskiego pod latarnię i znalezioną na przystanku opaloną zapałką kreślił wzory w błocie, nagle przestał się bać; znowu był młody; znowu był bogiem i Wszechświat, mrugając, rozwijał się na jego dłoni.

— Oczywiście, stamtąd nikt nie dyktuje: Mi Wężownika, leć tam! Czarna dziuro w Łabędziu, zaczynaj się zapadać! W ten sposób dreptałby w miejscu, a nie poruszał się do przodu, nie rozwijał z myśli myśli… Na odwrót, zorganizowana materia, samodzielnie rozwijając się według powstałych wcześniej… nawet nie mówię: zadanych, ponieważ najpewniej nie ma tam nawet mowy o tym, żeby, powiedzmy, umyślnie ustalać prędkość światła czy liczbę pi, po prostu pewne wyobrażenia, powstałe tam, tu przejawiają się jako te czy inne konstanty i prawa… Tak więc, sama materia rozwijająca się według powstałych wcześniej praw odzwierciedlających coś takiego, czego w życiu nawet sobie nie wyobrazisz… dostarcza nam kolejne materiały do rozmyślań… a wyniki tych rozmyślań wpadają tutaj. Uważa się, że ukryta masa Wszechświata jest co najmniej większa od widocznej masy i że tworzą ją reliktowe neutrina. Myślę, że rzeczywiście tak jest, i właśnie neutrina z ich możliwością przenikania wszędzie i przez wszystko bez pochłaniania, pracują jak pasy transmisyjne, jak materialne nośniki sprzężeń zwrotnych. Właśnie dlatego musi ich być od cholery. Skanują świat, od poszczególnej elementarnej cząsteczki do Metagalaktyk! I transportują opracowany materiał!

Mętnie i martwo bielała w mroku twarz Wieczerowskiego. Komunikacja zamarła, przez ostatnie pół godziny ani do metra, ani z niego nie przyjechał ani jeden autobus i ani jeden trolejbus, dokoła trwała pustynia. Ciemna, smętna, wilgotna. Napuchnięta ciszą. Tylko Malanów wciąż gadał:

— A z nami wydarzyła się tragedia. Pewnie nie tylko z nami. Dobrze odgadłeś wtedy fakt hamowania… Głuchów nawet dokładniej powiedział wczoraj, choć to było humanistyczne, emocjonalne: nie puszczają… Ale wtedy zupełnie nieprawidłowo sformułowaliśmy kryterium selekcji. Najlepszy dowód to dzisiejsze sukcesy Walki. To nie wrogowie mieszają ci szyki i szydzą z ciebie, uwierz mi, Fil… Po prostu próbowałeś poruszyć dźwignię nie z tego świata. Nie szarp się. Zrozum to. Możemy wykorzystywać do naszych celów dowolne prawa przyrody, dopóki przestrzegamy pewnych, zaraz o nich powiem, ograniczeń. Ale ta dźwignia nie jest z naszej strony. Nie wolno jej dotykać w zwierzęcych celach.

— A to co znowu? Jakie zwierzęce cele? Co to za cele? O czym ty bredzisz?

— Zaraz ci wyjaśnię. Chociaż… To najmniej przyjemna część tego, co powinienem ci powiedzieć

Malanów poczuł zmęczenie. Podniecenie minęło, a pozostało coś przypominającego kaca: przed chwilą, dosłownie przed chwilą szybowałeś, a teraz — pustka i strach przed konsekwencjami uczynku. Paliwo — współczucie i chęć obrony — wyczerpały się.

Ponieważ Wieczerowski i tak nie odtajał.

— Rozumiesz… To bardzo trudno jest sformułować… bo mdli. Powstaliśmy jako część świata zwierzęcego. Żyjemy według jego praw. Powstaliśmy według jego praw i powinniśmy żyć według tych praw, i póki żyjemy, to żyjemy. Chociaż w określonym sensie rzeczywiście stworzeni jesteśmy na jego obraz i podobieństwo, dlatego że mamy możliwość materializowania naszej twórczości. W książkach, maszynach, nauce… W drugiej przyrodzie. Tak jak on w pierwszej. Piśmiennictwo, pieniądze, lasery: to takie same wyniki metabolizmu naszej świadomości jak Wszechświat z nami to produkt metabolizmu jego świadomości. Nie ma tu ograniczeń, możemy sobie wymyślać do pomocy, co chcemy, co możemy, co nam wyjdzie. Ograniczenie leży zupełnie w innej dziedzinie.

— Rozumiem, rozumiem, nie męcz mnie już! — nagle prawie krzyknął Wieczerowski.

— Ja nie męczę… Chodzi o to, że możemy odkrywać prawidła tej drugiej natury — dla nas pierwszej. Możemy uczyć się je wykorzystywać, szyć z nich szmaty, jeździć nimi do pracy czy do knajp, może nam grozić zatrucie nimi, jak grozi zatrucie wytworami swojej działalności dowolnemu zwierzęciu w zamkniętym ekosystemie, i możemy walczyć z tym zagrożeniem wszelkimi dostępnymi zwierzęciu środkami… póki żyjemy według prawideł królestwa zwierząt. W granicach celów dostępnych wszystkim zwierzętom na świecie, jedynie inaczej realizowanych. Możemy dopóty opracowywać dowolne nowe środki, dopóki cele pozostają stare. Zwykłe. To nie narusza żadnych zasadniczych praw Wszechświata. Nie występuje tu żadne hamowanie, żadne wstrzymywanie. Co hamować? Po co? Co za różnica, w jaki sposób zdobyłeś samicę: kłem, upierzeniem czy fortuną? Co za różnica czy pod wpływem ideologii czy instynktu stado idzie na stado w walce o pożywienie i przestrzeń i czym atakują się te stada: rogami czy stingerami? Aby smaczniej zjeść, intensywniej się rozmnażać, skuteczniej ochronić potomstwo, wygodniej wypocząć i łatwiej pozbyć się rywala… Wszystko jak u wszystkich innych. Ale wystarczy, żebyś przestał być zwierzęciem w sferze celów… koniec, kropka. Takie zachowanie grozi powstaniem świata albo przynajmniej światka, który zacznie rządzić się innymi, nowymi… tu, a nie tam wymyślonymi prawami. To dlatego ciągną cię i nie puszczają. Od miliona lat ludzkość stoi przed tą ścianą, bije w nią pyskami swoich najlepszych przedstawicieli. Dlatego że istota konfliktu zupełnie nie leży w dziedzinie techniki. Ten konflikt może się rozgrywać i na pokładzie promu kosmicznego, i w jaskini. Myślę, że i zwierzęta go znają. Jakiemuś basiorowi szczęśliwie nawinęła się bezbronna sarna, a on, nie rozumiejąc, co się dzieje, obojętnie truchta obok niej albo zostawia na pożarcie swojemu wilczemu starcowi…

Malanów odetchnął. Wieczerowski słuchał zgarbiony i wpatrzony w ziemię. Zmarszczki na jego brzydkim czole przelatywały jedna po drugiej. Podniesiony kołnierz płaszcza trzepotał na ciemnym wietrze jak skrzydło zgniecionego motyla.

— Etyka to jeden z produktów metabolizmu świadomości, ani więcej, ani mniej. Bardzo wygodna w stosowaniu i bardzo pożyteczna. Czyni życie stada bardziej efektywnym, stabilniejszym, bezpieczniejszym dla wszystkich jego członków. Ale od czasu do czasu rodzą się zwyrodnialcy… pomyleńcy… Wiesz, jak to ni stąd, ni zowąd ktoś jest od dzieciństwa szurnięty na punkcie samochodów i staje się kierowcą wyścigowym albo konstruktorem, inny ma świra na punkcie dobroci i uczciwości. Ci dwaj pojmują etykę zbyt poważnie. Zaczynają zbytnio się nią kierować, zaczynają stawiać przed sobą cele życiowe uwarunkowane tylko nią. A to znaczy, że zaczynają zachowywać się nienaturalnie. Zaczynają tworzyć swój świat. Podlegają zatem zadeptywaniu. Tym bardziej nieodwołalnemu i wściekłemu, im bardziej… źle powiedziałem. Nie ma tu wściekłości, uruchamia się martwy mechanizm obronny przestrzegający nietykalności wymyślonych tam rzeczy. To jest wściekłe pod względem intensywności. Najbardziej intensywnie zadeptuje się tych, którzy kierując się owymi nienaturalnie etycznymi, zbytnio ludzkimi, niewskazanymi dla zwierzęcego żywota, celami, wymyślają jakieś zasadniczo nowe środki do ich osiągnięcia. Nauki… książki… rewertazę… — Malanów uśmiechnął się nieco smutnie. — Niech nawet cele te będą zupełnie nieokreślone, tylko emocjonalnie naszkicowane, niech istnieją tylko w obrazie: nieważne. Trybiki już to wyczuwają i zaczynają się kręcić, mieląc zwyrodnialca na proszek.

Z daleka, z mroku zaczęło się zbliżać wytężone wycie. Malanow zamilkł. Od strony nowego osiedla, mgliście pomrugującego iskierkami odległych jak Obłok Magellana okien, natężając się ze wszystkich sił, nadjeżdżał trolejbus. Być może ostatni dzisiaj. Oto ciężko kołysząc się na pagórkach asfaltu, wyrzucając spod kół ciemne fontanny, podjechał do wyszarpniętej z mroku wysepki przystanku, przyhamował, ale nawet się nie zatrzymał. Nikt nie zamierzał wysiadać, a na przystanku nikt nie stał. Malanow z Wieczerowskim tkwili opodal. Wycie zaczęło narastać, trolejbus, powoli rozpędzając się, poturlał się dalej.
		Niebieski trolejbus zabiera mnie stąd…



		A jednak naprawdę w milczeniu jest sens, jest dobroć…[11 - Ostatni trolejbus Bułata Okudżawy]








— Ta dźwignia zupełnie nie jest przystosowana do wykorzystania przez wilki i meduzy — ciągnął Malanow. — Ani nie da się jej zjeść, ani wypić, ani pocałować. Ani nikogo nie można nią wykiwać, a nawet nacieszyć oka, żeby milej się trawiło. Ani podładować jej energią do wymyślania czegoś, co się da zejść, wypić czy pocałować. Dlatego wywijała ci się z rąk, a ty myślałeś, że wrogowie pastwią się nad tobą… Tak to wygląda…

Milczeli. Chce się palić, pomyślał Malanow. W takich chwilach zazdrościł palaczom. Na przykład Irce. Sam próbował nieraz, nawet czasem kopcił z Irką dla towarzystwa, przy kielichu, ale śmierdzący dym nie przynosił prawdziwej przyjemności. Tej przyjemności też mi zakazano, myślał czasem z goryczą.

— Próbowałeś o tym pisać? — zapytał głucho Wieczerowski.

— Jak? — uśmiechnął się Malanow. — Możesz sobie wyobrazić podobną pracę? O problemie metrycznego tensora drabiny Jakubowej albo Tożsamość mionowych charakterystyk Allacha i Kriszny. To masz na myśli?

— Teraz pełno jest wszędzie tego kontaktowego chłamu. — Wieczerowski wzruszył ramionami. — Mógłbyś tam… Nawiasem mówiąc, właśnie ci od Kriszny, według mnie, do grobowej deski śpiewaliby ci pod oknami Hare Rama.

Malanow nic nie odpowiedział.

— Masz jeszcze jeden dowód — rzekł po chwili. — Co prawda nie bezpośredni. Ale Głuchów też to wychwycił, wczoraj po prostu ściął mnie swoją intuicją…

— Oczywiście! — szyderczo skrzywił się Wieczerowski. — Głównym naszym ekspertem jest teraz… ta roślina! Prawda w ostatniej instancji!

— Historia Rosji — powiedział Malanow uparcie i beznadziejnie. — Prawosławie z jego wyrzeczeniem wszystkiego, co materialne, pomnożone przez zachwyt majestatem… przez wiarę we wszechmoc państwa… Żaden kraj na świecie nigdy nie rwał się do budowy zasadniczo nowej społeczności tak jak Rosja. Do wszechświatowego imperium z anielską twarzą. Ile takich prób uczyniono w ciągu ostatnich wieków! Od Iwana III do Gorbaczowa. Powtarzalność efektu doprowadzona do laboratoryjnej dokładności. Powstała statystyka. Ciągnąć i nie puszczać Rosji. Wolno im tylko żreć, pić, paskudzić i rżnąć, ale ponieważ właśnie do takiego stanu w naszej kulturze mamy negatywny stosunek, cała kultura jest raz po raz wydeptywana. W każdym razie zupełnie nie ma na nic wpływu.

— Milion sto siódmy niepodważalny dowód bogowybieralności Świętej Rusi — powiedział z obrzydzeniem Wieczerowski. — Mógłbyś na ten temat zmontować taką bombę! Nacjonaliści na rękach by cię nosili! Pisz!

— Fil, dlaczego nie chcesz zrozumieć? — spytał Malanow. -Dziwne… Zawsze byłeś taki ukierunkowany i nigdy za mojej pamięci nie byłeś… oschły. Przecież ja się boję o tym pisać. Po prostu się boję. Nawet boję się mówić. Opowiadam tobie, tylko tobie, jedynie tobie, a w mojej czaszce krąży straszny lęk: czy stoi jeszcze mój dom, czy tam już nie Petersburg, lecz jakiś Harmont z czarcim puddingiem zamiast Irki.

— No to po co mi opowiadasz? Skąd ten zaszczyt?

Stąd że jesteś moim przyjacielem, chciał powiedzieć Malanow, ale nie mógł tak powiedzieć, tak się nie mówi. Dlatego że nie chcę, żebyś na próżno tracił siły i wariował. Ale tego też nie mógł powiedzieć, Fil wściekłby się do końca. Powiedział więc tę trzecią prawdę:

— Dlatego że wtedy wziąłeś wszystko na siebie. Wieczerowski skrzywił się.

— Przyjacielu mój, po co ta mowa… Powinieneś być popem, Dima. Uspokoję cię. I zapewne rozczaruję: nie masz zupełnie powodu upajać się swoją szlachetnością, głębią swych przyjacielskich uczuć. Ale też nie masz o co się martwić. Nic twoim kochanym nie grozi. Wszechświat nie ma do nich zupełnie nic. Kicha na gaduły i mięczaki. Na twojego Głuchowa, na przykład. I na… — Wieczerowski z wyzywającą uprzejmością nie dokończył, tylko demonstracyjnie zmierzył Malanowa spojrzeniem. — Przyznam, że przez całe życie nie słyszałem tylu bzdur co dzisiejszego wieczoru. Zupełnie upadłeś, Dima. Intelektualnie, duchowo… Według wszystkich, co się zowie, parametrów. Żal mi ciebie. Jesteś skończony. — Zamilkł na chwilę. — Aż mnie mdli od tego, co tu plotłeś. To obrzydliwe widzieć, jak twój przyjaciel, niech będzie, że były… z poszukiwacza prawdy stał się człowiekiem nawiedzonym z wiecznie mokrymi ze strachu przed Bogiem spodniami…

I nie czekając na odpowiedź — zresztą jaka mogła paść odpowiedź — odwrócił się i bez wahania ruszył błotnistym poboczem szosy. Niewyraźna jasna plama płaszcza stopniowo oddalała się, zmniejszała, ucichły odgłosy kroków; potem z głuchej ciszy, jakby z bardzo daleka, doleciał bezpłciowy głos:

— Nie próbuj mnie szukać. Jeśli będziesz potrzebny, sam gwizdnę. I wszystko…




14


…dotarł do Pionierskiej piętnaście po jedenastej. Po ruchomych schodach co prawda nie biegł, ale śpieszył się do domu, jak mógł, tyle że sił już nie miał; tępo stał i czekał, aż zjedzie. Wsiadł. Nawet szczęśliwie znalazł miejsce siedzące, chociaż ludzi jeszcze było dużo: niedziela, wszyscy wesolutcy… jak kto potrafi. Oparł się ramieniem o ściankę wagonu, schował ręce do kieszeni, a głowę w kołnierz. Zmęczenie gniotło, miażdżyło. Przemarzł do szpiku kości. Ani myśli nie pozostały ani uczucia — tylko serce biło szybko jak podczas biegu: Wszystko nadaremnie, wszystko nadaremnie, wszystko nadaremnie…

Menel był na posterunku; wsiadł na stacji Czarna Rzeczka i od razu chwycił się jedną ręką poręczy, zawisł nad Malanowem i czkał, mętnym okiem mierząc go i kiwając się jak worek w prawo i w lewo. Ale nic nie mówił. Jechał z Malanowem do Parku Zwycięstwa, wisiał nad nim i kiwał się, i patrzył, patrzył z bezsensowną uwagą i pijackim uporem, chociaż co jakiś czas to tu, to tam zwalniały się miejsca — a kiedy Malanow ruszył do wyjścia, menel, stękając i pojękując, okręcił się i, jakby mu podcięto kolana, runął na zwolnione miejsce. Drzwi nie zdążyły się otworzyć, a już chrapał i zaczął układać główkę na ramieniu siedzącej obok kobiety.

Dom był na swoim miejscu. Nawet samochód pod łukiem; tym razem szybki nissan. Runął zza rogu nieoczekiwanie, zapiszczał hamulcami niczym na wyścigach w jakimś Monte Carlo. Malanow ledwie zdążył odsko…




15


…z ochrypłym jękiem zawisła mu na szyi.

— Dima! Dimoczka, och, Boże ty mój, gdzieś ty był? Bobka zaginął!!!




Rozdział 5





16


…gwałtownie złapał mniej więcej godzinę po wyjściu Malanowa. Pewnie w tym czasie jeszcze nawet nie dotarł na miejsce. Naszukała się swoich tabletek — nie ma, choćbyś pękła przecież powinny jeszcze być, pamiętała, powinny. Do dyżurnej apteki na piechotę piętnaście minut. Rzecz jasna poprosiła Bobkę, żeby skoczył. Nawet się ucieszył, że niby dobrze się stało — zostałem w domu, nie poszedłem w gości, co byś beze mnie robiła. A najważniejsze, najważniejsze, że dokładnie pięć minut po jego wyjściu znalazła swoje tabletki w pokoju, przypadkowo. Zaczęła wyciągać spod telewizora program, żeby zerknąć, jak przeleci wieczór, i razem z programem opakowanie na podłogę: plask! Kto je tam wepchnął, kiedy, po co… Ale już nic się nie da zrobić. No to połknęła, pomartwiła się, że na próżno syna od książki oderwała, ale niech będzie, lekarstwa zawsze się przydadzą, będą na zapas… Po pół godzinie zaczęła się martwić. I już zapomniała o wątrobie.

Do północy zdążyła obdzwonić jakieś szpitale, jakieś niepojęte punkty opatrunkowe, jakieś posterunki… Do Wołodki dzwoniła dwa razy — miała nadzieję, że być może Bobka skorzystał z okazji, wyrwał się z domu, wpadł do przyjaciela, zapomniał się albo zagadał — chociaż wszystko to było bardzo naciągane. Wiedząc, że matka jest sama w domu, Bobka nigdzie by nie poszedł z potrzebnym lekarstwem. Jeszcze dzwoniła do jakichś przyjaciół… Jak kamień w wodę.

Nie zdecydowała się wychodzić, żeby go szukać. A nuż wróci, a w mieszkaniu nie będzie nikogo, może zagubił klucze…

Zupełnie zmartwiały Malanow w milczeniu pocałował ją w słone od łez, drżące wargi i bez słowa wyszedł na ulicę. Na podwórku było pusto, wszystkie okna ciemne; owszem, świeciło się w dwóch czy trzech. Jedno to choroba, drugie — ktoś z zapałem pracował, trzecie — dopijali obowiązkową niedzielną. Świeciło się też u nich, w oknie stała Irka. Pod łukiem bramy, powarkując i gęsto nasycając mgłę spalinami, stała ciężarówka z paką zawaloną stertą jakichś mebli — nóżki sterczały ponad kabinę i nie mieściły się w prześwicie. Jakiś facet w waciaku ponuro i bez zapału grzebał w meblach, starając się jakoś poupychać manele tak, żeby można było przejechać.

— Koleś! — krzyknął do Malanowa z góry. — Pomóż mi! We dwóch uwiniemy się w pięć minut!

— Spieszę się — odpowiedział z trudem Malanow, przeciskając się między skrzynią i ścianą.

Facet zarechotał.

— Co, mąż cię przyłapał? Czy ona cię przegoniła? No to i tak już przegoniła, co się śpieszysz?

Malanow nie odpowiedział.

Poza nim na ulicy nie było żywej duszy. Pustynia. Mrok. Wilgotna mżawka. Asfalt połyskiwał w mętnym świetle z rzadka rozsianych latarń, od czasu do czasu pod nogami chlupotało.

Doszedł do apteki, zaglądając we wszystkie podwórka, we wszystkie bramy. Nawet kilka razy zawołał: „Bobka!” Mgła przetrwała i okrzyki. Apteka oczywiście była już zamknięta, wewnątrz ciemno. Nie wiadomo po co Malanow usiłował zajrzeć do środka; pokręcił się przy oknach, wyciągając szyję albo kucając — nic nie wypatrzył.

Pogroził niewidocznemu niebu pięścią, ochryple krzyknął w zamglone opary słabo oświetlone rudym odblaskiem pobliskiego prospektu:

— Bydlę!

Nie pomogło. Wrócił.

Ciężarówka stygła na poprzednim miejscu z wyłączonym silnikiem. Klapa była opuszczona, facet siedział na pace z nogami na zewnątrz i smętnie palił. Za jego plecami niewyraźnie sterczały rogi drewnianej sterty, lewą ręką przytrzymywał stojącą na kolanie opróżnioną do połowy szklankę. Na widok Malanowa facet najpierw szeroko się uśmiechnął, potem zarechotał.

— Co, koleś? Drugie podejście do przyrządu?

Malanow w milczeniu zaczął się przeciskać. Facet wysunął głowę nad boczną ścianką. Podniósł szklankę i wyciągnął ją w stronę Malanowa.

— Chcesz? Walnij dla odwagi!

Była już prawie druga, kiedy Malanow wrócił. Słysząc otwierane drzwi, kredowo blada, nawet jakby posiwiała w ciągu tego wieczoru Irka, wyszła z kuchni z papierosem w ręku i w milczeniu przyglądała się, jak Malanow zdejmuje buty. Nie padło ani jedno słowo, tylko wymienili krótkie, pozbawione nadziei spojrzenia: nie znalazłeś? — nie znalazłem; nie wrócił? — nie wrócił. Poszli oboje do kuchni; wydawało się, że tam jest cieplej. Nawet poprzez dym przebijał zapach waleriany. Irka pewnie łyknęła przed chwilą. Drżącymi lodowatymi rękami Malanow odmierzył i dla siebie; Irka patrzyła.

— Przemarzłeś na wylot, Dima — powiedziała cicho. — Zaparzyłam herbaty, wypij.

— Dzięki. Herbata jest bardzo na czasie.

— Nalać ci?

— Nalej.

Herbata była gorąca, dobra.

— Zaraz trochę ochłonę i znowu pójdę.

— Nie! — niespodziewanie niemal krzyknęła Irka i sama wystraszyła się swojego krzyku. Schowawszy głowę w ramionach, zerknęła na Malanowa, jakby prosząc o wybaczenie. — Nie trzeba, Dima. Siedziałam tu teraz sama… A jak ty też znikniesz?

— Ja nie zniknę — z trudem wykrztusił Malanow.

Wszechobecny Kalam bezgłośnie przyszedł do nich i zaglądając w oczy i żałośnie miaucząc, zaczął trzeć się o nogi. Nawet nie prosił o żarcie. Czuł w powietrzu nieszczęście.

— Wspaniała herbata.

Irka uśmiechnęła się z wdzięcznością — z wysiłkiem, ledwie, ledwie.

— A jak twoja wątroba?

— Minęło.

— Daj no mi papierosa, Ira — powiedział Malanow.

O trzeciej piętnaście w zamku drzwi wejściowych rozległo się ledwo słyszalne, ostrożne pobrzękiwanie; wypadli z kuchni.

Strach było na Bobkę patrzeć. Pod prawym okiem duży siniak; oko tak spuchło, że prawie go nie było widać. Pod nosem i na brodzie ślady zaschłej krwi. Nie tak dawno kupiona ciepła kurtka zaświniona była jakimś obrzydlistwem, w przedpokoju od razu zaczęło śmierdzieć ni to

śmietnikiem, ni to prosektorium; ktoś oderwał aż do połowy zamek i teraz ekler majtał się między połami.

Bobka niezgrabnie wkroczył do przedpokoju i zatrzymał się, patrząc na rodziców. Stali tak pewien czas — oni patrzyli na niego, a on na nich. Potem niskim, pełnym napięcia i winy, wystraszonym głosem Bobka zapytał:

— Nie śpicie? Bo ja tak cichutko kluczem obracam, myślę sobie, może zasnęli…

Irka zaczęła dygotać.

— Mamuś — szybko powiedział Bobka — kupiłem lekarstwo! Jest! Szybko sięgnął pod kurtkę, do kieszeni koszuli, wyciągnął stamtąd chyba nospę i jeszcze coś płaskiego. Podał jej to na otwartej brudnej dłoni.

Malanow zrobił krok i objął syna, przycisnął do siebie. Bobka jęknął i szarpnął się. I również objął ojca, jedną ręką, w drugiej trzymał tabletki.

— Tato — powiedział mu Bobka do ucha — nie ściskaj tak… oni mi chyba żebro złamali…

Malanow odsunął się i ze strachem spojrzał synowi w oczy.

— I w ogóle… lepiej trzymając się ode mnie z daleka. Tam wszyscy jacyś zawszeni, obrzygani…

— Gdzie „tam”?

— Gdzieś ty był? — bardzo gładko i spokojnie zapytała Irka.

— Zapudłowali mnie — odpowiedział Bobka.

— Opowiedz po kolei — zaproponował Malanow. — W dwóch zdaniach. I połóż, na Boga, te tabletki, nie trzymaj ich. Zdejmuj to wszystko.

— Rozumiecie? Oni mi nawet nie pozwolili zadzwonić… -Wydawało się, że za chwilę głos Bobki pęknie. Ale opowiadał jak gdyby nigdy nic. Mężczyzna. — Mówię: Pozwólcie przynajmniej uprzedzić, że żyję, matka dostanie zawału, a oni na to: Akurat, jak zadzwonisz, to za pół godziny ona nam tu zacznie koncert wywijać! Ja mówię: Mama posłała mnie do apteki, źle się czuje, czeka na mnie, sama w domu! A oni mówią… oni mówią… — Skonsternowany poruszył spuchniętymi wargami, a potem zakrywając przed Irką usta dłonią, bezgłośnie powiedział do Malanowa: — Nie pierdol.

— Co za „oni”? — zapytał Malanow.

— No przecież milicja!

— Limo pod okiem też oni ci nabili? — zapytał Malanow. Bobka nie wytrzymał — zachichotał histerycznie.

— Limo… No tak, oni. Jak nie chciałem włazić do samochodu. Przecież ja już prawie dochodziłem do domu, a tu z naprzeciwka trójka jakichś nawalonych, po dwadzieścia lat, klną, plują… Jak się z nimi zrównałem, podjechała suka i wszystkich cap! Wrzeszczę: Co ja mam do tego, nie jestem z nimi, a gliniarze wyrośnięci, od razu brzdęk po pysku: Zobaczymy! A najważniejsze, rozumiecie, że tych wszystkich położyli spać, oni od razu chrapu, chrapu, a mi ciągle jakiś papierek podsuwali, żebym podpisał, że niby w pijanym widzie, łamiąc normy społecznego zachowania, zaczepiałem przechodniów… Ja nie podpisuję, a oni mówią: Siedź jeszcze. I w żebro…

— Dobra, wystarczy — zdecydowanie powiedziała Irka. — Rozbieraj się ostrożnie, Bobik… Myj się… Prysznic czy napuścić ci wody do wanny? Pomóc ci się rozebrać? Potrzebujesz lekarza?

— Coś ty, mamo. Dam sobie radę. — I od czasu do czasu posykując z bólu, zaczął ostrożnie ściągać z siebie zniszczone ubranie.

— Podpisałeś? — zapytał Malanow. — Jeszcze czego! — oburzył się Bobka. — Za nic!

— Gdzie to było?

— Nie wiem — odpowiedział zirytowany syn. — O to właśnie chodzi. Z samochodu nie widać ni cholery. A potem, kiedy zdecydowali się mnie puścić, to też wsadzili mnie do samochodu i ze dwadzieścia minut wozili jak po preclu… Nie umyślnie, bo coś jeszcze załatwiali, potem gdzieś pojechali, a mnie wypchnęli na środku ulicy i już. Koło Stamieski. Stamtąd waliłem na piechotę… Pewnie, gdybym znał wszystkie gliniarnie, tobym ich znalazł, ale mam lukę w wykształceniu. — Uśmiechnął się do Malanowa. — A ty mówisz: książki… Mamo, weź zażyj. — Stając w samych majtkach, znowu wyciągnął do niej dłoń z tabletkami. — Specjalnie chroniłem je przez cały czas, żeby nie wybru…




17


…tak. Wygląda na to, że tak teraz będziemy żyli. Albo na odwrót, tak żyć już więcej za nic nie będziemy. Przecież nie da się tak żyć. Jakkolwiek, ale nie tak. Co, Malanow?

Właśnie, właśnie, powiedział Weingarten. Teraz rozumiesz. Trzeba po prostu być szczerym ze sobą. Najpierw trochę jest człowiekowi wstyd, a potem zaczyna rozumieć, jak wiele czasu zmarnował…

…Weingarten, powiedział Malanow. Nie marnowałem czasu. W ogóle go nie zmarnowałem.

…Malanow, powiedział Weingarten. Będziesz to każdemu wyjaśniać? Dużo ci to zajmie. I zapewne niewielu ci uwierzy. Większość powie: po próżnicy. Nawet Irka tak powie. Dlatego że wygląda starzej, niż powinna, a tego ci kobieta nie wybaczy, nawet jeśli w końcu przyniesiesz jej gwiazdkę z nieba. Ale na gwiazdkę, jak rozumiem, nie ma najmniejszych szans. A zgadnij, co powie twój najlepszy przyjaciel Wieczerowski, przed którym zawsze tak chyliłeś czoła? Ach, zapomniałem. Już powiedział. Ty zawsze uważałeś, że on jest wiernym przyjacielem, a ja, że śmieciem…

…Weingarten, powiedział Malanow. To nieprawda, i dobrze wiesz, że to nieprawda…

…Malanow, powiedział Weingarten. Być może. To nieważne. Nie o tym teraz mówimy.

…Weingarten, powiedział Malanow. Owszem, nie o tym teraz mówimy. Nie tylko o tym — chociaż jeśli mamy być przed sobą do końca szczerzy, to o tym też. Dlatego że to jest również ważne: kto z nas jaki chciał się stać i kto z nas kim jest.

…Malanow, powiedział Weingarten. Ty chcesz być święty, ale życie ci nie pozwoli. Głuchów mógłby być święty, jest sam. Ale on nie ma tak olbrzymich zapotrzebowań.

…Weingarten, powiedział Malanow. Uwierz mi, wcale nie chcę być święty. Nie chcę tylko być inkwizytorem jak Fil i testować świętość wszystkich innych, przy tym samemu już będąc nie stworzycielem, lecz chodzącym szafotem. Nawet dla siebie samego. Zazdroszczę ci. Tak, masz rację, zawsze chyliłem czoła przed Filem, a tobie zawsze zazdrościłem. Teraz szczególnie ci zazdroszczę. Ale niczego nie mogę ze sobą zrobić. Dla Irki, dla Bobki chciałbym. Ale nie mogę. Jeśli będę podgrzewał siebie tylko marzeniami o jachtach i wyspach, i pieniądzach, i o czym tam jeszcze mówiłeś… o zawale konkurenta… będę aż do śmierci siedział przy biurku, ale nie wymyślę ani rewertazy, ani M-kawern — nic. Nie potrafię tak. Pewnie rzeczywiście jestem skażony. Muszę przed sobą coś mieć… coś, co żartem nazwałeś komunizmem. Wtedy łeb mi pracuje inaczej.

…Malanow, powiedział Weingarten. Mówię poważnie. Dość marzeń. Zbyt słono kosztują tych, co marzą, nie mówiąc już o pozostałych. Przede wszystkim tych, co są obok marzyciela. Im piękniejsze marzenie, tym więcej krwi. Ile jeszcze? Może i masz rację, i nas rzeczywiście pokolenie za pokoleniem wbijają w królestwo zwierząt, z którego usiłujemy się wydostać, nie mogąc prowadzić w nim wartościowego żywota — ale lepiej żyć mniej wartościowo niż w ogóle, zrozum to! Cele, cele! Co ci przeszkadzają małe cele? Nie lubisz morza? Nie chcesz popływać pod żaglami? Kłamiesz!

…Weingarten, powiedział Malanow. Bardzo lubię. Bardzo chcę. Ale żeby rozhajcować myśli w czerepie, muszę słyszeć inne wezwanie. Muszę wiedzieć, przynajmniej póki pracuję, muszę wiedzieć, że to, co zrobię, komuś pomoże. Nie jakiemuś bandziorowi, ale duszy! Nie wiem, dlaczego tak jest! Co mam robić?!

…Zatkać uszy, powiedział Weingarten. I nauczyć się pracować bez wezwania. Żadnego wezwania. W końcu co jest w tobie takiego szczególnego? Wielu ludzi w młodości marzy o tym, żeby usłyszeć niezwierzęce wezwanie. Chcą szturmować lśniące szczyty. Kroczyć ku wysokim celom. Odczuwać tylko miłość, wdzięczność do przyjaciół i przyjaciółek. Bezinteresowną żądzę wiedzy, dumną i pokorną chęć pomagania i wybaczania. Ale szybko się łamią. Wszyscy. Od wieków, z pokolenia na pokolenie. Nie było nikogo, kto by się nie złamał.

…Gdybyś wiedział, jaki jestem zmęczony, powiedział Malanow. Zbrzydły mi spory. Całe życie sprzeczam się z samym sobą i z innymi ludźmi. Ale zmęczyłem się właśnie teraz i właśnie o cele nie chcę się kłócić…

… No to się nie kłóć, powiedział Weingarten.

I w tym momencie Malanow przypomniał sobie, kto się nie złamał.

Aż zabrakło mu tchu. Zdążył jeszcze pomyśleć: Dlaczego wcześniej do głowy mi to nie przyszło, dlaczego nie powiedziałem tego Filowi? I od razu uświadomił sobie, że tak samo jak odkryty przez niego Bóg, on sam potrzebował takiej urzeczywistniającej powstałą informację rozmowy, żeby pójść dalej — a to znaczy, że znowu, jak i wcześniej, dzięki Filowi. Dzięki tej myśli cały świat przestał być szary — rozpłynęła się zajadłość, zaiskrzyła się wdzięczność.

Żył co najmniej jeden, który się nie złamał — i na zawsze przypisał ludziom boskie prawo wyboru uczuć i celów nie tylko spośród dostępnego protoplazmie zestawu. Pozostawił też taki ślad, taki znak, który przeważył milion milionów złamanych. Złamanych przez samych siebie.

To było jak olśnienie. Albo objawienie. Mózg pracował jasno [wyraziście; to, co wydało się hałdą poszczególnych faktów, obcych i sobie, i Malanowowi z jego wymysłami, zmieszało się w gęstą jedność, a potem przerodziło się w długą i oślepiającą eksplozję.

Oczywiście, powinien istnieć jakiś mechanizm śledzenia powstającej bez kontroli, zasadniczo nowej, emocjonalnie nasyconej informacji oraz jej włączania do wszechświatowego procesu twórczego. Ale tylko tej, która nie jest obca jedności, lecz przeciwnie: zwiększa siły, stale sklejające w jedność — pogłębianą przez rozwój — rozpadający się świat.

Ach, oczywiście! A teolodzy łamali przez wieki głowy, jakieś listki na jednej łodydze wymyślali w charakterze objaśnienia jedności trzech postaci… Zresztą nie znali przecież nawet radia.

Odbiornik, nadajnik, środek nadawania. Trójca!

Ileż tych małych, nadajników zasilających ogromny odbiornik. Są też pewnie wśród zwierząt — nie bez powodu w którymś z objawień lew i jagnię leżą obok siebie w raju. Mówiłem o tym dzisiaj, sam nie wiedząc, że aż tak trafiam w sedno: basior truchtający obok bezbronnej sarny. Pyk! Informacyjny kontakt! Zycie jest wieczne…

Malanow gwałtownie wstał i poszedł do dużego pokoju. Irka i Bobka nie spali — powoli się uspokajając, siedzieli na kanapie i cicho rozmawiali. Wilgotne włosy wymoczonego, spokojnego Bobki sterczały we wszystkie strony.

Malanow wcisnął się na kanapę między nich i ostrożnie objął oboje. Leciutko przycisnął do siebie. Irka — wymęczona, z klejącymi się oczami i zaczerwienionymi od prania dłońmi — zerknęła na niego trochę zdziwiona. Odwykła już od takich czułości.

— Dobra, chłopcy i dziewczęta — powiedział Malanow. — Powtarzajcie za mną harmonijnym i uroczystym chórem: Nie samym chlebem! Nie samym chlebem! No?

— Co ci, tato? — zapytał oszołomiony i trochę zaniepokojony Bobka.

I nagle Irka, rzuciwszy na Malanowa spojrzenie, które mówiło: nie rozumiem, ale się podporządkuję — widzisz? podporządkowuję się! nie wiem, co wymyśliłeś, czego chcesz, ale zgadzam się! jesteśmy razem i wierzę, że nic złego nie uczynisz! — powiedziała zdecydowanie:

— Słuchaj ojca! Trzy, cztery…!

— Nie samym chlebem! Nie samym chlebem!!! Malanow poczuł, że ma wilgotne oczy, że coś go pali między brwiami i że twarz wykręca skurcz powstrzymywanego płaczu. Pamięć podsunęła nagle: „Powiedziano nam, że ta droga przywiedzie nas do oceanu śmierci, i zawróciliśmy w połowie drogi. Od tej pory wciąż ciągną się przed nami krzywe, głuche, okrężne ścieżki… ” Do oceanu śmierci…

Ale w odpowiedzi oślepiająco trysnęła z duszy dawno i, wydawało się, na zawsze pogrzebana w niej, zasypana jesiennymi złotymi liśćmi, przewiana wiatrem Newy, Nekropolia Ławry, dokąd chodził z matką, i piękny, utrwalony w pamięci ogromny pomnik z napisem: „Jeśli nie umrze, nie ożyje”.

„Mamo, mamo, co tam jest napisane?”,A sam przeczytać nie możesz? Przecież już dobrze czytasz, Dima! No, czytaj!” „Przeczytałem! Ale nie rozumiem, co to znaczy!” „Aaa, Dima, tego to i ja nie za bardzo rozumiem. To religia…” A nad miastem grzmiały z głośników radosne marsze, płonęły czerwone sztandary, trzepotały na wietrze karminowe hasła, i zewsząd, niczym salwa Aurory, waliło po oczach wielkokalibrowe „40” — zbliżała się rocznica Wielkiej!!! Październikowej!!! Socjalistycznej!!!

— A teraz powtarzajcie: Jeśli nie umrze, nie ożyje. Cała trójka! — Jeśli nie umrze, nie ożyje! Jeśli nie umrze, nie ożyje!!!

— Wiesz co, tato! — Zachwycony Bobka plasnął dłońmi w kolana i poderwał się. — Ja cię zaraz przeskoczę! Tylko siedźcie tak, objęci… Całe wieki już was takich nie widziałem. Ja za moment!

I zapomniawszy o ranach, wypadł do swojego pokoju, ale dosłownie po sekundzie wpadł z powrotem, pośpiesznie wertując jakąś książkę; Malanow zdążył tylko przejechać dłonią po ramieniu Irki, potem po jej odsłoniętej szyi, a ona zdążyła dotknąć go mokrymi wargami w podbródek. Irka była kobietą i wolno jej było płakać. Więc płakała.

— O! — zawołał Bobka, przestając wertować. Nieco niezdarny z powodu bólu, usiadł na krześle naprzeciwko rodziców. Wbił wzrok w kartkę. — Strasznie mi się podoba… „Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje, nie jest jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe”.

— O nie, Bobka! — chlipnęła przez łzy Irka. — Tak nie wolno! Z książki to może każdy, a spróbuj z marszu, od siebie! Jak ojciec!

Na mgnienie oka Bobka strasznie się zasępił i mrugnąwszy zdrowym okiem do Malanowa, bardzo poważnie powiedział: — Jeśli nie umrze, nie ożyje. Roześmiali się.

A potem powiedzieli Bogu, jak przyjacielowi…




Andriej Łazarczuk

WSZYSTKO W PORZĄDKU



(Czasy i bohaterowie braci Strugackich)




Pamiętam, że w 1984 roku przyjechał z Moskwy pracownik Ministerstwa Kultury, by zlikwidować nasz Klub Miłośników Fantastyki. Wydarzenie to zostało poprzedzone wysiedleniem klubu z zajmowanego w bibliotece pokoju: pomieszczenie było potrzebne do przechowywania prohibitów. Ale na spotkanie z dostojnym gościem zostaliśmy mimo wszystko zwołani. Gość w wielkiej tajemnicy poinformował nas, że Strugaccy albo już są zakazani, albo za chwilę będą.

— Ale jak to możliwe? Przecież napisali tyle komunistycznych książek!..

— Książki może i były komunistyczne, ale antyradzieckie… Mocno powiedziane.

Klub został zlikwidowany, ale jakoś „przezimowaliśmy” rok w mieszkaniach, potem lody odtajały… Po kilku latach klub zmarł śmiercią naturalną ponieważ zmieniło się środowisko i nie było już w nim miejsca na KMF.

Cytowaliśmy Strugackich z pamięci. Nie członkowie KMF — po prostu studenci. Mam udowodnić?

„No, co tak stoicie? — powiedział do książek. — Czy po to zostałyście napisane? Meldujcie, meldujcie, jak przebiega siew, ile zasiano? Ile zasiano dobra, rozumu? I jakie są prognozy co do urodzaju? A najważniejsze — jak wschodzi ziarno? Milczycie (…) A przecież postęp można interpretować jako przekształcenie wszystkich ludzi w dobrych i uczciwych. Wtedy dożyjemy do takich czasów, że będzie się mówiło: Specjalista z niego, rzeczywiście, znakomity, ale to niecny typ, trzeba się go pozbyć, pozbyć…”

Pół roku temu miałem spotkanie ze studentami. Z osiemdziesięciu tylko dwaj czytali Strugackich. Właściwie tylko z nimi miałem o czym porozmawiać.

Przede wszystkim o tym, że nigdy nie będziemy żyli w przyszłości Strugackich. Zmieniło się środowisko…

Czy to znaczy, że Nauczyciele mylili się? — Oczywiście, że tak- Czy znaczy to, że nie mieli racji? — Jasne, że nie.

Najwyższej racji Strugackich raczej nie da się przyoblec w słowa, jak i każdej innej najwyższej racji. Sądzę, że będziemy jeszcze ją analizowali i analizowali. Przyjmowali i odrzucali. W tym przypadku negacja jest szczególną formą aprobaty. A wyjaśnienie całego straszliwego sensu słów „przekształcenie wszystkich ludzi w dobrych i uczciwych” (co od dawna mnie strasznie porusza) nie wiadomo jak i dlaczego, ale dopełnia tę rację.

Andriej Łazarczuk




1





Ala


— O taaam jest świetne miejsce! — zaśpiewała Lariska, przechylając się przez burtę glidera i wskazując ręką gdzieś w prawo-w przód-w dół; obszerny rękaw jej kurtki zatrzepotał na wietrze, do miarowego szelestu strumienia powietrza wdarł się mechaniczny dźwięk, który spowodował, że serce Ali na mgnienie oka zamarło: dokładnie tak samo brzmiały syreny ogólnego alarmu wtedy na Chinganie… „Zabierz rękę!” — krzyknęła i nawet zamierzała trzepnąć wariatkę w łeb, ale glider runął w dół, wzbudzając torsje, zadzierając jednocześnie dziób i skręcając; trzeba było wyrównywać go, wracać na ustalony kurs — to odwracało uwagę od wszystkiego, nawet od grudki lodu wolno spływającej przewodem pokarmowym w dół, w dół. To nic — lód się roztopi, to nic… A gdy minęły sekundy, z przodu, dokładnie na koniuszku trzpienia pelengatora, pojawiła się pomalowana w biało-pomarańczową szachownicę wieżyczka z przezroczystą kopułą, a po następnych kilku sekundach jajecznożółty płaski dach z niebieskimi liniami lądowiska i samotnym starchem, niedbale pozostawionym na skraju pola jak ołówek na stole. Żeby go nie uderzyć, pomyślała Ala. Wsunęła rękę pod panel, wymacała węzeł nastawczy. Te pagórki… Lekkimi ruchami palców zaczęła przesuwać wektor ciągu. Wystarczy… Szum powietrza ucichł. Ala obejrzała się-Żółte pole było teraz po lewej i wolno przesuwało się za rufę-Skręciła posłuszną, zbyt posłuszną maszynę. Położyła dłoń na regulatorze ciągu. W tym ogniwie prąd się zachował, ale jak przy wybitnym dominatorze zareagują na polecenia effektory-” wiadomo tylko… Zerknęła na wyrwane z bebechami panele autopilota — Ten drań, oczywiście, wiedział. I odpowie. Ale nie mi i nie teraz…

Skurczyła się i pociągnęła dźwignię. Warkot silnika posłusznie i płynnie zmienił ton.

Ala odchyliła się w fotelu. Dobrze, że wietrzyk… bo zapach potu… Lariska chyba zrozumiała wszystko: patrzyła prosto przed siebie i bezdźwięcznie buczała na dolnej wardze. Natomiast Tamarka wychyliła się ze swojego tylnego siedzenia i sypała pytaniami i Ala, niczym speakerbox, odpowiadała, odpowiadała, odpowiadała, z całych sił starając się, żeby głos jej nie zdradził. Glider wolno obniżał pułap i wolno ślizgał się, zataczając nieregularną spiralę wokół lądowiska, a pod nim kołował bujny las z rzadkimi świecami kwitnących podniebie-sków, a błękitny, bardziej błękitny od nieba grzbiet Oz, do którego nie udało się dolecieć, zamieniał się miejscem z białym odległym grzbietem Akademii, z podnóża którego po śniadaniu wyleciały na spacer.

No, koniec. Ala skierowała glidera z uniesionym dziobem wzdłuż pasa lądowiska, wytraciła resztki prędkości i wyłączyła silnik. Generator z rozbiegu kręcił się jeszcze kilka sekund, a tego akurat wystarczyło, żeby wylądować bez zbytecznego hałasu.

Lariska pochmurnie patrzyła na nią i nagle w milczeniu przelazła przez pokrywę rozdzielacza, rozgniatając i rozrzucając resztki autopilota, objęła Alę za szyję i zaczęła kwilić cieniutkim głosem, niezrozumiale i pośpiesznie. Tamarka podchwyciła basem i również zawisła na jej szyi; wszystko wirowało i Ala, czując, że nagle opuściły ją wszystkie siły, rozryczała się w głos. Widziała przez kurtynę łez, że ktoś do nich biegnie — dwaj czy trzej ludzie. Ale to nie miało żadnego znaczenia…

Nawet zdołała się zdrzemnąć — przeżycia, nadmiar tlenu, tyk czegoś słodko-gorzkiego zrobiły swoje. Dziwne, zazwyczaj Pamiętała sny, a chwilę przebudzenia tym bardziej — były to sekundy prawdziwego szczęścia. Tym razem stało się inaczej. Pamiętać i rozumieć siebie Ala zaczęła dopiero po prysznicu; wszystko, co działo się wcześniej, było wymazane, nierealne rozmyte. Ale też i lot pomylonym gliderem wspominała lekko jak wydarzenie sprzed dwu lat. Nie musiała drżeć na wspomnienie widzianych pod sobą nieprzebytych dżungli i bagien, pełnych koszmarnych, zębatych, żarłocznych stworów…

Doprowadzony do porządku myśliwski strój pachniał ozonem i jakby cichutko potrzaskiwał — taki był czysty. Ala, wzdrygając się, włożyła go, dwoma magicznymi ruchami dłoni spowodowała, że wzrosła liczba włosów na głowie, poklepała się po policzkach — polowy zestaw kosmetyczny. Spojrzała na odbicie. Nieźle, powiedzmy sobie otwarcie. Szczególnie, kiedy robi tak: spojrzenie spod przymkniętych powiek. Roześmiała się i poszła do ludzi.

Było już miejscowe popołudnie, według zaś wewnętrznego, ziemskiego, capetownowskiego jeszcze czasu — późny wieczór. Na otwartej galerii, do której prowadziły drzwi, nikogo nie było, tylko mały cyber pełzł wzdłuż ściany, doprowadzając czystość do absolutu. Ala postała chwilę oparta o poręcz. Dżungla była tuż-tuż, na wyciągnięcie ręki. Niebieskawe z fioletowymi żyłkami liście żabiej palmy kiwały się przed twarzą, a kolumna żuków-wilkołaków maszerowała po nich, sprawdzając nową, mającą jakiś ukryty sens drogę. O żukach-wilkołakach opowiadał wczoraj doktor Pikacz — może trochę koloryzował dla spotęgowania zainteresowania. W sprzyjających warunkach mogły one podobno rozwijać się w dowolny żywy organizm Pandory, a nawet, jak przypuszczał doktor Pikacz — nie tylko Pandory. A jeśli również w człowieka? No, jeśli uda się dobrać klucz do kodu… Nie, to straszne! Straszne, zgodził się doktor Pikacz i nagle się zamyślił. Ala przyjrzała się żukom. Wielkości dłoni, ciemnobrązowego koloru, z długimi wąsami, bardzo podobne z kształtu do ziemskich skarabeuszy miarowo kroczyły po palmowych liściach, przechodząc z jednego na drugi. Gdy przestała koncentrować na nich wzrok i popatrzyła przed siebie, to miała wrażenie, że palmę owija swobodnie rzucony, nieskończenie długi, brązowy łańcuszek. Ala ruszyła wzdłuż poręczy w kierunku trapu prowadzącego na dach. Za palmą stały w szeregu drzewa minowe, aktualnie kwitnące. Purpurowe i białe kule, pachnące świeżo upieczonym chlebem.

Owoce ich będą śmiertelnie niebezpieczne. Każdego, kto stawia stopę na glebie Pandory, uczą aż do sińców pod oczami i nerwowych tików, jak rozpoznać i omijać nasienne torebki drzew minowych, a mimo to ani jedna jesień nie mija bez śmiertelnych ofiar i okaleczeń. O tym również opowiadał doktor Pikacz. Mógłby opowiedzieć jeszcze o tysiącu rzeczy, ale przybiegły dziewczynki i doktor dał spokój: widocznie jego plany nie sięgały rodzinnych rozrywek.

Ala była już prawie na dachu, gdy wszystko dookoła na mgnienie oka ściemniało i dżungla zniknęła za mlecznobiałą ścianą: ktoś nieproszony i mocny próbował pokonać membranę ochrony. Potem membrana przywróciła przejrzystość i Ala zobaczyła sprawcę: trzymetrowy ptaszek, składający się praktycznie z dzioba, walił w powietrze kusymi skrzydełkami i wymachiwał długaśnymi nogami. Jakoś w końcu udało mu się odwrócić, nie zaplątawszy się w tych nogach; rozłożył błony międzypalcowe i nie oglądając się, załopotał między palmami, nad wierzchołkami drzew minowych… Harpia nikczemna nogoskrzydła — tak brzmiała pełna nazwa tego ptaszka. Albo skunks wędrowny.

Wszyscy byli tutaj na górze, na wietrze. Dziewczynki, podwiązawszy włosy, skakały ze sterczącymi ogonami i bezsensownie wymachiwały rakietkami przed dwoma chłopakami, którzy wyraźnie im się podlizywali. A trzeci aborygen o smutnym wyglądzie siedział oparty plecami o jej glider i pił coś z wysokiego czarnego kielicha. Zobaczywszy Alę, podniósł kielich w pozdrowieniu i poklepał dłonią miejsce obok siebie: że niby ląduj raz jeszcze. Aborygeni mieli proste obyczaje.

Ten o imieniu Stas to zapewne miejscowy wódz, pomyślała Ala. Jest najstarszy, więc słuchają go obaj wojownicy plemienia. Wiekowa mądrość czyni jego powieki ciężkimi, oczy ciemnymi, a włosy siwymi… Ale naprawdę to młoda twarz, przed czterdziestką, oczy stare i jakieś zmęczenie we wszystkim: w gestach, pozie… Przypomniała sobie, jak słuchał jej szlochu i przekleństw. I uśmiechnęła się.

— Witaj, wodzu — powiedziała. — Pozwalasz mi usiąść obok siebie?

— Proszę bardzo — powiedział Stas i nie wiadomo po co posunął się. — Chce pani wina? Miejscowe, ale z prawdziwych winogron.

— Odrobinę — powiedziała Ala. — Na próbę.

Usiadła obok niego. Ściana gipsy-moth była ciepła i sprężynowała.

— Czy już mówiłem, że jestem panią zachwycony? — zapytał Stas, nalewając jej do identycznego kielicha bladoróżowego wina. — Więc naprawdę jestem zachwycony. Gipsy ma boczną stateczność ujemną, uważa się, że bez autopilota nawet zawrócić się nie da, nie mówiąc o lądowaniu.

— Dobrze, że tego nie wiedziałam — powiedziała Ala. — Niezłe wino.

— Wino rzeczywiście jest dobre — odparł Stas. — Szkoda, że nie można tego powiedzieć o planecie.

— Nie podoba się panu Pandora? — zdziwiła się Ala.

— Dlaczego nie podoba? Wspaniała planeta, ale nie można jej nazwać dobrą. — Stas podniósł głowę i popatrzył w niebo. Ala odruchowo powtórzyła jego ruch.

Na zielonkawym niebie koloru oceanu, na niewyobrażalnej wysokości, zderzały się i zgniatały szponiaste skrzydła obłoków.

— Dlatego ludzie tutaj się pchają — ciągnął. — Żeby odpocząć od zbyt dobrej Ziemi.

Ala powstrzymała się od komentarza. Rozmowa zbaczała na dziwne tory. W takich przypadkach, żeby nie wyjść na głupią, wolała milczeć.

— Czym się pani zajmuje? — nieco innym głosem zapytał Stas, nie odwrócił przy tym głowy i ciągle patrzył w niebo. — Kosmos? Biosfery?

— Nie zgadł pan — roześmiała się Ala. — Jestem bibliotekarką. Centrum Gutenberga, Capetown, słyszał pan?

To poruszyło wodza. Błyskawicznie się wyprostował i jak szpak pochyliwszy-przekrzywiwszy głowę, dosłownie wpił się spojrzeniem w jej twarz, jakby starał się ją poznać. Trwało to nie dłużej niż sekundę. Potem rozluźnił się, zwiotczał, odwrócił wzrok.

— Dziwne… — Przełknął ślinę.

— Mnie też to dziwi — zaczęła Ala, żeby zagłuszyć niezręczność. Uśmiechała się i czuła, że ten uśmiech jest idiotyczny, ale nie potrafiła spędzić go z twarzy i zmienić tonu. — Wie pan, jako dziewczynka zajmowałam się wyścigami powietrznymi, minęło dwadzieścia lat, myślałam, że zapomniałam o wszystkim, rano wsiadam do glidera, jakbym pierwszy raz pulpit widziała, i nagle wysokość kilometr, a on mi zaczyna wyczyniać diabli wiedzą co…

— Dominator się ugotował — powiedział Stas. — Tu się to czasem zdarza. Przeprogramowałem autopilota, teraz to bezmózgowie, ale bardzo posłuszne. Jak rower.

— Potrafił pan go nastroić? — zdumiała się Ala. — Tak go zgruchotałam, że myślałam, że już na zawsze.

— Bardzo trudno jest coś połamać na zawsze.

— Czy to znaczy, że możemy już lecieć?

— Jak tylko się nami znudzicie. Dziewczynki już nam opowiedziały o waszych planach. Przy okazji, na taką trasę lepiej by było wziąć „starcha”. Na przykład naszego.

— Dziękuję, ale to… trochę niezręczne.

— Jakie tam niezręczne! Zresztą potrzebę wdzięczności może pani zaspokoić bardzo prosto.

Ala uniosła brew.

— Bardzo prosto?

— Zupełnie prosto. Kiedy wróci pani do domu, proszę mi przysłać restaurat pierwszego rosyjskiego wydania Hrabiego Monte Christo.

— Proszę podać adres.

— Pandora, Akademia, punkt „Wiatr”. Zero-łączności tu nie ma, dlatego proszę wysłać na dowolny numer Akademii, przekażą mi.

— Przepraszam, a nazwisko?

— No tak. Popów. Stanisław Popów.

— Na pewno to załatwię. A dlaczego tu nie ma zero-łączności?

— Przecież nie może być wszędzie. — Pewnie tak…

Milczeli chwilę. Coś tu jest nie tak, uświadomiła sobie Ala. Pojawiło się i zatrzymało mocne uczucie niezręczności, jakby była nieoczekiwanie świadkiem cudzej rodzinnej awantury Ale tu nie było ani rodziny, ani awantury.

— A pan tu mieszka? — zapytała Ala. — Mam na myśli: stale?

— Raczej tak — niepewnie powiedział Stas. — Raczej stale. Wie pani co? Urządźmy świąteczną kolację. Nie codziennie wpadają tu tacy piękni goście. Na Ziemi, jeśli się nie mylę) jest dwudziesty piąty listopada? Przecież dzisiaj są urodziny Voltaire’a! Czterysta osiemdziesiąt sześć lat ma starusze Świętujemy?

— Przygotował się pan zawczasu?

— Do czego?

— Mam na myśli Voltaire’a.

— Nie, po prostu to wiem. Och, drobiazg. Może pani zadawać dowolne pytania, odpowiem szybciej niż BPI. Chce pani spróbować?

Stas wyraźnie się ożywił: rozbłysły mu oczy, pojawił się zadziorny, chłopięcy uśmiech.

— N-no… — Ala zamyśliła się. — Autor Ołowianych obelisków! Pierwsze wydanie?

— Ołowiane obeliski, pierwsza powieść Siergieja Zakrewskiego, opublikowana pod pseudonimem Alan Schwarzmesser. Astrachan, wydawnictwo Delta, tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty siódmy rok. Czterysta pięćdziesiąt pięć stron, papier gazetowy, nakład dwa i pół tysiąca egzemplarzy. Mam opowiedzieć o twórczości Zakrewskiego?

— Nie trzeba. — Przypadek, pomyślała niepewnie. Czy rzeczywiście wie wszystko? — Zaraz wymyślę coś bardziej trudnego. Jaka praca Clevelanda Deana Cagneya miała największą liczbę wydań?

— Podręcznik Podstawy matematycznej statystyki wydawany w języku oryginału i w tłumaczeniach w ciągu osiemdziesięciu lat. Łączny nakład…

— No nie! Proszę poczekać. Zadziwiające… Czy to dotyczy tylko literatury?

— Nie — pokręcił głową Stas. — Wszystkiego.

— Wszystkiego?

— Tak. Wiem praktycznie wszystko. Oczywiście powierzchownie.

— Co to jest „zasada Smogula”?

— To z dziedziny podinformatyki. W dużych informacyjnych sieciach ma jakoby miejsce inwersja związków przyczynowo-skutkowych. Skutek wpływa na przyczynę i w wyniku tego powstaje jakby odwrotny bieg czasu: zaczynamy otrzymywać informację z przyszłości. Nie ukierunkowaną i rozsianą, ale jednak informację. Smogul pracował nad jej zagęszczeniem i obróbką.

— I co?

— Nie wie pani? — N-nie, chyba…

— Popełnił samobójstwo. Zostawił list. Zupełnie niezrozumiały. Cytuję: „Do tych, którzy żyją. Finał nie wyszedł. Nudno. Dziękuję za rolę. Zobaczymy się po wszystkim. Ryszard Smogul”.

— To smutne — powiedziała Ala. — Ale co tu niezrozumiałego?

— Nie ma pani pojęcia, ile powstało interpretacji tego tekstu.

— Dobrze. W takim razie, jeśli można, jeszcze jedno pytanie. Nie nudzę pana?

— Och, oczywiście, że nie.

— Kim pan jest, Stas?

Ala zadała pytanie i zmartwiała. Twarz Stasa na chwilę zastygła, pokryła się lodową maską, a kiedy ożyła, była niemal twarzą starca. I uśmiech, przywrócony na siłę, rozciągający poszarzałe wargi — niczego nie przywrócił.

— Kim jestem? — powiedział cicho i nie wiadomo dlaczego dotknął dłonią brody i policzka. — Chyba… — I zamilkł.

— Chyba znalazłam pytanie, na które nie zna pan odpowiedzi — wyszeptała Ala.

Stas popatrzył jej w oczy. Poczuła, jak wraz z tym spojrzeniem wlewa się w nią pierwotny strach. Potem twarz Stasa stała się niemal poprzednią twarzą.

— Tak — powiedział obojętnie. — Jedno z mniej więcej pięciuset.

Świąteczna kolacja na cześć pana Voltaire’a minęła godnie i szlachetnie. Stas był wesoły i bawił towarzystwo, wznosił toasty, opowiadał dowcipy oraz obficie cytował solenizanta.

Jego milczący dotychczas towarzysze również nie pozostawali w tyle, chociaż — Ala odnotowała to nie bez zdziwienia — w ogóle się nie liczyli. Byli bez wyrazu. Wciąż nie była pewna, który z nich to Toni, a który Miron. Nie dlatego, że byli do siebie podobni, lecz dlatego, że byli podobni do wszystkich młodych ludzi jednocześnie. Z niezrozumiałym, ale przypominającym obrzydzenie uczuciem uświadomiła sobie, że jeśli jutro spotka Toniego-Mirona, nie pozna go. Natomiast Lariska czy tym bardziej Tamarka uważały ich za rycerzy bez skazy. Paladynów. Czy też templariuszy. Dziewczynki rozpływały się i szczebiotały.

Nie, coś tu jest nie tak, w tym punkcie „Wiatr”. Coś jest tu nie tak, jak powinno być. Zbyt pusto — w szczycie sezonu urlopowego. Dwadzieścia pustych pokoi. A stacja wcale nie jest naukowa, choć należy do Akademii. Zresztą do Akademii należy wiele różnych…

— …technologicznie należą do dziewiętnastego wieku; wszystko na uranie, wyeksploatowane jak diabli: nie wiadomo, z czym porównać. Ale jeżdżą i latają, no to i my z nimi, co robić. I jest tak: nad dżunglą, a lecimy w pięcioro, dwaj miejscowi i nas troje, silnik śmigłowca zaczyna kichać, kicha i staje. Dobrze, że wysokość była przyzwoita, uratowała nas auto-rotacja, wylądowaliśmy. A dżungla tam nie taka jak na Pandorze… Powiedz, Toni.

— Stary rejon umocnień. Pięćdziesiąt lat go budowali, potem przez dziesięć niwelowali, ale tyle tego zostało…

— Wylądowaliśmy na polance, wirnik jeszcze się kręci, cisza, tylko zębatki się obracają i silnik trzeszczy, czyli stygnie. Siedzimy, łapiemy oddech. I nagle takie ciche… nie buczenie, nie dzwonienie, lecz jakby ktoś jeździł palcem po brzegu kielicha…

Progresorzy, z ulgą pomyślała Ala. Wyobraziłam sobie Bóg wie co, a to po prostu progresorzy. Podobno mają tu gdzieś bazę czy centrum rehabilitacji, nie wpuszczają tam postronnych… Chociaż nie, to nie tu, to na południowej półkuli — Diamentowa Plaża. Ale tak czy siak — progresorzy są oddzielnie. Rozejrzała się. Dziewczynki oczywiście wszystko chłonęły z otwartymi buziami; Miron za pomocą naczyń i własnych rąk tworzył panoramę wydarzenia, Toni mu pomagał, uśmiechając się nieco protekcjonalnie i komentując, a Stas… Jego twarz nie wyrażała niczego, wydawało się, że z przyjemnością słucha, ale kostki palców trzymających nóż i widelec zbielały; jego stek wciąż leżał nietknięty na talerzu. Przechwyciwszy spojrzenie Ali, ostrożnie odłożył sztućce, uśmiechnął się usprawiedliwiająco i szepnął: „Zaraz wrócę”. Ala widziała, jak Toni skinął głową, a potem spojrzał na zegarek. Spojrzała i ona. Było czternaście minut po południu czasu miejscowego, czyli około piątej czasu Greenwich. Ani śladu senności. Słońce koloru stygnącej stali wisiało między czarnymi gałęziami i dobrze było widać, że dysk słoneczny nie jest dyskiem, lecz elipsą przekreśloną wzdłuż dużej średnicy cienką jak włos ciemną krechą. Poza krawędziami słońca krecha ciągnęła się w postaci mętnopurpurowych, ozdobionych złotymi kropkami pasków, które stopniowo zanikały, tajały w różowych oparach. Z orbity Pierścień sprawiał jeszcze większe wrażenie…

Wszystko to było nieskończenie obce.

Na mgnienie oka zabrakło powietrza i przestrzeni. Ala rozejrzała się niemal w panice. Głazy przestrzeni jak kawały niewidocznego lodu pogrzebały ją, oddzielając od żyjących. Lodu nie dało się pokonać… Patrzyła i widziała wszystko, jakby z ogromnej wysokości, z nieskończoności, stamtąd, gdzie nie ma ani powietrza, ani światła. Obrazy ciał i przedmiotów, płaskie i niewyraźne, lekko poruszały się i wydawały niepotrzebne dźwięki. To nazywało się życiem i do niczego innego nie było przeznaczone.

Potem powrócił oddech — gorący i grzmiący. Powietrze podzieliło się i ujawniło, że kryje się za nim biały płomień. Każdy dźwięk pomnożony przez płomień wybuchał pod czaszką, rozbijając ją i krusząc. Ogromna płonąca dłoń opadła na twarz i ściskała, ściskała, gniotąc kości, oczy, mózg. Jeszcze trochę, pomyślała, jeszcze trochę. Poczucie finału, poczucie bliskości wielkiego celu.

Oszałamiający zapach rozżarzonych róż. Triumf płomieni. Wszystko ginie w białym świetle, chwilowe czerwone kontury, błękitny popiół…

— Mamo, mamo, co ci jest? Źle się czujesz? Słyszysz mnie? — Lariska stała obok, Tamarka doskoczyła do niej i obie szarpią

Alę za ręce, za ramiona, zaniepokojone gęby Toniego-Mirona na drugim planie i ogromna połowa elipsy w kolorze czarnych wiśni za ich plecami, błękitny sierp do góry rogami nad głową, i miodowo-chlebowy zapach kwitnących drzew, niewidocznych w ciemności, i szelest miękkich skrzydeł za membraną, i lekkie drżenie podłogi w rytmie dalekich miarowych kroków, i znikąd powrót do własnego „ja” — jakie to wspaniałe. Nikt naprawdę nie wie, jakie to wspaniałe…

— To nic, wszystko w porządku, jestem zmęczona, trzeba spać, spać… — Język posłuszny i to wystarczy. Wystarczy na dziś. — Wy też musicie iść spać. Wszyscy spać.

— Słusznie — mówi gdzieś z daleka Toni-Miron — tylko proszę wziąć coś na sen, bo się pani zbudzi w środku nocy, a noce tu długie. Co będzie pani wtedy robić?

— Wezmę, wezmę — mówi język — ale i bez środków nasennych…

— Nie, nie. — Toni-Miron macha w powietrzu ogromnym jak balon palcem. — Pandora ma swoje dziwactwa, bez środków nasennych nijak nie można…

My też mamy swoje bębny, chce powiedzieć język, ale Ala ujarzmia go i kieruje do nory, i pozwala dziewczynkom wziąć ją pod ręce i prowadzić, prowadzić, prowadzić; droga daleka, a noc księżycowa, trzy księżyce, i w ciemności, daleko stąd, Toni-Miron mówi do siebie, myśląc, że nikt go nie słyszy: to był insite. I zgadzając się sam ze sobą, kiwa głową.

Już siedząc w helikopterze i zataczając pożegnalny krąg nad żółtym kwadratem z pstrym żuczkiem glidera na skraju i trzema ludzikami rzucającymi nieprzyjemnie długie cienie, Ala poczuła, że opuszcza coś, co nie ma nazwy i miejsca styku, ale jest mocne, wyraziste i nie daje się odczepić. Jak gdyby wyrywały się korzeniami wrośnięte w ciało — w nocy, bez szmeru — nici.

Wolność — pojawiło się słowo.

— A on ci się podobał — złośliwie powiedziała Lariska. — Widziałam, jak na niego patrzyłaś.

— No to co? — Ala potrząsnęła głową, usuwając z oczu przeszkadzające pasmo włosów. — Czy to on jeden mi się podoba?

— Jest fajny — wtrąciła się Tamarka. — Tylko przez cały czas o czymś myśli.

— Dużo wie — rzekła Lariska. — I bardzo dobrze wszystko tłumaczy. Ja na przykład nie rozumiałam, jak czas może być wielowymiarowy…

— Wy to przerabiacie w szkole? — zdziwiła się Ala.

— Zajęcia intermettywne — wyjaśniła poważnie i niezrozumiałe Lariska.

— Zwariować można — powiedziała Ala. Dawno temu, w minionym życiu, Kamil usiłował wyłożyć Lamondoix, Prozorowskiemu i jej, smarkuli, która się przypadkowo nawinęła, właśnie to: wielowymiarowość czasu. Potem Kamil poszedł sobie. Zaróżowiony i spocony Lamondoix wodził palcem po stole, potem, nie podnosząc oczu, mruknął: „Jak myślisz, Lew, wezmą nas do zoo?” „Mnie wezmą” — odparł Prozorowski.

Fajne to były czasy…

I nagle przypomniała sobie. Z nicości wypłynął nie obraz, ale jakiś cień, posmak, półdźwięk… właśnie z tych fajnych czasów. Ala niecierpliwym cmoknięciem uciszyła dziewczynki.

I ostrożnie, żeby nie stracić wątku, zaczęła sięgać ku temu, o czym dopiero co sobie przypomniała. Prozorowski… nie. Zoo… nie. Lamondoix… n-nie… chyba nie. Kamil…

Kamil.

Otóż to. Ala dopiero co zaczęła pracować w Centrum Gutenberga i ktoś — Amet-chan? — kilka razy zapraszał Kamila do konsultacji, i ze dwa razy Kamil odpowiedział na te zaproszenia; a pytania, które skręcały Amet-chana w ciasny supeł, pochodziły od niejakiego Popowa… W ogóle powstało takie powiedzonko: „Pracować dla Popowa”, które oznaczało szukanie i znajdowanie czegoś, o czym wszyscy już zapomnieli albo czego nigdy nie wiedzieli. Dla Ali Popów był czystą abstrakcją…

Sprawdzimy. Amet-chan jest stary, ale jary.

Skończyła się dżungla, zaczęło się przedgórze, szmaragdowe wzgórza, rozfalowane niczym morza łąki i po dziesięciu minutach na dole, na brzegu rzeki Acheront, pokazała się ukośna grecka litera psi — lądowisko uzdrowiska Oz-na-Pando-rze. Ala poprosiła o zezwolenie na lądowanie i zamówiła ekspresowy seans zero-łączności z Ziemią — podała z pamięci numer Amet-chana. Nikt nie przeszkadzał jej w lądowaniu, wpakowała śmigłowiec do wyznaczonego sektora, pośpiesznie wy. skoczyła i pomogła wyjść dziewczynkom. Podłoże wydało się zadziwiająco mocne i pewne — dopiero teraz Ala zrozumiała, że w czasie lotu bała się… Czego? Nie wiadomo. Chyba nie chciała się przyznać przed sobą, czego właściwie się bała. Aż nogi się trzęsą…

Amet-chan pił kawę. Według tego nie dało się określić pory dnia: Amet-chan ciągle pił kawę. Nie wiadomo było również, czy ucieszyła go wizyta Ali, czy nie: oblicze Amet-chana było zawsze nieprzeniknione jak oblicze indiańskiego wodza. Uważnie wysłuchał Ali i odpowiedział: Tak, w sześćdziesiątym pierwszym roku pojawił się taki nadzwyczaj aktywny abonent z pełnym dostępem do KOMKON-u. Gorbowski osobiście pilnował, żeby był obsługiwany z maksymalną efektywnością. Jak zrozumiał Amet-chan, Popów był kontakterem — chociaż nie wiadomo z kim wchodził w kontakt. Ta epopeja trwała sześć lat z wciąż rosnącą krzywą wymiany informacji, a potem niespodziewanie się urwała. Amet-chan coś tam słyszał o jakiejś dziwnej katastrofie, w której Popów ni to zginął, ni to zaginął bez śladu. Jak Ali wiadomo, kodeks informistów zabrania interesowania się osobami i losami abonentów. Dlatego najlepiej zwrócić się do BPI. Do widzenia, Aleksandro.

Do widzenia.

Do BPI… Popowów są miliony. Nie zna formalnych danych. Chociaż… przecież był abonentem z pełnym dostępem! A takich jest niewielu.

Miała szczęście — w punkcie abonenckim dyżurowała Diana. Bez zbędnego gadania wywołała archiwum sześćdziesiątego pierwszego roku. Popowów było dużo, ale ani jednego z dostępem do KOMKON-u; Stanisław Igorewicz, ale ma dziewięćdziesiąt osiem lat… To samo w archiwach sześćdziesiątego drugiego, sześćdziesiątego trzeciego… „Pamiętam, był taki!” — powiedziała zadziwiona Diana. „Przecież oraliśmy na niego jak ryjówki”. „Dziękuję, Diano, już wszystko rozumiem” — rzekła Ala i rozłączyła się.

Na kolejne wywołanie długo nikt nie odpowiadał, choć ekran rozjarzył się; potem pojawiła się niezadowolona, nie wiadomo czyja gęba. W tle majaczyły jakieś błyski w przecięciu półprzezroczystych linii i coś dużego, bezkształtnego, omdlewająco wolno obracało się, zapadając w siebie.

— Dzień dobry — powiedziała gęba. — Do mnie?

— Dzień dobry — odezwała się Ala. — Nie, wolę Walkensteina.

— Czy to pilne? — Tak.

— Jedną chwileczkę. Ale uprzedzam: będzie wściekły. Mark Naumowicz!

Rzeczywiście, pojawił się wściekły Mark. Siwe kędziory okiełznał półkask, na czoło ukosem opadały dziwnego kształtu fasetowe okulary. Ale zobaczywszy Alę, Mark w mgnieniu oka poweselał:

— Och, Alka! Co za spotkanie? Gdzie jesteś?

— Na Pandorze. Uzdrowisko Oz.

— Dziewczynki są z tobą? — Jasne.

— A daleko?

Ala obejrzała się. Dziewczynki uczepiły się baru w sąsiedniej sali.

— Daleko. Mark, mam poważną sprawę. Właściwie dziwną. Nic nie mogę rozgryźć, a boję się. Krótko mówiąc, możesz połączyć mnie z Gorbowskim?

Mark przejechał dłonią po czole. Półkask z okularami został w jego ręce. Kędziory wyprostowały się, brwi zjechały odrobinę niżej, oczy zwęziły się. To był niemal dawny Mark, którego tak kochała. Silny i niezaprzeczalnie trwały jak opoka. Jeszcze nie rozwałkowany przez żadne życiowe problemy.

— Opowiadaj — zażądał i Ala posłusznie zaczęła opowiadać.




Stas


Odleciały, a ja zostałem.

Pozostał nieprzyjemny osad w duszy — albo w tym miejscu, gdzie ludzie zazwyczaj mają duszę. Miałem ochotę na wino albo bijatykę, albo rozwalenie czegoś. Ale na nic z tych rzeczy nie wolno było sobie pozwolić i nawet nie wolno było o tym myśleć.

— Dobra — powiedziałem do Mirona. — Wy idźcie, gdzie chcecie, a ja wezmę prysznic.

Toni już szedł na dół z meldunkiem.

— Moim zdaniem nieźle wyszło — ciągnąłem cały w głębi ducha rozdygotany. — Chyba się udało, co? Jak ci się wydaje?

Miron nie odezwał się, ominąłem go i skierowałem się do pochylni. Z Mironem trudno się rozmawia. Przynajmniej mi.

— Miała insite — powiedział. Jakby strzelił mi między łopatki.

— Kiedy? — Obejrzałem się; nie: odwróciłem całym ciałem.

— Podczas tej durnej kolacji. Kiedy wyszedłeś.

— Kiedy wyszedłem… Głęboki?

— Widocznie tak. W nocy sprawdziłem ją mediatronem. Same czerwone pola.

— To jeszcze o niczym nie świadczy. Po tym wstrząsie… — Wiedziałem, że gadam głupoty.

— To był insite. Możesz mi wierzyć. Możemy tylko mieć nadzieję, że się nie rozwinie.

Marna to była nadzieja i dobrze o tym wiedzieliśmy.

— Insite to insite — powiedziałem. — Nie ubędzie mi.

Starałem się, żeby mój głos brzmiał spokojnie. Insite połączony z tym, co ona — mądra kobieta — zobaczyła i usłyszała tutaj, to to samo, co opowiedzenie wszystkiego wprost. Chociaż… co z tego? Nie ma innej możliwości, chyba że ołowiana plomba.

— Ależ jestem zmęczony — odezwał się nagle Miron. Nigdy nie słyszałem od niego takich słów. Gdybyż wiedział, jaki ja jestem zmęczony.

— Przepraszam — powiedziałem. — Staraj się nie stać obok.

— To nie od tego. — Pokręcił głową. — Chociaż może i od tego również.

— Będę u siebie — oznajmiłem. Nie odpowiedział.

W mieszkaniu wypędziłem cybera i sam posprzątałem. Przedtem włączyłem odtwarzanie nocnych zapisów. Długo ukrywano to przede mną i zdążyłem sobie nawyobrażać Bóg wie co. Potem zjawił się Salazar i pozwolił mi je przeglądać. Jako pierwszemu. I nawet kasować to, co chcę. Ani razu nie skorzystałem z prawa cenzury ani razu. Miałem i mam na ten temat swoje zdanie. Poza tym, w porównaniu z tym, co spodziewałem się zobaczyć, moje rzeczywiste działania nie były niczym specjalnym. Zachowywałem się dziwnie, zgoda. Ale nie ohydnie. Nie tak, jak oczekiwałem, sugerując się szczątkami snów i zachowaniem tych przedsalazarowskich psychologów.

Podarte prześcieradła i wybebeszoną poduszkę wcisnąłem do utylizatora. W ślad za nimi poleciały rozsypane puchowe kulki. Ustawiłem na miejscu kuszetkę i fotele. Ułożyłem książki na półce. Dziwne: nigdy nie darłem książek. A może i nie dziwne… Podczas sprzątania zerkałem kątem oka na ekran, także na monitor mediatronu. Wszystko szło zwyczajnie i no-ogramy świeciły w pełnym zakresie, ale najbardziej w barwach skrajnych — czerwonej i niebieskiej. Wcześniej też tak bywało i nigdy nie zapamiętywałem tych snów, tylko te, które znajdowały się w paśmie żółtozielonym. Ja sam na ekranie też byłem zwyczajny: gibbon gibboniasty. Krótko mówiąc, noc jak noc, tylko jedno odstępstwo: około północy ktoś podszedł do drzwi i próbował je otworzyć od zewnątrz. Program strażniczy odnotował to i zadał, rzecz jasna, odwieczne pytanie: Co robić? Ale odpowiedzi oczywiście nie otrzymał. Cofnąłem do tego miejsca i przejrzałem wszystko dokładnie. Godzina zero minut piętnaście. Krótkie stuknięcie do drzwi, ktoś porusza klamką. A ja w tym czasie siedzę na stole w jakiejś najdzikszej z możliwych pozycji i prowadzę rozmowę sam ze sobą, ale różnymi głosami: męskim, zdenerwowanym zadaję krótkie pytania i odpowiadam kobiecym, zdyszanym jak po długim biegu, pięknym, głębokim; za sam głos można się zakochać w takiej kobiecie po uszy i na zawsze — i to wszystko w języku, którego nie znam i nigdy nie znałem. Na mediatronie żółte światło z pomarańczowymi obłoczkami. Niczego nie pamiętam… Za drzwiami ktoś jeszcze raz próbuje otworzyć zamek i odchodzi.

Tak, można się nasłuchać, stojąc pod drzwiami. Można się zastanawiać.

Skończyłem sprzątanie i poszedłem się kąpać. Uruchomiłem mozaikowy prysznic i długo wierciłem się w jego strumieniach, zmywając pot i napięcie. Potem puściłem po prostu ciepłą wodę z lekką jonizacją. Przeszedłem do suszarki i tam kołysząc się w hamaku w miękkim strumieniu powietrza, poczułem w końcu, że się rozluźniłem.

Od ich odlotu minęła godzina. Może już wylądowały. Na wszelki wypadek jeszcze pół godziny zupełnego spokoju.

Nie ubierając się, wróciłem do pokoju, znalazłem się obok półki z książkami, odruchowo sięgnąłem i wziąłem jakąś książkę — Boecjusz. No i wspaniale, pomyślałem, waląc się w fotel. Książka otworzyła się sama na pierwszym rozdziale „O pociechach filozofii”.

Jak miłe są papierowe książki! Nie narzucając się, proponują swoje ulubione stronice, zachowują charaktery i zapachy swoich właścicieli, są przytulne. Książki mają w sobie coś ze starych i mądrych kotów.

„Tymczasem, póki w milczeniu rozważałem sam ze sobą i zapisywałem rylcem na tabliczce gorzkie żale, wydało mi się, że nad moją głową pojawiła się kobieta z obliczem przepełnionym godnością i płonącymi oczami, których dalekowzroczność przekraczała ludzką, oczami zadziwiającymi swoim żywym blaskiem i niewyczerpaną czarującą siłą; mimo że była w rozkwicie wieku, nie można było uwierzyć, że należy do naszego pokolenia…”

Czarujące, pomyślałem. I jak wszystko się ułożyło: i nad głową, i w rozkwicie wieku, i niewyczerpany czar znakomicie odnotowany. Wytrwały mędrzec ogrzał mnie i rozczulił swoją nieumyślną celnością. Czytałem dalej i dalej, jakbym szedł po znanej ścieżce do domu, a czas również kroczył, i oto wiersz dziewiąty: „Tutaj, wszyscy skazani, przybądźcie w pętach różowych, tych, co namiętności na was kłamliwe nałożyli. Namiętność mieszka w waszych duszach, ludzie. Tutaj też czeka was spokój po trudach wielkich. Tutaj strzeże ciszy schronienie dla biednych i krzywdzonych… Ślepi nie przejrzą, nigdy nie unikną nieszczęsnych błądzeń. Ziemia pogrzebie wszystko w swoich pieczarach. Wielkość, co niebiosom przystała, i duszę tylko ten zachowa, kto może ujrzeć ów świat, który jest jaśniejszy od Fobosa i kto może zaćmić jego lśnienie”.

Gdzieś wewnątrz brzęknął bezgłośny dzwoneczek, wstałem, odłożyłem książkę i poszedłem się ubrać. Włożyłem szorty i wciągałem właśnie koszulkę, gdy zastukano do drzwi i głos Toniego zawołał: „Stas!”

— Idę — powiedziałem.

Toni był rozdrażniony i niezadowolony, chociaż starał się tego nie okazywać; mimika była bezbłędna: dobroduszny półuśmiech. Jednakże ostatnio zacząłem z odległości dwóch, trzech metrów wyczuwać emocje i ogólne zamiary człowieka. Nie wiadomo dlaczego wyczuwałem to prawym policzkiem i przypominało to węch. Jasne, że nie spieszno mi było dzielić się wiadomością o swojej nowej zdolności. Tak więc Toni był niezadowolony, chociaż dobrze ukrywał swoje uczucia. Nietrudno było się domyślić przyczyn niezadowolenia.

— Zmieniamy mieszkanie, Stas.

— Z powodu insite’u?

— Miron ci powiedział? Tak, sam rozumiesz… Tak wyszło…

Nagle poczułem, że jest mu wstyd. Jest mu wstyd przede mną. Tego już za wiele, dlatego uśmiechnąłem się i wzruszyłem ramionami:

— Tak, rozumiem. Tak wyszło. Dobra, wiesz, że spakuję się migiem.

— Tak, Stas. Pakuj się bez pośpiechu. Nikt nas nie pogania.

Jednak to Pandora, nie Ziemia; jednorazówek tu nie ma, trzeba mieć zapas ubrania i innych rzeczy, w sumie uzbierało się na dwie ciężki walizki: jedna z ubraniami i aparaturą kontrolną i druga z biblioteczką. Moi współtowarzysze także byli obwieszeni torbami i futerałami. Toni zaktywizował cyber-kompleks, wszystko zostanie tu wyczyszczone do zera, a Miron wyjął z obejmy ximex i pokazał mi. Ximex zapakowano w mikrokapsułki. Mlecznobiały — to znaczy że zagwarantuje mi co najmniej sześć godzin komy. Czy nirwany? W sumie — zapomnienia. Niezbędny zabieg, dlatego że na pewno będziemy przelatywać nad terenami zamieszkanymi, a nikomu nie są potrzebne stada wyposażonych w bloki dominatory, wariujących komputerów i cyberów. Sześć godzin — daleko lecimy. Według warunków umowy nie powinienem znać współrzędnych miejsca. Nie wiem dlaczego. Przecież i tak po dwóch, trzech dniach mogę je podać z dokładnością do kątowych sekundy.

Krótko mówiąc, kiedy wrzuciłem walizy do bagażnika glidera, odwróciłem się do Mirona i podniosłem rękaw. Ale Miron patrzył ponad moją głową. Także się odwróciłem: gwałtownie opadał na nas Gryf.

— Nieszczęścia chodzą parami — mruknął Miron. — Przecież się rozwali! — krzyknął Toni i zaczął machać rękami, jakby mogło to gryfowi pomóc.

Chociaż może i pomogło. Śmigłowiec, pomalowany dziwacznie na jadowicie zielony kolor z brązowymi plamami i czarnymi zygzakami, zawisł trzy metry nad lądowiskiem. Potężny podmuch omal nas nie wywrócił. Glider w każdym razie okręcił się i odjechał niemal na brzeg lądowiska. Potem gryf grzmotnął o nawierzchnię. Drzwi nie miał. Z wnętrza, nie czekając na przepisowe zatrzymanie wirnika, natychmiast wyskoczyła trójka mężczyzn w myśliwskich strojach i — co najdziwniejsze — z karabinami.

— Chłopcy, zwariowaliście? — Toni ruszył w ich stronę, ale jeden z nowo przybyłych niedbale odsunął go na bok lufą. Coś było w tej trójce niezwykłego, tak niezwykłego, że trudno było od razu to wychwycić. Zatrzymali się dwa kroki przede mną i ten stojący pośrodku zapytał, nie rozwierając warg:

— Popów to pan?

Przez moją biedną głowę przelatywały chaotyczne myśli. Można było powiedzieć, że nie mogłem o niczym pomyśleć. Dlatego po prostu skinąłem głową i potwierdziłem:

— Tak, to ja.

— Poleci pan z nami — oświadczył tamten.

Teraz zrozumiałem, na czym polega ich niezwykłość. Mieli te same twarze, lecz różne sylwetki: ten, który rozmawiał ze mną, był niższy ode mnie o pół głowy i pulchny, a dwaj pozostali wyżsi i szersi w barach; jeden muskularny, mocny i ciężki, a drugi kościsty i żylasty, ale zapewne też bardzo silny. To nie były trojaczki. Po prostu mieli takie same twarze.

Kątem oka zobaczyłem, że Miron wolno zdejmuje z ramienia torbę, a Toni cofa się, i w tej samej chwili ręka konusa wystrzeliła w kierunku mojej twarzy — zobaczyłem czarną błyszczącą źrenicę ogłuszającego stinnera. Stosuje się go do unieruchamiania dużych zwierząt. Nie byłem dużym zwierzęciem, dlatego konus nie walnął we mnie z całej mocy — zdążyłem jeszcze zauważyć, jak Miron skoczył na muskularnego i jak Toni zatańczył rozpędzony… Ale wszystko zakołysało się do przodu i do tyłu, i znowu Miron skoczył, i znowu, i ponownie, już bez odstępów, wszystko się zlało, a potem czarne kleksy strzałów zaczęły pojawiać się to tu, to tam, wolno okręcając się i zanikając, i zostało tylko drżenie — a potem pustka błękitna jak niebo nad Himalajami…




2





Stas


Na początku było słowo.

— …już po ich wojnie domowej, kiedy Murzyni dostali wszelkie prawa i takie tam; emancypacja, słyszał pan? Więc wtedy Murzyni zaczęli zajmować się handelkiem. Z powodu nędzy musieli otwierać swoje stragany w ciemnych spichlerzach i piwnicach. Olej do lamp był wtedy drogi, więc Murzyni bardzo oszczędzali na oświetleniu. A sklep to po angielsku również shop, więc najpierw się mówiło: „Ciemno jak u Murzyna w szopie”, a forma wybrana przez pana, to są nic innego jak…

— Jest.

— Co „jest”?

— Nie „są”, lecz „jest”. „Są” to liczba mnoga.

— Myli się pan, kolego! „Są” to krótka forma od „sądzono”, co z kolei oznacza…

— Cicho. Chyba się ocknął.

— A pan widzi w ciemnościach?

— Nie, po prostu dobrze słyszę. Hej, nowy! Ocknął się pan?

— Jeszcze nie wiem — powiedziałem. — Nie mam z czym porównać.

— Nasz człowiek — powiedział ktoś.

— I muszę zauważyć — podniosłem się — że w Ameryce za czasów wojny domowej do taniego oświetlenia stosowano nie olej, lecz naftę.

— Nafta to właśnie jest nazwa bawełnianego oleju do lamp.

— Cicho! — sapnął ktoś na granicy zdenerwowania. — Nowy! Ktoś ty?

— Stas Popów…

— Stas! Niemożliwe!

— Niemniej jednak to fakt. A ty kim jesteś?

— Nie poznajesz?

— Na razie nie. Powiedz coś spokojnie.

— Do diabła ze spokojem! Jestem Espada!

— Kostia… — Na chwilę straciłem głos. — Więc ty żyjesz… — Ostrożnie — syknął ktoś, a potem zwyczajnie zostałem stłamszony. Kostia miał fantastycznie długie ręce i był przy tym silny.

Kiedy w sześćdziesiątym siódmym zaczęło się to świństwo na stacji Arka, Espada był jednym z pierwszych zaginionych — jeszcze zanim pojawiły się upiory i odmieńce. Tak więc nawet nie wiedział, co przeżyliśmy my, pozostali, i czym się to wszystko skończyło.

Zresztą mówiąc: „skończyło się”, pewnie się mylę.

Była ich tu piątka: Espada, który zaginął niemal jednocześnie ze mną; Wadim Dubrowin, jeden z odkrywców Sauły — właśnie on bawił towarzystwo tłumaczeniami zwrotów; Wolfgang Svensson, zero-stroiciel, Patrick Dempsey — pilot, i Eryk Kołotilinski, progresor, specjalista od Gigandy. Wszyscy zostali porwani z miejsc odosobnienia przez nie znanych ludzi; wszyscy, jak i ja, zaginęli niegdyś w głębinach kosmosu, a potem nieznanym sposobem ukazywali się na Pandorze, nieopodal uzdrowiska Diuna, nadzy, z początku niemal pozbawieni pamięci… Patrick posiadał zdolności podobne do moich: w jego obecności w metalowych przewodnikach gwałtownie zmieniała się rezystancja; od samopoczucia Patricka zależało w jaką stronę. Inni niczego specjalnie dziwnego w sobie nie zauważali prócz tego, rzecz jasna, że nie przepuszczały ich — nas — membrany drzwi, traktując jak pandoriańską faunę. Cóż z tego, że wszelakie badania kodu genetycznego — mojego przynajmniej — dawały identyczną odpowiedź: człowiek. Membrany miały w nosie wyniki badań…

Ja i Espada zaginęliśmy z orbitalnej stacji Arka. Espada po prostu z zamkniętej sekcji, ja — po tym, jak zgasły gwiazdy i stację zaczęło skręcać i łamać. Patrick, pilotując transportowego widmo-dromadera, wyszedł z kolejnego skoku w jakimś dziwnym miejscu: w środku gigantycznej kamiennej pieczary, we wnętrzu pustej asteroidy. Wprowadził kurs powrotny, ale zaczęło się coś dziwnego i Patrick znalazł się na Pandorze. Wolfgang był jednym z tych, którzy wiosną sześćdziesiątego ósmego zaginęli w zero-kabinie. Wystąpiła taka dziwna seria, przyczyny nie zostały wyjaśnione, ale wydarzenia jakoś same z siebie się skończyły. Wolfgang właśnie w ramach obowiązków służbowych badał te przypadki. Wadim jak przez mgłę pamiętał, że leciał dokądś gliderem, a potem nagle znalazł się w diunach, i można by w tym widzieć pospolitą awarię z uderzeniem głową o twardy przedmiot, tyle że leciał nad Marsem, a ocknął się na Pandorze. Najdziwniej zaginął Eryk. Pracował w nootycznym trenażerze, właśnie leciał w nim program przeżycia w dżungli i przez długi czas Eryk był pewien, że taki dziwny program mu wstawili…

Jeśli spróbować podsumować, a tym chłopcy zajmowali się długo i zaciekle, jeszcze zanim ja się pojawiłem (Eryk i Wolfgang siedzieli tu już ze trzy tygodnie, jeśli wierzyć zegarom wewnętrznym), to wychodziła prosta rzecz: ktoś zbierał w jednym miejscu tych, kogo progresorzy (a propos, dlaczego właśnie oni?) starannie trzymali od siebie z daleka, nie pozwalając im nawet domyślać się, że istnieją inne podobne osobniki. Ciekawe, jak wielu nas jest i czy wszyscy są na Pandorze? Kiedy zaczęły się cuda na Arce, znajdowało się tam jedenaście osób…




Ala


Bez wyraźnej przyczyny czuła się dziwnie źle. Jakby zwiększyła się grawitacja. Łydki stały się ciężkie, podeszwy przyklejały się do miękkiej tekstury podłogi. Z jednej strony miała ochotę na wannę, z drugiej ten pomysł wywoływał niezrozumiałe obrzydzenie. Daleką analogią było wspomnienie ciąży, chociaż formalnie odczucia były inne.

Przepędziła dziewczynki i nadal leżała. Najpierw po prostu tak sobie, potem umieściła na suficie display mnemoniatora. Dostroiła się i zaczęła odtwarzać wszystko, co pamiętała.

Oto podbiegają wszyscy trzej. Stas i Toni-Miron. Stas patrzy na glidera, a Toni-Miron jednym okiem w roztargnieniu zerka na glidera, drugim — czujnym — na Stasa. I nie jest to późniejsze nawarstwienie wrażeń, nie, to zostało odnotowane, a potem zapomniane.

Hrabia Monte Christo.

Zero-łączności tu nie ma.

Przepraszam, ja na chwilę…

I sny. O, tak! Jakie sny, ile snów! Byłam tam, widziałam tam… Nie pamiętam.

Mnemo nie pomaga. Jakbym właziła na lodowy pagórek… I znowu w dół. Stop. Zaczepiłam się. Żeby tylko nie zjechać…

Sen-matrioszka. Ja we śnie nie jestem sobą. Ta, która jest we śnie, widzi sen. Ja też go widzę, rzecz jasna, ale jakby z boku i płytko, jakbym patrzyła jednym okiem.

Bieg po szarym błocie, z którego sterczą gołe patyki — pojedynczo i pęczkami. Szybki bieg, bezgłośny, równy. Nie wiadomo dlaczego nie patrzę przed siebie, lecz trochę w prawo.

Szara ściana — metalowa? Obok kamienny głaz. Zanurzam w głazie rękę, coś wyjmuję…

Potem lecę! W polu widzenia z prawej strony moje kolano, błyszczące, ciemne. Jakby spuchnięte.

Pode mną całkowite piekło: rumowisko skalne, przepaście bez dna. I oto nurkuję do jednej…

Ciemno. Ciemno. Ciemno. Ciepła, słodka, nie wiadomo dlaczego odrzucająca mnie wcześniej ciemność. Radość powrotu i uraza: dlaczego mnie wyrzucono, za co? Jak szczeniaka na mróz.

Zniecierpliwienie. Zaraz coś się stanie, coś nieznośnie przyjemnego. Ciemność idzie na spotkanie, obejmuje. Ciemność może być czuła.

Oto zaraz… zaraz… Oczekiwanie, zniecierpliwienie. Och!

Wybuch — ból — oślepienie — wibracja na krzyż — jakby piły tarczowe wolno wcinały się w czaszkę. Krzyczę…

Odskakuję po raz milionowy. Udaje mi się, ponieważ wiem, czego oczekiwać. Przywykłem. Potem odwracam się…

Za mną idzie kobieta w lekkim podróżnym stroju. Biały kostium, czarne włosy, oczy uważne i lekko zmrużone. Duże wyraziste usta. Wysoka, ładnie się porusza — pewnie, energicznie, płynnie.

Nigdy wcześniej jej nie widziałem.

Wiele razy ją widziałam…

Mnemoniator wyłączył się sam: zadziałał stres-blok. Ale można go…

Ala przejechała dłonią po twarzy. Pot. Palce drżą. I ktoś wewnątrz krzyczy: Wystarczy! Nie wolno! Nie próbuj więcej! Co się ze mną dzieje?

Ja się boję. To prawdziwy strach. Boję się…

Leżała jeszcze chwilę, rozluźniając się, patrząc na czysty, niczym nie zmącony ekran. Wreszcie to leżenie stało się nieznośne. Wyłączyła stres-blok. Zielone oko zgasło, zapłonęło czerwone.

…Udaje mi się odskoczyć, ponieważ wiem, czego oczekiwać. Ale w tym ostatnim króciutkim błysku widzę nie kończące się pole. Stoją na nim jak pionki na szachownicy chudzi czarni chłopcy w idealnie równych szeregach. Są ich setki albo tysiące. Stoją i patrzą na mnie, a ja patrzę na nich z jakiegoś podium. I czekają… Na co? Na moje słowa? Nie, tu się w ogóle nie rozmawia. Dźwięki są inne. Tylko ja sam mogę, gdy zechcę, powiedzieć i usłyszeć: „Dzwoneczek!”

Potem wszystko gaśnie. Kobieta w bieli podchodzi, kładzie mi dłoń na ramieniu. „Witaj, wodzu. Znalazłam pytanie, na które nie znasz odpowiedzi…” Zaraz je zada i wtedy wszystko się skończy. Ponieważ jest takie pytanie, którego zadawać nie wolno. A ja, żeby nie odpowiadać, uciekam wstecz, na stację Arka.

Amet-chan gniewa się na mnie: znowu musi iść kłaniać się Kamilowi, a to staje się coraz mniej przyjemne. Kamil już Wcześniej był nieznośny, a po aferze „podrzutków”, kiedy go z jakiegoś powodu odizolowano od całej posiadanej informacji, stał się nieznośny do sześcianu. Ma wyraźny kompleks Kasandry: zawsze ma rację, ale i tak mu nikt nie wierzy. A skoro tak, to po co ciskać perły. Natomiast Amet-chan jest niezależnie od całej swojej niewzruszoności człowiekiem delikatnym, czułym i wrażliwym. Ja zrobię to, o co prosi Mały, Amet-chan zrobi to, o co proszę ja, Kamil zrobi to, o co prosi Amet-chan… Nikomu to nic dobrego nie da. Ale, być może, czasem ma sens robienie tego, co nic dobrego nie daje?

Podejrzanie często wspominam Majkę. I jej nieracjonalne racje.

„Co robią ludzie?” Oto już sześć lat z hakiem odpowiadam na to pierwsze pytanie Małego i sam coraz mniej rozumiem, co oni robią. Wcześniej wydawało mi się, że wiem wszystko. Stopniowo — skala rosła — zacząłem dostrzegać dziwne luki w mojej wiedzy. Potem wypełniły się, ale ponieważ skala nadal rosła, pojawiły się luki w informacji BPI. One również musiały zostać wypełnione przy pomocy specjalistów. Potem okazało się, że są specjaliści, których jakby właściwie nie było, i że są prace, które jak gdyby nie powstały, i jest jeszcze coś…

Ale to jest prawie nieważne. Chłopcy rozbierają czarny sputnik Wędrowców. Nie za bardzo wnikam w ich sprawy, bo jestem zajęty właśnie tymi ostatnimi problemami, do których doprowadził mnie nieprzyjemnie wydoroślały Mały… Jakże mało zostało w nim z tego zachwyconego i podnieconego, rozdzieranego namiętnościami chłopca! Jest oschły, ironiczny, czasem pogardliwy. Zbyt wiele o nas wie i wyciąga wnioski. Jest podobny do młodego upartego głowana.

Nadal go kocham.

Espada i chłopcy chodzą szczęśliwi. Dogrzebali się do jakiegoś zespołu, którego wcześniej nie spotkano na żadnych innych budowlach Wędrowców. Zespół jest solidnych rozmiarów grudą rur i rurek, splecionych ciasno i dziwacznie. Nikt nie wie, do czego służy…

Prześwietlają i obstukują zespół, próbują tomografii. W jakimś momencie coś się dzieje, chociaż to „coś” nie zostało w żaden sposób odnotowane. Po prostu wszyscy czują się tak, jakby ktoś uważnie przyglądał im się z tyłu.

Pierwszy znika Espada. po nim następni dwaj.

Korytarze stacji wydają się studniami, na dnie których kłębi się mrok. Z tyłu już nie czuje się spojrzenia, czuje się oddech.

Pewnie trzeba było ewakuować się od razu. Nie wiem, dlaczego tego nie uczyniono. Pewnie wstyd było uciekać, porzuciwszy tych, co zniknęli. Mieli nadzieję, że ich znajdą, przywrócą… Kiedy pojawił się zapach fiołków, było już za późno.

Zapach był gęsty. Powietrze stało się galaretowate, drżące. Na granicach pola widzenia działo się coś dziwnego i często strasznego. Cybery wymarły. Komputery stacji i statku robiły, co chciały.

Może trzeba było zaryzykować i uciekać na ręcznym sterowaniu. Nie zaryzykowali. To już była demoralizacja.

Nadeszły odpowiedzi na pytania Małego. Już nie mogłem ich przekazać. Zaczęły gasnąć gwiazdy…

A potem jakby gigantyczna ręka zaczęła powoli ściskać i skręcać stację. Szczęk, zgrzyt i chrzęst. Miotaliśmy się po pomieszczeniach, potem rozeszliśmy się po kajutach i zaczęliśmy czekać na koniec.

Trwało to prawie trzy doby.

Zgniotło nas starannie, powietrze nie uciekało. Korytarze stały się podobne do rurek przeciętych cążkami; ściany stykały się ze sobą. Na moim suficie powstała mokra plama, wisiały tam też duże zimne krople, które czasem odrywały się i spadały na twarz i pierś. Leżałem i myślałem o ostatnich pytaniach Małego i odpowiedziach na nie. Mały wiedział o nas wszystko — znacznie więcej niż my sami. Myślał nie tak jak my. Oczywiście w dużej części to nie on sam myślał, lecz tajemniczy aborygeni planety. Ale mimo to, mimo to…

Dlaczego Mały tak bardzo chciał poznać szczegółową bio-kronikę doktora Bromberga? (I dlaczego nagle okazało się, że tak trudno jest ją zdobyć?)

Dlaczego ludzie najczęściej mają różne zdania, ale w niektórych sprawach — całkiem jednakowe?

Dlaczego androidy nie mogą mieszkać na Ziemi? Kto i kiedy zabronił i jak to wyjaśniono?

I w końcu: co to jest projekt „Walhalla”?

Otrzymałem odpowiedzi od Amet-chana, ale nawet nie przeczytałem ich — po prostu co innego stało się ważniejsze…

Ściany kajuty zwierały się, marszczyły. Drzwi zostały wysadzone, membrana nie zamykała się, zwisała jak martwa pofałdowana skórka. Śmierdziało coraz mocniej…

Ala zmarszczyła nos, czując mocny, wcale nie kwiatowy zapach, odruchowo szarpnęła głową i nagle jakby ocknęła się. Leżała w hotelowym pokoju, sama, na suficie blado mrugał ekran mnemoniatora. Za szerokim, panoramicznym oknem dojrzewała burza. Niebo miało kolor oceanicznej zieleni z białą pianą. Zbliżały się wieże z chmur we wszystkich możliwych odcieniach czerni. Jasna strzałka glidera ślizgała się ukośnie w dół, przecinając obłoki…

Co to było? Wstała, niepewnie zrobiła krok w kierunku stolika. Dopiero teraz ociężałość zaczęła znikać, parować… i tak samo znikały i parowały urywki widzianego i zrozumianego, rozlane kałuże cudzej pamięci… Śpiesząc się, żeby zdążyć, podpłynęła do stolika, chwyciła notes i zaczęła dyktować to, co jeszcze pamiętała: stacja Arka, projekt „Walhalla”, Espada, androidy, Bromberg, Mały…




Stas


Szedłem pierwszy, potykając się, i jakieś bezcielesne istoty dotykały moich policzków i czoła. Opaska była szczelna i twarda, dwaj za plecami trzymali mnie za łokcie, brakowało tylko skrzypienia zardzewiałych zawiasów i woni pochodni. Wyczuwałem natomiast inny zapach, niepodobny do niczego. Byłem przekonany, że znajdujemy się w przystosowanej do ludzkich potrzeb naturalnej jaskini czy kopalni. Na Pandorze było dużo kopalń kobaltu, powstałych jeszcze przed utworzeniem rezerwatu. Mało kto o tym wie.

Przede mną otworzyła się jakaś naturalna przestrzeń. Sala? Głucho i ciemno. Tu, w podziemiu, odkryłem w sobie nową umiejętność: wyczuwanie bliskości ścian, ludzi i przedmiotów. Przedmioty emitują takie jakieś srebrzenie, a ludzie jawią się jako zielonkawe cienie. Opaska na oczach przeszkadza w tym widzeniu, ale nie do końca, więc odróżniam przed sobą trzy wydłużone, zielonoszare plamy…

— Puśćcie go — powiedział niski, donośny głos. -1 zdejmijcie opaskę.

Trzymające mnie ręce opadają. Stoję nieruchomo. Zręczne palce dotykają tyłu głowy, opaska jest skomplikowana, z jakimiś paskami i zapięciami. Po co tyle zachodu, skoro wystarczyłby ciemny worek? Zresztą nie nadszedł jeszcze czas pytań.

Ale oto opaska została zdjęta. Ostrożnie otwieram oczy. Półmrok. Przestronne pomieszczenie, które nie wygląda na salę. Hangar? Kopuła? I nagle wiem. Już to widziałem! Już tu byłem!

Nie wiem dlaczego, ale się wzdrygnąłem.

Dopiero potem zacząłem przyglądać się tym, którzy stali przede mną.

Właściwie jeden siedział, a dwaj stali. Po prostu mieli głowy na jednym poziomie.

Ten siedzący był ogromnym facetem z wygoloną głową i byczymi ramionami. Dwaj osobnicy stojący za jego plecami ze stannerami w dłoniach mieli na twarzach biomaski — tak samo jak ci, co złapali chłopaków i mnie. Ale to raczej nie ci sami — mają inne sylwetki. I nie czuło się w nich tej pewności, lecz tylko lęk. Boją się mnie? Ciekawe…

— Witam pana, Popów! — zagrzmiał siedzący. — Gratuluję uwolnienia!

— Dziękuję — prychnąłem. — Gdzie są drzwi?

— Daleko stąd. Sam pan ich nie znajdzie. Krzesło dla gościa!

Natychmiast z tyłu pod kolanami trąciło mnie coś miękkiego. Usiadłem i niemal wywaliłem się na plecy. Odwykłem od tych odmóżdżonych krzeseł-ameb. Teraz mój rozmówca wisiał nade mną jak skała.

— Rozumiem, że ma pan mnóstwo pytań — stwierdził człowiek-skała. — Podobnie jak ja mam mnóstwo odpowiedzi. Ale najpierw ja zadam pytanie: Czy pan wie, kim pan jest?

Po chwili odpowiedziałem:

— Czy wiem? Nie wiem. Raczej domyślam się.

— Proszę zdradzić swoje domysły.

— Z przyjemnością. Zaraz potem, gdy dowiem się, kim jesteście i o co w ogóle chodzi?

— Mądrze. Jesteśmy organizacją podziemną. Jedną z niewielu istniejących i pewnie ostatnią działającą. Nie mamy nazwy. Nie mamy list. Mamy tylko zasady i cel. Jestem zastępcą przewodniczącego organizacji. Proszę mówić do mnie Merlin. Jestem androidem.

— Bardzo mi miło — powiedziałem.

— W skład organizacji wchodzą również ludzie — ciągnął Merlin. — Szefem organizacji jest człowiek. Walczymy również o równouprawnienie. Zresztą jeśli uda się nam osiągnąć główny cel, to różnica między ludźmi i androidami po prostu zniknie… Wie pan, co to jest D-kontrola?

— Kiedyś byłem cybertechnikiem. — Skinąłem głową.

— Więc rozumie pan, że jedyna realna różnica między człowiekiem i androidem to wyposażenie androidów w D-odpowiedzi?

— A my mamy D-odpowiedź?

— Nie. Pan przecież nie jest stworzony przez ludzi.

— Stworzony, sądzi pan?

— Stworzony, zmodyfikowany… Na przykład skąd się bierze ten nieludzki spokój, Popów?

— Z Boecjusza.

— Ta sugestia zasługuje na rozważenie. Ale tylko pan zna Boecjusza. Tymczasem wszyscy uwolnieni przez nas mają żelazne nerwy. Ani jeden normalny człowiek nie wytrzyma tortury ciemności i niepewności. Wszyscy jesteście zahartowanymi żołnierzykami.

Przypomniałem sobie Wadima, ale nie zamierzałem tego korygować.

— Tak więc jest zupełnie jasne, że zostaliście stworzeni i zgrupowani w jednym miejscu w bardzo konkretnym celu. Musimy tylko wyjaśnić, jaki to cel.

— I?

— Myślę, że się nam udało. Tak samo, jak określić, kto to zrobił.

— Podzieli się pan tą wiedzą?

— Oczywiście. Trochę później. Chcę, żeby pan sam do tego doszedł. To pewniejsze, nieprawdaż?

— Mnie jest wszystko jedno. Wiem, że w taki sposób można człowiekowi wcisnąć wszystko, po prostu dobierając fakty. Wtedy nawet nie trzeba ich przekręcać.

— Lecz mimo to… chcę być nieco bardziej przekonujący.

— Może chce pan siebie przekonać?

Rozległ się dziwny dźwięk. Jeden ze stojących za plecami Merłina przykrył usta dłonią. Wyglądało na to, że powiedziałem coś śmiesznego. Merlin nie odwrócił się.

— Pamięta pan dekadę od dwa tysiące trzydziestego do dwa tysiące czterdziestego?

— Tylko z książek.

— Oczywiście. Zauważył pan jakieś anomalie?

— Oczywiście. I to jakie.

Anomalie były. Na początku dekady: płonące po całym świecie małe wojny, zarzewia wielkiej wojny (czy jak określił Stworzenicki — „światowego pożaru torfowego”), zniszczenia, głód, miliony uciekinierów; na końcu: spokój, dobrobyt, wszechobecna miłość i wzajemne ustępowanie („Ależ nie, pan pierwszy!”). Bez żadnych widocznych przyczyn. Samo z siebie. Na skinienie. Czarodziejski deszcz. I najśmieszniejsze, że wszyscy odebrali to jako rzecz normalną i zrozumiałą. Opamiętaliśmy się. Pojęliśmy, zrozumieliśmy… Wpadły mi w ręce tylko dwie prace, w których nieśmiało, jakby to było coś nieprzyzwoitego, zadawano pytanie: A właściwie dlaczego? Ale autorzy natychmiast cofali się, przypominali, że istnieje coś takiego jak „ludzki zdrowy rozsądek”, „instynkt zachowania rozumu” i coś jeszcze. Poza tym nie było w literaturze pięknej żadnych utworów dotyczących ostatnich wojen. Zapomniano o nich błyskawicznie i całkowicie, tylko liczne żołnierskie pomniki stały nad podtopionymi okopami jak oznaki przyznania się do grzechu niepamięci. Straszna przeszłość była zapominana jak zły sen. Dzieci lat pięćdziesiątych już nie mogły sobie wyobrazić innego życia jak to nie ustające święto, które urządzili im dorośli. W ich wyobraźni wojna z Hitlerem skończyła się pewnie tuż przed Kotłem Eufratu, wielkim transsaharyjskim marszem Schwarzenberga czy bitwą o Dardanele…

— Podejrzewam, że pan już wie, co się wtedy stało — wolno powiedział Merlin.

— Brakuje mi danych — odparłem.

— Ach tak… No, tego należało oczekiwać. Ale czy wszechwiedza oduczyła pana dochodzenia do samodzielnych wniosków?

— Nauczyła mnie ostrożności w stosunku do podobnych wniosków. Domyślam się, co pan ma na myśli. Ale dwie pierwsze prace Bleszkowicza pojawiły się dopiero w pięćdziesiątym piątym.

— Rozumiem. Nie może się pan wyrwać ze sfery wyobrażeń, do których pan przywykł. Bleszkowicz nie ma tu nic do rzeczy. Pozwolono mu tylko ogłosić to, co i tak wyłaziło spod koca.

— Tak — powiedziałem.

— Orbitalne hipnopromienniki stworzono w trzydziestym drugim, a uruchomiono w trzydziestym trzecim. Nie przypomina pan sobie niczego charakterystycznego?

— Choroba Arnolda?

— Dokładnie! Chorobliwa apatia, apatia dolorosa epidemica. Pierwsze militarne zastosowanie hipnopromienników. W następnym roku odbyło się tajne spotkanie wszystkich pracujących nad tym rodzajem broni stron, swego rodzaju podziemna konferencja pokojowa, na której postanowiono zaprogramować wszelkie urządzenia w określony sposób.

— Tak zaczęła się nowa era… — Nie udała mi się pytająca intonacja. Merlin miał rację. W mojej biednej głowie odbywała się weryfikacja jego informacji i okazywało się, że wszystko pasuje.

— Tak zaczęła się nowa era — zgodził się. — Grupa spiskowców utworzyła jakby wszechświatowy rząd. Potem starała się pozostawać w cieniu…

— „Mahatmowie Zachodu”, o których wspominał Schwab, to oni?

— Nie wiem, o czym pan mówi. Kto to jest Schwab?

— Gunter Schwab, wiedeński ekspozycjonista. Najważniejsza praca: Z połowy drogi do raju. Umarł w pięćdziesiątym dziewiątym. Całkowity rozpad świadomości.

— Przy okazji: jaka była dynamika zachorowań psychicznych w dwudziestym pierwszym wieku?

— Wzrost o tysiąc sześćset procent od dwa tysiące dwudziestego do pięćdziesiątego roku, mniej więcej pięcioletni stabilny poziom z nieznacznymi rocznymi wahaniami, następnie wolny spadek do końca wieku aż do poziomu trzystu pięćdziesięciu procent…

— Czy to potwierdza naszą wersję?

— Możliwe. Ale są też inne wyjaśnienia.

— Wyjaśnienia są zawsze. Zwłaszcza wtedy, gdy produkuje je ktoś utalentowany.




Ala


Gorbowski wcale się nie zmienił: chyba nawet miał na sobie tę samą kurtkę — workowata, płócienna, nieokreślonego koloru, który żeby nie mylić odcieni, określa się jako szary. Uśmiech też był ten sam: nieco nieśmiały i radosny uśmiech człowieka, który zobaczył pięknego rzadkiego motyla wśród suchych liści…

— Dzień dobry, Leonidzie Andriejewiczu. — Ala wyciągnęła dłoń. — Jakże miło znowu pana widzieć!

— Witaj, Saszeńko. — Uparcie tak ją nazywał, jako jedyny. -Ileż to lat, co?

— Dziesięć — odpowiedziała. — Albo jedenaście. Lariska akurat skończyła trzy lata.

— To ta wysoka? — ze strachem zapytał Gorbowski, oglądając się. Lariska udawała, że w odległym kącie tarasu rozkoszuje się widokiem. Słuch miała jak górska kozica.

— Ta wysoka. — Ala skinęła głową. — Wstrętna, obrzydliwa, ciekawska żaba, której kiedyś ktoś przytrzaśnie ogon.

Lariska obejrzała się i pokazała język. Potem leniwie odepchnęła się od poręczy i poczłapała do pokoju, wymachując właśnie tym nie istniejącym ogonem.

— No po co pani tak mówi? — zmartwił się Gorbowski. — Niechby dziewczynka…

Ala niemal niezauważalnie pokręciła głową.

— Mark nie mógł przylecieć? — zapytała.

— Nie. Bez niego tam wszystko runie… jak zwykle. Przecież zna pani Marka. Koniecznie w centrum świata.

— Czy on panu… opowiedział?

— Próbował. Ciągle go ktoś odwoływał… ci, no… jak im tam… uczeni. Współpracownicy.

— Oczywiście. Przecież to Mark. Leonidzie Andriejewiczu, oczywiście opowiem to panu. To bardzo dziwna historia, ponieważ dzisiaj zaczęło się dziać ze mną coś dziwnego… I podejrzewam, że to tylko początek.

— Poczekaj, Saszeńko. Nie wyprzedzajmy faktów. Mark powiedział, że tego człowieka, Popowa, trzymają… podobno w izolacji?

— Tak. Najpierw to były aluzje, podejrzenia… Teraz jestem pewna. Ee… Leonidzie Andriejewiczu… — Nagle zaczęła się jąkać. — Co to jest projekt „Walhalla”?

— „Walhalla”? Proszę poczekać, to coś znajomego… Aha, to było dawno. Gdzieś w latach… tak, na pewno. W drugim dziesięcioleciu. Akurat w przeddzień skandalu w Massachusetts. Właściwie to było opracowanie dla tej maszyny. Dlaczego pani o to pyta?

— Zaraz… Co się stało na planecie Arka?

— To smutna opowieść, Saszeńko. Nawet nie bardzo chce mi się ją wspominać. Czy to ważne?

— Przecież Popowa powinien pan pamiętać właśnie z Arki?

— Ach, to o tego Popowa chodzi! Stas Popow, tak? Pamiętam, pewnie, że pamiętam! Na początku był bardzo nerwowy… Na planecie Arka wykryto niehumanoidalną cywilizację, która wychowała ludzkie dziecko. Nie nagłaśniano tego, chociaż informacja nie była utajniana. Ta podstawowa cywilizacja nie dążyła do kontaktu, a z chłopcem podtrzymywano łączność ze stacji orbitalnej… chyba z siedem lat, jeśli mnie pamięć nie zawodzi. Właśnie Popów kontaktował się z chłopcem, co się rozwinęło w przyjaźń. A potem doszło do tragedii: stacja była zacumowana do starego satelity Wędrowców, który nieoczekiwanie zawinął wokół siebie przestrzeń. Straciliśmy pół roku, aby się do niego przebić, ale na stacji nie było nikogo. Znaleźliśmy zaklejone przejście do innej przestrzeni. Wędrowcy wykorzystywali takie przejście na planecie Nadzieja. Nie potrafiliśmy zrozumieć…

— A Popów zniknął?

— Tak. Jeśli to jest ten sam Popow…

— Ten, Leonidzie Andriejewiczu.

— To znaczy, że był u Wędrowców. U prawdziwych, żywych, aktywnych Wędrowców. A to już jest ciekawe.

— Ale przecież ktoś o tym wie! Ktoś zorganizował jego ochronę, to zamknięcie…

— Punkt „Wiatr”. Saszeńko, ciągle mi się wydaje, że pani… jak by to powiedzieć… przesadza. Jakie to zamknięcie?

— Niech pan to nazywa, jak chce. Ale Popow nie jest wolny. Nie może porzucić tego miejsca i strzegą go. A co to jest „Walhalla”?

— Kolejna próba osiągnięcia nieśmiertelności. Tworzenie programowych kopii ludzkich świadomości i wprowadzanie ich do pamięci maszyn. Do programowej kopii świata…

— I co?

— Badania końcu zamrożono jako etycznie niejednoznaczne. Maszyny zresztą też nie uruchomiono.

— A pamięta pan, kto pracował nad tym projektem?

— Och, nie, Saszeńko. Tyle lat minęło… Ale przecież może to pani sprawdzić w BPI.

— Tam tego nie ma.

— Czyżby potrzebny był dostęp?

— Nie. Po prostu nie ma na ten temat najmniejszej wzmianki. Jest agencja Walhalla, ale to turystyka. Jest ruch Walhalla, bojownicy o eutanazję. Ale nie ma niczego związanego z cybernetyką.

— Dziwne… Sasza, zacznijmy od rzeczy najprostszych. Polecimy do tego punktu. Zaraz poślę pytanie do Akademii… Popow chciał, żeby wysyłać mu książki na ich adres?

— Tak. Do Akademii.

— No to spróbujemy… Gdzie jest łączność?

— Leonidzie Andriejewiczu! Ale jak to jest w ogóle możliwe? Jak?

— Saszeńko, Saszeńko! Pamięta pani, jak się spotkaliśmy po raz pierwszy? Wtedy, na Tęczy?

— Pamiętam, kradłam energię…

— Właśnie, a pyta pani… — Uśmiechnął się smutno, odwrócił i ruszył do wyjścia. W progu zatrzymał się. — Proszę się pakować, Saszeńko. Za pół godzinki wylatujemy. Zobaczymy, jak tam Popow sobie mieszka, będzie miał gości…




Stas


Mimo wszystko nie wyszliśmy na zewnątrz. Merlin sam zaprowadził mnie do niedużego pokoju w kształcie walca, gdzie stało polowe łóżko pneumatyczne i takiż fotel. Z jantarynowych lamperii sączyło się równe, wieczne światło. Było tu jakoś szczególnie goło i nieprzytulnie: ściany te w zasadzie nie były przeznaczone dla człowieka. Prócz tego dźwięczało we mnie jakieś echo przeszłości, zapomnianej na amen, z korzeniami, ale cienie, ale echo, ale zapachy uczepiły się czegoś i teraz wyciągały coś, jakby za pomocą pajęczynek czy włókienek, z niczego, z pustki i szarego drobniutkiego pyłu spopielonej pamięci… Wiedziałem, że i tak niczego sobie nie przypomnę. Stronica została wyrwana.

Przeklęty jantaryn.

Usiadłem, wstałem, położyłem się. Znowu wstałem. Nie miałem pojęcia, co ze sobą robić.

Dziwne. Nawet nie odczuwałem, że dowiedziałem się czegoś nowego. Możliwe, że wiedziałem to wszystko wcześniej, ale nie przywiązywałem do tego znaczenia.

Podejrzewam, że nie ostatni raz się zdziwiłem.

Wieczorem ma przylecieć sam przywódca podziemia… No, no…

Ktoś zastukał do drzwi.

— Wejść — powiedziałem. To był Eryk.

— Stas, mogę trochę posiedzieć u ciebie? — Wyglądał jak wykąpany w zimnej wodzie dumny kot.

— Wal śmiało — rzekłem. — Wątpliwości? — Nie mogę strawić…

— Wyobrażam sobie.

— A ty co, od razu?

— Ja to inna historia. Mam tu dużo zapakowane. — Dotknąłem brwi i odruchowo zmarszczyłem się. Myślałem, że od razu poczuję ból. Ale bólu oczywiście nie było. — Dużo nowego to oni mi powiedzieć nie mogli. Tylko poprzesuwali akcenty.

— Myślisz, że to prawda?

— Prawda. Ale może nie cała.

— Co masz na myśli?

— Że ci chłopcy mogą nie znać całej prawdy. Że jest jeszcze ktoś, kto wie więcej.

— A z drugiej strony — Eryk popatrzył na mnie niemal ze złością — nie rozumiem, co to zmienia. No co? Wielkie mi rzeczy: hipnopromiennik… Przecież to nie jest zniewolenie czy jakiś gwałt. Czyż nie? Czy odkrywanie tego, co sama natura w nas wpakowała, to przestępstwo? Czy to jest obrzydliwe? Dlaczego tak mną wstrząsnęło, kiedy się… dowiedziałem?

— Nie wiem, Eryku — powiedziałem. — Pewnie po prostu czujemy się pokrzywdzeni.




3





Ala


Byłam strasznie niespokojna: prawie tak jak wtedy na Tęczy przez tych kilka godzin, kiedy już wiedzieliśmy o katastrofie, kiedy zaczęły krążyć straszne opowieści, ale kiedy też nie mieliśmy całkowitej pewności co do szybkiej i nieodwracalnej śmierci. Zrobiło się lżej, kiedy nadszedł czas umierania.

Teraz nie było ani Fali, ani bladych chłopców i dziewczynek na placu przed statkiem, ale czułam się przygniatana, przygniatana ze wszystkich stron. Fali nie dało się zobaczyć, a wszyscy wiedzieli o płonących osiedlach, ale milczeli, i nie było dokąd i jak wywieźć dzieci… Tylko Gorbowski był ten sam, był tu, obok. Ala popatrzyła nań kątem oka: posępny, z długim nosem… Przechwycił jej spojrzenie i uśmiechnął się smutno i zarazem pokrzepiająco:

— To nic, Saszeńko. Jakoś to…

Właśnie taki wrócił z ośrodka łączności: zafrasowany i zaintrygowany. Nic nie powiedział, a Ala — sama nie wiedząc dlaczego — nie potrafiła wykrztusić pytania.

Autopilot, chociaż tępy i bezmózgi, pamiętał trasę, więc nie trzeba było zwracać uwagi na kurs. Dżungla zamarła pod nimi, jak zamiera wiele rzeczy, gdy się na nie patrzy. Wystarczy odwrócić spojrzenie.

— Leonidzie Andriejewiczu, czy pan wierzy w Wędrowców? — Tamarka wysunęła się z tyłu. Lariska szarpnęła ją za nogi, wywlokła z powrotem, coś powiedziała na ucho. Tamarka wydała z siebie rodzaj gwizdu, który powstaje, gdy człowiek wciąga powietrze przez wysunięte wargi.

Gorbowski odwrócił się.

— Jak by ci to powiedzieć i szczerze, i krótko? Chyba ogólnie wierzę. Istnieją właśnie teraz. Nie w odległej przyszłości, jak to się kiedyś wydawało. Jestem od jakiegoś czasu przekonany, że wszystkie nasze wyobrażenia o Wędrowcach nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Mamy zbyt dużą bezwładność myślenia, przypisujemy im, chcąc czy nie chcąc, ludzkie cechy. Albo przynajmniej cechy znanych nam niehumanoidów. A oni są zupełnie inni.

— Boi się ich pan? — nagle zapytała Ala. Gorbowski popatrzył na nią z ukosa i westchnął.

— Co to znaczy: boję się? Przyzwyczaiłem się.

— Rozumiem — powiedziała Ala.

— Jakoś nieprzyjemnie często zaczęli się pojawiać — rzekł Gorbowski. — Może wcześniej nie zauważaliśmy ich śladów lub też… tych śladów nie było. Pamiętam przecież, że specjalnie szukaliśmy tych śladów, każdy guzik był sensacją. A gdzieś od dwudziestu lat już nie szukamy, może dlatego, że nie ma sensu szukanie czegoś, co istnieje w nadmiarze. Zaczyna się wydawać, że cały kosmos jest zaludniony Wędrowcami jak muchami. Śmieszne, na Księżycu tunel z jantarynu! Nie wiadomo, jak mogliśmy wcześniej go nie zauważyć. Dosłownie pod Ptolemeuszem. Tysiące ludzi tam chodziło, kopało, budowało i nikt niczego nie zauważył. I oto nagle on. Stary, zakurzony. Jak to wytłumaczyć? Czy to sto lat całkowitego bałaganu i gapienia się w górę, czy Wędrowcy znają znacznie więcej sztuczek niż my?

— Po prostu żyją nie tylko w przestrzeni, ale i w czasie — powiedziała Lariska.

— Komow też tak uważa — smutno zgodził się Gorbowski. -Lecz ja się obawiam, że to niecała prawda.

— Zeszliśmy z kursu — zauważyła Tamarka. — Szukajmy lądowiska — pokazała gdzieś w bok, gdzie rzeczywiście między koronami drzew mignęła malutka wieżyczka.

— Nie rozumiem — powiedziała Ala. — Przecież to jest kurs…

— Proszę nie zwracać uwagi — miękko odparł Gorbowski. -Co tam autopilot? Maszyna… Mam wrażenie, że my wszyscy, chyba cała ludzkość, zamieszkaliśmy w opuszczonym domu. Ale nie do końca opuszczonym. Zwariowane cybery urządzają wariackie sprzątanie. Widma zmarłych gospodarzy przychodzą po nocach i dzwonią łańcuchami, wyją, zgrzytają zębami…

— Podrzucają dzieci, kradną chusteczki do nosa… — podchwyciła Ala.

Tamarka zapiszczała.

— Koza! — Ala odwróciła się do niej. — Mogłabyś…

Ale Tamarka, naprawdę blada, patrzyła gdzieś w bok i w dół, wskazując na coś trzęsącą się ręką, więc Ala również tam popatrzyła. Wynurzająca się zza koron drzew szachownica lądowiska była pusta. Przy podstawie wieży leżało dwoje ludzi. Coś z nimi było nie w porządku. Nie trzeba było mieć superbystrych oczu Tamary, żeby zobaczyć i zrozumieć, że…

Leżący po prostu nie mieli głów.




Stas


Po „sjeście” nie mogłem się uspokoić: trząsłem się, pot lał się ze mnie strumieniami, szczękałem zębami. O żadnym monitoringu, rzecz jasna, nie było co marzyć, ale wcześniej podobnym odczuciom towarzyszyło to, co nazwałem „pawianowaniem”: zręczne chodzenie na czterech kończynach, drapanie się, niewyraźne pomruki. I jeszcze inne rzeczy. Moich nowych klawiszy nie uprzedzałem o niczym takim — nawet nie wiem dlaczego. Ale w końcu musi istnieć coś, o czym nie mają pojęcia.

I dziwne, nagle okazało się, że bez monitoringu, bezwiednie koncentrując się na swoim nierealnym istnieniu, coś tam słabo, niewyraźnie, mętnie, niezrozumiale, bezbarwnie i bezsensownie — ale mimo wszystko — pamiętam! Czyli można nad tym popracować…

Pandoriański dzień chylił się ku wieczorowi, zatem minęła doba od chwili, kiedy oni u nas wylądowali. Właściwie kiedy one wylądowały. Miałem dziwną pewność, że to spotkanie zaczęło mieć konsekwencje, że poruszyły się i przemieściły jakieś warstwy wszechświata, i zaraz (nie w sensie czasu, lecz w sensie przyczyn i skutków; czasu może minąć i wiek) nastąpi trzęsienie ziemi, może moje osobiste, przez nikogo więcej nie zauważone, albo wspólne, ogólnoludzkie… Nie wiem dlaczego, ale chciało mi się wyć.

…Przecież wiem, że nie jestem człowiekiem! Kopia, podróbka… działający model naturalnej wielkości… dokładność co do molekuły, no to co? A z drugiej strony…

…coś nie wychodzi tym spiskowcom. Ale co, na razie nie wiem. Chociaż niby powinno to być bliskie i łatwe…

…jak ja sam — no to co? No dobra, hipnopromienniki. Eryk ma rację. Jeśli to pomogło przeżyć, jeśli to uratowało, jeśli w tej chwili miliardy ludzi są szczęśliwe nie iluzorycznie, nie na przekór realności, lecz właśnie dlatego, że życie jest tak wspaniale urządzone, skonstruowane i ucieleśnione, to czy nie należy zostawić tego wszystkiego tak jak jest na wieki wieków? Czy znowu zaczniemy szukać przygód?

A dlaczego nie wszystkim androidom wolno mieszkać na Ziemi? Przecież to nie kaprys Rady Światowej?

I Wędrowcy…

Wypędziłem z głowy wszystkie niepotrzebne myśli i zmusiłem się do skoncentrowania na dwóch ostatnich. Przyszedł ktoś w biomasce, przyniósł jedzenie. Mechanicznie wdusiłem w siebie kilka rybich paluszków, popiłem sokiem pomidorowym. Podładowałem się. Utrzymując przy tym na twarzy grymas znudzenia. Trzeba było wysiłku, żeby utrzymać taką minę, ponieważ to, co zaczęło mi się kształtować w głowie pół godziny od rozpoczęcia usilnych spekulacji, coraz mniej i mniej mi się podobało.

W końcu, czując, że kręcę się w kółko, odnotowałem w pamięci wyniki rozmyślań, wstałem i ruszyłem na poszukiwanie towarzystwa. Nie po to, żeby podzielić się szczęśliwie nabytymi wątpliwościami. Po prostu tak sobie.

Sześć lat kontaktów z Małym nauczyło mnie nieprzywiązywania specjalnej wagi do wiedzy napływającej z jakichś nieznanych głębin umysłu. Mały był przywiązany (niby dlaczego był”? Jest przywiązany) niewidzialną pępowiną do swoich stwórców, a ja do swoich. Jak do niego przychodziły odpowiedzi na pytania, których nie był w stanie zadać, tak oto przyszła i do mnie.

Jak dręczył go ból z powodu tych niewyobrażalnych odpowiedzi, tak dręczył teraz i mnie.




Ala


Chyba nawet wczepiła się w niego rękami. Albo bardzo chciała się wczepić. Później zobaczyła, że ma kilka połamanych paznokci i kostki palców potłuczone do krwi. Chwytała za rękaw? Może.

…dziewczynki wyrzucili ze śmigłowca za skórę jak kocięta, a potem Gorbowski z jakiegoś powodu postanowił, że ona też nie powinna tam lecieć. Nie miał racji. Poprzez różową mgłę widziała, że odbywa się coś nie do końca zrozumiałego. Wreszcie okazało się, że leci z nim, choć na miejscu pasażera. Z tyłu siedzieli trzej młodzi piloci, którzy przylecieli tu polować w wolne dni. Gorbowski zmobilizował ich razem z karabinami. W powietrzu powolnego starcha wyprzedziły trzy glidery. Ale gdy dolecieli do polany, okazało się, że nikt jeszcze nie wylądował, glidery zataczały koła, obserwowały; w eterze odbywała się wściekła awantura. Gorbowski poprosił wszystkich o ciszę, wywołał przedstawiciela progresorów — potrzebowali jeszcze pięciu minut. Polecił lądować w ślad za nim i poprowadził śmigłowiec na dół. Ala miała wrażenie, że rozbije pojazd, tak błyskawicznie ziemia pomknęła na spotkanie, ale udało się i maszyna wylądowała pewnie, nawet bez zwalniania.

— Klasa — powiedział ktoś z tyłu.

Wirniki jeszcze mełły powietrze, kiedy cała piątka wyskoczyła na lekko sprężynującą wykładzinę lądowiska. Było gorąco i panowała złowieszcza cisza. Kiedy wirniki przestały młócić powietrze, nadleciał zapach.

— Walery — powiedział Gorbowski do jednego z pilotów proszę pilnować nieba, dobrze? Bo jeszcze jak my się tu będziemy krzątać…

Pilot skinął głową. Z karabinem na piersi przypominał teraz wojownika ze starych obrazów.

Zacisnąwszy zęby, Ala skierowała się do ciał. Gorbowski wyprzedził ją o pół kroku i nawet lekko odepchnął. Piloci trzymali się z tyłu.

— Pewnie wysiadła membrana — powiedział jeden z nich. — Ludzie mówią, że czasem tak bywa. I gusmok zapikował…

Gusmokami nazywano potocznie smoki Gusmana, stwory z pyskiem krokodyla i sześciometrowymi skrzydłami.

Gorbowski pochylił się nad jednym z ciał, potem nad drugim. Wyprostował się.

— Obawiam się, że gusmoki nie mają tu nic do rzeczy. Myślę, że do tych chłopaków strzelano. Z karabinów, z bliska. Widziałem to raz…

— Leonidzie Andriejewiczu — wykrztusiła Ala. — Chodźmy. Przecież ich tu było troje.

— Tak, Saszeńko. Chodźmy, rzeczywiście.

Kończyli obchód pustych i sterylnie czystych pomieszczeń — cybery popracowały na medal — kiedy rozległo się brzęczenie pod łopatami i nad kołem lądowiska zawisł ogromny dwu-wirnikowy gryf.

— Nie ma go nigdzie — powiedziała Ala, nie wiadomo do Gorbowskiego, czy do siebie.

— Tak — odparł Gorbowski, patrząc na lądujący śmigłowiec. — Pani glidera też nie ma, Saszeńko?

Ala rozejrzała się w panice. Dopiero teraz zaczęła rozumieć.

— Nie, Leonidzie Andriejewiczu! To niemożliwe! To zupełnie nie tak, jak pan myśli!

— Ja jeszcze nic takiego nie myślę.

Gryf nie zdążył dotknąć podłoża, a już z niego wyskoczył gruby i bardzo energiczny mężczyzna w błękitnym półkombinezonie i jaskrawej koszuli w kratę. Za nim wysypała się jak groszek ze strąka dziesiątka opalonych i bardzo różnych młodych ludzi, którzy w mgnieniu oka rozbiegli się po terenie.

— Walter, nie zadeptuj śladów! Miszka, wracaj! Wracaj, zarazo! Wszyscy! I nie podchodźcie na razie! Siergiej, Akira, Zenon! Na dół, wszystko obejrzeć, zameldować! Hamlet, zdjęcia!

Duży i gruby rzucił się do brzegu lądowiska, do ciał i do Gorbowskiego.

— Witaj, Leonidzie! Co za koszmar! Tu, na Pandorze! Nie było czegoś takiego od stu lat…

— Witaj, Efraim. — Gorbowski potrząsnął jego ręką, potem łagodnieją wyszarpnął i pomasował przegub. — Saszeńko, pani pozwoli: Efraim Katzelenbogen, dyrektor Centrum Reedukacji Progresorów. Żeby nie zmuszać ludzi do łamania języka, przybrał pseudonim roboczy. Figuruje pod nim nawet w dokumentach. Proszę więc nazywać go po prostu Słoń.

— Bardzo mi miło. — Słoń się ukłonił. — Aleksandra?

— Postyszewa. Po prostu Ala.

— Znamy się z Tęczy, Słoniu — powiedział Gorbowski. — Uważaj to za rekomendację.

— To poważne. — Słoń skinął głową.

— A najważniejsze — ciągnął Gorbowski — że Aleksandra była tu wczoraj i wiele widziała.

— O! — zachwycił się Słoń. — Jak tu pani trafiła? Przymusowe lądowanie?

— Skąd pan wie?

— Aha, mam rację. No więc znowu się zaczęło…

— Co się zaczęło?

— Aktywizacja… Walter, chodź no tu, synu. Siadaj do radia i szybciutko wywołaj inne „Wiatry”. Zapytaj, czy u nich wszystko w porządku. Szczególnie u tych chronionych. Leć.

— Efraimie — powiedział Gorbowski — mam prawo wiedzieć…

— Ty tak. Ale nasza miła dama…

— Ja i tak już wszystko wiem — palnęła Ala. Zaniepokojony Słoń popatrzył na nią. Przeniósł spojrzenie na Gorbowskiego. Gorbowski skinął głową:

— Ona rzeczywiście wie więcej ode mnie. Tak więc możesz mówić. Na moją odpowiedzialność. „Wiatry” to miejsca, w których trzymacie „dzieci diun”?

— To lekkomyślne, Leonidzie. Dobra. Chodźmy pod dach.

— Ile ich jest obecnie? — zapytał Gorbowski, oglądając się w biegu.

— Czterdzieścioro dwoje. -1 wszystkie idą?

— Idą. — Słoń westchnął spazmatycznie, niemal zaszlochał. — Wszystkie, masz pojęcie, idą…




Stas


Dobre sobie. Ten malutki staruszek to szef podziemia? Obok masywnego Merlina wyglądał po prostu niepoważnie, jakoś błazeńsko niepoważnie. Ale takie sprawiał wrażenie tylko przez pierwsze trzy minuty. Potem różnica w gabarytach przestała być ważna.

Z jakiegoś powodu przypomniałem sobie, że wszyscy wielcy terroryści i rewolucjoniści byli mali i sprytni. Tacy ludzie są rewelacyjnie wytrzymali i w równej mierze wytrwali, obie te cechy wyrabiają w sobie, tłumiąc kompleksy.

Aleksander Wasiljewicz — tak się przedstawił — był z gatunku tych sprytnych i wytrzymałych. Potrafił jednocześnie chodzić, przestawiać meble, pić z wysokiej szklanki coś mleczno-białego (może nawet mleko, diabli wiedzą?) i rozmawiać jakby z każdym oddzielnie, a przy tym jednocześnie ze wszystkimi. Nie wiadomo dlaczego tylko czterech z nas: ja, Espada, Wadim i Patrick, zostało zaproszonych na spotkanie. Może Eryka i Wolfganga mieli zaprosić oddzielnie, może nie spodobali się gospodarzom…

Aleksander Wasiljewicz był jednym z pierwszych progresorów — z czasów, kiedy dopiero wykluwała się strategia i taktyka współpracy z pozostałymi (według naszego rozumienia) humanoidalnymi cywilizacjami. Nazywano ich oczywiście inaczej: obserwatorami, i w ogóle nie mieli oni prawa do interwencji. Uważano wtedy, że wszystko należy zostawić naturalnemu biegowi rzeczy. Ale praktycznie każdy z uczestników tych starych projektów prędzej czy później zaczynał się kruszyć psychicznie, a to prowadziło albo do całkowitej profesjonalnej nieprzydatności, albo do olbrzymiej katastrofy, często bardzo krwawej. I chociaż sam Aleksander Wasiljewicz nie mówił nic o własnych przeżyciach i przygodach, pogrzebałem w pamięci i znalazłem kilka epizodów, które mogły być związane właśnie z tym człowiekiem.

— …Oczywiście narobiliśmy kupę głupstw — perorował, przechadzając się energicznie i władczo. — Naiwnie sądzono, że nasi ludzie po wyjściu spod stałego hipnopromieniowania zachowają psychiczną stabilność. Konieczne było stałe podładowywanie przynajmniej za pomocą urządzeń przenośnych, ale właśnie tego staraliśmy się uniknąć, żeby zachować absolutne utajnienie. Nawet szefowie instytutu nie wiedzieli o hipnopromieniowaniu. Właściwie nie wiedzieli, że się je stosuje. Najważniejsza była wewnętrzna siła, sugestywność, czy też — jeśli wolicie — nostalgia. Okazało się, że człowiek może wiele znieść dla dobra Ziemi. To była nasza siła i nasza słabość. Ludzie szli w ogień, na tortury, na śmierć… i ci sami ludzie łamali się, gdy dowiadywali się, że również Ziemia jest splamiona.

— Od kogo i w jakich okolicznościach dowiedział się pan o hipnopromieniowaniu? — zapytał Espada.

— Ja… — powiedział wolno Aleksander Wasiljewicz. — To było w czterdziestym ósmym na operacyjnej naradzie zaraz po teo-kratycznym przewrocie w Arkanarze i po kilku ekscesach z naszymi obserwatorami… Była to swego rodzaju spontaniczna interwencja. Trzeba przyznać, że po raz pierwszy udana. Jeśli czytał pan Eksmisję z mirażu Achmetszina, to tam te epizody są bardzo malowniczo ukazane.

— Anton Ziernicki? — zapytałem.

— Tak, Anton również. Zna go pan?

— Znałem kiedyś — skłamałem. — Co się z nim dzieje?

— Nie mam pojęcia. No więc na tej naradzie zaproponowano użycie hipnopromienników. Ja i jeszcze kilku szefów grup sprzeciwiliśmy się temu, wykorzystując zwyczajową argumentację — nie należy zastępować procesów naturalnych sztucznymi, nie należy kaleczyć historii planety. I człowiek, który zaproponował wprowadzenie powszechnego napromieniowania, podekscytowany dyskusją wygadał się. Powiedział, że Ziemi nic się nie stało, choć jest napromieniowywana już od stu lat…

— Czy to był Bromberg? — zapytał Espada.

— Tak, Bromberg. — Aleksander Wasiljewicz był nieco zdziwiony pytaniem. — A skąd pan wie?

— Przy mnie też się wygadał… Aha, zauważyłem.

— Proszę posłuchać — powiedział Wadim. — Myślę sobie o tym hipno… Przypuśćmy, że nie wiem jak, ale to szczegóły — zdławimy to promieniowanie. Co dalej?

Aleksander Wasiljewicz odpowiedział po chwili. Najpierw przyjrzał się nam ze zmrużonymi powiekami — może już wiemy, tylko udajemy głupców? Ale oczywiście nie wiedzieliśmy.

— Poddaliśmy analizie widmo hipnopromieniowania, pod jakim znajduje się Ziemia. Nie było to łatwe… Poddaliśmy analizie. Tylko cztery procent sygnałów udało się zidentyfikować. To są akurat te gwarantujące bezkonfliktowość i dewiację osobistych interesów. Dziewięćdziesiąt sześć procent sygnałów oddziaływania ma zupełnie nie znane dla nas przeznaczenie…

Ktoś cicho gwizdnął.

— A jak długo trwa to… oddziaływanie? — zapytałem.

— Nie wiadomo. Udało się tylko dowiedzieć, że dziewięć lat temu hipnosputniki zostały bardzo poważnie zmodernizowane. I co jest dość niezwykłe, część sprzętu dostarczono z Tagory.

— Sputniki Atlas? — zapytał napiętym głosem Patrick, dziwnie się pochylając.

— Tak. — Aleksander Wasiljewicz spojrzał na niego. — Zna je pan?

— Wygląda na to, że to ja woziłem do nich sprzęt. Tak, dziewięć lat temu. Tagora-Przyziemie. Jedenaście rejsów. Jakieś zielone kontenery.

— Mały jest ten świat — wymamrotał Wadim.

— O ile pamiętam — odezwałem się — dziewięć lat temu z Tagory na Ziemię były dostarczone części pewnego urządzenia Wędrowców, zdemontowanego przez Tagorian na drugiej planecie ich systemu. Części te przeszły do dyspozycji Akademii…

Zapadła nagła cisza. Wywołanie Wędrowców w tym kontekście zabrzmiało nie tyle złowieszczo, ile śmiertelnie złowieszczo.

— Nie — powiedział nie wiadomo dlaczego Wadim. — To niemożliwe. To… nawet śmiesznie brzmi.

— Przypadek. — Espada machnął ręką; w jego oczach pojawił się wyraz bezsilności. — Po prostu przypadek. Bo inaczej… co am wychodzi? Wychodzi nam, że jesteśmy stadem? Czy co?

— Tak właśnie, chłopcy, sprawy się mają — powiedział Aleksander Wasiljewicz. -1 nawet to jeszcze nie wszystko. Chociaż najważniejsze. Ktoś uzyskał dostęp do największej tajemnicy naszego świata i wydaje się, że zamierzają wykorzystać. Powiem od razu: mnie bardzo się nie podoba, że na mnie, na moich przyjaciół, na moje dzieci i wnuki ktoś, niechby był najbardziej porządny i miał jak najlepsze zamiary, oddziałuje wbrew ich woli i poza wszelką kontrolą. Nawet jeśli to dla ich dobra… To jest jakieś brudne, nieprzyzwoite… I tak nie sięgałbym do przemocy, do konspiracyjnych metod walki, nie robiłbym tego. Nie. Ale nagle zrozumiałem, że zetknęliśmy się, jak sądzę, z zagrożeniem dla samej Ziemi, całej naszej kultury, cywilizacji… być może życia…? Przy tym nikt nie może przyjść nam na pomoc, nikt nie może stać się naszym sojusznikiem. Po historii z Abałkinem… Poza tym ja sam się boję. Nie tylko niepowodzenia, ale i powodzenia. Lekarstwo może okazać się gorsze od choroby. A z drugiej strony nie wolno nie próbować. Jeśli nawet nic nie robić, to przynajmniej się dowiedzieć. Zrozumieć.

— I uprościć — szeptem dokończył Wadim, a usłyszałem to tylko ja.




Ala


Słoń zapewne nie usiedział w życiu ani chwili w jednym miejscu. Miotał się po salonie, w którym świętowano nieokrągłą rocznicę Voltaire’a, niespokojnie spoglądał w okno, rozmawiał za pomocą radiobransolety z tymi, co jeszcze latali, i w ogóle ujawniał ekstremalny stopień zaniepokojenia. Wiadomo już było, że w ciągu ostatnich dwóch dób zostało spustoszonych osiem punktów „Wiatr”, zginął przy tym jeszcze jeden ochroniarz, a dwóch ogłuszono stannerami do stanu śpiączki i nie tak szybko dojdą do siebie. Tylko jeden człowiek, emerytowany progresor Bob Zagorodkin, dał odpór napastnikom. Ranny w nogę sięgnął do przycisku systemu przeciwpożarowego i ręcznie kierując trzema pulpomiotami, zdołał zapędzić napastników do śmigłowca i trzymać ich tam w sytuacji patowej. W końcu, widząc, że nic nie zdziałają, napastnicy odlecieli. Podopieczny Boba, doktor Eugene Cocnarre, tak się zdenerwował, że biopolem spalił całą elektroniczną i elektryczną aparaturę w promieniu czterech kilometrów; właściwie tylko dzięki temu pozbawiona łączności grupa turystów wpadła do biostacji zatelefonować i znalazła tam rannego progresora i zupełnie niepoczytalnego starca. Nie wszystko jeszcze wyjaśniło się z tymi punktami, gdzie podopieczni żyli bez nadzoru; zdarzało się i wcześniej, że nie odpowiadali na wezwania łączności — po prostu z niechęci — albo jakoś pokonywali membranę i szli do dżungli lub nawet kończyli ze sobą, choć co prawda nie na długo… Dlatego obecnie do wszystkich nie odzywających się punktów wyleciały grupy, ale minie jeszcze niejedna godzina, zanim wszystko stanie się zupełnie jasne.

Ala opowiedziała, co mogła — również o dziwnym doświadczeniu z mediatronem — i wysłuchała w zamian opowieści o „dzieciach diun”; Gorbowski czasami coś wtrącał, precyzował, zadawał pytania, ale okazało się, że on tylko sprawdza, czy dobrze zapamiętał starą lekcję.

„Dzieci diun” po raz pierwszy pojawiły się szesnaście lat temu niedaleko uzdrowiska Diuna. Właściwie należałoby powiedzieć „zaczęto je znajdować” — martwe, rozszarpane przez drapieżniki. Hipoteza, że to dzicy turyści, narzucała się sama, tym bardziej że genetyczna analiza identyfikowała ich jako Ziemian. Ale z niewiadomego powodu nikt nie ginął w tych okolicach i to od razu zaniepokoiło najpierw ratowników, a potem i KOMKON. Ustawiono posterunek, przeprowadzono kilka obław na piaskowe wilki, gusmoki i smoki cyryliczne, ustawiono ultradźwiękowe bariery i wkrótce w diunach znaleziono pierwszego żywego człowieka. Był to nagi i bezwłosy mężczyzna o nieokreślonych rysach twarzy; nie potrafił mówić i nie rozumiał kierowanej do niego mowy; co ciekawsze — nie przepuszczały go biobariery. Kilka dni później zachorował na nieznaną chorobę i zmarł. To był cios. Medycy oszaleli. Podobnie biolodzy. Człowiek ten nie miał morderczych limfocytów, a jego układ krwionośny wyglądał jak po mocnym napromieniowaniu. Po dwóch tygodniach z diun wyszła kobieta…

Żyła prawie miesiąc. Pod koniec zaczęła rozumieć poszczególne słowa, zaczęły jej wyrastać włosy.

Ale dopiero czternaste „dziecko diun” było całkowicie zdolne do życia.

Poustawiane wszędzie kamery nie dały odpowiedzi na pytanie, skąd przychodzą ci ludzie. Pewnie, że z dżungli. Poszukiwania „miejsca urodzin” do dziś nie przyniosły efektów, mimo zastosowania najdoskonalszej aparatury.

Potem zaczęły się dziać jeszcze dziwniejsze rzeczy. Znajdy zaczynały nabierać zewnętrznych i wewnętrznych cech konkretnych ludzi. „Przypominali” sobie swoje nazwiska, przeszłość, rodziny, zawody, przyjaciół, znajomych… Wielu żądało — niezbyt natarczywie — żeby pozwolić im wrócić do domów. Jednocześnie, jakkolwiek dziwne by się to nie wydawało, wszyscy odnosili się z jakimś tępym zrozumieniem do swojej izolacji. Od razu się wyjaśniło, że nazwiska i życiorysy należą do osób, które krótko przedtem zaginęły w różnych (nie zawsze zwyczajnych) okolicznościach.

Tak, sprawa nie była łatwiejsza od „afery podrzutków”. Nie łatwiejsza, nie prostsza i zgoła pozbawiona rozwiązania. Wędrowcy jak zwykle stawiali Ziemię w sytuacji grożącej potężnym szokiem etycznym. Sprawę komplikowała z jednej strony konieczność zachowania najwyższego stopnia utajnienia (łatwo wyobrazić sobie reakcję ludzi dowiadujących się nagle, że ich bliski, który zaginął dwa lata temu w zero-kabinie, znajduje się w izolacji gdzieś w dżunglach Pandory), a z drugiej — zbyt duża liczba już wtajemniczonych osób. Wybrano stary i wypróbowany wariant: informacyjną kurtynę. Różnymi kanałami, włączając także lekką podprogową sugestię w sieci światowej, udało się nastawić opinię publiczną na negatywny, nieufny odbiór wszelkich informacji o Pandorze. Teraz jawiła S1? ona jako planeta legend i plotek, zaludniona przez zwariowanych progresorów i nie mniej zwariowanych naukowców, którzy udają durni, chuliganią i bawią się w dziwny sposób, i dlatego nie należy wierzyć w nic, co dotyczy Pandory…

No i nikt nie wierzył.




Stas


Zupełnie zapomniałem, jakie wstrętne jest latanie na widmie. W tej sprawie zawsze miałem inną opinię od większości Od pierwszych rejsów nicowało mnie, mdliło, potem całymi dniami leżałem plackiem, a weseli koledzy podziwiali nowe (dla nich, rzecz jasna) planety. Teraz też przykleili się do ilu. minatorów, ja również mogłem to zrobić, wystarczyło odwrócić się na bok i ustawić wizor na przejrzystość. Ale nie chciałem. Leżałem na plecach, patrzyłem w sufit i na nic nie miałem ochoty. Frustracja.

A chłopcy patrzyli na Ziemię… Plecy Espady, Wadima, Patricka emanowały cierpieniem.

Aleksander Wasiljewicz przysiadł się do mnie.

— Niech pan się trzyma, Stanisławie.

— Trzymam się. Dość dobrze się trzymam. Wie pan, przez ostatnie trzy godziny przypominam sobie wszystko, co pamiętam o operacjach desantowych, i nie mogę sobie przypomnieć żadnej głupszej. Proszę mi wybaczyć.

— Po pierwsze, to jeszcze nie desant — odpowiedział, zacisnąwszy przedtem lekko wargi. — To zwiad. A prócz tego… Wie pan, nigdy nie dowodziłem operacjami desantowymi. Proszę mnie oświecić.

— Pan jeszcze mnie nie rozgryzł, jak się okazuje. Być może żadnego z nas. Mogę coś powiedzieć, jeśli się mnie poprosi. Albo… coś w tym stylu. Ale sam nie mogę… w sumie niczego. Niczego nie mogę sam. Ani nauczyć. Ani powiedzieć. Ani ostrzec. Rozumie pan? Pan chce zrobić z nas zwiadowców, komandosów, bojowników o sprawę ludzkości…

— Bo po prostu nie mam na kim innym się oprzeć — powiedział cicho Aleksander Wasiljewicz. — Obawiam się, że cała reszta, całe piętnaście miliardów…

— A pan?

— Ja? Nie wiem. Ze mną też coś jest nie tak.

— Tak jak z piętnastoma miliardami?

— Nie, jak z wami. Jak z androidami. Pewnego rodzaju odrzucenie, sekwestracja. Nie odbieram siebie jak części ludzkości. Moja ludzkość to wy. Wie pan, że swego czasu zbyt często musiałem łamać sam siebie. Historia z Ziernickim to też tylko epizod. Wie pan, ilu wspaniałych chłopców musiało przez to przejść? Setki. Gdzie są teraz? Próbowałem ich odnaleźć. Niektórzy istnieją fizycznie. Nie duchowo; same ciało. Syte, zadowolone ciało. A wielu po prostu nigdzie nie ma i nikt nie wie, gdzie się podziali. Być może wy jesteście nimi? To by było sensowne. Pamięta pan, jak sto lat temu zabawiano się maszynową reinkarnacją? Technicznie wszystko się udało, a potem okazało się, że to nikomu niepotrzebne. Owszem, można człowieka zapisać, a potem odtworzyć i pojawi się niby to samo.

— Wędrowcom też nie od razu się udało — powiedziałem.

— Ja nie o tym mówię, Stas, zupełnie o czym innym. Okazało się, że osobowości nie da się zakonserwować, że to nie struktura, lecz proces. Wicher. Współdziałanie z innymi. A kiedy to współdziałanie się przerywa, a przerywa się podczas zapisu, dokładniej rzecz ujmując, zmienia się ono na… współdziałanie z innymi maszynami lub wnętrzem maszyny…

— Tak — odparłem. — Proteza okazała się doskonalsza od żywej kończyny. Ale co my mamy do tego?

— To, że pewnie przeszliście coś podobnego, tyle że wymazano wam to z pamięci. Podobnie tym chłopcom na jakimś innym poziomie również… I wykasowano im to z pamięci…

— Androidom też — powiedziałem.

— Tak. W wyniku tego odstawiono was… nas… w kąt. Zrzucono ze stołu. I choć nie jest to krzywdzące, no, trochę krzywdzące jest… wzbudza podejrzenia.

— Proszę powiedzieć — usiadłem — czy ma pan teorię dotyczącą zachodzących wydarzeń? Uprzedzam, że ja nie mam.

— Mam trzy. Myślę, że dzisiaj, jeśli przeżyjemy, zostanie jedna.

— Czy we wszystkich występują Wędrowcy?

— Ee… tak. W różnym stopniu.

— A jako inicjatorzy w jednej?

— W jednej jako inicjatorzy, w drugiej jako twórcy wykorzystywanej aparatury, w trzeciej jako obiekt oddziaływania.

— Aż tak?

— Tak. Ludzkość występuje jako broń… w walce. To niezbyt °obre określenie…

— Rozumiem. Dalej. W czyjej walce? Innej supercywilizacji?

— Nie, to by był tylko wariant pierwszego przypuszczenia. Proszę posłuchać, Stas, moja teoria jest absolutnie zwariowana i obawiam się, że pan weźmie mnie za schizofrenika.

— No to co? Proszę opowiedzieć, to ciekawe.

— Nie. Nie, nie. Przepraszam, po prostu… nie mogę teraz. Będzie się pan śmiał.

Wiedziałem, że nie ma się z czego śmiać, ale nie sprzeczałem się. Przez następne trzy godziny nasz stateczek manewrował, podchodząc do starego sputnika Atlas. Napięcie rosło, Espada nie wytrzymał: na głupi dowcip Wadima odpowiedział złością. Co prawda potem opadło nas dziwne rozluźnienie. Jak byśmy lecieli na polowanie…




Ala


Dziewczynki nie chciały odlatywać same, ale Ala nie miała litości:

— Nie. Cierpię na syndrom Tęczy, więc lepiej się ze mną nie kłóćcie. Pobędziecie u ojca, bardzo się ucieszy. Bo jak nie, to pójdziecie do internatu, jak wszyscy! Jasne?

— Jasne…

— Jasne, ale…

Gorbowski odwiózł je do portu. Miał coś stamtąd zabrać czy kogoś tam spotkać. Ala odbierała wszystko jak przez mgłę i czuła, że sama nie jest w stanie jechać. Spać, mimo niesamowitego zmęczenia psychicznego, też nie mogła, dlatego zmroziwszy się pod prysznicem, wsunęła pod język tabletkę hirestu i wyciągnęła się na łóżku pod mediatronem.

…zmieszało się zjawą i nie wiadomo było, jak odnieść się do zdarzeń. Jak w ogóle może do czegoś odnosić się człowiek ciśnięty pół setki lat świetlnych od rodzimej planety i wciśnięty w dziwacznego kształtu skrzynię, której ścianki wolno się zjeżdżają; raz te, raz inne ścianki, a dokoła ciemność bez gwiazd, w skrzyni jest duszno, awaryjne naboje wypluwają tlen o wstrętnym zapachu martwych kwiatów (ślady nie zakończonego rozpadu ozonu i kwadronu) i ratunku nie będzie; a tu nagle pojawia się ze ściany ktoś w bieli i zaczyna wieloznaczną rozmowę z samym sobą, trochę później przychodzą chłopcy bez twarzy o manierach sanitariuszy… Wszystko to w smętnym, hipnotyzującym, rozwlekłym rytmie, jakby panowało tu śródziemnomorskie średniowieczne piekło; słońce nie zachodzi nigdy, wszystko jest w kolorze roztopionego bursztynu i przesuszonego piasku, a skądś dochodzi zawodzący dźwięk zurny. Zurna mnie szczególnie dobijała… Tortura zurny.

Pewnie wymyślili ją Chińczycy.

Zegarek albo szedł, albo stał, albo pokazywał wczorajszy czas. Byłem skłonny wierzyć zegarkowi, a nie swoim odczuciom. Przez dwie godziny starałem się pisać, ale kiedy pewnego razu odkryłem gruby, na wpół zetlały zeszyt wypełniony moimi zapiskami, urwanymi na słowach „charistopodniowy isklunator wieści bardzo hadwajutrotyłinoproponowo… nie myślcie źle…”, zdecydowałem, że to nie jest zajęcie na tutejsze warunki. Zresztą „zdecydowałem” to niewłaściwe słowo. Tam nie dane mi było decydować. Tam się zgadzałem albo nie zgadzałem. A nawet nie tyle; tam znajdowałem siły, żeby zrezygnować z szalonych pomysłów, albo ich nie znajdowałem.

Przecież się tam wieszałem. Zrobiłem pętlę, włożyłem na szyję, skoczyłem z łóżka. I zawisłem, wolno kołysząc się, podnosząc, opuszczając… Ciężar istniał, ale nie dla mnie.

A potem było jeszcze coś podobnego… Ciąłem żyły? Może i żyły. Inne rzeczy zapominało się od razu, wystarczyło przejść obok — tak wyparowują poranne sny. Inne sprawy utkwiły w pamięci jak kamienie…

Kiedy pojawił się Mały, uważałem już siebie za martwego.




4





Stas


Widziałem to już mnóstwo razy w swoich powtarzających się snach: korytarze o przekroju pryzmatu z jedną ścianą ciemnozieloną, drugą srebrzystozieloną, niemal czarną podłogą i świecącym sufitem. Korytarze albo szły nieskończenie prosto, zamykając się punktem perspektywy, albo zbaczały, skręcając… Sputniki Atlas zbudowano jakieś osiemdziesiąt lat temu i istniał plan wykorzystania ich w charakterze kosmicznych uzdrowisk. Akurat wtedy zaczęła się epidemia choroby Schneie-Moora, lekarze długo nie mogli sobie z nią poradzić i liczba osób, których kości przekształciły się w bezy, osiągnęła dziesiątki tysięcy. Ale potem, kiedy trzy sputniki były gotowe, a kolejnych siedem zbudowano, ale jeszcze nie wyposażono, pojawił się Rokuhara ze swoją szczepionką i dla sputników trzeba było znaleźć inne zastosowanie.

…Pomieszczenia były wypełnione azotem, temperatura utrzymywała się na poziomie pięciu stopni, maszerowaliśmy w maskach i naciągniętych na kompensacyjne kombinezony swetrach, szarych i jednakowych, z jakiegoś zestawu specwyposażenia. Prowadziły nas czujniki mionowego oddziaływania. Za nami zostały ze trzy kilometry korytarzy i sal w amfiladzie. Szedłem i myślałem, że architekci przeszłości mieli swoje dziwactwa, bo my inaczej rozumiemy słowo „przytulny”.

Najpewniej zacumowaliśmy nie przy tej śluzie co trzeba. Wątpliwe, by adresaci zielonych kontenerów z Tagory wlekli je Bóg wie gdzie tymi korytarzami.

— Pewnie tutaj — któryś już raz powiedział Aleksander Wasiljewicz, zatrzymując się przed dwuskrzydłowymi, przesuwnymi wrotami z anodowanego tytanu. — Jak uważa desant?

Desant nic nie uważał. Wrota wyglądały na nie do sforsowania. W dodatku z tamtej strony mogli na nas czekać niezadowoleni z naszego wtargnięcia, enigmatyczni spiskowcy. Albo potwory z innej planety. Albo próżnia. Co prawda czujniki, mój, Espady i Aleksandra Wasiljewicza, wspólnie (chyba po raz pierwszy dzisiaj) wskazywały właśnie tam, za tę przegrodę.

— Nawet jeśli to tu… — zaczął Wadim, a ja z góry wiedziałem, co powie: że nie otworzymy, nie wejdziemy, nie znamy klucza, zamka, szyfru, sposobu, napędu… Rzeczywiście niczego o tych wrotach nie wiedzieliśmy, a w moich snach niemal umieraliśmy pod tymi wrotami, zrozpaczeni, wypróbowawszy wszystko, łącznie z jakąś strzelaniną i jeszcze nie wiadomo czym. I wtedy zrobiłem to, czego nigdy we śnie nie próbowaliśmy: po prostu podszedłem do drzwi, przyłożyłem gołe ręce do zimnego metalu i zacząłem przesuwać płytę, pokonując tylko jej masę, a nie opór jakichś mechanizmów. Jakąś minutę nic się nie działo, na Ziemi płyta ważyłaby kilka ton i nawet tutaj, w sprzyjającym grawipolu, na pewno ważyła z pół tony, a ja ledwie dziesięć kilo, ale waga się nie liczyła, podłoga stała się dużą przyssawką, nogi nie ślizgały się, przyłożyłem się jeszcze, Wadim wcisnął się z dołu, pomagał… I ruszyła, kochaniutka, ruszyła sama, poszła — już, teraz nawet jej nie zatrzymamy.

— O rany! — powiedział ktoś, kto zajrzał w szczelinę przed nami.

— Ostrożnie! — rozległ się głos Aleksandra Wasiljewicza, a potem zapachniało z tyłu czymś rozżarzonym i szorstkim. Obejrzałem się: lśniący wicher wpadł do sputnika, roztrącając nas. To był rozgrzany słońcem piasek, to było światło słońca, to był straszliwy, ryczący huragan! Skrzydło odsuwało się i przede mną otwierał się widok na spływający w dół piaskowy stok, wzlatujący na spotkanie lekki biały piasek i różowa-we słońce wysoko i nieco z prawej, a wszystko to sputnik wsysał w siebie jak ogromny odkurzacz! Powlókł mnie ten strumień, a ja wczepiłem się w skrzydło wrót, Wadim wczepił się we mnie, za plecami ktoś wrzeszczał: „Do tyłu!” i „Ostrożnie!” — a podłoga nagle zapadła się pod moimi stopami. Ciężar podchwycił nas, zwaliliśmy się, chwytając siebie nawzajem — po-turlaliśmy się po stoku…




Ala


Wypiła trzy szklanki wody jedną po drugiej, a i tak nie zaspokoiła pragnienia. W lustrze widniał ktoś wściekły i niespecjalnie znany. Chyba już wszystko wywietrzało z pamięci, zresztą nie miała już sił. Ze wstrętem zerknęła na otwarty notes. Nie. Po prostu nie chcę.

Okazało się, że są rzeczy, o których lepiej, żeby nikt nie wiedział.

A to przecież nie koniec, pomyślała. Czy jednak koniec?

W tym starym sensie?

Dobrze, że odesłała stąd dziewczynki… Mark się ucieszy… Wyobraziła sobie, jak to będzie, i roześmiała się — niezbyt wesoło.

W hotelu panował denerwujący hałas. Na dole, w holu, dokoła fontanny, wśród palm, zebrało się ze dwieście osób, w większości młodzi chłopcy, wszyscy w strojach polowych, z bronią — broni jakoś za dużo. Siedzieli w kółkach i pojedynczo, coś poprawiali w ekwipunku, śpiewali. Ala spostrzegła Słonia: stał otoczony jak dorosły wśród dzieciaków. Potem nieco z boku zobaczyła Gorbowskiego. Słuchał wysokiego barczystego młodego człowieka z bardzo opaloną twarzą i niemal białymi od słońca włosami. Młodzieniec coś energicznie, choć szeptem, udowadniał Gorbowskiemu.

Dziwne, w życiu nie widziała tego człowieka, ale nie wiadomo dlaczego wiedziała, że to od niego tu i teraz zależy prawie wszystko. Nie od Gorbowskiego i nie od Słonia. Od niego.

Zrodziło się nie znane uczucie: jakby wewnątrz niej schowało się małe drżące zwierzątko, a chowało się właśnie przed nim… przed zabójcą. Poznało go i teraz panicznie chowało się, a to mogło się źle skończyć, dlatego że strach zaczął się nagle udzielać i jej…

Gorbowski zobaczył ją i pomachał zapraszająco.

— To jest, Saszeńko, Maksym. Dziewczynki wsadziłem na statek i wyprawiłem; bardzo się oburzały. Szczególnie młodsza. Maksym, to jest Aleksandra, moja koleżanka z Tęczy. Praktycznie jest na bieżąco.

— Pani tam była kilka godzin przed napadem — powiedział Maksym, ściskając jej rękę. Dłoń miał dobrą. — Słoń przekazał mi już co nieco, a co nieco sam zrozumiałem. To, co się stało z panią, nazywa się insite. Były już podobne przypadki…

— Z panem też? — domyśliła się.

— To widać? — Uśmiechnął się.

— Jakoś tak…

— To minie, niech się pani nie niepokoi. Coś tam zostaje na zawsze, ale… Zresztą nieważne. Ważne jest co innego. Proszę powiedzieć, czy po tym jak Popów przeprosił i opuścił przyjęcie, wchodziła pani do jego pokoju?

— Nie. W ogóle tam nie wchodziłam.

— Na pewno?

— Oczywiście. Nie byłam aż tak niepoczytalna.

— Ale do pokoju pani podchodziła?

— Hmm… Widzi pan, nie wiem, czy to był jego pokój, czy kogoś innego… Wydawało mi się, że słyszę rozmowę przez drzwi. Zastukałam i próbowałam wejść, ale były zamknięte. Odeszłam.

— A dlaczego chciała pani wejść?

— Nie wiem. Coś… mnie zaczepiło czy jakoś tak… Nie mogę dokładnie powiedzieć.

— Rozmowę dobrze było słychać?

— Nie. Nie rozumiałam, o czym rozmawiali. Ale jakby kobieta sprzeczała się z mężczyzną. Potem pomyślałam, że to dialog ze spektaklu.

— Ciągle to samo, Leonidzie Andriejewiczu. — Maksym odwrócił się do Gorbowskiego. Ten pokiwał z goryczą głową. — Dziękuję, Aleksandro — powiedział Maksym.

— Pomogłam w czymś?

— Przynajmniej odpadło jedno poważne zagrożenie.

— Znaleźliście go? Czy kogokolwiek?

— Nie. Zbyt wybujała roślinność. Można ukryć całą armię.

— Poczekajcie… — Ala drgnęła pod wpływem jakiegoś wewnętrznego impulsu. — A byliście w kopalniach kobaltu? W starych kopalniach?

— Gdzie one są? — Gorbowski uniósł brwi. — Maksik, znasz to miejsce?

— Nie. Trzeba by zapytać Słonia… Ef! — Maksym machnął ręką. Słoń natychmiast pojawił się obok; fala powietrzna uderzyła Alę. — Słyszałeś o jakichś porzuconych kopalniach w pobliżu?

— W pobliżu nie. Tu była zakazana strefa. Na Marmurowym Brzegu są stare kobaltowe kopalnie. Półtora tysiąca kilometrów stąd. Są również solne pieczary pod Oz, ale tam pełno turystów…

— To na pewno tam — powiedziała Ala. — Na Marmurowym… Z jakiegoś powodu z trudnością wyrzucała z siebie słowa.

— Skąd pani wie…? — zaczął Maksym, ale Gorbowski nagle odepchnął go i wykonał szybki i niezgrabny ruch; Ala znalazła się na jego rękach. Ciało stało się nieważkie i nieposłuszne, nie podporządkowane.

— Saszeńko? Saszeńko, słyszy mnie pani?

Ala słyszała, ale nie mogła nic powiedzieć. Mrugnęła z całej siły, a oczy się zamknęły.




Stas


— Rozumiesz coś z tego? — po raz setny zapytał Wadim, a ja po raz setny odpowiedziałem, że nie rozumiem. Jakimś sposobem wiedziałem, że znajdujemy się na Zachodniej Saharze z litrem wody na dwóch, bez radiobransolet i bez woli walki.

Kto by mógł pomyśleć, że przeludniona Sahara jest taka pusta?

— Przypadek spontanicznego zero-transportu — ciągnął Wadim. — Który podobno jest niemożliwy. Ale kto powiedział, że mamy jakieś pojęcie o zero-fizyce? Nawet wielki Lamondoix nie kumał jej ni cholery…

— Wadim — poprosiłem. — Bądź przyjacielem i nie kłap dziobem. Może uda mi się wyjaśnić coś jeszcze.

— Nie mogę nie kłapać — powiedział poważnie. — Bo się zacznie taka…

— Co mianowicie?

— No… zabawa. Nie wiem jaka. Jak kłapię, to się wszystko jakoś zeruje. A jak nie, szczególnie jak będę w napięciu… lepiej nie myśleć. Po prostu staram się, żeby nic się nie stało. A ty nie zwracaj na mnie uwagi, dobrze?

— Dołożę starań.

Pustynia wyglądała jak na starych filmach. Upał gdzieś pod pięćdziesiąt stopni, martwa susza, biały piasek. Szliśmy po grzbiecie długiej diuny gdzieś na południowy wschód — po prostu dlatego, że w tę stronę łatwiej było iść. Wyżarzone do przejrzystości obłoki ciągnęły się z jakiejś odległej błogosławionej krainy jak na wpół złożony pochylony wachlarz.

Dwa ptaki nisko i wolno przeleciały obok nas.

Na trzy godziny wystarczy sił. Może na pięć. Umrzemy z przegrzania, jeśli nie zdejmiemy kombinezonów. Albo z odwodnienia, jeśli zdejmiemy.

— Wiesz co — powiedziałem — nic nie tracimy. Może wypróbujmy tę twoją zabawę.

— Chodzi ci o to, żebym się zamknął?

— Tak.

— No dobra…

Ale przez godzinę nic się nie działo.




Ala


Gdyby wysiadły wszystkie zmysły, byłoby okropnie. Ala wszystko słyszała i widziała, nawet spod na wpół przymkniętych powiek, ale nie mogła ani się poruszyć, ani odezwać. Jakby była zalana niewidocznym twardym plastikiem.

Lekarze krzątali się wokół niej, ale te zabiegi nie miały sensu: oddychała nieźle, serce biło bez pomocy. A uwolnić jej z tych okowów — jakoś to wiedziała — nie mogli. Jeśli się uda, to samo przejdzie.

— To nic, Saszeńko, nic… — Gorbowski nie odchodził od niej. — Najważniejsze, żeby pani się nie bała. Znajdziemy tego pani Popowa, poznamy kod…

— Przecież pani zna kod. — Maksym pochylił się nad Alą, wpatrując się w oczy, w twarz, próbując znaleźć przynajmniej cień odpowiedzi. — Ech, żebyż tu był mnemoskop…

Ala rzeczywiście wiedziała, jak można wyjść z tego stanu, ale nie miała najmniejszej możliwości przekazania tego tym, którzy mogli zrobić to, co niezbędne. A sama nie mogła… albo prawie nie mogła.

Skąd się wzięło to „prawie”?

— Może rzeczywiście wziąć ją pod mnemoskop? — ożywił się Gorbowski. — Słoń na pewno ma.

Nie widziała już Maksyma — odwrócił się. Po suficie wolno pełzł świetlny zajączek. Wyciągnął

się w promyk, ześliznął się do kąta i zniknął.

Ktoś wziął z parapetu coś metalowego i błyszczącego.

… rubinowe i stalowe sześciany z dołu, i intensywnie brązowe jak czekolada przestrzenie między nimi, i nieprzerwany poślizg — trochę do góry i trochę w dół — nad tym wszystkim — niejasne, na jakiej wysokości — bez ciała i bez sensu…

— Jeśli Popów rzeczywiście jest tam, w kopalniach — rzekł Maksym — to lepiej poczekać na niego. Dlatego że mentoskopia, Leonidzie Andriejewiczu, to… Lepiej jej w ogóle nikomu i nigdy nie serwować, a w naszym wypadku to po prostu niebezpieczne. Niebezpieczne. Tak.

— A ja zawsze uważałem cię za ryzykanta, Maks — powiedział Gorbowski z niezrozumiałym uśmieszkiem.

— To było dawno — odparł Maksym.

— To wstrętne być starym — z goryczą westchnął nagle Gorbowski. — To ohydne siedzieć i czekać, kiedy ci ktoś powie, co i jak. Bardzo bym chciał pójść i sam się dowiedzieć.

Potem długo milczeli.

…dotykając czymś, czego nie miała, wybranych powierzchni, raz lustrzanych, raz matowych, raz nieprzyjemnie fasetowych, a wszystko to miało jakiś dziki sens i aluzję do ratunku…

— Nie chciałem mówić o tym dzisiaj — powiedział w końcu Maksym — ale jak widać to konieczne. Trzeba wypalić diuny. Inaczej będziemy narażeni na coraz to nowe incydenty. Zagrożenie rośnie wykładniczo. O Piotrze i Pawle już pan wie? Przecież to gorsze od wszystkich podrzutków i Wędrowców razem wziętych.

— Myślałem o tym — powiedział Gorbowski zaskakująco lekkim tonem. — Ale jak ty sobie to wyobrażasz… od strony technicznej?

— Zawiesić stary statek ze zwierciadłem. Ze dwadzieścia takich lata na stacjonarnej. Ze stu kilometrów wyjdzie plama o średnicy piętnastu kilometrów. Przy sześciu do ośmiu minut naświetlania…

— Kto będzie sterował statkiem?

— Ja.

— Weźmiesz na siebie taki grzech?

— Wezmę.

— Nie weźmiesz, Maksik. Teraz ci się wydaje, że możesz, a jak przyjdzie co do czego…

— Mogę, Leonidzie Andriejewiczu. Ze strachu ludzie mogą zrobić wszystko. A ja się bardzo boję. Bardzo.

Zamilkli znowu, potem Ali się wydało, że Gorbowski zaczął mówić, ale przerwał mu sygnał wywołania.

— Tak. Słucham. Co? Niemożliwe… Dziękuję, Słoniu. Dobrze. Tak, od razu. Nic nie ruszajcie, aż tam będziemy. Nic…..potrzebna jej, podobna do basenu z zieloną rtęcią, dotyka powierzchni i jakby niewidzialną

trąbą zaczyna wciągać tę rtęć, i oto z niczego zaczynają powstawać zielone ręce z wykrzywionymi skurczem palcami; próbuje te ręce wyprostować i udaje się to, choć nie za pierwszym razem, a w tym czasie rtęcią wypełnia się pewna objętość przestrzeni o kształcie niewidzialnego ludzkiego ciała; zaczyna to widzieć — siebie — jakby ze wszystkich stron jednocześnie — kobieta z rtęci…

— Saszeńko, musimy panią opuścić.

— Nie. — Z trudem rozwarła wargi. — Beze mnie nie macie tam co robić. Proszę o dwie minuty. Muszę zająć się sobą.




Stas


Pewnie kiedyś była to oaza. Budowle na poły zasypane piaskiem, białe, sterczały bez jednej prostej linii. Kopuły, częściowo zapadnięte, przypominały czerepy tysiąc lat temu wymarłych olbrzymów. Łagodny żleb, nieco ciemniejszy od otaczających piasków, skręcał w prawo. Pewnie kiedyś rosły tu palmy i błękitniało jezioro. Ale i teraz mogła tu być studnia, dlatego należało tu zejść.

— Może znajdziemy wodę — cicho powiedział Wadim.

— Tak — odpowiedziałem równie cicho.

Jeśli nie znajdziemy tu wody, to wypijemy resztkę, a za dobę wyschniemy jak figi. Nic nie pomoże.

Pomyślałem, że wyrzuciło nas nie tylko dalej o czterdzieści tysięcy kilometrów, ale i wstecz o czterdzieści wieków. Nigdzie więc w pobliżu nie ma człowieka ani wielbłąda, dlatego że studnie wyschły i szlaki karawan przeniosły się na północ…

U podnóża diuny było jeszcze goręcej, chociaż słońce już dotykało jej grzbietu i za moment powinien tu paść cień. Za kilka lat diuna wpełznie na ruiny oazy, grzebiąc ją na zawsze. Jak pogrzebane tu już są pewnie całe miasta i kraje.

— Studnia, studnia, studnia… — mamrotał Wadim. — Studnia…

— Pewnie tam — powiedziałem.

Widać było tylko ciemniejszy kawałek kamiennego kręgu. Pobiegliśmy w milczeniu. Studnię po brzegi wypełniał piasek.

— Może tam jest pokrywa… — Zupełnie nie byłem przekonany do tego, co mówiłem.

Zaczęliśmy rozkopywać. Rękami. Trudno powiedzieć, jak długo to trwało. Może godzinę.

Potem Wadim powiedział, że pójdzie poszukać czegoś, co ujdzie za łopatę. Zagłębiliśmy się mniej więcej po pierś. Przykucnąłem i zacząłem ryć dalej. Piasek był ubity, zleżały, ale suchy. Zresztą jeśli pode mną jest pokrywa studni, to piasek powinien być suchy. Próbowałem wyczuć, co właściwie jest pod spodem, ale ze zmęczenia nie mogłem.

Wadim nie wracał, a ja nagle jakoś wyraźnie odczułem jego nieobecność. Nigdzie go nie było.

Napięcie i upał spowodowały, że przed oczami miałem mrok, i z mozołem, niszcząc z takim trudem wykonane brzegi leja, wdrapałem się na górę. Łańcuszek powłóczystych śladów ciągnął się do najbliższej kopuły. Po drodze nieco wystawały spod piasku zęby starożytnej ściany. Z niewiadomego powodu od ściany odchodziły trzy łańcuszki: na prawo, na lewo i prosto. Jak w bajce, pomyślałem, pójdziesz prosto — stracisz konia. W plecy walił upał. Powietrze z przodu drżało i migotało.

Pasek bursztynowego koloru przemierzał daleki horyzont.

— Wadim! — Myślałem, że krzyczę, ale krzyk mi nie wychodził. Jakoś było niezręcznie. — Wadiiim!

Milczenie.

— Wadim, niech cię diabli!!!

Już wiedziałem, że odpowiedzi nie będzie.

Ślady doprowadziły mnie do wyłomu w kopule, ale od wyłomu prowadziły już dwa łańcuszki, i wiedziałem, że tak będzie dalej. Zaczęło się to, przed czym ostrzegał Wadim, a czego się niejasno domyślałem.

Wewnątrz kopuły było ciemno. Zakurzony promień nie tyle oświetlał pomieszczenie, ile przeszkadzał cokolwiek zobaczyć. Zresztą prócz piasku nie było tam niczego. Poszedłem więc po śladach, żeby dokądś iść.

Zaczęło już ciemnieć, kiedy natknąłem się na coś ciekawego. Nieco w bok od głównych ruin stała wieża — jak i wszystko tutaj pogrążona w piasku. Jej stożkowy dach z płytek lawy miał coś na kształt dymnika i od tego dymnika wewnątrz wieży prowadziły spiralne schody. Dochodziła stamtąd słaba woń leśni. A gdzie jest pleśń, tam wilgoć, a gdzie wilgoć, tam (nie-kluczone) woda. W sumie nic nie traciłem. Wlazłem do środ-a, stałem chwilę na stopniu — kamiennej belce wmurowanej ścianę — czekałem, aż oczy przyzwyczają się do mroku… I zacząłem schodzić.




Ala


Kabina szczygła jest obliczona na czterech pasażerów, ale ładowało się do niej dziewięć osób: oprócz Ali, Gorbowskiego i Maksyma czworo progresorów, lekarz i cyberator. Ten ostatni prowadził pojazd — na niedużej wysokości, w substratosferze. Obłoki wyglądały jak śnieżne pole. Kilka razy w niebezpiecznej odległości przelatywały gumosmoki i szczekawce, wtedy autopilot rzucał maszyną na boki tak gwałtownie, że „a wbijała się w twardego jak kość Gorbowskiego, który próbował jakoś zamortyzować te zderzenia.

Lot trwał mniej niż godzinę, ale długo nie mogli wylądować, edyny nadający się do tego placyk w pobliżu porzuconych kopalń był zapchany gliderami i śmigłowcami i musieli kołować, póki ich nie poprzesuwano i nie zwolniono wystarczającego do lądowania miejsca.

— Gdzie? — zapytał Maksym, jako pierwszy wyskakując ze szczygła.

— Tam. Pod drzewami.

— Alu, niech pani tam nie idzie — zaproponował Gorbowski, ale ona zawzięcie pokręciła głową i ruszyła, niemal pobiegła za Maksymem.

Pod niskimi czarnolistnymi płaskoronowcami, na białych prześcieradłach, leżało, przykryte po pierś takim samym płotem, piętnaście ciał. Ciał ludzi. Płótno było najwyraźniej nieprzemakalne, pozostało białe; dlatego wszystko wydawało się nierzeczywiste.

Ala przeszła wzdłuż szeregu, pochylając się i wpatrując w twarze: młodzi i starsi, spokojni i skrzywieni… Wszystko było jakoś szalenie proste.

— Tu go nie ma — powiedziała.

— Tak, z porwanych są tu tylko dwaj — rzekł Maksym. — Już ich rozpoznano.

— Mam na myśli szefa. I… centrum. Centrum. Tak, musi być centrum.

Maksym patrzył na nią i nie rozumiał. Ona sama siebie nie do końca rozumiała.




Stas


To był ten słynny jantaryn. Przeklęte bezcieniowe światło nie pozwalało określić wymiarów i nawet kształtu pomieszczenia. Dla prostoty postanowiłem uważać, że to spłaszczona kopuła. Na podłodze szary i drobny piasek. Dokoła leżały przysypane nim niepojęte metalowe szkielety — części gigantycznego owada.

Nieco później natrafiłem po prostu na szkielet. Dokładniej mówiąc: mumię.

Człowiek ten umarł w pozycji siedzącej, plecami do podziurkowanego plastikowego panelu. Za życia był obnażony do pasa. Miał skórę koloru wyschniętych liści. Z piasku sterczały kolana obciągnięte bladobłękitnymi spodniami. W miejscu, gdzie kiedyś był brzuch, leżał brązowy skórzany pas. Drugi pas obciągał rękę zmarłego. Nie wiadomo po co, pochyliłem się i pociągnąłem; był to starożytny automat. Niemiecki MP-40, słynna w swoim czasie zabawka… Druga wojna światowa. Wygląda na to, że moje przeczucia dotyczące przerzutu w czasie mogą okazać się prawdą… Chociaż łatwiej jest założyć, że żelazo po prostu zmumifikowało się, jak i jego właściciel. Jak pewnie i ja niedługo…

Położyłem automat na kolanach zmarłego i poszedłem dalej. Wkrótce natrafiłem na częściowo zagrzebaną zero-kabinę.




Ala


Oczywiście, że on tu był — Ala prawie rozpoznawała te pokoje, przejścia, sale… Tu czuł się dobrze. Atu coś go przygniatało. Ściany i powietrze pamiętały o tym, a ta pamięć stała się jakoś dostępna i dla niej.

— O czym pani tak intensywnie myśli, Sasza? — zapytał ją Maksym, który chodził obok niej, tak że Ala nie widziała możliwości pozbycia się go i porozmyślania w samotności.

— O niczym. Tak intensywnie myślę o niczym. Powinien mnie pan rozumieć, skoro bywał pan w takiej sytuacji.

— Dlatego właśnie pytam, że jakby mam do tego prawo.

— Wydaje się panu. Nikt nie ma takiego prawa.

— Dlatego powiedziałem „jakby”. Pozorne prawo. Pierwiastek z minus jeden.

— Pierwiastek… Nie wie pan przypadkiem, dlaczego androidy mają zakaz życia na Ziemi?

— Wiem.

— Może mi pan powiedzieć?

— Chyba tak. Chociaż to nie tak łatwo wyjaśnić.

— Proszę spróbować.

— Hm… Dobrze. Ten program rozpoczęto sześćdziesiąt lat temu, kiedy wszystkich z jakiegoś powodu opanowała myśl.

O nadchodzącej interwencji Wędrowców. Więc oprócz wielu innych rzeczy postanowiono stworzyć… jakby to powiedzieć… archiwum genetycznego zasobu ludzkości. A nosicieli tego zasobu rozprowadzić po wszystkich nadających się do życia, ale dla postronnych obserwatorów nieciekawych planetach. I już. Ludzi tych uczyniono maksymalnie przystosowanymi, zdolnymi do przeżycia w najbardziej niewiarygodnych warunkach. Stworzono około pięciuset takich osobników, do dziś pozostało czterystu jedenastu. Jeśli Ziemia się wyludni, oni powrócą i zaludnią ją.

— Chce pan powiedzieć, że na Ziemi zaczną rozmnażać się w lawinowym tempie?

— Tak. Taki jest program…

— Dziękuję, Maksymie. Może mi pan powiedzieć, kto to właściwie wymyślił?

— Niejaki Pirs. Umarł dawno temu. Ja też chciałem obić mu pysk, kiedy się dowiedziałem.

— Szkoda, że pan nie zdążył.

— A wie pani, jak umarł? Miał laboratorium w Zachodniej Saharze. Wykonywał jakąś pracę dla Instytutu Eksperymentalnej Historii, to tacy przodkowie progresorów. Ciekawe, że Pirs miał dość niezwykły personel. Brał do pracy tylko fizycznych inwalidów, którym medycyna nie potrafiła pomóc. To się, wie pani, zdarza. I pewnego niezbyt zwyczajnego dnia zleceniodawcy przylecieli po odbiór zlecenia. Niby odbyło się przyjęcie. Powiedzieli, że następnego dnia wszystko zabiorą. A wieczorem wrócili uzbrojeni w jakieś wykopaliskowe automaty i wystrzelali wszystkich: personel i… jakby to powiedzieć… własne zamówienie. Wystrzelali, spalili, wysadzili w powietrze, zniszczyli całą dokumentację… To coś dzikiego, prawda? Potem napisali listy do bliskich, przyjaciół i wystrzelali się nawzajem. W jednym z listów stwierdzili, że zdążyli w ostatniej chwili…

— I nic nie wiadomo?

— Praktycznie nic. Nie udało się nawet wyjaśnić charakteru tego zlecenia. W instytucie również odbyła się czystka: zniszczono archiwum, notatki…

— Co za koszmarna historia. Aż trudno uwierzyć, że w dzisiejszych czasach może się dziać coś takiego.

— Tak, Sasza. Rzadko, ale może. Niestety.

Ala nagle zamarła. Jakby lekki strumień ciepłego powietrza trącił prawy policzek…

— Stój, Kammerer — powiedział ktoś. — Mam scorchera i oboje was na muszce. Jeśli zaczniesz robić głupstwa, strzelę. Zdążę.




Stas


Kabina była starego typu, z tych pierwszych, z cylindrycznymi drzwiami. Ale żeby się przekonać, czy jest podłączona do sieci, musiałem wygrzebać z niej cały piasek i jeszcze przedmuchać fugę prowadzącą. Od tego dmuchania w biednej mojej głowie zgęstniała mgła, zaczęły migotać gwiazdy przed oczami…

…znowu graliśmy w piłkę: Mały, Majka i ja. Ale nie była to zimna planeta Arka, nie zamarznięty piasek, nie brzeg szarego oceanu, lecz Zachodnia Sahara, ruiny starożytnej twierdzy schowane pod srebrzystą kopułą „oazy”, lekkie domki personelu, ciemniejszy, ale niczym lód połyskujący sześcian laboratorium. Mały z łatwością nas ogrywał, ponieważ graliśmy w futrzanych dochach; na piłce umieszczono obręcz „trzeciego oka”, a w jakimś ciemnym wilgotnym zakątku jak w centrum pajęczyny siedział Komow, obserwował pląs postaci na ekranie i wyprowadzał wnioski. Potem nagle poruszył się piasek i wynurzył się z niego obnażony do pasa trup z automatem w ręku. Automat wolno zaterkotał, wypluł krwawe skrzepy, a cała nasza trójka prysnęła w różne strony, zostawiając za plecami różnokolorowe fantomy; pomyślałem, że należy zrzucić dochę, ale Majka zdążyła to zrobić wcześniej. Docha długo wisiała w powietrzu, wyginając się i opadając jak trafiony w plecy człowiek, a do przodu straszliwie szybko pędził na swój sposób piękny metalowy owad, zgrabny, kolczasty, wydłużony, śmiercionośny…

Wstałem. Miałem zawroty głowy. Dokoła wszystko wywracało się wraz ze mną. Jakby zapanowała nieważkość. Z trudem trafiwszy, w końcu nacisnąłem klawisz drzwi, które skoczyły w prawo i do tyłu, odsłaniając panel sterowniczy i ekran wideofonu. Miałem szczęście.

Nagle zrozumiałem, że nie znam żadnego numeru i żadnego kodu.

I że w ogóle nie rozumiem, co to jest numer czy kod.

Walcząc z czymś niewidzialnym, ale silnym we własnej ciemnej głębi, włączyłem wideofon, wystukałem dziesięć przypadkowych cyfr i zacząłem czekać. Wolno zapulsował klawisz „wywołanie”. Po minucie ekran rozjarzył się. Pojawiło się niezbyt zadowolone oblicze…

To była Majka.

Oniemiały, patrzyłem na nią. A ona ze swojej strony patrzyła na mnie i oczy jej się rozszerzały… — S…taś?

— Tak… Majka…

— Ale przecież ty… — Zamilkła, jakby o mało co nie powiedziała czegoś strasznego.

— Nie. Żyję.

— Boże, co się dzieje… — Majka nagle rozpłakała się, nie przestając patrzeć na mnie, nawet nie mrugając, jakby się bała, że kiedy mrugnie, ja zginę… — Gdzie jesteś?

— Na Saharze.

— Masz tam gdzieś Zero-T?

— Stoję w kabinie.

— Natychmiast… — Podała swój kod. — Natychmiast, słyszysz? Natychmiast! I nie odchodź od kabiny, ja już…

Nie mogąc oderwać od niej wzroku, wystukałem kod. Sprawdziłem. Wdusiłem „start”.

Ekran zgasł. Od razu pojawiły się mdłości. Zmienił się kolor panelu. Niemal bezszelestnie otworzyły się drzwi z tyłu. Odwróciłem się i wyszedłem w chłód i aromat. To powietrze można było pić. W nim można było się kąpać. Ulica niewysokich domków prowadziła przed siebie, a po lewej pół nieba zajmował gwiazdozbiór ogni. Pionowe Miasto. Czułem, że mogę upaść.




Ala


— Jedno z dwóch, Kammerer — podsumował Merlin. — Albo jest pan kompletnym idiotą i sam wierzy w tę bzdurę, albo zajmuje się pan nie swoimi sprawami, nie wyobrażając sobie nawet, co się dzieje pod pana nosem. A to również znaczy, że jest pan kompletnym idiotą.

— Dobrze — powiedział Maksym. — Jestem idiotą. Zgoda. Rzeczywiście nie wiem, co się dzieje pod moim nosem. Ale nie zabijam Bogu ducha winnych ludzi. Nie zabijam, rozumiecie?

— Nawet jeśli łagodne zwierzątko zapędzi się do kąta, to zaczyna ono kąsać — oznajmił Merlin. — Nas zapędzono nie tyle do kąta…

— W tym konkretnym wypadku to my jesteśmy zapędzeni do kąta — rzekła Ala.

— Przepraszam — odparł Merlin znudzonym tonem.

— Czego chcecie? — zapytał Maksym. — Wycofać zakaz? To nierealne. Nie mam szans w Radzie Światowej. Po tym, jak Sikorski… Jedyne, co możemy zrobić, to zmienić wasz pociąg do Ziemi… przynajmniej częściowo. To ułatwi…

— Ni cholery pan nie rozumie, Kammerer! Androidy odwiedzają Ziemię i nic się nie dzieje! Kompletnie nic! Żaden wasz program nie startuje! Teraz na Ziemi jest kilkoro naszych ludzi. Wszystko to kompletna bzdura. Pirs był oszustem…

— Nie sądzę. Na pewno nie był oszustem. Jeśli skłamał, to tylko dlatego, że stworzył androidy w jakimś innym celu.

— Ma pan całkowitą rację, Maksym — powiedział Merlin zupełnie innym głosem. Ala drgnęła, jak gdyby wszedł i zaczął mówić do niej ktoś… — Poznaje pani? Spotkaliśmy się kiedyś. Powinna pani pamiętać. Dopiero co panią wyciągnęli z Wysp, wyglądała pani na zmiętą, ale bojową. I biedny Rudi, zbierając się do powrotu, przekazywał pani sprawy na Sarakszu. Nagle pojawiłem się ja z projektem idealnego szpiega.

— Pirs… — wyszeptał Maksym. — Nic nie rozumiem…

— Ach, nie ma tu nic niezwykłego. Kontrwywiadowca powinien właśnie nic nie rozumieć, to jego podstawowa zaleta. Tylko w ten sposób może się zainteresować czymś zupełnie trywialnym. Ale cieszę się, że mnie pan poznał. To przyjemne, kiedy człowieka poznają.

— Tak… — westchnął Maksym. — A pozostałych czterystu z hakiem to też pan?

— Też ja. To znaczy ja w tej liczbie. Każdy jest osobowością, aleja w nim żyję. Nieźle wymyśliłem, prawda?

— A po co?

— Ależ, Maksym, co za pytanie… Pamięta mnie pan z Sarakszu? Pamięta pan?

— Ach, to o to chodzi…

— Oczywiście. Trafiłem z na poły mechanicznego obrzyna do całkowicie sprawnego ciała, przy tym niejednego, lecz do kilkuset. Stałem się naprawdę nieśmiertelny, przeżywam miliony przygód. Proszę mi wierzyć, nie zamieniłbym się z panem. Na przykład nawet nie zauważyłem, że zastrzelono moją wyjściową postać. Kto może pochwalić się czymś podobnym?

— A co pan tam takiego zrobił, że musieli pana zastrzelić?

— Dużo chce pan wiedzieć, Maksymie. Ciekawość, jak wiadomo, to pierwszy stopień do piekła.

— Proszę posłuchać, Pirs. Pan jest jeden czy zbiorem?

— Jeden. W wielu miejscach.

— Czy jest pan obok Popowa?

— Tego homunkulusa? Teraz nie. Zaginął na sputniku Atlas. Wszedł do symulatora. Nie mogą go znaleźć.

— Jasne. Co pan chce zrobić z nami?

— Nic. Co prawda Merlin ma co do was jakieś plany… Nie mieszam się do spraw swoich stworzeń. Takie życie jest ciekawsze. Dlatego żegnam was, moje miłe efemerydy.

— Chwileczkę, Oktawianie.

— Przypomniał pan sobie moje imię? Znakomicie. Jeśli pan chce, możemy jeszcze trochę pogadać.

— Pamięta pan Kurta Loffenfelda?

— Oczywiście. Tak, Merlin popełnia błąd, uważając pana za tępego bydlaka, Maksym. Kiedy trzeba, potrafi pan myśleć.

— To znaczy że Sikorski już ma na pana namiar?

— Nie powiedziałbym, że ma namiar, ale zaczął niuchać.

— To po co taka skomplikowana intryga? Nie łatwiej by było na przykład otruć?

— Nie. Po pierwsze, do Tristana było łatwiej sięgnąć, dlatego że… Zresztą to jasne. Człowiek młody, ciekawski. Był. Tak… Bardzo wrażliwy, szczerze mówiąc. Tacy są rzadkością. Dwa seanse po piętnaście minut i operacja sprowadziła się do inicjującego impulsu. A efekt? Jaka trucizna dałaby taki efekt? Cały system bezpieczeństwa dosłownie rozwalony na kawałki jednym strzałem! Jednym. Czy ile tam on razy palnął…

— Cztery.

— No, widzi pan…

— Rozumiem. Przypuszczałem coś takiego, ale nie pana podejrzewałem. Dziękuję, Oktawianie, pomógł mi pan.

— Nie ma za co.

Ala nie zrozumiała, co się stało potem. Maksym, jeszcze chwilę temu leżący twarzą do ziemi, nagle znalazł się obok czarnego człowieka, rozległ się straszny dźwięk, jakby łamały się grube gałęzie, a potem oślepiająca błyskawica uderzyła w kamienny sufit…




Stas


Utonąłem w pianie, a milutkie mydlane roboty pełzały po mnie, szlifując i masując, emitując słabe prądy i pakując gdzie trzeba niewyczuwalne promyczki swoich laserowych oczek. Majka siedziała naprzeciwko, a jej twarz… Nie wiem, czy widziałem to czy czułem, ale na tym pięknym obliczu widniał strach i jakaś zawziętość. Jakby postanowiła coś ważnego i była gotowa bronić tego postanowienia wszelkimi środkami.

Od trzech godzin opowiadałem jej o wszystkim, co się ze mną działo od czasu, kiedy widzieliśmy się po raz ostatni — milion lat temu i w innym Wszechświecie. Ona też opowiadała, a ja widziałem, że musi się wygadać. Ja zresztą też; nigdy wcześniej nie odczuwałem takiej potrzeby, a tu nagle kaskada…

— Ukryję cię — powiedziała nagle Majka bez żadnego związku. — Ukryję tak, że przez wieki cię nie znajdą. Zdechną, ale…

— Dziękuję, Majka — odparłem. — Ale ja się mnie nie kryję. Nie da się mnie ukryć. Widzisz… od czasu do czasu dokoła mnie zaczynają wariować cybery. Zupełnie tego nie kontroluję. Jeśli ktoś zechce mnie znaleźć, uczyni to bez trudu. Ale przedtem może się dziać wiele rzeczy, mogą zginąć ludzie. Po co?

— Nie wiem — rzekła Majka. — A po co w ogóle to wszystko?

— Dobre pytanie. Nie wiem. Jak wystukałem akurat twój adres? Też nie wiem. Kim jestem? O co chodzi w operze Verdiego Trubadur? Co to jest gr’ochb? I na koniec: czego chcą Wędrowcy?

— Może oni nie istnieją? — powiedziała Majka.

— Może i nie istnieją. Chociaż ktoś na pewno jest.

— Próbowałam usystematyzować nasze wyobrażenia o Wędrowcach. Właśnie wyobrażenia, a nie wiedzę. Dynamika w ciągu ostatnich osiemdziesięciu lat. Korelacja z rzeczywistymi znaleziskami. Wszystko to bardzo dziwne. Wyobrażenia wyprzedzają znaleziska mniej więcej o pięć lat.

— Aha. To się układa w całość.

— Wiesz coś?

— Na pewno wiem wszystko. Przecież ci mówiłem. Ale ja, właśnie ja, nie mogę wyciągać własnych wniosków. Co do całości… Rozumiesz, Majka, nie mam niczego, co można by było określić jako dowody. Jestem teraz jak Mały. Pamiętasz, otrzymywał odpowiedzi, ale nie wiedział jak. Coś podobnego dzieje się ze mną, a ja zupełnie nie wiem, jak się do tego ustosunkować.

— Ze mną też coś się dzieje i też nie wiem, jak się do tego odnieść — odparła Majka. — Nigdy bym nie pomyślała. Kiedy zobaczyłam ciebie na ekranie, nagle zrozumiałam, że tego właśnie oczekiwałam… przez te… lata… Rozumiesz? Czekałam właśnie na ciebie, sama o tym nie wiedząc. To takie dziwne.

— Nie dziwniejsze od reszty — powiedziałem wolno. — Tylko, Majka, zrozum: nie jestem człowiekiem. Jestem bardzo podobny do człowieka, ale jestem czymś innym. O wiele bardziej czymś innym niż był Lew. Będziesz musiała mnie zamknąć na noc…




Ala


Nie straciła przytomności, ale na jakiś czas ponownie straciła możliwość reagowania na rzeczywistość. Pomniejszona i zbliżona kopia niedawnego stanu. Szok. Przeciążenie. Chyba krzyczała. Czy coś jeszcze.

Potem okazało się, że ktoś wynosi ją na zewnątrz. Na rękach. Jak dziewczynkę. Rozpłakała się — z poczucia krzywdy i niezrozumiałej ulgi.

— Saszeńko, Saszeńko — powtarzał Gorbowski. — Już po wszystkim. Już wszystko w porządku. Wszystko się skończyło.

Jednak Ala wiedziała, że nic się jeszcze nie skończyło.




5





Stas


Było jeszcze zimno i ciemno. Siąpił drobny poranny deszczyk, resztka dużego nocnego. Miasto budziło się i trzeba było iść. — Na razie — powiedziałem.

Majka w końcu popatrzyła na mnie, a ja nagle się zachłysnąłem.

— Oni zabiją i ciebie — odezwała się. — Wiem, że zabiją i ciebie. Są gotowi zabić wszystkich.

— Nie ma sensu mnie zabijać — powiedziałem. — Zabiją tu, a ja pojawię się tam. I wrócę do ciebie.

— Nie wrócisz. Nikt nigdy nie wraca. To legendy, że ktoś kiedyś wrócił. Wszyscy odchodzą i znikają.

Wariowaliśmy razem.

Ale w naszym szaleństwie była metoda.

Nie pozwoliliśmy sobie spać tej nocy i bałem się, że nie wytrzymam, zdemoluję całą elektronikę w najbliższych okolicach, a potem Majka będzie miała insite, a wtedy…

Nie wyobrażam sobie, co wtedy by się działo. Coś strasznego. Znaleźć się między dwoma zwierciadłami…

Teraz miałem wodę, żywność i zwykłe ubranie. Nie miałem o co się martwić, poza tym najważniejszym.

— Jeśli nie wrócisz do północy, ja… ja nie wiem, co zrobię. Nie, wiem. Powiedz im, że jeśli cię nie wypuszczą, to oddam detonatory… tamtym. Wiem gdzie są…

— Oni już się tego nie boją.

— Boją się. Nie wiesz o tym, ale oni się boją.

— Dobrze…

Pocałowałem jej dłoń i wszedłem do kabiny.

W podziemiu było jeszcze chłodno. Wróciłem do pulpitu wideofonu. Wywołałem BPI. Po pół godzinie dość chytrych poszukiwań miałem w głowie potrzebny numer. Trochę zwlekałem, zanim go wystukałem. Zaczęło pulsować wywołanie. Musiałem długo czekać.

Człowiek, który pojawił się na ekranie, przypominał starego żółwia. Był łysy, pomarszczony i plamisty. Ogromne paskudne worki wisiały mu pod wodnistymi i niewiarygodnie spokojnymi oczami. Cienkie wargi miał wykrzywione, jakby w pogardliwym uśmieszku…

— Dzień dobry — powiedziałem. — Nazywam się Stas Popów. Jestem jednym z „dzieci diun”.

— Popów…? — Zmarszczył czoło. — Atak, pan jest z Pandory…

— Nie. Jestem na Ziemi.

— Po co?

— Chcę się z panem zobaczyć.

— Ze mną? Dziwne… No to proszę na mnie patrzeć. Przy okazji, kto dał panu mój numer?

— Wyliczyłem go. To nie takie trudne, zwłaszcza….

— A nie powinien pan być pod obserwacją? Dobrowolną, jak rozumiem.

— To jest względna dobrowolność. Zatem pan jeszcze nie wie, co się wydarzyło na Pandorze?

— Nie. A co tam się mogło wydarzyć?

— Bardzo dużo. Proszę mi wybaczyć, ale byłoby mi… przyjemniej… rozmawiać z panem bezpośrednio.

— Czy to rzeczywiście coś poważnego? — Tak.

— Dobrze, proszę przyjść… — Podał adres.




Ala


Pierwszy mówił Maksym.

— Muszę zauważyć, że operację zawaliliśmy w sposób popisowy. Zginęli ludzie, zginęły androidy, obawiam się, że umyślnie tu w tym celu pozostawione: żeby zginęły. A do rozwiązania zagadki nie zbliżyliśmy się ani o krok. Co więcej, nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że oddalamy się od niego. Ktoś podsuwa nam pseudoważne problemy, na rozwiązanie których tracimy cały swój czas i siły. Niewykluczone, że „sprawa Pirsa”, która wypłynęła w tak niezwykły sposób, również ma nas odciągnąć…

— Uważa pan, że powiedziano panu prawdę? — zapytał ktoś nieznajomy, brodaty i z opaloną błyszczącą łysiną. Był jednym z tych ludzi, którzy pojawili się niedawno i na razie nikt ich Ali nie przedstawił; siedziała w kąciku, słuchała, ale milczała; tak kazał Gorbowski: słuchać i milczeć. — Czy to też była zaplanowana dezinformacja?

— Obawiam się, że w naszym wypadku nie da się odróżnić jednego od drugiego — odpowiedział tajemniczo Maksym. — Ponieważ te właśnie pojęcia są przedmiotem działania stron.

— Proszę posłuchać, Kammerer — powiedział inny człowiek, smagły, o wąskiej twarzy i jakby znajomy, lecz gdzie Ala go niby widziała, nie mogła sobie przypomnieć. Przyszło jej nagle do głowy, że widziała go nie ona, lecz Stas… — Wiemy o dewiacji informacyjnych strumieni. Znamy też warunki, w jakich ona zachodzi. Proszę lepiej wyjaśnić, jaki jest cel tych przedsięwzięć? Czy znowu bronimy się przed interwencją?

— Tak. — Maksym skinął głową.

— Przecież to śmieszne!

— Myśli pan?

— Oczywiście. Sądząc po wynikach…

— Zna pan takiego zwierzaka charliego-śmieszka? Z Jajły?

— Nie znam. Co ma do tego jakiś zwierzak?

— Jest bardzo śmieszny i niezgrabny, i wygląda, jakby sam się z siebie śmiał, i przedrzeźnia pana, i wszystko jest fajnie, póki nie zbliży się na trzy metry. Ale nawet wiedząc, że jest niebezpieczny, znajduje się pan pod jego urokiem i do ostatniej sekundy nie może uwierzyć, że po prostu chce pana zjeść.

— Maksym, tu są dorośli ludzie, a pan nam opowiada jakieś alegorie. Proszę mówić normalnie.

— To nie alegoria. To brutalny zoologiczny fakt. Ofiara ze śmiechem sama włazi w gardło drapieżnikowi. Wydaje się jej, że to taki żart. Nie wiadomo dlaczego, zupełnie nieadekwatnie oceniamy stopień niebezpieczeństwa i nikogo to nie dziwi. Więcej: jesteśmy gotowi wszelkimi sposobami inaktywować tych, którzy wskazują nam na zagrożenie. I jeszcze więcej: sam odczuwam wewnętrzną potrzebę niemyślenia o żadnym niebezpieczeństwie, a jeśli już mam myśleć, to z ironią…

— Proszę posłuchać — powiedział znowu ten niby-znajomy. — Temat inwigilacji i interwencji obcych na Ziemi jest na tyle oklepany, że nawet rozmowa o tym jest niepoważna. Tym bardziej że również w tym konkretnym wypadku nie ma najmniejszych dowodów, że ma to jakieś nieziemskie pochodzenie.

— Oczywiście, że nie. — Maksym wzruszył ramionami. — Tak samo jak mieszkańcy Sauły nie mają najmniejszych dowodów na progresorską działalność Ziemian.

— Dyskutujemy o tym już czterdzieści lat — powiedział Gorbowski. — Dawno już doszliśmy do wniosku, że żądanie od siebie nawzajem dowodów jest nieetyczne i nawet niedopuszczalne. Ponieważ, jak celnie zauważył Maksym, właśnie informacja, informacyjne zbiory są podstawowym obiektem oddziaływania. Oprócz tego w wielu przypadkach mamy do czynienia ze zjawiskami jednostkowymi, unikatowymi. A więc…

— Mamy zatem moralne prawo do operowania pojęciami czarnej magii, alchemii, możemy zacząć bawić się wirującymi stolikami… Co tam się jeszcze robiło?

— Ożywiali zmarłych.

— O tym właśnie… — Nagle mężczyzna o wąskiej twarzy zamilkł. Rozejrzał się bezradnie.

— To nic, Phil — powiedział Maksym. — Wszystko w porządku. Przyzwyczajaj się. Witamy w krainie Oz.

Teraz Ala przypomniała sobie, dlaczego ten człowiek wydał się jej znajomy. Philip Scheller, kontaktor z niehumanoidami. Jakieś dziesięć lat temu dużo o nim pisano. Zadziwiająca adaptatywność, precyzja i harmonia intelektu.

— Rozumiem Maksyma, który nie chce rozbijać zadania na prostsze elementy i rozwiązywać go po kawałku — powiedział ten z brodą. — To zapewne bardzo zniekształci wynik. Ale z kolei chciałbym, żeby szanowny Maksym zrozumiał i mnie. Nas. Zaproponowano nam tu mieszankę oficjalnej i apokryficznej ksenologii, logicznych zagadek, dziwnych zjawisk psychiki, może nawet patologicznych, i fenomenu, którego mechanizm jest absolutnie niejasny, chociaż obserwujemy go… od ilu?…dziesięciu lat?

— Trochę mniej.

— Nieważne. W tym czasie można było zbadać wszystko do poziomu subpróżniowego.

— Badaliśmy, Peter. Żadnych zagadek. Wszystko jasne. Poza drobiazgiem: skąd się to bierze i po co?

— I kto to wymyślił — cichutko podpowiedział Gorbowski.

— Właśnie.

Ali nagle wydało się, że właśnie coś tu jest nie tak. Jakby miała deja vu. Jakby już piąty raz oglądała ulubione przedstawienie i aktorzy nagle zaczęli mylić dialogi. Może nie mylić — upraszczać. Opuszczać coś. Jakby brodaty Peter nie powinien siedzieć tam, gdzie siedzi, lecz z prawej, i powinien mówić pośpiesznie i niezrozumiale, a tam, między Philem i dziewczyną quasi-biologiem, brakowało kogoś starszego, siwowłosego, z hiszpańską bródką… Wrażenie było tak mocne, że wstała. Nabrała ochoty, by podejść i tego dotknąć, żeby się przekonać.

Zorientowała się, że stoi, a wszyscy patrzą na nią i czekają, co powie.

Rozejrzała się jeszcze raz. Nie dało się odrzucić poczucia dziwnej celowości zachowania.

— Wiecie — powiedziała — że jestem w jakimś stopniu Popowem. Jego odciskiem. Mentalnym zdjęciem. Mówią mi, że to przejdzie, ale jak na razie utrzymuje się. Więc ten wewnętrzny Popów twierdzi, że odpowiedź na zadane przez was pytanie już padła, wyraźna, jednoznaczna, pewna. Padła już nie raz, lecz mnóstwo razy. Ale za każdym razem odpowiedź była jakby zapominana i wszystko zaczynało się od nowa.

— Tak — powiedział Maksym. — A jaka jest ta odpowiedź? — Nie wiem… — Ala straciła pewność siebie. — Nie mogę

tego… otworzyć. Są tam jakby drzwi… Kto to jest Jaszczenko?

Zauważyła, jak Maksym i Scheller wymienili spojrzenia. Gorbowski podrapał podbródek.

— Proszę się nie denerwować, Saszeńko — powiedział. — Sprawa jest bardzo niejasna. Jaszczenko to Kamil. To jego nazwisko. Kamil Jaszczenko. Nie wiadomo dlaczego, mało ludzi je pamięta…




Stas


Siedzieliśmy na werandzie i piliśmy jakąś ziołową nalewkę. Sikorski zapewniał, że te ziółka rozjaśniają myśli. Wyspa była kamienista i mała. Powyginane wichrami sosny trzymały się brzegu tarasu, dalej zaczynał się ocean. Za nami wznosiły się czarne skały. Szare niebo wisiało nisko nad głową. Wiatr z południa przynosił lodowaty antarktyczny zapach.

Święta Helena, malutka wysepka…

To nie była prawdziwa Święta Helena, ale coś z niej było obecne dokoła.

— Jestem zachwycony pańskimi zdolnościami, Popów — powiedział Sikorski, odstawiając ogromny i brązowy kubek z postacią jeźdźca trzymającego kopię. — Szkoda, że nie było pana wtedy z nami. Może nie wydarzyłaby się ta nieprzyjemna sprawa… ze mną. Abałkin by żył, a służba nadal by służyła… — Westchnął. — Wiem, że to nie jest śmieszne. Starcza żarttrofia. Przepraszam. Więc tak, co do najważniejszego… Wszystko, co opowiedział panu Suworow, to prawda. Ale to jest taka niewinna część prawdy, że aż… rodzi czułość. Czułość. W rzeczywistości… — Podniósł się, obszedł dokoła stół, zatrzymał się przede mną. Poruszał się wolno i ostrożnie. — Opowiem panu. I tak się pan dowie, ale może wtedy, kiedy będzie już za późno. Jak na przykład ja. — Zamilkł wpatrzony w lecący niemal po powierzchni wody, zostawiający przerywany ślad piany, malutki pomarańczowy glider. — Do pewnego czasu wszystko było tak, jak powiedział. Do niesławnego dwudziestego dziewiątego.

— Naszego wieku? — sprecyzowałem nie wiadomo po co.

— Co? A, oczywiście, że naszego. Któremuś naszemu hipnogeniście przyszła do głowy myśl przekazania pewnych kierujących funkcji maszynie. Uczynienia z niej arbitra, ponieważ sprzeczności między właścicielami kluczy zaszły zbyt daleko. I cokolwiek pan o tym sądzi, zbudowano maszynę.

— Tę z Massachusetts?

— Właśnie. Właśnie ją, kochaną. Zmontowali, zaprogramowali, uruchomili. Funkcje: zbiór wszelkiej sformalizowanej informacji. Cel: upowszechnienie dobra. A w detalach: kierowanie pogodą, transportem i tak dalej. Zapyta pan, dlaczego nie sieć, nie coś prostszego? Po co spłodziliśmy takie monstrum? Odpowiedź: żeby całkowicie wykluczyć możliwość przejęcia sterowania. Zrozumiałe przyczyny.

— Co więc przeszkodziło w złożeniu tego brzemienia na jej barki?

— Nic. — Sikorski popatrzył na mnie jakoś po ptasiemu, bokiem. — Maszyna działa. Już od ponad pięćdziesięciu lat.

— Jak to działa? Przecież wiadomo, że… — Umilkłem. Wszystko zrozumiałem.

— Maszyna działa. Co więcej, jest zbudowana tak, że przejąć od niej sterowanie mogą tylko wszyscy hipnogeniści, cała szesnastka jednocześnie, gdy zbiorą się razem przy pulpicie. To nie zdarzyło się nigdy.

— To znaczy że maszyna działa… I nie da się wkroczyć w jej działanie? Kontrolować jej też nie można?

— W sumie tak. Jedynie sposobami pośrednimi.

— Na przykład?

— No, to najważniejsze. Stas, ilu ludzi aktualnie mieszka na Ziemi?

— Włącznie z Systemem?

— Oczywiście. Z Systemem, z Peryferiami… Ile liczy nasze plemię?

— Według ostatnich danych piętnaście i trzydzieści sześć setnych miliarda.

— Tak. To wszyscy wiedzą. I ludzie powinni umierać od czasu do czasu, prawda? Kremuje się ich, popiół sypie do takich małych urn… Zebrałem dane dotyczące produkcji tych urn. Tak więc, sądząc według tych danych, na Ziemi i w Systemie aktualnie mieszka około jednego miliarda ludzi.

— Co?

— Jeden miliard. Jeden, a nie piętnaście. Ale wiemy, że piętnaście. I żyjemy tak, jakby nas było piętnaście… — Rozkaszlał się. — Nie ma tu błędu, Stas. Dane zostały sprawdzone wielokrotnie. Różnice są nieznaczne.

— Zatem…

Lodowaty podmuch wiatru uderzył w twarz. Drobne kropelki wody.

— To może znaczyć tylko jedno: maszyna zrozumiała zadanie po swojemu. I po swojemu je wykonała. Otrzymała wynik. Ludzkość zmalała, zupełnie tego nie zauważywszy. W końcu wkomponowała się w ekosystem. Bez katastrof, bez bólu…

— Co to znaczy? Przecież wynika z tego, że unicestwiono czternaście miliardów ludzi?

— Może unicestwiono, może nie. Słyszał pan o planecie Nadzieja? Przykład brutalnej wpadki. W naszym wypadku mamy o czynienia z działaniem subtelnym, mistrzowskim.

— Czy to znaczy, że pan… jakby to powiedzieć… akceptuje to wszystko?

— Czy to ważne, jaki ja mam do tego stosunek? W sumie mnie to nawet nie interesuje.

— A nie wydaje się panu, że byłoby sensowne wstrzymać to? — zapytałem.

— Nie wiem. Przecież odbywa się stałe napromieniowanie.

Jeśli je pan usunie, nastąpi globalny szok. Pan ma, jak wiem bardzo wysoką psychiczną rezystancję. Ale i pan poczuje się gorzej, kiedy będzie pan patrzył na świat nowymi oczami.

— A co, bardzo się on różni?

— Formalnie nie. Ale sprawia zupełnie inne wrażenie.

— Ale czy maszyna nie zdecyduje, że powinno nas być jeszcze mniej? Albo że powinniśmy być niżsi? Mieć ogony? Żyć pod wodą?

— To możliwe. Wtedy będziemy żyć pod wodą. Obawiam się, że aktualnie najniebezpieczniejsza z punktu widzenia zachowania tego, co mamy, co nam zostało, jest zmiana sposobu istnienia. Starożytni mawiali: „Nie szkodzić”.

— Ale maszyna nie jest wieczna. Wcześniej czy później zestarzeje się, rozwali…

— Niech pan porozmawia o tym z Brombergiem. W końcu jest jednym z…

— Bromberg?!

— Tak. Stary Isaac Bromberg. Który oddał życie…

W tym momencie rozległ się sygnał wywołania. Sikorski z niezadowoleniem skinął w stronę ekranu, ale ten już się jarzył.

— Ekscelencjo! — niemal krzyknął jakiś człowiek. — Wiemy już, co się stało z Abałkinem! Wyjaśniliśmy to do końca… — Nagle zobaczył mnie. Jego oczy rozszerzyły się. Jasne zimne oczy.

— Bardzo dobrze, Maksym — rzekł Sikorski. — Jestem zadowolony. Ale czy warto wpadać bez uprzedzenia?

— Tak, Ekscelencjo, nie warto. Stas, to pan?

— Na razie ze mną wszystko w porządku — powiedziałem. — Rozmawiamy o życiu.




Ala


Wszystko, co najważniejsze, docierało do niej w półdrzemce.

…wiedziała skądś, że oczami zobaczy to inaczej, nie tak jak teraz: szmaragdowy piasek, czarne fale, w oddali niebiesko-szary lodowiec. Fale poruszały szare kawałki lodu, śryż przyniesiony do brzegu. To znaczy, że jest lato. Ala stała z szeroko rozstawionymi nogami i patrzyła w dal. Ogromne pomarańczowe cielsko leżało na poły zagrzebane w piasku. Sterczała tylko bardzo ludzka, ale zbyt ogromna ręka. Po białym niebie z liliowymi i żółtymi plamami pełzł łańcuszek purpurowych ogników. Gdybym tylko zechciała, to czarne wody rozstąpią się przede mną, otwierając drogę do tajemniczej głębi. Tam jest mój dom, mój prawdziwy dom. I w górach. I za bagnami, w głębokich rozpadlinach, z których ulatują kłęby pachnącego leczniczo dymu. Nigdy nikogo tu nie wpuszczę, sprawię, że przybysze pomylą drogę. Ale jest mi bez nich smutno, więc tworzę ich przed sobą z resztek wyobraźni. Ciemne miasto powstaje na plaży i fale je omywają, nie ścierając. Wysoki dźwięk wznosi się do nieba, zapalając koncentryczne pierścienie…

Ala ocknęła się, poderwała i rozejrzała. Wszystko było zbyt proste, żeby stało się koszmarem.

Puste krzesła stały w nierównym półkolu, jakby rozmawiały ze sobą. Przez otwarte okna wpadały dźwięki. Dochodziły stamtąd odgłosy uderzenia piłki, niezrozumiałe mechaniczne hałasy i elektryczne trzaski.

Wszedł Gorbowski, zatroskany jak wcześniej. Usiadł na krześle okrakiem, przyjrzał się Ali, westchnął i pokręcił głową.

— Odnalazł się nasz Stas — oznajmił. — Tylko nie wiem, czy to dobrze.

— Gdzie jest? — szybko zapytała Ala.

— Na Ziemi. U Sikorskiego.

— Kto to jest Sikorski?

— Naprawdę pani nie wie? To była głośna historia.

— Pierwszy raz… — zamilkła. Wewnątrz niej pękła banieczka. — Wiem. Tak. Wszystko wiem. Ale na co on Stasowi?

Gorbowski wzruszył ramionami.

— Jesteśmy beznadziejnie spóźnieni. Przede wszystkim tu. — Dotknął czoła. — A prócz tego nastąpił pewien paraliż woli.

— Paraliż woli — powtórzyła Ala. — Szkoda.

— Jak się pani czuje? — zapytał Gorbowski. — Była pani w takich tarapatach.

— Nie wiem. Nijak się nie czuję. Jeszcze się nie przepaliło.

— Tak, rozumiem. No to jak, zostawimy robotę zawodowcom?

— Nie — powiedziała Ala. — Nie mogę. Powinien być ktoś, kto rozumie.

— Za pół godziny Maksym odlatuje na Ziemię. Do Sikorskiego. Ja na razie zostaję. Pani co zamierza?

— Polecę — zdecydowanie odparła Ala.

— Czy Stas coś dla pani… znaczy?

Ala popatrzyła na Gorbowskiego. Nie było jasne, czy rzeczywiście nie rozumie, czy pyta o coś innego?

— Mam go tu — powtarzając jego gest, dotknęła czoła. — I już niemal nie mogę tego znieść.




Stas


— Nic pan nie rozumie, Popów — ochrypłym głosem powiedział Bromberg. — Przypuszczam, że pan wszystko wie, ale ni cholery nie rozumie.

— Dlaczegóż to? — zapytałem uprzejmie. — Starożytny sposób odzwyczajania od narkotyków: wolno i stopniowo zmniejszać dawki. Dziewiętnasty wiek.

— A nie próbował pan kogoś w ten sposób odzwyczaić od jedzenia? Od powietrza? Nie? No to niech pan spróbuje, niech pan spróbuje…

— Dość, Bromberg. To nie ja, to pan nie rozumie, że pańskie przedsięwzięcie padło. Jeśli ja się powstrzymam, nie powstrzymają się inni. To jest strzał śrutem. Zabrali się do nas serio.

— Kto? Kto się zabrał? Co pan gada, idioto?

— Pewien bardzo kompetentny rozum, który kojarzy się nam z Małym. Widzi pan, im nie podoba się nasze zachowanie.

— Powiedziałem: idiota! Powtórzyć? Powtórzę: idiota! Jaki Mały? Jaki rozum? To wszystko wymysły pańskiej ukochanej! Wciska panu bajki, żebyśmy…

Poczekałem, aż się wykrzyczy, i zapytałem:

— Proszę mi powiedzieć, czy na pana działa ta sugestia?

— Na mnie? Oczywiście, że nie. Wiem, że ona istnieje, że jest skierowana na modyfikację mojego zachowania, i postępuję z poprawką na nią.

— Jak dawno temu przeglądał pan ostatni raz widmo tego promieniowania?

— Regularnie. Bo co?

— Nie rzuciło się panu w oczy nic szczególnego?

— Nie. I nie mogło się rzucić. Dlatego że niczego niezwykłego tam nie ma.

— Rozumiem. Więc proszę mnie uważnie posłuchać. Mieszkałem na planecie, gdzie nie ma hipnopromieniowania. Na Ziemi jestem około doby. Nawet na zwykłego człowieka promieniowanie jeszcze nie ma wpływu przy takim okresie. Jego oddziaływanie się kumuluje, prawda?

— No, w pewnym sensie tak.

— Świetnie. Kiedy pan wraca, nie rzuca się panu w oczy przestrzeń i pustka na Ziemi?

— Był pan u Sikorskiego? Może i teraz pan tam jest?

— Nie — odpowiedziałem tylko na ostatnie pytanie.

— Sikorski to zwariowany staruch. Ma idee fixe…

— Przed przylotem tutaj zapoznałem się z widmem promieniowania, które zrasza Ziemię jak złoty deszcz. Tylko cztery procenty widma są modyfikatorami zachowania. Dziewięćdziesiąt sześć to modyfikatory recepcji.

— Niech pan przestanie pleść głupoty, Popów. Sam tworzyłem te widma, rozumie pan? Nie wiedziałem, co tworzę?

— Promienniki na sputnikach Atlas nie pracują — ciągnąłem. — Natomiast zamontowano tam wariator prawdopodobieństwa, którego stosowanie, co panu powinno być wiadome, jest kategorycznie zabronione. Tagora to według pana też wynalazek maszyny?

— Tak. To znaczy nie maszyny. Tagorę wymyślił w czterdziestym siódmym roku Michael Higgins. Maszyna zrealizowała jego pomysł.

— Jasne. Można mu pogratulować. Wynalazek okazał się tak pojemny, że rozpoczął samodzielne życie.

— To rodzaj iluzji. Mam nadzieję, że pan to rozumie?

— Oczywiście. Ale skąd się w takim razie wziął wariator?

— A co to ma do tego?

— Wariator dostarczono z Tagory. Jako wzorzec techniki Wędrowców.

— Wszystko się pomieszało. Zresztą tak powinno być. Na określonym etapie nasycenia nie udaje się wyśledzić, skąd przychodzi ta czy inna iluzja.

— Proszę powiedzieć, Bromberg, czy współpracował pan kiedykolwiek z Pirsem?

— Co to znaczy: współpracował? On jest noologiem, a ja historykiem nauki. Pewnie, poznałem jego prace, jego samego… Kiedy stało się to nieszczęście w laboratorium, akurat szedłem do niego.

— Jakie nieszczęście się tam wydarzyło?

— Wybuchowy impuls Tiffany’ego. Wie pan, co to jest impuls Tiffan’ego? Chociaż, co to ja…

— Mam inne dane.

— Pańskie dane są błędne!

— Możliwe. Ale nigdy pan nie pomyślał, że każde błędne wyjaśnienie ma punkt styczny z prawdą? Jakby się z nią drażni. Kiedyś mówiono, że złodzieja ciągnie na miejsce zbrodni.

— Czy pan to o mnie?

— Na razie nie. Ale proszę sobie przypomnieć, że zakaz stosowania Maszyny wyjaśniano tym, że w jej trzewiach zrodził się nowy nieludzki rozum, nowa cywilizacja. Tak?

— Tak. Sam wymyśliłem to wyjaśnienie. Do dziś jestem z niego dumny.

— A nie wydaje się panu, że coś podobnego wydarzyło się naprawdę?

— Chorobliwy bełkot. W stylu Sikorskiego.

— Rozum, który otrzymał możliwość zasiedlania świadomości tysięcy milionów ludzi, którzy z kolei w ogóle…

— Dość!

— Pirs właśnie nad tym pracował, prawda? Może maszynowy rozum wyczuł w nim niebezpiecznego przeciwnika, konkurenta?

— Wystarczy!!! — Głos Bromberga wzniósł się do poziomu pisku i załamał się… On sam, cały purpurowy, pochylił się w stronę ekranu, jego twarz wypadła z kadru, pozostały tylko oczy i lśniący nos. Szalone, nieco zezujące oczy. Potem wolne mrugnięcie. — Ma pan rację, Popów — powiedział Bromberg zupełnie inaczej. — Nie wątpiłem, że pan się wszystkiego domyśli. Posiadając taki zakres informacji, trzeba by się starać, żeby się nie domyślić.

— To pan, Bromberg? — zapytałem.

— Tak. W określonym wymiarze.




Ala


Wylądowali na jakiejś maciupeńkiej wysepce pośrodku pustego oceanu. Dom był przysadzisty, wciśnięty w skały. Zapewne w zimie są tu sztormy.

— Rudolf Sikorski — Maksym przedstawił gospodarza. — Aleksandra Postyszewa, nosiciel noogramu Stasa Popowa.

— Czuje to pani? — zapytał Sikorski, ściskając jej dłoń.

— Czasami.

— Niech się pani trzyma, dziewczyno. To bywa ciężkie, szczególnie kiedy zaczyna się rozpadać. Maksym przeżywał taką sytuację.

— Mówił mi, ale bez szczegółów.

— To są takie szczegóły, że lepiej o nich nie mówić. Najważniejsze, to nie pozwolić jeźdźcowi kierować sobą. I niech pani wie, że ból jest krótkotrwały. Dzień, dwa.

— Będzie zanikał.

— Tak. Będzie umierał w pełni świadomości. Będzie się czepiał pani.

— Co za koszmar.

— Koszmar. Bardzo sympatyczny człowiek, spodobał mi się. Co myślisz o tym wszystkim, Maksym?

— Co on zamierza zrobić, Ekscelencjo?

— On? Zamierza? To złe słowa.

— Możliwe, że złe.

— Po prostu złe, Maksym. Nie wiem, czego chcesz ode mnie. Przecież widzisz: wysiadłem. Nagle okazało się, że jestem człowiekiem, który chciał bronić twierdzy bardziej stanowczo niż inni, ale sam w swoim zapale rozwalił ściany. I już. Ostatni ruch przeciwnika. Po prostu wchodzi… nawet przychodzi do mnie. Na filiżankę herbaty. Do mnie. Co za ironia.

— On nie jest przeciwnikiem — powiedziała Ala.

— Nie on. Nie Popów. Przeciwnik siedzi w nim.

— Nie. Nie ma pan racji. Myli się pan co do sedna.

— Nie, Aleksandro. Nie mylimy się. Być może po prostu mówimy o różnych rzeczach.

— Gdzie on jest? Pan wie gdzie? Domyśla się pan?

— W stu miejscach jednocześnie. Przeszedł przez wariator. Wie pani, co to jest?

— Tak.

Ala odwróciła się i zaczęła patrzeć na ocean. Nigdy wcześniej go nie widziała.

— Kiedy się tego wszystkiego dowiedziałem, próbowałem wczuć się w Maszynę — powiedział za plecami Sikorski. — Nie myślę, żeby można było to długo znosić. Zastrzeliłbym się od razu.

— Musiała bardzo długo hodować sobie ręce — rzekł Maksym. — A może dla niej pół wieku to mgnienie?




Stas


Leciałem w malutkim pstrym flierze-żuczku na północ. Człowiek na ekranie, Bromberg, który nie jest Brombergiem, lecz jakby… przedstawicielem, mówił coś, czasem przekonująco, czasem błagalnie…

Chyba czasem nawet mu odpowiadałem.

Terytorium zajęte przez kompleks Maszyny wyraźnie wyróżniało się w pejzażu. Więdnące jesienne kolory nagle zostały zastąpione czarno-zielonymi: z jakichś powodów wszystko tutaj było obsiane marsjańską trawą-kamieniojadką. Trzy rzędy słupów z drutami oczywiście były tylko symboliczną przeszkodą, natomiast płotem rzeczywistym były talerzyki hipno-promienników. Człowiek, który trafił na to terytorium, po prostu nie może ich minąć, pójść tam, do kwadratu o rozmiarach pięćset na pięćset, gdzie z poziomu ziemi można nie zauważyć szaropiaskowego, bardzo niskiego, niemal tak wysokiego jak ja budynku w kształcie litery P.

Zmniejszyłem prędkość i przeleciałem nad nim, potem zawróciłem i przeleciałem jeszcze raz.

Wydawało mi się, że wyczuwam, jak pode mną — tam, w głębinie — pękają jędrne pęcherzyki.

Teraz mogłem lecieć dokądkolwiek.

Człowiek z ekranu patrzył na mnie w milczeniu.




Ala


Przejście i jeszcze jedno przejście. Nie znane miasto. Opadanie liści. Ciepły wiatr. Glider znaleźli na placu.

— Dziękuję, Maksym. Dalej pójdę sama.

— Zegnam. — Odwrócił się, jakby stracił zainteresowanie nią całą resztą.

— Proszę się nie gniewać.

— Jakie tam gniewanie…

Jakie gniewanie, gdy grozi nam… co? Zguba? Nie. Po prostu całkowite i powszechne poniżenie. Uświadomienie sobie swojej nicości. Swojej zależności i mizeroty. Ale i uwolnienie…

Wykonała szeroki łuk posłusznym gliderem i poprowadziła go ręcznie, bez widocznego celu — w poszukiwaniu czegoś niezwykłego.




Stas


Myślałem, że choć trochę zobaczę. Coś powinno się zmienić… zniknąć, rozpuścić się, przelać z formy do formy… nie wiem. Jakoś zareagować. Ale nic się nie zmieniało.

— No i osiągnął pan swoje — powiedział człowiek z ekranu, patrząc gdzieś w bok.

— Coś się dzieje?

— Nie. Teraz już nic się nie stanie. Maszyna jest martwa.

— Czy naprawdę tylko ona popychała nas dokądś?

— Od wielu lat. Nie chcę pana więcej widzieć. Proszę odejść.

— Dokąd mam odejść? Siedzę w kabinie. To pan może po prostu się odłączyć.

— Nie mogę.

Nie zdążyłem przemyśleć jego dziwnych słów, gdy flier zakołysał się i poleciał w bok. Jakoś szybko skoczyły do twarzy czubki drzew, rozległ się mocny trzask… Na mgnienie oka powstało odczucie prawdziwego lotu, powstało i znikło. Nie sądzę, żebym naprawdę tracił świadomość. Nie, po pro-u leżałem na plecach i patrzyłem w niebo, i nie wiadomo dlaczego wcale nie chciałem przerwać tego zajęcia.

Wiśniowo-biały glider zrobił nade mną dwa głębokie wiraże, a potem zniknął z pola widzenia. Potem pojawiła się Ala.




Ala


Leżał w wysokiej trawie, nieruchomy, ale żywy. Nie wiadomo, jak człowiek może przeżyć takie uderzenie. Szczątki glidera walały się dokoła, silnik płonął w krzakach, ciskając na boki snopy iskier. W każdej chwili mógł nastąpić wybuch. Ciągnęłam go do glidera. Był ciężki, zaczepiał o wszystko. Pewnie trzeba było wziąć go na plecy, ale bałam się uszkodzić coś jeszcze i dlatego po prostu go wlokłam, trzymając pod pachy. Już wystartowałam, gdy silnik wybuchł — co prawda słabo. Na pewno nie zginęlibyśmy od tego wybuchu.

— Alu — powiedział i rozkaszlał się. — Ale historia…

— Proszę milczeć — powiedziałam.

— Maszyna jest martwa.

— Wiem.

— Jak mnie pani znalazła?

— Nienawidzę pana. — Nie mogłam na niego patrzeć, ale i tak patrzyłam. — Rozumie pan?

— Jeszcze jak.

— Gdybym mogła, zabiłabym pana. Co pan nam zrobił…

— Nie ja. Nie tylko ja… Coś już… widać?

— Nie wiem. Pewnie za wcześnie. Ale na pewno będzie widać.

— I tak trzeba było to zrobić, bo czy inaczej bylibyśmy ludźmi? — Odwrócił się i nagle cały zesztywniał. — Gdzie jesteśmy?

Popatrzyłam w dół. Pod nami była pustynia. Słońce zachodziło.

— Zaczęło się…

Nie wiem, kto to powiedział: ja czy on.

— Przeklęte bydlę! — krzyknął nagle strasznym głosem. — Alu, trzymaj ręczne sterowanie! — Zaczął wyłamywać autopilota. — I tu się dostałaś, gadzino, i tu… — Odrzucił klosz. Wściekły strumień powietrza uderzył we mnie, wstrzymał oddech, oślepił. Stas wyrzucał bloki za burtę. Już niemal nic nie słysząc i nic nie widząc, trzymałam, trzymałam, trzymałam glider. Wszystko było jak niedawno, jak wieczność temu…

— To agonia — usłyszałam nagle. — Ona tak umiera, powoli. Wiatr już nie ryczał i nie siekł po oczach. Nasza prędkość spadła, powrócił pomruk silnika. Klosz całkowicie odpadł. W dole rozpościerała się dżungla.

— Droga — powiedział Stas i wskazał kierunek. — Niech pani ląduje na drodze.

Łatwo powiedzieć. Wylądowałam po trzecim podejściu.

Kiedyś była to uczęszczana droga. Teraz wyschła, gdzieniegdzie popękała. Mniej więcej pół kilometra przed nami w poprzek drogi leżało ogromne drzewo.

— To znowu Pandora — powiedział po prostu. Wielka sprawa, dolecieliśmy gliderem na inną planetę.

— Co się dzieje, Stas? Myślałam…

— Nie wiem. Ale może dowiemy się wszystkiego.

Droga drgnęła pod nogami, wyprężyła się… rozluźniła. Szarpnęła — upadliśmy — i rozluźniła całkowicie.

— Boję się. — Rzeczywiście zaczęłam się bardzo bać. — Może odlećmy?

— Chyba tak. — Rozglądał się i przysłuchiwał się czemuś. Las był niemy. — Tak, lepiej lećmy stąd.

Po dwóch godzinach lotu pojawił się brzeg oceanu.




Stas


Dziwne, ale jeszcze się trzymała. Blada przygryzła wargę, i patrzyła do przodu.

— Kabina to umowność — powiedziała nagle. — Przypomniałam sobie. Lamondoix mówił o tym.

— Być może — zgodziłem się.

— Najprawdopodobniej kabiny były zamaskowanymi media-tronami — ciągnęła. — Maszyna wykrywała ludzi z jej punktu widzenia aspołecznych i kierowała dokądś… w eter, w nieskończoność…

— Zero-fobia nie rozwijała się w pustce — dodałem. — Nie ma fobii bez źródła.

— To wszystko spekulacje. — Westchnęła. — Nigdy niczego nie wyjaśnimy. Jestem taka zmęczona… Rozumiesz przynajmniej, że teraz nie mogę od ciebie odejść ani na krok? Rozumiesz? Nienawidzę cię, przykułeś mnie do siebie. Nie chcę, żebyś umierał. Nie chcę, rozumiesz?

— To nie będzie prawdziwa śmierć. Śmierć widma. Mentalnego modelu.

— Aleś mnie uspokoił.

— Może odpoczniemy tam? — Pokazałem przed siebie.

— Co to?

— Chyba obóz turystyczny.

— Nie podoba mi się…

Przelecieliśmy obok. Pięć minut później trafiliśmy na osiedle. Ala.

Według mnie cały mój zapas sił straciłam tylko po to, żeby nie krzyczeć bez przerwy. Nie mogłam trafić w pas lądowiska, próbowałam, próbowałam, próbowałam… Nie pamiętam, jak wylądowaliśmy.

Od strony domków biegli ludzie.




Stas


To było malutkie osiedle nurków. Było ich tu czworo, dwie pary małżeńskie: Harold i Wika, Tichomir i Sue. Zazwyczaj mieszkało tu około dwudziestu osób, ale teraz był czas urlopów.

Siedzieliśmy bardzo cisi, a gospodarze usilnie, lecz taktownie zabawiali nas i podnosili na duchu. Harold grał na banjo, Wika śpiewała cichym, przyjemnym głosem. Tichomir i Sue siedzieli objęci. W pewnej chwili poczułem, że za bardzo się rozluźniłem, szarpnąłem się z powrotem, ale już nie zdążyłem…

…zielone światło przygasło, potem zaczęło powracać. Mały stał obok i patrzył w tym samym kierunku.

I tak kiedyś trzeba by to było zrobić — powtórzył.

Może tak, może nie — powiedziałem. — Może samo by się rozeszło.

Sam nie wierzysz w to, co mówisz — odparł. — Żałuję tylko, że padło na ciebie. Kochałem cię. Naprawdę kochałem. Być może tylko ciebie.

Co teraz będzie? — zapytałem.

Nic katastrofalnego. Pasożyt został zniszczony. Co się tyczy jego trucizny, do której tak przywykliście, postaram się wam pomóc. Nie wiem, czy wystarczy mi sił, ale się postaram. Może potem będą mi potrzebni pomocnicy. Chciałbyś?

Jeszcze raz przejść przez to? Nie.

Pomyśl. Nigdy nie jest za późno na zmianę decyzji. Nigdy nie jest za późno…

…sygnał wywołania, ocknąłem się.

Dom był pusty. Ala klęczała i patrzyła na mrugające oczko wideofonu.

Wziąłem ją za rękę i podszedłem do ekranu. Dotknąłem klawisza odpowiedzi. To był Gorbowski.

— Stas — powiedział zmęczonym głosem. — Możecie wracać. Jest decyzja co do pańskiego losu. Pozytywna. Nawet nie oczekiwałem takiej jednomyślności.

Nie pytałem, co to znaczy. Kiedyś się wyjaśni.

— Dobrze, Leonidzie Andriejewiczu. Dziękuję.

— Ja nie mam z tym nic wspólnego. Pamięta pan Sikorskiego?

— Tak. Pamiętam. Dwa lata temu był pełnomocnikiem Rady do spraw Bezpieczeństwa.

— Właśnie. Zastrzelił się wczoraj.

Ręka Ali zadrżała w mojej dłoni, ścisnąłem ją mocniej.

— Był taki przypadek, trochę podobny do pańskiego… Pewnie to wszystko miało swój wpływ…

Nie skończył, machnął ręką i wyłączył się.

— Nie upadniemy — powiedziałem. — Trochę zakręci się nam w głowach. Popłaczą się myśli, ale nie za bardzo. Może stracimy jakieś stare rzeczy. Pośmiejemy się z tych strat. Pójdziemy dalej. Choć może lepiej, żebyśmy upadli…




Michaił Uspienski

SMOCZE MLEKO


Żaba jest sprytna,

Ale maleńki chrząszcz ze śrubą

O wiele jest sprytniejszy.

    

Baron Hiraoka






O braciach Strugackich usłyszałem strasznie dawno temu, aż strach się przyznać-w 1957 roku. W radiu zapowiadano Krainę Purpurowych Obłoków, zdobyłem tę książkę. To był początek. Z elektrycznej golarki ojca zmajstrowałem model pojazdu Malczik, przymocowawszy z boku parę kluczy do śrub i gąsienice z dziecięcego traktora. Potem twórczość Strugackich nie wywoływała już tak fatalnych dla mnie konsekwencji. Sam zacząłem wymyślać różne kosmiczne przygody. Każda nowa książka czy publikacja Strugackich stawała się wydarzeniem i do dziś pamiętam, gdzie i w jakich okolicznościach udało mi się kupić tę czy inną książkę — kupić lub zdobyć.

Sądzę, że nie ma sensu mówić o roli, jaką odegrali bracia Strugaccy w moim literackim życiu. Ale nie chciałem ich naśladować, dlatego z dużym trudem szukałem swego własnego stylu. Jednakże dzięki nim zrozumiałem, co to w ogóle jest styl.

A ilu innych autorów odkryłem dla siebie dzięki nim! Jeśli w tekście trafił się cytat, musiałem koniecznie dowiedzieć się, skąd pochodzi. Tylko pisarza Strogowa nigdzie nie znalazłem, ale mocno podejrzewam, że Arkadij i Borys zaszyfrowali w ten sposób radzieckiego klasyka Georgija Mokiejewicza Markowa, który jak wiadomo napisał powieść Strogowowie.

I pierwsze pretensje do władzy radzieckiej zrodziły się we mnie właśnie dlatego, że zakazała na jakiś czas publikowania utworów Strugackich. Inne istotniejsze pretensje pojawiły się później.

Dlatego chętnie przyjąłem propozycję udziału w tym projekcie. Najpierw zamierzałem napisać trzecią część Poniedziałku i Bajki, ale potem pomyślałem sobie, że to by było zbyt oczywiste i łatwe, i pewnie dlatego wybrałem Przyjaciela z piekła, gdzie na pozór wszystko zostało powiedziane. I spróbowałem postawić tego przyjaciela na głowie…

Michaił Uspienski




Rozdział 1


Podnoszę nieszczęsny swój łeb, i patrzę, na co ten stary pierdziel w okularach wskazuje, a tam, ojcowie-smoki, na strunie z fortepianu wisi Bojowy Kot w pełnym rynsztunku. Język niemal do pasa wywalony, a oczy zdążyły wyjeść brzęczące muchy.

Oczywiście nie znałem go, belki ma z pierwszego roku. Kiedy przyszedł do Szkoły, ja już na całego szalałem w ujściu Arichady. Ale żeby tu, w stolicy, ktoś ośmielił się podnieść rękę na Kota…?

— Widzi pan, młody człowieku, ludność cywilna zbiesiła się, łapie żołnierzy i urządza samosądy. Proponuję więc, żeby pan zamiast mundurka włożył coś innego albo przynajmniej na wierzch narzucił tę pelerynkę…

— O przepraszam, panie lekarzu wojskowy — mówię. — Mundur zdejmą tylko z mojego martwego ciała. Humaniści cholerni, demokraci… Rząd Narodowego Zaufania… Udusili kociaka i zadowoleni…

— Chodźmy wyładować skrzynie — proponuje mój lekarz.

— Zaraz, panie lekarzu wojskowy. Proszę mnie nie poganiać — mówię — bo się zacznę bardzo śpieszyć i nieszczęście gotowe…

Szoferak to usłyszał, wyłazi z kabiny, a bić się z nim to to samo, co bić się z szeregowym Drambą, niezależnie czyś Bojowy Kot czy sam smok Gugu. Papę ma większą niż kołpak.

— Poczekajcie — mówię. — Przecież jesteśmy ludźmi, czyż nie? Wydobywam nóż, podskakuję, jedną ręką chwytam daszek nad wejściem, drugą przecinam strunę i mam jeszcze czas pochwycić uduszonego kociaka. Przy całej tej szamotaninie dziabnąłem go jeszcze niechcący nożem w bok — wybacz, bracie-chwacie, co ci za różnica.

Odniosłem go na klomb. Ciężki był jak każdy zmarły. Ale tam, u Kornieja, nieźle przybrałem na wadze. Pewnie sarn synalek herzoga nie miewał na stole tego, co ja jadłem… Tylko dlaczego przypomniałem sobie o tym przy nieboszczyku?

Nosiliśmy te skrzynie, nosiliśmy — potem wyszedłem z łopatą na szpitalny ganek, żeby tego biedaka zakopać. Bożodoma teraz ze świecą nie znajdziesz.

Ziemia miękka. Ileż ja tej ziemi podczas wojny przerzuciłem! Można by z niej usypać wzgórze wyższe od szpitala.

Byłem już w tym szpitalu. Leczyli moją dystrofię, a dystrofia, powiadam wam, to taka sprawa: idziesz do kibla, a strumień odrzutu cię na ścianę ciska.

Ściemnia się. Zaraz gwiazdy się pojawią. Słońce ziemskie pewnie też się pokaże, ale nie odróżnię go od innych. O, nasze słońce widziałem z Ziemi, Korniej mi pokazał. Gwiazda jak gwiazda, nie widać, żeby rodzima…

Ech, gwiazda moja rodzima, droga stolica, Ajda-Ałaj, Serce Alaju… Co oni z tobą zrobili! W zatoce płoną tankowce, Wzgórze Poległych Aniołów chyba pociskami zrównali; nasza Braggowka zuchwała, dziarska, płonie, a pałac herzoga… Lepiej, żeby nie widział ten, kto go wcześniej oglądał.

I — najważniejsze — kto to wszystko zrobił? Swoi. Gdyby szczurojady zdobyły stolicę, nie nawyczyniałyby nic takiego. Szczurojady z powodu chciwości i lenistwa szanują budynki i bambetle i jeśli już gdzieś wejdą, to za nic nie wyjdą i będą tam żyć. Dowódca szczurojadów prędzej pluton da wybić, niż choć jedno szkiełko stłucze. Z drugiej strony — co ma ludzi żałować, skoro szczurojadki rodzą po dziesiątce w celu demograficznego nacisku? Tak, tak, czytałem w Bojowej ulotce. A napisał to nie jakiś jedwabniś, lecz znany pisarz Liagga, ten, co w świętej twórczej ekstazie stworzył epopeję Alajskie zorze. Jeżeli przeżyję, trzeba będzie przeczytać. Podobno bardzo uduchowiona książka…

Ale niedługo mogłem sobie marzyć — podjeżdża do szpitala polowego samochód, nie zwykły samochód, lecz specwehikuł służby bezpieczeństwa. Coś jak transporter opancerzony, chociaż malutki. Nawet wieżyczka na dachu się obraca.

Jasna sprawa. Ktoś z obsługi szpitala w imię idei pokoju humanizmu powiadomił telefonicznie, że Bojowy Kot, krwawy najmita krwawego herzoga, udaje sanitariusza w obawie przed surowym, ale sprawiedliwym gniewem narodu.

Dwóch wyłazi z wozu. Nazywamy ich jajogniotami — rozumiecie, z powodu efektywnych metod śledztwa. Więc na nich, na jajogniotów, nikt nie poluje, ich potrzebuje każda władza. Jeśli to nie są etatowe jajognioty, lecz ich uwolnieni aresztanci, to jeszcze gorzej. Mundury czarne aż do obcasów, a zamiast wojennych czapek z daszkiem mają zielone kołpaki takie jak te, które w czasie Pierwszego Ałajskiego Powstania nosili insurgenci. Dochowują tradycji, smocze mleko!

Jeden podobny do solonej ryby, co to ją dopiero z puszki wyjęli, a drugi też do ryby i też solonej, ale pozostawionej w puszce, przez co, kościucha, czuje się pokrzywdzona.

— Chodź no tu, kociaro — woła jeden. — Pogadamy.

— Nie mogę, panowie — odpowiadam. — Przypisany do szpitala polowego podlegam lekarzowi wojskowemu, panu Maggowi…

Tu mój lekarz, jakby słysząc, że o nim mowa, wychodzi ze szpitala.

— O co chodzi? — pyta. Niezbyt głośno, ale przekonująco. Przecież mnie na przykład przekonał, żebym tę ciężarówkę wypychał z błota. Co prawda bardziej przekonał szoferak, ale jednak…

— Hej, dziadku — krzyczy drugi jajogniot. — Dawaj tu, łapki z kieszeni wyjmij…

Smocze mleko! Mój staruszek ma stopień równy ogólnowojskowemu majorowi, a ci pewnie nie są wyżsi od sierżanta. Ale staruszek podchodzi i ręce z kieszeni wyjął.

— Dokumenty poproszę — mówi lekarz. I nawet dłoń wyciągnął.

— Słyszałeś? Dokumenty chce! — ucieszył się jajogniot.

A drugi nawet nie uderzył mojego lekarza, tylko zdjął mu okulary, upuścił i zgniótł butem.

Ach, ty bydlaku zawszony, myślę. Dziadek ten sto razy śmierć oszukiwał, wioząc szczepionkę, żebyś ty, gadzino, nie przekręcił się na biegunkę…

Łopata w moim ręku jakby podzieliła się na dwie części: trzonkiem jednego w przeponę, a ostrzem drugiego w grdykę.

Przesadziłem ociupinkę — zapomniałem, jak przybrałem na Korniejowym żarciu. Skosiłem jajogniota niczym legendarny Błękitny Kat łeb markiza-zdrajcy. A i ten pierwszy gościu, jak sądzę, wykitował.

Z tyłu słyszę jakiś hałas, hurkot. Oglądam się — smocze mleko! W specwozie siedział trzeci, kierucha. Już prawie zdążył na mnie skierować wieżyczkę, a w wieżyczce wszak wielkokalibrowy kaem dwudziestka, który ma pociski jak fajfus wyspowego dzikusa w stanie bojowym i niewiele zostaje z człowieka, w którego trafi taka zabawka…

Ale nie wystrzeli kierucha-jajogniot, dlatego że jego spec-wehikuł leży na boku, a lufa kaemu wydłubuje tylko dziury w asfalcie. Zza wozu wychodzi mój kochany szoferak i otrzepuje ręce z błota. Nie na darmo biorą do jednostek transportowych tych chłopaków z południowego wybrzeża, zresztą inaczej się nie da: drogi mamy, sami wiecie jakie, najczęściej trzeba dobrze dupę natężać, żeby się posuwać do przodu…

Podbiega pan lekarz: jak pan mógł, jak pan mógł, to nieludzkie… Milcz, dziadku, mówię, bo tam kieruś w środku siedzi, łączy się ze swoimi przez radiostację i zaraz będzie tu jajogniotów więcej, niż widziałeś w życiu mikrobów w mikroskopie. A specwehikuł to pojazd poważny, trwały, nie każdym granatem go łupniesz, zresztą nie mamy żadnego granatu, chyba że twój szoferak gołymi rękami połamie jajogniocki pojazd jak swat ślubny pieróg.

Szoferak zaś nawet lepiej wymyślił — zatkał szmatą rurę wydechową, a jajogniot ze strachu silnika nie wyłączył i szybciutko cały zsiniał.

— Trzeba wiać, panie lekarzu — mówię. — Pewnie zdążył swoich wywołać.

Oczywiście zaprotestował — cały lekarz, Przysięga Zdrowia Narodu. Jednak szoferak ryknął: „A co będziemy z nim gadali, chol-lera!”, zgarnął swojego bezpośredniego przełożonego pod pachę, pobiegł do ciężarówki i wepchnął staruszka do kabiny.

Ja też nie czekałem. Przysiadłem na trzeciego, żeby pan lekarz wojskowy, nie daj Boże, nie wyskoczył w imię powinności. Szoferak sypnął po gazie i poniosło nas po wyszczerbionym asfalcie tak, że głowa mała. Tylko, myślę, dokąd tak pędzimy? na wszystkich drogach posterunki, nikt nawet nie będzie próbował nas zatrzymać — walną przeciwpancernym w bok po zabawie.

— Kręć — powiadam — do Braggowki. Wszystko tam płonie jak diabli, ale jakąś piwniczkę dla siebie znajdziemy.

Latarnie w mieście nie palą się — panowie humaniści nie mają czasu zajmować się takimi drobiazgami, panowie humaniści muszą czynić rzeczy święte, muszą wyłapywać chłopaków w mundurach…

To się im udaje na sto procent: oto już syreny wyją z każdej strony, oto już ogłoszono alarm. Pełnym gazem przelatujemy przez plac Skrzywdzonej Niewinności — ktoś tam zaczął do nas strzelać, ale niepoważnie, z policyjnego pistoletu. Oto i Zielony Teatr, ale teraz nie zielony, lecz czarny, i tu się kończy nasza ucieczka.

— Paliwko się skończyło — mówi szoferak. — I tak cudem dojechaliśmy do szpitala.

— Trzeba iść do magistratu — ocknął się nasz konował — wyjaśnić wszystko, zorganizować szczepienia…

— Już oni panu zorganizują, panie lekarzu wojskowy — odpowiadam. — Po pierwsze, rozstrzelają nas, a po drugie, zaczną dumać, kogo rozstrzelali i za co. Broń trafiła w ręce cywili, straszna sprawa.

— Pewnie ma pan rację. — Mój dziadunio oklapł. Wyszliśmy z ciężarówki i rozejrzeliśmy się. Do Braggowki jeszcze kawał drogi. W pobliżu nie ma ruin, żeby w nich przeczekać, bo i domów żadnych tu nie było — strefa parkowa. Ale drzewa poszły zimą do pieca, tylko pieńki zostały. Jajognioty nad całym miastem wieszają oświetlające ładunki, jakbym rzeczywiście był taką ważną personą. Szoferak dawno temu cisnął w krzaki mój automat. Pan lekarz wojskowy według regulaminu powinien mieć dziesięciostrzałowego feldmarschala, ale obawiam się, że pan lekarz wojskowy ma kaburę nabitą środkami przeczyszczającymi i przeciwwymiotnymi. Żeby pacjenta z obu końców czyściło. Szoferak będzie łapał jajogniotów po jednemu, a ja będę wpychał tabletki w celu obniżenia zdolności bojowej…

Słyszę jakiś szum na końcu byłej alei. Już miałem szoferaka z lekarzem położyć na ziemi i sam się ułożyć, ale było za późno. Podlatuje do nas długaśny czarny huragan — na pewno skonfiskowany z herzogowego garażu. Syrena wyłączona, światła wyłączone. A ja nawet nie zabrałem swojej śmiercionośnej łopaty.

Odsuwają się drzwi. W huraganie siedzi tylko jeden człowiek. Ale za to jaki! Wcześniej go widziałem tylko na zdjęciach w specpismach. Za kierownicą siedzi Jednooki Lis, szef kontrwywiadu Jego Ałajskiej Wysokości.

— Czołem, kursant — powiada. — Chyba zbiera się dzisiaj na deszczyk…

I po tych słowach moją świadomość porzucił Bojowy Kot Gag, dziarski kursant, fajny chłop, ale głupawy, a ja znowu stałem się sobą — pułkownikiem kontrwywiadu Gigonem, następnym herzogiem ałajskim.




Rozdział 2


Referowałem szczegółowo. Rysowałem wykresy, montowałem listy, kreśliłem schematy i mapy. Od czasu do czasu Jednooki Lis włączał we mnie Gaga i wypytywał o to, co Bojowy Kot widział w domu Kornieja Jaszmy, z kim się spotykał i jakich rozmów lubił słuchać. Kiedy stawałem się pułkownikiem Gigonem, słuchałem zapisów opowieści Gaga i za każdym razem dziwiłem się, że mamy zupełnie różne głosy. Dobry jest ten system — dwaj w jednym. Kociaka, jak widać, wszyscy brali za całkowitego bałwana (a całkowitym bałwanem akurat nie był) i roztrząsali przy nim absolutnie poważne rzeczy, istoty których mógł dojść tylko pułkownik Gigon.

Oto pan Korniej otwiera Gagowi oczy na bydlęcą istotę rządzącej ałtajskiej dynastii, oto pokazuje doniesienia ziemskich agentów… Wielu z nich już namierzyliśmy, ale jeszcze kilka nazwisk nie zaszkodzi. Brać będziemy wszystkich, co do jednego. Tyle że w Imperium też jest ich pełno, generale, oto lista, ale jak będziemy ich tam szukać?

— Proszę się nie niepokoić, Wasza Wysokość — powiedział Jednooki Lis i zapalił śmierdzącego skręta. — W sprawie interwencji od dawna i pomyślnie współpracujemy z imperialną służbą bezpieczeństwa. Nie meldowałem o tym wcześniej, proszę o wybaczenie.

Zatkało mnie. Podczas gdy dwa państwa od kilku lat wściekle tarmoszą się wzajemnie, ich wywiady, jak się okazuje… I to jeszcze bez mojej wiedzy… Już miałem przywołać pluton, ale się rozmyśliłem. Poza tym nie wiadomo komu aktualnie służy pluton egzekucyjny. Dlatego powiedziałem tylko:

— Dobrze, panie generale. Umówmy się tak: do koronacji nie jestem dla pana żadną wysokością, lecz pułkownikiem Gigonem, pańskim podwładnym. Będzie nam łatwiej.

Rzeczywiście łatwiej. Przerzucaliśmy do siebie karteczki z nazwiskami i porządkowaliśmy je.

— Barugga, sierżant służby archiwistycznej, naprawdę Siemienkow Gustaw Adolfowicz…

— Rejestrator merostwa Ginga, naprawdę Michelson Karl Iwanowicz…

— Pani Gion, żona komendanta pałacu — oho! — naprawdę Olga Siergiejewna Kulko… Och, ci są zawsze pod ręką.

— Pułkownik służby kryptologicznej Kregg, naprawdę Igor Stiepanowicz Sheldon…

— Starszy mentor szkoły Sępów Genug, naprawdę Wiktor Jeanowicz Przezdiecki…

Było ich wielu — tych, co nazywali siebie progresorami. Podano nam herbatę z biszkoptami; pochłanialiśmy je, nie widząc ich; ciągle rozkładaliśmy przeklęte karteczki na ogromnym generalskim stole. Sądząc po opowiadaniach Gaga i moich rzadkich spotkaniach w domu Kornieja, byli to wspaniali, znakomici ludzie, dobrze życzący nieszczęsnej Gigandzie, wykonujący dla osiągnięcia tego dobra ogromną pracę, często brudną, często krwawą, często niewdzięczną i nadzwyczaj niebezpieczną, o czym nie do końca wiedzieli. Szkoda ich było, ale…

Nagle przyszła mi do głowy szalona, niemożliwa myśl.

— Wasza ekscelencjo, czy mój, właściwie nasz resort nie dysponuje informacjami o ludziach całkowicie czarnoskórych?

Jednooki Lis popatrzył na mnie ze zdziwieniem, chyba nawet wytrzeszczył na mnie kapsel na pustym oczodole.

— Czarnoskórzy? Dlaczego nie pomarańczowi? Zresztą… Pstryknął palcami i znikąd pojawił się referent bez twarzy i w nieokreślonym wieku. Generał szepnął mu coś na ucho i nie zdążyliśmy rozłożyć kolejnej dziesiątki fiszek, gdy tamten pojawił się ponownie i zameldował, że tak, na głównej wyspie archipelagu Tiuriu w plemieniu Czuwaj ących-w-Nocy odprawia barbarzyński kult niejaki Aueo o przezwisku Czarny Czarodziej i czarodziej ów, według sprawozdań etnografów, jest czarny jak sumienie tyrana.

— Etnografowie, to ci numer — prychnął generał. — Myślałem, że wszyscy są w wojsku…

— Można posłać tam kogoś? — zapytałem.

— Proszę nie zapominać, pułkowniku, że jesteśmy w podziemiu. Zresztą… Weźmy tych etnografów: przecież przy okazji dbają o zdrowie tubylców dbają, to znaczy nie oni, lecz Jego Ałajska Wysokość.

— Nie wolno go tam zostawiać — powiedziałem. — Jak choćby jeden zostanie, to tyle nawyrabia! Zwłaszcza ten, Waldemar Mbonga. Czy pan wie, generale…

— Na razie nie wiem — oświadczył Jednooki Lis, zapisując fiszkę. — Weźmiemy go jak wszystkich.

Wyobraziłem sobie nagle, jak Waldemar Mbonga wysiada z widma gdzieś w naszych Woniejących Źródłach, przemierza wiejską drogę i pyta napotkaną staruszkę, jak dojść do stolicy. I słyszy w odpowiedzi: Stolica niedaleko, ale, synku, tyle już lat żyję w Księstwie Ałajskim i ani razu nie widziałam Murzyna…

Potem podano obiad czy też kolację — okien w podziemiu nie było. Dopiero wtedy postanowiłem zadać swoje pytanie.

— Wasza eskcelencjo — zacząłem. — Jak zginął mój ojciec? Jednooki Lis wytarł wargi serwetką, westchnął i opowiedział.

Jak prawdziwy wywiadowca nie opuszczał żadnych szczegółów. Nie opowiadał synowi, ale informował współpracownika. Monotonnym głosem, jakby czytał. Nazywał rzeczy po imieniu albo używał terminów medycznych. Opowiadanie było długie jak agonia herzoga ałajskiego.

Rozluźniłem się w fotelu, przymknąłem oczy Nigdy nie byliśmy z ojcem szczególnie sobie bliscy — zajmował się polowaniem, polityką i wojną, nie aprobował mojego chaotycznego czytelnictwa i malowania, zabronił spotykania się z młodą baronówną Tregg, a kiedy złamałem zakaz, wepchnął mnie do szkoły wywiadu i grzmiącym głosem przykazał Jednookiemu w razie czego po prostu mnie rozstrzelać, za co pan generał nie tylko nie będzie ukarany, ale nawet otrzyma pochwałę… A jeśli młody herzog znajdzie się w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do innych kursantów, to rozstrzela się właśnie pana generała…

— Tak — powiedziałem. — A mama?

— Księżna żyje — odpowiedział generał i przysięgam, oczy mu zwilgotniały. — Ale lepiej, żeby pan jej nie oglądał. Przynajmniej na razie. Lekarz, którego pan przytaszczył ze sobą, to istny skarb…

Oto cała historia. Panowie progresorzy, gdy znajdą się u mnie na rozmowie, zaczną oczywiście negować swój udział w przewrocie albo oświadczą, że tego nie chcieli, że naród, doprowadzony do rozpaczy stuleciami głodu, eksploatacji i wojny, sam dokonał gniewnego zrywu i zakatował swoich katów. A oni tylko zbierali tu informacje… Smocze mleko, komuż na Ziemi potrzebna jest informacja o Gigandzie? Kto tam aż tak bardzo chce wiedzieć, co to są epidemie, ataki na bagnety, spalone sioła i zburzone miasta? Dziesięciu psychicznych, podobnych do Kornieja? Kłamią, okłamują nawet siebie, że się nie wtrącają, nie mogą się nie wtrącać, taka ich natura… Dobra, kiedy ten… jak mu tam… Rząd Narodowego Zaufania (czy Ludowej Jedności?) zawiśnie na placu Skrzywdzonej Niewinności, powiemy narodowi, że zeszli z nieba na ziemię Gigandy, jak to opisywano w pstrych książkach, których poważni ludzie nawet za książki nie uważali, zeszli z nieba chytrzy i źli agresorzy, którzy postawili sobie za cel zniewolenie narodu Gigandy albo zjadanie naszych niemowląt, albo dokonywanie na nas nieludzkich eksperymentów, albo… ach, specjaliści coś wymyślą. Potrzebne jest potężne kłamstwo, bo prawda jest zbyt straszna.

A mama zawsze chciała zobaczyć mnie w roli oświeconego władcy na podobieństwo mojego pradziada, herzoga Innga, mecenasa sztuk. Podsuwała mi stare kolorowe albumy, często prowadziła do pałacowej galerii i wyjaśniała alegoryczny sens płócien Uraggi czy grafik Gringa. Latem zwiedzaliśmy stare zamki, z których każdy miał swoją historię, swoją legendę…

— Pułkowniku, kolacja skończona — przypomniał Jednooki Lis.

Aha, to była kolacja. Na moje pytanie, skąd tu, pod ziemią, znalazły się takie obszerne i wygodne sale, kto i kiedy wybudował tu garaże, warsztaty, szpitale polowe, kto kupił taką ilość broni i wyposażenia, generał odpowiedział, że wszystko namotał jego poprzednik, Czarny Grom. Utrzymywał to w tajemnicy nawet przed domem władców, a potem przekazał sekret następcy. „Musiałem i ja milczeć” — mówił Jednooki Lis. -”Wyposażenie wojskowe jest na liście kasacji albo strat bojowych; broń i zapasy… Gdybym się przyznał, co się tu wyrabia, od razu trafiłbym przed trybunał. Wszystko, do ostatniego naboju, ma iść na potrzeby frontu, mawiał herzog, do ostatniej puszki tuszonki…”

I miał rację stary chytrus, dlatego że przystań Jego Ałąjskiej Wysokości była dziś zajęta — Rząd Ludowego Zaufania (czy Narodowej Jedności?) ukrywał się tam przed ludem czy też narodem. Z dużym zdziwieniem dowiedziałem się, że do rządu owego weszli: zastępca ministra obrony, starszy major-domus pałacu, młodszy koniuszy, bibliotekarz, jakiś żołnierz i dwaj nitownicy z Fabryki Maszyn Pancernych. Po licho tam ni-townicy, przecież są głusi, pomyślałem. Zresztą jeśli uwzględnić, że starszy majordomus nazywa się Andriej Jaszmaa. Andriej Korniejewicz Jaszmaa… Niełatwo będzie go przejąć. Ale koniecznie trzeba. Jego — w pierwszej kolejności. Najprawdopodobniej trzeba będzie go zabić, od razu i niespodziewanie, bez naszej medycznej komedii. Bo on nie uwierzy, a nasi słudzy nie dopuszczą doń obcego lekarza zdrajcy… Dobra, jeździł majordomus na urlop? Pewnie tak. A dokąd jeździł? Oczywiście, że na Ziemię. A gdzie mieszkał na Ziemi? Pewnie, że u Korniej a Jaszmy. Czy mógł go tam Gag widzieć? To znaczy odwrotnie, czy mógł on tam widzieć Gaga? Przecież mnie, to znaczy Gaga, Korniej wszystkim pokazywał.

Widział, odpowiedział Gag Jednookiemu Lisowi. Widział, wasza ekscelencjo, jak teraz pana. Jeszcze się sprzeczał z ojczulkiem, to znaczy panem Korniejem. Dlaczego, powiada, matkę dręczysz? Tarcia są tam u nich w rodzinie spore, a o co, pytam się, kłócić, kiedy na Ziemi wszystkiego do oporu? Świra dostają z dobrobytu…

Lis pogardliwie przymknął Gaga i zaczęliśmy rozmyślać, jak dobrać się do Andrieja Korniejewicza.

— Jednak potrzebny jest nam żywy — orzekł Lis. — Przecież Jaszmaa, jak rozumiem, jest kuratorem Gigandy?

— Będziemy go mieli — powiedziałem. — Żywego. Ale muszę pojechać sam.

— Wasza Wysokość — rzekł Lis. — Nie ma pan prawa ryzykować…

— Pułkownik Gigon — odparłem. — Z misją pojedzie pułkownik Gigon. A jeśli sprawa padnie, to i herzog ałajski nikomu nie będzie potrzebny.




Rozdział 3


Droga do stolicy okazała się długa; wtedy, w nocy, huraganem dojechali do schronienia o wiele szybciej. Po północy deszcz przestał padać, asfalt wysechł i tylko w niewielkich kawernach połyskiwała woda.

Wyjazd ze schronienia — herzog zdecydował, że powinno ono nosić nazwę „Nariangga”, co znaczy „lisia nora” — był zamaskowany według wszelkich prawideł sztuki militarnej, a nawet lepiej. Za kierownicą sanitarki — starutkiej, pochlastanej odłamkami — siedział Gugu; tak herzog nazwał swojego szofera. Gigon co chwila zerkał na jego zabandażowaną głowę i uśmiechał się — to był okropnie zuchwały i niewykonalny pomysł. W sanitarce siedziało i leżało dziesięciu rannych, dominowała tam ohydna woń gangreny, a wszystkie bandaże były zakrwawione.

— Nie będą się pchali — powiedział Gugu. Miał na rękach białe bawełniane rękawiczki. — Wszyscy się boją zarazy, pilnują się. Kto by miał ochotę przeżyć wojnę, ocaleć, a potem rąbać na rzadko, aż mózg z tyłka wylezie… Przepraszam, Wasza Wysokość.

— Znowu wysokość?! — ryknął herzog. — Ciebie i twoją wysokość pierwszy lepszy patrol capnie i będzie miał rację, smocze mleko! Ugog się nazywam, sanitariusz Ugog, i nie jestem teraz twoim przełożonym, lecz ty moim!!!

Znowu grał rolę Bojowego Kota, ale tym razem z własnej woli — wszak hasło znał tylko Jednooki, a co się może z nim stać w tym czasie? W końcu ma człowiek swoje lata, poharatany, wielokrotnie ranny… I co potem — przez całe życie bawić się w Bojowego Kota? Zresztą tej roli nie trzeba będzie grać długo, tyle że gracją trzeba uczciwie…

— Nie mam pojęcia, kociaku — powiedział Gugu, wykonując rozkaz herzoga — jak mogliśmy przegrać tę wojnę.

— Ty wiesz lepiej, mnie tu nie było, wylegiwałem się po lazaretach, odpoczywałem w sanatoriach.

— Komunikaty były pomyślne — ciągnął szofer. — Dobra, komunikatom mało kto wierzy, ale i chłopcy, których kierowali do nas z frontu, też opowiadali, że oto przeszliśmy do kontrataku, wybiliśmy szczurojady z Czerwonych Młynów, zapędziliśmy w lasy i tam wszystkich spalili. Podobno generała Dryg-gę uwolnili z obozu pracy i on tym wszystkim kierował. A brygada desantowa samowolnie przybyła z Archipelagu — nie chcemy, mówią, pilnować niebieskodupców, kiedy ojcowie i matki w niebezpieczeństwie. Stary herzog zamierzał co dziesiątego rozstrzelać za złamanie regulaminu, ale potem tylko machnął ręką i kazał dać po butelce na pysk z własnych piwnic. Na lotnisku był jeszcze jeden pas cały, no to wsiedli i polecieli, wylądowali szczurojadom za plecami, rozbili bazę lotniczą i jeszcze coś tam… W sumie wszyscy świętują, marzą o wejściu do Karhonu — i masz ci los! Mówi radiostacja komitetu wojenno-rewolucyjnego! Dynastia została obalona, krwawy herzog… — Zerknął zezem na pułkownika Gigona. — No, w sumie dynastia obalona.

— A wszyscy się zgodzili? Mam na myśli tam, na froncie?

— Przecież szczurojady przeżyły to samo! Nasi otworzyli front, a do Karhonu już dojść nie mogli; ani paliwa, ani wozów, a najważniejsze, że już nie mieli sił, nie było za kogo wojować. Generał Drygga się zastrzelił. Ja, powiada, za jakiś inny kraj wojowałem. A jak zabrakło wroga, zaczęły się stare porachunki. Najpierw do oficerów pyskowali, a potem zaczęli rżnąć. Miastowi się po wojsku kręcą, podpuszczają, żeby zwrócić broń przeciwko ciemięzcom. Ech, jakby szczurojady nie zawiodły, do tej pory byśmy zwycięsko wojowali!

— Podoba ci się wojaczka czy co? Przecież jesteś sanitariuszem.

— Milcz, kociaku! Wiesz, ilu takich jak ty na własnych plecach przetaszczyłem? Może dywizję, może więcej.

— Milczę — pośpiesznie zgodził się herzog. — Powiedz, skąd się wzięli miastowi?

— Miastowi? Wiadomo, z miasta. Jak tam się to u nich nazywa… Związek walki jakiejś tam. Kogoś z kimś. Słusznie robią u mnie we wsi, że zawsze miastowych tłuką. Nawet poborców podatkowych zawsze biliśmy. Podatek płaciliśmy, lecz poborców tłukliśmy… Tym, co przyjeżdżali do wsi, szefostwo nawet dopłacało za ryzyko. O tym jest pewna bajka-legenda, że niby za waszego… To znaczy za młodego herzoga pradziada wszystko to się zaczęło. Poborcy wracają do miasta; skarżą się. No to przyślą oddział karny, który wyrżnie całą wieś, lecz w następnym roku ta sama historia. Znudziło to starego herzoga Inggu i sam przyjechał. Co wy tu, sucze syny, powiada, moje sługi krzywdzicie? Spalę wasze domy, wtedy zatańczycie! I wychodzi do niego ówczesny starosta i powiada tak żałośnie: „Wasza Ałajska Wysokość! Co począć? Nie lubimy miastowych!” Wtedy objął go stary herzog i mówi, że niby ałajskim wieśniakiem kraj stoi, bijcie ich, ile wlezie, tylko podatki płaćcie…

— No to niby czemu zaczęliście ich słuchać? — zapytał Gigon, który zignorował tę w najwyższym stopniu zajmującą opowieść.

— A kogo jeszcze mamy słuchać? Z waszych to przecież nikt nie przyjechał. — Szofer zamilkł.

— Nie miał kto przyjechać — powiedział herzog. — Dzielili tu władzę.

— To świństwo — powiedział szofer. — Zobacz, cały beton zrąbany, jak dojedziemy? Kiedy zdążyli to zrobić, przecież nikt nie bombarduje?

Rzeczywiście, z przodu zamiast kiepskiego, dziurawego i pokruszonego betonu ciągnął się pas błota, w którym utonął nawet żwir podkładu. Na pierwszych metrach wóz zawył, aż po piasty zakopawszy się w grząskiej drodze.

Herzog potulnie chwycił za klamkę, ale Gugu ryknął:

— Siedź, zarazo! Bez ciebie się obejdzie! Trzymaj kierownicę! Twoja waga w porównaniu z moją… — Sam wyskoczył i wrzasnął: — Hej, nieboszczyki, wyłazić! Poleżycie w ziemi!

Na pace zaczęli się ruszać lekko i ciężko ranni. Stękając i jęcząc, z zadziwiającą łatwością i zręcznością wypchnęli ciężarówkę, zaczęli znosić z pobocza drągi, kamienie, odłamki betonu i podkładać je pod koła. Herzog tylko rozglądał się i skręcał.

Słońce było już dość wysoko. Po obu stronach drogi ciągnął się las. Wierzchołki wszystkich drzew były ścięte na tej samej wysokości, jakby gigantyczna brzytwa świsnęła w powietrzu. Herzog próbował przypomnieć sobie, jakie działania tu prowadzono, i nie udało mu się. Natomiast zauważył, że z przodu widnieje jakaś budowla.

— Gugu — zawołał, przekrzykując ryk silnika. — Chyba posterunek kontrolny przed nami.

— Zaraza — powiedział szofer. — Znowu będę sam… Hej, nieboszczycy, hop do trumny!

Ranni chętnie wleźli do samochodu i wóz natychmiast osiadł.

W ten sposób, w ryku silnika i Gugu, jakoś doczołgali się do pomalowanego na biało wagonika i długo jeszcze czekali, aż stamtąd raczy wyjść jakieś szefostwo.

— To oni, gnoje, drogę zniszczyli, żeby nikt do nich szybko nie podjechał i nie powystrzelał — powiedział Gugu. Bandaże na jego głowie były mocno zachlapane błotem, rękawiczki również już nie były białe.

— Ależ durnie — rzekł herzog. — Już byśmy sto razy ich obeszli i zrobili na ciepło.

— Strateg — z szacunkiem powiedział Gugu. — Marszałek Nagon-Gig jak się patrzy.

Z wagonika, drapiąc się jednocześnie gdzie popadnie, wyszedł dumnie człowiek w żołnierskim mundurze, typowy jeżozwierz. Gabarytami nie ustępował szoferowi, ale był jakiś spuchnięty, spłowiały i jakby nawet zapleśniały. Zalatywało od niego właśnie pleśnią.

— Dawaj papiery! — zażądał.

— Po co ci papiery? Przecież nie umiesz czytać — powiedział herzog, ale papiery podał. Jeżozwierz zrobił minę czytelnika i długo badał dokument, poruszając wargami.

— Co jest w wozie? Broń? Narkotyki? Baby?

— Baby, baby — powiedział herzog. — Idź, poryp sobie. Jeżozwierz obszedł wóz, szczęknął drzwiami i wrócił zadziwiająco szybko.

— Zwariowaliście! Przecież nie dowieziecie ich! Lepiej tu ich rozwalimy, żeby się nie męczyli…

— Patrzcie go, jaki dobry — zakpił Gugu. — Czyżby u was w stolicy nie wiedzieli, że doktor Magga wymyślił lekarstwo na wszystkie choroby?

— Na wszystkie? — zapytał jeżozwierz.

— Na wszystkie — potwierdził Gugu. — Oprócz twojej głupoty.

— Smocze mleko! A ty kim jesteś? Mordę owinąłeś, żeby ukryć gębę uciekającego arystokraty?

Gugu ryknął jeszcze głośniej niż wtedy, kiedy wypychał samochód. Ryczał o tym, że trzykrotnie płonął w transporterze opancerzonym, a w tym czasie panowie jeżozwierze przeczekiwali w okopach, ryczał o moralnym obliczu panów jeżozwierzy, o niektórych szczegółach intymnego życia panów jeżozwierzy, o zachowaniu żon panów jeżozwierzy w czasie wojny, o najszlachetniejszym pochodzeniu dzieci panów jeżozwierzy, o tym, jak panowie jeżozwierze…

— Och, jak dobrze… — powiedział zasłuchany jeżozwierz. — Cywil nawet nie zrozumie, jak dobrze. Tak, arystokraci tak nie potrafią, tylko generał Drygga potrafił, i za to go, bydlaki, wykończyli…

W tym czasie drzwi wagonika otworzyły się, pojawiła się tam chwiejna postać w czarnym mundurze i zielonym kołpaku.

— Oj, jajogniot się ocknął — bąknął wystraszony jeżozwierz. -Dodali mi jajogniota dla pewności. Poję go przez cały czas, żeby nie doniósł… Macie coś do picia? Nie dla siebie potrzebuję, wam to też pomoże…

Herzog z żalem wyjął ze schowka manierkę i podał jeżozwierzowi.

— Mają, mają! — radośnie wrzasnął jeżozwierz. I dodał cicho: — Jedźcie szybciej, nie kuście licha, ten tu na kacu pięciu ludzi rozstrzelał…

Gugu nie trzeba było długo namawiać.

— Dlaczegośmy go nie zabili? — zapytał zdziwiony, kiedy posterunek został daleko z tyłu.

— Przecież nie jesteśmy jajogniotami — powiedział herzog.

— Jajognioty nie jajognioty, a jak zaczniemy doprowadzać wszystko do porządku, to tę drogę będą mi tu wylizywali.

— Wierzysz, że będziemy doprowadzać do porządku? — zapytał herzog.

— Inaczej bym cię nie woził, kociaro! — odpowiedział Gugu i wsunął do ust drogiego papierosa z osobistych zapasów herzoga ałajskiego.

Wkrótce w dolinie pokazała się stolica. Snuły się nad nią dymy z licznych pożarów i nie wszystkie mógł ugasić deszcz. Szara dłoń dymu przykryła ruiny herzogowego pałacu, bryłę centrum handlowego, sześcian Ministerstwa Obrony, wysadzony most na Idi-Ałaj, muzeum historyczne, zbudowane przez szalonego architekta na kształt grobowca, stadion sztuk walki na trzysta tysięcy widzów, stary teatr według zwyczaju nazywany Imperialnym, rejon fabryczny, skąd przede wszystkim wznosiły się słupy dymu, i aż strasznie było sobie wyobrazić, co może się palić, powiedzmy, w fabryce paliw syntetycznych, ponieważ składniki tych paliw były wyłącznie toksyczne — a nad tym wszystkim sterczał z dymowej przykrywki wygięty gwóźdź wieży radiowej.

Przejechali ostatnią rubież obrony — rubież, która i tak się na nic nie przydała, natomiast ktoś bardzo chciał doprowadzić ją do całkowitej ruiny. Tu i tam walały się wyrwane wybuchami wieże wrytych w ziemię transporterów; kołpaki bunkrów wykonanych ze zbrojonego betonu leżały rozbite straszliwymi uderzeniami, jak gdyby z morza wyszedł pacyfista wysoki do nieba i zaczął realizować swoje stare marzenie.

Może to i lepiej, myślał, herzog, przynajmniej wjazdu nic nie tamowało, jeśli tylko, oczywiście, nasi odlegli przyjaciele nie przywieźli tu czegoś poważniejszego… Chociaż nie powinni, to niezgodne z ich zasadami.

Posterunki zatrzymywały ich jeszcze dwukrotnie, ale za pierwszym razem Gugu dokonał werbalnego szturmu i pomogło, a za drugim brodaty jajogniot, absolutnie piśmienny, zaczął bardzo uważnie przyglądać się księciu, ale wtedy jeden z rannych w furgonie wydał z siebie tak żałosny, przedśmiertny jęk, że wzruszyło to nawet jajogniota.

Dojechali do umówionego miejsca. Gugu wprowadził wóz na podwórko. Wydawało się, że mieszkańcy porzucili tę dzielnicę; i nic w tym dziwnego: dzielnica arystokratyczna, prestiżowa. Wszystko tu już było rozgrabione do cna, a co nie dało się ukraść, zostało zniszczone. Na środku podwórka stały resztki rzeźby Morskiej Dziewicy dłuta samego Trugga. Zostały tylko płetwy na postumencie. Herzog bywał wcześniej w tym domu.

Na spotkanie wyszedł im kapral straży pałacowej, niemłody i nie ogolony chłopina z podbitym okiem. Oczywiście poznał herzoga mimo ogolonej głowy i brudnozielonego kitla sanitariusza, ale okiem nie mrugnął, dlatego że nie wolno było mrugać oczami, tylko westchnął głęboko i wyprowadził zza rogu motocykl Skoczek, niegdyś należący do syna gospodarza. Herzog również poznał motocykl. Nie nowy, ale bajerancki, ze wszystkimi chromowanymi bambetlami, i bardzo mocny. Właśnie na takich teraz ganiali obszarpańcy.

— Rozlokujcie się — powiedział herzog do szofera i ten wypuścił znudzone poranione bractwo z furgonu. Bractwo ustawiło się w szeregu według wzrostu, chociaż wzrost mieli mniej więcej jednakowy, odpowiadający standardowi osobistej gwardii książąt ałajskich. — Czekajcie na mnie do wieczoru. Jeśli nie wrócę… — Zastanowił się i dokończył: — To nie wrócę. Wtedy kapral wyprowadzi was z miasta według swojego uznania.

Jeszcze raz obejrzał Gugu, ocenił swoją robotę. Z pewnej odległości ujdzie. Z bliska też ujdzie, przecież nie będzie czasu na przyglądanie się. Nie powinno być takiego czasu.

Po mieście pętały się jakieś amatorskie patrole, czasem ze strachu strzelały do okien, w których zwidywali im się snajperzy starego reżimu. Na Pierścieniu Kwiatowym zatrzymał go prawdziwy patrol — specwóz z dwoma policjantami i jajogniotem.

— Ugog — przeczytał z herzogowego dokumentu jajogniot. — Gdzie to takie nazwiska powstają? Ugog? W oddziałach karnych pewnie?

— W szkole młodszych medyków — spokojnie odpowiedział pułkownik Gigon. — Przecież tam jest napisane.

— Popatrzcie! — Jajogniot plasnął w dłonie. To nie był etatowy pracownik, przez całe życie siedział w jakiejś piwiarni i czekał, czy ktoś litościwy nie postawi kufelka. — Na kogo trafię: sanitariusz, dozorca albo fryzjer. Tylko obrońców krwawego systemu nie widać. Chodźmy na posterunek, wyjaśnimy…

Widać było, że policjanci, jak i wcześniej jeżozwierz, wstydzą się towarzystwa takiego typa — policjanci nie trafili na front z powodu podeszłego wieku.

— Przecież widzicie, to jest meldunek od samego doktora Magga do samego wicepremiera — cierpliwie wyjaśniał herzog. -Raport o epidemiologicznym stanie, panie… eee…

— Panów już nie ma! — pochwalił się jajogniot. — Nawet to słowo zostało wycofane…

— No to jak do siebie będziemy mówili? — nie wytrzymał herzog.

Jajogniot zamyślił się głęboko.

— Nie wiem — oznajmił. — Pewnie będziemy mówili „mężczyzno”, „kobieto” i tak dalej… Będziemy mówili jak każą! — Jajogniot niespodziewanie spurpurowiał. — Złaź z motocykla i szoruj do kabiny!

— Mężczyzno Tigga — zwrócił się do niego jeden z policjantów. — Lepiej od tych sanitariuszy trzymać się z daleka. Nie wiadomo, co mogli podłapać. Tu, na świeżym powietrzu, bakcyle odlatują, ale w zamkniętej przestrzeni kabiny…

Jajogniot nagle zbladł — czy to z powodu uczonych słów, czy to czego innego. Zacisnął nos palcami, oddał księciu dokumenty, zaczął wściekle popluwać na dłonie i jakby zmywać je śliną. Wąsaty policjant puścił do herzoga oko i ryknął:

— Czego stoisz, grucho do lewatywy? Chcesz stworzyć korek na drodze? Jedź dalej!

Charakterystyczne, że z powodu „gruchy do lewatywy” herzog wcale się nie obraził.

Mieszkańcy przeważnie siedzieli po domach — ci, co mieli domy. Po ulicach oprócz patroli pętały się jakieś podejrzane gromady z tobołami. Czasem taka grupa pędziła w pięknym kabriolecie — patrole strzelały do nich, ale bardziej na postrach. Tak, prawdziwych żołnierzy wieszano, a szabrownicy mieli się dobrze.

Oto, mściwie myślał herzog Gigon, macie, czegoście chcieli. Sądziliście, że dobrzy Ałajczycy, zrzuciwszy nienawistną dyktaturę, natychmiast przystąpią do opanowywania nauk i doskonalenia sztuk. Ale gdzie patrzy pan Jaszmaa junior? I w ogóle, jeśli jesteście progresorami, to progresujcie, smocze mleko! Na co czekacie? Aż się wszyscy nawzajem pozagryza-my czy zdechniemy z powodu zarazy?

Przemknął obok imperatorskiego teatru — teraz zasiadała w nim Rada Ludowa, to znaczy zespół wybitnie amatorski. Kątem oka zdążył zauważyć, że nad wieńczącą teatr wieżyczką łopoce flaga znieważająca swoim kolorem najbardziej niewyrobiony gust.

Tak, pomyślał herzog, dobrze, że nie mają już tego… Sikorskiego. Ten na pewno wykurzyłby Lisa z nory i zrobił swoim zastępcą. Razem wyczyściliby stolicę nie gorzej niż nocne wozy z armatkami wodnymi. Gigon przypomniał sobie zimne spojrzenie ze stereozdjęcia w domu Kornieja i wzdrygnął się. Natychmiast pomyślał o Dangu — jak tam sobie radzi? Wytrzyma, zrealizuje zamysł czy trzeba będzie blefować?

Jeśli nie przyleci Kammerer, mówił Dang, jeśli uda mi się ściągnąć Kammerera na siebie, to plan jest całkowicie wykonalny. Wykonalny nawet teraz, po przewrocie.

Herzog przejeżdżał teraz obok tego miejsca, skąd całe towarzystwo zgarnął czarny huragan. Za strefą parkową zaczynała się strefa ochronna, bunkier numer jeden, schronienie najjaśniejszej rodziny i jej otoczenia.

W dzieciństwie też mu się nie podobało to miejsce.




Rozdział 4


Na głównym placu Arkanara stoi pomnik odlany ze wspaniałego irukańskiego brązu. Pomnik przedstawia człowieka w długopołym ubraniu, który ma mądrą, dobrą, współczującą twarz. Głowa człowieka znajduje się przy tym nie na szyi, trzyma on ją jak wojskową furażerkę na zgięciu łokcia lewej ręki, a prawą błogosławi spacerujących po placu mieszczan w jaskrawych odświętnych ubraniach. Prawą nogą człowiek zgniata obrzydliwego wyrodka z dwoma mieczami w krótkich łapach i wyolbrzymionymi genitaliami, co jest niezawodną oznaką nieczystości.

Pomnik wyobraża niewinnie zamordowanego Rebę męczennika, a zgniatany to przeklętej pamięci don Rumata Estorski, którego zbrodnie oburzyły nawet mieszkańców jego piekła. Owi mieszkańcy zmuszeni byli zabrać swojego rozzuchwalonego współplemieńca z powrotem w mrok. Według tradycji w dniu ślubu do pomnika przychodzą młodożeńcy, by poprosić świętego męczennika o większą liczbę dzieci i popluć na stwora.

Stereofotografia przedstawiająca plac z pomnikiem wisiała w gabinecie przewodniczącego KOMKON-u 1, Jeana-Claude’a Wołodarskiego, i miała przypominać odwiedzającym go progresorom o niewdzięczności ich pracy. Sam Jean-Claude Wołodarski, umieściwszy swoje sto dwadzieścia kilogramów w fotelu i nastroszywszy wąsy, był przepełniony cichym, spokojnym, ale trwałym oburzeniem.

— Nie wydaje się panu, Kammerer, szanowny przyjacielu, że pański resort zaczyna brać na siebie nieprzynależne mu funkcje?

Maksym patrzył w ekran sennymi, nic nie rozumiejącymi oczami. Od czasu Wielkiego Objawienia praktycznie nie było żadnych nadzwyczajnych wydarzeń, panowała tak okrutna rutyna, że aż nachodziła ochota, żeby samemu urządzać jakieś spiski i likwidować je potem w miarę możliwości. Maksym już nieraz zasypiał przy biurku, co wywoływało wśród młodszych współpracowników masę plotek najmarniejszego poziomu.

— Wcale mi się nie wydaje, drogi Jean-Claude — rzekł w końcu. — Chciałbym dla odmiany choć trochę pofunkcjonować, ale niestety…

— Zwracałem się już do ośrodka BPI — powiedział Jean-Claud. — Odesłali mnie do pana, ponieważ zamknąć i utajnić może tylko pan.

— I dano mu władzę zawiązywania i rozwiązywania — melancholijnie mruknął Maksym. — No, co pan tam ma?

— Jakby pan nie wiedział. — Koniuszki wąsów Jeana-Clau-de’a zaczepnie wyprostowały się i chyba przebiegły nawet po nich niewielkie błękitne iskry. — W BPI zamknięto dostęp do informacji o Gigandzie. Do całości informacji, rozumie pan?

— Rozumiem — powiedział Maksym, nic nie rozumiejąc.

Od pierwszych dni powstania instytutu progresorów ich działalność była zawsze na widoku i pod kontrolą. Dzieci w przedszkolach bawiły się w rajd barona Pampy po irukańskich tyłach, kobiety roztrząsały kolejne stroje przepięknej księżnej Soańskiej, mężczyźni dyskutowali o tym, jak można trafić osławionego szermierza na estorskim dworze, dona Mao, lewym mieczem przy czwartym wypadzie. Progresorstwo było modne. Potem baron Pampa zmarł ze starości w swoim rodowym zamku Bau, księżnej Soańskiej wszystkie sztuczki krawców nie ratowały przed otyłością, a niezrównanego dona Mao bez jakichkolwiek wypadów zaszlachtował w podłej spelunie jakiś fartowny nędzarz. Progresorstwo stało się tak samo zwyczajną sprawą jak wypas wielorybich stad.

Potem jakiemuś mądrali w Radzie przyszło do głowy, że trzeba dla zasady utajnić progresorstwo. Na wszelki wypadek. W każdym razie Kammerer, przeglądając protokoły z tamtych lat, nie znalazł żadnych poważnych przyczyn, ale lekarze i nauczyciele, zawsze mający przygniatającą większość w Radzie, chętnie zaakceptowali zakaz z powodu swojego tradycyjnego konserwatyzmu. W wyniku tego na Sarakszu pojawił się absolutnie nieprzewidywalny Mak Sym, zaczął łamać szczęki i wieże obrony przeciwbalistycznej. A w Radzie pojawił się absolutnie wściekły Sikorski i wszystko wróciło do normy. Od tej pory nie podejmowano podobnych prób, a cała informacja stała się znowu ogólnie dostępna — z wyjątkiem wypadków dotyczących tajemnicy prywatności. Niektórzy progresorzy nie chcieli, żeby otoczenie znało ich zawód. Zezwolenie na komunikaty z Gigandy, schemat migracji plemion na Saule czy coś w tym rodzaju mógł otrzymać każdy uczeń; rzecz jasna za zgodą nauczyciela.

— Żąda hasła, czy jak? — zapytał Maksym, żeby coś powiedzieć.

— Jakie tam hasło! — Wołodarski machnął tłustą łapą. — Są tematy pod hasłami, służbowe, ale nie o to chodzi. BPI zachowuje się tak, jakby żadna Giganda nie istniała.

— Dobra — powiedział Maksym. — Zaraz to sprawdzę. Będziemy w kontakcie.

Wyłączył ekran i dopiero teraz pozwolił sobie na zimny pot. Wmieszanie się w działalność BPI było niemożliwe z definicji — system sam siebie kontrolował, remontował i zajmował się swoją profilaktyką. Istniał wraz z ludzkością, ale i oddzielnie od niej. To był wierny, pewny, nieprzekupny i wszechwiedzący sekretarz każdego mieszkańca Ziemi. Nie, na pewno ten tłusty diabeł (Maksym z żalem pomyślał o swoich zbędnych kilogramach) coś poplątał i wpadł w panikę.

Odwrócił fotel do pulpitu BPI i wystukał: GIGANDA.

Zaraz, myślał. Zaraz ciebie, panikarza, postawię pod najbliższą ścianą. Żeby ci się służba nie wydawała miodem…

Na ekranie BPI pojawił się napis: INFORMACJI BRAK.

Teraz Maksym przypomniał sobie, że Giganda to nazwa potoczna, a jej odkrywca zarejestrował ją jako Areoju.

BPI odpowiedziało, że owszem, jest taka planeta w systemie gwiazdy EN 01175, ale niestety, nie ma na tej planecie niczego żywego, z wyjątkiem trzech rodzajów mchu.

Dezinformacja to już poważna sprawa. Nikt z Ziemian, łącznie z personelem serwisowym BPI, nie mógł wejść do systemu tak głęboko, żeby zastąpić jedne wiadomości innymi.

Maksym podrapał się w czubek głowy i wywołał dział PROGRESORSTWO.

Progresorstwo pokazało się w całej swej sile i okazałości. Znajdowały się tam — objęte tym najwyższym stopniem miłości i humanizmu — i Arkanar, i Nadzieja, i Saraksz, i Sauła, i nawet Arka z jej jedynym mieszkańcem, ale Gigandy nie było. Nie było planety, na której jedynym zaludnionym kontynencie trwała nie kończąca się wojna. Nie było planety, w którą progresorzy wpakowali masę trudu, środków, w końcu swoich istnień; taka planeta nie istniała, nie istniała, nie istniała…

Maksym odchylił się w fotelu, doliczył do stu, potem ostrożnie, jednym palcem, wystukał: MARSZAŁEK NAGON-GIG.

Osobistość ta dawno już i na trwałe zapisała się w historii sztuki militarnej; przy marszałku blado prezentował się i Dżyngis-chan, i Napoleon, nawet Żuków Georgij Aleksandrowicz ógłby służyć u pana marszałka w najlepszym razie w charterze ordynansa — o tyle Nagon-Gig przewyższał ich w mistrzostwie, wyrachowaniu i okrucieństwie. W ciągu piętnastu t jego marszałkowania drobniutkie, buntownicze Księstwo Ałajskie dziesięciokrotnie powiększyło swoje terytorium kosztem Imperium Karhonu, za każdym razem trwale umacniając rubieżę. Ci z Imperium wynaleźli nawet prymitywną broń strzelecką, ale marszałka zupełnie to nie ruszało. Kazał kuć podwójne kirysy i parł do przodu, wieszając imperialnych dowódców i ułaskawiając co mężniejszych żołnierzy przeciwnika. Marszałek zorganizował wspaniały wywiad, zawsze miał w zapasie prowiant, a ducha bojowego dywizji podtrzymywały słynne orkiestry wojskowe wykonujące marsze, które stały się popularne nawet na Ziemi z powodu najwyższej muzycznej kultury. I gdyby nie ówczesny herzog ałajski, który zazdrosny o wojenną sławę Nagon-Giga, kazał go otruć na kolejnej triumfalnej uczcie, to z Imperium Karhonu zostałoby tylko wspomnienie. Jeśli przeprowadzić jakieś ziemskie analogie, marszałek był kimś między Wallensteinem i Suworowem, przy czym z Aleksandrem Wasiljewiczem łączyła go namiętność do wojskowych aforyzmów, z których wiele przeszło do arsenału progresorów.

Bez względu na całość dokonań na ekranie pojawił się napis: INFORMACJI BRAK.

— To nic — powiedział Maksym i uśmiechnął się z przymusem. — Przeciążył się system, zmęczył się obsługą rozleniwionej ludzkości… Zaraz odpocznie nasz systemik i przestanie udawać głuptaska…

Po kilku minutach takiego gruchania Kammerer drżącymi rękami wywołał dział MARSZAŁKOWIE, ale i tam nie odnalazł upragnionego Nagon-Giga. Przez jakiś czas w otępieniu przeglądał wojenny życiorys Kim Ir Sena, po czym rzucił się do klawiatury i zaczął wystukiwać wszystkie znane mu nazwiska z Gigandy oraz toponimy, hydronimy i całą resztę. BPI na wszystko odpowiadała: INFORMACJI BRAK.

HERZOG AŁAJSKI — Maksym wystukał kolejne hasło.

Zamiast sakrametalnej odmowy na ekranie nagle pojawiła się krwawa dłoń z rozcapierzonymi palcami, wpisana w okrąg, po którym biegł niezgrabny napis: ODEJDŹ, KMIECIU!

Był to rodzinny herb i dewiza herzogów ałajskich.




Rozdział 5


Schron nazywał się obecnie „Lokal sztabowy Związku Walki o Oswobodzenie Ałaju” i dostać się doń nie było łatwiej niż w czasach minionych. Herzog ochrypł, udowadniając, że powinien wręczyć raport samemu panu wicepremierowi, ponieważ on, młodszy lekarz Ugog, ma dla pana wicepremiera dodatkowo ustny komunikat, nie przeznoczony dla innych uszu. Kilka razy brutalnie go zrewidowano, ale tak nieudolnie, że nawet pożałował pozostawienia pistoletu. Potem w końcu ulitowali się, odprowadzili go do komory dezynfekcyjnej i długo polewali tam nie wiadomo dlaczego płynem przeznaczonymi do niszczenia wszy — widocznie był to jedyny środek, który posiadali w nadmiarze.

— Ale do pana starszego majordomusa… pardon, wicepremiera, i tak cię nie wpuszczą — uprzedził kancelista. — On i tak nie sypia po nocach, sczerniał cały…

Herzog pomyślał, że „starszy majordomus” po ałajsku brzmi dość przekonująco, a po rosyjsku wychodzi tautologia.

Wymachując otrzymaną z takim trudem przepustką, herzog kroczył wzdłuż niebywale długiego korytarza pomalowanego na ponury zielony kolor. Wyprzedzali go i pędzili na spotkanie na rowerach liczni kurierzy i gońcy, ale wiadomo było, że żadne doniesienie, żaden rozkaz nie dotrze do miejsca przeznaczenia w terminie. Obok drzwi stali wartownicy, karykaturalnie starając się zachować jakąś postawę przypominającą wojskową.

Spóźniam się, pomyślał pułkownik Gigon, zerknąwszy na wmurowany w ścianę zegar, ale natychmiast zrozumiał, że zegar stanął i pewnie na długo.

Przy najważniejszych dla niego drzwiach stał chudy chłopiec. Paradny mundur starszego pancermistrza z odprutymi naszywkami wisiał na nim jak na wieszaku, a zamiast automatu w poprzek piersi przewieszony miał karabin dziadka

— Jak stoisz?! — ryknął herzog. — Kto tak pełni służbę? Ochraniasz stajnię czy sługę narodu?!

Stajnie herzogów ałajskich ochraniane były znacznie lepiej.

— Przepraszam — powiedział wartownik i spróbował poprą wić postawę. — Przepraszam, panie… eee… — Bezskutecznie próbował określić stopień i stanowisko ogolonego chłopaka w jakimś podejrzanym kitlu.

— Dowódca medycznego oddziału Ugog — podpowiedział her zog, mocno podnosząc sobie stanowisko. — Maszeruj zamel dować: sprawa nie cierpiąca zwłoki. Specjalny raport ludowe go departamentu zdrowia przy podkomitecie totalnych szcze pień…

Pomyślał, że podczas rewolt i przewrotów sprawny jęzoi znaczy o wiele więcej niż najobficiej ostemplowany dokument Chłopiec otworzył drzwi i wszedł, ale niemal natychmiast wypadł z powrotem za sprawą kopa, a w drzwiach pojawił się bardzo ważny i bardzo zadowolony z siebie pan w dobrym ubraniu i o wyraźnie wojskowej postawie. Pan bardzo starał się wyglądać na starszego niż był.

— Co za bydlak odważa się tu… — zaczął i umilkł. Herzog uważnie wpatrzył mu się w twarz i zmartwiał.

— Gag? — szeptem zapytał pan. Herzog skinął głową.

— Przecież cię zabili — nadal szeptem powiedział pan.

— A byłeś na pogrzebie? — Herzog uśmiechnął się ironicznie Poczuł olbrzymią ulgę. Trafił nie na uważnego sługę, lecz na Bojowego Kota, współtowarzysza Gaga; sądząc po belkach, zapewne kaprala.

— Nieźle się urządziłeś, kapralu — powiedział. — Cacy przydział. Pewnie referent?

Kapral-referent wciągnął go do przedpokoju.

— Jak zawołam wartowników… — powiedział niepewnie. — Nie wiesz, że Bojowe Koty są wyjęte spod prawa?

— Zawołaj. Czemu nie wołasz? — rzekł herzog. — Ot, smocze mleko! Czyli ja jestem Bojowym Kotem, a ty Fruwającą Księżniczką?

— Za mnie poręczono — powiedział kapral-referent. — Oczyściłem się przed narodem.

— Ty się oczyściłeś? A kto wieśniaków-dezerterów w Burym Jarze…

— Ciszej! — zasyczał referent. — Milcz, bracie-chwacie. Ja ciebie nie widziałem, ty mnie nie widziałeś…

— O nie — powiedział herzog, kipiąc gniewem Gaga. — To ja jestem czysty. Już nie wiem, który tydzień odkupuję swoją winę przed narodem w służbie sanitarnej. Ludzi ratuję, smocze mleko! A ty tu na zwiększonych przydziałach chcesz przeczekać? O nie, na froncie mieliśmy wszystko po równo, tu też powinno być równo!

— Jednak szkoda, że cię nie zabili — poskarżył się kapral-referent. — Bydlę z ciebie, Gag! Wszyscy chłopcy zginęli i pan starszy mentor Digga zginął — niespodziewanie pociągnął nosem — a ty żyjesz!

— Chyba usiądę — powiedział herzog i rzeczywiście siadł okrakiem na krześle.

— Idź stąd, proszę na wszystkie świętości — zaczął jęczeć kapral-referent. — Mnie zgubisz, matkę zgubisz… Ja tu się ożeniłem, zajęliśmy zacne mieszkanko, przedtem tam mieszkał pan zarządca parku… Idź stąd, znajdę dla ciebie pracę, dobrą pracę, może nawet zrobię cię gorylem…

— Chyba sobie zapalę. — Herzog wyjął z kieszeni kitla skrawek gazety i kapciuch.

— Tylko nie to! — wrzasnął szeptem kapral. — Pan wicepremier sam nie pali i innym nie pozwala, i nie wolno w jego obecności… Ojcowie-smoki! Przecież ty masz gazetę staroreżimową, wiesz, co teraz grozi za jej przechowywanie?

— Uspokój się, bracie-chwacie — rzekł herzog. — Wyobraź sobie, że leżymy w okopie, nad nami robią drugie podejście bombowce szczurojadów. Od razu się uspokoisz…

— Tak? Nawiasem mówiąc, szczurojadów wyzywać też się zabrania. Szczurojady teraz są… no… bratnim narodem Kar-hanu, o!

— Posłuchaj mnie uważnie, durniu — zaczął herzog, ale schował sprzęt do palenia. — Słuchaj uważnie. Mam dla pana wicepremiera informację, i to taką, że jeśli jej nie dostarczę, dam łowę. Ty też dasz głowę, jeśli mnie do niego nie wpuścisz. A jeśli zameldujesz, to obaj możemy dostać nagrodę i duży awans… Więc wybieraj.

— I tak nie wolno bez meldunku — jęknął kapral-referent. — A co ja zamelduję? Ze jakiś sanitariusz przyszedł, cały gównem wysmarowany?

— Powiesz, że przyszedł człowiek i przyniósł meldunek od Waldemara. Zapamiętałeś? Od Waldemara, powiesz, pilna informacja.

— Od Waldemara… — Kapral pokręcił głową. — Co to za słowo: Waldemara? Narkot jakiś nowy?

— Nie twoja sprawa — uciął pułkownik Gigon. — Ruszaj szybciej. Bo zapalę! — zagroził.

Referent zniknął za metalowymi drzwiami. Starszy major-domus zaczął pełnić funkcję

stosunkowo niedawno, z polecenia poprzednika nie mającego w męskiej linii potomków. Mógł widzieć młodego herzoga ałajskiego tylko na portretach, ponieważ młody herzog w tym czasie na całego tworzył swoją legendę jako kursant szkoły Bojowych Kotów. Natomiast Gaga oczywiście pamiętał…

— Panie Andrieju! — Herzog runął na spotkanie wychodzącemu mężczyźnie, wywracając przy tym krzesło. — Panie Andrieju, wielka bieda! — Niby to ze zdenerwowania zaczął mówić po rosyjsku.

Wicepremier w półwojskowym mundurze, wysoki, jasnowłosy i bardzo podobny do ojca, patrzył na niego z nie ukrywanym zdziwieniem, potem wszystko zrozumiał i chwyciwszy za rękaw kitla, wprowadził herzoga do gabinetu.

— Zwariowałeś, Bojowy Kocie? — powiedział. — Jednak ojciec niepotrzebnie się z tobą niańczył. Czy ty nie wiesz, że powinieneś milczeć?

— Wcale nie powinienem milczeć, panie Andrieju — godnie odparował herzog. — Nie podpisywałem żadnego zobowiązania, nawiasem mówiąc. A pan Korniej powiedział, kiedy mnie… eee… odprowadzał: Mów, co chcesz, czy to mało ludzi zwariowało podczas wojny?

— Rzeczywiście zwariować z wami można — potwierdził Andriej Jaszmaa, usiadł przy swoim pięknym biurku i chwycił się za głowę. — O jakiej biedzie mówiłeś? Wszyscy mają jakąś biedę.

— Panie Andrieju — herzog mówił szybko, zachłystując się słowami; to zawsze wygląda przekonująco — melduję: wczoraj z archipelagu przyleciał hydroplan. Niebieskodupcy powstali, wyrżnęli cały personel stacji meteorologicznej. Na tym hydro-planie przywieźli rannych. A wśród nich był pan Waldemar, cały taki, za przeproszeniem, czarny… Zresztą co to ja pana Waldemara nie pamiętam, jak mną po całej sali gimnastycznej ciskał? Nasi mówią, że próbował tubylców utrzymać, więc go… tego. Bardzo było z nim źle, zawieźliśmy go do szpitala, a tam nie chcą przyjąć, mówią, że już sczerniały, kazali spalić, żeby się nie rozniosło… O mało co nie zgarnęli nas razem z nim, aleja przecież wiem, że wasza medycyna martwego na nogi postawi… Zawiozłem go w jedno tajne miejsce, on tam doszedł trochę do siebie, poznał mnie i kazał iść do pana… Ma jakąś informację, problem życia i śmierci, powiada.

— Nic nie rozumiem — zdziwił się wicepremier. — Przecież ma wmontowany nadajnik awaryjny…

— Może i miał coś wmontowanego — powiedział pułkownik Gigon — ale tak go bili… Uczciwie, ręce, nogi jak galareta. Trzymam go na przeciwbólowych, ale jakie tam my mamy przeciwbólowe… Suko sztabowa! — ryknął nagle, udając żołnierską histerię. — Przyjaciel tam zdycha, a ty tu sobie w gabinecie! Czy może tam u was czarnych nie uważają za ludzi, jak u nas niebieskodupców? No to powiedz, a pójdę i dobiję go, bo już nie mogę patrzeć, jak on tam na śmierdzącej słomie…

— Proszę się uspokoić — polecił lodowatym głosem Andriej Jaszmaa. — Zaraz pojedziemy.

Podszedł do ściany, odsunął obraz przedstawiający marszałka Nagon-Giga w chwili podziału zdobyczy wśród kadry. Za obrazem znajdował się sejf. Jaszmaa junior wyjął z sejfu duży czarny sakwojaż, potem pistolet nietutejszej roboty. Pokręcił broń w ręku i odłożył z powrotem do sejfu.

— Proszę wziąć ze sobą chłopców, takich pewniejszych, co to się zarazy nie boją — poradził herzog.

Chłopców pan były majordomus wziął tylko trzech, może naprawdę najodważniejszych. Oczywiście, gdyby chodziło o zwykłego ałajskiego urzędnika, to ten by dla powagi zabrał pluton ochrony, a my, państwo progresorstwo, skromnie, prosto… To i lepiej nawet.

Herzog zdecydowanie odmówił zajęcia miejsca w rządowym Huraganie.

— Pojadę przodem, będę pokazywał drogę, bo tam teraz wszystko poprzegradzane.

Wiedział, że terkot motocykla uprzedzi grupę o zbliżaniu się, kiedy będą o cztery bloki od celu.

Pędzili ostro. Wystraszone patrole odskakiwały pod ściany, policjanci salutowali, złodzieje, porzuciwszy toboły, chowali się w zaułkach. W podwórku willi było cicho, tylko pod ścianą siedział lekko ranny osobnik i próbował z odłamków marmuru poskładać rozbite arcydzieło. Lekko ranny siedział na erkaemie, ale o tym wiedział tylko herzog.

Andriej Jaszmaa wylazł z wozu i dał znak dwóm swoim gnatołomom, żeby wzięli nosze. Gnatołomy protestowały, że to nie ich sprawa, ale herzog dodał złośliwie: „Nie ubędzie wam, posmakujcie naszego medycznego chleba!” Wspaniali są ci Ziemianie, pomyślał, a niby tacy sami ludzie…

W zaimprowizowanym lazarecie śmierdziało, ranni rozłożyli się wzdłuż ścian i przy wejściu, a na środku sali stał piękny obiadowy stół z poharatanymi w świętej złości brzegami. Na stole leżał człowiek ogromnego wzrostu, przykryty ocalałą haftowaną złotem portierą. Głowę i twarz miał

zabandażowane brudnymi jak nieboskie stworzenie bandażami, widać było tylko zupełnie czarny nos, a tak samo czarna, potężna niegdyś ręka, bezsilnie zwisała w dół. Były kapral straży pałacowej stał w medycznym kitlu obok stołu i żeby było bardziej przekonująco, obracał w ręku, dureń, lewatywę.

Andriej Korniejewicz Jaszmaa postawił sakwojaż, rzucił się do rannego na pierś. I natychmiast potężne ręce mocno objęły wicepremiera wolnego Ałaju, zostawiając na jego jasnym trenczu czarne ślady.

Dwa gnatołomy zamarły z noszami w ręku, czując ostrza noży, a trzeci nie chciał zamrzeć…

Lekko i ciężko ranni działali szybko i zgodnie. Panu premierowi zaklejono usta taśmą klejącą, ręce i nogi związano specjalnie przygotowanym sznurem ze skóry żmii wodnej — jego wysokość dobrze znał wybitne umiejętności Ziemian.

— Proszę się nie ciskać, panie Jaszmaa — powiedział herzog ałajski. — Nic szczególnego się nie dzieje. Po prostu nasz wywiad wojskowy wykonuje zaplanowaną jeszcze trzy lata temu operację „Progresor”.




Rozdział 6


Wedle wszystkich prawideł należało uderzyć w dzwony, ogłosić stan wyjątkowy, a może nawet powszechną mobilizację, ponieważ doszło do awarii systemu będącego w istocie rzeczy jednym z filarów Ziemi i Peryferii.

Niczego takiego Maksym Kammerer nie zrobił.

Zamiast tego zjadł obfite śniadanie, na siłę wpychając w siebie każdy kęs, wypił ogromny kufel wielorybiego mleka i wrócił na swoje miejsce pracy.

Mniej więcej miesiąc wcześniej dała o sobie znać kolejna organizacja — Liga Nieingerencji. Przewodniczący Ligi, niejaki Angieł Teofilowicz Kopiec, w formie ultimatum zażądał zlikwidowania instytutu progresorstwa jako instytucji, a zaoszczędzone środki polecił skierować… Maksym zapomniał już, jakie zastosowanie chciał znaleźć dla nich Angieł Teofilowicz Kopiec, smagły brodaty młody człowiek w lustrzanych okularach.

Zobaczmy, postanowił Maksym i zażądał od BPI informacji o Kopcu, Lidze oraz zapisu ich jedynej rozmowy.

INFORMACJI BRAK — chętnie odpowiedział ekran.

Trzeba połączyć się z którymś z ludenów, pomyślał Maksym. Ługowienko, jak pamiętam, obiecał wszelką pomoc w razie zagrożenia…

Ale tak z marszu nie dawało się połączyć z ludenami, chyba że któryś z nich przypadkowo znajdzie się na Ziemi i co jest jeszcze bardziej nieprawdopodobne, zechce pogawędzić z przedstawicielem KOMKON-u 2. Ale ludenowie nie potrzebują żadnej BPI, progresorstwo ich nie interesuje…

Stop. Tojwo Głumow. Tojwo Głumow dwa lata pracował jako progresor akurat na Gigandzie, jeszcze przed wojną. Zajmował dość skromne stanowisko w imperialnym banku Karhonu. Zapobiegł, jeśli pamięć nie zawodzi, napadowi na ten bank, rozłożył całą bandę na podłodze i w takim położeniu utrzymał do przyjazdu policji, za co został mianowany szefem ochrony i otrzymał medal Ofiarnego Bohaterstwa, co dawało prawo do działki ziemi i nieoddawania honorów szarżom poniżej generała brygady…

Na szczycie kariery Tojwo Głumow składa pismo o rezygnacji, nie podając przy tym żadnych istotnych argumentów. Lew Abałkin wcale nie składał podań, porzucił Saraksz samowolnie i nawet chyba przy tym kogoś zabił. Abałkin, jeden z podrzutków, zaczyna szukać detonatora, w wyniku czego ginie od kuli Rudolfa Sikorskiego. Tojwo Głumow zaczyna szukać Wędrowców, w wyniku czego staje się jednym z ludenów…

Maksym wywołał życiorys Tojwo Głumowa. Jak oczekiwał, według najnowszych danych BPI Tojwo Głumow po ukończeniu szkoły progresorów nie pracował na żadnej Gigandzie, ponieważ nie istnieje ona we Wszechświecie. Pracował natomiast nie wiadomo dlaczego jako uczeń zootechnika na fermie Wołga-Jedynoróg i następnie tego bezcennego zootechnika wziął do siebie do pracy niejaki Maksym Kammerer… KOM-KON 2 w tych czasach bardzo potrzebował zootechników z progresorskim wykształceniem…

Dziwna myśl przyszła mu do głowy, ale w dzisiejszej sytuacji żadna myśl nie mogła być szczególnie dziwna.

Tojwo Głumow dowiedział się na Gigandzie o Wędrowcach tego, o czym albo nie chciał, albo się bał mówić. Dowiedział się czegoś określonego, tak określonego i strasznego, że całkowicie uwierzył w ich realne istnienie i tą pewnością zaraził cały KOMKON 2. A potem, przekonawszy się, że jako człowiek jest całkowicie bezsilny, wolał zostać ludenem… Ukryć się pomiędzy ludenami. Uciec do ludenów. Podać się za ludena… A wszystkie nasze tłumaczenia Wielkiego Objawienia są błędne: to po prostu schronienie, emigracja wobec groźby agresji. Uratują się sprawiedliwi. Schronią się w swoim niezrozumiałym świecie na czas, kiedy Wędrowcy będą zwijali nasze niebo jak dywanik… Ale najpierw zwiną BPI. Zresztą w jakimś sensie to jedno i to samo.

Maksym przypomniał sobie jakąś starożytną powieść, w której strasznego zbója skazali na demontaż osobowości. Najpierw w odbiorze bandyty zniknął Księżyc, potem gwiazdy, potem zaczęli ginąć ludzie, domy, przedmioty… Tu będzie to samo, tyle że w przestrzeni informacyjnej.

Połączył się z KOMKON-em 1. Jean-Claude Wołodarski również był bardzo zdenerwowany.

— Nie mogę się połączyć z Gigandą — oznajmił.

— To naturalne — odpowiedział Maksym. — Skoro żadna Gigandą nie istnieje, to i nie może być łączności z nią. Lepiej pomyśl, Jean-Claude, bez paniki, na temat związków Gigandy z Wędrowcami. Przecież wszystkie raporty przechodziły przez ciebie. Przypomnij sobie dobrze. Co to, bez BPI już do niczego się nie nadajemy? Jesteśmy wywiadowcami, Jean-Claude.

— Nie, to my jesteśmy wywiadowcami — uściślił Wołodarski. -Wy jesteście kontrwywiadowcami. Na Gigandzie i dokoła, jeśli dobrze pamiętam, nie zauważono żadnych śladów działalności Wędrowców, oprócz kawałka jantarynu w imperialnym muzeum…

— To już dużo — powiedział Maksym. — Przypominaj sobie, wspominaj. Obawiam się, że mamy teraz do dyspozycji tylko własne mózgi.

— Waldemar Mbonga meldował, że w legendach mieszkańców archipelagu Tiuriu mówi się o pewnych nieokreślonych istotach próbujących dokopać się do Serca świata, za co zostały surowo ukarane przez miejscowe bóstwa…

— Tak — rzekł Maksym. — Książki przecież powinny być, monografie na ten temat… Posłuchaj, Jean-Claude, zbierz wszystkie wiadomości o Gigandzie w prostych, niewymyślnych bibliotekach i na nowo załaduj je do BPI! Nie będziemy przecież siedzieli z założonymi rękami.

— Nie mam czasu szwendać się po bibliotekach — smutno odpowiedział Wołodarski. — Na Gigandzie mam ludzi pozbawionych łączności. Nie wiem, czy ewakuować ich wszystkich?

— Nie rób niczego w pośpiechu — zaznaczył Maksym. — Bywało, że wywiadowcy latami siedzieli bez łączności we wrogich państwach. Wytrzymają i twoi progresorzy, przysięgali… Zresztą co ma do tego Giganda?

— A co mają do tego Wędrowcy? — zapytał Wołodarski. — Może na Ziemi urodził się drugi Bromberg, zakręcił się na progresorstwie i zaczął świnić…

— Wyobrażasz sobie Bromberga świniącego w BPI? — zainteresował się Kammerer.

— Tak, urodził się Bromberg — rzekł Jean-Claude. — I zakręcił się Bromberg. Ale nie na progresorstwie się zakręcił, lecz na Wędrowcach. Maksym Bromberg.

— Dzięki, oczywiście — powiedział Maksym. — Sądzę, że znasz niejakiego Angieła Kopca?

— Jeszcze jak — potwierdził Wołodarski. — Łysinę mi wyżarł ten Angieł, diabli by go wzięli. Wielki znawca gigandzkiej historii. Chce zostać obrońcą tej historii, tylko żeby ta historia była całkowicie nietykalna.

— Więc wyobraź sobie, że w BPI nie ma żadnego Angieła Kopca — poinformował go Maksym. — Łysinę wyżarł ci informacyjny fantom Wędrowców. A my znowu, jak zwykle, wszystko przegapiliśmy.

— Przestań, naprawdę — powiedział Jean-Claude. — Powinno się was leczyć, cały KOMKON, a jeszcze lepiej wysłać na Pandorę, żebyście gołymi rękami łapali tych… no, co mają jadowite ogony… i zęby… Ani wy spokojnie nie śpicie, ani innym nie dajecie. Kiedyś tacy jak wy szukali pod łóżkami żydo-masonów. Chłopcy już na całego po BPI łażą, szukają przyczyny i znajdą ją, nie ucieknie. Sam Morichira łazi, odłożył umieranie. Aleś wymyślił: informacyjny fantom! Ze sto razy łapaliście Wędrowców i sto razy zostawał wam w ręku psi ogon. Masaraksz, smocze mleko! Ja ciebie tylko zapytałem, czy to nie wasza robota z Gigandą. Wyjaśniłem, że nie wasza. I nie zawracaj mi głowy Wędrowcami. Znowu się skompromitujecie.

— Kto u ciebie jest odpowiedzialny za Gigandę?

— Kto? Wiadomo, Korniej. I póki Korniej za nią odpowiada, jestem spokojny. Solidny facet, kromaniończyk. Do tego syn tam u niego pracuje…

— Gdzie jest teraz Korniej?

— Rano sprawdzałem. Sekretarz mówi, że poleciał na Gigandę. Tam na całego zachodzą społeczne przekształcenia.

— Znam ja te wasze przekształcenia — rzekł Maksym. — Sam przekształcałem. Ludzi wybiłem, że strach pomyśleć… Dobra, siedź u siebie, ja jeszcze sprawdzę kilka wersji.

— Sprawdzaj — przyzwolił Wołodarski i rozłączył się.

Maksym kilka minut gapił się na wyłączony ekran i wyobrażał sobie, co to będzie, jeśli ten ekran już nigdy więcej nie ożyje.

— Będziemy chodzili do siebie w gości — powiedział głośno i wystukał numer Asi Głumowej.




Rozdział 7


Przewodniczący Wojenno-Rewolucyjnej Rady Wolnej Ałajskiej Republiki, były zastępca ministra obrony, były generał brygady Gnor Gin był zadowolony. Więcej — był szczęśliwy.

Epidemię udało się opanować nieoczekiwanie szybko.

Okazało się, że wyśmienici ałajscy mikrobiolodzy z lekarzem wojskowym drugiej kategorii Maggą na czele, nie bacząc na żebrackie subsydia, nie siedzieli z założonymi rękami, lecz opracowali bardzo skuteczną szczepionkę, która ratowała osobników niemal w ostatnim stadium choroby.

Nie dość na tym; na przekór panującemu bałaganowi i ruinom udało się zachować medyczny personel i znaczną część medycznego parku sanitarnych furgonów. Furgony te, oznaczone tradycyjnie symbolem ptaka Bu, którego jaja według legendy dawały człowiekowi drugie życie, ganiały teraz po całej republice, nie pomijając najbardziej zapyziałych jej zakątków i dzieląc życiodajną ciecz za pomocą jednorazowych strzykawek, których produkcję również cudem udało się uruchomić.

Naród ałajski, wybaczywszy w swojej wielkoduszności poprzednie krzywdy, chętnie podzielił się i szczepionką, i strzykawkami z bratnim narodem byłego Imperium, dziś Karhońskiej Demokracji. Za tę pomoc Gnor Gin bez jednego strzału wytargował u świeżo upieczonego sąsiedniego rządu nie tylko sporne ujście Arichady, ale i niektóre inne strategicznie ważne terytoria, na które herzogowie ałajscy nawet nie zamierzali nalegać.

Sanitarne furgony jeździły po dzielnicach biedoty, po biurach, po ocalałych przedsiębiorstwach, gdzie witano ich jak najbliższych, i dzielni sanitariusze, których los ustrzegł od niesławnej śmierci w obronie cudzych interesów, szybko i sprawnie robili zastrzyki.

Meldowano co prawda, że u pewnej (co prawda nikczemnie małej) liczby osób szczepionka wywołuje swoistą alergiczną reakcję, w wyniku której zaszczepiony zasypia naprawdę twardym snem na dwie doby Wszyscy śpiący natychmiast są dostarczani do odpowiedniego centrum medycznego, gdzie udziela się im niezbędnej pomocy.

Adiutant przy jakiejś okazji zauważył, że wśród śpiących znalazło się wielu aktywistów nowego reżimu, niezastąpionych specjalistów i w ogóle potrzebnych i niezwykłych ludzi.

— Zbyt dużo pracowali w ostatnim czasie — powiedział premier nowego rządu. — A każda szczepionka, jak wiadomo, osłabia organizm. Nasza władza troszczy się o nich, bracie-adiutancie. Niech odpoczną. Zasłużyli na to.

Gnor Gin był kiepskim żołnierzem i kiepskim sztabowcem, ale za to bez problemu dochrapywał się funkcji, od samego dołu począwszy, specjalizując się w organizowaniu wojennych parad i pokazowych ćwiczeń. Ponieważ w czasie wojny tych pożytecznych działań nie organizowano, pętał się po ministerstwie, wyszukując usterek w mundurach i strasznie drażniąc herzoga. W końcu cierpliwość Jego Ałajskiej Wysokości pękła i polecił on wysłać pana generała na pierwszą linię, ale akurat zaczęły się ludowe niepokoje, okrutnym szturmem zajęto pałac i decyzją powstańców (żadnego z przywódców generał w życiu na oczy nie widział) kierowanie rządem postanowiono powierzyć staremu żołnierzowi, wiernemu synowi ludu, Gnorowi Ginowi, który nie splamił swego imienia wysłaniem na rzeź kwiatu ałajskiego narodu.

To była szczera prawda. Gnorowi Ginowi nie powierzano nawet poboru rezerwy. Herzog również trzymał go w ministerstwie w charakterze syna narodu.

— A co tam z bratem-wicepremierem?

— Szukają, bracie-premierze. Sami wiecie, w jakim stanie mamy bezpiekę — przypomniał adiutant. Według wszelkich reguł powinien być nie tu, lecz na obszarach odbudowywanych, ale generał już się do niego przyzwyczaił, a przyzwyczajenia generała stawały się teraz prawem.

Gnor Gin wiedział, w jakim stanie jest bezpieka. Jajognioty, gdy tylko zaczął się szturm pałacu, nie usiłowały bronić Jego Ałajskiej Wysokości z powodu braku czasu, ponieważ zabrały się do zaciekłego palenia swoich archiwów. Archiwa były przygotowane do spalenia już wcześniej — szczerze mówiąc, były do tego gotowe przez cały czas. I wszyscy byli zadowoleni!

— Bez archiwum nie da się pracować — oznajmił po głębokim namyśle generał, pomyślał chwilę i dodał: — A z archiwami nie da się żyć.

Myśl była głęboka, w duchu marszałka Nagon-Giga.

— Referent na przesłuchaniu powiedział, że brata-wicepremiera wyciągnięto podstępem. Niejaki Gag, były kursant szkoły Bojowych Kotów…

— Gag, Gag… — Premier nachmurzył się. — Pamiętam, szukaliśmy już niejakiego Gaga. A co słychać o młodym herzogu? Dopóki żyje, krwawe podziemie ma sztandar.

— Znajdziemy, bracie-premierze — powiedział adiutant. — Nie ma w republice takiego domu, w którym ten pokurcz kata znajdzie schronienie. Każdy uczciwy Ałajczyk…

— To nie wiec — przerwał mu Gnor Gin. — Potrzebuję jego głowy, by stuknąć nią o to biurko! I postukał knykciami o blat biurka.

— Rozstrzelać referenta? — zapragnął się dowiedzieć adiutant.

— Według konieczności — mgliście odpowiedział premier.

— Czas, bracie-premierze — przypomniał adiutant.

Gnor Gin odszedł do lustra. Nowy mundur, uszyty według jego projektu, leżał jak marzenie. Poprawił podanym usłużnie grzebieniem siwe skronie. Wyglądam nie gorzej niż nieboszczyk herzog, bez obawy, tylko tej cholernej pogardy w oczach nie ma, a jest zmęczenie i poważna państwowa troska…

Różnie poubierani wartownicy na korytarzu salutowali po staremu, ponieważ nowego rytuału jeszcze nie wypracowano, a honory przełożonym oddawać należy. Ach, przecież w inten-denturze powinno być strasznie dużo nowych mundurów, o ile oczywiście nie przepłynęły na czarny rynek…

Plac przed Ludowym Zgromadzeniem był nabity ludźmi. Z powodu odświętnego dnia ludzie powkładali najlepsze ubrania, ale i tak wyglądali blado i ubogo. W tłumie wyróżniali się kolorami twarzy zdrowi niemłodzi mężczyźni — na pewno wieśniacy w wieku niepoborowym.

— Pozjeżdżali się ze wszystkich stron, wasza… bracie-premierze — wyjaśnił adiutant. — Jakby w mieście konfitury lały się strumieniami.

Liczni sanitariusze, manewrując kolbami, oczyszczali drogę do teatru.

— Dlaczego sanitariusze mają automaty? Z bronią wyglądają głupio — mruknął z niezadowoleniem premier.

— Coraz częściej napadają na furgony lekarskie — wyjaśnił adiutant. — Jakieś bydlaki wycwaniły się, żeby handlować szczepionką, więc doktor Magga zażądał. A poza tym sanitariusze są zdyscyplinowani, nie to co…

Nie dokończył, ponieważ musiał wyskoczyć do przodu i otworzyć drzwi przed szefostwem.

Wejście do byłego Imperialnego Teatru, obecnie Ludowego Zgromadzenia, było wysłane dywanami, na dywanach walała się różna broń — wchodzący byli dokładnie przeszukiwani, a przecież bez gnata chodziły po stolicy tylko małe dzieci. Rewidowali ludzie w marynarskich mundurach.

— Załoga zbuntowanego krążownika Alajskie Zorze, bracie-premierze. Pierwsi wdarli się do ostoi tyrana.

Premier miłościwie kiwnął głową i poszedł dalej. Imperialny Teatr był niegdyś piękny, stary i piękny, wspaniały właśnie z powodu swojego wieku. Kiedy po zwycięskim powstaniu zrodziło się Księstwo Alajskie, tyrani i despoci mieli na tyle rozumu, że niczego tu nie ruszali i nie przebudowywali, tylko dawali pieniądze na restaurację. Kiedyś do tego wejścia podjeżdżały karety zaprzężone w szóstki zaggutskich iłganów, potem sapały pierwsze parowce, potem… Dużo różnych rzeczy było potem. Tu grywał wielki Linagg, tu błyszczała upajająca Baruchcha, tu wychodził się kłaniać wybitny komediopisarz Nigga, potem zdemaskowany jako imperialny szpieg… Według tradycji do każdej premiery tkano gobelin przedstawiający scenę ze spektaklu, tak więc na ścianach nie było wolnego miejsca, a wzdłuż ścian stały bezcenne wazy starej dynastii Tuk, a w wazach codziennie zmieniano kwiaty przywożone przez umyślnych aż z archipelagu…

Dziś gobeliny były częściowo podarte i rozkradzione, częściowo sprofanowane, przerobiono je też na onuce i pieluchy, a z bezcennych waz, tych, których się nie udało albo nie zdążyło rozbić, dolatywał niezbyt subtelny aromat.

— Wczoraj niby czyszczono… — powiedział pobladły nagle adiutant. — Kiedy zdążyli?

— Nie martw się, bracie-adiutancie — odparł premier. — To tylko oznaka nieskończonej ludowej pogardy dla dziwactw arystokratów.

Adiutant westchnął i poprowadził go na scenę, wsuwając do generalskiej dłoni zwinięty w rurkę tekst przemówienia. Przemówienie napisał wybitny pisarz Lagga, całym sercem popierający nową władzę. Premier przejrzał wcześniej tekst, wykreślił z niego słowo „nieprzewidywalnych”, z powodu jego całkowitej dla każdego żołnierza niewymawialności, a resztę zaakceptował.

Z obawą zerknął na salę. Była wypełniona ludźmi. Żołnierze, marynarze, jajognioty, lumpy z miejskich przedmieść, robotnicy w tradycyjnych niebieskich czapkach z daszkiem, wieśniacy, poza tym nie wiadomo kto i nawet tubylcy z archipelagu w swoich pasiastych spódniczkach z wysokimi fryzurami utrwalonymi krwią wrogów.

A w loży herzoga zamarli prawdziwi gospodarze kraju, członkowie egzekutywy Związku Walki Czegoś z Czymś, i ich właśnie premier bał się najbardziej.

„Synowie wolnego Ałaju!” — powtarzał w duchu początek przemówienia. — „W trudnej godzinie próby, kiedy zęby Gugu, krwawego smoka kontrrewolucji, gotowe są…”

— Już czas! — Adiutant popchnął go dość bezceremonialnie.

Na scenie, którą do niedawna zapełniały tylko wspaniałe dekoracje, pośpiesznie ustawiono trybunę, wciągnięto nową ałajską flagę — pomarańczowo-zielono-niebieską.

Gnor Gin podszedł do trybuny, pouszając wargami, i zamarł.

Wewnątrz trybuny, jak kochanek w szafie, siedział człowiek o bardzo znajomej twarzy i podrzucał na dłoni granat.




Rozdział 8


— Tak — powiedziała Asia Głumowa. Od chwili, gdy jej mąż stał się ludenem, niemal nie opuszczała wielopokojowej wieży, czekała. — Tak. Pojawił się raz.

„Do ciebie będę przylatywał, gościem twym będę aż do zorzy…” — przypomniały się Maksymowi stare wiersze. Cholerne demony, wolne syny eteru…

Zdrajcy, pomyślał i niemal powiedział to na głos.

— Co u nich nowego?

— U nich nie da się odróżnić nowego od starego — wyjaśniła Asia. — Pomieszały im się czasy. Pozostało mu tylko jedno ludzkie uczucie, smutek. Słuchał muzyki i milczał. Bacha i Spencera.

— Asiu — powiedział Maksym. — Rozumiem, że to dla pani bardzo bolesne, ale proszę jednak mi pomóc. Proszę pomóc nam wszystkim.

— Postaram się — odpowiedziała obojętnie.

— To dotyczy czasów jego progresorstwa. Kiedy Tojwo wrócił z Gigandy, nie opowiadał o niczym? Może coś zdradził przypadkowo… O Wędrowcach?

— Mówił tylko o Wędrowcach — odpowiedziała i wzruszyła szczupłymi ramionami. — Potem… Wydaje mi się, że miał tam kobietę. Nie wiem tego, po prostu to czuję. I chyba bardzo się martwił o tę kobietę. Ona się czegoś domyśliła i dlatego stamtąd odfrunął. Ale to tylko moje babskie przypuszczenia, wróżenie z cieniów. Najważniejsze, mówił, że uciekłem w odpowiednim czasie. Nie wiem, co tam za ślicznotka… Boże, niechby miał po dziesięć bab na każdej planecie niż tak…

— Proszę mi wybaczyć, Asiu — rzekł Kammerer. — Zawsze pakuję się do ludzi w nieodpowiednim czasie.

— Nie, zawsze jestem rada pana widzieć, Maksymie. I Gorbowskiego. Po rozmowie z nim zawsze jestem spokojniejsza… na krótko.

— Dziękuję, Asiu — powiedział Kammerer. — Gdyby co, zawsze jestem do pani usług.

Niczego nowego Maksym się nie dowiedział. Kobieta na Gigandzie. Co może wiedzieć prosta karhońska kobieta o Wędrowcach? Czy może nie była to prosta kobieta?

Gorbowski, przypomniał sobie. Nie masz wistu — wal spod kciuka…

Ku zdziwieniu Maksyma starego nie było w stałym miejscu, w Domu Leonida. Odnalazł się, za pomocą jego robota-sekretarza, aż w mieście Antonów, gdzie w zasadzie nie miał nic do roboty, a i lekarze z dużym niezadowoleniem komentowali informacje o tym, że człowiek w tak zaawansowanym wieku nadal korzysta z kabin Zero-T.

Leonid Andriejewicz siedział na ławce w parku, oklejony dzieciakami w wieku do lat pięciu i snuł im jakąś niesamowicie ciekawą opowieść, na pewno ciekawszą od problemów Maksyma.

— Namyśliłeś się w końcu — burknął Gorbowski. — To koniec, diablęta, jesteście wolni, ciąg dalszy kiedyś nastąpi…

Diablęta smętnym stadem pognały wzdłuż alei.

— Leonidzie Andriejewiczu — zaczął Maksym. — Znowu nie możemy chwalić Boga…

— Wiem — powiedział Gorbowski. — Z dużą przyjemnością wysłucham pańskiej koncepcji, Maksymie. Po prostu z ogrooomną rozkoszą wysłucham, albowiem znam ją z góry i już ciskam pod nogi jak herzog Adolf boskich idoli…

Z wielu powodów nie wolno było obrażać się na Gorbowskiego. Po pierwsze, bez sensu; po drugie… też bez sensu.

— Leonidzie Andriejewiczu — rzekł Maksym, wzdrygnąwszy się. — Czy pan ma prywatny wywiad?

— W moim wieku, Wielki Maku, żaden wywiad już nie jest potrzebny. Tak samo jak i czytanie myśli na odległość. Słucham koncepcji.

Kammerer nie miał żadnej szczególnej koncepcji, ale nie wypadało milczeć.

— Sądzę — zaczął — że siły umownie nazywane Wędrowcami proponują, byśmy zwinęli całą działalność progresorską. Zaryzykuję przypuszczenie, że w zamian zaniechają wszelkiej działalności u nas. W przeciwnym razie grozi nam zniszczenie całej informacyjnej sieci Ziemi i być może Peryferii. Nawet nie może, lecz na pewno.

Gorbowski z zadowoleniem kiwał głową. Maksym wytrwale kontynuował:

— KOMKON 2 proponuje radykalnie ograniczyć dostęp osób prywatnych do BPI, wziąć pod kontrolę całą informację dotyczącą progresorstwa i powoli przygotowywać całkowitą ewakuację z Gigandy.

— Dlaczego tylko z Gigandy? — Gorbowski uniósł brwi. -Szczególnie że, jak pamiętam, kochany Korniej Janowicz informował o dużych sukcesach.

— Nie mamy już łączności z Gigandą i nie wiemy, co się tam dzieje. Być może Wędrowcy objawili się tam otwarcie, być może Wędrowcy przekształcili planetę w czarną dziurę. Wszystko jest możliwe.

— Wie pan co, Maksymie — powiedział Gorbowski. — Jest pan znakomitym zwiadowcą, konspiratorem i takie tam. Ale czasem nie potrafi pan zestawić dwóch bijących w oczy faktów, żeby wysnuć jakiś mniej lub bardziej sensowny wniosek.

— To znaczy? — Kammerer nadal się nie obrażał.

— Już miesiąc temu przemknął przez serwis skromny komunikat, że w laboratorium polimerów Janet Królikowskiej pod Capetown udało się stworzyć substancję, która właściwościami nie różni się od naszego ukochanego jantarynu.

— A-ale… — zaczął Maksym.

— Ale w łeb się walę — cierpliwie odparował Gorbowski. -A kto pańskim zdaniem wynalazł jantaryn?

— Oczywiście Wędrowcy.

— Mądrala. Skoro Wędrowcy wynaleźli jantaryn, to… No, Maksymie, wytęż łeb! Chwilę temu opowiadałem tę historię dzieciakom, a one o wiele szybciej zrozumiały.

— Chce pan powiedzieć…

— Właśnie! Tylko nie ja to powinienem mówić, lecz ktoś z KOMKON-u 2, po czym powinno się raz na zawsze zamknąć temat Wędrowców. Tak, mój drogi, i ludenowie to my, i Wędrowcy też my, i obawiam się, że ci chłopcy na Arce to też my, tylko niedopuszczalnie mądrzejsi. Cała historia z Wędrowcami jest już opisana w literaturze, tyle że dla dzieci. Jedyna różnica to to, że tam nazywa się „poszukiwanie Słoniopotama”. Biedne misie, biedne prosiaczki: dreptaliśmy po własnych śladach. To, że jeszcześmy tych śladów nie zostawili, o niczym nie świadczy…

— Leonidzie Andriejewiczu — powiedział Kammerer. — Przecież dzisiejszy stan nauki nie pozwala poważnie mówić o cykliczności czasu…

— Nie pozwala, zgadzam się. Ale jesteśmy zmuszeni to przyjąć, póki nie wysunie pan lepszej hipotezy. Przy okazji, przez tysiąclecia ludzie wierzyli, że czas jest cykliczny; i nic, nie składali rąk, piramidy stoją do dziś…

To był cały on, Gorbowski Leonid Andriejewicz, słynny pilot, tropiciel i mędrzec. Według tradycji za symbol enigma-tyczności uważano słynnego cyborga Kamila, ale i Kamila Gorbowski potrafił zapędzić w kozi róg.

— Wtedy i cała historia z „podrzutkami” wygląda inaczej — ciągnął Gorbowski. — Mądrzy potomkowie wysłali do głupich przodków paczuszkę, oczywiście z zamiarem powstrzymania przodków od popełnienia jakiegoś kolejnego głupstwa. Sprawa się nie udała właśnie z powodu naszej głupoty i tchórzostwa. Bóg jest sprytny, ale nie ma złych zamiarów. I nawet za wiele tysięcy lat żadnemu superczłowiekowi nie przyjdzie do głowy, aby wysłać do swojego praszczura piekielną maszynkę. Mam nadzieję, że wie pan, co to jest piekielna maszynka?

— Wiem — przyznał Maksym. — W podziemiu na Sarakszu robiliśmy całkiem niezłe.

— Być może ta paczuszka — rzekł Gorbowski — przeznaczona była do przerwania czasowego cyklu. Rudolfowi zabrakło odporności. Rudolfowi zabrakło dobroci.

— Rudolfowi zabrakło informacji — powiedział Maksym. — A tak w ogóle, to ja jestem wszystkiemu winien. Przecież mogłem zatrzymać Abałkina, przegapiłem…

— Właśnie, wtedy zaczęli się pojawiać ludenowie — przypomniał Gorbowski. — Jako jeszcze jedna próba wyjścia poza cykl.

— Kochany Leonidzie Andriejewiczu — odparł Maksym. — Wszystko to jest bardzo ciekawe i godne dyskusji. Ale ja nie jestem filozofem, jestem zwykłym operem. Nie sądzone mi analizować tajemnice Wszechświata, ja mam reagować na wyraźne niebezpieczeństwo. A czuję, że nasi ludzie na Gigandzie są w niebezpieczeństwie. Więcej, w niebezpieczeństwie jest cała ludzkość, skoro zaczęły się kłopoty z BPI.

— Dobrze — nieoczekiwanie zgodził się Gorbowski. — Pogadajmy o Gigandzie. Kiedy łączył się pan z BPI, nic pana nie zdziwiło?

— Wszystko wydało mi się dziwne. — Maksym wzruszył ramionami. — Gigandy nie ma, nic nie ma… A do tego jeszcze herb herzoga ałajskiego nie wiadomo dlaczego przyczepiono…

— Właśnie, właśnie — powiedział Gorbowski, wstając. — „Informacji brak” to od maszyny. A herb Jego Ałajskiej Wysokości z obraźliwą dewizą to, jak powiadał pewien sensowny wariat, „ludzkie, arcyludzkie”. Dlaczego, według pana, bawię dzieci w mieście Antonów, porzuciwszy swój przybytek żalu i łoże boleści?

— Dlaczego? — tępo powtórzył Kammerer.

— Dlatego — powiedział Gorbowski, a jego szczupła ciemna twarz rozjaśniła się — że zamierzam odwiedzić Dom Kornieja.

I proszę pana, żeby pan, o najoperatywniejszy mój, towarzyszył mi, staremu, żebym jako staruch nie dostał w łeb. Czy po łbie, co w gruncie rzeczy na jedno wychodzi.




Rozdział 9


Dom Kornieja w żaden sposób nie był podobny do Domu Leonida, zresztą nie był to dom, lecz cały kompleks budynków i pomieszczeń, w których znajdowały się sale sportowe, arsenał, lazaret, centrum informacyjne, nie mówiąc już o słynnym Korniejowym muzeum, w którym nie byłem, ale o którym słyszałem.

Nie mogłem prowadzić fliera, byłem za bardzo rozkojarzony. Leonid Andriejewicz, pomrukując coś jak „ech, ci młodzi!”, wypchnął mnie z fotela pilota i dał po staremu tak ostro, że zacząłem się obawiać o jego życie. O swoje też. Dołem, a czasami z boków, płynęły złote pszeniczne pola.

Natomiast na podejściu do Domu Kornieja wielki pilot wyłączył i tak niemal bezgłośny silnik i poszybował wcale nie na lądowisko, lecz niemal pół kilometra od domu, prawie w krzaki.

— Potrafi pan pełzać, Maksymie? — zapytał. — Bardzo bym nie chciał niepokoić mieszkańców.

— Potrafię pełzać — zameldowałem. — Ale panu nie zalecam. A co się tyczy mieszkańców domu, to wszyscy, o ile wiem, pognali na pokład, na czele z gospodarzem.

I właśnie sobie przypomniałem, że Korniej Janowicz Jaszmaa jest jednym z „podrzutków”, symbol „elbrus”, jeśli się nie mylę. Nie, nie mylę się. Oto i jeszcze jeden przypadek…

— Nie sądzę, by nas oczekiwał — powiedział Gorbowski. — Ale na pewno się asekuruje. Niech pan sobie wyobrazi, Maksymie, że musi pan przedostać się do sztabu chontyjskiego, powiedzmy, wywiadu, nie zaalarmowawszy i nie uszkodziwszy wartowników, tym bardziej że żywych wartowników nie ma. Drzwi, powiedzmy, są zamknięte na hasło. Wszystkie drzwi. Oto plan domu. — Podał mi tabliczkę. — Pańskie ruchy?

Dom, powtarzam, był mi nie znany, ale wszystkie bloki są standardowe; Korniej Jaszmaa nie lubił przesady. Jakiś czas badałem schemat, potem oddałem go Gorbowskiemu.

— Na razie widzę jedną drogę — powiedziałem. — Załóżmy, że wszystkie drzwi są rzeczywiście zablokowane. Na podwórku od strony ślepej ściany jest pokrywa; system cyrkulacji basenu. Niestety, nie jest to basen w sali gimnastycznej, lecz w muzeum. Nie wie pan przypadkiem, kim Jaszmaa zasiedlił basen, Leonidzie Andriejewiczu?

— Przypadkiem wiem — rzekł Leonid Andriejewicz. — Znajduje się tam ichtiomammal. Tego ichtiomammala obiecał mu nieboszczyk Paul Gniedych. Mam wielką nadzieję, że to biedne zwierzę przeżyje i mnie z panem. Proszę mu nie zrobić krzywdy, Maks, bardzo proszę.

— Żeby on mnie nie skrzywdził — burknąłem. Ichtiomammal, jak świadczy nazwa, jest rybopodobnym ssakiem z planety Jajła o wymiarach sporej orki, ma gęstą futrzaną okrywę i mnóstwo zębów. Najprzyjemniejsze w tej istocie jest to, że nigdy nie śpi, lecz przez cały czas krąży wzdłuż ścian swojego więzienia. A jeśli Korniej Janowicz zapomniał ją nakarmić przed odlotem…

— Rozkaz, szefie — powiedziałem. — Wielcem rad, szefie. Proszę nie skąpić datków dla licznych wdów i sierot po mnie… Przypuśćmy, że wyjdę z basenu cało. Z rękami, z nogami. Co dalej?

— Dalej? — Leonid Andriejewicz zamyślił się. — Dalej, gołąbeczku, zupełnie bezszelestnie, zupełnie jak w tym chontyjskim lokalu, przenika pan do gabinetu gospodarza. Tam przy pulpicie powinien siedzieć człowiek. Z nim proszę postępować jeszcze delikatniej niż z ichtiomammalem…

— Na rany Chrystusa, Leonidzie Andriejewiczu! — żachnąłem się. — Nie boję się płynąć i utonąć. Ale co ja mogę zrobić ichtiomammalowi? On ma gardziel szerszą niż pochłaniacz energii. Połknie mnie jak ziarnko słonecznika… A ten człowiek to kto?

— Masz ci los — zdziwił się Leonid Andriejewicz. — Stary staruch wie, a młody oper się nie domyśla. Przecież u Korniej a Janowicza mieszkali dwaj aborygeni z Gigandy. Jeden się zbuntował, zażądał odesłania do domu, a drugi był mądrym chłopcem, wielce uczonym. Został w tym domu, żeby nauki pobierać. Zapamiętaj tylko, że ten chłopczyk może okazać się nie takim prostym chłopczykiem, lecz operem jak ty, tak więc nie rozluźniaj się.

— Czy to znaczy, że KOMKON 1 prowadzi swoją grę?

— Tam się dowiesz, kto prowadzi grę. Ale uważaj, żeby wszyscy zostali żywi. Sam mówiłeś, że zagrożenie dla ludzkości… No, maszeruj, gołąbeczku, a ja tu sobie polezę na trawce…

No i masz tego Leonida Andriejewicza, myślałem, zdejmując ubranie. Nie forsuj się, nie zamęcz zwierza, zadanie wykonaj. Z drugiej strony — nie za bardzo się zasiedziałem po gabinetach? Ale choćbyś był mistrzem, nie będziesz zręczniejszy od ichtiomammala… Co on, na śmierć mnie posyła? Nigdy w wodzie na nikogo nie polowałem, chociaż jakie tu, do czarta polowanie… Massaraksz, czy on zwariował?

Do budynku jakoś dotarłem. Trawa był wysoka. Pokrywa co prawda zaopatrzona została w kod, ale kod był standardowy. Jakiś czas sterczałem nad tą czarną wodą, czekając, aż strumień zmieni kierunek, i zanurkowałem. Poniosło mnie do przodu i musiałem jakoś przyhamowywać, żeby mnie nie wyrzuciło prosto na środek basenu. W końcu z przodu zamajaczyła jasna plama. Żadnego ichtiomammala nie widziałem, ale i widzieć nie mogłem, ponieważ włoski na tym zwierzu, o ile pamiętam, mają odpowiedni współczynnik załamania, co bardzo pomaga ichtiomammalowi w walce o przetrwanie.

Przy wylocie rury najeżyłem się jak bajkowy bohater, którego Baba Jaga wpychała do pieca. Teraz należało doczekać się zmiany kierunku strumienia, bo właśnie w tym momencie miałem szansę wyskoczyć. Massaraksz, przecież nie wiem, jaka jest odległość do krawędzi basenu! To ci Gorbowski, to ci dobroczyńca… Korniej też nie lepszy, nie wystarczyłby mu wypchany…

W końcu woda przestała na chwilę płynąć, w myślach wykonałem arkanaski gest odpędzający zło, odepchnąłem się z całej siły i popędziłem do góry. Natychmiast potężna siła ścisnęła moje żebra i powlokła, powlokła…

Ichtiomammal był przewidujący, skoczył za mną, ale zabrakło mu z pół metra; rozczarowany kłapnął zębami i zaczął rysować kółka w basenie. A ja wisiałem w powietrzu pochwycony manipulatorami trzymetrowego domowego robota. Manipulatory niespiesznie wciągały się, jednocześnie opuszczając mnie na podłogę.

— Szeregowy Dramba — niezbyt głośno przedstawił się robot. — Wykonuję polecenie człowieka Leonida, ratując człowieka Maksyma.

Och, Leonidzie Andriejewiczu, aleś mnie zrobił w jajo, pomyślałem. Wszystko obmyślone super — połączył się z robotem i odpowiednio mnie ustawił. Teraz pójdę wszystkich i łapać…

— Ciszej, szeregowy Dramba — przerwałem. — Kto z ludzi jest w domu?

— W domu jest żywy człowiek Dang jeden — odparł robot. -Serwomechanizmy w domu…

— Nie pytałem o serwomechanizmy — powiedziałem. — Gdzie jest człowiek Dang i co robi?

— Człowiek Dang siedzi przy pulpicie w gabinecie człowieka Kornieja — odparł robot. — Ma wszystkie dostępy…

— Posłuchaj — oświadczyłem. — Człowiek Dang jest chory i może sobie zaszkodzić. Trzeba wejść do gabinetu, chwycić człowieka Danga jak mnie przed chwilą podczas wyjmowania z basenu i przez chwilę potrzymać w powietrzu aż do zmiany polecenia.

Szeregowy Dramba poturlał się po korytarzu, a ja za nim, zostawiając mokre ślady. Zacząłem marznąć. Jakoś głupio aresztować człowieka na golasa. To znaczy — jeśli on jest goły, to bardzo nawet wygodnie, ale odwrotnie…

…Kiedy robot wturlał się do gabinetu, człowiek siedzący przy pulpicie nawet się nie odwrócił. Po ekranie płynęły różne znaczki, zazwyczaj dla mnie niezrozumiałe. Kiedy Dramba chwycił go i odwrócił do mnie, zobaczyłem, że człowiek jest młody, dość szczupły i posiada osobliwie nicujące spojrzenie.

Chciałem powiedzieć coś ładnego, książkowego, w stylu: „Trzeba umieć przegrywać, pułkowniku Schmultke!” Na Sarakszu w młodości lubiłem błysnąć czymś takim, ale teraz przede mną był jakiś inny wróg. Niebezpieczniejszy od całego wywiadu Imperium Wyspiarskiego, od załogi Białej Submariny. Niebezpieczniejszy niż Rudolf Sikorski, kiedy jeszcze znałem go pod ksywą Wędrowiec. Niebezpieczny z tego powodu, że potrafił postawić się całej planecie, o wiele silniejszej i potężniejszej niż jego…

— No i co? — Uśmiechnąłem się. — „Odejdź, kmieciu!”, nie? Zaraz poruszy palcami i zniknie. Ale nie zniknął, lecz powiedział spokojnie:

— Wirus aktywowany, panie Kammerer. Wasi specjaliści już od dawna nie stykali się z czymś podobnym. A zatrzymać wirus mogę tylko ja. Dlatego to ja będę dyktował warunki rozmów. Zgoda?

— Zaraz przyjdzie tu pewien człowiek — zacząłem.

— Już tu jestem — rzucił z kąta Leonid Andriejewicz. Huśtał się w hamaku. — Napaskudziłeś tu, gołąbeczku, aż nie wiadomo, od czego zacząć. Ledwie namówiłem Kornieja Janowicza, żeby udał się na Gigandę i pozwolił nam konkretnie pogadać.

— Szefie — powiedziałem po chontyjsku. — Pan wysłał Kornieja, wiedząc, co się tu…?

— Właśnie — odpowiedział również po chontyjsku. — Ale Korniej nie poleciał tam z pustymi rękami.

Zrozumiałem, z czym poleciał tam Korniej, i zrobiło mi się zimno.




Rozdział 10


W południe na plac przywieziono kuchnie polowe, ludzie porzucili oskardy i łopaty i ustawili się w długich kolekcjach, pobrzękując błyszczącymi metalowymi menażkami i kociołkami.

Pilnujący tłumu gwardzista w dziarsko załamanym berecie, stojący przedtem w rozkroku na wieży budki transformatorowej, też przycupnął. Automat trzymał pod ręką.

— Nie, panowie, wszystkiego się spodziewałem, ale nie tego. Mniemałem, że zaczną się masowe egzekucje, potem będziemy szukali swego majątku…

— A ja uważam, że her… że Jego Ałajska Wysokość ma rację. Chcesz żreć, to bądź uprzejmy popracować.

— Ale dlaczego wszyscy? Dlaczego ja, członek honorowy kolegium adwokatów, powinienem machać kilofem i nosić te grudy?

— Coś panom powiem: herzoga podmieniono.

— Co to za bzdury? Jak pan na to wpadł? Niejednokrotnie byłem w pałacu na audiencjach i znakomicie pamiętam młodego Gigona.

— Może i pamiętasz. A mi szwagier opowiadał, że jego brat cioteczny służył w Bojowych Kotach. Herzoga Gigona otruli karhońscy agenci. Stary herzog, oczywiście cierpiał, ale bez następcy żyć nie można, szczególnie w takich czasach. Znaleźli więc w Bojowych Kotach chłopca podobnego jak dwie krople wody…

— Jasne, i zaczął ten chłopiec gadać trzema językami, wspaniale jeździć konno i tak dalej.

— Ale, panowie, kiedy zaczną rozstrzeliwać to bydło? Kiedy będziemy mogli wrócić do domów?

— Lepiej niech pan podziękuje, panie adwokacie, że pracujemy tu, w centrum. Buntowników ujętych z bronią w ręku wysłali za rzekę, żeby gasili pożary w fabrykach, a bez maski to pewna śmierć…

— A ja tak myślę: może ci chłopcy byli oszustami, ale epidemię opanowali.

— Niech pan przestanie, nie było żadnej epidemii.

— Co ty pieprzysz, czterooki: nie było, nie było… Jak to nie było, kiedy ja trzy doby z kibla nie złaziłem?

— Nie było epidemii. To brudna woda, zepsute konserwy…

— Jeszcze niech pan powie, że nie myli rąk…

— A ja mogę jeszcze coś dodać: to wszystko niebieskodupcy nam urządzili. Tam są sami czarownicy. Mają w nosie naszą technikę i naukę. Młody herzog, jak się zagotowało w stolicy, uciekł samolotem na archipelag…

— Przecież mówił pan, że go otruto!

— To zdaniem szwagra go otruli, a według mnie uciekł. A jego awionetkę szczurojady strąciły z kutra desantowego. Herzog trafił na taką wysepkę, gdzie mieszkają karły. A te karły, musicie wiedzieć, nawet wśród dzikich uważani są za dzikich. I on tam zaprzyjaźnił się z jednym wróżbiarzem z tych karłów, obiecał mu górę wszystkiego. Wróżbiarz sobie powróżył i wróciła prawowita władza. Tylko poczekajcie. Jak się skończy muzyka, sami usłyszycie wróżby.

— Po prostu wstyd słuchać tych bredni. A co się, w takim razie, porobiło w Imperium? Karhon też ten karzeł zaczarował?

— No, niecały Karhon, lecz ich księżniczkę na pewno.

— Panowie, panowie, takie słuchy gorsze niż rozruchy. Pokój z Karhonem rodził się od dawna, mam znajomego kuriera w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Teraz nie będzie żadnego Księstwa Ałajskiego, po ich ślubie powstanie Ałajskie Imperium Karhon.

— Dobre! Żeby i szczurojady nie czuły się pokrzywdzone.

— A ktoś tę księżniczkę widział?

— Było zdjęcie w porannych gazetach. Dziwne, szczurojadka, a wszystko ma.

— Panowie, a słyszeliście o zagranicznych agentach? O ludziach z Kontynentu Mgieł?

— Przecież chce pan uchodzić za człowieka kulturalnego. Nikt nie mieszka na Kontynencie Mgieł.

— Mieszkają, tylko pod ziemią. I okazuje się, że przez cały ten czas nam szkodzili. To oni skłócili nas z Karhonem…

— No, z Karhonem to my od trzystu lat wojowaliśmy. Ludzie rozmawiali głośno, starając się przekrzyczeć szczekaczki. Ze szczekaczek dla podtrzymania ducha wylewała się muzyka marszowa — klasyczne marsze szły na zmianę ze współczesnymi — Twardy pancerz i szybkie transportery, Artylerzyści, herzog rozkaz dał i oczywiście Łuną purpurową płoną horyzonty.

Nagle marsze umilkły i słychać było tylko brzęczenie łyżek. Potem głośnik odkaszlnął i powiedział w nieznanym języku:

— Korniej Janowicz Jaszmaa! Jego Alajska Wysokość, herzog Gigon, oczekuje pana w swojej podmiejskiej rezydencji w celu rozmów o losie zakładników. Ma pan zapewnione wolne wejście i wyjście. Korniej Janowicz Jaszmaa…

— No i nie mówiłem? Sami słyszycie: niebieski karzeł czaruje co godzinę, żeby wszystko się udało młodemu herzogowi.

Dobrze było, jak młody herzog przez te dni łapał choć po dwie godziny snu na dobę. Siedział przy biurku ojca, tym z giętymi nóżkami, przewracał papiery, podpisywał faktury i rozkazy o dymisjach i awansach. Od czasu do czasu w gabinecie pojawiał się Jednooki Lis, podsuwał nowe listy osób do egzekucji i na każdej herzog niezmiennie pisał: „Do prac przy odbudowie”.

— Ale, Wasza Wysokość…

— Za mało zostało Ałajczyków, panie generale, za mało. Karhon zasymiluje nas za dwa pokolenia. I nawet mój następca nie będzie czystej krwi Ałajczykiem… Co tam na moście?

— Zanitowali jeszcze dwie kratownice, ale naczelny inżynier powiada, że ciężki transport na razie jest wykluczony.

— Mogłoby się wydawać, że most jest odbudowywany po to, żeby można się było po nim przejechać na lekkich lando! Proszę przekazać inżynierowi, że osobiście dla niego zrobię wyjątek i go rozstrzelam.

— Tak jest, Wasza Wysokość.

— Proszę dopilnować, żeby jakiś idiota nie strzelił do pana Jaszmy.

— Wszystkie posterunki dostały zdjęcia, Wasza Wysokość. Pod strażą znaleźli się marynarze, którzy… Jakie są dyspozycje?

— Do przemysłowego rejonu, do pożarów.

— Ale to właśnie oni…

— Do pożarów! Gdzie jest Jaszmaa, smocze mleko?

— Już meldowałem, że lądowanie widma odnotowano trzy godziny temu.

— Ojcowie-smoki, a on co, pełznie tu? Generale, proszę iść i czekać na niego przy wejściu. Całkowita lojalność; proszę pamiętać, że oni mogą jak nic zniszczyć całą Gigandę.

— Przecież, powiedzmy sobie, mocno trzymamy ich za gardło.

— Ale niemniej ludzie są ludźmi. Proszę iść, generale.

— Tak jest, Wasza Wysokość.

Herzog został sam, piekącymi oczami zlustrował ojcowski gabinet. Rezydencja podmiejska, rzecz jasna, została porządnie splądrowana, ale nie spalona. Do gabinetu przetaszczono resztki mebli, na pocięte fotele i dywany narzucono futerały z juty, żeby nie było tak wstyd. Plamę krwi na dywanie jakoś udało się zaprać, ale różowy kleks został. Widocznie panowie buntownicy przeprowadzali tu swoje przesłuchania. Herzog przypomniał sobie, jak w loży z komitetowcami wybuchł granat i jak sala od razu zrobiła się potulna, jak wychodzili na scenę krótkotrwali panowie życia i przysięgali wieczną wierność. Co zresztą nie zwalniało od prac remontowych.

— Wasza Ałajska Wysokość!

Herzog uśmiechnął się. W drzwiach stał Bojowy Kot w nowiutkim mundurze i patrzył na herzoga płonącymi z zachwytu oczyma („Przecież to nasz Gag! Ja z nim w okopach, pod bombami…”).

— Wasza Ałajska Wysokość! Jego ekscelencja kazał przekazać, że człowiek, którego pan oczekuje, przybył.

— Świetnie, kociaku! Przyprowadź go i nie próbuj być niegrzeczny, nie łap za rękawy; ten wujek tak ci przyłoży… „Proszę, pan pozwoli”, jak należy, zrozumiałeś?

— Tak jest, Wasza Ałajska Wysokość!

Korniej Janowicz Jaszmaa pozostał progresorem do szpiku kości. Nie pozwolił sobie na paradowanie po ulicach stolicy w ziemskim terilenowym kombinezonie — zdobył gdzieś oficjalny strój do audiencji, na który niedbale narzucił długopoły czarny szynel jajogniota. Ale z daleka widać było, że nie jest Ałajczykiem, dlatego że Ałajczycy chodzili teraz, wciągając głowy w ramiona, oglądając się za siebie co chwilę i nieżyczliwie łypiąc na siebie oczami.

— Dzień dobry, Kornieju Janowiczu — powiedział herzog po rosyjsku. — Proszę wejść i siadać. Nie tam, tam sprężyna wyskoczyła, a rozmowa będzie długa.

— Witaj, Bojowy Kocie. Od kiedy to jesteś herzogiem? — odparł Korniej i niedbale runął we wskazany fotel.

— Zawsze byłem, Kornieju Janowiczu. Nie wpadł pan na pomysł, żeby wykonać głęboką mentoskopię, chociaż i na to się przygotowaliśmy. Zresztą jaki ma sens grzebanie w pamięci jakiegoś żołnierzyka? Mam nadzieję, że wszystko pan zrozumiał?

— Nie wszystko — powiedział Korniej. — Zupełnie nie wszystko.

— Operacja była przygotowywana długo, Kornieju Janowiczu, niemal połowę mojego życia. Szanowny panie Jaszmaa, w pańskim gościnnym domu nie marnowałem czasu. Kiedy pan na długo opuszczał swoją rezydencję, mój towarzysz, a pański pupil, Dang za pomocą szczególnego kodu budził we mnie pułkownika ałajskiego kontrwywiadu, a ja zanurzałem się w oceanie informacji, którą oferował mi BPI.

Jaszmaa nic nie powiedział, tylko patrzył na herzoga jasnymi przezroczystymi oczami.

— Oczywiście nawet nie próbowałem wszystkiego zrozumieć — ciągnął herzog. Wstał i zaczął się przechadzać po pokoju, poskrzypując wysokimi desantowymi butami. — Przede wszystkim interesowało mnie progresorstwo i progresorzy. Historia, metody, nazwiska. Smocze mleko, panie Kornieju! — Przystanął nagle i wyciągnął rękę w stronę fotela. — Za kogo nas uważaliście? Jeśli niepiśmienny don Reba domyślił się… powiedzmy, niezupełnie zwyczajnego pochodzenia Rumaty Estorskie-go, to kontrwywiad od wieków prowadzącego wojny kraju nie miał namierzyć waszych ludzi? Ten numer udał się wam na Sarakszu, gdzie panuje szczególna teoria powstania świata, ale na Gigandzie hipoteza o zamieszkanych innych światach istnieje od pięciuset lat! A legendy o tym, że człowiek spadł na powierzchnię Gigandy z niebios, jeszcze dłużej!

— Czy to preambuła? — uprzejmie zapytał Korniej.

— To koniec akapitu! — ryknął herzog. — Koniec całego tego waszego progresorstwa i potęgi! Proszę mi wybaczyć, panie Kornieju, że mówię tak bezpośrednio, tak po żołniersku, ale naprawdę wyprowadza mnie pan z równowagi swoją udawaną obojętnością. Tak więc piętnaście lat temu po raz pierwszy zarejestrowaliśmy lądowanie waszego widma. Mieliśmy dużo szczęścia, nawet sfilmowaliśmy to. Przy okazji: wiemy, że w chwili lądowania widmo przez jakiś czas jest bezbronne i każdy chłopak z ręcznym miotaczem rakiet… Ale nie śpieszyliśmy się. Po pierwszej, bardzo nieudanej próbie aresztowania waszego człowieka, zaniechaliśmy natychmiast tych prób i ograniczaliśmy się tylko do inwigilacji. Profesjonalnej inwigilacji, panie Kornieju! Bez „dreptaków” i urządzeń podsłuchowych!

— Nieudana próba to Paweł Prochorow? — zapytał ochrypłym głosem Korniej.

— Właśnie. Znany jednocześnie jako Gran Gug, wielki wynalazca i władca samochodowego imperium. Pokornie przełknęliście naszą oficjalną wersję o awarii jego prywatnego jachtu w czasie sztormu, a ciało było tak zmasakrowane z powodu uderzeń o przybrzeżne skały, że nie dało się go w żaden sposób zidentyfikować; przy tym rodzina pośpieszyła się z kremacją, z naszego rzecz jasna poduszczenia.

— Szkoda Paszki — westchnął Korniej. — To była dla nas duża strata.

— A pan myśli, że nam go nie szkoda? Przecież Gran Gug faktycznie uratował wtedy księstwo od nieuchronnej porażki, właśnie jego diesle pozwoliły zrealizować szybki przerzut wojsk. Natomiast przekonaliśmy się, że fizyczne możliwości Ziemianina, na dodatek przygotowanego, o wiele przewyższają możliwości mieszkańca Gigandy. Więc nie ciskaliśmy się, lecz przygotowaliśmy operację „Podrzutek”…

— Jak widzę, znacie tę historię. — Korniej skinął głową.

— Oczywiście. BPI nie ma tajemnic przed Dangiem. Zgódźmy się, że major jest genialny. Tak więc w czasie operacji „Podrzutek” zginęło dziesięciu naszych agentów, wielu z nich nie dorastałem nawet do pięt. Tylko w dwóch wypadkach chwyciliście haczyk. Postawiliśmy na waszą miłość do człowieka i nie pomyliliśmy się. Zabraliście dwa malutkie umierające smoczęta do swojego gniazda, a smoczęta wyrosły… I wcale nie musiałem, to znaczy jako Gag, bić biednego majora. On to sam wymyślił, żeby było bardziej przekonująco, bo wy i tak niczego nie podejrzewaliście. Dzikusy z obcej planety stale mordujące się wzajemnie, tak o nas myśleliście.

— Proszę dalej, słucham pana, słucham — powiedział Korniej.

— A dzikusy, mam na myśli Ałajczyków, przeżyły właśnie dzięki wywiadowi i kontrwywiadowi. Już za mojego pradziada przejęliśmy od tubylców archipelagu mentalny chwyt, dziś znany jako „dwa w jednym”. Inaczej Imperium już dawno by nas zgniotło. Ale znaliśmy z wyprzedzeniem ich plany i z powodzeniem podsuwaliśmy ich agentom złe informacje. Drogi panie Kornieju! Wy, progresorzy, bawiliście się w wywiad, a dla nas była to jedyna szansa przetrwania. Dlatego nie dziwcie się i nie obrażajcie, że ktoś okazał się lepszy. Nie mogliśmy nie okazać się lepsi…

— Rozumiem pana — rzekł Korniej. — W jakich warunkach trzymani są zakładnicy i jak się wam udało?

— Och, to było dość proste. Ponieważ nasze służby dysponowały już pełnymi listami waszych ludzi, zorganizowaliśmy tak zwaną epidemię i przeprowadziliśmy tak zwane szczepienia. Przejąłem w lazarecie od waszego kochanego lekarza paczkę środka nasennego, a nasi specjaliści potrafili to wyprodukować. Nie wiecie o nas wielu rzeczy, przyjacielu Kornieju. A zakładnicy? Wszyscy, w tym i pański syn, mają się dobrze. Na razie. Ich zdrowie całkowicie zależy od tego, czy dogadamy się z panem. Proszę ich nie szukać: awaryjne przekaźniki, pardon, zostały usunięte. Naszym chirurgom daleko do waszych, ale ogromne doświadczenie wojenne… Zostały, rzecz jasna, niewielkie blizny. Zresztą nikt nawet się nie obudził. Miejsce znaleźliśmy przytulne, ale uciec się stamtąd nie da. Próba ucieczki, jak i próba uwolnienia doprowadzi do natychmiastowego wybuchu. Proszę nawet nie próbować swoich hipnotycznych sztuczek, ponieważ wszystko jest zorganizowane według „zasady martwej ręki”. Wie pan: siedzi żołnierzyk, trzyma przycisk… A rodowód tego żołnierzyka zbadano na pięć pokoleń wstecz…

— Wiem — skinął głową Korniej. — Dalej.

— Dalej jest jeszcze ciekawiej. Kociaku! — krzyknął herzog. W drzwiach pojawił się znany już, zachwycony kursant.

— Jestem, Wasza Ałajska Wysokość!

— Proszę wina dla panów dyplomatów, najlepszego wina z Arichady, i coś na przekąskę, tylko nie konserwy. Konserw mam już… To właśnie przekaż starszemu krajczemu: najlepsze wino z Arichady, bo znowu podsunie jakiś kwas, szczur tyłowy…

— Tak jest, Wasza Ałajska Wysokość! Mnie tu ze wsi moi paczkę przysłali. Jeśli nie odmówicie…

— Potem się rozliczymy, kursancie, herzog pamięta o długach.

— Umiejętnie pan z nimi postępuje — zauważył Korniej.

— A jak pan myślał? Człowiek potrzebuje idola, niech to będzie inny człowiek albo idea. Kursant wielbi mnie, wy humanizm…

— A pan? — zapytał Korniej. — Co pan czci?

— Ja — powiedział herzog Ałaju — jestem zwolniony z tej konieczności. Zresztą za jakieś dwa tygodnie zacznę wielbić przyszłą księżnę, właściwie imperatorową. Przecież sam się, panie Kornieju, szykuję na tron imperatora, a tytuł jego jest taki, że na czczo człowiek nie wymówi…

— Ciągle pan żartuje — rzekł Korniej.

— Nie ja powinienem być smutny — odpowiedział w zamyśleniu herzog.

Kursant wrócił z tacą nieoczekiwanie szybko. Nie tylko zdążył skoczyć do piwnic po wino, ale i pociął na cienkie plasterki delikatne wędzone mięso, a pozostałą zakąskę rozłożył nie gorzej niż w restauracji.

Herzog rozlał zielonkawe wino do wysokich kielichów, podał jeden Korniejowi.

— Za szczęśliwe zakończenie sprawy!

— Niezłe wino — powiedział Korniej. — Co ja gadam, wyśmienite wino! Koniecznie muszę wziąć przepis.

— Na wszystko przyjdzie czas. — Herzog postawił swój kielich na biurku. — Więc tak, zakładnicy są tylko częścią operacji. Gigandzka, że tak powiem, filia. Przejdźmy do drugiej części. Aktualnie na Ziemi major Dang, ten właśnie chory cherlak, którego pan tak wielkodusznie zabrał z ruin, na całego penetruje system BPI. Na razie tylko posłał dyskretną próbkę swoich możliwości do waszych władz. Ale jeśli o umówionej godzinie nie połączę się z nim, zaczną się prawdziwe nieprzyjemności. Zakłócenia procesów technologicznych, pożary, wybuchy… Wasze struktury są dość kruche, przyjacielu Kornieju, szczególnie jeśli zajmie się nimi ktoś z łomem.

— Po co wam to? — zapytał Korniej. Twarz miał spokojną, tylko jego oczy zaczęły błyszczeć gorączkowym blaskiem.

— Chociażby po to, żeby Ziemianie w końcu zrozumieli, że życie jest w rzeczywistości brutalne i okrutne. Ale nieprzyjemności na tym się nie kończą. Major Dang postanowił podać do wiadomości publicznej pewną informację, która nieprzyjemnie zdziwi nie tylko Ziemian, ale i waszych sojuszników na Tagorze. Smocze mleko, chciałbym tam być!

— Tak — rzekł Korniej i zaczął gryźć płatek mięsa. — Tak to jest.

— Właśnie tak — potwierdził herzog. — Ale to tylko na wypadek, gdyby zakładnicy zamierzali złożyć z siebie ofiarę w imię własnej planety.

— Szantaż, jak rozumiem — powiedział Korniej.

— Szantaż — powtórzył herzog. — Właśnie. A co ma zrobić mały człowiek, do domu którego włamują się uzbrojeni włamywacze? Cierpieć, przystosowywać się, żeby doczekać sprzyjającego momentu.

— A czego chcecie w zamian?

— Kapitulacji — oświadczył herzog. — Pełnej i bezwarunkowej. I odpowiednich reparacji i kontrybucji. Nie będzie, co prawda, aneksji, za daleko trzeba by było gnać z korpusem ekspedycyjnym. Przygotowałem tu taką listę: potrzebujemy polowych syntezatorów, maszyn budowlanych, medykamen-5w, potrzebujemy wielu rzeczy, jesteśmy zrujnowani…

— Pan doskonale wie, Wasza Wysokość, że na planety objęte progresorstwem zabrania się wprowadzać ziemskie technolo-ie. Prócz tego olbrzymi psychologiczny i kulturowy szok…

— A to już — herzog ponownie napełnił kielichy — nie wasze zmartwienie. Jeśli uczciwie mówić, to i my, i Saraksz, i szczególnie Arkanar jesteśmy waszymi zabawkami. Pokojami zabaw. Zabaw dla prawdziwych mężczyzn. Możliwość pobiegania, postrzelania, pokonspirowania. Wyładowania instynktów. Ziemia jest dla was zbyt nudna, więc najbardziej niespokojne dusze idą do progresorów, jak nasi znudzeni przodkowie do Czarnego Legionu. Wszystko to było, przyjacielu Kornieju, i u nas, i u was; przecież jesteśmy podobni. Myślę, że i pochodzenie mamy wspólne, chociaż wasi uczeni boją się do tego przyznać. Tak więc szok? Jeśli przylecą mądrzy wujowie i przywiozą chytre maszynki na poły z ideałami, to rzeczywiście będzie to wstrząs dla umysłów, kryzys kultury, psychologiczny krach. Inna sprawa, kiedy ci sami wujkowie, przegrawszy w uczciwej walce, jeśli wywiad można nazwać uczciwym rzemiosłem, zaczynają wypłacać zwycięzcom daninę. Wtedy mamy triumf, wszechogólny entuzjazm i niesłychane ożywienie. W wyniku tego i wasze cele zostaną osiągnięte, a my na tym zyskamy.

— To niemożliwe — oznajmił Korniej. — Rada nigdy na to nie pójdzie. Wie pan, czym to się może dla was skończyć? Mieszkańcy Gigandy siądą nam na kark i po prostu się zdemoralizują jak tubylcy archipelagu.

— W końcu, przyjacielu, możecie zaopatrzyć każdy wysłany tu mechanizm w blok autodestrukcji, żeby nasi mądrale przy nim nie majstrowali. Musimy tylko przeżyć kilka najcięższych lat.

— A potem się wam to spodoba — powiedział Korniej. — To jest jak narkotyk.

— Moje słowo będzie dla pana gwarancją?

— Nie. Jest pan śmiertelny. Przy tym śmierć może panu zadać najbliższy krewny. Zbyt duża pokusa.

— Nie mam krewnych — zauważył herzog. — Dzięki waszym wysiłkom.

— Mieszkańcy byłego Imperium nie ścierpią, żeby naszą pomoc kontrolowali wyłącznie Ałajczycy. I wszystko zacznie się od nowa, tylko na wyższym poziomie.

— Nie mamy wyjścia — powiedział herzog. — Wiedzieliśmy, na co się porywamy. Teraz i wy wiecie. Pozwolimy na istnienie poselstwa ziemskiego na Gigandzie. Ludność dowie się, że to posłowie z Kontynentu Mgieł. I tak nikt nie wie, co się tam dzieje. Wystarczy. Totalitarne państwo, wie pan, ma swoje zalety. Zresztą czym się różnią nasze olbrzymie kartoteki od waszego BPI? Tylko prędkością operacji, ale my się nigdzie nie śpieszymy.

— Przy okazji — rzekł Korniej. — Jak to się stało, że pan i współpracownik Dang, tacy młodzi, macie takie stopnie?

— Ach, to proste — powiedział herzog. — To się zdarzało i na Ziemi. Jak tam było u waszego klasyka? „Matka moja nosiła mnie jeszcze w brzuchu, gdy zostałem zapisany…”

— „…do pułku Siemionowskiego jako sierżant” — dokończył Korniej. — Brawo. Wspaniała pamięć. No więc niech pan słucha, sierżancie. Będę mówił nie w imieniu swojej planety, lecz własnym. Pan uważa, że chwyciliście nas za gardło…

— Za krtań — uściślił herzog.

— Niech będzie. Oczywiście, możemy zlikwidować Gigandę. Wystarczy przenieść tu energetyczne urządzenie…

— Nigdy tego nie zrobicie — zauważył herzog. — W przeciwnym razie byśmy nie zaczynali.

— Właśnie. Ale ja mogę urządzić wam jeszcze gorszy los. Gorszy, bo nieokreślony. Sam boję się tego, co chcę zrobić, ale zrobię to. Skoro jest pan na bieżąco w sprawie „podrzutków”, to powinien pan znać imiona figurantów. Sądzę, że nieboszczyk Sikorski by mnie zrozumiał.

— Bardziej mi się pan podoba właśnie taki — powiedział herzog. — Nareszcie. Długo na to czekałem. Die Erde uber Alles, przyjacielu Kornieju?

— Tak — odparł Korniej. — Die Erde uber Alles. Był pan godnym przeciwnikiem, herzogu, ale Ziemia nie może przegrywać. Inaczej cała galaktyka poleci w diabły.

— Pan zwariował. — Herzog zbladł. — W taki razie lepiej nas rzeczywiście rozpylcie na atomy. Nie, nie macie prawa, to nieludzkie.

— Właśnie — powiedział Korniej Jaszmaa. Wstał z fotela, ruchem ręki zrzucił pelerynę i gwałtownym szarpnięciem lewej ręki oderwał prawy rękaw ubrania wraz z rękawem koszuli. Na opalonej skórze obok łokcia widniała ciemna plama. Lewą ręką wyjął z kieszeni podłużny futerał.

— Kornieju Janowiczu — zaczął herzog. — Proszę tego nie robić. Zakładnicy zostali wypuszczeni w tej samej chwili, kiedy pan przekroczył próg tego pokoju. „Wino z Arichady” to hasło…

Ale Korniej jakby go nie słyszał, jak kilka lat temu nie słyszał go progresor Lew Abałkin, który wpadł do piwnicy Muzeum Kultur Pozaziemskich. Brakowało tylko pistoletu w ręku herzoga Ałaju.

W przedpokoju dał się słyszeć jakiś hałas.

— Kociaku, wpuść go! — krzyknął herzog, nie odwracając się. Patrzył jak szczupłe palce Kornieja wyjmują z futerału jasny krążek, jak wolno zbliżają się do łokcia prawej ręki…

— Korniej!!! — W głosie przybyłego mało było z człowieka. Pistolet tańczył w ręku Maksyma Kammerera. — Nie wolno! Na podłogę, Korniej! Rzuć to! Natychmiast!

Korniej odwrócił się do drzwi.

— Zbyt długo czekałem na pana, Maks — powiedział. — Ale przecież Lowa i Rudolf nie umarli na darmo, prawda?

Herzog wykorzystał pauzę i znalazł się między nimi. Nawet chwycił Kornieja za prawą rękę, chociaż świetnie wiedział, że tamten bez trudu błyskawicznie się uwolni.

— Panowie, panowie — zaczął mówić gorączkowo. — Panowie, nie wolno. Kammerer, proszę schować broń. Kornieju Janowiczu, proszę schować to obrzydlistwo. Jesteśmy ludźmi, a wy nie jesteście od nas lepsi. Jesteśmy słabi, podli, tchórzliwi, okrutni, ale jesteśmy ludźmi.

Lewa ręka Kornieja opadła, jasny krążek poturlał się po dywanie, sam Korniej Jaszmaa również opadł na dywan, z szacunkiem podtrzymywany przez Jego Ałajską Wysokość.

— Co się z nim dzieje? — zapytał Kammerer, opuszczając pistolet.

— Śpi — wyjaśnił herzog i podniósł krążek. — Umiejętność dosypywania czegoś do kielicha przeciwnika posiadłem już na pierwszym roku. Proszę zabrać tę rzecz i jak najlepiej schować.

Chociaż może lepiej by było przechowywać detonatory na Gigandzie, w sejfie jakiegoś małego prywatnego banku. Ziemianie są zbyt ciekawscy i porywczy.

— Pomyślimy o tym — powiedział Maksym. — A na razie, Wasza Wysokość, proszę mi pomóc położyć Kornieja na kanapie.

— Jak tam mój Dang? — zapytał herzog, kiedy udało im się ułożyć ociężałe ciało.

— Siedzi w Radzie i targuje się. — Kammerer wzruszył ramionami.

Herzog z zadowoleniem pokiwał głową.

— Doskonale. Mam nadzieję, że w waszej Radzie siedzą zdroworozsądkowi ludzie.

— Nawet bardziej niż zdroworozsądkowi — odpowiedział Maksym. — Rzeczywiście uwolnił pan zakładników?

— Za dwie godziny ich tu przywiozą — oznajmił zmęczonym głosem herzog. — W istocie blefowałem, ponieważ trudno jest śmiertelnikowi podnieść rękę na półboga. A pan rzeczywiście strzeliłby?

— Nie wiem — powiedział Maksym. — Chyba tak.

— No to jak, będziemy teraz omawiali warunki z panem?

— Słyszałem całą waszą rozmowę. — Kammerer machnął ręką. — Sądzę, że Rada znajdzie jakieś mądre wyjście. Skoro już tak wyszło.

Do gabinetu energicznie wszedł Kot Bojowy. Miał nieszczęśliwą minę.

— Wasza Ałajska Wysokość — jęknął — chciałem zastosować podwójną klamrę, ale on się wywinął i cisnął mnie na podłogę…

— Wołałem cię, kociaku? — zjadliwie zapytał herzog.

— Nie, ale…

— No to maszeruj do koszar… Nie, najpierw przynieś nam jeszcze wina.

— Ze środkiem nasennym? — zapytał Kammerer.

— Nie, na co nam teraz środki nasenne — odparł herzog. -Co z tego wyszło? Myśmy dali pstryczka waszej pysze, wy naszej. Przysięgam, kiedy wyjął ten przeklęty detonator, mało nie narąbałem w gacie.

— Ja też — westchnął Maksym.

— Wie pan co, przyjacielu Maksymie? — spytał herzog, po raz drugi gestem każąc wyjść kursantowi, który przyniósł nową butelkę. — A nie przeprowadzilibyśmy operacji prewencyjnej z waszym KOMKON-em 2? Oczywiście, kiedy skończymy z bieżącymi sprawami. W końcu, proszę przyznać, ałajski wywiad jest coś wart.

— Przyznaję — rzekł Maksym. — Chociaż nie rozumiem, jaką operację moglibyśmy wspólnie wykonać, i co najważniejsze: przeciwko komu?

— Zadziwia mnie pan, przyjacielu Kammererze — powiedział herzog, starannie przecierając kielichy serwetką. — Oczywiście, że przeciwko waszym ulubionym Wędrowcom. Póki jeszcze nie zaczęli wędrować po Gigandzie. Sprawa polega na tym, że już na Ziemi doszedłem do pewnych wniosków na ten temat. Skopaliście, przegapiliście takie fakty, że włosy stają dęba! Oto co znaczy brak stałego treningu! Nie będziemy ich na razie łapać, lecz podrzucimy im swojego człowieka. Nawet wiem, gdzie i kiedy… I kogo…

Kammerer zakrztusił się winem.

— Masz ty, bracie, tupet — powiedział. — Choć jesteś herzogiem.

Jego Ałajska Wysokość rozłożył ręce i wykonał błazeński dyg.




Wadim Kazakow

LOT NAD ŻABIM GNIAZDEM



Nie pamiętam, czy w ogóle kiedyś nie znałem książek Strugackich: wydaje mi się, że ci pisarze i te książki byty ze mną od zawsze. Ale gdzieś w połowie lat siedemdziesiątych samo czytanie już nie wystarczało. Chciałem sam znaleźć się w tym skończonym, potężnym i zadziwiająco wiarygodnym literackim świecie — prześledzić losy bohaterów, poszukać rozwiązania nie rozwiązanych tajemnic czy na początek sporządzić przynajmniej prościutką bibliografię.

Owoce tej działalności długo istniały tylko dla mojej własnej przyjemności. Potem zaczął się czas rozkwitu KMF, powstały nowe przyjaźnie, znaleźli się ludzie, których interesowały takie rzeczy i którzy sami mieli co opowiedzieć i pokazać miłośnikowi Świata Strugackich. Zaczęliśmy współpracować. Tak narodziła się grupa, nazwana później grupą „Ludenów”.

Od tego czasu minęło sześć lat. Grupa już wiele dokonała i opublikowała. Bez tej pracy, bez tych spotkań i sporów, bez szczęśliwej możliwości kontaktowania się z Borysem Natanowiczem nie powstałby żaden Lot nad żabim gniazdem. Tekst ten początkowo miał być zwyczajnym komunikatem na kolejnym „Czytaniu Strugackich” we Władymirze. Ale interesujący mnie temat (miejsce tajemnic w Świecie Południa — „historii XXII wieku” według Strugackich) nie chciał wpasować się w ramy zwykłego referatu. Na koniec okazało się, że powstało coś nieokreślonego gatunkowo, ale służącego, jak sądzę, realizacji pomysłu literackiego: poszukajmy szkieletów w szafach, wystrzelmy salwę z nieużywanej broni i wykreślmy kilka wektorów między różnymi punktami Świata Południa. Wyszło mi, że najlepiej będzie, jeśli wszystkie tajemnice jakoś przyczepię do tej najważniejszej — zagadki Wędrowców…

Niniejsza pseudorecenzja skierowana jest w pierwszej kolejności do „Ludenów”. Właśnie oni mogą najlepiej wychwycić i docenić wszystkie aluzje, opinie i żarty. Do Lotu… włączyłem nie tylko swoje przemyślenia, ale również wyniki wspólnych badań członków grupy (na przykład stworzonej przeze mnie i S. Lifanowa szczegółowej chronologii Świata Południa) i ślady „ludenowskiego” folkloru (na przykład egzotycznej hipotezy o pokrewieństwie progresora Kornieja Jaszmy z dyrektorem NICZNIEM-a). Nawiasem mówiąc, pewne ważne wydarzenia ze Świata Południa mogą nie być wyjaśnione w Locie… tylko dlatego, że zostały już szczegółowo omówione w innym czasie i innym miejscu. Na przykład, nasze usiłowania szczegółowego wyjaśnienia wszystkich działań Lwa Abałkina i interpretacje innych niejasnych miejsc Żuka w mrowisku zostały opublikowane na początku lat dziewięćdziesiątych w specjalnym wydawnictwie grupy — „Poniedziałku”. Teraz więc te wywody są tylko zaznaczone w „recenzji”, jako coś powszechnie znanego i oczywistego.

Okazało się, jednak, że Lot nad żabim gniazdem jest pozytywnie odbierany również przez „nieludenowską” publiczność. Widocznie i ta grupa czytelników zna, szanuje i kocha prozę Strugackich tak mocno, że część tego umiłowania przechodzi i na takie utwory jak rekonstrukcja T. Wanderera. Tym właśnie tłumaczę wysoką ocenę Lotu… przez uczestników „Interpressconu-95”. Otrzymana tam nagroda uczestników konwentu to przede wszystkim nagroda dla książek Strugackich, dla ich wspaniałych światów i postaci. No i dla mnie i Tima Wanderera, za nasze poszukiwania i trochę też za naleziska.

Wadim Kazakow




Recenzja książki: Wanderer T., Plusk w ciszy Syrena, Oldenburg 2231, 240 stron


Książka Plusk w ciszy, podpisana nieco pretensjonalnym pseudonimem Tim Wanderer, pojawiła się w mizernym nakładzie pół roku temu i bez rozgłosu rozeszła się wśród miłośników quasi-historycznych rekonstrukcji i eschatologicznych utworów, a także praktycznie bez odzewu w prasie. Jedyny znany mi wyjątek to nerwowa reakcja przedstawiciela grupy „Ludenowie” Instytutu Badań Historii Kosmicznej. Wspomniana grupa, jak powiedział, nie zamierza marnować swoich wysiłków na zdementowanie kolejnych wymysłów dotyczących od dawna nieinteresującego problemu „progresorskiej działalności Wędrowców”, ponieważ grupa ta zajmowała się i zajmuje ważniejszymi sprawami.

Nie ma o czym dyskutować: spekulacje na temat Wędrowców odbierane są dzisiaj co najwyżej jako pewien nieprzyzwoity anachronizm w stylu propagandy flogistonu czy światowego eteru. Temat w świadomości społecznej bardzo zbladł po niesławnym finale „sprawy Abałkina” i definitywnie spadł poniżej poziomu krytycznej dyskusji w czasach Wielkiego Objawienia, ostatecznie usunięty w cień przez o wiele bardziej przyziemne sprawy. Autor zresztą świetnie o tym wiedział. Sam tytuł książki to wers ze starego trójwiersza Baseau o cichym odmęcie i skaczącej żabie. Bardzo prawdopodobne, że jest to aluzja do popularnego aforyzmu mówiącego, że interesujemy Wędrowców nie bardziej niż wspólnota żab z cichego stawu budowniczych pobliskiej tamy.

Tak, na wybranym przez autora temacie ciąży odium. Niemniej jednak jest w tej książce coś, co — przynajmniej podczas czytania — osłabia tak dobrze zaszczepioną nam odporność na rozmowy o wpływie Wędrowców na Ziemię. W każdym razie ze mną tak się stało.

O sobie autor nie mówi kompletnie nic. (Zauważę, że i moje próby zdemaskowania osobowości Tima Wanderera do niczego nie doprowadziły.) Tekst poprzedza (bez wskazania źródła) motto: „Sedno w tym, że nikt prócz nas nie wiedział, gdzie jest wyjście, a nawet my nie wiedzieliśmy, gdzie jest wejście”. W preambule swego utworu T. Wanderer dość pobieżnie prezentuje jakieś apokryfy z ubiegłych wieków, które mogą odnosić się do Wędrowców, jednakże sam nie przywiązuje szczególnej wagi do tych źródeł. Oczywiście, pisze Tim Wanderer, w zasobach miejskiego archiwum jakiegoś Taszlinska można, jeśli ktoś zechce, znaleźć w wątpliwych dziennikach od dawna niczego nie pamiętających świadków czy też w bełkotliwych relacjach starych siłowych resortów potwierdzenie wszystkiego: od podróży w czasie do przygotowania nowego Armagedonu. Konkretność interpretacji zależy w niemałym stopniu od wyjściowych przekonań, gustów i temperamentu badaczy i już chociażby dlatego bardzo trudno jest oddzielić ziarna od plew. Na ile poważnie można, jeśli w ogóle można, mówić o wpływie Wędrowców na stworzenie islamu tylko na tej podstawie, że pewien zagadkowy zausznik pewnego fałszywego arabskiego proroka jakoby zrealizował kontakt swojego patrona z wyższą kosmiczną siłą i nazywał się przy tym Rahhal, czyli Wędrowiec?

Autor nie zatrzymuje się też na wyjątkowych przypadkach z ubiegłego wieku (na przykład historii Saula Repnina), chociaż mogły mieć one jakiś związek z tematem Wędrowców. Nie można ich jednak nazwać masowymi akcjami. Wanderer zaczyna właściwą fabułę od wydarzeń sprzed stu lat, poprzedzających powstanie Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa.

Zanim podążymy za Wandererem, chciałbym przedstawić kilka uwag. Plusk w ciszy pozytywnie wyróżnia się od podobnego typu „rekonstrukcji” brakiem histerycznej pogoni za sensacją, w którą zdarzało się wpadać już ojcu tego gatunku, I. Brombergowi. Autor nie nadużywa wzniosłego słownictwa, unika smacznych epitetów i pamfletowej przesady: styl książki jest dość bliski standardowemu językowi naukowego komunikatu. Znaczną część Plusku w ciszy zajmują konieczne, zdaniem autora, ale chyba niezbyt zajmujące dla szerokiego czytelnika (którego, nawiasem mówiąc, książka nie zainteresowała) łańcuszki logicznych wywodów (czasem, według mnie, bardzo dowcipnych, czasem natomiast smętnych i trywialnych), które są przytaczane, żeby powiązać nowe interpretacje dawno i dobrze znanych faktów z tłumaczeniami faktów mało znanych, ale istniejących, jak również z informacjami dostępnymi tylko autorowi. Tim Wanderer zresztą daje wyraźnie odczuć, że sprawę wyjaśniają nie tyle jego osobiste sukcesy w odgrzebywaniu tajemnic, ile wszechogólna obojętność i uprzedzenie do tematu jego poszukiwań. Niemniej jednak odsyłacze do źródeł takich informacji przez cały czas podawane są przez autora albo w sposób niezrozumiały, albo umyślnie nieprzekonujący: jaką na przykład wartość ma przytaczanie krystalokopii pewnego tajnego memorandum, omyłkowo przekazanego przez BPI postronnemu adresatowi!

Nie będę jednakże wiele mówić o nie zamierzonych czy umyślnych grzechach autorskiej argumentacji — niech jej prawdziwość ocenią znawcy. W końcu najważniejsze i najciekawsze w książce są wnioski z przeprowadzonego „śledztwa”, podsumowujące rekonstrukcje, dla których właściwie Plusk w ciszy należy przeczytać. Spróbuję w formie konspektu streścić te wydarzenia, które, jak twierdzi Tim Wanderer, zachodziły w ciągu ostatniego stulecia, wpływając na najnowszą historię pewnych zasiedlonych światów, i które — kto wie? — mogą jeszcze odezwać się w przyszłości nieoczekiwanym i niebezpiecznym echem.

Tak więc, co się tak naprawdę stało?

Na początku lat trzydziestych XXII wieku problem Wędrowców zajmował chyba tylko entuzjastów astroarcheologii i zachwyconych wyrostków — miłośników literatury przygodowej. Specjaliści uważali, że ta starożytna i potężna cywilizacja porzuciła granice naszej Galaktyki (a może i Wszechświata) setki tysięcy lat temu, pozostawiając po sobie w dziesięciu układach planetarnych, łącznie ze Słonecznym, pewną liczbę przedmiotów materialnej kultury. Porzucone miasta i sztuczne satelity były wnikliwie zbadane, znalezione artefakty w miarę możliwości opisane, bardziej lub mniej udanie zinterpretowane i przekazane do Muzeum Kultur Pozaziemskich. Nie oczekiwano żadnych sensacji.

W listopadzie 32 roku kierownictwo KOMKON-u 1 otrzymało pilną wiadomość od Beniamina Durowa, kierownika misji Ziemian na Tagorze. Temu niewątpliwie niezwykłemu człowiekowi poświęcono niemało książek i filmów, przez jakiś czas popularnością dorównywał Gorbowskiemu, ale tylko wąski krąg specjalistów znał Notatkę o Wędrowcach, utajnioną natychmiast po otrzymaniu przez Ziemię. Po dokonaniu starannej analizy informacji z mnóstwa tagoriańskich źródeł rezydent Ziemi oświadczył, że pewne wyobrażenia KOMKON-u 1 o Wędrowcach są błędne, a nawet niebezpieczne. Są podstawy, pisał Durów, by uważać Wędrowców za rasę działającą obecnie we Wszechświecie, choć mocno przekształconą. Jeden z celów Wędrowców może być określony jako uzupełnianie szeregów swojej wspólnoty kosztem mieszkańców rozumnych światów, bez ich wiedzy i zgody…

Ziemia podjęła kroki. Na dwa lata (od 33 do 35 roku) wysłano na Tagorę specjalną wielozadaniową grupę Komisji ds. Kontaktów, w skład której weszli między innymi: wybitny pilot gwiazdolotów i Tropiciel Leonid Gorbowski i wschodząca gwiazda ksenologii Giennadij Komow. Drużyna Ziemian pracowała na Tagorze intensywnie i z sukcesami, ale w sprawozdaniach KOMKON-u 1 nie znalazło się, nie wiadomo czemu, miejsce dla pewnych szczegółów, które zawarto w oddzielnym memorandum o najwyższym stopniu utajnienia. Informacja Durowa została zweryfikowana potwierdzona. Co więcej, po rozmowach z Tagoranami powstała pewna umowa o koordynacji działań Ziemi i Tagory w celu obrony planet przed nie kontrolowaną ingerencją z zewnątrz. Bezpośrednim następstwem tej umowy stało się utworzenie Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa, chociaż oficjalne cele i zadania nowej organizacji były o wiele bardziej prozaiczne.

Autor nie bez ironii zauważa, że utworzenie zasłony dymnej wokół głównego celu RGB bardzo pomogło w ingerencji Ziemian w sprawy innych planet. Właśnie w tym czasie na zacofanych humanoidalnych planetach energicznie rozwinął pracę Instytut Eksperymentalnej Historii, wtedy właśnie zaczęły się kształtować podstawy progresorstwa. Natomiast w świadomości społecznej pracownicy Rady Bezpieczeństwa i eksperymentalni historycy szybko zlali się w coś nierozłącznego, a nazwy tych organizacji nieświadomi ludzie szczerze uważali za synonimy.

Oczywiście Rudolf Sikorski, kierownik RGB i przewodniczący Komisji ds. Kontaktów, nie zamierzał walczyć z tym bałaganem, gdyż pomagał on w utajnieniu prac wokół jego nowego dziecka.

A bez pracy członkowie RGB pozostawali krótko. Już w latach dwudziestych pracownicy Instytutu Fizyki Przestrzeni we współpracy z readerami próbowali wykryć hipotetyczne „pole łączności” — niezbędną składową najnowszej teorii wzajemnie przenikających się przestrzeni. Nadzieja na sukces stała się wyraźniejsza w połowie trzydziestych wraz z pojawieniem się kohorty szczególnie mocnych readerów i sukcesami Jana Niewstrujewa i jego współpracowników w badaniu sąsiadujących przestrzeni. W 35 roku udało się w końcu zafiksować poszukiwane pole. Wtedy, jak twierdzi autor, zbyt dosłownie potwierdziła się stara hipoteza o bliskości „pola łączności” i psychodynamicznego pola ludzkiego mózgu: jedna ze składowych właśnie odkrytego pola była określona przez ekspertów RBG jako z natury biologiczna, inicjowana przez nieludzki umysł i zawierająca pewien trwały, chociaż pozbawiony zrozumiałej wartości myślobraz.

W Radzie Bezpieczeństwa po prostu nie mogli nie pomyśleć o Wędrowcach i o tych, do których mógł być przeznaczony komunikat. Były podstawy, aby za realny uważać również odwrotny przekaz z Ziemi na zewnątrz, a to znaczy, że istniała szansa dokładnego określenia obiektów cieszących się szczególnym zainteresowaniem Wędrowców. Rudolf Sikorski wszedł do kierownictwa światowej Rady z zaleceniami przygotowania tak zwanej operacji „Zwierciadło” i przy pomocy leaderów i fizyków-przestrzeniowców zamierzano wykryć konkretne jednostki podtrzymujące międzyprzestrzenną komunikację. Przygotowania do tej gigantycznej akcji prowadzono w najgłębszej tajemnicy: podjęto nawet kroki zmierzające do ukrycia celów operacji przed readerami. Fizycy również nie do końca wiedzieli, czym właściwie się zajmują; obiecali mimo to przygotować w najbliższym czasie niezawodny i przenośny detektor nowego pola…

Operacja nie zdążyła się rozwinąć, kiedy w maju 36 roku w Instytucie Fizyki Przestrzeni miała miejsce katastrofa, której przyczyn przekonująco nie udało się wyjaśnić. Twórcy detektora — sam Niewstrujew, jego żona Helga Jaszmaa i cała grupa naukowa w pełnym składzie — ni to zginęli, ni to zniknęli, a powstała już aparatura została całkowicie zniszczona. Niemal jednocześnie Rada Bezpieczeństwa dowiedziała się, że biologiczna składowa „pola łączności” przestała być przez readerów wykrywana. Pierwsza runda zmagań, reasumuje Tim Wanderer, zakończyła się remisem.

W tym samym roku doszło do kataklizmu na Tęczy. W późniejszych komunikatach wśród ludzkich tragedii i dramatycznych szczegółów ewakuacji i restauracji jakoś niezauważalnie zaginęło pytanie: Właściwie dlaczego groźna i niezwalczona Fala zatrzymała się i uległa autodestrukcji, niemal osiągnąwszy równik planety? A niby dlaczego nie? — zapyta pozbawiony uprzedzeń Ziemianin i natychmiast powoła się albo na niemożliwe do przejścia gęstwiny ówczesnej zero-teorii, albo na najbanalniejszy, ale zupełnie dopuszczalny cud fizyczny. Ale oto Leonid Gorbowski i znany wielu ludziom Kamil już wtedy, jak sądzi autor, nie wierzyli ani w braki w teoriach fizyki, ani w dziwactwa losu. Co prawda Leonid Andriejewicz nie za bardzo chciał się dzielić swoimi wątpliwościami, a argumentacja Kamila, nawet jeśli zniżał się do niej, tylko dla niego była zrozumiała.

37 rok to znalezisko na Saule i początek sprawy „podrzutków”. Wydarzenia na Saule interesują T. Wanderera nie w aspekcie progresorskim i nawet nie w związku z zagadką Saula Repnina, ale wyłącznie z powodu znalezienia tam przez grupę Prianisznikowa zero-przejść i szosy łączącej je z pojazdami. Właściwie żadnych danych o możliwości zastosowania całej tej techniki do jakichkolwiek eksperymentów z aborygenami Ziemianie po prostu nie zdążyli zebrać. Udało się tylko potwierdzić empiryczną hipotezę odkrywców o przynależności obiektów do Wędrowców. Dosłownie na oczach obserwatorów ze specjalnej grupy Tropicieli i Progresorów system przestał pracować, pozostawiwszy po sobie dwa głębokie (ale wcale nie bezdenne) leje i pustą szosę między nimi. Czy było to odłączenie planowe czy awaryjne, czy zostało wywołane lokalnymi lub globalnymi przyczynami, czy sprzyjało mu pojawienie się Ziemian, czy strzelanie z muzealnego scorchera? Nie wiemy i pewnie nigdy się nie dowiemy. Jako kuriozum autor podaje jeszcze, że miejscowy król, butnie nazywający się „żyjącym, póki nie znikną maszyny”, umarł na atak serca, usłyszawszy o stracie. Kraj zaś na długo pogrążył się w krwawych dynastycznych sporach, a nowi władcy postanowili, że od dziś bezpieczniej będzie nazywać siebie „żyjącymi do ostatniego przybycia maszyn”.

Okoliczności sprawy „podrzutków” są po głośnych śledztwach końca lat siedemdziesiątych wystarczająco znane, dlatego autor zajmuje się tylko niektórymi znanymi mu ciekawymi aspektami. Tak więc, jeśli chodzi o przeznaczenie legendarnych „detonatorów”, Tim Wanderer skrupulatnie rozpatruje zalety i wady już istniejących wersji, dodaje jeszcze dwie inne oryginalne hipotezy i jednocześnie przekonująco udowadnia ich bezpodstawność. Nieoczekiwanie oznajmia, że w końcu nie jest to aż tak ważne, ponieważ „detonatory” wykonały jedną, ale za to najważniejszą funkcję: sprowokowały dymisję Rudolfa Sikorskiego, wstrzymanie prac Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa i doprowadziły do całkowitej dyskredytacji w masowej świadomości samej idei walki z Wędrowcami.

Ciekawsza jest opowieść o zerwaniu i wznowieniu stosunków z Tagoranami. Wyjaśnienie zerwania kontaktu wydaje się autorowi trywialne. Wanderer wywodzi je po prostu z wcześniej podpisanego przez służby specjalne Ziemi i Tagory „obronnego paktu” przeciwko Wędrowcom. Widocznie, pisze, niewystarczająca zdaniem Tagoran surowość Ziemian w stosunku do potencjalnych agentów Wędrowców była zinterpretowana jako faktyczna odmowa realizacji paktu. Aż do przyjęcia wypływających z tego faktu dodatkowych środków bezpieczeństwa należało zamrozić stosunki z niepewnym sojusznikiem, a Ziemię uważać za potencjalny przyczółek interwencji Wędrowców. Leonid Gorbowski mógł wtedy osiągnąć co najwyżej możliwość rewizji sprawy po dwudziestu pięciu latach.

Jak wiadomo, w 63 roku Tagoranie rzeczywiście zrewidowali swoją decyzję, chociaż od tej pory nie prowadzono, rzecz jasna, nawet rozmów o wspólnym odpieraniu Wędrowców. Ale dlaczego zrewidowano decyzję? Wszystkie pokutujące w oficjalnych źródłach interpretacje tego faktu (na przykład że po wydarzeniach na Nadziei Tagora upewniła się w rozumieniu przez Ziemię powagi problemu) autor kwalifikuje do grona nie wytrzymujących krytyki. Przyczyna była zupełnie inna, oznajmia. Tagoranie po prostu uznali swój system bezpieczeństwa za doskonały. W szczególności mieli w tym czasie opracowaną i wdrożoną technologię pozwalającą na bezbłędne potwierdzenie przekształcania Tagoranina w Wędrowca, w dowolnym stadium metamorfozy. Jednakże z punktu widzenia Ziemian technologia ta miała co najmniej jeden nieusuwalny błąd: dodatni wynik testu określała śmierć badanego. Teraz Tagora mogła spokojnie reagować na dowolne ziemskie wstrząsy. Właśnie dlatego wydarzenia 78 i nawet 99 roku nie wywołały ze strony Tagory żadnego specjalnego demarche. Ludzkość Ziemi otrzymała po prostu możliwość samodzielnego układania stosunków z Wędrowcami…

Wróćmy jednakże w ślad za autorem do końca lat trzydziestych. Wciąż w tym samym 37 roku, kiedy Sikorski jeszcze nie wiedział, że niedługo spadnie nań sprawa „podrzutków”, a Gorbowski, przeczuwający niebezpieczeństwo wyczulonymi zmysłami, coś już wiedzący i wiele podejrzewający, miotał się po planetach Peryferii w poszukiwaniu czegoś dziwnego, niezwykłego, na Pandorze otrzymano decydujące, jak sądzi Wanderer, potwierdzenie ostrzeżeń Durowa i Tagoran. W pandoriańskiej dżungli w stanie krańcowego wycieńczenia został nieoczekiwanie odnaleziony biolog Michaił Sidorów, który zaginął bez śladu trzy lata wcześniej. Jego powrót do psychicznej równowagi wymagał niemało czasu, po czym Sidorów przeanalizował swoje przeżycia i przekonał się co do prawdziwości swoich wspomnień. Dopiero po czterech latach Rada Galaktycznego Bezpieczeństwa otrzymała szczegółowy raport o wydarzeniach na Pandorze, o losie jej aborygenów i jego sprawcach.

Na Pandorze trwa, pisał Sidorów, biologiczna wojna, której ziemscy obserwatorzy w ogóle nie odbierają jako wojny, a w dodatku nawet jej nie zauważają. Ale jest ona wynikiem jeszcze poważniejszych wydarzeń. Kilkadziesiąt lat temu, jeszcze przed zjawieniem się na Pandorze Ziemian, tamtejsza ludność została sztucznie rozdzielona przez pewną zewnętrzną siłę na kilka obecnie niepodobnych do siebie ras. O selekcji decydowała płeć. Większa część osobników męskich, poddana jakiemuś oddziaływaniu, dość szybko przekształciła się w coś zupełnie nieludzkiego (najprawdopodobniej w Wędrowców) i na zawsze porzuciła glob, udając się w nieznanym kierunku. Osobniki żeńskie po obróbce przekształciły się zupełnie inaczej. Pozostawszy na globie i zachowawszy zewnętrznie ludzką postać, nabyły jednocześnie cały zestaw niewiarygodnych właściwości i zdolności. Przeszły na partenogenetyczny sposób rozmnażania, podporządkowały sobie ogromne połacie dżungli i właściwie stworzyły zupełnie nową biologiczną cywilizację. Aktualnie istoty te (Sidorów nazwał je „amazonkami”) zdążyły podzielić się na kilka wojujących ze sobą grup i weszły w fazę najprawdziwszej (choć dziwnej z punktu widzenia Ziemianina), wyniszczającej wojny.

Ci, którzy z jakichś powodów nie przeszli metamorfozy, prowadzili bardzo prymitywne życie w głuchych leśnych osiedlach, ale „amazonki” nie zostawiły w spokoju tych resztek poprzedniej populacji. Kobiety za pomocą specjalnych biorobotów były planowo wyłuskiwane ze wspólnot i przekształcane w „amazonki”, a wszystkie dzieci płci męskiej w czasie równie planowych likwidacji wsi zabierali nie wiadomo dokąd jacyś „nocni pracownicy”. Jasne jest, że przy takiej zsynchronizowanej działalności „amazonek” i kontrolujących je stale Wędrowców stara cywilizacja Pandory nie miała przyszłości.

(Autor sięga również do innych fragmentów referatu Sidorowa nie dotyczących wprost Wędrowców. Charakterystyczne jest, zauważa on, że chociaż wieści na temat tej historii wypłynęły poza granice RGB, to ani w ustnych, ani w drukowanych opowieściach o przygodach dzielnego biologa na strasznej obcej planecie nie używano ani nazwiska Michaiła Sidorowa, ani nazwy Pandora, czy — tym bardziej — Wędrowcy.)

Środki zastosowane na Pandorze przez Radę Bezpieczeństwa niemal niczego nie dały. Z wielu powodów całkowita kwarantanna planety nie była możliwa; zostały paliatywy w rodzaju niezbyt udanej próby zamknięcia słynnego rezerwatu czy istotnego ograniczenia myśliwskich terenów. Nie powiodły się również próby ratowania resztek rodzimej ludności. W chwili obecnej dorosłych aborygenów płci męskiej na Pandorze zapewne nie ma, pisze autor Plusku w ciszy.

Właśnie wtedy po raz pierwszy w dokumentach RGB (a nie w napisanym znaczenie później Memorandum Bromberga) pojawiły się wnioski o nieuchronnym podziale na kilka części wszelkiej ludności, która znajdzie się na drodze Wędrowców i nie będzie potrafiła im się przeciwstawić. Dokładne dane (procent „odchodzących” i „pozostających”, związek z płcią i tak dalej) zostały uznane za szczegóły, które zależą nie od Wędrowców, lecz od biologiczno-genetycznych właściwości konkretnej cywilizacji.

Wszystkie te przypuszczenia jeszcze raz potwierdziły się pod koniec 49 roku, kiedy Sikorski dopiero zaczął dochodzić do siebie po incydencie z „detonatorami”. Jednakże wydarzenia zmusiły szefa Rady Bezpieczeństwa do porzucenia myśli o spokoju i nawet na jakiś czas oderwały go od sprawy „podrzutków”.

Progresorzy z Ziemi znaleźli się na Sarakszu na początku lat czterdziestych i oprócz poważnych problemów tej planety zetknęli się z największym — wieżami w Kraju Ojców. System wież działał już co najmniej dziesięć lat; większość populacji zdążyła popaść w swoiste narkotyczne uzależnienie od promieniowania. Progresorzy nie mieli sił i środków, żeby walczyć z masowym głodem promieniowania, zresztą obowiązująca doktryna nie pozwalała na ingerencję na taką skalę. Rezydenci Ziemi mogli tylko obserwować i szukać obrony przed promieniowaniem. Poszukiwaniem takiej obrony — powodując się własną motywacją — zainteresowane były również rządzące elity kraju.

Po upływie kilku lat pewien po trzykroć sprawdzony i bezwarunkowo lojalny technik (jednocześnie współpracownik Rady Bezpieczeństwa) został w końcu dopuszczony do najświętszych tajemnic — do profilaktycznego remontu wymiennych generatorów pola. O szczegółach dalszych wydarzeń, jak przyznaje Tim Wanderer, krążyły różne opowieści, ale jedna się powtarzała. Okazało się, że niektóre podstawowe części generatorów nie mogły być wyprodukowane na Sarakszu; po pierwsze: z braku surowca, po drugie: z powodu właściwości (na przykład zdolności do regeneracji). Poza tym całe peryferia systemu i mobilne promienniki nie zawierały niczego niezwykłego, niezawodnie były wytworem miejscowej myśli technicznej.

Staranne śledztwo RGB nie wyjaśniło, kto uszczęśliwił niegdyś Saraksz prototypem dzisiejszych generatorów. Natomiast udało się ustalić, że aktualna funkcja urządzeń (tworzenie Białego i Czarnego Pola oraz innych promieniowań) określiła się po przeróbce już posiadanych generatorów. Nazwiska „racjonalizatorów”, którzy nawiasem mówiąc, stworzyli również ruchome emitery, udało się ustalić, ale ludzi tych już od dawna nie było wśród żywych.

Tak więc do czego była przeznaczona aparatura pierwotna, według wielu oznak należąca do Wędrowców? Jeśli uwzględnimy, że również po przestrojeniu generator dysponował czułą dyspersją reakcji na bodźce w stosunku mniej więcej sto „normalnych” do jednego „wyrodka”, to możemy tylko zgadywać, jakie były cele takiej aparatury. Inna sprawa, że właściciele urządzeń nie zdołali ani doprowadzić do końca selekcji, ani wykorzystać jej wyników — na Sarakszu zaczęła się totalna atomowa rzeź…

Wydaje się, że pierwszym człowiekiem, który miał szansę spotkać się z przeciwnikiem twarzą w twarz, był Rudolf Sikorski. Istniała nadzieja, chociaż słaba, iż jakaś część pierwotnie zainicjowanych mogła przeżyć wojnę, zniszczenia i represje albo wśród aktualnej władzy, albo wśród legalnych „wyrodków”, albo w podziemiu, albo w ogóle poza granicami kontrolowanego przez Nieznanych Ojców terytorium (na przykład w krainie mutantów na Południu). Przypuszczano, że Wędrowcy mogą jeszcze powrócić i wznowić prace. Jakkolwiek było, Sikorski wymógł, żeby cała działalność Ziemian na Sarakszu, formalnie pozostająca w gestii Komisji do spraw Kontaktów, w rzeczywistości była podporządkowana Radzie Bezpieczeństwa. Tu, niestety, nie obeszło się bez zgrzytów: informacje o planecie były utajniane niekonsekwentnie, co doprowadziło do przecieku. Młody pracownik Grupy Swobodnego Rekonesansu, Maksym Kammerer, nie znalazłszy w katalogu planet zakazującego symbolu, przyjął ten świat za nie zaludniony i postanowił go odwiedzić…

To zresztą wydarzyło się później. A wcześniej, w 52 roku, Rudolf Sikorski udał się osobiście na Saraksz. Najpierw zamierzał tylko poznać sytuację na miejscu, jednakże śledztwo wciągnęło go na dobre dziesięć lat. Progresorzy rzeczywiście niewiele mogli pomóc planecie po wojnie atomowej, potrzebne tu były starania wielu resortów Ziemi przy jednoczesnym zachowaniu tajemnicy. Sikorski podjął się koordynacji tych wysiłków. Walczył z nadchodzącym głodem, pomagał zwalczać desanty podwodnych flot rozzuchwalonego ponad wszelką miarę Imperium Wyspiarskiego, wykonywał prócz tego tysiące czynności — i czekał. Czekał na to, że być może kiedyś ktoś spróbuje przedostać się do generatorów i przywrócić im zadany pierwotnie tryb pracy. A wtedy…

Należało umieścić pułapkę możliwie blisko generatorów. Trzeba było więc znaleźć się w najbliższym otoczeniu władców kraju, a w idealnej sytuacji kontrolować wszystkie opracowania związane z emiterami. Sikorski potrafił — nie bez trudu i nie od razu — zrealizować te warunki. Zresztą pracy w Komisji do spraw Kontaktów również nie porzucił, od czasu do czasu pojawiając się na Ziemi. Oficjalnie Rudolf Sikorski w ogóle Ziemi nie opuszczał, a na Sarakszu pracował skromny progresor Karl Ludwig Weizel…

(Sikorski miał wiele nazwisk zarówno przed tymi wydarzeniami, jak i po nich. Dla dobra sprawy. Nieoczekiwaną i mroczną ironią losu wydało mu się, że w istniejącej przy Nieznanych Ojcach „tabeli stanowisk” randze Sikorskiego w tamtejszej hierarchii odpowiadała nie byle jaka nazwa, a Wędrowiec. Właśnie Wędrowiec.)

Nie doczekał się na Sarakszu emisariuszy Wędrowców. Natomiast w 57 roku planetę odwiedził neofita GSR Kammerer, który wkrótce zaczął rozwiązywać problem wież zupełnie nie w duchu planów Rady Bezpieczeństwa. Zresztą ta historia jest dobrze znana. Teraz, patrząc wstecz, można się domyślać, za kogo Sikorski mógł uznać tego niezwykłego i nie dającego się ujarzmić młodego człowieka, skoro nie dysponował całą informacją i sam był już zmęczony stałą gotowością do kontrataku. Gdyby to był inspektor Rady Światowej incognito (istniała i taka wersja), też by nie ucieszył szefa RGB: Sikorski twardą ręką kierował misją na Sarakszu, nie licząc się ani z sentymentami, ani kanonami progresorstwa, lecz kierując się tylko swoim sumieniem i swoimi wyobrażeniami o spoczywającej na jego barkach odpowiedzialności…

Sikorski pozostał na Sarakszu (po zniszczeniu przez Kammerera emiterów wystarczyło tam kłopotów i bez Wędrowców), jego pomocnicy na Ziemi starannie opiekowali się rozrzuconymi po planetach Peryferii „podrzutkami”, Gorbowski kłócił się z Komowem na temat granic kompetencji Rady Bezpieczeństwa, a Wędrowcy w tym czasie, pisze autor, na początku lat sześćdziesiątych, ponownie zajęli się ziemską ludzkością. Działali jednakże zupełnie bezgłośnie i delikatnie, nie alarmując na razie RGB. Przyczyną takiej działalności była nie tylko niechęć do wzbudzenia niepokoju w resorcie Sikorskiego — przed Wędrowcami na jakiś czas stanęły problemy technologiczne.

Od końca lat trzydziestych wolą Rady Światowej zostały połączone istniejące wcześniej oddzielne procedury bioblokady (szczepienie „bakteriami życia”) i fukamizacji (odblokowanie hipotalamusa). Wszyscy fukamizowani według nowego schematu okazali się na długi czas nieprzydatni do celów Wędrowców, których potencjalny kontyngent stanowili teraz tylko ludzie urodzeni przed 38 rokiem. Ale Wędrowcy nie odstąpili od głównego swego celu, choć musieli zmienić taktykę. Na początku lat sześćdziesiątych, jak wiadomo, ostrożnie aktywizowali pierwszych kilkudziesięciu „ludenów”, wśród nich między innymi przyszłego bohatera Wielkiego Objawienia, Daniła Łogowienko.

W 63 roku Sikorski wrócił na Ziemię. Wykryty dwa lata wcześniej nad Arką wartowniczy satelita Wędrowców zwrócił uwagę Rady Bezpieczeństwa, ale Rudolfa Sikorskiego o wiele bardziej niepokoiły wydarzenia na Nadziei. Badacze i interpretatorzy mogli zażarcie się spierać, dlaczego Wędrowcy przeprowadzili niemal całkowitą ewakuację ludności planety, a następnie zaczęli wyrafinowane polowanie na ocalałe dzieci — pracownicy RGB znali ten chwyt już z Pandory. Oczywiście były też i różnice: próba selekcji albo przyspieszyła już rozpoczętą pandemię „genetycznej wścieklizny”, albo ją wywołała.

Można przypuścić, pisze T. Wanderer, że procent nadających się do metamorfozy ludzi okazał się nadzwyczaj wysoki. Dlatego Wędrowcy, nie dysponując z powodu globalnej katastrofy czasem na walkę z chorobą, zdecydowali się na rozpaczliwy krok — totalną ewakuację ludności w poprzedniej, nie zmienionej postaci. Być może nieszczęsnym aborygenom obiecano zdrowe i długie życie w innym, o wiele doskonalszym ciele. Może obiecano im wyleczenie w jakimś gigantycznym kosmicznym lazarecie. Szczegóły są sprzeczne i nie do końca wyjaśnione, los natomiast nielicznych pozostałych na planecie nie jest godny pozazdroszczenia, tak jak ich braci w nieszczęściu z Pandory.

Tak naprawdę do znanego już RGB schematu działania Wędrowcy dodali teraz tylko szczegóły nie zmieniające zasady ogólnej. Podobnie jak ziemscy progresorzy starali się podnieść możliwie dużą liczbę humanoidalnych ras do społecznego poziomu Ziemian, tak Wędrowcy odczuwali potrzebę podniesienia możliwie dużej liczby nosicieli rozumu do ich, Wędrowców, biospołecznego stadium.

Podobieństwo do ziemskiego progresorstwa wyglądało na zewnętrzne (nie na próżno autor uważa za nonsens samo sformułowanie „progresorska działalność Wędrowców”); tam — przyspieszenie i ułatwienie naturalnej socjalnej ewolucji (przynajmniej w teorii), tu natomiast — nie tylko ostry zakręt biologicznej ewolucji gatunku, ale i początek nowej ewolucji mającej tylko pozorny związek przyczynowo-skutkowy z poprzednią. Dla Rudolfa Sikorskiego równało się to gwałtownemu przymusowemu przyhamowaniu historii ludzkości, likwidacji ludzkości, do której strzeżenia został powołany.

Po powrocie do domu Sikorski zaczął wzmacniać ziemskie służby, przede wszystkim Komisję do spraw Kontroli: oczekiwał, że najważniejsze wydarzenia będą teraz zachodziły nie w kosmosie, lecz tu obok. Wkrótce w KOMKON-ie 2 znalazł się Maksym Kammerer, który tak utrudnił niegdyś życie Sikorskiemu, a następnie stał się jego pewnym (choć nie wprowadzonym we wszystkie tajemnice) pomocnikiem. Nieco później do tej organizacji przeniósł się również Michaił Sidorów, który już trzydzieści lat temu przysiągł, że dobierze się kiedyś do skóry szefom „amazonek” nie ze skalpelem w ręku, lecz z czymś konkretniejszym. Od tej pory cała uwaga Sikorskiego była zwrócona przede wszystkim na Ziemię.

Ale następnych piętnaście lat okazało się spokojne. Nowe niebezpieczeństwa nie ujawniały się, wiarygodna informacja o ingerencji Wędrowców w sprawy Ziemi nie napływała. Podwładni Sikorskiego zajmowali się rutynowymi sprawami — kontrolowali prace naukowe i zajmowali się przetwarzaniem wcześniej otrzymanych danych. A sam Sikorski wciąż oczekiwał jakiegoś podstępu, pułapki, sprowokowanego przypadku — i nie spuszczał oka z „podrzutków”. Zresztą, jak teraz wiadomo, również Leonid Gorbowski nie zaniechał poszukiwań źródła przyszłych wstrząsów, które — z jakiegoś powodu był o tym przekonany — po prostu nie mogły ominąć Ziemi.

Potem był czerwiec 78 — finał długiego oczekiwania, koniec sprawy „podrzutków”, koniec zawodowej kariery Sikorskiego, koniec jego dziecka — Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa, i początek końca progresorstwa, w który rykoszetem uderzyła opinia społeczna starannie podgrzana przez Izaaka Bromberga i dzielnych dziennikarzy. Sikorski, któremu oficjalni i nieoficjalni śledczy wiele wypomnieli, dobrowolnie ustąpił ze wszystkich stanowisk i resztę życia spędził jako osoba prywatna, nigdy więcej nie usiłując jawnie występować zawodowo. (Mimo to, według świadectwa Kammerera i innych, eks-przewodniczący KOMKON-u 2 i RGB do końca życia często wracał myślami do zagrożenia, któremu nie mógł już teraz przeciwdziałać, i do „sprawy Abałkina”, którą nawet czasem uważał za umyślnie przygotowaną sprytną prowokację przeciwnika zakończoną całkowitym sukcesem.)

Zachowane „detonatory” przeszły, według testów, w stabilny stan uśpienia, a ocalałe „podrzutki” nigdy nie wykazały chyba żadnych właściwości wykraczających poza ludzkie wyobrażenia. W świadomości społecznej po wykryciu „syndromu Sikorskiego” problem Wędrowców ostatecznie stał się kopalnią historycznych anegdot i przypadków psychiatrycznych. Nawet wśród komkonowców nie było chętnych do otwartego i poważnego zajmowania się tym tematem, a jeśli nawet ktoś myślał inaczej — milczał.

Tak Ziemia dotarła do początku lat osiemdziesiątych.

Wszystkie kolejne wydarzenia należą właściwie do historii Wielkiego Objawienia i są dobrze zbadane. Autor oczywiście nie przepuszcza okazji do odnotowania, że przez pierwszych piętnaście lat (do 95 roku) gigantyczne igrzyska potężnych sił kosmicznych na Ziemi i wokół niej dokonywały się nie tylko zupełnie swobodnie, ale nawet towarzyszyło im całkowite lekceważenie ze strony wszystkich służb powołanych do dbania o dobrobyt i bezpieczeństwo Ziemian. Nikt, jak widać, nie chciał zostać zdiagnozowany jako przypadek „syndromu Sikorskiego”.

Wyliczając tamte wydarzenia, Tim Wanderer sięga i do samobójstwa Kamila. Autorska interpretacja oparta jest na fakcie, który wówczas nie zwrócił niczyjej uwagi. Niedługo przed śmiercią Kamil z jakiegoś powodu zatroszczył się o wykonanie mentogramu, który następnie bez jakichkolwiek wyjaśnień przesłał swojemu znajomemu — Gorbowskiemu. Leonid Andriejewicz nie zdołał już wyjaśnić sensu niezrozumiałego prezentu. Uczciwie powiadomił o dziwnym wydarzeniu pracowników KOMKON-u 2, na czym właściwie sprawa się skończyła. Dalsze losy mentogramu nie są do końca jasne, jednakże autor zapewnia, że wśród egzotycznych i niezwykłych szczegółów miał być i słynny szczyt T. Można przypuszczać, pisze T. Wanderer, że potężny intelekt Kamila potrafił prawidłowo zinterpretować zachodzące wydarzenia, a więc i pojąć sens mentogramu. Cyborgizowany organizm naturalnie nie podlegał żadnej transformacji w Wędrowca. Widocznie była to ostatnia kropla.

Uczniowie nieboszczyka Sikorskiego, Michaił Sidorów i Maksym Kammerer, postanowili ostrożnie skierować (choćby tylko częściowo) prace KOMKON-u 2 na niektóre stare zadania dopiero w połowie lat dziewięćdziesiątych, gdy do organizacji przyszedł nowy pracownik Tojwo Głumow. Wszystko, co wydarzyło się później i ostatecznie pogrzebało zainteresowanie Wędrowcami, opisano i opowiedziano nieskończenie wiele razy. Tima Wanderera nie interesuje ani Głumow (którego uważa za takiego samego niezrozumiałego bohatera-samotnika jak Sikorski i jego najbliżsi towarzysze broni z RGB), ani insynuacje związane z nazwiskiem Głumowa (których obalanie uważa za działanie poniżej godności własnej), lecz zupełnie inne postacie historii Wielkiego Objawienia.

W książce dość szczegółowo jest omawiana słynna rozmowa Komowa i Gorbowskiego z Daniłem Łogowienką z 14 maja 99 roku. Jak wiadomo, stenogram tego spotkania stał się decydującym argumentem przy określaniu polityki kierownictwa Ziemi w stosunku do tak zwanych ludenów (których autor Plusku w ciszy uważa oczywiście za kolejny etap ujawniania się

Wędrowców). Jeśli wcześniej, pisze Wanderer, Giennadij Komow i Leonid Gorbowski przeżywali jakieś rozterki i mieli wątpliwości, to w ciągu tego historycznego spotkania wyzbyli się ich. Nie sprawdzone raporty, wątpliwe hipotezy i mgliste legendy otrzymały teraz decydujące potwierdzenie: Wędrowcy istnieją i działają na Ziemi.

Nie udało się całkowicie ukryć tego faktu przed społeczeństwem — minęły czasy Rady Bezpieczeństwa. Ludzkość znajdowała się mniej niż o jeden krok od niebywałego poniżenia, od uświadomienia sobie swej całkowitej bezsilności wobec nieuniknionego, od olbrzymiego psychologicznego szoku, od kompleksu laboratoryjnego zwierzęcia, które nagle odkrywa, że przez całe życie znajdowało się na wybiegu. (Zapewne w tym momencie Leonid Andriejewicz przypomniał sobie, jakich uczuć doświadczał kiedyś, wiele lat temu, kiedy przez krótki okres czuł się taką eksperymentalną istotą po tym, jak stał się źródłem niezrozumiałych sygnałów radiowych.)

Nie istniało żadne satysfakcjonujące rozwiązanie. Ale rozwiązanie trzeba było znaleźć i wtedy Leonid Gorbowski bardzo ostrożnie, sam jeszcze nie do końca znając wszystkie szczegóły, spróbował sformułować hipotezę. Po niedługich wahaniach pomysł sprecyzował Giennadij Komow, a Danił Łogowienko uznał go za możliwy do realizacji. Skoro faktu tego nie można było ukryć, pozostawała jego interpretacja. Krótko mówiąc, wysokie strony umówiły się, że zachodzące wypadki przedstawią jako absolutnie wewnętrzną sprawę Ziemi, a kilkuset wyselekcjonowanych do tego czasu Wędrowców — za prawidłowy (choć może nie dla wszystkich przyjemny) wynik naturalnej ewolucji gatunku homo sapiens. Uczestnicy narady sądzili (jak się później okazało słusznie), że w warunkach ogólnego braku zainteresowania problemem Wędrowców najnowsze wydarzenia po prostu nie będą wiązane z tym określeniem bez specjalnej podpowiedzi, i że pytania typu: „Kto był nauczycielem pierwszego ludena?” nie będą interesowały zatroskanej o wiele bardziej istotnymi sprawami ludzkości.

Tak po raz pierwszy zabrzmiała oficjalna wersja Wielkiego Objawienia, wymyślona w celu zaspokojenia wyższych interesów Ziemi. W ten sposób przy pomocy Łogowienki i nacisku dwóch członków Rady Światowej w zapisie rozmowy powstały dziury, w których ukryto niebezpieczne aluzje i szczegóły. Przy okazji Łogowienko zatroszczył się, żeby w przyszłości Komow i Gorbowski mogli nie obawiać się ani readerów, ani dowolnie głębokiego mentoskopowania, ponieważ zapamiętali z rozmowy dokładnie tyle, ile potrzeba było dla dobra sprawy…

Czytelnik ma na końcu języka pytanie o źródła tak zadziwiającej wiedzy autora. Zresztą ostatni epizod Tim Wanderer sam uznaje za rekonstrukcję, opartą na logice wszystkich poprzednich wydarzeń i wystarczającej liczbie pośrednich dowodów. Co się tyczy całości wydarzeń… Możliwe, że tak właśnie było. Sam nie zamierzam wydawać opinii. Teraz już nie zamierzam. Od pewnego momentu magia autorskiej logiki podporządkowuje sobie czytelnika i niezauważalnie zmusza do uwierzenia — przynajmniej póki książka jest przed oczami w to, co najpierw wyglądało na co najwyżej pseudodokumentalny „straszak”. Dlatego również do zakończenia Plusku w ciszy chciałoby się ustosunkować bez lekkomyślności.

Ludenowie porzucili Ziemię, pisze T. Wanderer. W każdym razie tak się dzisiaj uważa. Ludzkość przetrwała kilka nie najprzyjemniejszych dla miłości własnej lat. Ale w końcu nieszczęście nie okazało się tak wielkie, niepokój nie tak znowu poważny, a konsekwencje — nie aż tak nieprzyjemne, jak to się wydawało na początku. Ludzkość dowiedziała się o ludenach, odchorowała tę świadomość, rozstała się z nimi i ocalała. W istocie inaczej nie mogło być, pisze autor: mieszkańcy cichego zbiornika wodnego raczej nie będą długo się zamartwiać z powodu jednej żaby, która porzuciła rodzinny staw, nawet jeśli posiadła ona nowe właściwości i umiejętności. A jeśli kogoś taka analogia obraża, to można sformułować to samo inaczej: setki czy nawet tysiące ludenów ze wszystkimi swoimi nadnaturalnymi możliwościami to siła zbyt niewspółmierna do wielomiliardowej ludzkości.

Wszystko w porządku. Ludenowie odeszli. Ludzkość została. Ale przecież i Wędrowcy zostali!

Proporcje selekcji okazały się dla nas niezwykle szczęśliwe: liczba osobników posiadających trzeci system impulsowy jest o wiele mniejsza nawet od niższej niż jeden procent liczby potencjalnych Wędrowców na Sarakszu, nie mówiąc już o przygniatającej większości społeczności Pandory czy Nadziei. Pozostało tylu, że odchodzący są niemal niezauważalni. Tak niby jest. Ale czy nie za wcześnie się cieszymy? Nie za wcześnie zapominamy o innych, drzemiących w naszych organizmach systemach, cierpliwie czekających na aktywację… Przez co? Czy kogo? Naturalny przebieg ewolucji człowieka? Nieprzewidywalny łańcuch wybuchowych mutacji? Czy znowu raz po raz będziemy musieli przechodzić przez przygotowane przez kogoś sito?

Tymi pytaniami kończy się książka. Czytelnik, któremu udało się przeczytać Plusk w ciszy do końca, pozostaje w pewnej rozterce. Co ma przed sobą? Śmiało zmontowaną mistyfikację? Swoistą przypowieść o konsekwencjach obojętności i atrofii ciekawości? Czy też opowiadanie o rzeczywistych wydarzeniach i rzeczywistych niepokojach? Sam nie potrafię odpowiedzieć z całą pewnością — po prostu nie starcza mi ani wiedzy, ani informacji.

Ale jest nadzieja na otrzymanie pewnej odpowiedzi. W przyszłym roku, jak to się dzieje po upływie stu lat, powinna być podana do publicznej wiadomości cała utajniona wcześniej informacja KOMKON-u 1 o Tagorze, następnie przyjdzie kolej i na inne archiwa, którym upłynie termin utajnienia. I jeśli rekonstrukcje znajdą potwierdzenie… Jeśli zdecydują się mówić byli pracownicy Rady Bezpieczeństwa… Cóż, wtedy być może dowiemy się całej prawdy. Chociaż wcześniej w dowolnej chwili mogą potwierdzić fakty z tej książki główne jej postacie — Wędrowcy.

Przy okazji — zupełnie zapomniałem wyjaśnić, że po angielsku pseudonim autora również znaczy Wędrowiec…




Andriej Czertkow

NIE UMÓWIONE SPOTKANIA


Muszę przyznać uczciwie: usiadłszy przy komputerze, by napisać posłowie do tej książki, i ułożywszy dłonie na klawiaturze, zerknąłem na pusty jeszcze monitor i… zupełnie nieoczekiwanie ogarnął mnie absolutny stupor. Przez kilka lat rozmawiałem o tej książce, prywatnie i publicznie, za pomocą telefonu i poczty elektronicznej; tłumaczyłem sens tego zbioru, podstawowe zasady i kryteria wyboru utworów; przekonywałem, namawiałem, argumentowałem i sprzeczałem się. I oto teraz po prostu nie wiem, o czym powinienem (jak również o czym można i warto) napisać.

O tym, że książki Strugackich to nie tylko wspaniała literatura, że to kawał życia dziesiątków i setek tysięcy, może nawet milionów ludzi?

O tym, że książki Strugackich uczyły czytelników żyć w zgodzie z aforystycznie sformułowanymi nakazami moralnymi: „Gdzie panuje szarość, do władzy dochodzi czerń”, „Myślenie to nie rozrywka, lecz obowiązek”, „Praca jest ciekawsza od rozrywek”, „Zycie daje człowiekowi trzy radości — przyjaciela, miłość i pracę” i wiele, wiele innych?

O tym, że cała współczesna fantastyka (ta, która ma prawo nazywać siebie literaturą) pochodzi z „szynela Strugackich” — ze Stażystów i Południa, Poniedziałku i Pikniku, Ślimaka i Miliarda — i że całe pokolenie rodzimych fantastów wcale nieprzypadkowo uważa Strugackich za swoich mistrzów?

O tym, że wielcy twórcy Strugaccy, odcinaj ąc ze swoich pomysłów, jak z bryły marmuru, wszystko, co ich zdaniem było zbędne, pozostawili poza „otwartymi finałami” swoich powieści mnóstwo nie rozwiązanych zagadek, otwartych linii fabularnych, nie do końca ukazanych ludzkich (i nieludzkich) losów?

O tym w końcu, że od każdej zasady istnieje wyjątek, i że będące ostatnio w powszechnym użyciu obce słówko sequel wcale nie musi oznaczać gorszego gatunku, komercjalnej chałtury — szczególnie, jeśli taki sequel jest pisany nie dla korzyści, lecz z miłości i szacunku?

Tymczasem dni upływały, nieubłaganie nadciągał termin oddania zbioru do druku. Zajmowałem się redakcj ą, sprawdzałem korektę, przeglądałem ilustracje i elementy okładki, a po nocach, tępo wpatrując się w dziewiczo czysty ekran, usiłowałem powiązać rozbiegane myśli. Dopiero gdy zostało mi czasu tyle co nic, wpadłem na pomysł, który ratował wcześniej i innych: jeśli nie masz o czym pisać, pisz właśnie o tym.

Tak urodziło się pierwsze zdanie tego posłowia. Następnie przyszedł mi do głowy i tytuł: pożyczyłem go z książki Strugackich, która „wiele wycierpiała”, kisząc się od 1972 do 1980 roku w wydawnictwie Mołodaja Gwardia. A potem wszystko stało się proste. Zrozumiałem, o czym można, warto i należy pisać — właśnie o tym, jak powstawała ta książka. Książka, o której marzyłem od dzieciństwa. Książka, która była dla mnie takim „nie umówionym spotkaniem”. Czy — dokładniej — jednym z nich.

W dziwny sposób wszystkie ważne momenty w moim życiu były jakoś związane ze Strugackimi. Zupełnie serio twierdzę, że ich twórczość była tym „palcem losu”, który bezbłędnie przeprowadził mnie przez pole minowe przypadku. Słowo honoru, jest w tym coś mistycznego. Osądźcie sami.

Dlaczego w czasie, kiedy krąg mego czytelniczego zainteresowania — a pewnie i całego spektrum zainteresowań — dopiero się formował, ojciec, który nie przepadał za fantastyką, poradził mi przeczytać Hotel „Pod Poległym Alpinistą”, który opublikowała prenumerowana przezeń „Junost”, a zaraz potem Koniec akcji „Arka” i Piknik na skraju drogi z „Aurory”? Nie znam odpowiedzi na to pytanie, ale wiem, co z tego wynikło: zakres mojego czytelniczego zainteresowania ustalił się natychmiast i na bardzo, bardzo długo. Jak również zakres czytelniczych poszukiwań.

Dlaczego książki Strugackich, w owym czasie ogromnie trudne do zdobycia, trafiały w moje ręce regularnie i niezawodnie?

Doprowadziło to do tego, że światy braci Strugackich były dla mnie bardziej realne niż otaczający świat, w nich przebywałem stale, tylko czasem porzucając je dla załatwienia spraw życiowych. W miarę zdobywania nowych książek światy owe stopniowo rozszerzały się, a w miarę kolejnego czytania starych (sądzę, że Poniedziałek przeczytałem jakieś pięćdziesiąt razy) światy te coraz łatwiej było mi osiągnąć.

Dlaczego entuzjastyczny, naiwny list, wysłany w 1975 roku przez młodego fana do swoich idoli z adnotacją „pisz na Berdyczów” (na adres miesięcznika „Aurora”), nie zaginął po drodze i nie wpadł do redakcyjnego kosza, lecz został uczciwie przekazany Borysowi Natanowiczowi, który życzliwie — choć krótko — nań odpowiedział? W rezultacie list od „samych Strugackich” wyraźnie wzmocnił mój autorytet wśród znajomych, natomiast nauczyciele zaczęli z większą wyrozumiałością odnosić się do tego, że zamiast na lekcjach wpisywać do zeszytów wzory i równania, wypisywałem zupełnie co innego.

Później, kiedy w Nikołajewie kończyłem pedagogikę, „palec losu” pokazał mi i drugą stronę medalu: w 1984 roku, po trwających półtora miesiąca „rozmowach” w KGB, z hukiem wylano mnie z leninowskiego komsomołu za „apolityczność i ideową niedojrzałość”, a w istocie za Klub Miłośników Fantastyki „Argo”, który utworzyłem, aby rozszerzyć krąg bliskich mi ludzi. Powiatowa partyjna gazeta „Jużnaja Prawda” wydaliła z siebie wówczas duży artykuł pod tytułem Brzydki łabędź. Oprócz wielu zabawnych zarzutów znajdował się tam i taki: że niby poszczególni miłośnicy fantastyki, naczytawszy się Brzydkich łabędzi, „patrzą na świat oczami ekshumowanego białogwardzisty”. Taak. Jednakże nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło: w tym momencie straciłem resztki złudzeń co do świata, w którym przyszło mi żyć.

Potem również punkty zwrotne mego życia rozpracowywał „palec losu” z godną pozazdroszczenia regularnością. Swój pierwszy, jak uważam, prawdziwie profesjonalny wywiad, zrobiłem w 1987 roku właśnie z Arkadijem Natanowiczem Strugackim; był on następnie przedrukowany w kilku młodzieżowych periodykach od Symferopola do Chabarowska. A kiedy w 1988 roku zacząłem wydawać fanzin „Oversun” (tytuł zaczerpnięty zresztą z twórczości Strugackich), to jeden z numerów trafił do rąk Nikołaja Jutanowa, pisarza wywodzącego się z seminarium Borysa Strugackiego, który robił pierwsze kroki w roli wydawcy. Wynik: przeniosłem się z Symferopola do Leningradu, sam zacząłem uczestniczyć w seminarium, zająłem się zawodowo redakcją i wiele rzeczy wydałem, na czele z książką, z której jestem szczególnie dumny. Nietrudno domyśleć się, że to również byli Strugaccy — pierwsze wydanie nowel Poniedziałek zaczyna się w sobotę i Bajka o Trójce w pełnej autorskiej wersji.

A teraz ta oto książka — najważniejsze obecnie moje „nie umówione spotkanie”.

Pomysł tego zbioru utworów „na motywach Strugackich” powstał, o ile dobrze pamiętam, wiosną 1991 roku. Muszę przyznać, że pomysł wydał się nieco… obrazoburczy. Ale po pierwsze, przypomniałem sobie dzieciństwo, kiedy usiłowałem kontynuować ukochane rzeczy Strugackich — nieumiejętnie i nieciekawie, ale szczerze. Może będzie inaczej, jeśli wezmą się do tego prawdziwi mistrzowie? Po drugie, intensywnie badałem w owym czasie amerykański rynek księgarski i przekonałem się, że tam podobne wydania to rzecz zwyczajna. Oprócz wielotomowych powieści na kanwie scenariuszy, typu Gwiezdne wojny, i licznych „powieści zbiorowych” (Amerykanie nazywają ten gatunek shared worlds), można przytoczyć również godniejsze przykłady — powiedzmy, antologie Przyjaciele Fundacji czy Kroniki bradburiańskie, w których koledzy-pisarze złożyli hołd Isaacowi Asimovowi i Rayowi Bradbury’emu.

Podzieliłem się pomysłem z Borysem Natanowiczem. Jego reakcja była niestety negatywna: „Andriej, szanujący się pisarz nie będzie korzystał z cudzych światów. Nie będzie to dla niego interesujące. Interesujące jest wymyślanie własnego świata i własnych postaci”. Zgoda, uwaga ta ma sens, ale nie w stosunku do mojego pomysłu. Jednakże zarówno Andriej Stolarow, jak i Wiaczesław Rybaków, z którymi rozmawiałem na ten temat, nie przejawiali szczególnego entuzjazmu. Rozczarowany przełączyłem się na inne sprawy, na szczęście byliśmy wtedy przepełnieni wspaniałymi pomysłami choć, co prawda tylko niewiele z nich zostało zrealizowanych.

W październiku 1991 roku zmarł Arkadij Natanowicz. To był cios — bracia Strugaccy wydawali się wieczni, nie można było przyzwyczaić się do myśli, że takiego pisarza już nie ma i nigdy nie będzie. Obiecałem wtedy sobie, że koniecznie doprowadzę do realizacji swojego pomysłu. I stopniowo, jakby same z siebie, określiły się dwie najważniejsze zasady projektu, który zaczął nosić umowny tytuł Światy braci Strugackich.

Zasada pierwsza. Uczestnicy projektu to pisarze „czwartej fali”, których los literacki został w dużym stopniu zdeterminowany przez Strugackich. Poza tym — żadnych ograniczeń co do wieku, uznania i liczby publikacji. Każdy, kto uważa, że ma prawo do uczestnictwa w projekcie, może w nim uczestniczyć. Najważniejsze kryterium — jakość utworu. Może nie podobać się mnie, jako czytelnikowi, ale jeśli jest napisane z talentem, dobrze, profesjonalnie — powinien znaleźć się w książce.

Zasada druga Żadnego przymusu. Autor ma pełną swobodę w wyborze świata, bohaterów, czasów i miejsca akcji. Jeśli ktoś wymyśli, jak połączyć światy Krainy Purpurowych Obłoków i powiedzmy Ślimaka na zboczu, to dlaczego nie? Byle było to dobrze zrobione. Jak również żadnych świętości: mistrzów można uzupełniać, można z nimi polemizować, a na życzenie nawet kpić z ich postaci; oczywiście na miarę właściwego danemu autorowi poczucia taktu. W końcu literatura nie jest pensją dla panienek. Każdy pisarz patrzy na świat swoimi oczami, a najlepszymi uczniami są ci, co opanowawszy wyłożony im przez nauczyciela materiał, znaleźli własną drogę.

Drugi etap realizacji projektu rozpoczął się w 1993 roku. Na kolejnym „Interpressconie” w Riepino ponownie, ale bardziej konsekwentnie przeprowadziłem wśród znajomych pisarzy kampanię reklamową. Oprócz Rybakowa i Stolarowa byli przy tym obecni: Andriej Łazarczuk, Michaił Uspienski, Eduard Geworkjan i Władimir Pokrowski. Tym razem pomysł był przyjęty o wiele bardziej przychylnie. Geworkjan, jak pamiętam, zaczął natychmiast tworzyć listę tych, z którymi warto jeszcze na ten temat porozmawiać.

Niestety już w początkowej fazie realizacji projekt wymagał poważnego finansowego zabezpieczenia. Nie chodziło nawet o honoraria, po prostu autorzy chcieli mieć pewność, że książka pojawi się w księgarniach i że ich praca nie pójdzie na marne. Nie mogłem tego zagwarantować ze stuprocentową pewnością, w owym czasie sytuacja rodzimej fantastyki na rynku nie była szczególnie dobra. Dlatego prace nad tą antologią zostały zamrożone.

Dwa lata później, w czerwcu 1995 roku, u siebie w domu odebrałem telefon z pewnego wydawnictwa z Niżnego Nowgorodu. Ktoś im powiedział, że podobno montuję taki zbiór, a oni są tym zainteresowani. Wkrótce po rozmowie obdzwoniłem wszystkich potencjalnych autorów, zarówno tych, z którymi rozmawiałem już wcześniej, jak i tych, którym po raz pierwszy mówiłem o pomyśle. Nie powiem, żeby wszystko nabrało ogromnego tempa, jednakże lody ruszyły. Gdy trzy miesiące później doszły mnie słuchy, że potencjalny wydawca jest „trafiony-zatopiony”, nie wystraszyło to nikogo. Sytuacja na tyle się zmieniła, że nie było trudno znaleźć wydawcę tej niezwykłej książki.

Tak się właśnie stało. We wrześniu 1995 poznałem Nikołaja Naumienkę i Świetlane Giercewą z moskiewskiego wydawnictwa AST, którzy okazali się wielkimi amatorami fantastyki. Docenili mój pomysł i udzielili wszelkiej potrzebnej pomocy. Właśnie wtedy wykonano ostatni krok na drodze wiodącej do ukazania się tego zbioru.

Zostało tylko zebranie maszynopisów. Niestety, to też nie było proste. Zycie jest okrutne, a twórczość krucha. Szczególnie, kiedy pisze się jednocześnie z serca i na zamówienie. Nie dziw, że wielu pisarzy, którzy obiecali napisać coś w pierwszej fazie rozmów, po prostu nie wyrobiło się z terminami. Ostatnie dwie rzeczy — nowela Uspienskiego i Łukjanienki — dotarły do mnie e-mailem na początku marca, kiedy prace nad książką były bardzo zaawansowane.

Kto jednakże powiedział, że Czas uczniów to tylko jedna książka? Nigdy tak nie twierdziłem. Bracia Strugaccy mają mnóstwo uczniów, dlatego czytelnicy, którzy zagustują w niniejszym zbiorze, mogą mieć nadzieję na co najmniej jeszcze jeden podobny. Zresztą, nie należy zdradzać redakcyjnych tajemnic — kto, co, kiedy. Cały urok nie umówionych spotkań polega na zaskoczeniu.

Jak napisali w pewnym artykule Arkadij i Borys Strugaccy: „Czekajmy i miejmy nadzieję!”


notes




1


Uważni czytelnicy dostrzegą zapewne w tłumaczeniu Czasu uczniów nieco rozbieżności — szczególnie w nazewnictwie — w stosunku do wcześniejszych polskich przekładów książek braci Strugackich. Tłumacz świadomie się na to zdecydował i zaproponował własne — jak sądzi — lepsze i bardziej przystające do ducha twórczości braci Strugackich rozwiązania.




2


Mój zegarek! (fr.)




3


Zgubiłem (fr.).




4


Nie ma pan racji! (fr.)




5


Dziecko (fr.)




6


Proszę nie dziękować (fr.).




7


Do jutra (fr.).




8


Nie jestem winny! (fr.)




9


Powieść Brzydkie łabędzie (Gadkije liebiedi) znana jest w Polsce pod kiepskim tytułem Pora deszczów.




10


Około dwóch ówczesnych pensji inżyniera.




11


Ostatni trolejbus Bułata Okudżawy